Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj, Sędziowie WSA Danuta Kania, Piotr Borowiecki (spr.), Protokolant specjalista Sylwia Mikuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi M. F. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną bojową do celów ochrony osobistej - oddala skargę -

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] października 2016 r., nr [...], Komendant Główny Policji - działając na podstawie przepisów art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm. - dalej: "k.p.a.") oraz art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.) - po rozpatrzeniu odwołania M. F. (dalej także: "skarżący" lub "strona skarżąca") od decyzji Komendanta [...] Policji z dnia [...] sierpnia 2016 r., nr [...], cofającej skarżącemu pozwolenie na broń palną bojową do celów ochrony osobistej - utrzymał w mocy w/w decyzję organu pierwszej instancji.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym:

Decyzją Komendanta [...] Policji z dnia [...] listopada 1998 r. skarżący M. F. uzyskał pozwolenie na posiadanie broni palnej krótkiej do celów ochrony osobistej.

W dniu [...] sierpnia 2015 r. do Wydziału Postępowań Administracyjnych Komendy [...] Policji wpłynęło pismo z Komisariatu Policji [...] z treści którego wynikało, że w dniu [...] sierpnia 2015 r., w godzinach 03:00-03:40, na teren posesji skarżącego wtargnęło dwóch mężczyzn, usiłując dokonać kradzieży z włamaniem do domu skarżącego. Z informacji Komisariatu Policji [...] wynikało jednocześnie, że skarżący, widząc postać chodzącą po terenie jego posesji, oddał dwa strzały ostrzegawcze z broni palnej bojowej i wezwał intruzów do opuszczenia posesji. Osoby te, po wezwaniu, opuściły posesję skarżącego. Wezwani na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Policji potwierdzili legalność posiadanej przez skarżącego broni palnej, a następnie dokonali badania skarżącego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem 0,13 mg/l, po czym zabezpieczyli broń palną należącą do skarżącego.

W związku z powyższą informacją dotyczącą zdarzenia z dnia [...] sierpnia 2015 r. i wynikającą z niej okolicznością związaną z noszeniem przez skarżącego broni palnej w stanie po użyciu alkoholu, Komendant [...] Policji, jako organ Policji właściwy w sprawach pozwoleń na broń, powołując się m.in. na przepis art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia skarżącemu pozwolenia na posiadanie broni palnej bojowej, zawiadamiając o tym fakcie stronę skarżącą oraz pouczając ją o przysługujących jej w toku postępowania administracyjnego prawach.

W toku dalszych czynności podjętych w ramach prowadzonego postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia skarżącemu pozwolenia na broń palną, Komendant [...] Policji zwrócił się do właściwych ze względu na miejsce zamieszkania i zameldowania skarżącego jednostek Policji o sporządzenie opinii na temat skarżącego oraz o przeprowadzenie kontroli warunków przechowywania przez niego broni palnej.

Jednocześnie, organ pierwszej instancji skierował do Komisariatu Policji [...] prośbę o udzielenie informacji w zakresie czynności wyjaśniających z art. 51 ust. 2 pkt 4 ustawy o broni i amunicji prowadzonych przeciwko skarżącemu, jak również o poinformowanie, z jakim wynikiem zostało zakończone postępowanie przygotowawcze w sprawie usiłowania kradzieży z włamaniem do domu strony skarżącej, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. na szkodę skarżącego.

W dniu [...] września 2015 r. do Wydziału Postępowań Administracyjnych Komendy [...] Policji wpłynęła z Komisariatu Policji [...], jako właściwego ze względu na miejsce zameldowania skarżącego, jednoznacznie pozytywna opinia środowiskowa na temat M. F. Z kolei w dniu [...] września 2015 r. do Wydziału Postępowań Administracyjnych Komendy [...] Policji wpłynęła z Komisariatu Policji [...], jako właściwego ze względu na miejsce zamieszkania skarżącego, pozytywna opinia środowiskowa na temat skarżącego wraz z protokołem z przeprowadzonej kontroli warunków przechowywania broni w miejscu zamieszkania strony skarżącej, z którego wynikało, że skarżący posiada prawidłowe warunki do przechowywania broni palnej bojowej, tj. kasetę metalową na trwałe przymocowaną do elementów konstrukcyjnych budynku, posiadającą jednocześnie co najmniej jeden zamek atestowany.

Następnie, w dniu [...] grudnia 2015 r. do Wydziału Postępowań Administracyjnych Komendy [...] Policji wpłynęła z Komisariatu Policji [...] kopia postanowienia z dnia [...] sierpnia 2015 r. o odmowie wszczęcia dochodzenia w sprawie usiłowania kradzieży z włamaniem na szkodę skarżącego M. F., wobec nie popełnienia czynu zabronionego. Z treści uzasadnienia przesłanego postanowienia wynikało, że ustalone w toku przeprowadzonych czynności fakty prowadzą do stwierdzenia, iż strzały ostrzegawcze oddane przez skarżącego M. F. były wynikiem pomyłki, albowiem - jak się okazało - osobami poruszającymi się po terenie posesji skarżącego byli pracownicy firmy ochroniarskiej [...].

Z kolei w dniu [...] stycznia 2016 r. do Wydziału Postępowań Administracyjnych Komendy [...] Policji wpłynęła informacja Komisariatu Policji [...], z treści której wynikało, iż czynności w sprawie o wykroczenie z art. 51 ust. 2 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, prowadzone przeciwko skarżącemu M. F., zostały zakończone odstąpieniem od skierowania wniosku o ukaranie, z uwagi na zastosowanie art. 41 k.w.

Mając na uwadze konieczność uzupełnienia materiału dowodowego zgromadzonego w toku prowadzonego postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia skarżącemu pozwolenia na broń palną w dniu [...] lutego 2016 r. M. F. został przesłuchany w Wydziale Postępowań Administracyjnych Komendy [...] Policji w charakterze strony postępowania. W toku przesłuchania skarżący zeznał, że w dniu [...] sierpnia 2015 r., w późnych godzinach nocnych, został obudzony przez małżonkę, która poinformowała go, że na terenie ich posesji znajduje się dwóch obcych mężczyzn - prawdopodobnie złodziei. Wobec powyższego, jak zeznał skarżący, otworzył on okno i wezwał przebywające na posesji osoby do jej opuszczenia, informując jednocześnie, że posiada broń palną, którą może użyć. Skarżący zeznał, że w związku z tym, iż osoby te nie zareagowały na wezwanie strony do opuszczenia posesji, udał się on do kasetki po broń palną, po czym oddał dwa strzały ostrzegawcze w powietrze, w celu wyeliminowania zagrożenia. Z zeznań skarżącego wynikało ponadto, że po oddaniu strzałów ostrzegawczych nieznane osoby opuściły jego posesję. Z zeznań tych wynikało jednocześnie, że po chwili przybyli na miejsce wezwani podczas zajścia funkcjonariusze Policji. Skarżący podczas przesłuchania podkreślił, iż nie nosił broni palnej, tylko użył jej w celu wyeliminowania zagrożenia, oddając dwa strzały ostrzegawcze w powietrze. Skarżący stwierdził, że z bronią się nie przemieszczał poza adres zamieszkania. Jeśli chodzi o stan po użyciu alkoholu, skarżący oświadczył, iż spożył niewielką ilość alkoholu przed położeniem się spać, co znalazło odzwierciedlenie podczas badania alkomatem. Strona skarżąca zeznała ponadto, iż wykazany poziom alkoholu był bliski dolnej granicy normy. W toku przesłuchania skarżący podkreślił jednocześnie, iż Komisariat Policji [...] nie skierował wobec niego wniosku o ukaranie z art. 51 ust. 2 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, albowiem zastosował przepis art. 41 k.w.

W dniu [...] marca 2016 r. organ pierwszej instancji uzyskał również z Komisariatu Policji [...] protokół przesłuchania skarżącego M. F. w charakterze osoby, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia wniosku o ukaranie. Z treści owych zeznań skarżącego wynikało jednoznacznie, że w czasie oddania strzałów ostrzegawczych był on w stanie po użyciu alkoholu, jednakże - jak wynikało z protokołu przesłuchania - skarżący utrzymywał argumentacje niskiego poziomu alkoholu w wydychanym powietrzu, jak również podkreślał, iż użycie broni palnej nastąpiło tylko i wyłączenie na terenie domu, w którym wówczas przebywał, bez przenoszenia tejże broni palnej poza teren posesji.

Komendant [...] Policji, uznając zgromadzony materiał dowodowy za wystarczający do wydania decyzji administracyjnej kończącej postępowanie administracyjne, pismem z dnia [...] kwietnia 2016 r. poinformował skarżącego o przysługujących mu uprawnieniach strony postępowania wynikających z treści przepisu art. 10 § 1 k.p.a., w tym o uprawnieniu do wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszenia ewentualnych żądań.

Skarżący, korzystając w dniu [...] maja 2016 r. z przysługujących mu uprawnień strony postępowania, zwrócił się do organu pierwszej instancji z wnioskiem o uzyskanie na jego temat aktualnej opinii środowiskowej z miejsca zamieszkania, a także o potwierdzenie jego niekaralności w Krajowym Rejestrze Karnym.

Realizując żądanie strony skarżącej w zakresie uzupełnienia materiału dowodowego, Komendant [...] Policji uzyskał w dniu [...] czerwca 2016 r. z Komisariatu Policji [...], jako właściwego ze względu na miejsce zameldowania skarżącego, zaś w dniu [...] czerwca 2016 r. z Komisariatu Policji [...], jako właściwego ze względu na miejsce zamieszkania skarżącego, aktualne opinie środowiskowe na temat skarżącego. Z kolei, w dniu [...] czerwca 2016 r. organ pierwszej instancji uzyskał z Krajowego Rejestru Karnego Ministerstwa Sprawiedliwości informację, z której wynikało, że strona skarżąca nie figuruje w kartotece tegoż rejestru.

W wyniku analizy zgromadzonego materiału dowodowego, Komendant [...] Policji - działając na podstawie przepisów art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji oraz art. 104 k.p.a. - decyzją z dnia [...] sierpnia 2016 r., nr [...], cofnął skarżącemu pozwolenie na broń palną bojową do celów ochrony osobistej.

W uzasadnieniu wydanej decyzji Komendant [...] Policji stwierdził jednoznacznie, iż w przypadku skarżącego zaistniały przesłanki do zastosowania przepisu art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, który stanowi, że właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano, przemieszcza się z rozładowaną bronią albo nosi broń, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, środka odurzającego lub substancji psychotropowej albo środka zastępczego.

Organ pierwszej instancji uznał, że przepis art. 18 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy nie pozostawia organom Policji swobody przy podejmowaniu decyzji. Tym samym, jak stwierdził organ, na sposób rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie mogą wpłynąć inne dowody, które świadczą pozytywnie o stronie skarżącej, w tym pozytywne opinie środowiskowe z miejsca zamieszkania lub zameldowania, czy też informacja z Krajowego Rejestru Karnego o niekaralności strony, albowiem - zdaniem organu pierwszej instancji - nie eliminują one faktu dopuszczenia się przez stronę skarżącą zachowania określonego w art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji.

Ponadto, Komendant [...] Policji zauważył, że z treści art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji jednoznacznie wynika, że organy Policji cofają pozwolenie na broń palną w sytuacji, gdy osoba takie pozwolenie posiadająca nosi broń znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, środka odurzającego lub substancji psychotropowej albo środka zastępczego. Jednocześnie, organ pierwszej instancji uznał, że należy w tym miejscu przytoczyć również treść przepisu art. 10 ust. 9 ustawy o broni i amunicji, z treści którego wynika, że noszenie broni oznacza każdy sposób przemieszczania załadowanej broni przez osobę posiadającą broń. Organ pierwszej instancji, powołując się na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 10 lipca 2008 r., wydanym w sprawie sygn. akt II OSK 822/07 (LEX nr 526028), w myśl którego "noszenie broni, o którym mowa m. in. w art. 18 ust. 1 pkt 4, oznacza każdy sposób przemieszczania broni przez osobą posiadającą pozwolenie na broń. W ocenie Sądu, nie ma podstaw do wyłączenia z zakresu pojęcia "przemieszczanie broni" czynności polegającej na przemieszczaniu pistoletu z jednego pokoju budynku mieszkalnego do innego pokoju w tym samym budynku, a także (...) teza, iż przemieszczanie broni w obrębie mieszkania nie stanowi przemieszczania poza miejsce, w którym broń jest przechowywana, nie znajduje potwierdzenia w treści analizowanej definicji ustawowej".

Mając na względzie powyższe, Komendant [...] Policji zauważył, że w ustalonym w toku przeprowadzonego postępowania administracyjnego stanie faktycznym bezspornie należy stwierdzić, że skarżący M. F., będąc w stanie po użyciu alkoholu, przemieszczał się po swoim domu z naładowaną bronią palną, a nawet użył jej w celu oddania strzałów ostrzegawczych, co - zdaniem organu pierwszej instancji - jednoznacznie wypełnia przesłanki zawarte w przepisie art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji.

Komendant [...] Policji podkreślił, że ratio legis omawianego przepisu ustawy o broni i amunicji nakazuje, aby osoby, które z racji spożycia alkoholu, czy też innego środka odurzającego mogąc mieć zaburzoną zdolność oceny swojego zachowania i stracić umiejętność racjonalnego kierowania swoim działaniem, nie przemieszczały się z tą bronią. W ocenie organu, celem takiego rozumowania jest eliminowanie dostępu do broni palnej dla tych posiadaczy, którzy dopuszczają się niebezpiecznego postępowania polegającego na noszeniu broni, będąc pod wpływem środków odurzających (alkoholu, narkotyków).

Zdaniem Komendanta [...] Policji, nie ma przy tym znaczenia, jakie okoliczności doprowadziły do przemieszczania się z bronią osoby znajdującej się w stanie po użyciu alkoholu. Organ zauważył, że również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 września 2002 r., sygn. akt III SA 424/01, wyraźnie stwierdził, że przepis art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji nie wskazuje okoliczności usprawiedliwiających noszenie broni w stanie po użyciu alkoholu, a tym bardziej, nie uzależnia możliwości cofnięcia pozwolenia od ich braku.

