Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Przepis § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Polityki Spoecznej z dnia 27 września 2004 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o śwaidczenia rodzinne (Dz.U. Nr 123, poz. 2162) należy rozumieć w ten sposób, że w sytuacji, gdy strona wnosi o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego w innej formie niż wymagana przepisami rozporządzenia bez dołączenia odpowiednich dokumentów, to podmiot realizujący świadczenia rodzinne ma obowiązek doręczyć (przesłać) wnioskodawcy formularz wniosku z jednoczesnym pisemnym wezwaniem go do wykonania powyższych powinności w zakreślonym terminie i pouczeniem o skutkach prawnych ich niewykonania w tym terminie. Wykonanie tych powinności przez wnioskodawcę w zakreślonym terminie powoduje, że wniosek wywołuje skutki prawne od pierwotnej daty złożenia żądania o wypłatę zasiłku.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jan Kacprzak (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Jan Paweł Tarno sędzia del. WSA Jacek Fronczyk Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 kwietnia 2007 r. sygn. akt II SA/Gd 82/07 w sprawie ze skargi L. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zasiłku pielęgnacyjnego oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 82/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia [...] nr [...] obie w części dotyczącej ustalenia początkowej daty przyznania zasiłku pielęgnacyjnego.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych:

Prezydent Miasta G. decyzją z dnia [...] nr [...] przyznał L. P. zasiłek pielęgnacyjny od dnia 1 listopada 2004 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. po rozpoznaniu odwołania L. P. decyzją z dnia [...] nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podkreślił, że okoliczność spełnienia przez L. P. przesłanek do otrzymania zasiłku pielęgnacyjnego jest bezsporna, jednak zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. Nr 228, poz. 2255 ze zm.) prawo do świadczeń rodzinnych ustala się począwszy od miesiąca, w którym wpłynął wniosek z prawidłowo wypełnionymi dokumentami. Wniosek wpłynął do organu w dniu 26 listopada 2006 r., a zatem organ I instancji przyznał zasiłek od dnia 1 listopada 2004 r. Organ odwoławczy zaznaczył, że wnioskodawca został poinformowany pisemnie o konieczności złożenia nowego wniosku z uwagi na zmianę stanu prawnego, jednak – zamiast złożyć wniosek – polemizował z treścią pism, przeciągając w czasie złożenie wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 15 marca 2006 r. sygn. akt II SA/Gd 211/05 stwierdził nieważność wyżej opisanej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] i decyzji Prezydenta Miasta G. z dnia [...] Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 13 grudnia 2006 r. sygn. akt I OSK 719/06 uwzględnił skargę kasacyjną Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. uchylając zaskarżony wyrok i przekazując sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego – jeżeli prawo do zasiłku pielęgnacyjnego zachowują tylko osoby, których niepełnosprawność powstała w określonym wieku, to nie zachowują go osoby, które nie spełniają tego warunku. Nie ma zatem znaczenia okoliczność, że wydane przed wejściem w życie ustawy decyzje przyznające zasiłek pielęgnacyjny pozostają w obrocie prawnym, gdyż ex lege przestają

wywoływać skutki prawne.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2007 r. uchylił zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia [...] nr [...] obie w części dotyczącej ustalenia początkowej daty przyznania zasiłku pielęgnacyjnego, wskazując że organy obu instancji naruszyły przepisy postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy i w wyniku tego uchybienia nieprawidłowo ustaliły datę początkową od jakiej winno zostać przyznane świadczenie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż zgodnie z art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) związany jest wykładnią prawa dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 grudnia 2006 r. NSA przesądził o tym, iż skarżący w związku z wejściem w życie ustawy o świadczeniach rodzinnych, która uchyliła ustawę z dnia 1 grudnia 1994 r. o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), aby nadal otrzymać zasiłek pielęgnacyjny musi złożyć nowy wniosek o jego przyznanie.

W ocenie Sądu treść pism L. P. z dnia 29 maja i 28 czerwca 2004 r. wskazuje, że skarżący wyraził wolę otrzymania z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej świadczenia w postaci zasiłku pielęgnacyjnego. Zatem pierwsze z tych pism powinno zostać uznane za wniosek o przyznanie świadczenia opiekuńczego. Uznając, iż wniosek ten nie został prawidłowo sporządzony, organ I instancji winien był wezwać stronę do jego poprawienia w zakreślonym terminie i wskazując na konsekwencje niewykonania zobowiązania w tym terminie.

Z § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 5 marca 2004 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne (Dz.U. Nr 45, poz. 433) oraz § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 27 września 2004 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne (Dz.U. Nr 213, poz. 2162) wynika, że w przypadku złożenia wadliwie wypełnionego wniosku podmiot realizujący wzywa pisemnie osobę ubiegającą się o dane świadczenie do poprawienia lub uzupełnienia wniosku, w określonym terminie (7 lub 14 dni) od dnia otrzymania wezwania. W przypadku niezastosowania się do wezwania wniosek pozostawia się bez rozpoznania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał więc że organ I instancji winien był zakreślić skarżącemu termin do uzupełnienia złożonego przez niego wniosku z dnia 29 maja 2004 r. i pouczyć skarżącego, iż w przypadku niezastosowania się do wezwania jego pismo pozostawi bez rozpoznania. Organ II instancji zaakceptował błędne stanowisko organu I instancji. Naruszenie przez organy przepisów art. 9 i art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego doprowadziło do błędnego przyjęcia, że formularz złożony przez skarżącego w dniu 26 listopada 2004 r. stanowił wniosek o przyznanie świadczenia, a nie był jedynie uzupełnieniem wniosku już wcześniej skutecznie złożonego w dniu 29 maja 2004 r. W wyniku tego uchybienia organy nieprawidłowo ustaliły datę początkową od jakiej winno zostać przyznane świadczenie.

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Gdańsku z dnia 19 kwietnia 2007 r. sygn. akt II SA/Gd 82/07 złożyło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. zarzucając naruszenie prawa materialnego, a w szczególności:

- art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. Nr 228, poz. 2255) oraz § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 5 marca 2004 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne (Dz.U. Nr 45, poz. 433) i § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 27 września 2004 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne (Dz.U. Nr 213, poz. 2162) poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że postępowanie w sprawie przyznania zasiłku pielęgnacyjnego może zostać wszczęte na skutek pisma strony, nie będącego wnioskiem o określonym przez przepisy prawa wzorze w sytuacji, gdy przepisy prawa expressis verbis stanowią, że postępowanie w sprawie o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego wszczyna się na podstawie wniosku o ustalenie prawa do zasiłku pielęgnacyjnego, którego wzór określa załącznik do zarządzenia,

- art. 32 ustawy o świadczeniach rodzinnych i § 7 ust. 1 powołanych wyżej rozporządzeń poprzez przyjęcie, że nie wyłączają one stosowania art. 63 Kodeksu postępowania administracyjnego w zakresie wymogu szczególnej formy wniosku o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego, w sytuacji gdy z art. 32 ustawy o świadczeniach rodzinnych wynika wprost, że w sprawach świadczeń rodzinnych pierwszeństwo w zastosowaniu mają przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych przed przepisami k.p.a.

W skardze kasacyjnej podniesiono również zarzut naruszenia prawa procesowego, a mianowicie:

- naruszenie art. 141 § 4 w zw. z art. 133 § 1 z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – zwanej dalej p.p.s.a.) poprzez dokonanie ustaleń sprzecznych z treścią materiału zebranego w sprawie tj.:

a) ustalenia, że pismo L. P. z dnia 29 maja 2004 r. stanowi wniosek o przyznanie mu zasiłku pielęgnacyjnego w trybie ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, a także przedstawienie w uzasadnieniu wyroku stanu faktycznego w sposób wadliwy co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

b) pominięcie okoliczności, że organ I instancji informował stronę, przed wejściem w życie ustawy o świadczeniach rodzinnych, o konieczności złożenia nowego wniosku na stosownym formularzu oraz że doręczył wnioskodawcy drogą pocztową egzemplarz odpowiedniego formularza wniosku, co wyczerpywało przesłanki art. 7 i art. 9 k.p.a. jak również przedstawienie w uzasadnieniu wyroku stanu faktycznego sprawy w sposób wadliwy – co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

- naruszenie art. 141 § 4 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku jaki konkretny wpływ na ustalenie początkowej daty okresu zasiłkowego miało naruszenie przepisów postępowania przez organy administracji,

- naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez uchylenie decyzji organów obu instancji, w sytuacji gdy w postępowaniu administracyjnym nie doszło do naruszenia przepisów mających istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że przepis art. 24 ust. 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych stanowi, że prawo do świadczeń rodzinnych ustala się, począwszy od miesiąca, w którym wpłynął wniosek z prawidłowo wypełnionymi dokumentami, do końca okresu zasiłkowego. Ustawa w art. 23 ust. 5 zawiera delegację ustawową do określenia wzoru wniosku w drodze rozporządzenia. Na podstawie tej delegacji zostały wydane powołane wyżej rozporządzenia, w których w § 7 ust. 1 wskazano wprost, że postępowanie w sprawie o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego wszczyna się na podstawie wniosku, którego wzór określa załącznik nr 5 do rozporządzenia. Przepisy powołanych rozporządzeń określają zatem nie tylko wzór, lecz stanowią, że postępowanie administracyjne w sprawie zasiłku pielęgnacyjnego zostaje wszczęte tylko na podstawie wniosku o określonym wzorze. A contrario, złożenie wniosku nie na wymaganym formularzu lecz ustnie do protokołu, bądź w drodze pisemnej, nie wszczyna postępowania w sprawie zasiłku pielęgnacyjnego.

Przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych wraz z aktami wykonawczymi do tej ustawy mają zastosowanie przed przepisami k.p.a. Tym samym przepisy dotyczące formy wniosku jak i szczególnego trybu wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawach przyznania świadczeń rodzinnych wyłączają przepisy k.p.a. o formie podania i wszczęcia postępowania administracyjnego.

Sąd pominął milczeniem okoliczność, że jeszcze przed wejściem w życie ustawy skarżący został poinformowany pisemnie o zmianie stanu prawnego i łączącej się z tym faktem konieczności złożenia nowego wniosku. Pomimo, iż to skarżący opierał się przed złożeniem wniosku, organ jeszcze dwukrotnie apelował do strony, aby złożyła wniosek, doręczając egzemplarz odpowiedniego formularza drogą pocztową i pouczając o zasadzie wynikającej z art. 24 ust. 2 ustawy. Taki sposób postępowania wyczerpuje obowiązki organu, o których mowa w art. 7 i art. 9 k.p.a., a zatem organ I instancji przepisów tych nie naruszył.

Naczelny Sąd Administracyjny, zważył co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- powoływanej dalej p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę

w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej. Dokonując tej kontroli Sąd nie jest uprawniony do badania ewentualnej wadliwości zaskarżonego orzeczenia wykraczającej poza ramy wyznaczone zarzutami skargi kasacyjnej. Oznacza to związanie zarzutami i wnioskami skargi kasacyjnej. A zatem zakres rozpoznania sprawy wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną przez przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie.

Skarga kasacyjna wniesiona w niniejszej sprawie nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Wobec przedstawienia w skardze kasacyjnej zarówno zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego, jak i naruszenia przepisów postępowania, w pierwszej kolejności, co do zasady rozpoznaniu podlega drugi z zarzutów (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Dopiero bowiem po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo, że nie został skutecznie podważony można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez Sąd I instancji przepis prawa materialnego.

Sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przepisów postępowania, w ramach którego wskazano przepisy art. 141 § 4 w zw. z art. 133 p.p.s.a. i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji ustaleń sprzecznych z treścią materiału zebranego w sprawie i nie wskazanie konkretnego wpływu naruszenia przepisów postępowania na ustalenie początkowej daty okresu zasiłkowego, należy uznać za niezasadny.

Zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a. podstawą orzekania przez sąd administracyjny jest materiał dowodowy zgromadzony przez organy administracji publicznej w toku całego postępowania administracyjnego. Z istoty sądowej kontroli administracji wynika, że sąd orzeka według stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie wydania zaskarżonego aktu, a wynikającego z akt sprawy. Na gruncie przedmiotowej sprawy Sąd I instancji prawidłowo ustalił w oparciu o cały materiał dowodowy zgromadzony przez organy administracyjne obu instancji, że L. P. złożył w dniu 26 listopada 2004 r. wniosek na urzędowym formularzu wraz z pełną dokumentacją. Sąd ten prawidłowo również zwrócił uwagę, że w aktach administracyjnych sprawy znajdowało się pismo wnioskodawcy z dnia 29 maja 2004 r. w którym skarżący wyrażał wolę dalszego otrzymywania zasiłku pielęgnacyjnego także po wejściu w życie nowej ustawy o świadczeniach rodzinnych. Nadto w piśmie z dnia 28 czerwca 2004 r. skarżący wskazał, że chce złożyć wniosek według wymaganego wzoru lecz nie wie jak ten wzór wygląda i z tych to powodów "wcześniej napisał jak uważał". Tym samym Sąd I instancji poprawnie uznał, że z treści pism złożonych przez skarżącego w maju i w czerwcu wynika niewątpliwie chęć otrzymania z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej świadczenia w postaci zasiłku pielęgnacyjnego.

Nie można zgodzić się z twierdzeniami strony wnoszącej skargę kasacyjną, że Sąd I instancji pominął okoliczność, że organ administracji informował L. P. o konieczności złożenia nowego wniosku na stosownym formularzu i że w konsekwencji organ przesłał stronie egzemplarz tego wniosku. Wojewódzki Sąd Administracyjny wziął pod uwagę wskazane wyżej okoliczności i podjęte przez organ działania, jednakże ocenił je negatywnie, w zakresie dotyczącym daty wszczęcia postępowania w tej sprawie wpływającej na początkową datę okresu zasiłkowego, w świetle zasady określonej w art. 9 Kodeksu postępowania administracyjnego tj. zasady informowania strony o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Tym samym Wojewódzki Sąd wskazał jaki wpływ na rozstrzygnięcie sprawy miały powyższe uchybienia proceduralne.

Odnosząc się następnie do zarzutu naruszenia prawa materialnego tj. art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. Nr 228, poz. 2255) sprowadzającego się do błędnej jego wykładni polegającej na przyjęciu przez Sąd, że postępowanie może być wszczęte na skutek pisma strony, nie będącego wnioskiem o określonym przez przepisy prawa wzorze – należy uznać, że jest on niezasadny.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 powołanej ustawy prawo do świadczeń rodzinnych (w tym zasiłku pielęgnacyjnego) ustala się począwszy od miesiąca, w którym wpłynął wniosek z prawidłowo wypełnionymi dokumentami, do końca okresu zasiłkowego. Przepis ten, niewątpliwie mający na celu zmobilizowanie wnioskodawców do przedstawiania organowi kompletu dokumentacji pozwalającej na prawidłowe rozstrzygnięcie, nie może być interpretowany w oderwaniu od podstawowych zasad postępowania administracyjnego, określonych w art. 8 i art. 9 k.p.a. tj. zasad prowadzenia przez organy administracji publicznej postępowania w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa. Służy temu m.in. obowiązek należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Organy mają obowiązek czuwania nad tym, aby strony uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek w toku postępowania. Powinno to dotyczyć w szczególności osób niepełnosprawnych w postępowaniu o przyznanie świadczeń pomocowych o charakterze socjalnym.

W rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji zasadnie uznał, że organy obu instancji błędnie przyjęły, że wniosek o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego został złożony przez L. P. dopiero w dniu 26 listopada 2004 r., co pozwoliło od tego miesiąca przyznać wnioskodawcy zasiłek pielęgnacyjny. Naczelny Sąd Administracyjny zgadza się z poglądem Wojewódzkiego Sądu, że organ pomocy społecznej zobowiązany był wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia złożonego przez niego wniosku z dnia 29 maja 2004 r., zakreślając mu termin do jego poprawienia (tj. złożenia prawidłowego wniosku na stosownym formularzu) i wskazując na konsekwencje nie wykonania zobowiązania w zakreślonym terminie.

Obowiązujące w dacie wydania decyzji I jak i II instancji rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 27 września 2004 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne (Dz. U. Nr 213, poz. 2162) określało w § 7 ust. 1, że postępowanie o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego wszczyna się na podstawie wniosku o ustalenie prawa do zasiłku pielęgnacyjnego, którego wzór określa załącznik nr 5 do rozporządzenia. Równocześnie rozporządzenie to zobowiązywało w § 11 podmiot realizujący świadczenia rodzinne do udostępnienia formularzy wniosków oraz normowało w § 12 ust. 2, że w przypadku złożenia wadliwie wypełnionego wniosku podmiot realizujący wzywa pisemnie osobę ubiegającą się o świadczenia rodzinne do poprawienia lub uzupełnienia wniosku w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. Niezastosowanie się do wezwania skutkowało pozostawieniem wniosku bez rozpoznania. Mając na względzie treść tej regulacji należy wskazać również, że pozostaje ona w korelacji z art. 64 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, zgodnie z którym, jeżeli podanie nie czyni zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach prawa, należy wezwać wnoszącego do usunięcia braków w terminie 7 dni z pouczeniem, że nieusunięcie braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania. Mając powyższe na względzie nie można uznać też za usprawiedliwiony zarzut naruszenia przepisu art. 32 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Przepis ten nie wyklucza stosowania przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, wręcz przeciwnie statuuje on, że w sprawach nieuregulowanych w ustawie o świadczeniach rodzinnych mają zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Należy zwrócić szczególną uwagę, że zasiłek pielęgnacyjny dotyczy osób niepełnosprawnych, co do których władze publiczne mają z mocy art. 69 Konstytucji szczególne obowiązki. Zasada zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa winna być oceniana przez pryzmat tego przepisu. Do zasad sprawiedliwości społecznej należy ochrona słabszych ekonomicznie jednostek i grup ludności wyrażająca się w istnieniu odpowiednich usług socjalnych świadczonych przez państwo i jednostki samorządowe. Organy powołane do realizacji tych zadań publicznych nie powinny więc stwarzać nieuzasadnionych barier w dostępie do tej pomocy osobom, które spełniają określone w ustawie materialne przesłanki przyznania świadczenia. Zatem przestrzeganie podstawowych zasad postępowania administracyjnego jest szczególnie ważne przy załatwianiu spraw z zakresu objętego ustawą o świadczeniach rodzinnych.

Zatem przepis § 12 ust. 2 powołanego rozporządzenia należy rozumieć w ten sposób, że w sytuacji, gdy strona wnosi o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego w innej formie niż wymagana przepisami rozporządzenia bez dołączenia odpowiednich dokumentów, to podmiot realizujący świadczenia rodzinne ma obowiązek doręczyć (przesłać) wnioskodawcy formularz wniosku z jednoczesnym pisemnym wezwaniem go do wykonania powyższych powinności w zakreślonym terminie i pouczeniem o skutkach prawnych ich niewykonania w tym terminie. Wykonanie tych powinności przez wnioskodawcę w zakreślonym terminie powoduje, że wniosek wywołuje skutki prawne od pierwotnej daty złożenia żądania o wypłatę zasiłku.

Skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, bowiem wbrew stanowisku wnoszącego skargę kasacyjną, Wojewódzki Sąd Administracyjny przy rozpoznawaniu sprawy, nie naruszył ani przepisów prawa procesowego, ani przepisów prawa materialnego.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a skarga kasacyjna na podstawie art. 184 p.p.s.a. podlega oddaleniu.