Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Bogucka, Sędziowie Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski (spr.), Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka, Protokolant st. sekretarz sądowy Anna Trzuskowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi Z.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji na prowadzenie krajowego transportu drogowego oddala skargę.

Starosta [...] decyzją z dnia [...]r. nr [...]wydaną na podstawie art. 104 kpa oraz art. 15 ust. 3 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 z późn. zm., zwanej dalej ustawą lub ustawą o transporcie drogowym), orzekł o cofnięciu Z. Z. licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego. W uzasadnieniu decyzji stwierdził, że w dniu [...]r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w P. wystosował do Starosty [...] pismo z prośbą o poinformowanie Z. Z. o możliwości cofnięcia udzielonej licencji w związku z zaistnieniem przesłanki określonej w treści art. 15 ust. 3 pkt 3 lit. a ustawy o transporcie drogowym. W uzasadnieniu podano, że Z. Z. zalega w regulowaniu stwierdzonych decyzją ostateczną zobowiązań na rzecz Skarbu Państwa. Podobne prośby zawarł [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w P. w pismach z dnia [...]r. i [...]r.

Pismem z dnia [...]r. Z. Z. został wezwany do złożenia wyjaśnień w sprawie nieuregulowania należności pieniężnych na rzecz Skarbu Państwa w kwotach:

- [...]zł stwierdzonej ostateczną decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...]r., nr [...]

- [...]zł stwierdzonej ostateczną decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...]r., nr [...],

- [...]zł stwierdzonej ostateczną decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...]r., nr [...].

W piśmie z dnia [...]r. Z. Z. podał, że nie unika płatności zobowiązań i przedstawił dokumenty z prowadzonej egzekucji należności przez II Urząd Skarbowy w G..

Pismem z dnia [...]r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w P. zwrócił się po raz kolejny z prośbą o poinformowanie w/w przedsiębiorcy o możliwości cofnięcia udzielonej licencji. Na wezwanie Z. Z. złożył ustnie oświadczenie, iż postępowanie egzekucyjne przeciwko niemu jest w dalszym ciągu w toku, a ściągane środki w pierwszej kolejności zaliczane są na inne zajęcia.

Kolejnym pismem z dnia [...]r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w P. ponownie zwrócił się z prośbą o poinformowanie przedsiębiorcy o możliwości cofnięcia mu licencji.

Na tej podstawie Starosta [...] w dniu [...]r. wszczął postępowanie w sprawie cofnięcia licencji Z. Z., o którym strona została poinformowana.

W dniu [...]r. wpłynęło pismo Z. Z. z prośbą o zaniechanie cofnięcia przedmiotowej licencji. W uzasadnieniu w/w podał, iż II Urząd Skarbowy w G. prowadzi postępowanie egzekucyjne w sposób ciągły, wobec czego zobowiązania wobec [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w P. zostaną uregulowane w niedalekiej przyszłości. Ponadto, przedsiębiorca wskazał, iż ma problem z wyegzekwowaniem należności od kontrahentów, o czym może świadczyć fakt przekazania niezapłaconych faktur na kwotę około [...]tys. zł II do Urzędu Skarbowego w G.

W piśmie z dnia [...]r. Naczelnik II Urzędu Skarbowego w G. zawarł informację, iż postępowanie egzekucyjne jest nadal w toku i zostało wszczęte poprzez zajęcie prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego, jednakże na rachunkach bankowych brak jest środków. W dalszym ciągu należności nie zostały uiszczone na rzecz Skarbu Państwa.

W dniu [...]r. Starosta G. wydał decyzję o cofnięciu objętej postępowaniem licencji.

W następstwie wniesionego przez Z. Z. odwołania decyzja ta została uchylona, a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia decyzją z dnia [...] r. Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K..

W toku ponownego rozpoznania sprawy Z. Z. poinformował o swojej trudnej sytuacji finansowej. Został pouczony o konieczności podjęcia jakichkolwiek kroków w kierunku spłaty swoich zobowiązań oraz o możliwości wystąpienia do [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w P. z prośbą o rozłożenie kar pieniężnych na raty. W dniu [...] r. Z. Z. złożył pismo informujące o złożeniu prośby do [...] Wojewódzkiego Inspektora Drogowego w P. o rozłożenie na raty płatności nałożonych na niego kar. W dniu [...]r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w P. wydał trzy decyzje o odmowie rozłożenia na raty należności pieniężnych.

Jak wynika z pisma tego organu z dnia [...]r. Z. Z. nie przedłożył dokumentacji finansowej bądź innej dokumentacji wskazującej na spełnienie przesłanek do zastosowania ulg. W konsekwencji Starosta [...] ustalił, że pomimo prowadzonej egzekucji na podstawie trzech decyzji administracyjnych w sprawie nałożenia na Z. Z. kar pieniężnych, nie uiścił on należności pieniężnych na rzecz Skarbu Państwa, co dawało podstawę do cofnięcia mu licencji na wykonywanie transportu drogowego na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3a ustawy o transporcie drogowym. Zgodnie bowiem z tym przepisem licencja może być cofnięta, jeżeli jej posiadacz zalega w regulowaniu, stwierdzonych decyzją ostateczną lub prawomocnym orzeczeniem, zobowiązań celnych, podatkowych lub innych zobowiązań na rzecz Skarbu Państwa z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego.

W odwołaniu od tej decyzji Z. Z. przyznał, że nie uregulował nałożonych na niego "bezdusznie w oparciu o nieżyciowe przepisy kar, które są niesprawiedliwe i nieadekwatne do rzeczywistości rynkowej". Wyjaśnił też, że po nałożeniu kar bezskutecznie próbował się od nich odwoływać. Nadto wskazał na przyczyny trudnej sytuacji finansowej w której się znalazł. Ponadto oświadczył, że podjął spłatę zobowiązań w systemie ratalnym posyłając pierwszą ratę w kwocie [...]zł.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. odwołania tego nie uwzględniło i zaskarżoną decyzją z dnia [...]r. Nr [...]wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia potwierdziło ustalenia faktyczne Starosty [...] oraz ich ocenę prawną. W konsekwencji stwierdziło, że wypełnione zostały przesłanki cofnięcia licencji, o których mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 lit. a o transporcie drogowym. Jednocześnie SKO odnosząc się do treści odwołania wskazało, że fakt wpłaty w [...]r. kwoty [...] zł na poczet nałożonych w [...]r. kar pieniężnych w łącznej kwocie [...]zł świadczy, iż strona nadal zalega w regulowaniu zobowiązań na rzecz Skarbu Państwa z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego. Przepis ten używa sformułowania "zalega w regulowaniu", a nie "zalega w uregulowaniu", co oznacza, iż nawet częściowe zaleganie z należnością, jeżeli jest uporczywe, może stanowić podstawę do cofnięcia licencji. W tym względzie SKO powołało się na treść wyroku WSA w Gdańsku z dnia 23 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Gd 248/07. Z akt wynika, że należności są nieściągalne w drodze prowadzonego postępowania egzekucyjnego, a strona dokonała incydentalnej wpłaty pomimo odmowy rozłożenia należności na raty.

W skardze do sądu administracyjnego na powyższą decyzję SKO w K. Z. Z. wniósł o jej uchylenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zarzucił, że decyzja ta została wydana z mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy naruszeniem art. 77 kpa poprzez niezebranie i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego oraz naruszeniem "art. 15 pkt 3" ustawy o transporcie drogowym przez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż cofnięcie licencji jest konieczne i obligatoryjne. W uzasadnieniu skargi powtórzył co do zasady argumentację przedstawioną wcześniej w odwołaniu akcentując swoją trudną sytuację rodzinną i materialną. Podtrzymał stanowisko, że wystąpił ponownie z wnioskiem o rozłożenie na raty płatności obociążających go kar, przy czym wniosek taki wysłał listem zwykłym i nie jest w stanie tego udowodnić. Podkreślił, że cofnięcie licencji w okolicznościach sprawy nie było obligatoryjne, zwłaszcza w sytuacji, gdy nieuregulowanie zobowiązań nie było przez niego zawinione, nie było celowe ani uporczywe. Cofnięcie licencji pozbawi środków do życia jego rodzinę i zatrudnionych przez niego pracowników.

W odpowiedzi na skargę SKO w K. wniosło o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie albowiem brak jest zdaniem Sądu podstaw do przyjęcia, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa skutkującym jej uchylenie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lub 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., zwanej dalej ustawą p.p.s.a.). Wbrew bowiem sformułowanym w skardze zarzutom, analiza akt postępowania administracyjnego daje pełną podstawę zarówno do akceptacji poczynionych przez organy orzekające ustaleń faktycznych, jak i ich oceny prawnej. Co do ustaleń faktycznych to praktycznie (poza kwestią czy złożony został ponowny wniosek o rozłożenie płatności kar na raty) nie zostały one przez skarżącego zakwestionowane. Wynika z nich, że trzema prawomocnymi decyzjami (z [...]r.) [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego wymierzył skarżącemu w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w zakresie transportu drogowego kary na łączną kwotę [...]zł. Pozostaje też poza sporem, że do czasu wydania decyzji przez organ pierwszej instancji skarżący na poczet tej należności nie uiścił żadnej kwoty. Prowadzona od wielu lat administracyjna egzekucja tych należności z rachunku bankowego skarżącego jest bezskuteczna. Dopiero na etapie postępowania odwoławczego skarżący uiścił na poczet zadłużenia kwotę [...]zł. Dopiero w lutym [...] r. skarżący złożył też wnioski o rozłożenie nałożonych na niego kar na raty. Wnioski te nie zostały uwzględnione, gdyż pomimo wezwań skarżący nie przedłożył pełnej dokumentacji obrazującej jego sytuację materialną.

W świetle takiego stanu faktycznego nie do podważenia jest zdaniem Sądu stanowisko organów orzekających, że skarżący swoim zachowaniem dał podstawę do zastosowania w sprawie treści art. 15 ust. 3 pkt 3a ustawy o transporcie drogowym. Skoro skarżący od [...] r. do [...]r. nie uiścił na poczet obciążających go kar żadnej kwoty to oczywiste jest stwierdzenie, że zalega on w regulowaniu obciążających go należności w rozumieniu tego przepisu. Faktu tego nie zmienia okoliczność, że dopiero na etapie postępowania odwoławczego skarżący uiścił kwotę [...] zł, które to działanie ma cechy zachowania się jedynie na użytek toczącego się już postępowania przed organem odwoławczym. Z uwagi na sumę wpłaconej kwoty w odniesieniu do sumy całej obciążającej skarżącego należności nie może ona też świadczyć w dostateczny sposób o rzeczywistych intencjach skarżącego co do zapłaty zadłużenia w przyszłości.

Dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji w świetle treści art. 15 ust. 3 pkt 3a ustawy, Sąd miał nadto na uwadze, że skarżący do czasu wydania decyzji przez organ pierwszej instancji nie przystąpił w ogóle do regulowania należności, chociaż wielokrotnie, poczynając od roku [...], był informowany przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, a później także przez Starostę [...] o ewentualnych konsekwencjach takiego zachowania się, wynikających z treści tego przepisu. Skarżący był zatem w pełni świadomy następstw swojego zachowania, które przez tak długi czas w oczywisty sposób ignorował, względnie lekceważył. Zachowania tego nie zmienił nawet po wszczęciu postępowania przez organ pierwszej instancji. W konsekwencji należało przyjąć zdaniem Sądu, że zaleganie w regulowaniu należności miało nie tylko długotrwały ale i uporczywy charakter. Trudno bowiem przyjąć, że przez tak długi okres sytuacja finansowa skarżącego była na tyle zła, że nie mógł on regulować należności chociażby w ratach, gdy zważy się, iż ciągle prowadził on działalność gospodarczą w zakresie transportu, w oparciu o licencję, której utratą był zagrożony i gdy zdołał, co podnosi w skardze, zgromadzić środki na jej zabezpieczenie w kwocie [...]. euro.

Nadto należy podnieść, że trudna sytuacja finansowa strony sama przez się w świetle treści art. 15 ust. 3 pkt 3a ustawy nie uniemożliwia zastosowania tego przepisu. Podkreślić też wymaga, iż uznaniowość wydawanych w oparciu o ten przepis decyzji nie oznacza dowolności organów, które w przypadku długotrwałego i uporczywego uchylania się w regulowaniu należności o jakich w tym przepisie mowa mają właściwie obowiązek zastosowania jego treści.

Z powyższych względów Sąd nie doszukał się podstaw prawnych pozwalających na uwzględnienie skargi, bez względu na to jakie skutki dla skarżącego i jego rodziny oraz pracowników wywoła cofnięcie licencji.

W konsekwencji Sąd uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a skarga jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a.

mw