drukuj    zapisz    Powrót do listy

6042 Gry losowe i zakłady wzajemne, Gry losowe, Dyrektor Izby Celnej, Uchylono decyzję I i II instancji, I SA/Po 269/16 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2016-12-08, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Po 269/16 - Wyrok WSA w Poznaniu

Data orzeczenia
2016-12-08 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-02-12
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Sędziowie
Barbara Rennert /przewodniczący/
Ireneusz Fornalik
Katarzyna Nikodem /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6042 Gry losowe i zakłady wzajemne
Hasła tematyczne
Gry losowe
Skarżony organ
Dyrektor Izby Celnej
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2015 poz 612 art. 89 ust. 1 pkt 2, art. 35 pkt 6, art. 14, art. 2 ust. 5
Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych - tekst jednolity.
Dz.U. 2015 poz 1094 art. 128
Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń - tekst jednolity
Dz.U. 2015 poz 613 art. 122, art. 187 par. 1, art. 191
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - t.j.
Dz.U.UE.L 1998 nr 204 poz 37 art. 1 pkt 11, art. 8 ust. 1
Dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego
Dz.U. 2016 poz 718 art. 269 par. 1, art. 145 par. 1 pkt 1 lit. c, art. 135, art. 200 w zw. z art. 205 par. 2
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Rennert Sędziowie Sędzia WSA Ireneusz Fornalik Sędzia WSA Katarzyna Nikodem (spr.) Protokolant ref. staż. Natalia Puchalska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Dyrektora Izby Celnej w [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w [...] z dnia [...] r., nr [...]; II. zasądza od Dyrektora Izby Celnej w [...] na rzecz skarżącej kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu [...] sierpnia 2015 r. Naczelnik Urzędu Celnego w K. wydał decyzję nr [...], którą wymierzył spółce Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe "P." spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w [...] (dalej: skarżąca lub Spółka ) karę pieniężną w wysokości [...] zł z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry.

Z uzasadnienia decyzji wynika, że w dniu [...] stycznia 2015 r. w toku czynności kontrolnych funkcjonariusze celni ustalili, że w kontenerze znajdującym się przy ul. [...] w miejscowości K., na terenie Stacji Paliw należącej do skarżącej Spółki, znajdują się włączone i gotowe do gry dwa urządzenia: [...] oraz [...], bez numeru, przypominające swoim wyglądem automaty, na których urządza się gry na automacie w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., poz. 612 ze zm.) dalej u.g.h.

W drodze eksperymentu, o którym mowa w art. 32 ust. 1 pkt 13 ustawy o Służbie Celnej, funkcjonariusze celni ustalili, że gry oferowane na ww. urządzeniach są grami na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, urządzanymi z naruszeniem przepisów tej ustawy.

Z zebranej dokumentacji (umowa najmu powierzchni użytkowej nr [...] z dnia [...] grudnia 2014 r., protokoły przesłuchania świadków, protokół kontroli [...]- [...]) wynikało, że Spółka - w umowie najmu powierzchni użytkowej nr [...] z dnia [...] grudnia 2014 r. zwana "Wynajmującym" - jest właścicielem gruntu znajdującego się przy ul. [...] w miejscowości K., natomiast dysponentem ww. urządzeń jest Sp. z o.o. [...] zwana [...] umowie "Najemcą". W § 1 pkt 1 tej umowy zostało wskazane, że "Wynajmujący zobowiązuje się wynająć Najemcy 6 m˛ gruntu będącego własnością wynajmującego, na której sam prowadzi działalność gospodarczą lub za pośrednictwem podmiotów trzecich, celem wykorzystania tej powierzchni na potrzebę prowadzonej przez Najemcę działalności gospodarczej. Wskazanie miejsca, które najmuje Najemca, należy do Wynajmującego".

Ustalenia te stały się podstawą wszczęcia postępowania w sprawie wymierzenia Spółce kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na tych automatach poza kasynem gry.

