Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie WSA Ewa Janowska – spr. WSA Teresa Cisyk Protokolant St. sekretarz sądowy Maria Żymańczyk po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi "A" Spółka z o.o. w [...] na decyzję Zarządu Województwa Opolskiego z dnia 13 sierpnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie zwrotu części dofinansowania przyznanego na realizację projektu. oddala skargę.

Przedmiot postępowania sądowoadministracyjnego w niniejszej sprawie stanowi decyzja Zarządu Województwa Opolskiego- tj. Instytucji Zarządzającej Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa Opolskiego (dalej jako IZ RPO WO) z dnia

13 sierpnia 2013 r., nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Opolskiego Centrum Rozwoju Gospodarki w Opolu- tj. Instytucji Pośredniczącej I stopnia z dnia 20 maja 2013 r., nr [...] zobowiązującą Beneficjenta- "A" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w [...] (dalej jako Spółka) do zwrotu części dofinansowania w kwocie 240 042,96 zł, przyznanego na podstawie umowy nr [...] z dnia 22 czerwca 2009 r. o dofinansowanie projektu pn. "Rozwój i dywersyfikacja działalności poprzez wzrost innowacyjności i wprowadzenie nowych usług'', wraz z należnymi odsetkami w wysokości określonej jak dla zobowiązań podatkowych naliczonymi od dnia wypłaty środków skarżącemu.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia IZ RPO przestawiła stan faktyczny sprawy i podała, że w dniach od 5 do 7 grudnia 2011 r., organ I instancji przeprowadził kontrolę planowaną na zakończenie realizacji przedmiotowego projektu w miejscu jego realizacji, tj. w miejscowości [...], przy ul. [...]. W sporządzonej Informacji Pokontrolnej nr [...], stanowiącej wynik przeprowadzonej kontroli wskazano, iż część wydatków (tj. 392 128,00 zł) związanych z realizowanym projektem poniesiona została z naruszeniem zapisów art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.

o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004, nr 173, poz.1807, ze zm.),

w związku, z czym wydatki te uznano za niekwalifikowalne w ramach realizowanego projektu. Rozpoznając zastrzeżenia i uwagi wniesione przez Beneficjenta od ww. Informacji Pokontrolnej, IZ RPO WO 2007-13, potwierdziła zasadność stwierdzonych nieprawidłowości oraz dodatkowo uznała za niekwalifikowalne wydatki poniesione przez Beneficjenta gotówką w kwocie 29.000,00 zł. Ostatecznie IZ RPO WO ustaliła łączną kwotę wydatków uznanych za niekwalifikowalne w wysokości 421.128,00 zł.

Uwzględniając stanowisko IZ RPO WO oraz wyjaśnienia i zastrzeżenia, co do treści ustaleń Zespołu kontrolującego, organ I instancji przesłał Beneficjentowi drugą wersję Informacji Pokontrolnej nr [...] sporządzoną w dniu 20 czerwca

2012 r., z treścią której ponownie nie zgodził się Beneficjent składając kolejne zastrzeżenia i uwagi. W dniu 7 sierpnia 2012 r. IP II stopnia wystosowała do Beneficjenta zalecenia pokontrolne nr [...], zatwierdzone przez Dyrektora OCRG, wzywając go do zwrotu części dofinansowania w kwocie 240 042,96 zł wraz z odsetkami w wysokości określonej, jak dla zaległości podatkowych naliczonymi od dnia wypłaty środków.

Beneficjent nie dokonał zwrotu środków i w dniu 24 sierpnia 2012 r. złożył, za pośrednictwem Dyrektora OCRG, odwołanie do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego od ww. zaleceń pokontrolnych.

W związku z upływem terminu na dokonanie zwrotu środków przez Beneficjenta, pismem z dnia 28 września 2012 r., IP II stopnia ponownie wezwała Beneficjenta do zwrotu środków lub wyrażenia zgody na pomniejszenie kolejnych płatności, określając jednocześnie termin zwrotu na 14 dni od dnia doręczenia wezwania. Beneficjent nie dokonał zwrotu środków w terminie określonym w wezwaniu oraz nie wyraził zgody na pomniejszenie kolejnych płatności.

W związku z powyższym, IP II stopnia decyzją z dnia 7 listopada 2012 r., nr [...] zobowiązała Beneficjenta do zwrotu środków w kwocie 240 042,96 zł uznanych za niekwalifikowalne w ramach realizowanego projektu. W wyniku rozpatrzenia odwołania od ww. decyzji, Zarząd Województwa Opolskiego, decyzją z dnia 12 marca 2013 r., nr [...], uchylił w całości zaskarżoną decyzję ze względów proceduralnych i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji . W ramach ponownego rozpatrzenia sprawy, Instytucja Pośrednicząca II stopnia, wszczęła postępowanie w przedmiotowej sprawie, zawiadamiając o tym Beneficjenta oraz ustanowionego przez stronę pełnomocnika. Beneficjent za pośrednictwem pełnomocnika złożył do akt pismo z dnia 7 maja 2013 r., w którym domagał się zajęcia przez organ stanowiska, co do złożonych uprzednio zastrzeżeń do Informacji Pokontrolnej nr [...] z dnia 20 czerwca 2012 r. oraz zarzutów podniesionych w odwołaniu od decyzji Dyrektora OCRG nr [...] z dnia 7 listopada 2012 r.

Następnie, decyzją z dnia 20 maja 2013 r., nr [...], opartą o przepis art. 104 K.p.a. oraz art. 211 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 2005 r. o finansach publicznych w związku z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych w związku z art. 207 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz w związku z § 6 ust. 7 pkt 2, § 7 ust. 1 oraz § 8 umowy o dofinansowanie projektu nr [...], Instytucja Pośrednicząca II stopnia zobowiązała "A" Sp. z o.o. do zwrotu części dofinansowania w kwocie 240 042,96 zł. W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia organ szczegółowo odniósł się do zarzutów podnoszonych przez Beneficjenta uznając je za niezasadne. Wyjaśnił, że kontrola realizacji projektu na miejscu jest kolejnym

z etapów weryfikacji wydatków poniesionych przez Beneficjenta w ramach realizacji projektu, także oceny ich kwalifikowalności i również na tym etapie mogą zostać zidentyfikowane ewentualne nieprawidłowości w realizacji projektu. Organ zwrócił uwagę, że kwestia płatności w formie gotówkowej na rzecz kontrahentów wynika z zawartych umów o dofinansowanie, szczególną zaś regulację zawiera zapis Vademecum dla Beneficjentów Tom III – "Realizacja i rozliczenie projektów" w ramach RPO WO 2007-2013, który stanowi integralną część podpisanej umowy

o dofinansowanie. Zgodnie z art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, dokonywanie lub przyjmowanie transakcji związanych

z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności przekracza równowartość 15.000 euro. W ocenie organu, dokonanie przez Beneficjenta płatności gotówkowej tytułem wynagrodzenia za wykonane roboty budowlano- instalacyjne, stanowią płatność

w rozumieniu art. 22 ust. 1 ww. ustawy i stanowią wydatek niekwalifikowany. W odwołaniu od powyższej decyzji, pełnomocnik Beneficjenta wniósł o uchylenie w całości i umorzenie postępowania. Kwestionowanej decyzji zarzucił naruszenie:

- przepisów postępowania a w szczególności art. 107 § 3, art. 7, art. 8, art. 9, art. 68 § 1, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez nieprawidłową ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w związku z § 19 ust. 7 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 27 kwietnia 2007 r. w sprawie trybu kontroli realizacji projektów

i programów współfinansowanych ze środków funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności (Dz.U. z 2007 r., nr 90, poz. 602);

- przepisów Rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności

i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/1999, a w szczególności art. 2 poprzez jego niezastosowanie w zakresie interpretacji "nieprawidłowość" w odniesieniu do stanu faktycznego sprawy;

- przepisów Rozporządzenia Rady (WE) nr 1080/2003 z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1783/1999 a w szczególności art. 7 poprzez jego niezastosowanie w zakresie "kwalifikowalności wydatków" w związku z art. 13 zdanie trzecie, z którego wynika, że: "Jeżeli art. 7 przewiduje różne zasady kwalifikowalności wydatków w różnych państwach członkowskich biorących udział w programie operacyjnym w ramach celu Europejska współpraca terytorialna do obszaru objętego programem stosuje się jak najszersze zasady kwalifikowalności" w odniesieniu do stanu faktycznego sprawy;

- przepisu art. 207 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych poprzez jego zastosowanie w związku z art. 22 ust. 1 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie wykonywania działalności gospodarczej (Dz.U. z 2010 r. nr 220, poz. 1447, ze zm.) - zwana dalej u.s.d.g. oraz poprzez jego błędną wykładnię, a tym samym nieuprawnione zastosowanie w przedmiotowej sprawie.

Dodatkowo podniósł zarzut braku uzasadnienia w zakresie zgłoszonych zastrzeżeń i wyjaśnień do Informacji pokontrolnej nr [...] z dnia 16 marca 2012 r., sporządzonej w dniu 20 czerwca 2012 r., a więc z uchybieniem terminu,

o którym mowa w § 19 ust. 7 rozporządzenia oraz sporządzenie w dniu 26 czerwca 2012 r. zaleceń pokontrolnych nr [...], tj. przed datą rozpoznania złożonych w dniu 10 lipca 2012 r. zastrzeżeń i wyjaśnień do Informacji pokontrolnej z dnia 20 czerwca 2012 r.

Uzasadniając swoje stanowisko, w zakresie oceny materiału dowodowego, wskazał, że pozostawał w przeświadczeniu, że dokonując zapłat gotówkowych na rzecz kontrahentów w kwotach nieprzekraczających w przeliczeniu na PLN 15 000 euro nie naruszał zapisów umowy o dofinansowanie. Argumentował, że z zapisów umowy

o dofinansowanie projektu nie wynika zakaz dokonywania płatności w formie gotówkowej na rzecz kontrahentów. Kwestia płatności w formie gotówkowej wynika

z pojawiających się interpretacji, na podstawie, których Instytucje Zarządzające Regionalnymi Programami Operacyjnymi wydają stosowne komunikaty w sprawie, powołując się w tym zakresie na Komunikat Instytucji Zarządzającej Regionalnym Programem Operacyjnym Warmia i Mazury na lata 2007-2013 z dnia 5 października 2011 r. W związku z powyższym, zdaniem odwołującego, kwestionowanie przez IP II stopnia, jako kwalifikowanych poniesionych wydatków, zapłaconych w formie gotówki, gdy jednorazowa wartość transakcji, nie przekracza równowartości 15 000 euro, nie znajduje uzasadnienia prawnego wynikającego z umowy o dofinansowanie projektu, zwłaszcza do transakcji dokonanych przed zmianami w jej treści, co wynika z § 19 umowy. Tym samym, zdaniem odwołującego, nie może on ponosić negatywnych konsekwencji z tego tytułu. Podkreślił nadto, iż Dyrektor OCRG dokonał nie tylko nieprawidłowej interpretacji przepisu art. 22 ust. 1 u.s.d.g., ale dokonał również jego nieuzasadnionego zastosowania w sprawie. Powołując się na orzecznictwo SN wywodził, że art. 22 ust. 1 pkt 2 u.s.d.g. należy stosować w okresie roku obrachunkowego i podatkowego, tj. od 1 stycznia do 31 grudnia danego roku. Uwzględniając powyższe stwierdził, że wartość transakcji gotówkowych

z poszczególnymi kontrahentami w rozbiciu na okresy roczne każdorazowo nie przekraczała 15.000,00 euro.

Instytucja Zarządzająca Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa Opolskiego na lata 2007-2013, działając w trybie odwoławczy, nie znalazła podstaw do uwzględnienia odwołania i zaskarżoną decyzją z dnia 13 sierpnia 2013 r., nr [...] utrzymała w mocy decyzję organu I instancji. Organ zważył, że w toku postępowania administracyjnego zebrano materiał dowodowy, w skład którego wchodzą zarówno Informacja Pokontrolna, jak i Zalecenia pokontrolne, z którymi odwołujący miał możliwość oraz obowiązek zapoznania się. W ocenie organu odwoławczego, zakres przedmiotowy postępowania jest dla odwołującego się jasny, czego potwierdzeniem jest fragment odwołania, w którym wymieniono szereg faktur, których sposób zapłaty został zakwestionowany przez organ pierwszej instancji.

W dalszej kolejności organ odwoławczy odniósł się do zarzutów odwołania. Podkreślił, że data 26 czerwca 2012 r., którą odwołujący się bierze za datę sporządzenia Zaleceń pokontrolnych, oznacza jedynie datę aktualizacji dokumentu zawierającego wzory list sprawdzających i dokumentów wykorzystywanych w ramach RPO WO 2007-2013, z którego zaczerpnięto wzorzec Zaleceń pokontrolnych. Wyjaśnił również, że w okresie trwałości projektu (w tym wypadku w okresie 3 lat od finansowego zakończenia projektu), organ ma prawo przeprowadzania kontroli i w razie stwierdzenia uchybień, żądania zwrotu wydatków poniesionych z naruszeniem warunków umowy. Wcześniejszy wynik weryfikacji merytoryczno-rachunkowej wniosków o płatność nie może przesądzać o braku możliwości przeprowadzenia kolejnych kontroli w tym samym lub innym zakresie. Prawo do przeprowadzania kontroli wynika z zapisów § 13 ust 1 umowy. Na tej podstawie Beneficjent może być poddany wielokrotnej kontroli przez różne organy kontrolne.

Organ zauważył, że Rozporządzenia Rady (WE) nr 1080/2003 z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i uchylające Rozporządzenie (WE) nr 1783/1999 (Dz. U.U.EL.210/1 z dnia 31.07.2006 r.), a w szczególności art. 7 dot. sytuacji, gdy występują różne zasady kwalifikowalności wydatków w różnych państwach członkowskich biorących udział w programie operacyjnym w ramach celu Europejska współpraca terytorialna. Projekt nr [...] nie jest realizowany w ramach celu Europejska współpraca terytorialna, a zatem przytoczone przepisy w ogóle nie mają zastosowania do stanu faktycznego a zarzut odwołującego jest bezpodstawny. Jednocześnie organ podkreślił, że w Vademecum dla beneficjentów RPO WO na lata 2007-2013 zapis dot. niekwalifikowalności wydatków w przypadku transakcji gotówkowych, wprowadzono już w lipcu 2008 r. a ww. Vademecum stanowi integralną część umowy o dofinansowanie. Beneficjent miał, zatem nie tylko możliwość, ale i obowiązek zapoznania się zapisami umowy oraz Vademecum.

Odnosząc się do płatności gotówkowych, IZ RPO WO podniosła, że Beneficjent zawarł szereg umów z kilkoma wykonawcami robót budowlanych. Organ uznał, że wprawdzie brak jest legalnej definicji "Jednorazowej transakcji" to uznać należy, że chodzi o ogólną (łączną) wartość wierzytelności lub zobowiązań określoną w umowie pomiędzy tymi samymi przedsiębiorcami. W ramach prowadzonego postępowania, Beneficjent nie przedstawił przekonującej argumentacji, dlaczego zamiast jednej umowy z każdym z wykonawców zawarł ich kilka. Zdaniem IZ, było to dzielenie robót w celu obejścia przepisu art. 22 ust. 1 u.s.d.g. Wskazany przepis art. 22 u.s.d.g. mówi

o wartości jednorazowej transakcji, a nie płatności. Okoliczność, iż umowy (i faktury potwierdzające wykonanie prac) dotyczą prac wykonanych w różnych częściach tej samej inwestycji nie jest wystarczająca, aby uznać, że były to różne transakcje.

Organ podkreślił nadto, iż z żadnego z dostępnych orzeczeń Sądu Najwyższego lub innych sądów nie wynika, że przepis art. 22 ust. u.s.d.g. dotyczył jedynie transakcji dokonanych w okresie roku obrachunkowego i podatkowego. Dodał, że przepis art. 22 ust. 1 u.s.d.g. mówi tylko o jednorazowej transakcji. Transakcją taką może być np. wieloletnia umowa o roboty budowlane, dostawy itp., a więc wykraczająca poza okres jednego roku.

Zgadzając się z zarzutem Beneficjenta, iż rozporządzenie Rady (nr 1083/2006 i nr 1081/2006) obowiązuje w całości, organ podkreślił, iż art. 56 ust. 4 Rozporządzenia 1083/2006 wprost stanowi, iż "Zasady kwalifikowalności wydatków ustanawia się na poziomie krajowym, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w rozporządzeniach szczególnych dotyczących poszczególnych funduszy". Z tego uprawnienia skorzystała IZ RPO WO, wyłączając kwalifikowalność wydatków dokonanych z naruszeniem przepisu art. 22 ust. 1 u.s.d.g. Ponadto IZ RPO WO w załączniku nr 6 "Lista wydatków kwalifikowalnych" w ramach działań i poddziałań RPO WO 2007- 2013 - wytyczne do Szczegółowego opisu osi priorytetowych Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Opolskiego na lata 2007-2013, określiła zasady kwalifikowalności w ramach RPO WO na lata 2007-2013. Dodatkowo załącznikiem do umowy jest Vademecum dla beneficjentów RPO WO 2007-2013 -Tom III "Realizacja i rozliczanie projektów" w ramach RPO WO 2007-2013, który zawiera szczegółowe zasady rozliczania projektów. A zatem w opisanej sytuacji nie występuje sprzeczność przepisów prawa krajowego z prawem wspólnotowym a realizacją delegacji ustawowej.

W skardze wniesionej do WSA w Opolu Spółka "A" powtórzyła zarzuty odwołania oraz argumentację na ich poparcie. Dodatkowo zarzuciła skarżonej decyzji naruszenie:

- art. 138 § 2 K.p.a., poprzez jego niezastosowanie;

- art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. poprzez jego zastosowanie;

- art. 10 § 1 K.p.a. poprzez jego niezastosowanie polegające na uniemożliwieniu skarżącemu do wypowiedzenia się, co do zebranych dowodów i materiałów oraz żądań przed wydaniem decyzji;

- art. 211 ust 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych w związku

z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U nr 157, poz. 1241) oraz art. 207 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn. Dz. U z 2013 r., poz. 885) poprzez ich zastosowanie w związku z błędną wykładnią art. 22 ust. 1 ustawy z 2 lipca 2004 r.

o swobodzie wykonywania działalności gospodarczej, skutkującą zobowiązaniem skarżącego do zwrotu części dofinansowania w kwocie 240.042,96zł;

- art. 22 ust. 1 pkt 2 u.s.d.g. poprzez przyjęcie nieprawidłowych kursów walut obcych ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski do obliczenia jednorazowych wartości transakcji;

- art. 22 ust. 1 pkt 2 u.,s.d.g. poprzez przyjęcie, że dokonanie potrącenia należności skarżącego z jego zobowiązaniami w trybie art. 498 i 499 Kodeksu cywilnego narusza przepis art. 22 ust. 1 pkt 2 u.s.d.g., a tym samym wydatki uregulowane w ten sposób nie stanowią wydatków kwalifikowanych.

Uwzględniając powyższe domagała się uchylenia skarżonej decyzji w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi obszerniej rozwinęła argumentację zawartą w odwołaniu od decyzji I instancji. Pokreśliła, że działała

w zaufaniu do organu, będąc przeświadczona, że dokonując zapłat gotówkowych na rzecz kontrahentów w kwotach nieprzekraczających w przeliczeniu na PLN kwoty 15 000 euro nie narusza zapisów umowy. Argumentowała, że treść art. 22 ust. 1 u.s.d.g. wskazuje, że limit 15.000 euro dotyczy jednorazowej wartości transakcji. Przez jednorazową wartość transakcji należy, zatem rozumieć należności lub zobowiązań, określonych w umowie pomiędzy przedsiębiorcami. Wskazany limit, zdaniem skarżącej, obejmuje również sytuację, gdy w ramach zawartej transakcji dokonywane są płatności, ale ich łączna kwota przekracza równowartość 15.000 euro. Jeśli jednak przedsiębiorca zawiera z tym samym kontrahentem kilka transakcji w krótkim odstępie czasu, ale jednorazowa transakcja nie przekracza równowartości kwoty 15.000 euro - w takiej sytuacji nie dojdzie do naruszenia powołanego przepisu. Ponadto przepis ten posługuje się pojęciem transakcji. Oznacza to, iż jeśli faktura prezentuje oddzielne zdarzenie gospodarcze, np. oddzielną dostawę lub usługę jest to pojedyncza transakcja. Jeśli zatem transakcja powiązana jest z jedną faktura i to na kwotę mniejszą niż 15.000 euro, to może być ona uiszczona gotówką. Podkreśliła, że w większości wniesionych przez Dyrektora OCRG uwag do przedłożonych dowodów księgowych, bezspornym jest, że na dowodach tych widnieje dokonany przez wykonawcę uproszczony zapis "roboty budowlane" lub "wykonanie dachu" itp. Jednakże, zanim zlecono wykonywanie prac firmom usługowym zawarto z nimi umowy cywilnoprawne, w których określono ściśle przedmiot umowy. Umowy te były dla Beneficjenta najważniejszym dokumentem, bowiem w przypadku braku faktury czy rachunku, zgodnie z obowiązującymi przepisami można rozliczyć daną inwestycję także na bazie danej umowy (bezsporne). Tym samym nie przywiązywał on znaczenia do lakonicznych zapisów dokonywanych przez wykonawców na poszczególnych dowodach księgowych, bowiem jako wyznacznik służyły jemu i służą, jako gwarant wykonanej czynności - umowy, określające szczegółowo jej przedmiot.

Odnosząc się do wydatków udokumentowanych fakturami VAT wskazała, że: Firma "B" s.c., Firma C, Firma A.H., Firma "D" i Firma "E" F. Z., wykonywały odmienne czynności budowlane zgodnie z umowami, protokołami odbioru i przedłożonymi korektami, a wartość prac nie przekroczyła w roku podatkowym 15 000 euro. Pokreśliła, iż w przypadku firmy "E" F. Z., biorąc pod uwagę zapisy na fakturach, płatność następować miała w formie gotówki, lecz faktycznie była to kompensata, gdzie zleceniobiorca Firma "E" na wystawianych przez siebie fakturach potwierdzała fakt pobrania gotówki, która była kompensowana z jego zobowiązaniem wobec firmy "F" Sp.z.o.o. w [...], jakie nabył uprzednio zleceniodawca - jako Beneficjent. Tym samym faktycznie gotówka była przekazywana do wierzyciela firmy "E" F. Z., a więc "F" Sp. z o.o. w Strzelcach Op., którą na fakturach jednostkowych , zgodnie z umową kompensacyjną zawartą pomiędzy Beneficjentem a "E" F. Z., ten ostatni potwierdzał jako formę kompensaty. Przedkładając, jako dowód odpis umowy cesji i umowy kompensacyjnej, dodała, iż w trakcie postępowania Dyrektor OCRG również nie uznał za wydatki kwalifikowane w Informacji Pokontrolnej z dnia 20 czerwca 2012 r. w porównaniu do Informacji Pokontrolnej z dnia 16 marca 2012 r., wydatków poniesionych przez Beneficjenta udokumentowanych fakturami VAT nr [...] na kwotę brutto 6.100,00 zł oraz faktura VAT nr [...] na kwotę brutto

29.280,00 zł, wskazując, że FV nr [...] z dnia 26 stycznia 2009 r., na roboty wykonane zgodnie z umową z dnia 1 grudnia 2008 r., wykonawca "E" F. Z., (na kwotę 6.100,00 zł/brutto – 5.000 zł. netto), zapłacono gotówką w dniu 26 stycznia 2009 r., (nazwa usługi na fakturze: usługa budowlana - stacja obsługi samochodów [...]). Faktycznie zaś wykonano stropy żelbetonowe - zgodnie z umową. Na powyższe posiada fakturę korektę na nazwę usługi " wykonanie stropów żelbetonowych", FV nr [...] z dnia 19 lutego 2010r., na roboty wykonane zgodnie z umową z dnia 5 stycznia 2010r., wykonawca Posadzkarstwo H. A., (na kwotę 29.280 zł/brutto - netto 24 000 zł), zapłacono gotówką w dniu 19 lutego 2010r., (nazwa usługi na fakturze: usługa budowlana - budowa Stacja Obsługi Samochodów, [...]). Faktycznie wykonano roboty tynkarskie - zgodnie z umową. Na powyższe posiada fakturę korektę na nazwę usługi "licowanie płytkami korytarze". Łączna wartość usług wykonanych przez firmę A. H. wyniosła w 2010 r. 49.763,00 zł (18.050,00+ 2.433,00 + 29.280,00 - uwzględniając wartość FV nr [...] z dnia 19 lutego 2010 r.), a więc wartość wykonanych usług oraz zapłata za ich wykonanie w formie gotówkowej nie przekraczała granicy 15.000 euro, jak wykazały to organy obu instancji. Skarżąca podniosłą również, że zgodnie z Tabelą kursów średnich walut obcych Narodowego Banku Polskiego z dnia 30 września 2009 r. średni kurs euro wynosił 4.2226 zł, a nie jak przyjął organ odwoławczy

4.0998 zł. Zatem, równowartość 15.000,00 euro po kursie z dnia 30 września 2009r. wynosiła kwotę 63.339,00 zł, a nie jak przyjął organ odwoławczy 61.497,00 PLN Biorąc pod uwagę, że łączny obrót Beneficjenta i firmy "B" s.c. wynosi 61.870,00 PLN, to jest on niższy od kwoty 63.339,00zł, wobec czego nie naruszono art. 22 ust. 1 u.s.d.g. W ocenie skarżącej Spółki, przyjęcie przez organ odwoławczy błędnego kursu walut do obliczenia limitu jednorazowych wartości transakcji w złotych spowodowała zakwestionowanie poniesionych wydatków wynikających z transakcji przeprowadzonych z firmą "B" s.c. w łącznej kwocie 61.870,00 PLN do wydatków niekwalifikowanych, czym naruszył przepis art. 22 ust. 1 pkt 2 u.s.d.g., a tym samym nieprawidłowo pozbawiono go dofinansowania. Obliczenia limitu jednorazowych wartości transakcji w złotych z pozostałymi kontrahentami organ odwoławczy zaniechał ich ustalenia pomimo ich zakwestionowania, czym naruszył przepis art. 107 § K.p.a. W odpowiedzi na skargę IZ RPO WO, podtrzymując argumentację i wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego aktu, wniosła o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz.1269 ze zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, iż w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność istniejącego w obiegu prawnym aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność ich wykładni oraz prawidłowość przyjętej procedury.

Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) – zwanej P.p.s.a., Sąd wydaje przy tym rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, iż Sąd bierze z urzędu pod uwagę wszelkie naruszenia prawa proceduralnego i materialnego niezależnie od treści podnoszonych w skardze zarzutów, jednakże tylko w granicach sprawy, w której skarga została wniesiona.

W rozpatrywanej sprawie Sąd nie dopatrzył się w działaniu organu administracji publicznej ani naruszenia norm prawa materialnego ani też przepisów postępowania, które mogłyby skutkować uwzględnieniem skargi.

Na wstępie przypomnieć należy, iż zaskarżona została do Sądu decyzja Zarządu Województwa Opolskiego z dna 13 sierpnia 2013 r., którą zobowiązano Spółkę "A" Sp. z o.o., do zwrotu dofinansowania w kwocie 240 042,96 zł przyznanego na realizację projektu określonego, jako "Rozbudowa i dywersyfikacja działalności poprzez wzrost innowacyjności i wprowadzenia nowych usług" wraz z należnymi odsetkami. Organ stwierdził, że przyznane dofinansowanie zostało wykorzystane z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 208 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. nr 249, poz. 2104, ze zm.), w tym art. 22 ustawy z dnia 2 lipca

2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r., nr 155, poz. 1095 ze zm.).

Podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 41 ust. 2 pkt 4 ustawy z

5 września 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2001 r., nr 142, poz. 1590 ze zm.), art. 25 pkt 1 oraz art. 26 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2009 r., nr 84, poz. 712), art. 211 ust. 4 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. nr 249, poz. 2104, ze. zm.)

w związku z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r., nr 157, poz. 1241) oraz art. 104 i art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a.

W tym miejscu zauważyć należy, iż z dniem 1 stycznia 2010 r. w życie weszła ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. nr 157, poz. 1240, ze zm.). Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.- przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r., nr 157, poz. 1241) dotacje udzielone przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, podlegają zwrotowi na podstawie dotychczasowych przepisów. Ponieważ wsparcie udzielne zostało skarżącej Spółce na podstawie umowy z dnia 22 czerwca 2009 r.( czyli przed dnem wejścia w życie ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych), to zastosowanie w sprawie znajdują przepisy dotychczasowe, tj. przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U z 2005 r., nr 249, poz. 2104, ze zm.), zwanej dalej ustawą o finansach.

W myśl art. 211 ust. 1 pkt 2 ustawy o finansach publicznych, zwrotowi podlegają środki lub dotacje wykorzystane z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 208. Wskazać również trzeba, że aktem prawa krajowego, który określa zasady prowadzenia polityki rozwoju, podmioty prowadzące tę politykę oraz tryb współpracy między nimi, jest ustawa z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712 ze zm.), dalej zwana ustawą. Zgodnie z art. 25 pkt 1 w zw. z art. 5 pkt 2 ustawy za przygotowanie i prawidłową realizację programu operacyjnego odpowiada instytucja zarządzająca, którą w przypadku programu regionalnego jest zarząd województwa. Stosownie do art. 26 ust. 1 ustawy do zadań instytucji zarządzającej należy m. in.:

- zawieranie z beneficjentami umów o dofinansowanie projektu lub podejmowanie decyzji, o której mowa w art. 28 ust. 2;

- określenie kryteriów kwalifikowalności wydatków objętych dofinansowaniem w ramach programu operacyjnego;

- określenie poziomu dofinansowania projektu, jako procentu wydatków objętych dofinansowaniem;

- określenie systemu realizacji programu operacyjnego;

- zarządzanie środkami finansowymi przeznaczonymi na realizację programu operacyjnego, pochodzącymi z budżetu państwa, budżetu województwa lub ze źródeł zagranicznych;

- dokonywanie płatności ze środków programu operacyjnego na rzecz beneficjentów;

- prowadzenie kontroli realizacji programu operacyjnego, w tym kontroli realizacji poszczególnych dofinansowanych projektów;

- odzyskiwanie kwot podlegających zwrotowi, w tym wydawanie decyzji o zwrocie środków przekazanych na realizację programów, projektów lub zadań, o której mowa w przepisach o finansach publicznych;

- ustalanie i nakładanie korekt finansowych, o których mowa w art. 98 rozporządzenia nr 1083/2006.

Wykonując powyższe zadania instytucja zarządzająca powinna uwzględniać zasadę równego dostępu do pomocy wszystkich kategorii beneficjentów w ramach programu oraz zapewniać przejrzystość reguł stosowanych przy ocenie projektów (art. 26 ust. 2 ustawy).

Odnotować również przyjdzie, że podstawę dofinansowania projektu stanowi umowa o dofinansowanie projektu zawarta z beneficjentem przez instytucję zarządzającą albo działającą w jej imieniu instytucję pośredniczącą lub instytucję wdrażającą. W niniejszej sprawie w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Opolskiego na lata 2007-2013, współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, w dniu 22 czerwca 2009 r. została zawarta pomiędzy Opolskim Centrum Rozwoju Gospodarki a Z. M. umowa o dofinansowanie projektu pn. " Rozbudowa i dywersyfikacja działalności poprzez wzrost innowacyjności i wprowadzenia nowych usług".

Umowa ta określała procedury, zasady, warunki i tryb, na jaki Beneficjentowi zostało przyznane dofinansowanie. Instytucja Pośrednicząca II stopnia, przyznała Beneficjentowi na realizację projektu kwotę 2 188 864,13 zł, objętą pomocą publiczną.

W § 4 ust. 4 tej umowy postanowiono, że Beneficjent zobowiązuje się do realizacji projektu z należytą starannością, w szczególności ponosząc wydatki celowo, rzetelnie, racjonalnie i oszczędnie, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i procedurami w ramach Programu oraz w sposób, który zapewni prawidłową oraz terminową realizację Projektu oraz osiągnięcie celów i wskaźników Projektu założonych we Wniosku. Z kolei, w § 7 umowy zamieszczono postanowienie o zobowiązaniu beneficjenta do zwrotu w całości lub części otrzymanego dofinansowania wykorzystanego bez zachowania obowiązujących procedur, o których mowa w art. 208 ustawy o finansach publicznych, niezgodnie z przeznaczeniem w szczególności powodujących niezrealizowanie pełnego zakresu rzeczowego, o którym mowa w § 3 ust. 3 i 5 umowy, bądź pobranego w całości lub części otrzymanego dofinansowania w sposób nienależny lub w nadmiernej wysokości, wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych. W § 13 ust. 1 umowy postanowiono, iż Beneficjent może być poddany wielokrotnej kontroli przez różne organy kontrolne. W myśl zapisów § 22 pkt 1 umowy o dofinansowanie strony wiążą postanowienia Vademecum dla beneficjentów (Tom III, wersja z 23 lutego 2009 r.).

Zgodnie z zapisami rozdz. 1.4.6. Vademecum "Warunki rozliczenia wydatków", Beneficjent miał obowiązek stosować przepis art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. u.s.d.g., który nakazuje dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych

z wykonywaną działalnością gospodarczą za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.

W ocenie Sądu, powyższe zapisy jednoznacznie wskazują na obowiązek dokonywania wszelkich transakcji powyżej 15.000 euro za pośrednictwem rachunku bankowego. Wypracowane na gruncie przepisu art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej orzecznictwo sądów administracyjnych, dotyczące podatku od towarów

i usług, które należało odnieść do rozpoznawanej sprawy, wskazuje, że zrezygnowanie z ustawowego obowiązku dokonywania zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego jest jednoczesnym wyrażeniem zgody na uczestnictwo w obrocie środkami pieniężnymi poza kontrolą dokonywaną przez organy państwa za pośrednictwem systemu bankowego (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 1 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Go 209/09, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2012 r. sygn. akt I FSK 1731/11 –dostępne na stronie internetowej CBOIS)

Wskazać również wypada, iż zgodnie z art. 2 pkt 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z 11 lipca 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.210.25 ze zm.) "nieprawidłowość" to jakiekolwiek naruszenie przepisu prawa wspólnotowego wynikające z działania lub zaniechania podmiotu gospodarczego, które powoduje lub mogłoby spowodować szkodę w budżecie ogólnym Unii Europejskiej w drodze finansowania nieuzasadnionego wydatku z budżetu ogólnego. Z powyższego wynika zatem, że jako nieprawidłowość można uznać wszelkie odstępstwo od zapisów umowy lub naruszenie przepisów prawa unijnego i krajowego, które spowodowało lub mogło spowodować szkodę (uszczerbek) w budżecie ogólnym. Tak, więc wszelkie nieprawidłowości, które potencjalnie mogą skutkować wypłatą środków, które nie powinny być wypłacone

w myśl warunków umowy lub przepisów prawa, są traktowane, jako nieprawidłowość. W myśl art. 56 ust. 3 i 4 rozporządzenia nr 1083/2006 wydatki są kwalifikowalne do wkładu funduszy wyłącznie wtedy, gdy zostały poniesione w związku z operacjami podjętymi na mocy decyzji instytucji zarządzającej odnośnego programu operacyjnego lub na jej odpowiedzialność, zgodnie z kryteriami ustalonymi przez komitet monitorujący. Zasady kwalifikowalności wydatków ustanawia się na poziomie krajowym, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w rozporządzeniach szczególnych dotyczących poszczególnych funduszy. Obejmują one całość wydatków zadeklarowanych w ramach programu operacyjnego. Wobec powyższego wypłacenie jakichkolwiek kwot dofinansowania, które stanowią wydatki niekwalifikowalne stanowi nieprawidłowość.

W przedmiotowej sprawie spór pomiędzy stronami sprowadzał się do kwestii, czy skarżący dokonywał płatności w ramach realizacji projektu, stosując zasady określone w umowie, a tym samym w przepisach ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. u.s.d.g. oraz ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych

Dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, Sąd badał zatem całokształt podejmowanych przez Zarząd Województwa Opolskiego czynności, które zmierzały do wydania przedmiotowej decyzji, nakładającej na beneficjenta obowiązek zwrotu środków publicznych uzyskanych uprzednio, na podstawie umowy

o dofinansowanie. W tym zakresie Sąd stwierdził, że organ dochował trybu określonego w powołanych wyżej przepisach. Inwestycję, na którą uzyskano dofinansowanie w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Opolskiego na lata 2007-2013, skarżący realizował poprzez powierzenie wykonania budowy Stacji Obsługi Pojazdów kilku firmom wykonawczym tj: "E" Usługi Ogólnobudowlane Z. F., Usługi Ogólnobudowlane N. Z., Instalatorstwo Elektryczne D. W., "D" T. T, "C" s.c, Posadzkarstwo A. C. oraz F.H.U. "B" s.c. Z każdą z tych firm skarżący zawarł po kila umów, szczegółowo określając zakres prac budowlanych oraz kwotę netto danej usługi. I tak z firmą : 1) "E" Usługi Ogólnobudowlane Z. F. Beneficjent zawarł 12 umów, których przedmiotem było:

- wykonanie fundamentów ( umowa z 17 listopada 2008 r., na kwotę 15.000 zł netto, nr Rachunku [...]);

- wykonanie Ścian Stacji Obsługi (umowa z 1 grudnia 2008 r na kwotę 18.500 zł, nr Rach. [...] i Faktura VAT nr [...] oraz z 2 lutego 2009 r. na kwotę 20.000 zł, Faktura VAT nr [...] i [...]);

- wykonanie schodów Stacji (umowa z 6 kwietnia 2009 r. na kwotę 15.000 zł, Faktura VAT nr [...]);

- wykonanie ścian klinkierem (umowa z 6 kwietnia 2009 r. na kwotę 25.000 zł, Faktura VAT nr [...]; z 8 maja 2009 r. na kwotę 15.000 zł, Faktura VAT nr [...]; z 20 lipca 2009 r. na kwotę 15.000 zł, Faktura VAT nr [...], 3 sierpnia 2009 r. na kwotę 15.000 zł, Faktura VAT nr [...]; 23 września 2009 r. na kwotę 20.000 zł, Faktura VAT nr [...]; 25 listopada 2009 r. na kwotę 14.000 zł, Faktura VAT nr [...]; 8 grudnia 2009 r. na kwotę 30.000 zł, Faktura VAT nr [...] oraz z 29 grudnia 2009 r. na kwotę 12.500 zł, Faktura VAT nr [...]);

2) Firmą Usługi Ogólnobudowlane N. Z., skarżąca Spółka zawarła 7 umów, których przedmiotem uczyniono:

- wykonanie fundamentów (umowa z 17 listopada 2008 r. na kwotę 20.000 zł, Rach. nr [...]);

- wykonanie ścian Stacji (umowa z 15 grudnia 2008 r. na kwotę 15.000 zł, Rach. nr [...] oraz z 9 marca 2009 r. na kwotę 20.000 zł, Rach. nr [...]);

- wykonanie elewacji z klinkieru (umowa z 10 lipca 2009 r na kwotę 23 000 zł, Rach. nr [...]);

- wykonanie nadproży okien z klinkieru (umowa z 15 października 2009 r., na kwotę 7.000 zł, Rach nr [...]);

- licowanie klinkierem nadproży bram stacji (umowa z 14 listopada 2009 r . na kwotę 20.000 zł, Rach nr [...]).

3) Instalatorstwo Elektryczne D. W. zawarto 4 umowy dotyczące:

- położenia przewodów elektrycznych i orurowania pod przewody elektryczne (umowa z 4 lutego 2009 r. na kwotę 5 500 zł, Faktura VAT nr [...])

- wykonania instalacji elektrycznej przewodów sufitowych budynku na kwotę 20 000 zł, Faktura VAT nr [...]);

- wykonania robót instalacji elektrycznej budynku Stacji ( umowa z dnia 23 maja 2009 r. na kwotę 30.000 zł, Faktura VAT nr [...]);

- wykonania instancji elektrycznej pod ogrzewanie nadmuchowe oraz okablowanie pomieszczeń biurowych budynku Stacji (umowa z 3 lipca 2009 r., na kwotę 20.000 zł, Faktura nr [...]);

4) Firmą "D" T. T., Beneficjent zawarł dwie umowy dotyczące:

- wykonania robót tynkarskich pomieszczeń biurowych oraz socjalnych (umowa z 25 lutego 2009 r. na kwotę 20 492 zł, Faktura VAT nr [...]);

- wykonania robót tynkarskich Stacji oraz serwisu (umowa z 20 marca 2009 r. na kwotę 39.400 zł, Faktura VAT nr [...]).

5) Firmą "C" s.c., Beneficjent zawarł dwie umowy polegające na :

- montażu konstrukcji stalowej dachu Stacji (umowa z 8 kwietnia 2009 r. na kwotę 38.000 zł, Faktura VAT nr [...]);

- wykonaniu pokrycia dachu płytą warstwową (umowa z 25 maja 2009 r. na kwotę 35.000 zł, Faktura VAT nr [...]).

6) Firmą Posadzkarstwo A. H., Beneficjent zawarł 9 umów dotyczących:

- licowaniu ścian oraz podłóg stanowiska Stacji płytkami ceramicznymi (umowa z 4 września 2009 r. na kwotę 24.800 zł, Faktura VAT nr [...]);

- licowaniu ścian myjni samochodowej (umowa z 25 września 2009 r. na kwotę 23.500 zł, Faktura VAT nr [...]);

- licowanie ścian oraz podłóg myjni osobowej automatycznej płytkami ceramicznymi (umowa z 5 października 2009 r. w kwocie 22 505 zł, Faktura VAT nr [...]);

- licowanie ścian oraz podłóg myjni (umowa z 26 października 2009 r., na kwotę 20.208 zł, Faktura VAT nr [...]);

- licowanie ścian oraz podłóg hali serwisu (umowa z 15 listopada 2009 r. na kwotę 21.976 zł, Faktura VAT nr [...]);

- licowanie ścian oraz podłóg pomieszczeń biurowych oraz kuchni (umowa z 14 grudnia 2009 r. na kwotę 18.050 zł, Faktura VAT nr [...]);

- licowanie ścian oraz podłóg pomieszczeń socjalnych na piętrze (umowa z 28 grudnia 2009 r. na kwotę 21.500 zł, Faktura VAT [..]);

- położenie płytek ceramicznych w korytarzach budynku (umowa z 5 stycznia 2010 r. na kwotę 24 000 zł, Faktura VAT nr [...]).

7) F.H.U. "B" s.c. Beneficjent zawarł trzy umowy, których przedmiotem uczyniono:

- wykonanie robót tynkarskich myjni (umowa z 12 października 2009 r. na kwotę 24.800 zł, Faktura VAT nr [...]);

- wykonanie tynków myjni ciężarowej (umowa z 29 października 2009 r. na kwotę 24.920 zł, Faktura VAT nr [...]);

- wykonanie tynków kotłowni oraz magazynu paliw (umowa z 4 listopada 2009 r. na kwotę 12.150, Faktura VAT nr [...]).

Zdaniem skarżącej Spółki, pomimo, iż zawarła szereg umów z wykonawcami to każda z tych umów stanowi osobną transakcję.

Z takim twierdzeniem nie sposób się zgodzić. Jak słusznie wskazał organ, nie było uzasadnione zawieranie z tymi samymi wykonawcami szeregu umów w bliskim odstępie czasowym i w tym samym przedmiocie (zakresie robót budowlanych), a tym samym zasadne przyjęcie, że każda z tych umów stanowi oddzielną transakcję. Dzielenie, bowiem zamówienia na części, podobnie jak w przypadku zamówień publicznych, nie może skutkować brakiem obowiązku zastosowania przepisów ustawy, skoro żadna z części nie przekracza progu kwotowego, od którego przekroczenia uzależnione jest stosowanie jej przepisów, tak w przedmiotowej sprawie nie można uznać, że zlecenie temu samemu wykonawcy realizacji robót na podstawie wielu umów nie stanowi jednorazowej transakcji.

Wskazać w tym miejscu wypada, iż pod pojęciem jednorazowej transakcji należy rozumieć ogólną (łączną) wartość wierzytelności lub zobowiązań dotyczącą realizacji tej samej inwestycji pomiędzy tymi samymi przedsiębiorcami. Oznacza to, że obowiązek przeprowadzania rozliczeń pieniężnych za pośrednictwem rachunku bankowego istnieje także w przypadku, kiedy przedsiębiorcy będący kontrahentami z tytułu umowy, której wartość świadczenia przekracza 15.000 euro, dokonują płatności na raty (w części), a wielkość poszczególnych rat jest niższa niż wspomniana kwota (tak K. Kohutek w: Komentarz do art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U.04.173.1807), LEX 2005). Nie ulega wątpliwości, że skarżący zawarł z wykonawcami umowy o roboty budowlane skoro roboty te były realizowane. Jednakże w ocenie tut. Sądu, nie zasługuje na akceptację twierdzenie skarżącego, że zawarł szereg umów z tym samym wykonawcą (a tym samym zawarł szereg "transakcji").

Z dokumentów finansowo-księgowych dołączonych przez Spółkę "A" do wniosku o płatność wynika, że firma "E" F. Z. wystawił faktury na łączną kwotę 256.030,00 zł., "C" s.c. na łączną kwotę 89.060 zł; "D" na łączną kwotę 73.068,24 zł; "B" s.c. na łączną kwotę 75.481,40 zł; A. H. na łączną kwotę 227.625,10 zł. Każda z tych kwot przekracza równowartość 15.000 euro wg kursu właściwego dla ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego bezpośrednio miesiąc, w którym strony dokonały transakcji. Zgodzić należy się ze skarżącą Spółką, że w stosunku do firmy "B" organ zastosował nieprawidłowy kurs euro zamiast 4,2226 zł przyjęto 4,0998 zł. Jednakże okoliczność ta nie miała istotnego znaczenia w sprawie, bowiem biorąc pod uwagę łączną kwotę transakcji z tą firmą, przy zastosowaniu kursu 4.2226 zł, kwota ta stanowi 17.875,57 euro. Słuszne, zatem organ uznał, iż również w odniesieniu do transakcji z tym przedsiębiorcą skarżąca Spółka winna stosować obrót bezgotówkowy.

Uwzględniając powyższe, należało zaaprobować pogląd organu o obowiązku dokonywania rozliczeń za pośrednictwem rachunku bankowego, skoro wartość wykonanych robót budowlanych (w przeliczeniu) przekroczyła kwotę 15.000 euro. Jak wyżej powiedziano, obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy określony został w Vademecum dla beneficjentów, tom III, podrozdział 1.4.6. "Warunki rozliczenia wydatków", jak i bezpośrednio wynika z przywołanego wyżej art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Skoro nieprawidłowość zapłaty stwierdzono i wykazano w odniesieniu do faktur VAT i rachunku wystawionych przez "E" Usługi Ogólnobudowlane Z. F. (Rachunek nr [...], Faktura VAT nr: [...], [...], [...], nr [...],[...], [...], [...], [...], [...] i [...]), "D" T. T. (Faktura VAT nr [...]), "C" s.c. [...] (Faktura VAT nr [...], [...]), Posadzkarstwo A. H. (Faktura VAT nr [...], [...], [...], [...], [...]), F.H.U. "B" s.c. [...] (Faktura VAT nr [...], [...], [...]), potraktowanych przez skarżącą Spółkę jako wydatek kwalifikowany, prawidłowo w zaskarżonej decyzji orzeczono o zwrocie kwoty stanowiącej wartość przyznanego dofinansowania dotyczącego tych faktur i rachunku.

Przepis art. 211 ustawy o finansach publicznych z 2005 r. stanowił, że w przypadku, gdy środki, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 2, 3 a i 4, a także środki przeznaczone na finansowanie programów i projektów realizowanych z tych środków lub dotacji, o których mowa w art. 202, są:

1) wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem,

2) wykorzystane z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 208,

3) pobrane nienależnie lub w nadmiernej wysokości

- podlegają zwrotowi przez beneficjenta wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, liczonymi od dnia przekazania środków na rachunek wskazany przez organ lub jednostkę przekazujące te środki, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji, o której mowa w ust. 4.

Mając na uwadze ustalenia stanu faktycznego, zdaniem Sądu, organ prawidłowo zinterpretował przywołany wyżej art. 211 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych, uznając, że środki przeznaczone na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich wykorzystane zostały z naruszeniem obowiązujących procedur, co stanowiło naruszenie art. 207 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.).

W ocenie Sądu, nie zasługuje na akceptację twierdzenie Beneficjenta, że przepis art. 22 u.s.d.g. dotyczy transakcji dokonanych w okresie roku obrachunkowego

i podatkowego. Powyższa teza nie wynika z żadnych dostępnych orzeczeń sądowych. Przepis art. 22 ust. 1 u.s.d.g. mówi tylko o jednorazowej transakcji. Transakcją może być np. wieloletnia umowa o roboty budowlane, dostawy itp., a więc nie będzie to okres jednego roku. Skarżący podtrzymuje twierdzenie, że skoro umowy dotyczą prac wykonanych w różnych częściach tej samej inwestycji to wystarczy, aby uznać, że były to różne transakcje. Taka interpretacja nie wynika z ww. przepisu. Pamiętać należy, że w świetle art. 65 § 2 Kodeksu cywilnego w umowach należy badać zgodny zamiar stron i cel umowy. Ponadto zgodnie z brzmieniem § 11 ust. 8 umowy o dofinansowanie, jeżeli beneficjent nie jest zobowiązany do stosowania prawa zamówień publicznych, to jest zobowiązany do dokonywania wydatków w sposób celowy, oszczędny z zachowaniem zasady uzyskiwania najlepszych efektów z danych nakładów, w wysokości i terminach wynikających z zaciągniętych zobowiązań oraz w sposób umożliwiający terminową realizację projektu. W celu weryfikacji tych kryteriów beneficjent, na podstawie zapisów Vademecum, jeżeli na mocy art. 3 ustawy PZP nie jest zobowiązany do jej stosowania ciężar udowodnienia, że powyższe zasady zostały zachowane, leży po stronie beneficjenta. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest pogląd, że próg 15.000 euro dotyczy wyłącznie 1 transakcji z podmiotami nieprowadzącymi działalności gospodarczej, a wobec kontrahenta będącego przedsiębiorcą należy stosować obrót bezgotówkowy bez względu na wartość transakcji (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 69/11- dostępny na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych oraz Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 21 maja 2009 r., sygn. akt I ACa 259/09, Lex nr 563071).

Odnosząc się do twierdzeń Spółki o prawidłowości rozliczeń z firmą "E" F. Z. w formie potrąceń wzajemnych, dodatkowo powiedzieć przyjdzie, że z analizy omawianych przepisów u.s.d.g. wprost wynika, że jeżeli płatność wynikająca z jednorazowej transakcji przekracza 15.000 euro, to bezwzględnie należy dokonać tej zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego. Przymus dokonania rozliczeń w opisanej sytuacji za pośrednictwem rachunku bankowego jednocześnie wyklucza przeprowadzenie tego rodzaju transakcji w formie potrącenia. Istota kompensaty nie polega bowiem na przekazaniu określonej realnej kwoty pieniędzy, lecz na uregulowaniu należności poprzez potrącenie jednej wierzytelności z drugą wierzytelnością, pod warunkiem, że przedmiotem obu są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone co do gatunku, obie są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym.

W konsekwencji, w przekonaniu składu orzekającego, organ prowadzący przedmiotowe postępowanie nie naruszył przepisów postępowania administracyjnego podnoszonych w skardze, bowiem stwierdzone w toku kontroli oraz zaleceniach pokontrolnych uchybienia dawały podstawę do wydania przedmiotowej decyzji. Z tych wszystkich przyczyn uznając, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa na podstawie art. 151 P.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji.