drukuj    zapisz    Powrót do listy

6143 Sprawy kandydatów na studia i studentów, Szkolnictwo wyższe, Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję, I SA/Wa 323/09 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-06-10, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Wa 323/09 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2009-06-10 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2009-03-12
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Daniela Kozłowska
Gabriela Nowak
Monika Nowicka /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6143 Sprawy kandydatów na studia i studentów
Hasła tematyczne
Szkolnictwo wyższe
Skarżony organ
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 10 i 107 par. 3
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 145 par. 1 pkt 1 lit. c
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Nowicka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Daniela Kozłowska Sędzia WSA Gabriela Nowak Protokolant Ewa Nieora po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi R. Ż. na decyzję Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania stypendium 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...] listopada 2008 r., nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego na rzecz R. Ż. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] o odmowie przyznania R. Z. - byłemu studentowi Uniwersytetu [...] - stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za osiągnięcia w nauce na rok akademicki [...].

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

W dniu [...] października 2006 r. Prorektor Uniwersytetu [...] przedstawił Ministrowi Nauki i Szkolnictwa Wyższego wniosek Rady Wydziału [...] o przyznanie R. Z. stypendium Ministra za osiągnięcia w nauce za rok akademicki [...].

Wniosek ten decyzją Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...] listopada 2006 r. rozpatrzono odmownie uznając, że przedstawione we wniosku osiągnięcia naukowe i aktywność naukowa studenta były niewystarczające do przyznania mu stypendium, mimo spełnienia warunków określonych w § 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 10 listopada 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków, trybu przyznawania i wypłacania stypendium ministra za osiągnięcia w nauce

oraz stypendium ministra za wybitne osiągnięcia sportowe (Dz. U. Nr 245, poz. 2458),

w tym warunku uzyskania, w okresie zaliczonych lat studiów, odpowiedniej średniej ocen.

Rozpoznając wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy Minister Nauki i Szkolnictwa

Wyższego decyzją z [...] marca 2007 r. utrzymał w mocy w/w decyzję.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 września 2007 r. (sygn. akt l SA/Wa 958/07) uchylono powyższe rozstrzygnięcia, gdyż - w ocenie Sądu - jako decyzje uznaniowe winny być ona rzetelnie a nie ogólnikowo uzasadnione. Dodatkowo Sąd podkreślił, że dokumentacja dotycząca przeprowadzenia konkursu, czy też ustalenia jego wyników - w odniesieniu do ubiegającego się o stypendium - winna znajdować się w aktach administracyjnych sprawy.

Po kolejnym rozpoznaniu sprawy Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. ponownie odmówił przyznania R. Z. przedmiotowego stypendium. Organ podkreślił, że student otrzymywał stypendium Ministra w latach akademickich [...], zatem - przy ocenie jego wniosku - wzięto pod uwagę głównie osiągnięcia z roku [...]. Zdaniem Ministra student w przedmiotowym wniosku powtórzył większość osiągnięć naukowych, które były podstawą przyznania mu stypendium za rok [...]. Organ wyjaśnił również, że posiadane środki finansowe umożliwiły przyznanie stypendium [...] studentom, a biorąc pod uwagę, iż wniosek R. Z. został zakwalifikowany dopiero na [...] miejscu, należało odmówić uwzględnienia wniosku.

Decyzja ta następnie została utrzymana w mocy decyzją Ministra z dnia [...] marca 2008 r. nr [...], w uzasadnieniu której organ zajął m. in. stanowisko, iż samo zakwalifikowanie się na stypendium zagraniczne nie oznaczało jeszcze, iż student będzie faktycznie brał w nim udział. Z tych przyczyn odmówiono uznania za osiągnięcie naukowe otrzymania zaproszenia na planowane, na

rok akademicki [...] stypendium [...] Towarzystwa [...], jak i

zaproszenia Uniwersytetu [...].

Rozpatrując sprawę na skutek ponownej skargi R. Z., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 października 2008 r. ( sygn. akt I SA/Wa 664/08) po raz drugi uchylił wydane w tej sprawie decyzje akcentując, że - zgodnie z treścią art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.

Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze

zm.) - ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu

sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było

przedmiotem zaskarżenia. W związku z tym organ był obowiązany do wskazania szczegółowych zasad punktacji osiągnięć i aktywności naukowej skarżącego oraz jego wyników. Ponadto, z uwagi na zmianę stanu prawnego, która zaszła w toku postępowania międzyinstancyjnego decyzja ostateczna, zgodnie z zaleceniami Sądu, powinna być wydana na podstawie postanowień nowego rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 16 sierpnia 2006 r. w sprawie szczegółowych

warunków, trybu przyznawania i wypłacania stypendium ministra za osiągnięcia w na-

uce oraz stypendium ministra za wybitne osiągnięcia sportowe (Dz. U. Nr 153, poz.

1093), które zaczęło obowiązywać z dniem 1 stycznia 2007 r.

Wydając wspomniany wyżej wyrok Sąd stwierdził, że w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej organ centralny nie wskazał, jakie dokładnie kryteria decydowały o odmowie przyznania przedmiotowego stypendium oraz jakie zasady były brane przez organ pod uwagę przy przeprowadzaniu konkursu w sprawie przyznania stypendium, w tym jakie dokładnie obowiązywały reguły punktacji osiągnięć i aktywności naukowych oraz wyników. Ponadto w obu decyzjach organ, wbrew zaleceniom Sądu, zastosował nieobowiązujący w dniach wydania powyższych decyzji akt prawny, tj. rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 10 listopada 2004 r., zamiast obowiązującego od dnia 1 stycznia 2007 r. rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 16 sierpnia 2006 r.

Jednocześnie Sąd zauważył, iż przedstawione przez organ w odpowiedzi na skargę stanowisko, dotyczące szczegółowych zasad punktacji przy przeprowadzaniu konkursu oraz ustosunkowania się przez organ do zarzutów przedstawionych przez skarżącego we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, nie mogło sanować wadliwości wydanych decyzji. Odpowiedź na skargę, nie mogąc uzupełniać zaskarżonej decyzji przez zamieszczenie w niej rozważań i ocen, które zgodnie z art. 107 § 3 kpa powinno zawierać jej uzasadnienie faktyczne i prawne i nie stanowiąc dokumentu, który podlega kontroli Sądu, nie wpływała na treść rozstrzygnięcia.

Niezastosowanie się zatem przez organ centralny do wiążącej oceny prawnej wyrażonej przez sąd w wyroku skutkowało uznaniem zaskarżonej decyzji jako naruszającej prawo.

W wytycznych Sąd polecił, aby przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ zastosował się w pełnym zakresie do oceny prawnej wyrażonej w wyroku z dnia 25 września 2007 r. a w szczególności wyjaśnił zasady przeprowadzania konkursu dotyczącego przyznania stypendium, poprzez podanie szczegółowych zasad punktacji osiągnięć i aktywności naukowych oraz wyników uzyskanych przez skarżącego. Dokumentacja dotycząca przeprowadzonego konkursu, czy też ustalenia jego wyników w odniesieniu do skarżącego winna znaleźć się przy tym w aktach administracyjnych sprawy. Ponadto skarżący, przed wydaniem ponownego rozstrzygnięcia, bezwzględnie powinien być pouczony o uprawnieniach przysługujących mu na podstawie art. 10 § 1 kpa.

Sąd uznał także za chybiony, wyrażony w odpowiedzi na skargę oraz podtrzymany na rozprawie, pogląd organu o konieczności zastosowania w niniejszej sprawie "starego" rozporządzenia wykonawczego z 2004 r. ze względu na zmianę terminów składania wniosków stypendialnych, wprowadzoną rozporządzeniem z dnia 16 sierpnia 2006 r. W uzasadnieniu wyroku wyjaśniono, iż wniosek stypendialny skarżącego został złożony pod rządami rozporządzenia z 2004 r. i z zachowaniem przewidzianego w nim terminu, późniejsza zatem zmiana przepisów nie może mieć wpływu na ocenę tej okoliczności. Przepisy nowego rozporządzenia (wobec wejścia w życie tej regulacji prawnej w trakcie trwania postępowania administracyjnego i braku odmiennych przepisów przejściowych) maja natomiast zastosowanie do oceny istnienia przesłanek materialnych istotnych dla rozstrzygnięcia.

Rozpatrując zatem po raz trzeci sprawę Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego decyzja z dnia [...] listopada 2008 r. odmówił przyznania R. Z. stypendium za osiągnięcia w nauce na rok akademicki [...].

W motywach rozstrzygnięcia stwierdzono, iż wniosek R. Z. spełniał wprawdzie warunki określone w § 2 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 16 sierpnia 2006 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania oraz wypłacania stypendium ministra za osiągnięcia w nauce oraz stypendium ministra za wybitne osiągnięcia sportowe (Dz. U. Nr 153, poz. 1093),

jednakże uzyskana przez niego liczba punktów, pozwoliła na sklasyfikowanie tego wniosku dopiero na [...] miejscu. Środki finansowe natomiast, będące w dyspozycji Ministra, umożliwiły organowi przyznanie stypendium na rok akademicki [...] w

drugim terminie - [...] studentom, którzy uzyskali co najmniej [...] pkt. W związku z powyższym, uznając osiągnięcia naukowe R. Z., na tle osiągnięć innych studentów ubiegających się o stypendium Ministra, za niewystarczające do otrzymania tego rodzaju świadczenia, organ centralny wniosku nie uwzględnił.

Minister podkreślił, że wydając decyzję w dniu [...] listopada 2008 r. zastosował się do zaleceń Sądu wyrażonych w w/w wyrokach poprzez wskazanie szczegółowe zasady punktacji osiągnięć i aktywności naukowych oraz wyników uzyskanych przez

skarżącego. Ponadto decyzja ta została wydana na podstawie postanowień nowego

rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 16 sierpnia 2008 r. Minister wskazał również jakie kryteria decydowały o odmowie przyznania stypendium (niewystarczające środki finansowe) oraz jakie zasady były brane przez organ pod uwagę przy przeprowadzaniu konkursu w sprawie przyznania stypendium.

Od powyższej decyzji R. Z. wniósł wniosek o ponowne

rozpatrzenie sprawy, w którym zarzucił organowi, że nie wykonał zaleceń Sądu.

Zaskarżoną decyzją Minister utrzymał w mocy swoje poprzednie rozstrzygnięcie zauważając, że we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie sprecyzowano, w jakim zakresie organ nie zrealizował zaleceń Sądu.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem kolejnej skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, którą wniósł R. Z.

W skardze skarżący zarzucił Ministrowi Nauki i Szkolnictwa Wyższego:

- naruszenie art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez niezapewnienie stronie możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym;

- naruszenie art. 77 § 1 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie, przy wydawaniu decyzji, wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie a mianowicie stypendium [...] Towarzystwa [...], które skarżący otrzymał w dniu [...] kwietnia 2006 r. oraz faktu współpracy z Uniwersytetem [...] rozpoczętej w dniu 1 września 2006 r., co - zdaniem zainteresowanego - doprowadziło do odebrania mu punktów upoważniających do otrzymania stypendium;

- naruszenie art. 7 k.p.a. poprzez nie wyjaśnienie w decyzji ostatecznej stanu faktycznego i nie wyjaśnienie stanowiska strony, ograniczając się do stwierdzenia, że cyt. "skarżący nie wskazał w jakim zakresie decyzja z dnia [...] listopada 2008 r. nie wykonuje wyroku Sądu".

Ponadto skarżący twierdził, że kryteria rozpatrywania wniosków obowiązujące w drugim terminie były krzywdzące bo "dostosowane" do dostępnych Ministrowi środków. Podnosił też, że z sygnatur obu decyzji wydanych w tej sprawie zostały usunięte inicjały urzędnika przygotowywującego projekty obu aktów, przez co nie można ustalić tożsamości tej osoby. W związku z powyższym skarżący domagał się przedstawienia protokołów z przeprowadzonego postępowania w celu ustalenia, czy organ orzekający, na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, wyłączył od udziału w niej pracowników biorących udział przy wydaniu decyzji z dnia [...] listopada 2008 r.

Skarżący, wskazując na rozbieżności w stanowisku zajmowanym przez Ministra w poprzednich decyzjach i w decyzji zaskarżonej wnosił także o przedstawienie przez organ sformalizowanych, wewnętrznych wytycznych na podstawie których został oceniony jego wniosek, w celu ustalenia kiedy wytyczne te zostały skonkretyzowane.

Konkludując, w skardze sformułowano także zarzut, że rzeczą niesprawiedliwą było branie pod uwagę, w stosunku do studenta występującego o stypendium po raz pierwszy, wszystkich jego osiągnięć a w przypadku osoby, występującej o stypendium po raz kolejny, jedynie osiągnięć z ostatniego roku akademickiego.

W odpowiedzi na skargę Minister uznał jej zasadność jedynie w części, w której zarzucała ona organowi naruszenie art. 10 § 1 k.p.a.. W pozostałym zakresie stał na stanowisku bezzasadności skargi.

Podnosząc, że wydając zaskarżoną decyzję w pełni wykonał zalecenia Sądu, Minister w szczególności powtórzył, że stypendium Uniwersytetu [...] w ramach programu zimowego [...] oraz stypendium [...] Towarzystwa [...] na pobyt w Instytucie [...] w D. dotyczyły osiągnięć planowanych na rok akademicki [...] ( nie dotyczyły zaliczonych lat studiów) i z tego względu nie były wzięte pod uwagę przy ocenie przedmiotowego wniosku.

Organ zapewnił też, że w obu terminach przewidzianych dla składania wniosków o przyznanie stypendium obowiązywały te same zasady i kryteria tj. metoda punktowa ( za każde przedstawione we wniosku osiągnięcie naukowe przyznawana była określona liczba punktów).

Odnosząc się zaś do zarzutu związanego z tożsamością osoby przygotowywującej projekt aktu organ zauważył, że projekt taki jest aprobowany przez szereg osób pracujących w systemie hierarchicznym a wydany akt jest decyzją Ministra ( a nie jednego z pracowników Ministerstwa).

Minister nie dopatrzył się również sprzeczności w zajmowanym dotąd, w kolejnych decyzjach swoim stanowisku i podniósł, że żadne z dotychczasowych orzeczeń Sądu, wydanych w tej sprawie, nie kwestionowało zasady, że przy przyznawaniu stypendium nie były brane pod uwagę osiągnięcia, które były już podstawą przyznania stypendium. Organ podkreślił przy tym, iż stosowane w tej mierze kryteria pozwalają uniknąć sytuacji, kiedy do otrzymywania stypendium przez cały okres studiów wystarczyłoby uzyskanie wysokich osiągnięć jedynie podczas jednego roku studiów. Stosowana zatem metoda miała na celu działanie motywacyjne a przyznana kwota miała - z założenia - zapewnić studentowi środki na realizowanie się w sferze naukowej i uzyskiwanie dużo większych niż inni studenci osiągnięć naukowych. Tego rodzaju praktyka umożliwiała też coroczne uzyskiwanie osiągnięć naukowych wystarczających do otrzymania stypendium, czego dowodził fakt, iż ok. 1/3 osób, które otrzymały tego rodzaju stypendium, to ubiegłoroczni stypendyści.

Jednocześnie organ, powołując się na art. 173 ust. 1 pkt 4 i art. 181 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz orzecznictwo sądowe akcentował uznaniowość przedmiotowego świadczenia a także to, że był on uprawniony do dokonania gradacji osiągnięć naukowych każdego ze studentów na tle innych uprawnionych, konkurujących z nim o przyznanie tej formy pomocy materialnej, w sytuacji, gdy liczba złożonych wniosków przekraczała możliwości finansowe organu w danym roku budżetowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skargę należało uznać za uzasadnioną, choć z nie wszystkimi podniesionymi w niej argumentami można się zgodzić.

Rzeczą bezsporną, bo przyznaną przez organ w odpowiedzi na skargę, było po raz kolejny nie zrealizowanie w całości zaleceń Sądu zawartych w poprzednich, wyżej omówionych orzeczeniach, co skutkowało naruszeniem art. 153 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Odnosi się to do uniemożliwienia stronie wzięcia czynnego udziału w postępowaniu - w rozumieniu art. 10 k.p.a.

Zgodzić się również trzeba, że decyzja zaskarżona w tej sprawie tj. decyzja z dnia [...] stycznia 2009 r. nie była decyzją prawidłową z punktu widzenia przepisów procedury administracyjnej. Skarżący zarzucał jej naruszenie m. in. art. 7 k.p.a. twierdząc, że w decyzji tej organ nie podjął kroków niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy.

W ocenie Sądu wyżej wskazany zarzut nie był pozbawiony racji, choć z nieco innych powodów niż wskazane w skardze.

Przedmiotem skargi do sądu administracyjnego może być wyłącznie decyzja ostateczna a nie decyzja wydana w pierwszej instancji ( art. 52 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ). Sąd może wprawdzie, uchylając decyzję zaskarżoną, uchylić również decyzję ją poprzedzającą, ale nie zmienia to faktu, że przedmiotem oceny prawnej Sądu jest przede wszystkim decyzja zaskarżona. Z tego powodu to ta głównie decyzja winna odpowiadać w pełni wymogom nie tylko merytorycznym, ale i proceduralnym.

Odnosząc powyższe do przedmiotowego stanu faktycznego należy zauważyć, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji składa się prawie w całości z przedstawienia tzw. części historycznej tj. przytoczenia treści i ustaleń zawartych w decyzji Ministra z dnia [...] listopada 2008 r. i to też niedokładnie. W decyzji zaskarżonej organ po prostu stwierdził, że w swej decyzji poprzedniej uczynił zadość zaleceniom Sądu ( głównie ) poprzez wskazanie szczegółowych zasad punktacji osiągnięć i aktywności naukowej oraz wyników uzyskanych przez skarżącego. Jakie to były zasady, w decyzji zaskarżonej już tego nie wyjaśniono. Uzasadnienie prawne zawarte w tej decyzji sprowadzało się zaś do jednego zdania tj. że skoro we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie sprecyzowano, w jakim zakresie organ nie zrealizował zaleceń Sądu, to skutkowało to utrzymaniem w mocy przez Ministra jego poprzedniej decyzji.

Zdaniem Sądu tak skonstruowane uzasadnienie decyzji i to decyzji ostatecznej nie odpowiada wymogom art. 107 § 3 k.p.a. i trudno je uznać za wszechstronne wyjaśnienie sprawy w rozumieniu art. 7 i 77 § 1 k.p.a.

Zwrócić trzeba w tym miejscu uwagę, że zgodnie z zasadą dwuinstancyjności ( art. 15 k.p.a. ) organy administracji publicznej są obowiązane do dwukrotnego rozpoznania danej sprawy, niezależnie jakie argumenty zostały podniesione w odwołaniu ( tutaj we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy ) i czy w ogóle zostały one zgłoszone w środku zaskarżenia. Zatem nie sprecyzowanie dokładne zarzutu zawartego we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie zwalniało organu z obowiązku wyjaśnienia sprawy w całości, co do jej istoty po raz drugi.

Aktualnie rozstrzyganie przez Sąd o zarzutach dotyczących zakresu postępowania dowodowego oraz o zasadności reguł, jakie odgrywały rolę przy ocenie wniosków stypendialnych jest na tym etapie sprawy przedwczesne. Stanowisko Sądu w tej materii miałoby charakter przesądzający i praktycznie ubezwłasnowolniłoby stronę w możliwości zgłaszania wniosków i wypowiadania się w toku postępowania administracyjnego. W tych warunkach uchylenie wydanych w tej sprawie decyzji m. in. z powodu naruszenia art. 10 k.p.a. i zalecenie, aby przy ponownym rozpatrywaniu sprawy skarżący miał zapewnione prawo do czynnego udziału w postępowaniu, byłoby fikcją.

Z drugiej strony pamiętać należy, że wydane w niniejszej sprawie decyzje są decyzjami Ministra a zawarte w nich rozstrzygnięcia pozostawione są uznaniu organu. Rola Sądu sprowadza się jedynie do oceny, czy decyzje te - z punktu widzenia formalnego - odpowiadają wymogom kodeksu postępowania administracyjnego oraz czy nie są one dowolne tj. czy zawarte w nich stanowisko merytoryczne zostało rzetelnie uzasadnione. Sąd natomiast nie ma kompetencji do formułowania zbioru reguł postępowania, czy zasad konkursowych, jakimi organ powinien się kierować w toku rozpoznawania wniosków o przyznanie stypendium naukowego.

Za nieporozumienie natomiast, związane prawdopodobnie z mylnym rozumieniem przepisów proceduralnych, należało uznać zarzut dotyczący osoby pracownika przygotowywującego materiały do wydania decyzji, czy opracowywującego jej projekt.

Powyższe zagadnienie dotyczy bowiem osób, ale podpisujących decyzję, wydaną na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy a nie osób, które przygotowywały jej projekt. Osób takich może być zresztą - jak słusznie podniósł to organ w odpowiedzi na skargę - większa ilość.

Dodać też trzeba, że kwestia ta została ostatecznie wyjaśniona przez Trybunał Konstytucyjny, z tym że tylko w stosunku do organu kolegialnego (samorządowego kolegium odwoławczego ), w którym istnieje możliwość tworzenia różnych składów orzekających. Wyrokiem bowiem z dnia 15 grudnia 2008 r. sygn. akt P 57/07 ( Dz. U. RP 2008/229/1539) Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 24 § 1 pkt 5 w związku z art. 27 § 1 i art. 127 § 3 k.p.a. w zakresie w jakim nie wyłącza członka samorządowego kolegium odwoławczego z postępowania z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, gdy członek ten brał udział w wydaniu zaskarżonej decyzji, jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Odnośnie natomiast organu monokratycznego, jakim jest minister, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 stycznia 2008 r. sygn. akt II GSK 300/07 ( LEX Nr 44835) zajął stanowisko, że art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. nie ma zastosowania przy rozpoznawaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Upoważnienie bowiem określonego pracownika ministerstwa ( przy uwzględnieniu struktury organizacyjnej tego urzędu obejmującej zwłaszcza podział merytorycznych funkcji poszczególnych komórek) do wydania i podpisania w imieniu ministra decyzji oznacza, iż pracownik ten wchodzi tylko "w rolę" przypisaną ministrowi jako oznaczonemu przez ustawodawcę organowi administracji publicznej i działa w ramach jego kompetencji.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ winien zatem zapewnić skarżącemu możliwość wzięcia w nim czynnego udziału - w rozumieniu art. 10 k.p.a. i prowadzić je w zależności od zgłoszonych wniosków dowodowych a wydając w sprawie decyzję ostateczną winien zwrócić szczególną uwagę na wyjaśnienie w niej kwestii zaleconych poprzednimi, omówionymi na wstępie wyrokami Sądu a także ewentualnie zgłoszonymi przez stronę w toku postępowania. Uzasadnienie decyzji winno też w swej treści odpowiadać wymogom procedury administracyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd - z mocy przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. ) - orzekł jak w sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach oparto na przepisie art. 200 cytowanej wyżej ustawy.



Powered by SoftProdukt