Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Przedmiotem postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy nie jest wyłącznie ustalenie zgodności planowanego przedsięwzięcia z wymaganiami określonymi w art. 61 ust. 1-5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ale również ustalenie warunków zabudowy zgodnie z wymaganiami określonymi na podstawie art. 61 ust. 6, po dokonaniu analizy funkcji i cech zabudowy i zagospodarowania terenu m.in. w zakresie zapewniającym uwzględnienie wymagania ładu przestrzennego, walorów architektonicznych i krajobrazowych (art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, Sędziowie asesor WSA Małgorzata Roleder,, sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk (spr.), Protokolant Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 maja 2008 r. sprawy ze skargi E. i K. Sz. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz skarżących kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2008 roku nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Burmistrza Miasta G. z dnia [...] grudnia 2007 roku nr [...] w sprawie ustalenia państwu E. i K. Sz. warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie garażu na działce o nr ewidencyjnym gruntu [...], położonej na ul. K. [...] w G.

Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:

Państwo E. i K. Sz. wystąpili w dniu [...] czerwca 2007 r. do Burmistrza Miasta G. z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie garażu o dwóch boksach garażowych dla samochodów osobowych, na terenie obejmującym część działki nr [...], położonym przy ul. K. [...] w G.

Decyzją nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r. Burmistrz Miasta G. ustalił warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji.

W postępowaniu z odwołania państwa E. i K. Sz. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją nr [...] z dnia [...] września 2007 r. uchyliło tę decyzje i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ l instancji z powodu naruszenia przepisów art. 54 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).

Po ponownym przeprowadzeniu postępowania decyzją nr [...] z dnia [...] grudnia 2007 r. Burmistrz Miasta G. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie garażu dla samochodów osobowych, na terenie obejmującym część działki nr [...], położonym przy ul. K. [...] w G.

W swojej decyzji organ ustalił – oprócz oceny inwestycji w świetle przesłanek określonych w art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 80, poz. 717 z późn. zm.) –nieprzekraczalną linię zabudowy od drogi wewnętrznej nr 1767 wyznaczoną istniejącą zabudową w odległości 3,5 m od linii rozgraniczającej drogi podkreślając, iż przy jej ustalaniu kierował się zasadami określonymi w § 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1588).

Od decyzji tej odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. wnieśli Państwo E. i K. Sz. W odwołaniu skarżący ponownie zarzucili organowi l instancji nieuwzględnienie ich wniosku w części dotyczącej ustalenia linii zabudowy w granicy z działką nr [...]. Wyrazili przy tym wątpliwość czy działka ta jest drogą. Zakwestionowali także zasadność zastosowania przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w sytuacji, gdy przedmiotem postępowania jest uzupełnienie istniejącej zabudowy. Zakwestionowali ponadto ustalony przez organ l instancji krąg stron postępowania.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2008 roku nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Burmistrza Miasta G. z dnia [...] grudnia 2007 roku nr [...].

W uzasadnieniu swego stanowiska organ podniósł, iż poza sporem w sprawie jest fakt, że obszar, na którym położone są działki objęte wnioskiem, nie posiada obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie zatem z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia wskazanych w tym artykule warunków. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego organ podniósł, iż nie budzi również żadnych wątpliwości fakt zgodności zamierzenia z wymogami określonymi w w/w art. 61 ust. 1 pkt 1-5, zatem zgodnie z art. 56, w związku z art. 64 ust. 1 tej ustawy nie można odmówić ustalenia warunków zabudowy, co też miało miejsce w tej sprawie.

Przechodząc do zarzutów zawartych w odwołaniu Kolegium stwierdziło, że:

1. nie budzi wątpliwości organu odwoławczego, że działka nr [...] nie jest drogą publiczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz.U. z 2007 r.Nr 19 poz. 115 z późn. zm.), co nie pozwala na ustalanie linii zabudowy na podstawie przepisów tej ustawy. Niewątpliwy jest także fakt, że działka ta pełni funkcję dojścia i dojazdu do posesji przy niej położonych, jest więc drogą wewnętrzną.

2. zaskarżona decyzja określa w punkcie 1 ustalenia dotyczące warunków i wymagań kształtowania ładu przestrzennego, w tym m. in. ustala jako nieprzekraczalną linię zabudowy wyznaczoną istniejącą zabudową. Określenie odległości tej linii od granicy działki nr [...] stanowiącej drogę wewnętrzną ma na celu wyłącznie zapewnienie ładu przestrzennego zabudowy i nie może być utożsamiane z wyznaczeniem linii zabudowy w stosunku do drogi publicznej, zgodnie z wymogami przepisów ustawy o drogach publicznych.

3. przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1588) wydane zostały na podstawie art. 61 ust. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w celu określenia wymagań dotyczących ustalania: linii zabudowy: wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu, szerokości elewacji frontowej, wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki, geometrii dachu (kąta nachylenia, wysokości kalenicy i układu połaci dachowych), o czym stanowi art. 61 ust. 7 ustawy. Użyte w nazwie w/w aktu prawnego określenie "nowej" odnosi się zarówno do "zabudowy" jak i do "zagospodarowania terenu". Nie można zatem uznać, że przepisy tego rozporządzenia nie mają zastosowania do ustalania warunków zabudowy dla zamierzeń na działkach zabudowanych.

Na tej podstawie Kolegium uznało, iż linia zabudowy dokonana została zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów rozporządzenia i jest uzasadniona stanem istniejącej sąsiedniej zabudowy i zagospodarowania terenu. Również ustalony przez organ I instancji krąg stron postępowania jest w ocenie Kolegium prawidłowy, gdyż co do zasady decyzja o warunkach zabudowy nie ustala usytuowania projektowanego obiektu na terenie. Nie wyklucza tym samym, że obiekt ten, z zachowaniem ustalonych w decyzji warunków, będzie sytuowany w projekcie budowlanym, a dokładnie w projekcie zagospodarowania terenu, w sposób wywołujący jego oddziaływanie na sąsiednią nieruchomość. Stąd też wszystkim właścicielom, użytkownikom wieczystym i zarządcom sąsiednich nieruchomości przysługuje uprawnienie do bycia stroną postępowania.

Państwo E. Sz. i K. Sz. zaskarżyli w całości przedmiotową decyzję.

Uzasadniając swoje stanowisko skarżący wskazali, iż decyzja narusza ich konstytucyjne prawa do własności tj. swobodę zagospodarowania nieruchomości (art. 64 Konstytucji RP) oraz art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku - Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. nr 156, poz. 1118) określający, iż każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami. Podkreślili, iż Burmistrz Miasta G. w decyzji z dnia [...] grudnia 2007 roku wskazując z jakimi przepisami ma być zgodne zamierzenie inwestycyjne, tak określił usytuowanie obiektu budowlanego na działce, iż w zasadzie jego realizacja jest niewykonalna (garaż posadowiony byłby na kablu energetycznym z czym nie zgadza się zakład energetyczny).

Ponadto powołując się na zapisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. nr 75, poz. 690 z późn. zm.) skarżący wskazali, iż po spełnieniu wymogów z decyzji ustalającej warunki zabudowy ostatecznie nie będą mogli zrealizować przedmiotowej inwestycji, bo nie spełnią wymogów określonych w w/w rozporządzeniu. Podkreślili także, iż nie mogą pogodzić się z faktem, iż oni nie mogą posadowić garażu 1,5 m od granicy z sąsiednią działką, w sytuacji kiedy przy sąsiednich działkach stoją budynki graniczącego bezpośrednio z innymi działkami. Zaakcentowali, że po granicy z byłą ich działką jest wybudowanych 11 garaży, do których przylega 8 innych, a po przeciwnej stronie jest budynek w odległości 1 m graniczący z drogą dojazdową. W tych okolicznościach nie potrafią zrozumieć dlaczego ich ma obowiązywać linia zabudowy w odległości 3,5 m od linii rozgraniczającej drogi.

Na tej podstawie wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jej oddalenie jako nieuzasadnionej.

Dodatkowo podało, iż ustalona w decyzji nieprzekraczalna linia zabudowy ma na celu zapewnienie ładu przestrzennego, do czego obligują organy przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z tymi przepisami decyzja o warunkach zabudowy nie ustala usytuowania projektowanego obiektu na terenie, zatem zarzut niewykonalności decyzji jest bezpodstawny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga podlegała uwzględnieniu - częściowo z przyczyn wskazanych przez skarżących, ale również także z innych względów. Zgodnie bowiem z art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.Nr 153, poz. 1270) sąd administracyjny rozstrzyga o skardze w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Powyższy przepis uprawnia Sąd do oceny sprawy także również innych aspektach, niż to ujmują zarzuty zawarte w skargach.

W szczególności należy podkreślić, że zgodnie z treścią (art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. Nr 153, poz. 1269 oraz art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270) Sąd sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę decyzji, postanowień, aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej pod względem ich zgodności z przepisami prawa materialnego oraz przepisami postępowania administracyjnego i oceny tej dokonuje w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy.

Skarga jest uzasadniona przede wszystkim z racji zbyt pobieżnego rozpoznania sprawy oraz braku jej analizy w kontekście wszystkich obowiązujących przepisów dotyczących wydawania decyzji o warunkach zabudowy w sytuacji braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Poza sporem pozostaje obowiązek rozważenia, przez organ rozpatrujący wniosek o ustalenie warunków zabudowy, wszystkich wymogów art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.), mającego w sprawie zastosowanie.

Jeżeli zatem dany teren nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, to wydanie pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy jest uzależnione od łącznego spełnienia kilku przesłanek, wymienionych w art. 61 ust. 1 pkt 1-5 cytowanej ustawy.

W przedmiotowej sprawie w zasadzie organ I i II instancji dokonali oceny przesłanek wskazanych w art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). Powołując się na ten artykuł organ II instancji pokreślił, iż nie budzi żadnych wątpliwości fakt zgodności zamierzenia z wymogami określonymi w art. 61 ust. 1 pkt 1-5, zatem zgodnie z art. 56, w związku z art. 64 ust. 1 w/w ustawy nie można odmówić ustalenia warunków zabudowy. W dalszym części swego uzasadnienia organ II instancji odwołując się do głównego zarzutu skarżących, dotyczącego ustalenia nieprzekraczalnej linii zabudowy, zacytował treść art. 61 ust. 6 wskazanej ustawy i nawiązał w tej mierze do przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1588). Na tej podstawie wskazał, iż użyte w nazwie w/w aktu prawnego określenie "nowej" odnosi się zarówno do "zabudowy" jak i do "zagospodarowania terenu". Nie można zatem uznać, że przepisy tego rozporządzenia nie mają zastosowania do ustalania warunków zabudowy dla planowanych inwestycji na działkach już zabudowanych. Tym samym niewątpliwie sam przyznał, iż w niniejszym staniem faktycznym przy wydawaniu orzeczenia należało również opierać się na wymogach określonych w tym rozporządzeniu.

Należy podkreślić, iż rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1588) w § 1 wskazuje, iż określa sposób ustalania w decyzji o warunkach zabudowy wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w tym wymagania dotyczące ustalania:

1) linii zabudowy;

2) wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu;

3) szerokości elewacji frontowej;

4) wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki;

5) geometrii dachu (kąta nachylenia, wysokości kalenicy i układu połaci dachowych).

Ponadto w § 3 ust. 1 i 2 w/w rozporządzenia podnosi, iż celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy. Granice obszaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy, w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 metrów.

Dodatkowo § 9 ust. 1 - 4 cytowanego rozporządzenia podnoszą, iż warunki i wymagania dotyczące nowej zabudowy i zagospodarowania terenu ustala się w decyzji o warunkach zabudowy, zawierającej część tekstową i graficzną. Wyniki analizy, o której mowa w § 3 ust. 1 rozporządzenia, zawierające część tekstową i graficzną, stanowią załącznik do decyzji o warunkach zabudowy. Część graficzną decyzji o warunkach zabudowy oraz część graficzną analizy, o której mowa w § 3 ust. 1 rozporządzenia, sporządza się na kopiach mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy, w czytelnej technice graficznej zapewniającej możliwość wykonywania ich kopii. Część graficzną analizy, o której mowa w § 3 ust. 1 rozporządzenia, sporządza się z uwzględnieniem nazewnictwa i oznaczeń graficznych stosowanych w decyzji o warunkach zabudowy.

Cytowane zapisy rozporządzenia bezspornie wskazują, iż w każdej sprawie w przedmiocie wydania decyzji o warunkach zabudowy powinna być dokonana analiza terenu. Wyniki zaś analizy, w postaci załącznika tekstowego oraz graficznego powinny być dołączone do decyzji i stanowić jej integralną część (tak wskazał NSA w wyroku z dnia 19.01.2007, II OSK 200/06, opublikowanym w bazie LEX nr 327707). W przedmiotowej sprawie zaś wprawdzie do decyzji organu I instancji dołączono załącznik graficzny, niemniej jednak zaskarżona decyzja nie zawiera żadnego załącznika tekstowego. Ponadto na załączniku graficznym nie wyznaczono żadnego terenu, który ewentualnie podlegał analizie w niniejszej sprawie. Mimo zatem, iż w uzasadnieniu decyzji organu I instancji są pewne zalążki analizy w świetle cytowanego rozporządzenia, brak jest podstaw do uznania, iż w sprawie zostały ustalone granice obszaru analizowanego i dokonana została kompleksowa jego analiza, co stanowi naruszenie § 9 cytowanego rozporządzenia oraz art. 61 ust. 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Podkreślić również należy, iż ten sam organ II instancji w uzasadnieniu swojej decyzji, w innej ze spraw o ustalenie warunków zabudowy, toczących się przed tutejszym sądem (sygn. akt II SA/Bk 67/08) wskazał, iż "w myśl art. 53 ust. 3 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1588) właściwy do wydania warunku zabudowy organ zobowiązany jest do przeprowadzenia analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu m.in. w zakresie zapewniającym uwzględnienie wymagania ładu przestrzennego, walorów architektonicznych i krajobrazowych (art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy). Przygotowanie analizy poprzedza opracowanie projektu decyzji o warunkach zabudowy". Tym bardziej niezrozumiałe jest zachowanie organu II instancji, które do różnych wnioskodawców stosuje inne kryteria oceny wniosku przez pryzmat obowiązujących w tym zakresie przepisów.

Podnieść należy, iż przedmiotem postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy nie jest wyłącznie ustalenie zgodności planowanego przedsięwzięcia z wymaganiami określonymi w art. 61 ust. 1-5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wniosek taki wynika z treści ustawy, która wskazuje, iż celem takiego postępowania jest również ustalenie warunków zabudowy zgodnie z wymaganiami określonymi na podstawie art. 61 ust. 6, po dokonaniu analizy funkcji i cech zabudowy i zagospodarowania terenu m.in. w zakresie zapewniającym uwzględnienie wymagania ładu przestrzennego, walorów architektonicznych i krajobrazowych (art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy).

