Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędziowie: Sędzia NSA Halina Kremis (sprawozdawca) Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant: Asystent sędziego Łukasz Cieślak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 11 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi B. M. na postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania wypisu uproszczonego z operatu ewidencji gruntów i budynków oddala skargę.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, po rozpatrzeniu zażalenia B. M., utrzymał w mocy postanowienie Starosty B. z dnia [...] r. nr [...] odmawiające wydania wnioskodawcy wypisu uproszczonego z operatu ewidencji gruntów i budynków (zawierającego dane osobowe) dla działek wskazanych we wniosku położonych w obrębach ewidencyjnych Ł., C., K. w gminie B.. W podstawie prawnej zaskarżonego postanowienia podano art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 7b ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287).

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia podano, że wnioskiem z dnia 30 listopada 2012 r. rzeczoznawca majątkowy B. M. zwrócił się do Starosty Powiatu B. o wydanie wypisów uproszczonych z operatu ewidencji gruntów i budynków (zawierających dane osobowe) dla działek nr [...] położonych w obrębach ewidencyjnych Ł., C., K. w gminie B.. Jako podstawę prawną upoważniającą do pozyskania danych wskazano art. 155 ust. 1 pkt 8 i ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.). Jako przeznaczenie dla udostępnienia danych wskazano wycenę nieruchomości. Jednocześnie, pismem z dnia 30 listopada 2012 r. nr [...] wezwano wnioskodawcę do dostarczenia do wglądu zlecenia na wycenę z zaznaczeniem, że pełnomocnik został poproszony o okazanie powyższego dokumentu przy składaniu wniosku, jednak odmówił.

W dniu 20 grudnia 2012 r. B. M.wniósł skargę na działanie organu zarzucając naruszenie przepisów prawa i zażądał wydania postanowienia zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego.

Starosta B. postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] odmówił uwzględnienia wniosku z dnia 30 listopada 2012 r. Organ I instancji w swym postanowieniu wyjaśnił zasady udostępniania danych z operatu ewidencji gruntów i budynków wraz ze wskazaniem przepisów regulujących te kwestie. Jednocześnie, w uzasadnieniu swego postanowienia, organ wyjaśnił, że rzeczoznawca majątkowy powinien wykazać się dokumentem potwierdzającym, że dokonuje szacowania tej konkretnej nieruchomości, dla której wnosi o wydanie wypisu wraz z danymi osobowymi.

Następnie podano, że w dniu 25 stycznia 2013 r. do Starostwa Powiatowego w B. wpłynęło zażalenie nazwane "skargą" B. M. na postanowienie Starosty B. z dnia [...] r. Skarżący wniósł o uchylenie ww. postanowienia. Ponadto zarzucił organowi wydanie postanowienia z naruszeniem wszystkich przepisów kodeksu postępowania administracyjnego od art. 217 do art. 220 dotyczących wydawania zaświadczeń. Skarżący wskazał na "brak postanowienia o wszczęciu postępowania, brak podstawy prawnej w wezwaniu do przedłożenia zlecenia oraz brak formy wezwania podstawy prawnej".

Rozpatrując zażalenie D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. stwierdził, że zasady udostępniania danych z operatu ewidencyjnego uregulowane zostały w art. 24 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287). Według art. 24 ust. 2 cytowanej ustawy informacje o gruntach, budynkach i lokalach, o których mowa w art. 20 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 3 i 4 (dane przedmiotowe) zawarte w operacie ewidencyjnym są jawne. Natomiast stosownie do art. 24 ust. 5 ustawy, wypisy z operatu ewidencyjnego zawierające dane osobowe, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy, są wydawane przez organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków na żądanie: 1) właścicieli oraz osób i jednostek organizacyjnych władających gruntami, budynkami lub lokalami, których dotyczy udostępniany zbiór danych lub wypis; 2) organów administracji publicznej albo podmiotów niebędących organami administracji publicznej, realizujących, na skutek powierzenia lub zlecenia przez organ administracji publicznej, zadania publiczne związane z gruntami, budynkami lub lokalami, których dotyczy udostępniany zbiór danych lub wypis; 3) innych podmiotów niż wymienione w pkt 1 i 2, które mają interes prawny w tym zakresie. Zauważono, że art. 24 ust. 4 ustawy określa, iż każdy, z zastrzeżeniem ust. 5, może żądać udostępnienia informacji zawartych w operacie ewidencyjnym. Dotyczy to jednak, tylko żądań o dane przedmiotowe z operatu. Treść przepisów art. 24 ust. 5 pkt 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, stanowi, że uzyskanie przez wnioskodawcę wypisu z operatu ewidencyjnego zawierającego dane osobowe podmiotów, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 i art. 51, oraz wypisów z operatu ewidencyjnego, zawierające takie dane osobowe, na żądanie innych podmiotów niż wymienione w pkt. 1 i 2, jest możliwe wówczas, gdy wykażą interes prawny związany z gruntami, budynkami i lokalami będącymi przedmiotem wypisu.

Następnie organ odwoławczy stwierdził, że ponieważ wypis z operatu ewidencyjnego jest zaświadczeniem w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, stąd zasady dotyczące wydawania zaświadczeń mają tutaj zastosowanie. Stosownie do art. 219 Kpa, odmowa wydania zaświadczenia, bądź zaświadczenia o treści żądanej przez wnioskodawcę, następuje w drodze postanowienia. Według art. 217 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, zaświadczenie wydaje się, jeśli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego, wymaga przepis prawa oraz gdy osoba ubiega się o nie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Zatem przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego przewidują istnienie interesu prawnego po stronie wnioskodawcy. W szczególności przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r., Nr 102, poz. 651 ze zm.) - rozdział IV regulują sprawy dotyczące wyceny nieruchomości. Według art. 155 wyżej cytowanej ustawy rzeczoznawca majątkowy przy szacowaniu nieruchomości wykorzystuje wszelkie niezbędne i dostępne dane o nieruchomościach, zawarte w szczególności w: 1) księgach wieczystych; 2) katastrze nieruchomości; 3) ewidencji sieci uzbrojenia terenu; 4) ewidencji numeracji porządkowej nieruchomości; 5) rejestrach zabytków; 6) tabelach taksacyjnych i na mapach taksacyjnych tworzonych na podstawie art. 169; 7) planach miejscowych, studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, decyzjach o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz pozwoleniach na budowę; 8) wykazach prowadzonych przez urzędy skarbowe; 9) dokumentach będących w posiadaniu agencji, którym Skarb Państwa powierzył, w drodze ustaw, wykonywanie prawa własności i innych praw rzeczowych na jego rzecz; 10) w aktach notarialnych znajdujących się w posiadaniu spółdzielni mieszkaniowych, dotyczących zbywania spółdzielczych praw do lokali; 11) umowach, orzeczeniach, decyzjach i innych dokumentach, będących podstawą wpisu do ksiąg wieczystych, rejestrów wchodzących w skład operatu katastralnego, a także w wyciągach z operatów szacunkowych przekazywanych do katastru nieruchomości; 12) świadectwie charakterystyki energetycznej budynku, lokalu mieszkalnego lub części budynku stanowiącej samodzielną całość techniczno-użytkową. Według art. 155 ust. 3 powołanej wyżej ustawy właściwe organy, agencje o których mowa w ust. 1 pkt 6a, spółdzielnie mieszkaniowe, sądy oraz urzędy skarbowe są obowiązane udostępnić rzeczoznawcom majątkowym dane określone w ust. 1. Zatem uprawnienie rzeczoznawcy majątkowego do uzyskania dostępu do danych wymienionych w powyższym przepisie wynika wprost z wyżej przytoczonego przepisu prawa, o ile dane te będą wykorzystane przy szacowaniu nieruchomości, o czym organ I instancji może się upewnić na podstawie okazanego przez skarżącego dokumentu potwierdzającego tę czynność.

W dalszej części uzasadnienia zaskarżonego postanowienia organ II instancji stwierdził, że jego zdaniem organ I instancji podjął prawidłowe czynności zawiadamiając skarżącego pismem o uzupełnieniu braku jakim jest potrzeba wskazania interesu prawnego. Okazanie dokumentu, z którego wynikałoby, że właściciel wskazanych we wniosku działek ewidencyjnych zlecił ich oszacowanie można by uznać uprawnienie rzeczoznawcy do otrzymania wypisu z ewidencji gruntów. Kolejno wskazano, że zarzut skarżącego dotyczący braku postanowienia o wszczęciu postępowania jest w tym przypadku bezzasadny. Wniosek o wydanie z katastru nieruchomości danych ewidencyjnych w formie zaświadczenia (wypisu) jest rozpatrywany poprzez czynność materialno-techniczną. W przypadku braków formalnych wniosku organ stosuje art. 64 Kodeksu postępowania administracyjnego. W sytuacji gdy wniosek nie został doprecyzowany organ wydaje postanowienie odmawiające wydania zaświadczenia. W niniejszej sprawie wnioskodawca nie uzupełnił wniosku z dnia 30 listopada 2012 r., zatem organ I instancji zasadnie odmówił wydania wypisu uproszczonego zawierającego dane osobowe na przedmiotowe działki.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na opisane postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. wniósł rzeczoznawca majątkowy B. M.. Wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Na uzasadnienie skargi podano, że wniosek o żądane wypisy składał za skarżącego jego pełnomocnik, którego wezwano do okazania zlecenia na wycenę nieruchomości. Pełnomocnik poinformował pracownika starostwa, że działa na zlecenie komornika w sprawie, w której wierzycielem jest Starosta B., i odmówił pokazania zlecenia. Następnie stwierdzono, że zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem obowiązującego prawa, gdyż organem wyższego stopnia rozpatrującym odwołania od postanowienia Starosty B. jest Wojewoda D..

Odpowiadając na skargę D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu. Odnosząc się do zarzutu braku właściwości organu, wyjaśniono, że zgodnie z art. 7b ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego jest organem: 1) pierwszej instancji w sprawach określonych w ustawie; 2) wyższego stopnia w stosunku do organów administracji geodezyjnej i kartograficznej. Zatem, mając na uwadze art. 127 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz cytowane przepisy ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, organem właściwym do rozpatrzenia zażalenia na postanowienie Starosty B. z dnia [...] r. nr [...], był D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego.

Po otrzymaniu zawiadomienia o terminie rozprawy skarżący złożył pismo procesowe, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego je postanowienia organu I instancji. Skarżący wniósł o przesłuchanie w charakterze świadka A. M. (pełnomocnika skarżącego na etapie postępowania administracyjnego) oraz o dołączenie do akt sprawy jako dowodu zlecenia komornika sądowego z dnia [...] r. sygn. akt [...] i zawiadomienia z dnia [...] r. o przeprowadzeniu wizji przez biegłego (kopie dołączono do pisma). W piśmie skarżący stwierdził, że na skutek omyłki skarżący w skardze do sądu nie złożył wniosku o uchylenie postanowienia Starosty B..

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wyjaśnienie motywów podjętego rozstrzygnięcia należy rozpocząć od przypomnienia, że stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) kontrola sądowoadministracyjna sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zakres kontroli administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty (art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.). Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Zgodnie z art. 145 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi: naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ponadto sąd stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach albo stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach. W razie nieuwzględnienia skargi sąd skargę oddala (art. 151 p.p.s.a.).

Zdaniem sądu rozpoznającego skargę postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] r. nr [...] zostało wydane z naruszeniem przepisów prawa materialnego i procesowego, jednak naruszenie to nie miało wpływu na wynik sprawy.

Istotą tej sprawy była bowiem odmowa wydania skarżącemu żądanego wypisu z ewidencji gruntów i budynków, a w tym zakresie orzeczenia obu instancji odpowiadają prawu. Inaczej mówiąc analiza akt administracyjnych wskazuje, że w realiach rozpoznawanej sprawy zasadnie odmówiono skarżącemu dostępu do żądanych danych, co powoduje, że skargę do sądu administracyjnego należało oddalić. Nadto trzeba wspomnieć, że wbrew poglądowi skarżącego, organ, który wydał zaskarżone postanowienie, był rzeczowo właściwy w sprawie.

Zgodnie z art. 20 ustawy dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.; dalej: p.g.i.k.) ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące: 1) gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty; 2) budynków - ich położenia, przeznaczenia, funkcji użytkowych i ogólnych danych technicznych; 3) lokali - ich położenia, funkcji użytkowych oraz powierzchni użytkowej. W ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także: 1) właściciela, a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych - inne osoby fizyczne lub prawne, w których władaniu znajdują się grunty i budynki lub ich części; 2) miejsce zamieszkania lub siedzibę osób wymienionych w pkt 1; 3) informacje o wpisaniu do rejestru zabytków; 4) wartość nieruchomości. Stosownie do art. 24 ust. 2 p.g.i.k. informacje zawarte w operacie ewidencyjnym są jawne. W myśl art. 24 ust. 3 ustawy starosta udostępnia informacje zawarte w operacie ewidencyjnym w formie: 1) wypisów z rejestrów, kartotek i wykazów tego operatu; 2) wyrysów z mapy ewidencyjnej; 3) kopii dokumentów uzasadniających wpisy do bazy danych operatu ewidencyjnego; 4) plików komputerowych sformatowanych zgodnie z obowiązującym standardem wymiany danych ewidencyjnych; 5) usług, o których mowa w art. 9 ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej. Udostępnienia danych może żądać każdy, jednak zgodnie z art. 24 ust. 5 p.g.i.k., starosta udostępnia dane ewidencji gruntów i budynków zawierające dane osobowe podmiotów, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1, oraz wydaje wypisy z operatu ewidencyjnego, zawierające takie dane osobowe, na żądanie: 1) właścicieli oraz osób i jednostek organizacyjnych władających gruntami, budynkami lub lokalami, których dotyczy udostępniany zbiór danych lub wypis; 2) organów administracji publicznej albo podmiotów niebędących organami administracji publicznej, realizujących, na skutek powierzenia lub zlecenia przez organ administracji publicznej, zadania publiczne związane z gruntami, budynkami lub lokalami, których dotyczy udostępniany zbiór danych lub wypis; 3) innych podmiotów niż wymienione w pkt 1 i 2, które mają interes prawny w tym zakresie.

Jak podkreśla się w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, żądanie oparte na przepisie art. 24 ust. 2 p.g.i.k. udzielenia informacji o gruntach, budynkach i lokalach mających charakter przedmiotowo-podmiotowy w zakresie, w jakim informacje dotyczą podmiotów określonych art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy, musi być rozpatrzone przez organy rejestrowe z uwzględnieniem zasad udostępniania wrażliwych danych przewidzianych w ustawie o ochronie danych osobowych, szczególnie w kontekście ich ochrony (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 2 grudnia 2010 r., sygn. akt II SA/Wr 546/10, orzeczenia.nsa.gov.pl). Jednakże z uwagi na charakter danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków ustawodawca przewidział różny zakres dostępu do informacji o zgromadzonych danych. Dane o charakterze przedmiotowym jak informacje o gruntach, budynkach i lokalach są jawne i powszechnie dostępne (art. 24 ust. 2 p.g.i.k.). Jedynymi warunkami uzyskania tych informacji jest uiszczenie należnej opłaty, a także zindywidualizowanie przedmiotu informacji. Jeśli zaś chodzi o dane o charakterze podmiotowym wskazane w art. 20 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, stosownie do art. 24 ust. 3 są danymi, do których dostęp jest ograniczony. Wydawane są wyłącznie na żądanie podmiotów wyszczególnionych w tym przepisie oraz podmiotów, które wykażą interes prawny związany z gruntami, budynkami lub lokalami będącymi przedmiotem wypisu.

Dalej powiedzieć trzeba, że dopuszczalność wydania wypisu i wyrysu na podstawie art. 24 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne powiązana została z faktem władania przez wnioskodawcę gruntem, budynkiem lub lokalem, albo z przysługiwaniem wnioskodawcy interesu prawnego w uzyskaniu wypisu i wyrysu. Istotne w rozpoznawanej obecnie sprawie jest, że tak określona regulacja zawarta w ustawie Prawo geodezyjne i kartograficzne ma charakter szczególny w stosunku do regulacji Kodeksu postępowania administracyjnego w zakresie zaświadczeń. Dlatego też przepisy art. 217 § 1 i 2 k.p.a. w zakresie uregulowanym w ustawie Prawo geodezyjne i kartograficzne nie mają zastosowanie do wydawania wypisów i wyrysów z ewidencji gruntów, budynków i lokali, o których mowa w powołanym art. 24 ust. 3. Wypis i wyrys z operatu ewidencyjnego nie stanowi bowiem zaświadczenia w rozumieniu art. 217 § 1 k.p.a. (por. m.in. wyrok NSA z dnia 21 lipca 2009 r. sygn. akt I OSK 848/09; z dnia 20 listopada 2009 r. sygn. akt I OSK 189/09, wyrok WSA w Białymstoku z dnia 27 września 2010 r., sygn. akt II SA/Bk 457/10, z dnia 16 listopada 2010 r., sygn. akt II SA/Bk 646/10, II SA/Bk 648/10, II SA/Bk 647/10, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 22 grudnia 2010 r., sygn. akt II SA/Sz 796/10, II SA/Sz 797/10, z dnia 30 grudnia 2010 r., sygn. akt II SA/Sz 803/10, II SA/Sz 799/10). Stanowisko to wyrażane już w orzecznictwie sąd przyjął również w niniejszej sprawie, co prowadzi do wniosku, że odmowa wydania wypisu z rejestru gruntów i wyrysu z mapy ewidencyjnej winna być dokonana w formie decyzji administracyjnej, a więc w formie kwalifikowanego aktu administracyjnego, jako negatywnego rozstrzygnięcia organu. Wypis z rejestru gruntów i wyrys z mapy ewidencyjnej, jakkolwiek są oświadczeniami wiedzy organu administracji publicznej, to jednak nie stanowią zaświadczeń, w rozumieniu art. 217 § 1 k.p.a. Wobec tego odmowa ich wydania nie może nastąpić w formie postanowienia, podejmowanego na podstawie art. 219 K.p.a. (por. wyrok NSA z dnia 21 lipca 2010 r., sygn. akt I OSK 1319/09; wyrok NSA z dnia 19 maja 2010 r., sygn. akt I OSK 1030/09). Biorąc pod uwagę powyższe należało stwierdzić, że zaskarżone postanowienie wydano niezgodnie z przepisem art. 24 ust. 5 p.g.i.k. i niezgodnie z art. 219 w związku z art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego. Niemniej jednak – w ocenie sądu rozpoznającego skargę – stwierdzone naruszenie prawa materialnego i procesowego nie miało wpływu na wynik sprawy, jakim była odmowa wydania B. M. wypisu z ewidencji gruntów. W tym miejscu mozna bowiem zauważyć, że wprawdzie sąd w niniejszym składzie całkowicie podziela te stanowiska w judykaturze, że do omawianego postępowania nie stosuje się przepisów z kodeksu postępowania administracyjnego dotyczących zaświadczeń, to jednak znane są sądowi poglądy odmienne, a zatem nie sposób całkowicie zdyskredytować sposobu postępowania przed organami w kontrolowanym postępowaniu.

Podkreślić bowiem trzeba, że żądanie wystosowane przez B. M. wobec Starosty B. dotyczyło udostępnienia danych z ewidencji gruntów i budynków, w tym danych osobowych właścicieli i władających nieruchomościami. Wnioskodawca powoływał się na otrzymane zlecenie wyceny wskazywanych nieruchomości, jednakże odmówił okazania tego zlecenia w powiatowym ośrodku dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej (zostało to odnotowane wprost na wniosku znajdującym się w aktach administracyjnych). Zlecenie to – w postaci postanowienia komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w B. z dnia [...] r. – skarżący dołączył dopiero do akt sądowych (k. 28 tych akt). W związku z tym podnieść trzeba, że sąd w sprawie niniejszej nie jest powołany do oceny tego, czy owo zlecenie wyceny stanowi podstawę do wydania żądanego wypisu z ewidencji, ponieważ kontrola sądowoadministracyjna sprawowana jest wobec zakończonego już postępowania przed organami administracji publicznej. Jest bowiem niesporne, że w postępowaniu przed starostą i organem II instancji B. M. nie przedstawił dokumentów żądanych przez organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków.

Nie można również stracić z pola widzenia, że przypadku ochrony danych osobowych (jak w niniejszej sprawie) przepisy ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne przewidują dalej idącą ochronę niż przepisy ustawy dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926, ze zm.). W takiej sytuacji, z mocy art. 5 ustawy o ochronie danych osobowych, stosować należy przepisy ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne przewidujące dalej idącą ochronę. Uzasadnione w tym kontekście było zatem żądanie wystosowane przez organ I instancji, aby wnioskodawca przedłożył dokument, na podstawie którego można by było ocenić, czy istotnie ma on interes prawny, by żądać dostępu do danych zawierających dane osobowe właścicieli i władających określonymi nieruchomościami. Nieprzedstawienie żądanych dokumentów doprowadziło organ do słusznego wniosku, że należało wnioskodawcy odmówić wydania wypisu z ewidencji gruntów i budynków, albowiem strona brakiem swojego działania uniemożliwiła organowi dokonanie oceny, czy ma w sprawie interes prawny. Trzeba zaś z całą mocą podkreślić, że jest to warunek niezbędny dla ujawnienia żądanych danych.

Oczywiście nie uszło uwadze sądu, że skarżący jako rzeczoznawca majątkowy powoływał się na art. 155 ust. 3 i art. 155 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), które to przepisy nakazują właściwym organom udostępniać rzeczoznawcom majątkowym stosowne dane, w tym dane z ewidencji gruntów i budynków. Jednak w ocenie sądu rozpoznającego skargę, z faktu, że organy mają obowiązek udostępniać dane, nie wynika prawo podmiotowe rzeczoznawcy majątkowego do żądania wszystkich danych i w każdym możliwym zakresie. Przeciwnie, przepis art. 155 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami jest skorelowany z przepisem art. 24 ust. 5 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne – w tym sensie, że należy poczytywać rzeczoznawcę majątkowego za podmiot uprawniony do żądania udostępnienia danych z ewidencji gruntów i budynków zawierających dane osobowe. Nie oznacza to jednak, iż rzeczoznawca majątkowy jest zwolniony z wykazania, jaki ma interes prawny w każdym konkretnym przypadku. Przez interes prawny należy tu zaś rozumieć istnienie związku między danym żądaniem a przepisem prawa, który pozwala na sformułowanie danego żądania wobec organu prowadzącego ewidencję gruntów i budynków. Jeszcze raz należy podkreślić, że zdaniem sądu, w niniejszej sprawie, wnioskodawca na etapie postępowania przed organem I instancji nie wykazał, że ma interes w złożonym żądaniu, a zatem brak było podstaw do wydania wypisu z ewidencji gruntów i budynków w zakresie żądanym. Uznając zatem wynik sprawy za zgodny z prawem, sąd doszedł do przekonania, że skarga podlega oddaleniu.

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy należy jeszcze podnieść okoliczność, że, jak wynika wprost z akt administracyjnych dołączonych do odpowiedzi na skargę, organ pierwszej instancji - wobec dostrzeżonych braków wniosku z 30 listopada 2012 r. (k. 2 akt administracyjnych) wynikającego z niedołączenia dokumentu wskazującego, że skarżący posiada interes prawny w żądaniu wnioskowanych danych, wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia tegoż z pouczeniem, że brak uzupełnienia wniosku spowoduje pozostawienie go bez rozpoznania. W odpowiedzi skarżący w dniu 20 grudnia 2012 r. złożył bezpośrednio do Starosty B. skargę informując, że do wezwania się nie zastosuje bowiem jego zdaniem obowiązek dostarczenia rzeczoznawcy majątkowemu posiadanych danych wynika wprost z art. 155 ust. 8 p. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami (k. 5 i n. akt administracyjnych organu pierwszej instancji).

W świetle dotychczasowych uwag należy podnieść, że bezsprzecznie wniosek z 30 listopada 2012 r., którym w sposób ewidentny objęto żądanie wykazu właścicieli nie został w żądany sposób uzupełniony w zakresie wykazania interesu prawnego. W takiej sytuacji organ nie mógł wydać korzystnego dla wnioskodawcy rozstrzygnięcia.

Można jeszcze dodać, że nie uszło uwagi sądu, że w doręczonych sądowi aktach znajduje się jeszcze jeden wniosek skarżącego, z daty 4 stycznia 2013 r. (k. 6 akt administracyjnych) i wnioskiem tym nie objęto wykazu właścicieli, a jedynie inne dane z ewidencji, ale ten wniosek nie jest przedmiotem kontrolowanego postępowania.

Odnosząc się do wniosku skarżącego o przesłuchanie świadka, należy powiedzieć, że sąd administracyjny orzeka na podstawie akt administracyjnych organów obu instancji, a dodatkowo może przeprowadzać dowody wyłącznie z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości (art. 106 § 3 p.p.s.a.). W tym stanie rzeczy przesłuchanie świadka nie było możliwe, a ponadto w ocenie sądu, stan faktyczny sprawy nie dawał podstaw uzasadniających prowadzenie dodatkowego postępowania dowodowego.

Mając na względzie dotychczasowe rozważania, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.