Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Windak (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 lutego 2021 r. sprawy ze skargi Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w W. na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w S. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie określenia opłaty stałej za odprowadzenie do wód – wód opadowych lub roztopowych I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Zarządu Zlewni w K. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z dnia [...] r., nr [...], II. zasądza od Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w S. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie na rzecz strony skarżącej Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w W. kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Dyrektor Zarządu Zlewni w Koszalinie, Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie, informacją roczną z dnia 19 lutego 2018 r. nr SZ.ZUO.2.470.742.2018.WCh, wydaną na podstawie art. 271 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. - Prawo wodne (Dz.U. z 2017 r., poz. 1566 i 2180) dalej zwanej: "p.w.", ustalił Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad - Oddział w Szczecinie (dalej określanej jako strona), za okres od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. opłatę stałą w wysokości 28 zł, za odprowadzanie do wód – wód opadowych lub roztopowych. Wysokość opłaty organ obliczył na podstawie art. 271 ust. 4 pkt 1 p.w. oraz § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie jednostkowych stawek opłat za usługi wodne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2502), zwanego dalej: "rozporządzeniem". Informacja została doręczona stronie w dniu 20 lutego 2018 r.

Następnie Dyrektor Zarządu Zlewni w Koszalinie Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie, działając w oparciu o art. 271 ust. 7 w związku z art. 271 ust. 4 pkt 1, art. 14 ust. 2 i 6 pkt 2 p.w. oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r. poz. 2096), dalej zwanej: "k.p.a.", po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, decyzją z dnia 4 stycznia 2019 r., nr SZ.ZUO.2.470.742.2018.WCh, określił stronie za okres 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. opłatę stałą w wysokości 28 zł za odprowadzenie do wód - wód opadowych lub roztopowych.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ wskazał, że strona korzysta z usługi wodnej na podstawie pozwolenia wodnoprawnego, wydanego przez Marszałka Województwa Zachodniopomorskiego w dniu 1 września 2016 r., tym samym stosownie do art. 298 pkt 1 Prawa wodnego obowiązany jest ponosić opłatę za usługi wodne.

Zgodnie z normą wynikającą z art. 271 ust. 7 p.w., jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne zaniechał wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 6 tego przepisu, polegającego na wnoszeniu opłaty stałej w czterech równych ratach kwartalnych, właściwy organ Wód Polskich określa wysokość opłaty stałej w drodze decyzji. W rozpoznawanej sprawie zaistniała przesłanka obligująca organ do wydania ww. decyzji, albowiem strona nie wniosła na rachunek bankowy Wód Polskich rat kwartalnych wymienionej opłaty.

Od powyższej decyzji, strona wniosła odwołanie zarzucając jej naruszenie przepisów postępowania tj. art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. oraz przepisów prawa materialnego - art. 268 ust. 1 pkt 3a w zw. z art. 271 ust. 4 pkt 1 i 272 ust.19 Prawa wodnego.

Zdaniem strony, decyzja błędnie określa podmiot zobowiązany do dokonania zapłaty. Stosownie bowiem do treści art. 19 ust. 2 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, zarządcą dróg krajowych jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad i to do obowiązków zarządcy należy utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad jest natomiast urzędem przy pomocy którego Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad wykonuje swoje zadania i wykonuje, określone w art. 21 ust.2 ustawy o drogach publicznych, zadania zarządu dróg. W świetle powyższego decyzja skierowana została do osoby nie będącej stroną w sprawie. Ponadto w treści rozstrzygnięcia organ nie wskazał, jakiego obszaru przedmiotowa decyzja dotyczy, jedynie powołał się na treść informacji rocznej z dnia 19 lutego 2018 r., co stanowi o naruszeniu art. 107 k.p.a.

Strona zarzuciła ponadto, że organ, orzekając w niniejszej sprawie nie uwzględnił faktu, że inwestycja "Budowa obwodnicy Koszalina i Sianowa na drodze S-6 wraz z odcinkiem S-11 od węzła Koszalin do węzła Bielice", dla której wydane zostało pozwolenie wodnoprawne, nie została do chwili obecnej zrealizowana, co oznacza, że nie istnieje droga publiczna, z której odprowadzane miałyby być wody opadowe lub roztopowe. Z przepisów p.w. wynika, że dopiero istnienie urządzeń wodnych składających się na otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej umożliwia ustalenie opłaty za usługę odprowadzania wód opadowych lub roztopowych. Urządzenia te stanowią zatem warunek niezbędny dla ustalenia opłaty. Warunkiem natomiast uznania urządzeń wodnych za urządzenia kanalizacji deszczowej bądź kanalizacji zbiorczej jest potwierdzenie, że zostały one wybudowane i oddane do użytku. Tym samym organ ustalając opłatę za odprowadzanie wód nie może poprzestawać wyłącznie na fakcie uzyskania przez podmiot ostatecznego pozwolenia wodnoprawnego na odprowadzanie wód opadowych i roztopowych, bowiem rzeczywista możliwość korzystania z takiej usługi aktualizuje się dopiero wówczas, gdy istnieją urządzenia wodne.

W wyniku rozpatrzenia sprawy na skutek złożonego odwołania Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Szczecinie stwierdził, że nie zasługuje ono na uwzględnienie, w następstwie powyższego decyzją z dnia 19 marca 2020 r., nr SZ.RU0.470.1.45.2019.JT utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia 4 stycznia 2019 r.

Uzasadniając treść powyższego rozstrzygnięcia organ w oparciu o akta sprawy stwierdził, że wysokość opłaty stałej za usługi wodne ustalona została w formie informacji rocznej z dnia 19 lutego 2018 r., doręczonej stronie w dniu 20 lutego 2018 r., zaś strona nie zakwestionowała wysokości tej opłaty w drodze reklamacji, lecz mimo to nie uiściła I, II i III raty kwartalnej w terminie. Wedle organu odwoławczego słusznie przyjął organ I instancji, że zaistniała przesłanka do wydania decyzji w trybie art. 271 ust. 7 p.w., bowiem podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne zaniechał wykonania obowiązku w terminie wskazanym ww. informacji.

Nie zgadzając się z treścią powyższej decyzji Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad w Warszawie (dalej powoływany jako: "skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę, zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie:

- przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy tj.: art. 28 k.p.a. w związku z art. 19 ust. 2 i art. 18a ust.1 ustawy o drogach publicznych, poprzez uznanie, że adresatem obowiązku wnoszenia opłaty jest Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, a w konsekwencji skierowanie decyzji do osoby nie będącej stroną postępowania. Jednocześnie skarżący, powołując się na treść art. 145 § 1 pkt 2 w związku z art. 135 p.p.s.a., wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji;

- przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik sprawy tj.: art. 6, art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. w związku z art. 271 ust. 7 Prawa wodnego poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności niezbędnych dla prawidłowego określenia stanu faktycznego a w szczególności, czy w świetle przepisów ustawy Prawo wodne jest zobowiązana do zapłaty opłaty stałej za odprowadzanie wód z inwestycji "Budowa drogi S-6 na odcinku węzeł Ustronie Morskie bez węzła - początek obwodnicy Koszalina i Sianowa";

- przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj.: art. 268 ust. 1 pkt 3a w zw. z art. 271 ust. 4 p.w. poprzez dokonanie ich błędnej wykładni.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zarówno zaskarżonej, jak też poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz o zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że w świetle przepisów art. 18a ust. 1, 2, 3 ustawy o drogach publicznych centralnym organem administracji rządowej reprezentującym Skarb Państwa jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, który swoje zadania realizuje przy pomocy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, w skład której wchodzą oddziały w województwach, stanowiące w istocie urzędy obsługujące Generalnego Dyrektora, które nie mają samodzielnej zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnych. Wobec tego adresatem decyzji może być zatem jedynie Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, zaś skierowanie decyzji do urzędu tego podmiotu oznacza wydanie decyzji dotkniętej wadą nieważności, jako skierowanej do podmiotu, który nie mógł być stroną postępowania. Jednocześnie skarżący podkreślił, że zarzut ten podniesiony został w odwołaniu, jednakże organ II instancji nie odniósł się do niego w uzasadnieniu.

Ponadto, zdaniem skarżącego, organ ograniczył się wyłącznie do oceny, czy została złożona reklamacja od wysokości opłat określonych w informacji oraz czy uiszczono opłatę. Takie stanowisko, w świetle przepisów ustawy Prawo wodne należy uznać za całkowicie chybione. Nadto, w przepisach ustawy Prawo wodne nie sposób dostrzec, aby w postępowaniu prowadzonym przez organ w trybie art. 271 ust. 7, zostały wyłączone mechanizmy umożliwiające podmiotom obowiązanym faktyczne kwestionowanie tak zasadności, jak i wysokości opłaty ustalanej w tym trybie. Nie jest uprawnione twierdzenie, jakoby przedmiotem postępowania w tym trybie pozostawało jedynie stwierdzenie przekroczenia terminu zapłaty. Przeciwnie - z brzmienia powołanego przepisu jednoznacznie wynika, że jest nim określenie wysokości opłaty, co umożliwiałoby także merytoryczne kwestionowanie ustaleń dotyczących stanu faktycznego oraz wykładni i zastosowania przepisów dotyczących naliczenia opłaty.

W tej sytuacji stanowisko organu, jakoby niewniesienie reklamacji miało wpływ na zakres postępowania administracyjnego prowadzonego przez organ w sprawie opłat za usługi wodne, w tym w szczególności, że zamykać ma drogę do możliwości kwestionowania przez stronę tego postępowania, najistotniejszej kwestii, bo zasadności jej ustalenia, pozbawione jest jakiejkolwiek podstawy prawnej.

Zdaniem skarżącego, treść art. 272 ust. 17 w zw. z art. 273 ust. 1 Prawa wodnego nakazuje przyjąć, że reklamacja składana jest w sytuacji, gdy strona kwestionuje wysokość opłaty a nie podstawę prawną jej ustalenia. W niniejszej sprawie strona nie kwestionowała wysokości opłaty, a właśnie brak podstaw do ustalania opłaty w sytuacji, gdy droga nie została wybudowana.

Odnośnie zarzutu dotyczącego naruszenie prawa materialnego powołując się na treść art. 268 ust. 1 pkt 3 p.w. skarżący podkreślił, że tak długo, jak woda nie jest odprowadzana brak jest podstaw do uznania, że mamy do czynienia z usługą wodną. Inwestycja drogowa dla której pozwolenie wodnoprawne zostało wydane w 2018 r. nie była ukończona, a droga nie została oddana do użytku. Nadto skarżący podał, że konsekwencją jednolitego orzecznictwa w tej materii było dokonanie z dniem 23 listopada 2019 r. zmiany przepisu art. 271 ust. 5 ustawy Prawo wodne poprzez dodanie w nim art. 5b - "W przypadku realizacji przedsięwzięcia w zakresie obiektów liniowych, opłatę stałą ponosi się za okres od dnia przystąpienia do użytkowania urządzenia wodnego służącego do realizacji usług wodnych".

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył co następuje:

Na wstępie należy nakreślić ramy prawne sprawy, której przedmiot dotyczy określenia opłaty stałej za odprowadzanie do wód – wód opadowych i roztopowych.

Stosownie do art. 35 ust. 1 p.w., usługi wodne polegają na zapewnieniu gospodarstwom domowym, podmiotom publicznym oraz podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą możliwości korzystania z wód w zakresie wykraczającym poza zakres powszechnego korzystania z wód, zwykłego korzystania z wód oraz szczególnego korzystania z wód.

Usługi wodne obejmują m.in. odprowadzanie do wód lub do urządzeń wodnych - wód opadowych lub roztopowych, ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo w systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast (art. 35 ust. 3 pkt 7 p.w.).

Jak wynika z art. 271 ust. 3 lit. a powołanej ustawy, Wody Polskie ustalają oraz przekazują podmiotom obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne w formie informacji rocznej, zawierającej także sposób obliczenia tej opłaty, wysokość opłaty stałej. Przy tym, zgodnie z brzmieniem art. 271 ust. 4 pkt 1 p.w., wysokość opłaty stałej za odprowadzanie do wód – wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu wyrażonego w dniach i określonej w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalnej ilości wód, wyrażonej w m3/s, odprowadzanych do wód.

Stosownie do art. 271 ust. 7 p.w., jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne zaniechał wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 6, właściwy organ Wód Polskich określa wysokość opłaty stałej w drodze decyzji.

Na gruncie sprawy sporna jest kwestia granic kontroli decyzji wydanej w trybie art. 271 ust. 7 p.w. w sytuacji, gdy strona kwestionuje podstawy ustalania takiej opłaty, mimo że nie wnosiła reklamacji od wydanej informacji ustalającej wysokość opłaty rocznej za usługi wodne. Według organu odwoławczego, odnoszenie się do zasadności ustaleń obowiązku uiszczenia opłaty stałej za korzystanie z usługi wodnej, na etapie decyzji podjętej w trybie art. 271 ust. 7 p.w., jest spóźnione. Według skarżącego, ze wskazanego przepisu wynika, że odnosi się do określenia wysokości opłaty, co umożliwia także kwestionowane ustaleń stanu faktycznego oraz wykładni i zastosowania przepisów dotyczących naliczenia opłaty.

W zaistniałym sporze Sąd przyznał trafność argumentacji skarżącego.

Należy zwrócić uwagę na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawione w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 sierpnia 2020 r., sygn. akt II OSK 523/20, które uwzględnił skład orzekający w niniejszej sprawie, zgodnie z którym "Skoro (...) przepis ustawy wyraźnie wskazuje, iż organ w decyzji wydanej na podstawie art. 271 ust. 7 Prawa wodnego określa wysokość opłaty stałej, to brak jest jakichkolwiek przesłanek dla przyjmowania, iż istnienie obowiązku uiszczania określonej w tej decyzji opłaty stałej, jak i jej wysokości nie podlega kontroli w administracyjnym toku instancji oraz kontroli sądu administracyjnego, do którego wydana na tej podstawie decyzja została zaskarżona, a wiążąca w tym zakresie jest niezakwestionowana reklamacją informacja roczna".

Porównanie treści art. 271 ust. 7 oraz art. 273 Prawa wodnego wskazuje, iż ustawodawca przewidział dwa konkurencyjne wobec siebie tryby kwestionowania przez podmiot obowiązany istnienia i wysokości obciążającej go opłaty stałej za usługi wodne. Pierwszy z nich polega na braku podejmowania jakichkolwiek działań po doręczeniu mu informacji rocznej, w tym na braku uiszczania płatności wynikających z tej informacji, w następstwie czego dochodzi do wydania przez organ na podstawie art. 271 ust. 7 Prawa wodnego decyzji określającej wysokość opłaty stałej, która to decyzja może być przez adresata zaskarżona w administracyjnym toku instancji, a po jego wyczerpaniu zaskarżona na zasadach ogólnych do sądu administracyjnego.

Sposób określenia przedmiotu rozstrzygnięcia w art. 273 ust. 6 oraz w art. 271 ust. 7 jakim jest w obu omawianych przepisach "określenie wysokości opłaty" wskazuje na ich wzajemny stosunek, który wyraża się w tym, iż w przypadku wydania decyzji ostatecznej na podstawie art. 273 ust. 6, brak będzie możliwości wydania decyzji dotyczącej tej samej opłaty za ten sam okres na podstawie art. 271 ust. 7, albowiem byłaby to decyzja wydana w sprawie rozstrzygniętej już uprzednio inną decyzją ostateczną.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy, zasadne okazały się zarzuty skargi o wydaniu zaskarżonej decyzji z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Organ odwoławczy uznając odmienność przesłanek wydawania decyzji w trybie art. 271 ust. 7 p.w. ograniczył się do poczynienia ustaleń stanu faktycznego jedynie w zakresie wskazania, że została wydana informacja o ustaleniu skarżącemu opłaty rocznej za 2018 r. za odprowadzanie do wód – wód opadowych lub roztopowych, której termin uiszczenia upłynął, a która nie została uiszczona na rachunek bankowy organu. Nie wniesienie przez skarżącego reklamacji na wskazaną informację roczną, nie zwalniało jednak organu od dokonania pełnej analizy przesłanek składających się na określenie opłaty rocznej, w sposób tożsamy, jak ma to miejsce na gruncie wydania decyzji na podstawie art. 273 ust. 6 w zw. z art. 274 ust. 1 p.w. Pominięcie ustalenia faktów mających znaczenie dla sprawy, stanowi naruszenie art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. Ustalając fakty mające znaczenie dla sprawy organ obowiązany jest wziąć także pod uwagę wyjaśnienia i wnioski strony. Zasada prawdy obiektywnej z art. 7 k.p.a., nakłada także i na organ odwoławczy obowiązek podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. Zgodnie z ww. zasadą oraz zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 80 k.p.a.), organ odwoławczy dokonuje oceny materiału dowodowego zebranego w postępowaniu przed pierwszą instancją. Jak wynika z treści odwołania od decyzji, skarżący podniósł, że organ nie wskazał jakiego obszaru przedmiotowa decyzja dotyczy, a ponadto pominął fakt, że nie została zrealizowana inwestycja drogowa, z którą związane jest naliczenie opłaty rocznej za usługę wodną. Zarzuty te zostały podniesione także w skardze.

Istotą pozwolenia wodnoprawnego jest określona w tej decyzji możliwość korzystania z wód lub też oddziaływania na te wody. Jak wynika z treści art. 268 ust. 1 pkt 3a p.w. opłatę pobiera się "za odprowadzanie do wód - wód opadowych lub roztopowych". Odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych musi następować za pośrednictwem otwartych lub zamkniętych systemów kanalizacji deszczowej służących do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemów kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast. Istnienie tych systemów kanalizacji jest więc warunkiem powstania obowiązku poniesienia opłaty za tę usługę wodną. Zgodnie zaś z treścią art. 271 ust. 1 p.w., wysokość opłaty stałej za odprowadzanie wód (...) ustalają Wody Polskie, co oznacza w sposób oczywisty, że opłata stała może być ustalona tylko i wyłącznie za odprowadzanie wód, a nie za potencjalną możliwość takiego odprowadzania. Nie można z zasady dotyczącej ustalania wysokości świadczenia wywodzić zasady samej wymagalności tego świadczenia, tj. z zasady ustalania wysokości opłaty kreować zasadę dotyczącą powstania obowiązku uiszczenia tej opłaty.

Zdaniem Sądu, organ uprawiony do ustalenia opłaty stałej nie może zatem abstrahować od okoliczności faktycznych sprawy i poprzestawać wyłącznie na fakcie uzyskania przez dany podmiot ostatecznego pozwolenia wodnoprawnego, gdyż sam fakt wydania pozwolenia wodnoprawnego, tak jak wskazywał to skarżący, nie stwarza rzeczywistej możliwości korzystania z określonej w nim usługi wodnej. Ta rzeczywista możliwość aktualizuje się dopiero wówczas, gdy powstaną odpowiednie dla danej usługi urządzenia wodne.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy ma to szczególne znaczenie, ponieważ skarżący w odwołaniu od decyzji podnosił, że inwestycja objęta pozwoleniem wodnoprawnym nie została do chwili obecnej zrealizowana, a organ do tej okoliczności nie odniósł się.

Skarżący podkreślił ponadto, że w decyzji organu I instancji błędnie określono podmiot zobowiązany do zapłaty.

