Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dominik Mączyński Sędziowie Sędzia WSA Karol Pawlicki Sędzia WSA Monika Świerczak (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Świdłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2018 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r. oddala skargę

W dniu [...] października 2017 r. do Urzędu Skarbowego w P. wpłynął wniosek A. K., reprezentowanego przez pełnomocnika, o wznowienie, na podstawie art. 240 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, dalej jako "O.p."), postępowania podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2004, zakończonego decyzją ostateczną nr [...] z dnia [...] kwietnia 2010 r. W ocenie wnioskodawcy, akta sprawy dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2004 w sposób wyraźny, oczywisty i nie budzący wątpliwości dowodzą, że w stosunku do A. K. nie wszczęto postępowania podatkowego za rok 2004. Ponadto, A. K. nie otrzymał żadnego zawiadomienia o możliwości czynnego udziału w prowadzonym postępowaniu, a przede wszystkim nie doręczono decyzji kończącej postępowanie. Oznacza to, że nie doszło ani do wszczęcia postępowania, ani do jego zakończenia. W ocenie pełnomocnika, zarówno decyzja z kwietnia 2010 r., jak i poprzedzająca postępowanie podatkowe kontrola podatkowa i protokół kontroli, zawierają ustalenia niezgodne ze stanem faktycznym, nieprawidłowe obliczenia (wyraźne błędy matematyczne), niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa, nieprawidłowe przeliczenia wartości pieniężnych na wartości ilościowe, co stanowi podstawę do wznowienia postępowania. Wniosek powyższy został następnie uzupełniony pismem pełnomocnika z dnia [...] października 2017 r.

Tożsamy wniosek o wznowienie postępowania podatkowego złożyła I. K., reprezentowana przez pełnomocnika J. K..

Naczelnik Urzędu Skarbowego w P., decyzją z dnia [...] października 2017 r., znak sprawy: [...], odmówił wznowienia postępowania na wniosek A. K. oraz I. K.. Zdaniem organu I instancji, A. K. w dniu [...] października 2012 r. powziął wiadomość o wydaniu decyzji w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r. Zatem, wniosek o wznowienie postępowania w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych należnego za rok 2004, z uwagi na brak udziału strony w postępowaniu, winien być wniesiony w terminie do dnia [...] listopada 2012 r. Złożenie wniosku w dniu [...] października 2017 r. spowodowało, że wznowienie postępowania w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r. z przesłanki wynikającej z przepisu art. 240 § 1 pkt 4 O.p. stało się niedopuszczalne. Równocześnie, organ pierwszej instancji wyjaśnił, że pozostałe kwestie podnoszone we wniosku o wznowienie postępowania w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych należnego za rok 2004, zostaną rozpatrzone przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. po wznowieniu postępowania w przedmiotowej sprawie.

Pismem z dnia [...] listopada 2017 r., A. K. wniósł zastrzeżenia do decyzji wydanej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] października 2017 r., przy czym pismo powyższe zostało zakwalifikowane jako odwołanie od powyższej decyzji.

W treści pisma A. K. podniósł, że wskazane w zaskarżonej decyzji informacje dotyczące powzięcia w dniu [...] października 2012 r. wiadomości o wydanej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. decyzji w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych należnego za rok 2004, są nieprawdziwe. Odwołujący wskazał, że w dniu [...] października 2012 r. nie mógł zapoznać się/zobaczyć/przeczytać decyzji z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r., ponieważ akta te były w posiadaniu Sądu Rejonowego w P., a nie Urzędu Skarbowego w P..

A. K. podkreślił, że wykonywał kilka (nie kilkanaście) fotokopii dla Strony – I. K., ale nie czytał i nie zapoznał się z decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r., a tym samym nie miał świadomości, że również był stroną.

W dniu [...] marca 2018 r., w toku postępowania odwoławczego, A. K. korzystając z uprawnień wynikających z przepisu art. 200 O.p., zapoznał się z aktami sprawy. Jednocześnie, wniósł o dołączenie do akt sprawy: pisma z dnia [...] lutego 2018 r., dotyczącego postępowania odwoławczego od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] października 2017 r.; kopii protokołu z dnia [...] października 2012 r. dot. zwrotu dokumentów księgowych; kopii pisma z dnia [...] października 2012 r. skierowanego do Sądu Rejonowego Wydział II Karny w P.. Powyższe dokumenty miały potwierdzać, że w dniu [...] października 2012 r. nie mógł on zapoznać się z decyzją ostateczną z dnia [...] kwietnia 2010 r.

W dniu [...] marca 2018 r., do Izby Administracji Skarbowej w P. wpłynęło pismo pełnomocnika strony, w którym wskazał, że powzięcie wiadomości o wydaniu decyzji i o tym, że A. K. w postępowaniu podatkowym zakończonym wydaniem tej decyzji nie uczestniczył, miało miejsce w dniu [...] września 2017 r. Zdaniem pełnomocnika o powyższym świadczy fakt, że w dniach [...] i [...] września 2017 r. A. K. został zapoznany z materiałem dowodowym dotyczącym zakończonego postępowania podatkowego w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2004-2005.

Dyrektor Izby Skarbowej, po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego decyzją z dnia [...] kwietni 2018 r., nr [...], utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] października 2017 r., odmawiającą wznowienia postępowania podatkowego w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r., zakończonego decyzją ostateczną Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] kwietnia 2010 r. – w odniesieniu do przesłanki wymienionej w art. 240 § 1 pkt 4 O.p.

Zdaniem organu odwoławczego, w przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcia wymagało, czy wnioskodawca dochował terminu na złożenie wniosku o wznowienie postępowania, co musiało nastąpić w ciągu miesiąca od dnia powzięcia wiadomości o wydaniu decyzji. Odnosząc się do powyższej kwestii wyjaśniono, że w dniu [...] kwietnia 2005 r. I. i A. K. złożyli zeznanie podatkowe PIT-36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2004, w którym wybrali sposób opodatkowania wynikający z przepisu art. 6 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wspólne rozliczenie małżonków. Ta forma opodatkowania powoduje, że stroną w zakresie rozliczenia w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r. byli małżonkowie I. i A. K.. Dlatego więc, Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. postanowieniem z dnia [...] października 2009 r., wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 rok I. i A. K., a następnie decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r. określił należne zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych małżonków I. i A. K. za 2004 rok w wysokości [...] zł. Decyzję wysłano na adres: ul. [...], [...]. Z uwagi na niepodjęcie w urzędzie pocztowym w terminie 14 dni, przesyłki zawierającej ww. decyzję, na podstawie przepisu art. 150 § 4 O.p., decyzja została doręczona z upływem dnia [...] maja 2010 r. Z tym dniem rozpoczął bieg 14 dniowy termin do złożenia odwołania, a z upływem tego terminu (wobec niezłożenia odwołania) decyzja stała się ostateczna.

Z uwagi na podnoszoną przesłankę wznowienia postępowania dotyczącą braku udziału strony - A. K. - w postępowaniu, kluczowe dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy było ustalenie kiedy A. K. powziął wiadomość o wydaniu przedmiotowej decyzji, przy czym w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy mają zdarzenia związane z udostępnieniem akt w dniu [...] października 2012 r.

W aktach sprawy znajduje się upoważnienie z dnia [...] października 2012 r., sporządzone przez I. K., w którym umocowała męża - A. K. - do oglądania, odebrania i wykonania kopii wszelkiej dokumentacji związanej z kontrolą skarbową firmy PHU "[...]" za lata 2004-2005. W załączniku nr [...] do upoważnienia wskazano dokumenty, do których I. K. chciała mieć dostęp, m.in. do decyzji z dnia [...] kwietnia 2010 r. w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych, należnego za rok 2004. Podkreślić należy, że w przedmiotowym załączniku wskazano zarówno datę wydania decyzji, jak i jej numer. N. A. K., pismem z dnia [...] października 2012 r., wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. o udostępnienie akt i dokumentów, o których mowa w wykazie załączonym do upoważnienia z dnia [...] października 2012 r. W dniu [...] października 2012 r., w Urzędzie Skarbowym w P. udostępniono A. K. wnioskowane dokumenty. Na powyższą okoliczność sporządzono notatkę, w której zawarto spis dokumentów udostępnionych Panu A. K..

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, podnoszone w skardze zarzuty stawiane organowi pierwszej instancji w zakresie cyt. "niezrozumienia pojęcia kontrola skarbowa", są w przedmiotowej sprawie bez znaczenia. Po pierwsze, wobec złożenia wspólnego zeznania podatkowego za rok 2004, A. K. miał prawo do wglądu do akt sprawy postępowania dotyczącego rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych. Po drugie, istotne jest, że wraz z upoważnieniem cyt. "do oglądania, odebrania i wykonywania kopii wszelkiej dokumentacji związanej z kontrolą skarbową firmy P.U.H. "[...]" za lata 2004-2005" z dnia 02 października 2012 r., I. K. w załączniku nr [...] wyraźnie wskazała, że wnosi o udostępnienie A. K. decyzji podatkowych, w tym również za rok 2004 r. Ponadto, w dniu [...] października 2012 r., A. K. własnoręcznym podpisem i sporządzoną adnotacją potwierdził, że "Sporządziłem foto kopie w/w dokumentów wymienionych w powyższym piśmie". Należy podkreślić, że A. K. w trakcie postępowania nie kwestionował autentyczności podpisu. Tym samym podtrzymał oświadczenie złożone na notatce z dnia [...] października 2012 r. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, nie można uznać za zasadne argumentów pełnomocnika strony, że powzięcie wiadomości o wydaniu decyzji i o tym, że A. K. w postępowaniu podatkowym zakończonym wydaniem tej decyzji nie uczestniczył, miało miejsce w dniu [...] września 2017 r.

W ocenie organu odwoławczego potwierdzeniem, że A. K. już przed tą datą powziął wiadomość dotyczącą wydania w dniu [...] kwietnia 2010 r. decyzji w zakresie zobowiązania podatkowego małżonków I. i A. K. za rok 2004, jest fakt udzielenia przez I. K. i A. K. pełnomocnictwa do ich reprezentowania do zapoznania się z materiałem dowodowym. Było ono podstawą do udostępnienia J. K. w dniach [...] oraz [...] września 2017 r. materiału dowodowego dotyczącego zakończonego postępowania podatkowego w przedmiocie określenia m.in. zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2004-2005. Gdyby bowiem przyjąć, że A. K. nie miał wiedzy, że została wydana decyzja dotycząca zobowiązania podatkowego jego, jak i I. K., to nie udzielałby pełnomocnictwa, o którym mowa wyżej.

Mając powyższe na względzie uznać należało, że A. K. poprzez swój podpis złożony na notatce z dnia [...] października 2012 r., poświadczył, iż powziął wiadomość o wydaniu decyzji.

Skargę na powyższą decyzję wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. A. K. oraz I. K., podnosząc zarzut naruszenia przepisów prawa podatkowego procesowego, a w szczególności: 1) zasady legalizmu zawartej w art. 120 O.p., poprzez brak odniesienia lub nieprawidłowe przywoływanie przepisów prawa, brak oparcia o właściwy przepis prawa; 2) zasady zaufania do organów podatkowych, zawartej w art. 121 O.p., poprzez wykorzystanie w sposób dowolny materiału dowodowego dla poparcia własnych racji, nie uwzględniając argumentacji przedstawianej przez skarżących i nie weryfikując we właściwy sposób stanu faktycznego sprawy; 3) zasady dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy; 4) zasady prawdy obiektywnej, zawartej w przepisach art. 122 O.p., poprzez nieprawidłowe ustalenie stanu faktycznego; 4) zasady dwuinstancyjności postępowania, zawartej w art. 127 O.p., poprzez oparcie się wyłącznie na ustaleniach i wnioskach zawartych w decyzji organu pierwszej instancji, nie dokonując tym samym ponownego rozpoznania rozpatrywanej sprawy; 5) norm prawnych zawartych w przepisach art. 240 § 1 pkt 4 i art. 241 § 2 pkt 1 O.p., bowiem organ odwoławczy jak i organ podatkowy pierwszej instancji w sposób nieprawidłowy, błędny i niezgodny ze stanem faktycznym zastosowały uregulowania prawne.

W uzasadnieniu skargi podkreślono, że okolicznością bezsporną pozostaje, że A. K. nie brał udziału w postępowaniu zakończonym decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r. Odnosząc się do argumentacji podniesionej w odwołaniu wyjaśniono, że upoważnienie z dnia [...] października 2012 r. dotyczyło wszelkiej dokumentacji związanej z kontrolą skarbową PUH "[...]" za lata 2004 – 2005, co oznacza, że pracownicy organu powinni wówczas przedstawić jedynie dokumenty związane z postępowaniem kontrolnym, nie zaś postępowaniem podatkowym zakończonym decyzją wymiarową. A. K. nie uczestniczył w postępowaniu kontrolnym, bo nie jego działalność była przedmiotem kontroli, nie mógł więc powziąć wiadomości o wydanej decyzji z akt postępowania kontrolnego.

Następnie wskazano, że dokument nazwany protokołem zwrotu dokumentów księgowych potwierdza, że zwrócono dokumenty pobrane do celów prowadzonego postępowania kontrolnego, natomiast brak w tym wykazie zwrotu decyzji i akt postępowania podatkowego, co jest zgodne z treścią udzielonego upoważnienia, dotyczącego dokumentacji kontrolnej. Zdaniem skarżących, w dniu [...] października 2012 r. cała dokumentacja znajdowała się w Sądzie Rejonowym w P., a więc A. K. nie mógł zapoznać się materiałami, których nie było w urzędzie, co potwierdza pismo Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] października 2012 r. Tym samym, za niezrozumiałe uznać należało obecne twierdzenia organu, że akta znajdowały się w siedzibie organu i zostały udostępnione.

Skarżący wskazali wreszcie, że zachowanie A. K. - który nie podejmował żadnych działań związanych ze spłatą zobowiązania oraz organu, który nie podejmował działań związanych z windykacją długu, a w 2017 r. wydał A. K. zaświadczenie o braku zaległości podatkowych, przesądzają, że skarżący nie wiedział o decyzji z 2010 r. Skarżący wskazali wreszcie, że w toku prowadzonego postępowania nie dochowano wymogu bezstronności pracowników.

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Administracji Skarbowej podtrzymał swoje stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga okazała się bezzasadna.

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone między innymi w art. 1 §1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188) oraz w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018, poz. 1302 ze zm., dalej jako "P.p.s.a."), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Jednocześnie, zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd obowiązany jest zatem dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji także wtedy, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze.

Wychodząc z tych przesłanek, Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę, gdyż zaskarżona oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji, nie naruszają przepisów postępowania podatkowego w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jak również nie naruszają przepisów prawa materialnego w sposób mogący mieć wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem sądowej kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej, utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w P., odmawiającą wznowienia postępowania podatkowego w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r., zakończonego decyzją ostateczną Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] kwietnia 2010 r., przy czym spór w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii, czy wniosek o wznowienie postępowania został złożony w terminie, o którym mowa art. 241 § 2 pkt 1 O.p.

Przechodząc do rozważań w zakresie dokonanych przez Sąd ustaleń, w pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że wznowienie postępowania stanowi jeden z nadzwyczajnych trybów weryfikacji ostatecznej decyzji organu podatkowego kończącej postępowanie. Jest to instytucja procesowa, stwarzająca prawną możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie w którym ona zapadła, dotknięte było kwalifikowaną wadą prawną. Przesłanki uzasadniające wznowienie postępowania zostały wyczerpująco wyliczone w art. 240 § 1 O.p . Należy do nich m.in. wymieniona w art. 240 § 1 pkt 4 O.p. sytuacja, gdy strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. Jest to przesłanka, która może stanowić podstawę do wznowienia postępowania wyłącznie na żądanie strony (art. 241 § 2 pkt 1 O.p). Stosownie do art. 244 O.p., podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji. Zauważyć należy, że złożenie podania o wznowienie postępowania nie wszczyna automatycznie postępowania wznowieniowego. W pierwszej kolejności rozstrzygnięciu podlega kwestia dopuszczalności "uruchomienia" trybu nadzwyczajnego, o czym stanowi art. 243 § 1 O.p. Organ, badając pod tym kątem złożony wniosek, wydaje postanowienie o wznowieniu postępowania (art. 243 § 1 O.p.) lub decyzję o odmowie wznowienia postępowania (art. 243 § 3 O.p.).

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym, treść art. 243 § 3 O.p. należy odczytywać w ten sposób, że decyzję o odmowie wznowienia postępowania wydaje się wówczas, gdy wznowienie postępowania jest niedopuszczalne z przyczyn formalnych. Chodzi o przypadki, gdy wniosek złożyła osoba nie będąca stroną w sprawie lub nie mająca zdolności do czynności prawnych, wniosek został złożony po upływie terminu do wznowienia postępowania, dotyczy on decyzji nie będącej decyzją ostateczną lub nie został oparty o jedną z przesłanek wznowienia postępowania określonych w art. 240 O.p. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 czerwca 1991 r., sygn. akt IV SA 487/91, ONSA z 1991 r. Nr 2, poz. 50). W przypadku, gdy żądanie wznowienia postępowania oparte jest na przesłance z art. 240 § 1 pkt 4 O.p., termin do złożenia wniosku o wznowienie postępowania wynosi miesiąc i biegnie on od dnia, w którym strona powzięła wiadomość o decyzji ( art. 241 § 2 pkt 1 O.p.).

W przedmiotowej sprawie organy podatkowe stanęły na stanowisku, że skarżący A. K. dowiedział się o decyzji z dnia [...] kwietnia 2010 r. najpóźniej w październiku 2012 r., co oznacza, że nie dochował on miesięcznego terminu, o którym mowa w art. 241 § 2 pkt 1 O.p., na złożenie wniosku o wznowienie postępowania. Termin powyższy liczy się bowiem od dnia powzięcia wiadomości o wydaniu decyzji. Tym samym, istniały podstawy do wydania decyzji odmawiającej wznowienia postępowania, zakończonego ostateczną decyzją podatkową.

Wskazać należy, że zbadanie zachowania terminu do złożenia wniosku jest bezwzględnym obowiązkiem organu, albowiem wszczęcie postępowania w sprawie wznowienia postępowania na wniosek, pomimo uchybienia przez stronę terminu do złożenia wniosku, stanowiłoby rażące naruszenie prawa jako godzące w ogólną zasadę trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 6 lipca 2006 r. II OSK 976/2006, www.orzeczenia.nsa.gov.pl ).

Sąd podkreśla, że pojęcie "powzięcie wiadomości" o wydaniu decyzji użyte w art. 241 § 2 pkt 1 O.p., swym zakresem pojęciowym obejmuje szereg stanów faktycznych, przy czym przez powzięcie wiadomości o wydaniu decyzji należy rozumieć uzyskanie informacji o treści rozstrzygnięcia zawartego w wydanej decyzji z jakiegokolwiek źródła oraz w jakikolwiek sposób (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2011 r., sygn. akt I FSK 840/10 i z dnia 3 kwietnia 2007 r., sygn. akt II FSK 487/06 www.orzeczenia.nsa.gov.pl ).

Uwzględniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, za prawidłowe należało uznać stanowisko organów w kwestii wykładni przepisu art. 241 § 2 pkt 1 O.p. i zawartego tam pojęcia " powzięcia wiadomości o decyzji ". W ocenie Sądu, w świetle art. 241 § 2 pkt 1 w zw. z art. 240 § 1 pkt 4 O.p. nie budzi wątpliwości, że za dzień dowiedzenia się przez stronę o decyzji uznać należy dzień, w którym strona powzięła wiadomość o jej istnieniu, przy czym elementami istotnymi tej wiedzy - niezależnie od źródła, z którego ona pochodzi, jest fakt wydania decyzji i przedmiot zawartego w niej rozstrzygnięcia. Zwrot "strona powzięła wiadomość o decyzji" należy rozumieć w ten sposób, że strona uzyskała informację pozwalającą jej zidentyfikować decyzję, której jej nie doręczono w stopniu pozwalającym na sformułowanie zarzutu wznowienia postępowania - dotyczy to więc takich danych jak nazwa organu, który wydał decyzję oraz sposób rozstrzygnięcia sprawy. Nie jest konieczne natomiast zaznajomienie się z jej treścią, bowiem nie mamy tutaj z do czynienia jej doręczeniem. Wystarczające jest posiadanie przez stronę informacji, czego dana decyzja dotyczy (por. wyroki NSA z dnia 14 października 1999 r. IV SA1662/97 LEX 48730;).

Ciężar dowodu dochowania terminu, o którym mowa w art. 241 § 2 pkt 1 O.p., spoczywa na stronie, która domaga się wznowienia postępowania w sprawie. Strona musi więc udowodnić organowi podatkowemu, kiedy (w jakiej dacie) dowiedziała się o okolicznościach stanowiących podstawę do wznowienia postępowania, w sposób pozwalający organowi zweryfikować i ustalić, że podanie strony o wznowienie postępowania wpłynęło przed upływem terminu jednego miesiąca, w którym dowiedziała się o okolicznościach stanowiących podstawę wznowienia postepowania. Strona występująca z wnioskiem powinna zadbać o dowody potwierdzające datę dowiedzenia się przez nią o istnieniu przesłanki do wznowienia postępowania.

Sąd w pełni podziela stanowisko zaprezentowane przez doktrynę, że w tym zakresie bowiem zachowanie terminu przez stronę musi być udowodnione, a nie uprawdopodobnione, zaś organ administracji swobodnie ocenia dowody w tej mierze (por. B. Adamiak (w:) B. Adamiak J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego Komentarz, Wyd. C.H. Beck Warszawa 2011,s 572 -573).

Organ zobowiązany jest wobec tego do dokonania weryfikacji twierdzeń strony i przedstawionych przez stronę dowodów oraz do przeprowadzenia czynności zmierzających do ustalenia tej okoliczności oraz dokonania w następstwie tego oceny zebranego materiału dowodowego, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że skarżący A. K. dowiedział się o treści decyzji najpóźniej w dniu [...] października 2012 r., co wynika wprost z treści pisma sporządzonego w tym dniu przez pracownika Urzędu Skarbowego w P.. W tej dacie skarżącemu udostępniono akta, w tym również decyzję z dnia 24 kwietnia 2010 r., w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r., której dotyczył wniosek o wznowienie postępowania. W ocenie Sądu, nie można uznać za wiarygodne twierdzeń skarżących o nieudostępnieniu ww. decyzji w tej dacie.

W aktach sprawy znajduje się upoważnienie z dnia [...] października 2012 r., sporządzone przez panią I. K., w którym skarżąca upoważniła swojego męża A. K. "do oglądania, odebrania i wykonania kopii wszelkiej dokumentacji związanej z kontrolą skarbową firmy P.U.- H " [...]" za lata 2004- 2005. Upoważnienie zawiera załącznik nr [...], w którym wskazano dokumenty, do których skarżąca chciała mieć dostęp, w tym m.in. decyzja z dnia [...] kwietnia 2010 r.

W przedmiotowym załączniku wskazano zarówno datę wydania decyzji, jej numer oraz numery kart. W dniu [...] października 2012 r., skarżący A. K. wystąpił z pismem do Naczelnika Urzędu Skarbowego w P., o pilne rozpatrzenie prośby o udostępnienie akt i dokumentów według załączonego do upoważnienia z dnia [...] października 2012 r. załącznika. W dniu [...] października 2012 r., w Urzędzie Skarbowym w P. udostępniono panu A. K. wnioskowane dokumenty. Skarżący własnoręcznym podpisem i adnotacją dokonaną na piśmie sporządzonym na jednej kartce przez urzędnika Urzędu Skarbowego w P., potwierdził, że cyt. "Sporządziłem foto kopie w/w dokumentów wymienionych w powyższym piśmie " (t. II. K. 419 akt). Skarżący zarówno w trakcie postępowania, jak i podczas rozprawy, nie kwestionował ani autentyczności podpisu, ani sporządzonej adnotacji.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że organy podatkowe prawidłowo wskazały, że skarżący A. K. dowiedział się o treści przedmiotowej decyzji najpóźniej w dniu [...] października 2012 r., co wynika wprost z notatki urzędowej z tego dnia. Nie zasługują zatem w ocenie Sądu na uwzględnienie, zarzuty skargi w tym zakresie. Jednym z argumentów skarżących - na potwierdzenie że A. K. nie mógł w tej dacie powziąć wiadomości o wydaniu decyzji - jest to, że akta związane z kontrolą podatkową, w tym przedmiotowa decyzja, znajdowały się w dniu [...] października 2010 r. w Sądzie Rejonowym w P., a więc w ocenie skarżących - nie mogły w tej dacie znajdować się w Urzędzie Skarbowym w P.. O tym fakcie świadczyć ma znajdujące się w aktach sprawy pismo Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] października 2012 r., skierowane do Sądu Rejonowego Wydział II Karny w P.. Sąd zauważa, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. w piśmie, znajdującym się w aktach sprawy, z dnia [...] grudnia 2017 r., nr [...] przekazującym odwołanie podatników do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej wskazał, że oryginał decyzji z dnia [...] kwietnia 2010 r., nr [...], znajdował się w aktach sprawy i został w dniu [...] października 2012 r. udostępniony do wglądu Panu A. K.. Natomiast Stanowisko do Spraw Karnych Skarbowych dysponowało kopią decyzji, którą właściwa komórka organizacyjna Urzędu w dniu [...] października 2010 r. przekazała wraz z Kartą informacyjną o ujawnieniu czynu zabronionego z kodeksu karnego skarbowego. W tych okolicznościach sprawy, dysponując pismem na którym skarżący A. K. potwierdza, że sporządził fotokopie dokumentów wymienionych w piśmie z dnia [...] października 2012 r., słuszne jest stanowisko organów podatkowych, że złożone przez skarżącego A. K., reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika, w dniu [...] października 2017 r., podanie o wznowienie postępowania nastąpiło z naruszeniem terminu wskazanego w art. 241 § 1 pkt 2 O.p.

Ponadto, biorąc pod uwagę sam fakt udzielenia pełnomocnictwa do reprezentowania pani I. i A. K., na podstawie którego udostępniono do wglądu w dniach [...] oraz [...] września 2017 r. radcy prawnemu panu J. K. materiał dotyczący zakończonego postępowania dowodowego w przedmiocie określenia m.in. zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2004-2005, można stwierdzić, na co słusznie zwrócił uwagę organ odwoławczy, że skarżący powziął wiadomość dotyczącą decyzji wcześniej, a nie jak wskazuje - dopiero w dniu [...] września 2017 r., kiedy to pełnomocnik skarżących po raz pierwszy zapoznał się z aktami zakończonego postępowania podatkowego.

W sytuacji bowiem, gdyby skarżący nie miał wiedzy o tej decyzji, nie udzieliłby takiego pełnomocnictwa.

Niezasadne zatem okazały się także zarzuty naruszenia przez organ odwoławczy art. 120,122 O.p. Zaskarżona decyzja nie narusza prawa, bowiem organy podatkowe działały praworządnie, tj. na podstawie prawa i w granicach prawa. Zebrały materiał dowodowy niezbędny do rozstrzygnięcia sprawy i oceniły go zgodnie z zasadą swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Niezasadny jest też zarzut naruszenia art. 121 O.p. Zasada zaufania do organów podatkowych w tym przepisie nie może być rozumiana jako konieczność wydawania decyzji sprzecznych z przepisami. Zasada ta musi być stosowana zgodnie z zasadą legalizmu. W tej sytuacji, naruszenia tego przepisu nie może stanowić wydanie rozstrzygnięcia odmiennego od oczekiwań podatnika. Chybiony jest także zarzut naruszenia art. 127 O.p. Z zasady dwuinstancyjności postępowania podatkowego wynika, że organ odwoławczy zobowiązany jest, oprócz odniesienia się do zarzutów zawartych w odwołaniu, do ponownego merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy we wszystkich jej aspektach. Istotą zasady dwuinstancyjności jest bowiem prawo do dwukrotnego rozpoznania danej sprawy. W ocenie Sądu, organ odwoławczy działał zgodnie z przepisami, zapewniając skarżącym uczestnictwo w postępowaniu. Zgodnie z art.191 O.p., ocenił zebrany w sprawie materiał i na tej podstawie dokonał rozstrzygnięcia. Materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący, umożliwiający podjęcie ustaleń faktycznych.

W tym stanie rzeczy Sąd orzekł, na podstawie art. 151 P.p.s.a., jak w sentencji wyroku.