Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka, Sędziowie Sędzia WSA Alina Dominiak, Sędzia WSA Felicja Kajut (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Januszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi E. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia 18 stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie utraty statusu osoby bezrobotnej oddala skargę.

Decyzją z dnia 18 grudnia 2007r. nr [...] Prezydent Miasta [...] orzekł o utracie przez E. K. statusu osoby bezrobotnej z dniem 30 listopada 2007r. na okres 3 miesięcy z powodu nieusprawiedliwionego niestawienia się w wyznaczonym terminie w Powiatowym Urzędzie Pracy [...] i nie powiadomienia w ciągu 7 dni o uzasadnionej przyczynie niestawiennictwa.

Od tej decyzji E. K. wniosła odwołanie, w którym stwierdziła, że decyzja świadczy o niepoznaniu się przez organ z pismami, które zostały przez nią wysłane. Odwołująca się wskazała na zaświadczenie lekarskie, z którego wynika, że w dniu wyznaczonym przez urząd nie mogła się stawić w urzędzie albowiem przebywała w szpitalu. Obowiązkiem organu było wyznaczenie nowego terminu stawiennictwa w urzędzie pracy, czego nie uczyniono.

Decyzją z dnia 18 stycznia 2008 r. nr [...], powołując się na przepisy art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 33 ust. 3 i art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy ( Dz. U. Nr 99, poz. 1001 ze zm.) Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ stwierdził, że E. K. została zarejestrowana w urzędzie pracy w dniu 13 września 2007 r. jako osoba bezrobotna. Strona była zobowiązana do stawienia się Powiatowym Urzędzie Pracy [...] w dniu 30 listopada 2007 r. w celu potwierdzenia gotowości do podjęcia pracy. Przyjęcie powyższego do wiadomości strona potwierdziła własnoręcznym podpisem na dokumencie urzędowym. Pomimo tego strona nie stawiła się w urzędzie pracy i nie powiadomiła w okresie 7 dni od tej daty o przyczynie niestawiennictwa. Organ wskazał przy tym na treść art. 33 ust. 3 i 33 ust. 4 pkt 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy i na formę, w jakiej można uskutecznienie usprawiedliwić nieobecność w urzędzie pracy z powodu czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby, wskazując, że jest nią zaświadczenie lekarskie wystawione na formularzu ZUS ZLA.

Odnosząc się do stanu faktycznego sprawy organ stwierdził, że strona przedłożyła zaświadczenie lekarskie z dnia 22 listopada 2007 r. o jeje niezdolności do pracy z powodu choroby od dnia 15 listopada 2007 r. do 16 listopada 2007 r., natomiast nie przedłożyła zaświadczenia lekarskiego, że w dniu 30 listopada 2007 r. tj. w dniu wyznaczonego stawiennictwa w urzędzie pracy. Organ stwierdził zatem, że strona nie usprawiedliwiła skutecznie jej niestawiennictwa i - odwołując się do treści art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy - stwierdził, że organ pierwszej instancji zobligowany był do wydania orzeczenia o utracie przez E. K. statusu osoby bezrobotnej.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wniosła na powyższą decyzję E. K. wnosząc o jej uchylenie. W skardze wskazano, że jest bezsporne, iż skarżąca została zobowiązana do stawienia się w Urzędzie Pracy w G. w dniu 30 listopada 2007 r., jak też rzeczą bezsporną jest, że skarżąca powiadomiła urząd, że w tym dniu nie może się stawić z powodu choroby, na potwierdzenie czego złożyła w urzędzie zaświadczenie lekarskie z dnia 22 listopada 2007 r. Zdaniem skarżącej, w sytuacji, gdy urząd miał wątpliwości co do wiarygodności tego zaświadczenia lekarskiego, winien był skontaktować się z lekarzem, który je wydał.

Wojewoda [...] w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

W piśmie z dnia 16 marca 2008 r. E. K. złożyła wniosek o zwrócenie się do Nadmorskiego Centrum Medycznego w G. o wydanie oryginału zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego niemożność jej stawienia się w urzędzie pracy w dniu 30 listopada 2007 r., jak również o przesłuchanie na rozprawie lekarza I. P., który je wystawił. W odpowiedzi na zapytanie Sądu odnośnie prawidłowego określenia nazwy przychodni zdrowia, do której należy się zwrócić w związku ze złożonym wnioskiem, E. K. przesłała zaświadczenie lekarskie z dnia 28 marca 2008 r. wystawione przez lekarza I. P. (k. 28 akt sprawy). Na rozprawie w dniu 19 czerwca 2008 r. pełnomocnik skarżącej wycofał wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka I. P. Na tej samej rozprawie Sąd zobowiązał pełnomocnika do złożenia zaświadczenia lekarskiego wystawionego w związku z wezwaniem skarżącej do stawiennictwa w urzędzie pracy w dniu 30 listopada 2007 r. na które powoływał się pełnomocnik na rozprawie. W wykonaniu powyższego pełnomocnik skarżącej przesłał kserokopię zaświadczenia lekarskiego z dnia 20 czerwca 2008 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) rozstrzygając w granicach danej sprawy, sąd administracyjny nie jest związany granicami skargi.

Dokonując kontroli decyzji wydanych w niniejszej sprawie Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy ( w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji ) bezrobotni mają obowiązek zgłaszania się do właściwego powiatowego urzędu pracy w wyznaczonych terminach w celu potwierdzenia swojej gotowości do podjęcia pracy i uzyskania informacji o możliwościach zatrudnienia lub szkolenia.

Z kolei, w myśl art. 33 ust. 4 pkt 4 w/w ustawy starosta pozbawia statusu bezrobotnego, który nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie i nie powiadomił w okresie do 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje na okres 3 miesięcy od dnia niestawienia się w powiatowym urzędzie pracy.

Skarżąca przyjęła do wiadomości termin obowiązkowego stawiennictwa w urzędzie pracy w dniu 30 listopada 2007 r. składając podpis na zwrotnym poświadczeniu odbioru wezwania, została też należycie poinformowana o obciążających ją obowiązkach, w tym również o obowiązku i trybie usprawiedliwienia niestawiennictwa w urzędzie pracy w wyznaczonym terminie.

Bezspornym jest, że skarżąca nie stawiła się w wyznaczonym terminie w powiatowym urzędzie pracy. Fakt ten skarżąca tłumaczyła w odwołaniu tym, że przedstawiła w PUP zaświadczenie lekarskie przesłane przez nią w dniu 22 listopada 2007 r., z którego wynikało, że w dniu 30 listopada 2007 r. nie może się stawić w urzędzie albowiem przebywała w szpitalu. Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, że w aktach sprawy znajduje się zaświadczenie lekarskie z dnia 22 listopada 2007 r. o niezdolności skarżącej do pracy w dniach od 15 listopada 2007 r. do dnia 16 listopada 2007 r., ze wskazaniem lekarskim, że chory może chodzić. Jak słusznie zauważył organ odwoławczy, zaświadczenie to nie usprawiedliwiało nieobecności strony w urzędzie pracy w wyznaczonym terminie.

Należy jednak zauważyć, że poza w/w zaświadczeniem w aktach administracyjnych znajdują się ponadto inne zaświadczenia lekarskie, jednak dotyczą one wcześniejszych okresów niezdolności skarżącej do pracy ( od 18 września 2007 r. do 24 września 2007 r. oraz od 9 października 2007 r. do 15 października 2007 r.). Nadto w aktach znajduje się zaświadczenie ze Szpitala Specjalistycznego [...], z którego wynika, że skarżąca przebywała tam od dnia 15 listopada 2007 r. do dnia 16 listopada 2007 r., z zaleceniem podjęcia leczenia ambulatoryjnego wg wskazań lekarza i dalszego leczenia w poradni przyszpitalnej.

Wynika z powyższego, że skarżąca nie przedstawiła - ani przed wyznaczonym terminem stawiennictwa, ani później - zaświadczenia lekarskiego, które usprawiedliwiałoby jej niestawiennictwo w urzędzie pracy w dniu 30 listopada 2007 r.

Nie można przy tym uznać, jak chciała tego skarżąca, a co wynika z treści jej odwołania, że wobec otrzymania zaświadczenia lekarskiego z dnia 22 listopada 2007 r. obowiązkiem urzędu pracy było wyznaczenie jej nowego terminu stawiennictwa. Przedstawione przez skarżącą zaświadczenia nie dawały ku temu żadnych podstaw, zarówno z uwagi na okres, którego dotyczyły, jak również treść zaleceń lekarskich w nich zawartych. Skarżąca przesyłając to zaświadczenie nie złożyła przy tym żadnego wniosku, by w uwagi na jej zły stan zdrowia, organ wyznaczył inny termin jej stawiennictwa w urzędzie pracy.

Odnosząc się zaś do faktu przedstawienia w trakcie toczącego się postępowania sądowego dwóch zaświadczeń lekarskich należy zauważyć, że zostały one wystawione odpowiednio w dniu 28 marca 2008 r. i 20 czerwca 2008 r. zatem, nie mogły być one znane organom orzekającym w sprawie, a nadto żadne z nich nie mogło być zaświadczeniem, które - jak twierdził pełnomocnik skarżącej na rozprawie w dniu 19 czerwca 2008 r. skarżąca złożyła osobiście przed dniem 30 listopada 2007 r. w urzędzie pracy za pokwitowaniem.

W tej sytuacji uznać należało, że właściwe organy zasadnie zastosowały wobec skarżącej sankcję wynikającą z przywołanego powyżej przepisu, pozbawiając ją statusu osoby bezrobotnej na okres 3 miesięcy.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.