Organ pierwszej instancji uznał, że należ również podkreślić, iż posiadanie i używanie broni palnej i amunicji stanowi dobro reglamentowane, a więc dostęp osób do broni i amunicji poddany jest istotnym ograniczeniom. W tej sytuacji, w ocenie organu, osoby posiadające pozwolenie na broń palną powinny cechować się nieskazitelną postawą, a także dawać rękojmię przestrzegania bezpieczeństwa i porządku publicznego, a przede wszystkim - bezwzględnie przestrzegać przepisów ustawy o broni i amunicji.

Komendant [...] Policji, powołując się na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 13 października 2005 r., sygn. akt II OSK 97/05 - stwierdził, iż posiadanie i używanie broni palnej w Polsce stanowi tradycyjnie sferę daleko idącej reglamentacji administracyjnoprawnej. W tej sytuacji, prawa do posiadania broni nie można zaliczyć do kategorii wolności i praw osobistych obywatela w świetle Konstytucji RP. Zatem, jak wskazał organ, dostęp obywatela do broni poddany jest istotnym ograniczeniom, co wynika zarówno z monopolu państwa na stosowanie środków przymusu, jak i potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Od powyższej decyzji Komendanta [...] Policji wydanej w dniu [...] sierpnia 2016 r. strona skarżąca wniosła odwołanie do Komendanta Głównego Policji.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji organu pierwszej instancji i umorzenie postępowania, skarżący zarzucił organowi pierwszej instancji naruszenie przepisów art. 2 Konstytucji RP oraz przepisów procedury administracyjnej, tj. art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 12 k.p.a. i art. 107 § 1 i 3 k.p.a.

W uzasadnieniu odwołania skarżący podniósł, iż w jego ocenie, norma prawa materialnego stanowiąca podstawę cofnięcia mu uprawnień rozróżnia przemieszczanie się z rozładowaną bronią oraz noszenie broni. Tymczasem, według strony skarżącej, z uzasadnienia spornej decyzji organu pierwszej instancji nie wynika, którą normę prawną skarżący naruszył, gdy - jak wskazał skarżący - przepisy przewidują ponadto, iż obie normy muszą być spełnione łącznie. Skarżący powołał się także na fakt prawidłowego przechowywania przez siebie broni palnej.

W wyniku analizy zarówno zarzutów odwołania, jak i ponownej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Komendant Główny Policji - działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji - decyzją z dnia [...] października 2016 r., nr [...], utrzymał w mocy w/w decyzję Komendanta [...] Policji z dnia [...] sierpnia 2016 r. cofającą skarżącemu pozwolenie na broń palną bojową do celów ochrony osobistej.

W uzasadnieniu wydanej decyzji Komendant Główny Policji stwierdził, iż po ponownym przeprowadzeniu postępowania i analizie akt sprawy nie znalazł podstaw do uchylenia bądź zmiany zaskarżonej decyzji organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy zauważył, że dyspozycja art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji nakazuje organom Policji cofnięcie pozwolenia na broń palną osobie, której pozwolenie takie wydano i która przemieszcza się z rozładowaną bronią albo nosi broń, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, środka odurzającego lub substancji psychotropowej albo środka zastępczego.

Jednocześnie, organ odwoławczy odwołał się do treści przepisie art. 10 ust. 9 ustawy o broni i amunicji, zgodnie z którym, w rozumieniu ustawy noszenie broni oznacza każdy sposób przemieszczania załadowanej broni przez osobę posiadającą broń.

Natomiast, jak wskazał organ odwoławczy, zgodnie z dyspozycją art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jednolity Dz. U. z 2012, poz. 1356 ze zm.), stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

1) stężenia we krwi od 0,2 %o do 0,5 %o alkoholu albo

2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.

Mając powyższe na uwadze, Komendant Główny Policji stwierdził, iż w przypadku rozstrzygania niniejszej sprawy dla organów Policji najważniejszym pozostawało ustalenie, czy skarżący M. F. przemieszczał się z rozładowaną bronią albo nosił broń, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu. Zdaniem Komendanta Głównego Policji, ustalone w sprawie okoliczności potwierdzają, że co najmniej jedno z tych zachowań miało miejsce, zaś z normy art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji nie wynika - wbrew stanowisku strony skarżącej - by dla jej wypełnienia musiały łącznie zaistnieć oba zachowania. Według organu odwoławczego, wyraz "albo" użyty w analizowanym przepisie pełni funkcję alternatywy rozłącznej, gdyż przemieszczając rozładowaną broń nie można jej jednocześnie "nosić", bo pojęcie noszenia dotyczy broni załadowanej. W ocenie, Komendanta Głównego Policji, oczywiście dana osoba może przemieszczać się z (rozładowaną) bronią, a po chwili nosić ją (już załadowaną), ale nie jest to możliwe jednocześnie.

Komendant Główny Policji zauważył, że z akt sprawy wynika, iż w dniu [...] sierpnia 2015 r., około godz. 3:00 rano, w miejscowości [...] przy ul. [...], skarżący został obudzony przez swoją żonę, która poinformowała go, iż zauważyła na terenie ich posesji kręcące się osoby. W związku z tym, skarżący, sądząc, że to złodzieje, wyjął z sejfu broń palną, przeszedł z nią do innego pomieszczenia i przez okno - po okrzykach ostrzegawczych - oddał dwa strzały w powietrze. Wówczas, jak wynika z akt sprawy, obie osoby uciekły poza posesję, a po krótkim czasie przyjechał na miejsce patrol Policji wezwany tymczasem przez żonę wymienionego. Policjanci m. in. sprawdzili stan trzeźwości strony i okazało się, że po ponad 2 godzinach od zdarzenia miała 0,13 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Komendant Główny Policji zauważył ponadto, że aby oddać strzały, strona skarżąca musiała mieć naboje w magazynku pistoletu oraz nabój wprowadzony do komory nabojowej (przeładowaną broń). Zdaniem organu odwoławczego, nawet jeśli te czynności wykonywała tuż przed oddaniem strzałów, to przynajmniej przemieszczała się z rozładowaną bronią, będąc w stanie po użyciu alkoholu, co wypełnia przesłanki przepisu art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji i stanowi obligatoryjną podstawę do cofnięcia pozwolenia na broń.

Komendant Główny Policji uznał, że przepis art. 10 ust. 9 cyt. ustawy, który wprowadza definicję noszenia broni, objętą art. 18 ust. 1 pkt 4, stanowi, iż noszenie broni oznacza każdy sposób przemieszczania załadowanej broni przez osobę posiadającą broń. Jeśli zatem, jak wskazał organ odwoławczy, strona skarżąca załadowała broń zanim doszła do okna, z którego następnie oddała strzały, także wypełniła przesłanki z przepisu art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji. Zdaniem organu odwoławczego, w obu tych sytuacjach skarżący nie może zachować pozwolenia na broń palną, ponieważ - jak słusznie zauważył organ pierwszej instancji - ustawodawca nie przewiduje w tym zakresie żadnych okoliczności usprawiedliwiających zachowania opisane w omawianym przepisie prawa.

W konsekwencji, Komendant Główny Policji uznał, że organy Policji nie mają zatem możliwości wydania innego rozstrzygnięcia, niż cofnięcie skarżącemu pozwolenia na broń palną.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Komendanta [...] Policji procedury administracyjnej, organ odwoławczy uznał, że poczynione przez organ pierwszej instancji ustalenia wynikają z zebranego w sprawie materiału dowodowego, zaś dokonana ocena tego materiału, w kontekście zastosowanych przepisów ustawy, nie budzi zastrzeżeń. Zdaniem Komendanta Głównego Policji, organ pierwszej instancji prawidłowo zbadał okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadził dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 k.p.a.) oraz zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art.8 k.p.a.). Ponadto, zdaniem organu odwoławczego, Komendant [...] Policji nie dopuścił się również obrazy zasady swobodnej oceny dowodów (art. 80 k.p.a.), albowiem oparł zwoje rozstrzygnięcie na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jednocześnie prawidłowo uzasadniając sporną decyzję w sposób wymagany przez normę prawa określoną w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

Odnosząc się natomiast do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, organ odwoławczy wyjaśnił, iż nie dopatrzył się naruszenia przez organ pierwszej instancji zasady sprawiedliwości społecznej. Komendant Główny Policji wskazał, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa i nie mogą zatem cofnąć stronie przyznanego uprawnienia, jeżeli nie wykażą, że upoważniają ich do tego konkretne przepisy prawa. Organ odwoławczy uznał, że w niniejszej sprawie organy obu instancji, rozstrzygając sprawę na podstawie ustawy o broni i amunicji oraz kodeksu postępowania administracyjnego, wykazały, że okoliczności ustalone w toku prowadzonego postępowania administracyjnego nie przemawiają za pozostawieniem skarżącemu pozwolenia na broń bojową do ochrony osobistej.

Ustosunkowując się z kolei do wniosku o umorzenie postępowania, Komendant Główny Policji wyjaśnił, iż nie może on zostać uwzględniony, albowiem brak jest podstaw do umorzenia postępowania, gdyż nie stało się ono bezprzedmiotowe, w rozumieniu art. 105 § 1 k.p.a. Według organu odwoławczego, nie jest też możliwe uwzględnienie wniosku skarżącego w świetle art. 105 § 2 k.p.a., który stanowi, iż organ administracji publicznej może umorzyć postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na żądanie której postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony oraz gdy nie jest to sprzeczne z interesem społecznym. Organ odwoławczy zauważył bowiem, że postępowanie w niniejszej sprawie toczy się z urzędu, a nie zaś na wniosek strony skarżącej, a więc nie jest spełniony jeden z warunków wskazanego powyżej przepisu art. 105 § 2 k.p.a.

W piśmie z dnia 7 listopada 2016 r. skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2016 r.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji, a także o zasądzenie od organu odwoławczego na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania sądowego, skarżący zarzucił Komendantowi Głównemu Policji:

- naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez obrazę art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 12 k.p.a., art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a.;

- naruszenie przepisu prawa materialnego, poprzez obrazę art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji – polegające na niewskazaniu przez organy Policji, którą część przedmiotowej normy prawnej strona skarżąca naruszyła, przez co w konsekwencji nie zebrano w sposób wyczerpujący materiału dowodowego i nie ustalono wszystkich okoliczności faktycznych, na których powinno być oparte zaskarżone rozstrzygnięcie.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca, podtrzymując w pełni zarzuty podniesione w treści odwołania od decyzji organu pierwszej instancji - stwierdziła, iż Komendant Główny Policji nie odniósł się do tych zarzutów.

Jednocześnie, skarżący zarzucił, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala jednoznacznie stwierdzić, którą część normy prawnej wskazanej w przepisie art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji strona skarżąca naruszyła. Skarżący zauważył, że norma prawna wyrażona w powyższym przepisie zawiera dwie możliwe sytuacje, które uprawniałyby Komendanta [...] Policji do cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej. W tej sytuacji, zdaniem skarżącego, postępowanie dowodowe winno wyraźnie stwierdzić, czy strona skarżąca w dniu [...] sierpnia 2015 r. około godz. 3.00 rano, w miejscowości [...], przy ul. [...], obudzona przez swoją żonę, która poinformowała go, iż zauważyła na terenie ich posesji kręcące się osoby, sądząc, że to złodzieje, wyjęła z sejfu broń palną, przeszła z nią do innego pomieszczenia i przez okno - po okrzykach ostrzegawczych - oddała dwa strzały w powietrze, nosiła broń przeładowaną. Tymczasem, skarżący zauważył, że brak jest w niniejszym postępowaniu jednoznacznych dowodów, że tak było. Skarżący wskazał, że organ odwoławczy na drugiej stronie akapit 3 wyraźnie stwierdza, że "Zdaniem tych organów ustalone w sprawie okoliczności potwierdzają, że co najmniej jedno z tych zachowań miało miejsce", gdy tymczasem, winien wskazać wyraźnie, które z tych zachowań miało miejsce i zostało udowodnione. Ponadto, skarżący zauważył, że na stronie 2 in fine zaskarżonej decyzji organ odwoławczy stwierdza, iż "Nawet jeśli te czynności wykonała tuż przed oddaniem strzałów, to przynajmniej przemieszczała się z rozładowaną bronią (...)". Jednocześnie, skarżący podniósł, iż na początku 3 strony zaskarżonej decyzji organ odwoławczy oznajmił, że "Jeśli zatem strona załadowała broń zanim doszła do okna, z którego następnie oddała strzały, także wypełnia przesłanki art. 18 ust. 1 pkt 4". Tymczasem, jak zauważył skarżący, z uzasadnienia decyzji nie jest jasne, czy w tym konkretnym przypadku strona skarżąca miała załadowaną broń, zanim doszła do okna.

W konsekwencji, skarżący zarzucił, że skoro organ nie rozróżnił, które zachowanie miało miejsce, zebrany w sprawie materiał dowodowy powinien uwzględniać oba zachowania i przesłanki winny być spełnione łącznie.

W związku z powyższym, skarżący zarzucił, że zarówno sporne rozstrzygnięcie Komendanta [...] Policji, jak i zaskarżona decyzja Komendanta Głównego Policji przekraczają granice dopuszczalnego uznania administracyjnego, nosząc znamiona dowolności, albowiem oparte są one na przypuszczeniach, a nie na przeprowadzonych dowodach, zaś uzasadnienie obu tych decyzji nie spełnia standardów prawnych i stoi w sprzeczności z dyspozycją przepisu art. 107 § 3 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanych przepisów cyt. ustawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. - dalej także: "p.p.s.a.").

W ocenie Sądu, analizowana pod tym kątem skarga M. F. nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2016 r., nr [...], nie narusza przepisów prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że Komendant Główny Policji, wydając decyzję z dnia [...] października 2016 r. utrzymującą w mocy decyzję Komendanta [...] Policji z dnia [...] sierpnia 2016 r., nr [...], cofającą skarżącemu pozwolenie na broń palną bojową do celów ochrony osobistej - nie dopuścił się naruszenia norm procedury administracyjnej, w tym przede wszystkim przepisów art. 6 k.p.a., art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a., a także art. 107 § 3 k.p.a., w stopniu mogącym mieć jakikolwiek istotny wpływ na ostateczny wynik sprawy.

Ponadto, w ocenie Sądu, wydając sporną decyzję administracyjną, Komendant Główny Policji nie dopuścił się również naruszenia norm prawa materialnego, w tym przede wszystkim nie naruszył mającego zasadnicze znaczenie w niniejszej sprawie przepisu art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji.

Sąd stwierdził jednocześnie, że - wbrew zarzutom strony skarżącej - Komendant Główny Policji, prawidłowo interpretując regulację prawną wyrażoną w przepisach art. 18 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 10 ust. 9 ustawy o broni i amunicji, zasadnie przyjął, że ustalenia faktyczne poczynione w toku postępowania administracyjnego dają wystarczającą i jednoznaczną zarazem podstawę do cofnięcia skarżącemu posiadanego pozwolenia na broń palną bojową do celów ochrony osobistej.

Przyjmując powyższe stanowisko, organ odwoławczy prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, ustosunkowując się jednocześnie do wszelkich wątpliwości i argumentów strony skarżącej.

Na wstępie rozważań merytorycznych dotyczących oceny legalności spornej decyzji Komendanta Głównego Policji, należy wyraźnie zaznaczyć, że niewątpliwie z treści obowiązujących przepisów prawa nie można - zdaniem Sądu - wywieść prawa obywateli do posiadania broni, gdyż prawo to nie zostało zaliczone do wolności i praw osobistych obywatela w świetle Konstytucji RP.

Mając na względzie potrzebę ścisłej ustawowej reglamentacji pozwoleń na broń palną, podyktowaną względami bezpieczeństwa i porządku publicznego, w ustawie z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji przyjęto m.in. regulację zawartą w art. 18 ust. 1 pkt 4 aktu normatywnego, który określa przypadek uzasadniający cofnięcie pozwolenia na broń palną z uwagi na niebezpieczny sposób postępowania osoby legitymującej się takowym pozwoleniem.

Przepis art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji stanowi, iż właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano, przemieszcza się z rozładowaną bronią albo nosi broń, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, środka odurzającego lub substancji psychotropowej albo środka zastępczego.

Zgodnie z art. 10 ust. 9 cyt. ustawy, w rozumieniu ustawy noszenie broni oznacza każdy sposób przemieszczania załadowanej broni przez osobę posiadającą broń.

Natomiast, jak wskazał organ odwoławczy, zgodnie z dyspozycją art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

1) stężenia we krwi od 0,2 %o do 0,5 %o alkoholu albo

2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.

Mając powyższe na uwadze, Komendant Główny Policji zasadnie stwierdził w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, iż dla organów Policji rozstrzygających niniejszą sprawę istotne pozostawało ustalenie, czy skarżący M. F., w dniu zdarzenia, do którego doszło w nocy z dnia [...] na [...] sierpnia 2015 r., przemieszczał się z rozładowaną bronią albo nosił broń, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu.

W ocenie Sądu, z akt administracyjnych niniejszej sprawy wynika jednoznacznie, że w dniu [...] sierpnia 2015 r., około godz. 3:00 rano, w miejscowości [...] przy ul. [...], skarżący został obudzony przez swoją żonę, która poinformowała go, iż zauważyła na terenie ich posesji kręcące się osoby. W związku z tym, skarżący M. F., sądząc, że to złodzieje, wyjął z sejfu broń palną, przeszedł z nią do innego pomieszczenia i przez okno - po wcześniejszym ostrzeżeniu - oddał dwa strzały w powietrze. Wówczas, jak wynika z akt sprawy, obie osoby uciekły poza posesję, a po krótkim czasie przyjechał na miejsce patrol Policji wezwany tymczasem przez żonę wymienionego. W toku czynności na miejscu zdarzenia, Policjanci sprawdzili m.in. stan trzeźwości strony skarżącej, ustalając, że po ponad 2 godzinach od zdarzenia skarżący miał 0,13 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Mając na względzie powyższe ustalenia, uznać należy - zdaniem Sądu - iż wbrew zarzutom strony skarżącej, organy Policji obu instancji, bez potrzeby dokonywania jakichkolwiek dodatkowych - sugerowanych przez skarżącego - ustaleń, miały pełne podstawy do postawienia tezy, iż w toku opisanego powyżej zdarzenia skarżący przemieszczał się z rozładowaną bronią albo nosił broń znajdując się w stanie po użyciu alkoholu. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż skarżący, oddając strzały ostrzegawcze, znajdował się w stanie po użyciu alkoholu, co zostało bezsprzecznie ustalone w toku postępowania przeprowadzonego przez Komendanta [...] Policji. W tej sytuacji, należy zatem uznać, że do momentu oddania strzałów skarżący co najmniej nosił broń znajdując się po użyciu alkoholu, zaś po oddaniu strzałów co najmniej przemieszczał się z rozładowaną bronią, będąc w stanie po użyciu alkoholu.

W konsekwencji, Sąd uznał, że powyższe ustalenia stanowiły dla organów Policji obu instancji wystarczającą podstawę do zastosowania normy prawnej określonej w dyspozycji przepisu art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji oraz wydania w jej oparciu decyzji administracyjnej w przedmiocie cofnięcia skarżącemu pozwolenia na broń palną.

Zdaniem Sądu, Komendant Główny Policji, rozstrzygając w niniejszej sprawie, zasadnie przyjął, że ustalone w toku postępowania okoliczności potwierdzają, że co najmniej jedno z zachowań opisanych w art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji miało miejsce, zaś - wbrew mylnym sugestiom strony skarżącej - ustawodawca nie przewidział, by dla zastosowania owego przepisu istniała konieczność wypełnienia przez posiadacza broni swoim zachowaniem łącznie obu postaci bezprawnego działania opisanego w art. 18 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy.

Jednocześnie, należy podzielić stanowisko organów Policji obu instancji, że skoro w świetle przepisu art. 10 ust. 9 cyt. ustawy, noszenie broni oznacza każdy sposób przemieszczania załadowanej broni przez osobę posiadającą broń, strona skarżąca, dochodząc w dniu zdarzenia do okna z już załadowaną, czy też jeszcze niezaładowaną bronią palną, tak czy inaczej wypełniła przesłanki czynu opisanego w art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, a więc w obu tych sytuacjach skarżący swoim zachowaniem dał podstawę do cofnięcia pozwolenia na broń palną i to niezależnie od powodów, które legły u podstaw takiego działania posiadacza broni palnej.

Ustosunkowując się w tym miejscu do podnoszonych przez skarżącego okoliczności, w tym dotyczących zarówno prawidłowości przechowywania broni, jak i jego niekaralności, a także samego przebiegu zdarzenia, warto zauważyć, iż ustawodawca nie przewidział w przypadku naruszenia opisanego w art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji żadnych okoliczności usprawiedliwiających zachowania opisane w tym przepisie cyt. ustawy.

Odnosząc się z kolei do zarzutów dotyczących rzekomego naruszenia przez organy Policji przepisów procedury administracyjnej, Sąd uznał, że - wbrew stanowisku strony skarżącej - poczynione przez organy obu instancji ustalenia wynikają z zebranego w sprawie materiału dowodowego, zaś dokonana przez te organy ocena tego materiału, w kontekście zastosowanych przepisów ustawy o broni i amunicji, nie budzi jakichkolwiek istotnych zastrzeżeń.

Ponadto, zdaniem Sądu, organy obu instancji prawidłowo zbadały wszelkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, przeprowadzając przy tym wszelkie dowody służące właściwemu ustaleniu stanu faktycznego, zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 k.p.a.) oraz zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów praworządnego Państwa (art. 8 k.p.a.).

Prowadząc postępowanie w kontekście zastosowania przepisów art. 18 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 10 ust. 9 ustawy o broni i amunicji, organy Policji wszechstronnie wyjaśniły wszelkie istotne okoliczności dotyczące analizowanej sprawy, jak również wyjaśniły w sposób precyzyjny i jednoznaczny zarazem, dlaczego - w świetle powołanych wyżej przepisów - zaszły obligatoryjne podstawy do cofnięcia skarżącemu posiadanego pozwolenia na broń palną.

Sąd uznał jednocześnie, że zarówno Komendant [...] Policji, jak i na etapie postępowania odwoławczego - Komendant Główny Policji, nie dopuścili się również obrazy zasady swobodnej oceny dowodów (art. 80 k.p.a.), opierając swoje rozstrzygnięcia na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

W ocenie Sądu, uznać trzeba ponadto, że poprzez pełne uzasadnienie faktyczne i prawne wydanych decyzji, organy Policji obu instancji nie naruszyły normy postępowania administracyjnego wyrażonej w przepisie art. 107 § 3 k.p.a., w stopniu, który mógłby mieć jakikolwiek istotny wpływ na ostateczny wynik sprawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji wyroku, działając na podstawie art. 151 p.p.s.a.