Na podstawie dowodów zgromadzonych w aktach spółki organ I instancji uznał, że gry urządzane na urządzeniach spełniają kryteria wymienione w art. 2 ust. 3 u.g.h., czyli są to gry na automatach. Gry były urządzane na klasycznych automatach bębnowych, zostały zorganizowane w celach komercyjnych (odpłatnie i dla zysku), o wygrane pieniężne lub rzeczowe (wygrana w postaci punktów, które można wypłacić kończąc prowadzenie gry na urządzeniu, bądź prowadzić za te punkty kolejne gry, co w rozumieniu ustawy stanowi wygraną rzeczową), w których gra zawierała element losowości. Organ podkreślił, że końcowych układ symboli na bębnach nie zależy od zręczności gracza, ma charakter wyłącznie losowy, oprogramowanie automatu zawiera generator losowy. Gry zawierają element losowości - programy gier są napisane standardowo z wykorzystaniem procedur losowych (grający nie miał wpływu na wynik gry, a wynik gry zależał od przypadku, losu, szczęścia).

Za osobę urządzającą gry uznano skarżącą spółkę. Spółka, w ocenie organu, co najmniej współuczestniczyła w urządzaniu gier, albowiem zapewniła odpowiednie warunki do uruchomienia automatów, tj. dostęp do prądu i oświetlenia, jak również czerpała z automatów korzyści finansowe wynikające z umowy najmu.

Skarżący w odwołaniu wnioskował o uchylenie decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Pełnomocnik strony wniósł również o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania skarżącej na okoliczność braku urządzania gier na automatach poza kasynem gry bez koncesji lub zezwolenia, bez dokonania zgłoszenia lub bez wymaganej rejestracji automatu.

Zaskarżonej decyzji Spółka zarzuciła:

1.naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na jego przebieg, tj. art. 208 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) dalej "O.p." w związku z art. 89 u.g.h., w związku z art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE, poprzez jego niezastosowanie i tym samym nieumorzenie postępowania, które jest bezprzedmiotowe,

2.naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na jego przebieg, tj. art. 187 O.p. polegającego na nieprawidłowej analizie materiału dowodowego zebranego w sprawie,

3.naruszenie prawa materialnego tj. art. 56 TFUE w zw. z art. 89 u.g.h. poprzez orzeczenie wobec skarżącej kary pieniężnej, uniemożliwiającej jej prowadzenie w sposób swobodny działalności gospodarczej w sytuacji, gdy żaden przepis szczególny takiej działalności nie zabrania,

4. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na jego przebieg, tj. art, 188 O.p. polegające na nieprzeprowadzeniu dowodu z przesłuchania świadka K. S..

Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r., nr [...] [...], po rozpatrzeniu odwołania, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W ocenie organu odwoławczego istotnym dla uznania, że gry na opisywanych automatach podlegały przepisom ustawy o grach hazardowych jest fakt, że toczyły się one o wygrane, zarówno rzeczowe jak i pieniężne. Ponadto były one organizowane w celach komercyjnych, a organ celny nie ma wątpliwości co do charakteru tych gier, tzn. że jest on losowy. Przemawia za tym zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy.

Zdaniem organu odwoławczego, Naczelnik Urzędu Celnego dokonał prawidłowej oceny stanu faktycznego sprawy. Również w uzasadnieniu decyzji organ ten wskazał, że gry na kontrolowanych automatach spełniają kryteria określone dla gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych.

Odnosząc się natomiast do sygnalizowanej w odwołaniu kwestii prowadzenia postępowania karnego o przestępstwo z art. 107 k.k.s., organ odwoławczy wskazał, że brak jest materialnych przepisów wykluczających możliwość prowadzenia obu postępowań: podatkowego i karnego niezależnie od siebie. Organy podatkowe nie są bowiem, jak podkreśla się w orzecznictwie sądowym, związane oceną organów ścigania i kontroli przestrzegania prawa dokonaną na potrzeby prowadzonego przez nie postępowania przygotowawczego, inne są bowiem cele i zadania postępowania podatkowego. Postępowanie podatkowe jest postępowaniem samodzielnym, odrębnym od postępowania karnego.