Rację należy przyznać skarżącemu, że w decyzjach organów I i II instancji nieprawidłowo oznaczono stronę jako "Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad, Oddział w Szczecinie", zamiast "Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad". W ocenie Sądu, powyższe nie oznacza jednak, że decyzja została skierowana do podmiotu niebędącego stroną postępowania, a to z tego względu, że zarówno z treści odwołania od decyzji z dnia 4 stycznia 2019 r., jak i z treści skargi z dnia 2 marca 2020 r. jednoznacznie wynika, że wydane w tym postępowaniu decyzje – faktycznie trafiły do Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad i to on właśnie uczestniczył w tym postępowaniu. Kwestia ta była podnoszona już w odwołaniu, sporządzonym przez r.pr. E. G., której pełnomocnictwa (z dnia 17 kwietnia 2012 r.) do reprezentowania w tym postępowaniu Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad – udzielił p.o. tego Dyrektora L. W., a następnie także w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, sporządzonej przez tego samego pełnomocnika. Należy podkreślić, że opisane wyżej pełnomocnictwo upoważnia tego pełnomocnika do reprezentowania Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad nie tylko przed organami administracji publicznej ale także przed sądami administracyjnymi. Do skargi dodatkowo dołączono także pełnomocnictwo z dnia 7 kwietnia 2009 r., (m.in. do reprezentowania strony przed sądami administracyjnymi), podpisane przez "Dyrektora Generalnego Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad".

Z tego względu, pomimo że strona nie została oznaczona w pełni prawidłowo, to jednak nie skutkuje to koniecznością stwierdzenia nieważności decyzji, jak oczekuje tego strona.

Podsumowując, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, organ II instancji co najmniej przedwcześnie uznał, że decyzja nakładająca na skarżącego opłatę stałą za odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych jest prawidłowa. Zaskarżona decyzja zapadła wskutek błędnej wykładni przepisów prawa materialnego, tj. art. 271 ust. 7 w zw. z art. 268 ust. 1 pkt 3 lit. a oraz art. 271 ust. 4 pkt 1 p.w., co skutkowało tym, że organ II instancji z naruszeniem art. 7 i 77 § 1 k.p.a., które miało istotny wpływ na wynik sprawy, zaniechał ustalenia czy skarżący zrealizował inwestycję, której dotyczy pozwolenie wodnoprawne, co wiąże się z budową odpowiednich urządzeń wodnych i rzeczywistym korzystaniem z usług wodnych.

Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organ uwzględni wykładnię przepisów prawa materialnego przedstawioną w uzasadnieniu niniejszego wyroku, z której wynika, że istnienie obowiązku uiszczania opłaty stałej jak i ustalania jej wysokości w trybie decyzji wydanej na podstawie art. 271 ust. 7 p.w., podlega kontroli w administracyjnym toku instancji oraz że niedopuszczalne jest obciążenie opłatą stałą podmiotu w sytuacji braku urządzeń, które są niezbędne do korzystania z usługi wodnej. W związku z tym dokładnie i wyczerpująco organ zobowiązany jest ustalić stan faktyczny sprawy, w szczególności w odniesieniu do twierdzeń skarżącego dotyczących realizacji inwestycji objętej pozwoleniem wodnoprawnym. Precyzyjnie winno być również określone miejsce lub urządzenie z którym wiąże się odprowadzanie do wód opadowych lub roztopowych. Jak trafnie zauważyła skarżąca, wydane wobec niej decyzje w istocie są o tożsamej treści i nie konkretyzują w sposób należyty tej okoliczności ani w sentencji decyzji ani w ich uzasadnieniu.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględnił skargę i uchylił zaskarżoną decyzję oraz obarczoną tożsamymi uchybieniami poprzedzającą ją decyzję organu I instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, o czym orzekł w pkt I sentencji wyroku. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 ww. ustawy, zasądzając na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania w postaci uiszczonego wpisu sądowego od skargi w kwocie [...]zł oraz kosztów zastępstwa procesowego w kwocie [...]zł.