drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, , Dziekan Wydziału, Zobowiązano do dokonania czynności, IV SAB/Po 91/14 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2015-01-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SAB/Po 91/14 - Wyrok WSA w Poznaniu

Data orzeczenia
2015-01-29 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-11-10
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Sędziowie
Donata Starosta
Izabela Paluszyńska /sprawozdawca/
Tomasz Grossmann /przewodniczący/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Sygn. powiązane
I OSK 1281/15 - Wyrok NSA z 2016-11-17
Skarżony organ
Dziekan Wydziału
Treść wyniku
Zobowiązano do dokonania czynności
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Grossmann Sędziowie WSA Donata Starosta WSA Izabela Paluszyńska (spr.) Protokolant ref. staż. Agata Pawlicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi M. S. na bezczynność Dziekana [...] Uniwersytetu [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Dziekana [...] Uniwersytetu [...] do załatwienia wniosku M. S. z dnia [...] września 2014 r. w terminie 14 dni od dnia otrzymania odpisu prawomocnego wyroku; 2. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądza od Dziekana [...] Uniwersytetu [...] na rzecz M. S. kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Dnia [...] października 2014r. M. S. (zwana dalej: skarżącą) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Dziekana [...] skargę na bezczynność Dziekana [...] w przedmiocie nieudostępnienia w wymaganym terminie informacji publicznej z wniosku z dnia [...] września 2014r. w zakresie rekomendacji przygotowanej przez Komisję Rekrutacyjną oraz sprawozdanie/protokół ze spotkania Komisji Rekrutacyjnej w sprawie zatrudnienia pracownika naukowego w konkursie otwartym ogłoszonym [...] czerwca 2014r. na stanowisko adiunkta w zakresie [...].

Zarzuciła naruszenie przepisów art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej.

Wnosiła o :

1. zobowiązanie strony przeciwnej do wykonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznej zgodnie z jej wnioskiem z [...] września 2014r.,

2. zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi podała, że [...] września 2014r. drogą elektroniczną dostała informację, że jej kandydatura w konkursie otwartym, ogłoszonym [...] czerwca 2014r. na stanowisko adiunkta z zakresu [...] na wydziale [...] nie została wybrana. Po otrzymaniu kolejnej informacji, że Rada Wydziału zatwierdziła rekomendację komisji w dniu [...] września 2014r. za pomocą poczty elektronicznej zwróciła się o udostępnienie informacji publicznej w postaci kopii rekomendacji przygotowanej przez Komisję oraz sprawozdanie/protokół Komisji, gdyż uniwersytet jest instytucja publiczną, zobowiązana do udzielenia takich informacji. Podała, ze chciałaby wiedzieć na jakiej podstawie podjęto taką decyzję. Wnosiła o przesłanie jej żądanych informacji w formie elektronicznej. W uzasadnieniu skarżąca przedstawiła przebieg korespondencji mailowej w sprawie rozpoznania jej wniosku. [...] października 2014r. otrzymała maila, w którym wskazano, by przesłała pismo adresowane do Dziekana [...] w sprawie prośby o udostępnienie protokołu z posiedzenia. Ponownie w dniu [...] października 2010r. w drodze elektronicznej zwróciła się o przesłanie rekomendacji komisji i protokół/sprawozdanie komisji, wskazując na swój pierwotny wniosek z dnia [...] września 2014r. Tym razem wniosek skierowała na trzy adresy mailowe: A. B– G., [...] S–W. i dziekana Wydziału [...] – [...]. 7 października skarżąca otrzymała wiadomość podpisaną przez Dziekana Wydziału z informacją, że wnioski o udzielenie informacji publicznej winny być kierowane na kolejny, wskazany adres mailowy. Skarżąca ponownie, tym razem już na cztery adresy mailowe (trzy na które już poprzednio wysyłała informacje i adres wskazany w mailu od Dziekan Wydziału) ponowiła wniosek o udostępnię kopii dokumentów. [...] października otrzymała odpowiedź podpisaną przez A. B., w której przedstawiono przebieg i wynik konkursu na adiunkta, jednocześnie wskazano, że wniosek skarżącej o udostępnienie protokołu z posiedzenia komisji konkursowej nie znajduje podstaw w przepisach ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji niejawnej. Dodatkowo przesłano skarżącej formularz ogłoszenia o konkursie otwartym, który w ocenie skarżącej nie jest zgodny z pierwotną treścią ogłoszenia, na które wysłała swoje podanie. Skarżąca podała, że do dnia wniesienia skargi nie otrzymała żądanej informacji publicznej a Dziekan Wydziału [...] pozostaje w bezczynności, nie wykonując jej wniosku.

W odpowiedzi na skargę Dziekan [...] wniósł o oddalenie skargi w całości jako bezzasadnej.

W uzasadnieniu podał, że skarżąca złożyła dokumenty aplikacyjne i startowała w konkursie otwartym na stanowisko adiunkta w zakresie [...]. Z orzeczenia NSA z dnia 30.10.2012r., I OSK 1696/12 i stanu faktyczne w sprawie jasno wynika, że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, ponieważ dotyczy postępowania konkursowego na stanowisko, na które skarżąca aplikowała. Występuje ona więc we własnej sprawie, a co za tym idzie nie ma podstaw do uwzględnienia jej żądania w trybie ustawy o udzielaniu informacji publicznej. Ponadto, zgodnie z art. 6 ust. 3 lit g u.d.i.p. udostępnieniu podlegają informacje o zasadach funkcjonowania podmiotów wykonujących zadania publiczne, w tym o naborze kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska, w zakresie określonym w przepisach odrębnych. W ocenie organu wskazany przepis znajduje zastosowanie w przedmiotowej sprawie, ponieważ żądana informacja dotyczy naboru na stanowisko adiunkta w Zakładzie [...]. Stosownie do art. 118 a ust. 1 w zw. z art. 110 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 27 lipca 2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym zatrudnienie nauczyciela akademickiego w wymiarze przekraczającym połowę etatu na czas określony lub nieokreślony w uczelni publicznej na stanowisku adiunkta następuje po przeprowadzeniu konkursu otwartego, którego tryb i warunki określa statut uczelni. Informacje o konkursach, zgodnie z art. 118 a ust. 2 p.s.w. ogłasza się na stronach internetowych uczelni, urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego oraz ministra nadzorującego uczelnię, a także na stronach internetowych Komisji Europejskiej w europejskim portalu dla mobilnych naukowców, przeznaczonym do publikacji ofert pracy naukowców. Warunki i tryb przeprowadzania konkursów na Uniwersytecie [...] zostały określone w załączniku nr [...] do Statutu Uniwersytetu [...]. Zgodnie z pkt [...] załącznika nr [...] do statutu [...] wyłonienie kandydata na stanowisko następuje w wyniku tajnego głosowania komisji konkursowej, powołanej zgodnie z § [...] Statutu.

Zdaniem organu powyższe wskazuje, iż protokoły z posiedzenia komisji konkursowej nie mają charakteru informacji publicznej, która podlega udostępnieniu w trybie u.d.i.p. Z treści art. 6 ust. 3 lit g u.d.i.p. in fine wynika, że w przypadku naboru kandydatów na stanowiska w pierwszej kolejności należy odnosić się do przepisów odrębnych regulujących tryb rekrutacji na dane stanowiska. Protokół z posiedzenia komisji konkursowej nie zawiera danych publicznych ani żadnych komunikatów w sprawach publicznych. Informacje zawarte w protokole dotyczą indywidualnych osiągnięć naukowych i dydaktycznych poszczególnych kandydatów. Protokół nie zawiera wystąpień komisji konkursowej bowiem ta, zgodnie z art. 118 a ust. 2 p.s.w. wyłania kandydata w drodze tajnego głosowania i rekomenduje jedynie kandydaturę właściwej radzie wydziału. Komisja konkursowa, zgodnie z § [...] Statutu [...], jest powoływana przez radę wydziału i składa się z nauczycieli akademickich zatrudnionych w danej jednostce. W związku z tym nabór na stanowisko adiunkta, jest przeprowadzany przez innych nauczycieli akademickich specjalizujących się w danej dziedzinie nauki. Prawo do informacji publicznej obejmuje uzyskiwanie danych o działalności osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie wykonywanych przez nich zadań władzy publicznej. Z tego względu słuszne jest uznanie za informację publiczną protokołu z postępowania konkursowego na stanowisko dyrektora publicznego ZOZ, który kieruje działalnością podmiotu i reprezentuje go na zewnątrz (wyrok WSA w Bydgoszczy z 21.06.2012r., II SAB/Op 18/12). Zdaniem organu stanowisko adiunkta takich przymiotów władzy publicznej nie posiada. Organem reprezentującym uczelnię na zewnątrz jest rektor, kierujący działalnością uczelni i protokół z postępowania konkursowego dotyczącego wyłonienia rektora z pewnością stanowiłby informację publiczną. Organ wskazał, że wykonywanie przez uczelnię zadań publicznych nie oznacza, że treść wszystkich posiadanych przez nią dokumentów stanowi informację publiczną. Efektem udostępnienia protokołu z postępowania konkursowego na stanowisko adiunkta byłoby stworzenie możliwości zapoznania się z informacja w jaki sposób kandydaci odnieśli się do wymagań konkursowych i przedstawili swoje osiągnięcia. Zdaniem organu trudno taki zakres danych uznać za informację publiczną. Uznając, że wnioskowana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. organ zawiadomił o tym skarżącą w dniu [...] października 2010r., czym uwolnił się od zarzutu bezczynności, którego przejawem jest "milczenie" organu. Z ostrożności procesowej organ wskazał, że w przedmiotowej sprawie nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa, ponieważ ewentualnie nie udzielenie informacji publicznej w zakresie objętym wnioskiem skarżącej nie wiązało się z mechanicznym stosowaniem prawa, lecz konieczne było dokonanie przez sąd wykładni niejednoznacznych przepisów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej: "p.p.s.a."), kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje m.in. rozpatrywanie skarg na bezczynność organów. W takich przypadkach, kontroli poddany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie w określonym przez prawo terminie. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie mają znaczenia powody, dla jakich akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, jak również, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu.

Przedmiotem kontroli zgodności z prawem w niniejszym postępowaniu była skarga na bezczynność Dziekana [...], która to bezczynność polega na braku udostępnienia M. S. informacji publicznej, w zakresie wskazanym we wniosku. Skarżąca domagała się doręczenia jej kopii protokołu z posiedzenia Komisji Rekrutacyjnej z dnia [...] września 2014r. i rekomendacji przygotowanej przez Komisję dla Rady Wydziału dotyczących konkursu otwartego na stanowisko adiunkta w Zakładzie [...], w którym brała udział, ogłoszonego 23 czerwca 2014r. Zgodnie z art. 60 ust. 6 ustawy z 27 lipca 2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. 2012.572) organami jednoosobowymi uczelni są. rektor i kierownicy podstawowych jednostek organizacyjnych. Kierownikiem wydziału jest dziekan. Zgodnie z § [...] Statutu [...] konkurs na stanowiska pracownika naukowo – dydaktycznego ogłasza dziekan. On jest więc prawidłowo oznaczonym organem w przedmiotowej sprawie.

Sąd stwierdza, że skarga została złożona skutecznie. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, że skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie musi poprzedzać ani wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa, ani zażalenie złożone w trybie art. 37 § 1 k.p.a. (por. np. wyrok NSA z 24 maja 2006 r., I OSK 601/05, postanowienie NSA z dnia 16 lipca 2013 r., I OSK 722/13, oba dostępne w bazie orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego, CBOSA).

Przepisy p.p.s.a. nie definiują pojęcia bezczynności. W piśmiennictwie przyjmuje się jednak, że bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie określonym terminie wymieniony organ nie podjął w sprawie żadnych czynności, albo wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie zakończył postępowania stosownym aktem administracyjnym, lub nie podjął wymaganej czynności (T. Woś, w: red. T. Woś, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011 r., str. 109, J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010 r., str. 38-39). Sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów, stosownie do art. 149 ppsa, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku, wynikających z przepisu prawa. Oznacza to, że celem skargi na bezczynność organu administracji, jest doprowadzenie do wydania przez ten organ decyzji administracyjnej (lub innego aktu) w sprawie wszczętej żądaniem strony.

Udostępnienie informacji publicznej zasadniczo powinno nastąpić w terminie 14 dni począwszy od dnia złożenia wniosku, jak stanowi o tym art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. 2014.782, zwanej dalej u.d.i.p.) Zgodnie z art. 17 ust. 1 u.d.i.p. do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji, odpowiednie zastosowanie znajduje art. 16 u.d.i.p. Postępowanie w przedmiocie udzielenia informacji publicznej powinno każdorazowo zakończyć się w jednej ze wskazanych w u.d.i.p. form:

1) dokonania czynności materialno-technicznej, jaką jest udzielenie informacji publicznej lub;

2) wystosowania pisma informującego, że wezwany podmiot nie jest zobowiązany do udzielenia informacji, gdyż nie jest to informacja publiczna, nie dysponuje informacją albo nie jest podmiotem, od którego można jej żądać lub;

3) wystosowania pisma informującego, że istnieje odrębny tryb dostępu do żądanej informacji,

4) wydania decyzji administracyjnej o odmowie udzielenia informacji publicznej albo o umorzeniu postępowania w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p.

Jak przyjmuje się w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, strona ma prawo kwestionowania bezczynności organu w przypadku, gdy uznaje, że żądane informacje są informacjami publicznymi i powinny być udzielone w trybie wnioskowym na podstawie u.d.i.p. W przypadku takiej skargi Sąd dokonuje kwalifikacji żądanych informacji i w zależności od ich charakteru podejmuje stosowne rozstrzygnięcie. Stwierdzając lub nie stwierdzając bezczynność organu w zakresie informacji publicznej, ocenia wówczas prawidłowość dokonania przez organ kwalifikacji wniosków (postanowienie NSA z: 24 stycznia 2006 r., I OSK 928/05; 22 sierpnia 2012 r., I OSK 1818/12, CBOSA).

Ugruntowany jest już pogląd, że w sprawach o udostępnienie informacji publicznej skarga na bezczynność przysługuje nie tylko w przypadku faktycznego "milczenia" podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji, ale również w sytuacji, gdy podmiot ten uznaje, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej. Wówczas Sąd zobligowany jest do rozpoznania skargi i rozstrzygnięcia, czy żądana informacja jest informacją publiczną, i czy rzeczywiście wnioskodawca może domagać się jej udostępnienia. (tak WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 23.05.2013r. o sygn. IV SAB/Po 25/13, publ.LEX nr 1317375

W pierwszej kolejności Sąd postanowił odnieść się do kwestii czy Dziekan [...] jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, ponieważ udzielenie odpowiedzi na powyższe pytanie będzie miało wpływ na dalsze rozważania czy żądane dokumenty stanowią informację publiczną

Zgodnie z treścią art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej,

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Poza tym, obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywne, w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, poz. 1080, z późn. zm.), oraz partie polityczne (ust. 2 tego przepisu). Podmioty te mają obowiązek udostępnienia informacji publicznej wtedy, gdy są w jej posiadaniu (ust. 3).

W przypadku innych podmiotów wykonujących zadania publiczne ustawa ograniczyła obowiązek udostępnienia informacji do podmiotów wykonujących zadania publiczne lub dysponujących majątkiem publicznym oraz osób prawnych, w których Skarb Państwa posiada pozycję dominującą. Przykładowe wyliczenie podmiotów zobowiązanych w art. 4 ust. 1 ustawy w punktach od 1 do 5 jest poprzedzone ogólnym wyrażeniem, że są to "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne", co oznacza, że przy dokonywaniu oceny, czy dany podmiot jest zobowiązany do udostępniania informacji publicznej, konieczne jest w każdym wypadku ustalenie, czy podmiot ten mieści się w tym ogólnym pojęciu "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne".

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w całości pogląd wyrażony w wyroku NSA z dnia 18 sierpnia 2010 r., I OSK 851/10 (publ. LEX nr 737513), że termin "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadań władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne i wyrażone unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 powołanej ustawy zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli.

Dokonując powyższej oceny Sąd miał na uwadze, że Uniwersytet [...] jest uczelnią publiczną. (§ [...] Statutu [...] opublikowanego na stronie internetowej) Tak więc jest podmiotem, o jakim mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (t.j. Dz. U. 2012.572, zwanej dalej p.s.w.) uczelnie, pełniąc misję odkrywania i przekazywania prawdy poprzez prowadzenie badań i kształcenie studentów, stanowią integralną część narodowego systemu edukacji i nauki. Uczelnie publiczne wykonują zadania publiczne z zakresu kształcenia (edukacja i nauka.). Zgodnie z art. 92 ust. 1 p.s.w. działalność uczelni publicznej jest finansowana z dotacji budżetu państwa na zadania ustawowo określone oraz może być finansowana z przychodów własnych. Zgodnie z art. 93 i 94 p.s.w. z budżetu państwa finansowane są zadania uczelni związane z kształceniem studentów, w tym na wynagrodzenia pracowników. Pracownikami uczelni są nauczyciele akademiccy oraz pracownicy niebędący nauczycielami akademickimi. Nauczycielami akademickimi są pracownicy naukowo – dydaktyczni, pracownicy dydaktyczni, naukowi i dyplomowani bibliotekarze oraz dyplomowani pracownicy dokumentacji i informacji naukowej (art. 108 p.s.w.). Pracownicy naukowo – dydaktyczni i naukowi są zatrudniani na stanowiskach profesora zwyczajnego, profesora nadzwyczajnego, profesora wizytującego, adiunkta, asystenta (art. 110 ust. 1 p.s.w.). Zgodnie z art. 114 ust. 4 p.s.w na stanowisku adiunkta może być zatrudniona osoba, która posiada co najmniej stopień naukowy doktora. Z uwagi na fakt, że stanowisko adiunkta jest stanowiskiem naukowo – dydaktycznym, adiunkt kształci i wychowuje studentów (art. 111 ust. 1 p.s.w.), wypełnia tym samym funkcje publiczne z zakresu kształcenia (edukacji i nauki) nadto jest na uczelniach publicznych wynagradzany ze środków publicznych, tym samym należy zaliczyć go do osób pełniących funkcje publiczne. W orzecznictwie sądowo – administracyjnym przyjmuje się zgodnie, że nauczyciele akademiccy są osobami pełniącymi funkcje publiczne w rozumieniu art. 5 ust. 2 u.d..i.p. (por. wyroki NSA z dnia 19.04.2011r., I OSK 125/11, 5.04.2013r., I OSK 196/13) Nieprawidłowe było stanowisko zajęte przez organ w odpowiedzi na skargę, zgodnie, z którym skoro adiunkt nie posiada przymiotów władzy publicznej, jak np. rektor, który reprezentuje uczelnię na zewnątrz i kieruje jej działalnością, to nie stosuje się do niego przepisów u.d.i.p. Jak już bowiem wskazano wyżej art. 4 ust. 1 u.d.i.p. nie ogranicza się do władzy publicznej a dotyczy również podmiotów wykonujących zadania publiczne, które jest pojęciem szerszym.

Z uwagi na powyższe skoro uczelnia publiczna w zakresie realizacji zadań publicznych - edukacji jest podmiotem wskazanym w art. 4 ust. 1 u.d.i.p. czyli jest zobowiązana do udzielania informacji publicznej w związku z wykonywanymi zadaniami publicznymi i faktem dysponowania majątkiem publicznym. Stanowisko adiunkta jest stanowiskiem związanym z realizacją zadań publicznych uczelni i wynagradzanym ze środków publicznych, tym bardziej informacje związane z zatrudnianiem na tym stanowisku są informacją publiczną w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 c i d u.d.i.p., tj. informacją o przedmiocie działalności, kompetencjach, osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach.

W przedmiotowej sprawie skarżąca wnosiła o udostępnienie jej kopii protokołu z posiedzenia Komisji Rekrutacyjnej i rekomendacji przekazanej Radzie Wydziału w sprawie dotyczącej wyboru na stanowisko adiunkta, w którym skarżąca brała udział. Organ odmówił skarżącej udzielenia informacji w tym zakresie, uznając, że nie jest to informacja publiczna. Poinformował skarżącą o przepisach regulujących przebieg konkursu, o składzie komisji i dokonaniu wyboru jednej z czterech kandydatek, z podaniem jej imienia i nazwiska, co nie satysfakcjonowało M. S., tym bardziej, że po zakończeniu konkursu otrzymała formularz zgłoszeniowy o innej treści niż ten, który otrzymała przystępując do konkursu. Zgodnie z art. 6 ust. 3 pkt g u.d.i.p. udostępnieniu podlega informacja publiczna o zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., w tym o naborze kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska, w zakresie określonym w przepisach odrębnych. W tym miejscu wskazać należy, że przepis ten został wprowadzony ustawą z 17 czerwca 2005r. o zmianie ustawy o służbie cywilnej oraz niektórych innych ustaw (DZ,U. 2005r. 132.1110), która wprowadzała zmiany w licznych ustawach w zakresie zasad naboru na stanowiska publiczne. W większości z tych przepisów wprowadzono zasadę publikowania informacji o konkursach, kandydatach i innych okolicznościach w Biuletynie Informacji Publicznej z dodatkowym wskazaniem, że informacje o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru, stanowią informacje publiczną w zakresie objętym wymaganiami określonymi w ogłoszeniu o naborze. Z uwagi na fakt, że ustawą zmieniającą z 17 czerwca 2005r. nie wprowadzono zmian we wszystkich regulacjach dotyczących naboru kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska, w pkt 15 tej ustawy dodano pkt g do art. 6 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p. Przepis ten a w szczególności sformułowanie " w zakresie określonym w przepisach odrębnych", w kontekście zmian dokonanych ustawą zmieniającą z 17 czerwca 2005r. i przepisów u.d.i.p., nie może być jednak interpretowany w ten sposób, że informacją publiczną w zakresie naboru kandydatów na wolne stanowiska są tylko dane wyraźnie za taką informację uznane w odrębnych przepisach. Przekładając to na stan faktyczny przedmiotowej sprawy nie można, zdaniem Sądu uznać, że informacją publiczną jest jedynie ogłoszenie o konkursie, tylko z tego powodu, że w świetle art. 118 a ust. 2 p.s.w. jedynie informację o konkursach ogłasza się publicznie. Podkreślić należy, że publiczne ogłoszenie o konkursie z tego przepisu jest konsekwencją narzucenia formy przeprowadzania konkursu jako otwartej, a więc skierowanej do szerokiego grona kandydatów, a nie ograniczeniem informacji kwalifikowanych jako Pu.bliczne. Zdaniem Sądu przepis art. 6 ust. 3 lit g u.d.i.p. za informację publiczną uznaje wszelkie informacje wskazane w przepisach odrębnych związane bezpośrednio z naborem na wolne stanowiska, a nie tylko te, które w odrębnych przepisach za takie informacje wprost są uznawane. Nie można pominąć bowiem również faktu, że przepis art. 6 u.d.i.p. zawiera otwarty katalog informacji podlegających udostępnieniu jako informacje publiczne i nie można wykluczyć, że dana informacja będzie stanowiła informację publiczną wskazaną w jednym, kilku lub żadnym z wymienionych w tym przepisie punktów. Istotne do oceny czy dana informacja stanowi informację publiczną ma dokonane na wstępie ustalenie, że dotyczy ona zadań publicznych podmiotów, które te zadania wykonują i korzystają w tym zakresie z publicznych pieniędzy. A taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Przebieg otwartego konkursu na stanowisko adiunkta na uczelni publicznej winien być przejrzysty, a temu służy udostępnienie jako informacji publicznej protokołu Komisji Rekrutacyjnej. To, że głosowanie Komisji odbywa się w trybie tajnym nie oznacza, że protokół posiedzenia komisji również objęty winien być tajnością. Jak wynika z § [...] statutu [...] wyboru komisji dokonuje rada wydziału. Komisja, zgodnie z pkt 6 załącznika nr 2 do statutu winna ustalić szczegółowe kryteria oceny przydatności kandydatów, dokonać ich oceny, zgodnie z warunkami konkursu, może przeprowadzić rozmowy kwalifikacyjne, powoływać recenzentów dorobku naukowego, a następnie podejmuje uchwałę w sprawie wyłonienia kandydata na stanowisko, którego dotyczy konkurs i przedstawia go właściwej radzie. Prace komisji dokumentuje się w protokole. Protokół jak i uchwała komisji są dokumentami wytworzonymi przez komisję powoływaną przez organ uczelni – radę wydziału i pozostają w dyspozycji uczelni. Protokół obejmuje przebieg posiedzenia komisji, która dokonuje wyboru najlepszego kandydata na stanowisko pracownika naukowo – dydaktycznego a uchwała – decyzję w sprawie przedstawienia konkretnego kandydata radzie wydziału. Następnie, zgodnie z § [...] statutu rada wydziału rozstrzyga konkurs i przekazuje uchwałę w tej sprawie rektorowi, a rektor, zgodnie z art. 118 p.s.w. nawiązuje stosunek pracy z nauczycielem akademickim. Przepisy ustawy prawo o szkolnictwie wyższym, ani statut [...] czy też regulacje załącznika nr 2 do statutu nie przewidują możliwości odwołania się od wyników tego konkursu, a tym samym, wykorzystania informacji zawartych w protokole czy uchwale rekomendującej wybranego kandydata do realizacji indywidualnych interesów kandydatów, którzy na to stanowisko nie zostali wybrani. To, że z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej występuje osoba, która zgłosiła swoją kandydaturę na to stanowisko nie oznacza, że wniosek nie dotyczy sprawy publicznej. Przy uznaniu, że dana informacja ma charakter publiczny i tak jak w niniejszej sprawie dotyczy kwestii wyboru najlepszego kandydata na stanowisko pracownika naukowo – dydaktycznego, pełniącego zadania publiczne w zakresie kształcenia studentów, a tym samym ma znaczenie nie tylko dla kontrkandydatów ale większej ilości osób (m.in. studentów, innych pracowników uczelni), bez znaczenia pozostaje kwestia czy z wnioskiem występuje osoba bezpośrednio zainteresowana wynikiem konkursu czy też inny obywatel. Zgodnie z art. 2 ust. 2 u.d.i.p. od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Organ, który posiada informacje publiczne, wytworzył ją, jej w jej posiadaniu ma obowiązek jej udostępnienia wnioskodawcy bez względu na to czy ma on interes prawny lub faktyczny do jej otrzymania. Podkreślić należy, że informacja -protókołu posiedzenia Komisji Rekrutacyjnej przeprowadzającej konkurs na stanowisko adiunkta na uczelni publicznej dotyczy sfery faktów i ma charakter publiczny. Wytworzona bowiem została w toku realizacji zadań publicznych ( zatrudnienia najlepszego kandydata na stanowisko naukowo – dydaktyczne, wynagradzanego ze środków publicznych) przez właściwy organ jakim jest komisja rekrutacyjna powołana przez radę wydziału. W świetle art. 4 ust. 1 u.d.i.p. uczelnia publiczna jest podmiotem, na którym ciąży obowiązek udostępniania informacji publicznej, zarówno dlatego, że wykonuje zadania publiczne, jak i dlatego, ze dysponuje majątkiem publicznym.

Informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, a także treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie od tego do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Ponieważ sformułowania te nie są zbyt jasne należy przy ich wykładni kierować się treścią art. 61 Konstytucji RP, przewidującego prawo obywateli do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej i podmiotów wykonujących zadania publiczne. Prawo dostępu do informacji publicznej ma charakter powszechny, bowiem jest przyznane każdemu (art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej).

Organ w odpowiedzi na skargę powołując się na wyrok NSA z 30.12.2012r. (IOSK 1696/12) i uznając, że skoro skarżąca występuje we własnej sprawie to nie ma podstaw do zaspokojenia jej żądania w trybie u.d.i.p., nie zwrócił uwagi na to, że stanowisko wyrażone w tym wyroku NSA zakładało, że przedmiotem wniosku jest kwestia mająca jedynie charakter indywidualny, pozostająca bez znaczenia dla większej ilości osób czy grup obywateli. Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie miejsca nie miała. Wybór na stanowisko pracownika naukowo – dydaktycznego uczelni publicznej spośród kandydatów, którzy zgłosili się do konkursu otwartego jest sprawą publiczną a nie indywidualną sprawą kandydatów na to stanowisko.

Z uwagi na powyższe nie było prawidłowe stanowisko organu, który w dniu [...] października 2014 r., po kilkakrotnej wymianie korespondencji mailowej ze skarżącą, odsyłając ją do różnych osób, doręczając jej inny formularz zgłoszeniowy do konkursu, niż ten, który skarżąca otrzymała przystępując do tego konkursu, odmówił udostępnienia protokołu z posiedzenia komisji z uzasadnieniem, że nie znajduje to uzasadnienia w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Sumując Sąd stwierdza, że Dziekan [...] pozostaje w bezczynności w załatwieniu wniosku skarżącej. Owa bezczynność nie miała jednak miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Regulacje dotyczące udostępnienia informacji publicznej budzą wielokrotnie wątpliwości interpretacyjne, a zachowanie adresata wniosku w kontrolowanej sprawie świadczyło o błędnym interpretowaniu prawa i nie miało cech lekceważącego traktowania obowiązków nakładanych na niego przepisami u.d.i.p. Mając powyższe na względzie Sąd wydał rozstrzygniecie, o którym mowa w art. 149 p.p.s.a. zdanie drugie i stwierdził w punkcie 2 sentencji wyroku, iż bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Zdaniem Sądu dla oceny, czy w rozpoznawanej sprawie miało miejsce rażące naruszenie prawa, nie jest wystarczające samo przekroczenie ustawowych terminów. Musi być ono znaczne bądź też wręcz przejawiać się w braku reakcji organu na wniosek o udostępnienie informacji publicznej. W ocenie Sądu bezczynność organu wynikała, z błędnej interpretacji przepisów

Ponownie rozstrzygając wniosek z uwagi na treść art. 5 u.d.i.p rozważeniu przez organ podlegać będzie i to, czy w żądanych dokumentach nie ma informacji podlegających prawnej ochronie z ust. 1 i ust. 2 zd. 1 tego przepisu, z uwzględnieniem, że w przypadku osoby już zatrudnionej na stanowisku adiunkta, czyli pełniącej funkcje publiczne ograniczenie to nie dotyczy informacji mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym warunków powierzenia i wykonywania funkcji. Trzeba przy tym zaznaczyć, że stwierdzając bezczynność organu sąd nie jest władny do wskazania sposobu załatwienia sprawy i nie może nakazać organowi podjęcia czynności lub wydania decyzji określonej treści.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd orzekł jak w punkcie pierwszym i drugim sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a



Powered by SoftProdukt