Ponadto zdaniem organu odwoławczego przepis art. 14 ust. 1 u.g.h. nie stanowił podstawy rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Przepisu art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. nie należy bezpośrednio utożsamiać z art. 14 ust. 1 tej ustawy, brak jest bowiem w art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. odniesienia do art. 14 ust. 1 u.g.h. Ponadto prowadzenie gier na automatach przez podmioty lub osoby nie posiadające stosownej koncesji, czy też zezwolenia, jak również urządzanie takich gier w innych miejscach niż wskazane w ustawie oraz zezwoleniu, nigdy nie było legalne. Nie sposób więc dopatrzyć się ograniczeń w zakresie obrotu urządzeniami, które służą do prowadzenia działalności wbrew obowiązującym przepisom prawa.

Organ odwoławczy uznał również za prawidłowe ustalenia organu pierwszej instancji, że urządzającym gry była skarżąca Spółka. Podstawę tych ustaleń stanowiła umowa najmu zawarta z właścicielem urządzeń. Ponadto organ wskazał, że gdyby strona nie udostępniła powierzchni swojego lokalu pod opisywane automaty to niemożliwa byłaby gra na przedmiotowych automatach. Poprzez odpłatną zgodę na wprowadzanie automatów do gier na swój teren, a zatem udostępnianie i umożliwianie gry na tych automatach, skarżąca spółka urządzała gry na automatach poza kasynem gry, w związku z czym podlega karze pieniężnej.

W skardze z dnia [...] stycznia 2016 r. strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, jednocześnie zarzucając:

I. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na jego przebieg, tj. art. 208 § 1 O.p. poprzez jego niezastosowanie i tym samym nieumorzenie postępowania, które jest bezprzedmiotowe,

II. naruszenie prawa materialnego tj. art. 89 u.g.h, w związku z art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE w zw. z art. 91 ust. 3 Konstytucji RP poprzez oparcie rozstrzygnięcia w sprawie na podstawie przepisu bezskutecznego,

III. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na jego przebieg, tj. art. 188 w zw. z art. 199 O.p. poprzez jego niezastosowanie i tym samym odmówienie przeprowadzenia dowodu z przesłuchania strony, podczas gdy przedmiotem tego dowodu były okoliczności mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy,

IV. naruszenie prawa materialnego tj. art. 56 TFUE w zw. z art. 89 u.g.h. poprzez orzeczenie wobec skarżącej kary pieniężnej, uniemożliwiającej jej prowadzenie w sposób swobodny działalności gospodarczej, w sytuacji gdy żaden przepis szczególny takiej działalności nie zabrania.

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynika sprawy, albowiem organy nie dokonały prawidłowych ustaleń, czy strona skarżąca może być traktowana jako "urządzający gry", zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt. 2 u.g.h.

W ocenie Sądu organy w niniejszej sprawie nie wyjaśniły w wystarczający sposób, że skarżąca spółka jest podmiotem "urządzającym gry na automatach poza kasynem gry" w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. w jego brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Stanowisko organów co do tego, że to skarżący pozostawał podmiotem "urządzającym gry" w świetle zebranych w toku postępowania dowodów jest nieprawidłowe. Z uzasadnienia decyzji organów obydwu instancji wynika, iż podstawą do ustalenia, że skarżący jest "urządzającym gry" był sam fakt zawarcia przez skarżącego ze spółką [...] sp. z o.o. w Ś. umowy najmu 6 m˛ powierzchni użytkowej, na której skarżąca spółka sama prowadziła działalność gospodarczą celem wykorzystania tej powierzchni na potrzebę prowadzonej przez spółkę [...] działalności gospodarczej. W § 3 umowy strony umowy ustaliły czynsz najmu na kwotę [...]zł miesięcznie. W § 1 ust. 2 umowy spółka [...] oświadczyła, że działalność prowadzona na wynajmowanej powierzchni będzie zgodna z obowiązującym prawem w Polsce. Organy przy tym nie wskazały na jakiekolwiek czynności podejmowane przez skarżącego w odniesieniu do automatów zainstalowanych na wynajętej przez spółkę powierzchni użytkowej. Ograniczyły się jedynie do wskazania, że skarżąca spółka umożliwiła dostęp do energii elektrycznej. Niewątpliwie pojęcia takie jak "urządzanie gier" czy "urządzający gry", które występują w ustawie o grach hazardowych nie mają definicji ustawowej, co oznacza konieczność dokonania ich wykładni z uwzględnieniem językowego rozumienia. Pojęcie "urządzanie" stanowi synonim takich pojęć jak "utworzyć, uporządkować zagospodarować", "zorganizować, przedsięwziąć, zrobić" (vide: Słownik poprawnej polszczyzny, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994). W tym kontekście zwrot "urządzanie gier" obejmuje niewątpliwie podejmowanie aktywnych działań, czynności dotyczących zorganizowania przedsięwzięcia w zakresie gier na automatach. W praktyce w odniesieniu do takiej działalności jak urządzanie gier na automatach obejmuje w szczególności zachowania aktywne polegające na zorganizowaniu i pozyskaniu odpowiedniego miejsca na zamontowanie urządzeń, przystosowania go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej ilości graczy, utrzymywanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiające ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych (w stosunku do automatów o jakich mowa w art. 2 ust. 3 u.g.h.), związane z obsługą urządzeń czy zatrudnieniem odpowiedniego przeszkolonego personelu (jego szkolenie). Podmiot realizujący (wykonujący) te działania, może być uznany za urządzającego gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 u.g.h. Oczywiste jest też, że dla zrealizowania zamierzenia – działalności w zakresie gier na automatach – dojść może w wyniku zaangażowania i współdziałania więcej niż jednego podmiotu. Nie może to jednak oznaczać automatyzmu skutkującego uznaniem, że podmioty które w tym w jakimkolwiek zakresie uczestniczą, objęte są automatycznie dyspozycją art. 89 ust. 1 jako "urządzający gry". Dodatkowo należy zauważyć, że przy odkodowywaniu znaczenia używanego w ustawie o grach hazardowych pojęcia "urządzania gier" wyniki wykładni językowej korespondują z rezultatami wykładni systemowej. Warto zwrócić uwagę, że art. 128 Kodeksu wykroczeń (Dz. U. z 2015 r., poz. 1094 t.j.), nawiązując wyraźnie do przepisów ustawy o grach hazardowych, penalizuje naruszenia przepisów dotyczących gier hazardowych, wprost odróżniając urządzanie gier od zachowań określonych jako użyczanie pomieszczenia do nielegalnej gry hazardowej. Można w związku z tym z takiej treści tego przepisu wyciągnąć wniosek, że użyczenie w sensie udostępnienia pomieszczenia na przykład na podstawie umowy najmu (por. Mozgawa Marek (red.), Kodeks wykroczeń. Komentarz, wyd. II. Komentarz do art. 128 kw. Teza 22. Opublikowano: LEX 2009), jest czynnością nie mieszczącą się jeszcze w pojęciu urządzania gier, o jakim mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych. Wbrew twierdzeniom organów pojęcie "urządzanie gier" na gruncie art. 89 ustawy nie następuje automatycznie w związku z samą czynnością oddania do używania powierzchni użytkowej innemu podmiotowi pod eksploatację automatów w ramach umowy najmu, a także nie zawsze musi obejmować tę czynność i związane z nią określone obowiązki czy uprawnienia wynajmującego powierzchnię użytkową. Oznaczałoby to bowiem, iż w każdym przypadku, gdy dany lokal (dana lokalizacja) nie stanowi własności podmiotu eksploatującego automaty do gier, zawsze występuje wielość urządzających gry, tj. nie tylko podmiot eksploatujący automat, ale i podmiot (co najmniej jeden, zakładając brak podnajmu) oddający temu podmiotowi powierzchnię do eksploatacji automatów). Zwrócić należy uwagę, że zgodnie z art. 35 pkt 6 u.g.h., wniosek o koncesję na kasyno gry powinien zawierać "odpis dokumentów wskazujących na prawo do władania budynkiem (lokalem) lub umowy zobowiązującej do oddania we władanie budynku (lokalu), w którym będą urządzane gry". Regulacja ta niewątpliwie wskazuje, że na gruncie przepisów ustawy o grach hazardowych brak tożsamości pomiędzy urządzaniem gier a zawarciem umowy zobowiązaniowej, oddającej prawo do korzystania z lokalu (z jego części). Brak jest zatem podstaw prawnych, by już samą czynność cywilnoprawną (umowę najmu) oddania powierzchni do władania innemu podmiotowi dla eksploatacji automatów, utożsamiać z pojęciem "urządzanie gier" w znaczeniu art. 89 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. W konsekwencji samo oddanie lokalu (części jego powierzchni użytkowej) nie może być uznane za wystarczającą przesłankę do kwalifikowania podmiotu wynajmującego lokal pod eksploatację automatów jako urządzającego gry i podlegającego karze pieniężnej. O udziale wynajmującego lokal (jego część) w oparciu o umowę najmu powierzchni użytkowej, na której automaty są zlokalizowane, w urządzaniu gier można mówić, gdy wynajmujący w jakiś sposób aktywnie uczestniczy we wskazanych czynnościach i działaniach, przy czym jego zachowania powiązane są z porozumieniem dokonanym z podmiotem wstawiającym automat i go eksploatującym, a dotyczącym wspólnego prowadzenia przedsięwzięcia w zakresie gier na automatach (gier hazardowych) - por. wyrok WSA w Gorzowie z dnia 18 lutego 2016 r., II SA/Go 824/15. Wyżej przedstawione rozumienie pojęcia "urządzający gry" znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyroki WSA w Kielcach: z dnia 22 grudnia 2015 r., II SA/Ke 508/15, z dnia 9 grudnia 2015 r., II SA/Ke 717/15; wyroki WSA we Wrocławiu z dnia 11 stycznia 2016r.: III SA/Wr 114/15 i III SA/Wr 116/15). W kontrolowanej sprawie okoliczności takich organy nie wykazały. W szczególności nie poddały jakiejkolwiek analizie poszczególnych regulacji umowy najmu w celu oceny pod kątem ewentualnych czynności (obowiązków), do jakich zobowiązał się umownie skarżący, a związanych z "urządzeniem gier" ograniczając się do odnotowania, że na mocy zawartej umowy skarżący udostępnił powierzchnię do zainstalowania kontenera, do którego wstawiono automaty oraz zapewnił dostęp do energii elektrycznej. Organy w toku postępowania nie ustaliły, czy skarżący poza udostępnieniem powierzchni użytkowej wykonywał czynności związane z obsługą automatu, objaśnianiem zasad gier i wypłacaniem wygranych, czy też jakichkolwiek inne czynności związane z eksploatacją automatów i wpływające na wysokość generowanego przez nie przychodu. Takich ustaleń nie sposób także poczynić na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego. W ocenie Sądu, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy konieczna była dogłębna analiza stanu faktycznego sprawy w kontekście ustawowej regulacji podstaw wymierzania kary za urządzanie gier poza kasynem gry. Bez wnikliwej i wszechstronnej oceny wyników postępowania dowodowego, za przedwczesne uznać należy przypisanie skarżącemu przez organy orzekające w sprawie przymiotu "urządzającego gry", jako podmiotu podlegającego karze pieniężnej w rozumieniu art. 89 ust. 1 u.g.h. Organy prowadzące postępowanie obowiązane są do dokładnego wyjaśnienia sprawy, w szczególności rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego czy dana okoliczność została udowodniona. Dopiero wszechstronna ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego może stanowić podstawę do wydania i uzasadnienia decyzji administracyjnej. Zdaniem Sądu powyższe reguły wyczerpującego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i wszechstronnej jego oceny zostały naruszone przez organy administracji w niniejszej sprawie. Organy obydwu instancji naruszyły przepisy regulujące sposób prowadzenia postępowania wyjaśniającego (art. 122, art. 187 § 1, art. 191 Ordynacji podatkowej), a uchybienia te miały wpływ na wynik sprawy, gdyż bezpośrednio zdeterminowały treść decyzji organów obydwu instancji. Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy, organ winien – uwzględniając przedstawione wyżej uwagi – przeprowadzić postępowanie wyjaśniające, w ramach którego dokona pełnej analizy umowy najmu a także ustali, czy skarżąca nie tylko potencjalnie mogła być "urządzającym gry", lecz czy rzeczywiście gry takie urządzała. Organy dokonają także oceny stanu faktycznego w sposób wszechstronny - tj. z uwzględnieniem wszystkich okoliczności stwierdzonych w toku kontroli, oraz z uwzględnieniem treści zeznań prezesa skarżącej spółki złożonych w toku postępowania karnoskarbowego, które wbrew twierdzeniom skarżącej spółki zostały włączone do akt postępowania. Organ ustalając, czy skarżącą spółkę można uznać za urządzającą gry wskaże ponadto, jakie konkretnie czynności wykonuje skarżąca spółka w stosunku do automatów do gier, a które to czynności pozwalają na uznanie, że spółka podlega karze pieniężnej jako urządzający gry.

Odnosząc się natomiast do zarzutów dotyczących stosowania przepisów u.g.h. pomimo braku notyfikacji przepisu art. 89 ust. 1 pkt. 2 w zw. z art. 14 i art. 2 ust. 5 u.g.h., w świetle art. 1 pkt. 11 i art. 8 ust. 1 dyrektywy nr 98/34/WE należy wskazać na uchwałę składu siedmiu sędziów NSA z dnia 16 maja 2016 r., sygn. akt II GPS 1/16 (dostępna na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl). W uchwale tej Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. – stanowiący podstawę wydania poddanego sądowej kontroli aktu – nie jest przepisem technicznym w rozumieniu art. 1 pkt 11 Dyrektywy 98/34/WE, którego projekt powinien być przekazany Komisji Europejskiej zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy tej dyrektywy. Jak uznał NSA, przepis ten może zatem stanowić podstawę wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów u.g.h. Dla rekonstrukcji znamion deliktu administracyjnego, o którym mowa w omawianym przepisie, oraz jego stosowalności w sprawach o nałożenie kary pieniężnej, nie ma znaczenia brak notyfikacji oraz techniczny – w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE – charakter art. 14 ust. 1 tej ustawy.

Urządzający gry na automatach poza kasynem gry, bez względu na to, czy legitymuje się koncesją lub zezwoleniem - od 14 lipca 2011 r., także zgłoszeniem lub wymaganą rejestracją automatu lub urządzenia do gry - podlega karze pieniężnej, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych".

Przepis art. 269 § 1 p.p.s.a. nie pozwala żadnemu składowi sądu administracyjnego rozstrzygnąć sprawy w sposób sprzeczny ze stanowiskiem zawartym w uchwale i przyjmować wykładni prawa odmiennej od tej, która została przyjęta przez skład poszerzony Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. postanowienie NSA z dnia 8 lipca 2014 r., II GSK 1518/14; wyrok NSA z dnia 26 listopada 2014 r., II FSK 1474/14). Jeżeli skład sądzący w sprawie nie stwierdzi zasadności uruchomienia trybu przewidzianego w art. 269 p.p.s.a. – a taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie - to obowiązany jest respektować stanowisko wyrażone w uchwale składu poszerzonego Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 4 lutego 2015 r., II OSK 1632/13).

W świetle powyższych rozważań za chybione Sąd uznał wszystkie zarzuty skargi w tym zakresie, który stanowił dla jej autora podstawę do wyrażenia stanowiska, że art. 89 u.g.h. nie może znajdować zastosowania w sprawie jako przepis techniczny w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE. Organy podatkowe były zobowiązane prowadzić postępowanie w przedmiocie nałożenia kary finansowej przewidzianej tym przepisem. W rezultacie nie jest uzasadniony zarzut dotyczący naruszenia art. 56 TFUE. Wbrew twierdzeniom skargi przepis art. 89 u.g.h. nie jest przepisem technicznym, może być zatem skutecznie stosowany i stanowi sankcję w przypadku urządzenia gier na automatach poza kasynem gry. Nie można w konsekwencji zaaprobować stanowiska skarżącej spółki, że żaden przepis szczególny nie zabrania prowadzenia w sposób swobodny działalności gospodarczej polegającej na urządzaniu gier na automatach poza kasynem gry. Za zasadne Sąd uznał tylko te zarzuty skargi, które dotyczą wadliwych ustaleń faktycznych dotyczących uznania strony skarżącej za podmiot urządzający gry na automatach, w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekła na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c i art. 135 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.". O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. w związku z art. 205 § 2 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt