Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska, Sędziowie WSA Danuta Kania (spr.), Ewa Grochowska-Jung, Protokolant Referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi A.G. na bezczynność Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] stycznia 2013 r. 1. stwierdza, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 2. wymierza Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych grzywnę w wysokości 1000 (słownie: jeden tysiąc) złotych, 3. umarza postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w pozostałym zakresie, 4. zasądza od Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych na rzecz skarżącego A.G. kwotę 100 (słownie: sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. A. G. (dalej: "skarżący") wystąpił do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (dalej: "Generalny Inspektor") ze skargą na przetwarzanie jego danych osobowych przez Proboszcza Parafii [...] w L.

Działając na podstawie art. 14 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.), Generalny Inspektor pismem z dnia [...] lutego 2013 r. zwrócił się do Proboszcza Parafii o złożenie wyjaśnień w sprawie. Wyjaśnienia te wpłynęły do Biura Generalnego Inspektora w dniu [...] marca 2013 r. W dniu [...] marca 2013 r. organ skierował do stron postępowania pisma informujące o zgromadzeniu materiału dowodowego wystarczającego do wydania decyzji administracyjnej w sprawie oraz o przysługującym stronom, na podstawie art. 10 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postepowania administracyjnego (tekst jedn. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej: "K.p.a.", uprawnieniu do wypowiedzenia się co do zebranych w toku postępowania dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. W dniu [...] kwietnia A. G., działając przez pełnomocnika, skorzystał z przysługującego mu prawa wglądu w akta sprawy (art. 73 § 1 K.p.a.).

Następnie, pismem z dnia [...] kwietnia 2013 r., Generalny Inspektor poinformował strony postępowania, iż z uwagi na skomplikowany charakter sprawy oraz okoliczność, że organ aktualnie oczekuje na doręczenie uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydanego w analogicznej sprawie, termin wydania rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie ulegnie wydłużeniu.

Dalej, pismem z dnia [...] lipca 2013 r. Generalny Inspektor ponownie poinformował strony, iż w związku ze skomplikowanym charakterem sprawy oraz orzecznictwem sądów administracyjnych w analogicznych sprawach, termin wydania decyzji ulegnie wydłużeniu. Nadto wskazał, iż w chwili obecnej analizowane są przepisy prawa powszechnie obowiązującego dotyczące spraw związanych z Kościołem Katolickim oraz przepisy kościelne odnoszące się do aktu apostazji.

W dniu [...] sierpnia 2013 r. pełnomocnik skarżącego ponownie skorzystał z przysługującego mu prawa wglądu w akta sprawy.

Za notatką służbową z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...], sporządzoną przez pracownika Biura Generalnego Inspektora, do akt sprawy celem uzupełnienia materiału dowodowego załączono uwierzytelnione kopie korespondencji organu do Metropolity [...] Abp. [...], tj. pismo organu z dnia [...] lipca 2013 r. z prośbą o udzielenie informacji w przedmiocie obowiązywania na terenie archidiecezji [...] przepisów regulujących kwestię wystąpienia z Kościoła Katolickiego oraz odpowiedź z dnia [...] sierpnia 2013 r.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2013 r., działając na podstawie art. 37 § 1 K.p.a., skarżący wezwał Generalnego Inspektora do usunięcia naruszenia prawa polegającego na przekroczeniu terminu przewidzianego do wydania decyzji w przedmiotowej sprawie. W motywach wskazał na nieuzasadnioną zwłokę organu w rozpatrzeniu skargi z dnia [...] stycznia 2013 r. powołując się na przedstawione powyżej okoliczności faktyczne.

Pismem z dnia [...] września 2013 r. organ poinformował strony postępowania o zgromadzeniu materiału dowodowego wystarczającego do wydania decyzji administracyjnej w sprawie oraz o przysługującym stronom uprawnieniu z art. 10 § 1 K.p.a. W dniu [...] września 2013 r. A. G., działając przez pełnomocnika, skorzystał z przysługującego mu prawa wglądu w akta sprawy (art. 73 § 1 K.p.a.).

Następnie, za notatką służbową z dnia [...] września 2013 r., sporządzoną przez pracownika Biura Generalnego Inspektora, do akt sprawy włączone zostały wydruki z oficjalnej strony internetowej Archidiecezji [...] z zakładki "nauczanie - Synod 2004 - 2008" oraz dekretu Arcybiskupa Metropolity [...] zatwierdzającego przepisy prawa kościelnego dotyczące aktu apostazji.

Pismem z dnia [...] września 2013 r. Generalny Inspektor poinformował strony, iż materiał dowodowy został uzupełniony o dokument istotny dla rozstrzygnięcia sprawy oraz wyznaczył termin 7 dni na realizację uprawnień wynikających z art. 10 i 73 K.p.a. jednocześnie poinformował, że po upływie ww. terminu organ niezwłocznie wyda decyzję w przedmiotowej sprawie.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2013 r. A. G. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność i przewlekłość postępowania Generalnego Inspektora w sprawie nr [...]. Na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 54 i 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej: "P.p.s.a.", skarżący wniósł o:

1) stwierdzenie bezczynności organu oraz przewlekłości prowadzonego postępowania w I instancji w sprawie [...],

2) stwierdzenie, że powyższe nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa i wymierzenie organowi grzywny przewidzianej w art. 149 § 2 P.p.s.a.,

3) zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W motywach skargi skarżący powołał art. 12 i 35 K.p.a. wskazując, iż przepisy

te nakazują organowi wydanie decyzji niezwłocznie, najpóźniej w terminie miesięcznym. Siedem miesięcy oczekiwania na wydanie decyzji w sprawie, w której wszelkie dowody pozwalające na rozstrzygnięcie zostały przedłożone ze skargą, pozwala na żądanie uznania naruszenia prawa za rażące oraz zastosowanie przewidzianych sankcji finansowych.

Na poparcie swego stanowiska skarżący powołał fragmenty orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego odnośnie bezczynności oraz przewlekłości postępowania. Wskazał, iż sytuacja napiętnowana w powołanych orzeczeniach ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Wszystkie czynności wykonywane przez organ od daty wpływu skargi do organu są "czynnościami pozornymi", a informowanie skarżącego od czasu do czasu o ich podejmowaniu ma na celu wyłącznie maskowanie faktycznej bezczynności organu skutkującej przewlekłością postępowania i brakiem rozstrzygnięcia w sprawie. Dotyczy to w szczególności argumentacji organu odnośnie oczekiwania na uzasadnienie wyroku NSA w analogicznej sprawie. Orzeczenia wydane przez NSA nie wykreowały żadnej nowej rzeczywistości prawnej, nie związały też formalnie organu w kolejnych indywidualnych sprawach, a jedynie odrzuciły dotychczasową praktykę organu umarzania postępowań w podobnych sprawach.

Zdaniem skarżącego, opisane w skardze praktyki Generalnego Inspektora pozostają w jaskrawej sprzeczności z zasadą wrażoną w art. 8 K.p.a. i zamiast budować zaufanie obywatela, stanowią wyraz "arogancji władzy". Generalny Inspektor, łącząc posiadaną wiedzę "powszechnie dostępną" z udokumentowanymi faktami, posiadał już w dacie złożenia skargi z dnia [...] stycznia 2013 r. pełny materiał faktyczny i prawny do wydania decyzji. Zatem zaniechanie wydania rozstrzygnięcia wynika z faktycznej bezczynności organu.

W odpowiedzi na skargę Generalny Inspektor wniósł o jej oddalenie, jako oczywiście bezzasadnej. Wskazał, iż wbrew twierdzeniom skarg nie uchylał się od wydania rozstrzygnięcia w sprawie, lecz przedsięwziął przewidziane prawem czynności służące wnikliwemu i rzetelnemu ustaleniu okoliczności faktycznych i zebraniu materiału dowodowego niezbędnego do wydania decyzji administracyjnej. Obowiązek dokładnego zbadania okoliczności faktycznych oraz zebrania kompletnego materiału dowodowego wynika z art. 7, 77 § 1 K.p.a.

Organ podjął wszelkie czynności w przedmiotowej sprawie bez zbędnej zwłoki wykorzystując dla ustalenia stanu faktycznego sprawy instrumenty prawne przyznane przepisami ustawy o ochronie danych osobowych. Na każdym etapie postępowania skarżący był i jest informowany o czynnościach podejmowanych w sprawie oraz ich wynikach.

Przy piśmie z dnia 21 stycznia 2014 r. Generalny Inspektor złożył do akt sądowych decyzję z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] wraz z dowodami jej doręczenia skarżącemu oraz uczestnikowi postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 1 P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. W myśl art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania organów w przypadkach określonych w pkt 1 - 4a tego przepisu, tj. w sytuacjach, gdy organ ma obowiązek wydać decyzję bądź postanowienie w postępowaniu zwykłym, egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służą odwołanie bądź zażalenie, inne akty lub czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnych sprawach. Zatem skarga na bezczynność jest pochodną skargi na określone formy działania organów administracji publicznej. Oznacza to, że skarga na bezczynność organów zasadna może być tylko w tych przypadkach, w których organy zobowiązane do wydania decyzji i postanowień, bądź do dokonania określonej czynności, z ustawowego obowiązku nie wywiążą się w określonym terminie, a także wówczas, gdy skargę składa uprawniony do tego podmiot.

Zgodnie z art. 133 § 1 P.p.s.a., sąd wydaje wyrok na podstawie akt sprawy przekazanych przez organ wraz z odpowiedzią na skargę, przy czym o bezczynności sąd orzeka według stanu na dzień wyrokowania.

Stosownie do art. 149 § 1 P.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach art. 3 § 2 pkt 1-4a P.p.s.a., zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji, dokonania czynności, stwierdzenia lub uznania uprawnienia bądź obowiązku wynikających z przepisu prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 (§ 2).

Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia czy też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Ponadto, dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu. Okoliczności jakie spowodowały zwłokę organu oraz jego działania w toku rozpoznawania sprawy (jak też zaniechania) oraz stopień przekroczenia terminów będą miały natomiast znaczenie przy ocenie Sądu, czy stwierdzona bezczynność miała charakter kwalifikowany, tj. czy była ona rażąca w rozumieniu art. 149 § 1 zdanie drugie P.p.s.a., czy też nie.

Zgodnie z ustanowioną w art. 12 § 1 i 2 K.p.a. zasadą szybkości postępowania organy administracji publicznej powinny działać wnikliwie i szybko posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Sprawy, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji i wyjaśnień, powinny być załatwione bezzwłocznie. W myśl art. 35 § 1 K.p.a. organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki. Załatwienie zaś sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania (§ 3). Artykuł 36 § 1 K.p.a. nakłada natomiast na organy administracji publicznej obowiązek zawiadomienia strony o każdym przypadku niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 K.p.a., a także o każdym przypadku nie załatwienia sprawy w terminie określonym w przepisie szczególnym, z podaniem przyczyny zwłoki oraz wskazania nowego terminu jej załatwienia.

Skarga na bezczynność może być wniesiona po upływie terminu przewidzianego do załatwienia sprawy. Przekroczenie terminów wskazanych w art. 35 K.p.a. lub przedłużonych w związku z postanowieniami art. 36 K.p.a., oznacza stan bezczynności zaskarżalnej do sądu administracyjnego.

Skargę do sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 1 i § 2 P.p.s.a.).

W przypadku skargi na bezczynność w wydaniu decyzji w postępowaniu administracyjnym o wyczerpaniu środków zaskarżenia można mówić w sytuacji, gdy skarżący przed wniesieniem skargi skorzystał ze środka przewidzianego w art. 37 § 1 K.p.a.. Przepis ten stanowi, iż na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania służy stronie zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Wniesienie skargi na bezczynność bez wyczerpania środków zaskarżenia albo bez uprzedniego wezwania na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa skutkuje odrzuceniem skargi jako niedopuszczalnej (art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.).

W świetle powyższych uwag Sąd doszedł do przekonania, że w sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki formalnoprawne wniesienia skargi na bezczynność. W szczególności skarżący wyczerpał tryb przewidziany w art. 37 § 1 K.p.a., co potwierdza wezwanie Generalnego Inspektora do usunięcia naruszenia prawa polegającego na przekroczeniu terminu do wydania decyzji, zawarte w piśmie z dnia [...] lipca 2013 r.

Przechodząc do oceny zasadności skargi zauważyć należy, że skarżący wystąpił do Generalnego Inspektora z wnioskiem o wydanie decyzji merytorycznej na podstawie art. 12 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych w dniu [...] stycznia 2013 r.

Organ, powołując się na skomplikowany charakter sprawy, oczekiwanie na doręczenie odpisu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w analogicznej sprawie, a następnie na konieczność dokonania analizy mających w sprawie zastosowanie przepisów prawa, kilkakrotnie informował skarżącego o wydłużeniu terminu załatwienia sprawy. Kilkakrotnie również informował skarżącego o zgromadzeniu materiału dowodowego wystarczającego do wydania decyzji oraz o przysługujących mu uprawnieniach w trybie art. 10 K.p.a. Skargę na bezczynność organu polegającą na zaniechaniu wydania decyzji skarżący wniósł w dniu 26 sierpnia 2013 r. Przedmiotowa decyzja została wydana przez organ dopiero w dniu [...] grudnia 2014 r. i skutecznie doręczona skarżącemu w dniu [...] stycznia 2014 r.

Jak już wyżej wskazano, przy ocenie zasadności skargi na bezczynność decydujący jest stan faktyczny z momentu orzekania przez sąd administracyjny. Wydanie przez organ decyzji lub innego aktu wyłącza możliwość uwzględnienia skargi w trybie art. 149 § 1 P.p.s.a. nawet wówczas, gdy orzeczenie organu zapadło z naruszeniem terminu przewidzianego do jego podjęcia. Jeżeli w toku postępowania sądowego, a przed dniem orzekania, organ wyda akt administracyjny, to mimo istniejącej zwłoki w załatwieniu sprawy postępowanie sądowoadministracyjne staje się bezprzedmiotowe i podlega umorzeniu (por. uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 26 listopada 2008 r., sygn. akt I OPS 6/08, publ.: https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Bezprzedmiotowość postępowania zachodzi wówczas, gdy po wniesieniu skargi wystąpią okoliczności powodujące niedopuszczalność merytorycznego rozpoznania sprawy. Taka sytuacja zaistniała w rozpoznawanej sprawie. O ile bowiem w dniu 26 sierpnia 2013 r. organ pozostawał w bezczynności polegającej na niewydaniu decyzji z wniosku skarżącego z dnia [...] stycznia 2013 r., to jednak w dacie rozstrzygania przez Sąd takiego zarzutu organowi nie sposób już postawić. Stan bezczynności organu ustał bowiem przed datą wyrokowania, co skutkowało umorzeniem postępowania w odnośnym zakresie.

Zważywszy, że organ pozostawał w bezczynności w dacie wystąpienia ze skargą, Sąd obowiązany był ocenić - stosownie do art. 149 § 1 P.p.s.a. - czy bezczynność ta miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Rażącym naruszeniem prawa jest stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12, publ.: Lex nr 1218894). Taki stan, w ocenie Sądu, wystąpił w niniejszej sprawie, co wprost wynika z - chronologicznie przedstawionego w części sprawozdawczej uzasadnienia - przebiegu procedowania organu.

Przede wszystkim zaznaczyć należy, że decyzja w sprawie została wydana przez organ po upływie ponad 10-ciu miesięcy od daty złożenia przez skarżącego wniosku inicjującego przedmiotowe postępowanie. Tak istotna zwłoka w załatwieniu sprawy musi zostać poczytana za rażącą, tym bardziej, że dotyczy ona organu centralnego jakim jest Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, a zatem organu, który z racji swojego usytuowania w państwie i realizowanych zadań, powinien dawać przykład innym organom administracji co do przestrzegania zasad terminowości postępowania administracyjnego.

Ponadto, z akt sprawy w żaden sposób nie wynika, aby powodem zwłoki w załatwieniu sprawy była konieczność dokonywania przez organ licznych czynności postępowania dowodowego, zlecania ekspertyz, gromadzenia rozproszonych danych, czy prawny obowiązek współdziałania z innymi organami (art. 106 K.p.a.), co mogłoby wskazywać na to, że rozpatrywana sprawa miała charakter "szczególnie skomplikowany" i w pewnym przynajmniej zakresie usprawiedliwiać nieterminowe załatwienie wniosku. Zakwalifikowania przedmiotowej sprawy do grupy "szczególnie skomplikowanych" nie może również uzasadniać powoływana przez organ okoliczność oczekiwania na odpis wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanego w analogicznej sprawie (pismo organu z dnia [...] kwietnia 2013 r.), przy czym z akt sprawy wynika, że owo "oczekiwanie" było bezpośrednią przyczyną zwłoki w załatwieniu sprawy. Kolejną zaś przyczyną była konieczność przeanalizowania przez organ przepisów prawa mających w sprawie zastosowanie, przy czym zaznaczyć należy, że taki powód przedłużenia terminu załatwienia sprawy został podany przez organ w piśmie z dnia [...] lipca 2013 r., zaś wydanie decyzji nastąpiło dopiero w dniu [...] grudnia 2013 r. Zauważyć również należy, że w żadnym z pism informującym o przedłużeniu postępowania organ nie wskazał nowego (rozsądnego) terminu załatwienia sprawy, czym istotnie naruszył obowiązek wynikający z art. 36 K.p.a.

Podkreślenia też wymaga, że poza pismem Kurii Metropolitalnej w [...] z dnia [...] lipca 2013 r. oraz wydrukiem ze strony internetowej Archidiecezji [...] przepisów prawa kościelnego dotyczących aktu apostazji, do akt administracyjnych sprawy - na przestrzeni okresu od marca do grudnia 2013 r. - nie został złożony żaden inny materiał dowodowy niezbędny do załatwienia sprawy.

Zauważyć również należy, iż organ kolejnymi pismami z dnia [...] i [...] września 2013 r. powiadomił skarżącego o zakończeniu postępowania w sprawie i możliwości skorzystania z uprawnień przewidzianych w art. 10 K.p.a., jednak decyzja w sprawie podjęta została po upływie 2,5 miesięcy od daty ostatniego powiadomienia.

Taki stan rzeczy, w ocenie Sądu, przy uwzględnieniu obowiązków organu wynikających z art. 35 i 36 w zw. z art. 12 K.p.a. oraz zasady pogłębiania zaufania uczestników postępowania do organów władzy publicznej wyrażonej w art. 8 K.p.a., uzasadnia pogląd, iż bezczynność organu w zakresie wydania rozstrzygnięcia w sprawie miała charakter kwalifikowany z powodu rażącego naruszenia ww. przepisów.

Z powyższych względów Sąd stwierdził wystąpienie przesłanki do wymierzenia organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 P.p.s.a. Grzywnę orzeczono w oparciu o art. 154 § 6 P.p.s.a., mając na względzie, że ma ona spełnić funkcję represyjną i jednocześnie dyscyplinującą.

Mając na względzie wszystko powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 § 1 i 2 oraz art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania Sąd postanowił na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 P.p.s.a.