Przechodząc do przewodniego zarzutu skargi tj. kwestii ustalenia przez organy administracji nieprzekraczalnej linii zabudowy od drogi wewnętrznej nr [...] wyznaczonej istniejącą zabudową w odległości 3,5 m od linii rozgraniczającej drogi zauważać należy, iż ustalenia linii zabudowy organy winny również dokonać w oparciu o rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1588), a dokładnie § 4 ust. 1-4. W paragrafie tym wskazano, iż konkretne wytyczne jak można ustalać taką linię. I tak stwierdzono, że obowiązującą linię nowej zabudowy na działce objętej wnioskiem wyznacza się jako przedłużenie linii istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich. W przypadku niezgodności linii istniejącej zabudowy na działce sąsiedniej z przepisami odrębnymi, obowiązującą linię nowej zabudowy należy ustalić zgodnie z tymi przepisami. Ust. 3 tegoż paragrafu podnosi, że jeżeli linia istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich przebiega tworząc uskok, wówczas obowiązującą linię nowej zabudowy ustala się jako kontynuację linii zabudowy tego budynku, który znajduje się w większej odległości od pasa drogowego. Ust. 4 natomiast dopuszcza inne wyznaczenie obowiązującej linii nowej zabudowy, jeżeli wynika to z analizy, o której mowa w § 3 ust. 1cytowanego rozporządzenia.

Wyżej wymienione przesłanki organy administracji powinny uwzględnić i ponownie przeanalizować - tym bardziej w świetle zarzutów strony skarżącej dotyczących posadowienie innych garaży na nieruchomościach sąsiednich – czy prawidłowo została ustalona linia zabudowy dla przedmiotowej nieruchomości. Okoliczność ta ponownie wiąże się z tym, iż powinna być dokonana szczegółowa analiza terenu inwestycji oraz nieruchomości sąsiednich w świetle cytowanego rozporządzenia. Określenie cech, do których należy dostosować nową zabudowę, jest bowiem obowiązkiem organu prowadzącego postępowanie w sprawie warunków zabudowy.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 17 kwietnia 2007 roku, II OSK 646/06 "ratio legis art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) "jest ochrona ładu przestrzennego". Ma on na celu powstrzymanie zabudowy niedającej się pogodzić z zabudową już istniejącą na terenach, gdzie nie ma planu zagospodarowania przestrzennego. Nie powinno to jednak doprowadzić do nadmiernego jej ograniczenia. Za szerokim rozumieniem pojęcia działki sąsiedniej przemawia zarówno ochrona prawa własności, jak i deklarowana w art. 6 ust. 2 pkt 1 tej ustawy zasada wolności zagospodarowania terenu" (LEX nr 322329).

Dlatego też organ, rozpatrując ponownie sprawę będzie musiał jeszcze raz ocenić decyzję organu I instancji i określić dokładny obszar objęty analizą, zgodnie z parametrami zawartymi w § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588).

Z decyzji organów nie wynika bowiem, aby w/w przepisy były przedmiotem analizy na tle niniejszego stanu faktycznego (oprócz wskazania że stanowiły podstawę analizy), co organy winny uczynić przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Dlatego też organ II instancji winien rozważyć czy w sprawie nie należy dokonać analizy stanu terenu, po prawidłowym – zgodnym z § 3 ust. 2 w/w rozporządzenia – zakreśleniu granic obszaru analizowanego. Powyższe uchybienia prowadzą do wniosku, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem zasad wynikających z przepisów art. 6 i art. 7 kpa.

W tym stanie rzeczy wobec stwierdzonego uchybienia przepisom Kodeksu postępowania administracyjnego i art. 61 ust. 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588), Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i "c" ustawy z 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) uchylił zaskarżoną decyzję. Rozpoznając ponownie sprawę organ powinien mieć na uwadze przedstawione naruszenia przepisów prawa i w/w zalecenia Sądu, zmierzające do prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie.

Konsekwencją uwzględnienia skargi było orzeczenie z urzędu o wstrzymaniu wykonania decyzji do czasu uprawomocnienia się wyroku (art. 152 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), zaś o kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie (art. 200 cyt. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi)