Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Mariola Jaroszewska asesor WSA Magdalena Dobek-Rak po rozpoznaniu w Gdańsku w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 września 2020 r. sprawy ze skargi J. B. na decyzję Wojewody z dnia 30 marca 2020 r., nr [...] w przedmiocie wydania zaświadczenia o przekształceniu użytkowania wieczystego w prawo własności 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącej J. B. kwotę 100,00 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wpłynęła skarga J.B. na postanowienie Wojewody z dnia 30 marca 2020 r. nr [...], utrzymujące w mocy postanowienie Starosty z dnia 9 września 2019 r.

Zaskarżone postanowienie zostało wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z dnia 28 maja 2019 r. J.B. wystąpiła do Starosty o wydanie zaświadczenia o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości gruntowej położonej w gminie U., obręb D., oznaczonej ewidencyjnie jako działki nr [...] i nr [...].

Starosta postanowieniem z dnia 9 września 2019 r. odmówił wydania wnioskowanego zaświadczenia, ponieważ znajdujący się na przedmiotowej nieruchomości nieujawniony w ewidencji gruntów budynek przeznaczony jest nie na cele mieszkaniowe, lecz na cele turystyczne, a obejmujący nieruchomość skarżącej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego potwierdza, że podstawowym przeznaczeniem przedmiotowych działek są usługi turystyczne. Tymczasem zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów, z dniem 1 stycznia 2019 r. prawo użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe przekształca się w prawo własności tych gruntów.

Rozpoznając zażalenie J.B. Wojewoda postanowieniem z dnia 30 marca 2020 r. nr [...] utrzymał w mocy postanowienie Starosty z dnia 9 września 2019 r.

W uzasadnieniu wskazano, że w wypisie z rejestru gruntów działka nr [...], na której posadowiony jest przedmiotowy budynek, oznaczona jest symbolem B - tereny mieszkaniowe i wymienione są w nim lokale wraz z odrębnymi numerami ksiąg wieczystych. Druga zaś działka – nr [...] oznaczona jest jako droga i zapisana jest w tej samej księdze wieczystej, co działka nr [...]. Stanowią one zatem jedną nieruchomość. Ponadto zgodnie z wpisami w księdze wieczystej nr [...] nieruchomość zabudowana jest budynkiem mieszkalnym, w którym wyodrębniono 6 samodzielnych lokali mieszkalnych, dla których założono odrębne księgi wieczyste.

Odnosząc się do zarzutu podniesionego w zażaleniu, że ustawodawca w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów, nie uzależnił przekształcenia od przeznaczenia nieruchomości w planie miejscowym, stawki opłaty za użytkowanie wieczyste, celu, na jaki grunt został oddany w użytkowanie wieczyste w umowie, ani od faktycznego wykorzystywania gruntu, organ przyznał, że zapisów takich rzeczywiście w ustawie nie zawarto, a ustawodawca posłużył się kryterium rodzaju zabudowy. Jednak zdaniem organu intencją ustawodawcy było zapewnienie możliwości przekształcenia podmiotom, które z powodu skomplikowanej sytuacji prawnej nieruchomości miały z tym niezawiniony problem lub były tego prawa pozbawione. Ustawa przyznała użytkownikom wieczystym prawa kosztem pozbawienia mienia jednostki samorządu terytorialnego i Skarbu Państwa, zatem niewątpliwie chodziło o nieruchomości, odnośnie których nie ma wątpliwości co do ich mieszkaniowego charakteru. Ze względu na konstytucyjną zasadę równego traktowania i nieróżnicowania podmiotów posiadających te same cechy relewantne, zakresem przekształcenia objęci zostali wszyscy użytkownicy wieczyści, którzy wykorzystują grunty publiczne na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, czyli zarówno właściciele lokali mieszkaniowych w budynkach wielolokalowych, jak i domów jednorodzinnych.

Następnie Wojewoda wskazał na okoliczności, które jego zdaniem poddają w wątpliwość, czy przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest budynkiem mieszkalnym. Po pierwsze organ pierwszej instancji przed sądem wykazał zasadność utrzymania na nieruchomości stawki 2-procentowej opłaty za użytkowanie wieczyste, czyli stawki dla nieruchomości, na których prowadzi się działalność turystyczną (wyrok Sądu Rejonowego, sygn. akt [...]). Po drugie, w wyniku analizy materiałów dotyczących śledztwa w sprawie m.in. dokonanego w październiku 2010 r. podrobienia w celu użycia za autentyczny dokumentu w postaci projektu budowlanego, dotyczącego zmiany sposobu użytkowania budynków rekreacyjno-mieszkalnych na budynki mieszkalne, umorzonego z powodu niewykrycia sprawcy, Wojewoda uznał, że do wydania zaświadczeń o samodzielności lokali w budynku na przedmiotowej działce doszło na podstawie nieprawdziwych informacji. Tym samym nie można argumentu o wyodrębnieniu lokali użyć do poparcia tezy o zabudowaniu nieruchomości na cele mieszkaniowe skutkującego przekształceniem.

J.B. w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na postanowienie Wojewody z dnia 30 marca 2020 r. nr [...] wniosła o jego uchylenie i przekazanie sprawy organowi do ponownego rozpoznania. Zarzuciła przy tym naruszenie art. 1 ust. 2 oraz art. 4 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów oraz art. 218 i 219 kpa, a także błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, w wyniku którego wydano postanowienie istotnie naruszające prawa skarżącej jako użytkownika wieczystego przedmiotowych działek gruntu.

Skarżąca wyjaśniła, że jest użytkownikiem wieczystym działek [...] - [...] i [...], położonych w D., gmina U., stanowiących własność Skarbu Państwa. i właścicielem stanowiących odrębne nieruchomości budynków, posadowionych na działkach. Zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów, zaświadczenie zawiera oznaczenie nieruchomości gruntowej lub lokalowej, według ewidencji gruntów i budynków oraz ksiąg wieczystych prowadzonych dla tych nieruchomości. Ustawodawca postanowił zatem ograniczyć postępowanie wyjaśniające prowadzone przez organ wydający zaświadczenie do wpisów widniejących w ewidencji gruntów i budynków oraz ksiąg wieczystych. Zgodnie z mapą ewidencyjną na działkach znajdują się budynki, które - z uwagi na bezczynność organu ewidencyjnego - nie są wpisane do rejestru gruntów. Brak opisu tych budynków, oznaczonych jako BNE - budynki nieewidencyjne. Natomiast budynki te są naniesione na mapę ewidencyjną. W rejestrze gruntów ujawnione są działki, których współwłaścicielami są właściciele 6 wyodrębnionych lokali. Wszystkie lokale należą do skarżącej. Działki oznaczone są symbolami B - tereny mieszkaniowe. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (tekst jednolity Dz. U. z 2019r. poz. 393), do terenów mieszkaniowych zalicza się grunty, niewchodzące w skład działek siedliskowych, m.in. zajęte pod budynki zaliczone w PKOB do działu 11 - budynki mieszkalne.

Wobec powyższego zgodnie z danymi ujawnionymi w ewidencji gruntów i budynków, nieruchomości zabudowane są budynkami mieszkalnymi, w których wyodrębniono po 6 lokali mieszkalnych. Zgodnie z wpisami w księgach wieczystych, nieruchomości zabudowane są stanowiącymi odrębne nieruchomości budynkami mieszkalnymi o powierzchni użytkowej 202,66m2 każdy. W każdym z trzech budynków wyodrębniono 6 samodzielnych lokali mieszkalnych, dla których założono odrębne księgi wieczyste. Stosownie do art. 1 ustawy, z dniem 1 stycznia 2019 r. prawo użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe przekształca się w prawo własności tych gruntów. Przez grunty zabudowane na cele mieszkaniowe należy rozumieć nieruchomości zabudowane wyłącznie m.in. budynkami: mieszkalnymi wielorodzinnymi, w których co najmniej połowę liczby lokali stanowią lokale mieszkalne.

Zdaniem skarżącej z punktu widzenia ustawy nieistotny jest cel oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste wyznaczający treść tego prawa określony w umowie bądź decyzji uwłaszczeniowej. Ponadto brak w przepisach prawa wyraźnej definicji "budynku wielorodzinnego" nakazuje przyjąć jej zdaniem, że będzie nim budynek mieszkalny inny niż budynek jednorodzinny. Konstrukcja art. 1 ust. 2 ustawy pozwala zatem na objęcie przepisami gruntów zabudowanych budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi (wielolokalowymi) o funkcji mieszanej, np. dominująca funkcja mieszkaniowa, dodatkowa - usługowa. W przypadku nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi ustawodawca uzależnia wystąpienie skutków przewidzianych w ustawie od tego, czy co najmniej połowę liczby lokali stanowią lokale mieszkalne.

W ocenie skarżącej organy orzekające w sprawie błędnie eksponują przesłankę funkcjonalną przekształcenia, którą ustawodawca w ustawie się nie posługuje. Tymczasem przekształceniu podlega grunt zabudowany takim budynkiem, w którym ponad połowa lokali to lokale mieszkalne i to bez względu na ich powierzchnię. Nie ma natomiast znaczenia faktyczny sposób wykorzystywania działek, stawka opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, ani cel, na jaki grunt został oddany w użytkowanie wieczyste w umowie. Bez znaczenia pozostaje również przeznaczenie gruntu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, do którego ustawa nie odsyła. Przy czym podkreślić należy, że organ posługuje się nieprawdą twierdząc, że z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika przeznaczenie działek pod zabudowę usług turystycznych, podczas gdy plan ten dopuszcza także usługi handel detaliczny, gastronomię, rozrywkę, usługi oraz mieszkania. Skarżąca wskazała także, że wykorzystanie turystyczne, czyli najem lokali, realizowany jest na gruncie wyłącznie w okresie letnim, na przełomie lipca i sierpnia, przy tym nie we wszystkich budynkach i nie w każdym lokalu. Skoro w budynkach wyodrębniono ponad połowę (wszystkie) lokale mieszkalne, to budynek ten spełnia definicję określoną w art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy.

Podkreślono też, że pominięcie przez organy obu instancji treści wpisów w księgach wieczystych rażąco narusza art. 365 kodeksu postępowania cywilnego oraz art. 2, 3 i 5 ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Wpis w księdze wieczystej jest orzeczeniem, zaś wyodrębnienie lokalu i założenie dla niego nowej księgi wieczystej ma charakter wpisu konstytutywnego (tworzącego prawo). Dokonanie wpisu, czyli założenie przez sąd księgi wieczystej dla lokalu, tworzy prawo odrębnej własności lokalu. Zgodnie z art. 365 KPC orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Wobec powyższego organ nie jest uprawniony do ignorowania faktu wyodrębnienia lokali mieszkalnych w budynkach. Organ nie może zasłaniać się nieznajomością tych wpisów oraz nie może ich kwestionować, albowiem domniemanie z art. 3 ustawy o księgach wieczystych i hipotece może zostać obalone wyłącznie w postępowaniu z art. 10 tej ustawy, nigdy zaś w postępowaniu administracyjnym. Bez znaczenia dla przedmiotowej sprawy pozostają okoliczności związane z wydaniem zaświadczenia o samodzielności lokali. Same zaświadczenia nie mają przy tym żadnego znaczenia dla przedmiotowej sprawy, albowiem sąd cywilny, w tym sąd wieczystoksięgowy nie jest związany treścią zaświadczenia o samodzielności lokalu oraz nie jest ono podstawą założenia księgi wieczystej. Odrębna własność lokalu powstała z momentem założenia księgi wieczystej, zaś organ do dnia dzisiejszego tego skutecznie nie zakwestionował w trybie art. 10 ukwh. Ujawnienie prawa w księdze wieczystej jest ostateczną i dopełniającą przesłanką powstania odrębnej własności lokalu.

W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się uzasadniona.

Przedmiotem kontroli sądu w niniejszej sprawie było postanowienie Wojewody z dnia 30 marca 2020 r., utrzymujące w mocy postanowienie Starosty z dnia 9 września 2019 r. o odmowie wydania zaświadczenia o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności odnośnie nieruchomości gruntowej położonej w gminie U., obręb D., oznaczonej ewidencyjnie jako działki nr [...] i nr [...].

Rozpoznając niniejszą sprawię w pierwszej kolejności należy wskazać, że kwestie wydawania zaświadczeń uregulowane zostały w Dziale VII Kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 217 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie. W myśl art. 217 § 2 k.p.a. zaświadczenie wydaje się, jeżeli:

1) urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa;

2) osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego.

Zaświadczenie to jest czynnością materialnotechniczną polegającą na urzędowym potwierdzeniu obiektywnie istniejącego stanu rzeczy, dotyczącego faktów lub prawa. Jest ono przy tym przejawem wiedzy, a nie woli organu administracji publicznej, dokonywanym - w myśl art. 218 § 1 k.p.a. - na podstawie posiadanych rejestrów i ewidencji, bądź innych danych znajdujących się w posiadaniu organu. Zakres postępowania wyjaśniającego, prowadzonego przed wydaniem zaświadczenia, jest ograniczony do analizy posiadanej dokumentacji oraz danych zgromadzonych w wyżej wskazanych zasobach i oceny możliwości ich przeniesienia do treści zaświadczenia. Natomiast samą wartość zaświadczenia należy oceniać w kategoriach wyrażania prawdy obiektywnej co do faktów lub prawa, co oznacza, że można zanegować jego wartość, wykazując, że potwierdza ono stan niezgodny z rzeczywistym stanem rzeczy.

W związku z tym zaświadczenie wydawane w trybie k.p.a. nie jest indywidualnym aktem administracyjnym, lecz potwierdza jedynie określony stan faktyczny, bądź stan prawny, o ile wynika on z posiadanych przez organ rejestrów, ewidencji, bądź innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Z uwagi na ograniczony charakter omawianego postępowania nie wymaga ono prowadzenia postępowania dowodowego w pełnym zakresie, czy rozstrzygnięć spornych kwestii, tak jak to czyni organ w postępowaniu jurysdykcyjnym. Nie jest zatem dopuszczalne dokonywanie w tym trybie jakichkolwiek ustaleń faktycznych i ocen prawnych niewynikających z prowadzonej przez organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Natomiast dopuszczalność przeprowadzenia przez organ postępowania wyjaśniającego, o którym mowa w art. 218 § 2 k.p.a., tylko w koniecznym zakresie oznacza, że może ono odnosić się do zbadania okoliczności wynikających z posiadanych przez organ ewidencji, rejestrów i innych danych, czy dane te odnoszą się do osoby wnioskodawcy, faktów, stanu prawnego, którego poświadczenia domaga się wnioskodawca.

Postępowanie wyjaśniające spełnia zatem jedynie pomocniczą rolę przy ustalaniu treści zaświadczenia, a jego przedmiotem powinno być ustalenie, jakiego rodzaju ewidencje, rejestry i inne zbiory danych mogą zawierać żądane przez wnioskodawcę okoliczności i ustalenie ich dysponentów. Postępowanie to ma na celu usunięcie wątpliwości co do znanych, bo istniejących już faktów lub stanu prawnego (zob. m.in. wyroki NSA z dnia: 31 maja 2010 r., sygn. akt I OSK 1633/09; z dnia 8 września 2009 r., sygn. I OSK 104/09, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, https://orzeczenia.nsa.gov.pl; por. Z. Kmiecik, Charakter prawny zaświadczenia a możliwość ustalania i weryfikacji jego treści PiP 2004nr 10 s. 63). Brak jest też podstaw do tego, aby w tego rodzaju sprawie stosować art. 75 § 1 k.p.a., czyli dopuścić jako dowód wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, gdyż jest to postępowanie prowadzone jedynie w oparciu o stosowne dokumenty (zob. wyrok NSA z dnia 17 maja 2016 r., sygn. akt I OSK 1359/16, dostępne w CBOSA).

Niemniej jednak, niezależnie od ww. ogólnych zasad dotyczących wydawania zaświadczeń uregulowanych w k.p.a., należy również uwzględnić stosowne przepisy materialnoprawne, z których wynika obowiązek potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w formie zaświadczenia. To z właściwych przepisów materialnoprawnych wynikać będzie, jaka okoliczność ma być stwierdzona w formie zaświadczenia.

W rozważnym wypadku takie przepisy zostały zwarte w ustawie z dnia 20 lipca 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności (Dz. U. z 2020 r., poz. 139 ze zm., ustawa przekształceniowa). Na mocy art. 1 ust. 1 tej ustawy z dniem 1 stycznia 2019 r. prawo użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe przekształca się w prawo własności tych gruntów. Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 podstawę ujawnienia prawa własności gruntu w księdze wieczystej oraz ewidencji gruntów i budynków stanowi zaświadczenie potwierdzające przekształcenie wydawane w przypadku gruntów stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego odpowiednio przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zarząd powiatu albo zarząd województwa. Zaświadczenie to zawiera oznaczenie nieruchomości gruntowej lub lokalowej, według ewidencji gruntów i budynków oraz ksiąg wieczystych prowadzonych dla tych nieruchomości (art. 4 ust. 3 zd. 1). W zaświadczeniu potwierdza się przekształcenie oraz informuje o obowiązku wnoszenia rocznej opłaty przekształceniowej, wysokości i okresie wnoszenia tej opłaty, a także możliwości wniesienia opłaty, o której mowa w art. 7 ust. 7 ( tj. opłaty jednorazowej) i zasadach jej wnoszenia. Zaświadczenie zawiera pouczenie o możliwości złożenia wniosku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 (tj. wniosek o ustalenie wysokości lub okresu wnoszenia opłaty w drodze decyzji) oraz stanowi podstawę wpisu w dziale III księgi wieczystej roszczenia o opłatę, w odniesieniu do każdoczesnego właściciela nieruchomości (vide. art. 4 ust. 4 i 5 ustawy).

Z analizy przedstawionych regulacji wynika, że dla możliwości wydania zaświadczenia o przekształceniu rozstrzygająca jest okoliczność, czy dana nieruchomość jest zabudowania budynkami mieszkalnymi wymienionymi w art. 1 ust. 2 ustawy przekształceniowej, a więc budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi (pkt 1) lub mieszkalnymi wielorodzinnym, w których co najmniej połowę liczby lokali stanowią lokale mieszkalne (pkt 2) lub o których mowa w pkt 1 lub 2, wraz z budynkami gospodarczymi, garażami, innymi obiektami budowlanymi lub urządzeniami budowlanymi, umożliwiającymi prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków mieszkalnych. Przy czym treść tego przepisu i użycie zwrotu "wyłącznie" wskazuje, że wolą ustawodawcy było stosowanie przepisów ustawy jedynie do ww. kategorii budynków co oznacza, że nie można jej zakresu rozszerzać na inne rodzaje zabudowań. W związku z tym, mając na uwadze legalną definicję budynku mieszkalnego jednorodzinnego, zawartą w art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 1186 ze zm.), trzeba przyjąć, że jest to budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku. Natomiast w myśl § 3 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r., poz. 1065 ze zm.) budynkiem zamieszkania zbiorowego jest budynek przeznaczony okresowego pobytu ludzi, w szczególności hotel, motel, pensjonat, dom wypoczynkowy, dom wycieczkowy, schronisko młodzieżowe, schronisko, internat, dom studencki, budynek koszarowy, budynek zakwaterowania na terenie zakładu karnego, aresztu śledczego, zakładu poprawczego, schroniska dla nieletnich, a także budynek do stałego pobytu ludzi, w szczególności dom dziecka, dom rencistów i dom zakonny.

Ponadto, zdaniem sądu, dla dokonania ustaleń w omawianym zakresie co do zasady punktem wyjścia powinny być informacje zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Zgodnie bowiem z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2020 r., poz. 276) ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące: 1) gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas bonitacyjnych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty; 2) budynków - ich położenia, przeznaczenia, funkcji użytkowych i ogólnych danych technicznych; 3) lokali - ich położenia, funkcji użytkowych oraz powierzchni użytkowej. Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Zamiarem ustawodawcy przy wprowadzaniu zawartej w przytoczonym wyżej przepisie ogólnej klauzuli związania danymi ewidencyjnymi było uporządkowanie i ujednolicenie sposobu postrzegania szeregu istotnych parametrów nieruchomości i to w ogólnym kontekście (wymiaru podatków, statystyki, planowania przestrzennego, prowadzenia ksiąg wieczystych itd.). W konsekwencji należy przyjąć koncepcję o bezwzględnym związaniu zapisami ewidencji gruntów i budynków również dla potrzeb stosowania komentowanej ustawy przekształceniowej (zob. Ł. Sanakiewicz, Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów. Komentarz, WKP 2019).

W przedmiotowej sprawie organy jako uzasadniające odmowę wydania zaświadczenia o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności wskazały okoliczności, których podstawą nie są dane zawarte w treści ewidencji gruntów i budynków, czy zapisy księgi wieczystej prowadzonych dla spornej nieruchomości. Mianowicie organy za istotną uznały treść wyroku Sądu Rejonowego z dnia 30 stycznia 2013 r., sygn. akt [...] wskazującego na zasadność utrzymania na spornej nieruchomości stawki 2-procentowej opłaty za użytkowanie wieczyste, czyli stawki dla nieruchomości, na których prowadzi się działalność turystyczną. Nadto przywołały okoliczności prowadzenia postępowania karnego w sprawie dokonanego w październiku 2010 r. podrobienia w celu użycia za autentyczny dokumentu w postaci projektu budowlanego, dotyczącego zmiany sposobu użytkowania położonego na spornej nieruchomości budynku rekreacyjno-mieszkalnego na budynek mieszkalny, umorzonego z powodu niewykrycia sprawcy oraz na stanu tego budynku w 2012 r wynikającego z wizji lokalnej. Za istotny dowód w sprawie uznały też wydruki ze stron internetowych dotyczące wynajmowania pokoi na cele turystyczne w przedmiotowym budynku wykonane 18 października 2017 r. .

W tym miejscu powtórzyć należy, iż postępowaniu dotyczącym wydania zaświadczenia o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności organ proceduje w oparciu o dane aktualne wynikające z ewidencji gruntów. W związku z czym nawet jeżeli inne okoliczności wskazują na niezgodność stanu faktycznego ze stanem ujawnionym w ewidencji, rozstrzygające znaczenia mają zapisy ewidencyjne. Z treści art. 22 ust. 2 Prawa geodezyjnego i kartograficznego wynika bowiem domniemanie, że dane zawarte w ewidencji gruntów odpowiadają stanowi faktycznemu. Dopiero ich zmiana w odpowiednim do tego trybie mogłaby zostać uwzględniona w przypadku ponownego ubiegania się o zaświadczenie i doprowadzić do zrewidowania aktualnych ustaleń.

Organy pominęły natomiast znajdujący się w aktach sprawy uproszczony wypis z rejestru gruntów sporządzony w dniu 5 kwietnia 2019 r., według stanu na dzień 29 września 2017 r., z którego wynika, iż działka nr [...] stanowi użytek oznaczony jako dr- drogi, natomiast działka nr [...] stanowi użytek B – tereny mieszkaniowe. Zawarta jest tam również informacja o współużytkowaniu wieczystym skarżącej związanym z 6 lokalami z odesłaniem do odpowiednich numerów ksiąg wieczystych.

Nie odniesiono się także do treści księgi wieczystej nr [...], według stanu na dzień 20 września 2019 r., dotyczącej wyodrębnienia w budynku położonym na przedmiotowej nieruchomości 6 samodzielnych lokali.

Tym samym organy uchyliły się od oceny dowodów, które mają decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. – dalej jako p.p.s.a.) orzeł jak w sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 w związku z art. 205 § 1 p.p.s.a.