Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 3 lipca 2012 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak sędzia NSA Małgorzata Stahl /spr./ sędzia del. NSA Janusz Furmanek Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Godlewski po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Mazowieckiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2011 roku sygn. akt I SA/Wa 1808/11 w sprawie ze skargi Gminy R. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lipca 2011 roku nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy R. w sprawie zmiany nazwy instytucji kultury Gminnego Ośrodka Kultury w R. oraz nadania jej statutu uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 1808/11 po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy R. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lipca 2011 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy R. w sprawie zmiany nazwy instytucji kultury Gminnego Ośrodka Kultury w R. oraz nadania jej statutu, w punkcie 1. uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze; w punkcie 2. stwierdził, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie podlega wykonaniu; w punkcie 3. zasądził od Wojewody Mazowieckiego na rzecz skarżącej Gminy R. kwotę 457 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że objętą zaskarżonym rozstrzygnięciem nadzorczym uchwałą z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...] Rada Gminy R. dokonała zmiany nazwy Gminnego Ośrodka Kultury w R. na Gminne Centrum Kultury i Sportu w R. oraz nadała mu statut. Uchwałę podjęto w celu włączenia do zakresu działalności Gminnego Ośrodka Kultury w R. zadań własnych gminy z zakresu sportu wynikających z ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (t.jedn. z 2001 r. Dz.U. Nr 81, poz. 889 ze zm.). Powyższe potwierdza treść § 3 Statutu Gminnego Centrum Kultury i Sportu stanowiącego załącznik do Uchwały.

Stwierdzając nieważność uchwały Rady Gminy R. organ nadzoru uznał, że przyjęte w niej rozwiązanie narusza obowiązujące przepisy prawa. Podkreślił, że instytucje kultury – między innymi gminne ośrodki kultury – prowadzą działalność kulturalną w formach i w zakresie wyszczególnionym w art. 2 i 32 ust. 1-3 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o prowadzeniu i organizowaniu działalności kulturalnej, z wyłączeniem działalności w zakresie sportu. Są one odrębnymi od gminy osobami prawnymi, z własnym majątkiem, środkami trwałymi, przychodami oraz kosztami, samodzielnie gospodarującymi w ramach posiadanych środków. Na prowadzoną działalność instytucje kultury mogą otrzymywać dotacje z budżetu gminy przeznaczone na pokrycie kosztów bieżącej działalności i zobowiązań, uwzględniane w planie działalności instytucji zatwierdzanym przez organizatora. Powyższe zasady finansowania przez gminę działalności kulturalnej wynikają z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 249, poz. 2104, ze zm.), zgodnie z którym jednostki zaliczone do sektora finansów publicznych mają obowiązek dokonywania wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi poszczególnych rodzajów wydatków. Zasada ta dotyczy zarówno gminy, jak i instytucji kultury, będącej również jednostką sektora publicznego z mocy art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 tej ustawy, jednostki samorządu terytorialnego tworzą warunki prawno-organizacyjne i ekonomiczne dla rozwoju kultury fizycznej, a zadania w tym zakresie są zadaniami własnymi gmin. Ustawa określa również formy organizacyjne, w jakich działalność sportowa może być prowadzona. Podstawową zaś formą organizacyjną realizującą cele i zadania w zakresie kultury fizycznej jest klub sportowy, który może działać jako osoba prawna utworzona na podstawie odrębnych przepisów albo jako osoba fizyczna będąca przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 173, poz. 1807, ze zm.). W związku z tym, finansowanie przez gminę zadań z zakresu kultury fizycznej może się odbywać bezpośrednio z budżetu gminy, w tym za pośrednictwem gminnej jednostki organizacyjnej, bądź też w formie dotacji udzielanej innym podmiotom nie zaliczonym do sektora finansów publicznych, którym zostaną powierzone zadania w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. Nr 96, poz. 873, ze zm.) lub w drodze umowy, o której mowa w art. 176 ustawy o finansach publicznych. Brak jest zatem podstaw prawnych do ustalenia w § 7 Statutu Gminnego Centrum Kultury i Sportu, że prowadzi on samodzielną gospodarkę finansową na podstawie planu działalności ustalonego przez Dyrektora, ponieważ plan ten tworzą wyłącznie jednostki organizacyjne kultury na podstawie art. 27 ust. 3 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Działalność gmin w zakresie kultury, jako zadanie własne jednostek samorządu terytorialnego o charakterze obowiązkowym, została uregulowana ustawą z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Stosownie do art. 9 ust. 1 tej ustawy jednostki samorządu terytorialnego organizują działalność kulturalną, tworząc samorządowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym. Jednostka samorządu terytorialnego będąca organizatorem instytucji kultury zapewnia tej instytucji środki niezbędne do prowadzenia działalności kulturalnej oraz do utrzymania obiektu, w którym ta działalność jest prowadzona (art. 12). Z chwilą wpisu do odpowiedniego rejestru prowadzonego przez organizatora instytucja kultury uzyskuje osobowość prawną. Organizator nie odpowiada za zobowiązania instytucji kultury, z zastrzeżeniem art. 24 i 25 tej ustawy (art. 14 ust. 1 i 2). Szczegółowe zasady gospodarki finansowej instytucji kultury zostały określone w Rozdziale 3 ustawy. W świetle tych uregulowań ustawy organ uznał, że instytucja kultury, jako osoba prawna jest całkowicie odrębnym w stosunku do gminy podmiotem prawa, z własnym majątkiem, środkami trwałymi, przychodami oraz kosztami, samodzielnie gospodarującą w ramach posiadanych środków (art. 27 ust. 1 i art. 28 ust. 1 ustawy). Organ podkreślił, że z dniem 1 stycznia 2001 r. na mocy art. 29 pkt 2 ustawy z dnia 21 stycznia 2000 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej (Dz.U. Nr 12, poz. 136, ze zm.) zniesiona została forma finansowania, jaką dotychczas przewidywał art. 32 tej ustawy, tj. instytucja kultury prowadząca gospodarkę finansową na zasadach określonych dla zakładów budżetowych. W tej sytuacji prawnej organ nie podzielił poglądu, że jedynie wola organizatora decyduje o tym, jakie zadania będą przypisane tworzonej przez niego instytucji kultury, według jakich zasad taka instytucja będzie działała oraz według jakich reguł instytucja kultury będzie prowadziła swoją gospodarkę finansową. Pogląd ten stoi bowiem w sprzeczności z przytoczonymi, obowiązującymi obecnie uregulowaniami prawnymi zawartymi w ustawie z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (art. 9, art. 27 ust. 1 i art. 28), której przepisy stanowią lex specialis w stosunku do innych ustaw, w tym i do ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych.

Zdaniem organu nadzoru samodzielność instytucji kultury jako osoby prawnej oznacza także, że organizator nie może w sposób dowolny samodzielnie modyfikować zakresu działalności instytucji kultury. W przepisach art. 18-21 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej przewidziany jest tryb m.in. połączenia instytucji kultury polegający na utworzeniu jednej instytucji kultury. Jednakże tryb ten dotyczy jedynie połączenia instytucji kultury z instytucją kultury fizycznej (sportu), której podstawowym zadaniem jest zapewnienie prawidłowej rehabilitacji ruchowej, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. Zupełnie odmienny sposób finansowania przez gminę zadań z zakresu działalności sportu (jedynie bezpośrednio z budżetu gminy lub w formie dotacji przedmiotowych) oraz zadań z zakresu działalności kulturalnej (jedynie poprzez udzielenie dotacji podmiotowej) powoduje, że umieszczenie środków finansowych przeznaczonych w budżecie gminy na sport w planie finansowym samodzielnej osoby prawnej, jaką jest instytucja kultury, nie znajduje podstaw prawnych.

W skardze na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Mazowieckiego Gmina R. zarzuciła temu rozstrzygnięciu naruszenie:

– art. 107 § 1 k.p.a. w zw. z art. 91 ust. 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym i art. 6 k.p.a., polegające na nie wskazaniu właściwej podstawy prawnej zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody Mazowieckiego albowiem wskazany art. 91 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym nie stanowi podstawy prawnej zaskarżonego aktu nadzoru, którym winien być art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym,

– art. 91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w zw. z art. 6 kpa i 7 Konstytucji, polegające na uznaniu, iż przedmiotowa uchwała Rady Gminy R. jest sprzeczna z prawem, i oparciu tegoż stwierdzenia na nieobowiązujących w dniu podjęcia zarówno przedmiotowej uchwały Rady Gminy R. jak i decyzji o charakterze nadzorczym, przepisów prawa tj. ustawy z dnia 18 stycznia 1991 r. o kulturze fizycznej oraz ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych,

– art. 91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, polegające na przyjęciu, iż przedmiotowa uchwała jest sprzeczna z prawem tj. z art. 2, 18-21, 27 ust. 3 oraz 32 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, na skutek błędnego ustalenia, iż mocą przedmiotowej uchwały Rady Gminy R. doszło do połączenia instytucji kultury z instytucją kultury fizycznej (sportu) wbrew treści art. 18-21 ustawy, podczas gdy, brak jest zarówno podstaw prawnych i jak i faktycznych do poczynienia takich ustaleń, albowiem prawidłowa analiza zarówno uchwały jak i załączonego do niej statutu wskazuje, iż art. 13 i 9 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej oraz art. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie dopuszczają możliwość wprowadzenia do instytucji kultury elementów związanych z organizowaniem sportu.

– art. 2 i 32 ust. 1-3 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, polegające na błędnym uznaniu, iż włączenie do zakresu działalności Gminnego Centrum Kultury i Sportu w R. zadań z zakresu działalności sportowej, jest sprzeczne z prawem, podczas gdy z treści art. 32 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej wynika jedynie, że podstawowe zadania instytucji kultury nie zostały określone jako katalog zamknięty ale dopuszczają prowadzenie działalności innej niż wskazana w tym przepisie, pod warunkiem że instytucja kultury taką działalność zamierza prowadzić (vide art. 9 jak i 13 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej oraz art. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie dopuszczają możliwość wprowadzenia do instytucji kultury elementów związanych z organizowaniem sportu).

Wskazując na powyższe uchybienie skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego w całości.

Jak podkreśliła Rada Gminy, w niniejszej sprawie nie doszło do połączenia instytucji kultury z instytucją kultury fizycznej a tym samym do pominięcia trybu właściwego dla takiej czynności, miała natomiast miejsce jedynie zmiana jej nazwy i statutu. Analiza treści statutu przyjętego przez Radę Gminy R. nie daje podstaw by twierdzić, że w jakimkolwiek punkcie jest on sprzeczny z prawem a uchwała Rady Gminy w R. obarczona wadą nieważności. Natomiast zdaniem skarżącej sam Wojewoda Mazowiecki dokonując kontroli w ramach nadzoru, uchwały Rady Miejskiej w R. dotyczącej zmiany statutu Miejskiego Centrum Kultury, Sportu i Rekreacji im. [...] w R. (uchwała z dnia [...] grudnia 2010 r. Nr [...]) nie stwierdził tego, że zapisy dotyczące celów sportowych tej instytucji kultury są sprzeczne z prawem (akt nadzoru z dnia [...] lutego 2011 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie i na podstawie art. 148 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze.

W pierwszej kolejności Sąd zaznaczył, że przepis art. 6 k.p.a. statuujący zasadę praworządności rozumiany jako przestrzeganie prawa przez organy administracji publicznej odpowiada konstytucyjnemu ujęciu zasady praworządności określonej w art. 7 Konstytucji RP, zgodnie z którym organy administracji działają na podstawie i w granicach prawa. W takim znaczeniu praworządność oznacza zgodność z przepisami prawa obowiązującego w dacie wydawania określonego aktu administracyjnego. Zgodnie zaś z art. 107 § 1 k.p.a. orzeczenie wydane przez organ administracji publicznej musi mieć właściwą podstawę prawną tj. organ stosujący prawo ma obowiązek ustalenia obowiązujących w dacie jego wydania przepisów prawa, na które się powołuje.

Wskazując na powyższe Sąd stwierdził, że zaskarżone w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie nadzorcze zostało wydane w oparciu o nieaktualne i niewłaściwe przepisy prawa, na co słusznie zwróciła uwagę skarżąca gmina.

Jak zauważył Sąd, podstawę prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego stanowił art. 91 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 42, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 2, art. 18-21, art. 27 ust. 3 oraz art. 32 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej i art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 4 i art. 6 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (tj. z 2001 r., Dz.U. Nr 81, poz. 889 ze zm.), a także art. 4 ust. 1 pkt 8, art. 35 ust. 2 i art. 176 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 249, poz. 2104 ze zm.). Tymczasem podstawą prawną rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody Mazowieckiego powinien stanowić art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, a nie art. 91 ust. 2. W dacie wydania orzeczenia nadzorczego nie obowiązywała też ustawa z dnia 18 stycznia 1991 r. o kulturze fizycznej, która została zastąpiona ustawą z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie, która zgodnie z art. 94 tej ustawy weszła w życie po 3 miesiącach tj. 16 października 2010 r. (z dniem tym utraciła moc ustawa o kulturze fizycznej). Natomiast ustawa o finansach publicznych nie obowiązywała już od dnia 1 stycznia 2010 r., bowiem została zastąpiona nową ustawą o finansach publicznych z dnia 27 sierpnia 2009 r. Sąd zgodził się zatem z zarzutem skargi, że Wojewoda Mazowiecki wydając orzeczenie nadzorcze stwierdzające sprzeczność z prawem uchwały Gminy R. z dnia [...] czerwca 2011 r. oparł się na nieobowiązujących przepisach prawa, czym naruszył art. 6 k.p.a. oraz art. 7 Konstytucji RP.

Stwierdzając naruszenie przez organ zasady legalizmu i praworządności, Sąd wskazał, że nie dokonał analizy przedmiotowej sprawy pod względem merytorycznym, nie ustalił też czy zmiana stanu prawnego miała, czy też nie miała wpływu na wynik przedmiotowej sprawy.

W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku Wojewoda Mazowiecki, reprezentowany przez radcę prawnego, zaskarżając wyrok ten w całości podniósł następujące zarzuty:

1. art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) przez jego niezastosowanie polegające na niewykonaniu przez Sąd obowiązku kontroli działalności administracji publicznej w stosunku do całości sprawy, tj. braku odniesienia w orzeczeniu do legalności uchwały, której dotyczyło zaskarżone rozstrzygnięcie organu nadzoru;

2. art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez jego niezastosowanie polegające na niedokonaniu przez Sąd I instancji w uzasadnieniu pełnego przedstawienia i oceny stanu sprawy, sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób lakoniczny i niepełny utrudniający prześledzenie toku rozumowania Sądu, w rezultacie utrudniający sformułowanie zarzutów i poprawne skorzystanie z prawa sporządzenia i wniesienia niewadliwej formalnie skargi kasacyjnej oraz kontrolę instancyjną wyroku.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna ma uzasadnione podstawy choć nie wszystkie argumenty uzasadnienia można uznać za zasadne. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dokonał kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego w wąskim, formalnoprawnym, zakresie. Podstawę uchylenia rozstrzygnięcia nadzorczego stanowiło stwierdzenie powołania w nim niewłaściwych podstaw prawnych: art. 91 ust. 2 zamiast art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), przepisów art. 4 ust. 1, art.5 ust. 4 i art. 6 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (t.jedn. Dz.U. z 2001 r., Nr 81, poz.889 ze zm.) zamiast przepisów nowej ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz.U. Nr 127, poz.857 ze zm.) oraz przepisów art. 4 ust. 1 pkt 8, art.35 ust. 2 i art. 176 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych zastąpionej, w dacie wydawania rozstrzygnięcia nadzorczego, ustawą z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 157, poz.1240 ze zm.). Niewątpliwie takie uchybienia nie powinny mieć miejsca, zwłaszcza że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze wydał organ niewątpliwie mający możliwość korzystania z wiedzy i umiejętności zawodowej kadry prawniczej. Uchybienia te stanowią niewątpliwie naruszenie prawa, ale takie, które – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy - nie mogą być uznane za istotne. Powołanie ust. 2 zamiast ust. 1 art. 91 ustawy o samorządzie gminnym jest niewątpliwym błędem, który jednak, w sytuacji gdy istnieje przepis ust. 1 dający organowi nadzoru kompetencję do wydania rozstrzygnięcia nadzorczego, nie powinien prowadzić do uchylenia aktu nadzoru.

W rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji nie rozważył całokształtu sprawy w jej granicach wynikających nie tylko z zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego, ale także z uchwały, której to rozstrzygnięcie dotyczyło. Istotnie organ nadzoru powołał w podstawie prawnej rozstrzygnięcia nadzorczego przepisy nieaktualnych ustaw, ale to samo zrobiła Rada Gminy R., wskazując w załączniku do statutu Gminnego Centrum Kultury i Sportu w R. uchyloną już wtedy ustawę o kulturze fizycznej zamiast już obowiązującej ustawy o sporcie. Wojewoda istotnie powołał nieaktualną ustawę o finansach publicznych, ale mające znaczenie dla rozpoznawanej sprawy jej przepisy pozostały takie same w nowej ustawie z 2009 r. Rada Gminy, podejmując uchwałę nr [...] w dniu [...] czerwca 2011 r. w sprawie zmiany nazwy instytucji kultury Gminnego Ośrodka Kultury w R. oraz nadania jej statutu, w podstawie prawnej pominęła całkowicie ustawę o finansach publicznych i w konsekwencji mogło dojść do jej naruszenia. W myśl art. 14 pkt 7 ustawy o finansach publicznych zadania własne jednostki samorządu terytorialnego w zakresie kultury fizycznej i sportu, w tym utrzymywanie terenów rekreacyjnych mogą być wykonywane przez samorządowe zakłady budżetowe. Zakłady takie są jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej, działającymi na podstawie statutu, określającego w szczególności nazwę, siedzibę i przedmiot działalności. Ustawa o sporcie w art.27 stanowi, że tworzenie warunków, w tym organizacyjnych, sprzyjających rozwojowi sportu stanowi zadanie własne jednostek samorządu terytorialnego. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może określić, w drodze uchwały, warunki i tryb finansowania zadania własnego, wskazując w uchwale cel publiczny z zakresu sportu, który jednostka ta zamierza osiągnąć (może także wspierać kulturę fizyczną na podstawie przepisów odrębnych). Takiej uchwały Rada Gminy R. nie podjęła. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t.jedn. Dz.U. z 2001 r., Nr 13, poz.123 ze zm.) jednostki samorządu terytorialnego organizują działalność kulturalną, tworząc samorządowe instytucje kultury dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym. Samorządowe instytucje kultury mają osobowość prawną, są odrębnym od gminy podmiotem prawa, dysponują majątkiem, środkami trwałymi, samodzielnie gospodarują w ramach posiadanych środków, organizator nie odpowiada za ich zobowiązania. Finansowanie instytucji kultury jako odrębnych podmiotów odbywa się na innych zasadach niż zadania z zakresu sportu. Powołany w podstawie prawnej uchwały art. 11 mówi o wydawaniu aktu o utworzeniu instytucji kultury, w którym określa jej przedmiot działania, nazwę i siedzibę, a art. 13 stanowi, że te instytucje działają na podstawie aktu o ich utworzeniu oraz statutu nadanego przez organizatora. Z tytułu uchwały wynika, że ma ona na celu zmianę nazwy instytucji kultury podczas gdy w rzeczywistości jej treść, wraz z załącznikiem, stanowi o przekazaniu osobie prawnej, jaką jest instytucja kultury, do wykonywania innego rodzaju zadań własnych – zadań z zakresu sportu, finansowanych na odmiennych zasadach. Tych aspektów sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny nie zbadał, poprzestając na formalnoprawnej analizie podstaw prawnych zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego .

W tej sytuacji podstawy skargi kasacyjnej były uzasadnione i na podstawie art. 185 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.