Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Bursa Sędziowie : WSA Magda Froncisz (spr.) WSA Agnieszka Nawara-Dubiel Protokolant : starszy sekretarz sądowy Małgorzata Piwowar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi P. Sp. z o.o. w T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 5 października 2015 r. [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy skargę oddala

Burmistrz Miasta i Gminy Z. decyzją nr [....] z dnia 23 lipca 2015 r. znak: [....] ustalił dla [....] Sp. z o.o. w T. , dalej "inwestor" lub "skarżąca", warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie instalacji fotowoltaicznej o mocy do 0,8 MW wraz z infrastrukturą towarzyszącą - na części działki nr [....] w miejscowości W. , gmina Z.

W decyzji wskazano rodzaj inwestycji: zabudowa produkcyjna - budowa instalacji fotowoltaicznej o mocy do 0,8 MW wraz z infrastrukturą towarzyszącą, w tym linia średniego napięcia i niskiego napięcia, stacja

transformatorowa - na działce nr [....] położonej w miejscowości W. w części obejmującej użytki i klasy: RIVa, RIVb, PslV oraz nieużytki N- łącznie o powierzchni 2,65 ha.

Jako funkcję zabudowy i zagospodarowania obszaru analizowanego wskazano: istniejący zespół zabudowy mieszkaniowej zagrodowej i jednorodzinnej oraz produkcyjnej (młyn) i usługowej (szkoła i sklep), tereny upraw rolnych, drogi publiczne i wewnętrzne.

W decyzji określono warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych.

Jako podstawę prawną decyzji organ I instancji wskazał art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1, ust. 2, ust. 4, art. 61 ust. 1-5, art. 63 ust. 2-4 w związku z art. 64 i art. 65 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2015 r., poz. 199 ze zm.), dalej "u.p.z.p." oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.; obecnie Dz.U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.), dalej "K.p.a."

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że wnioskiem z dnia 18 lipca 2013 r. (uzupełnionym 7 października 2013 r., 20 grudnia 2013 r., 31 marca 2015 r. i 7 kwietnia 2015 r.) inwestor zwrócił się o ustalenie warunków zabudowy dla ww. zamierzenia budowlanego.

Zdaniem organu podanie inwestora o wydanie decyzji ustalającej warunki zabudowy dla określonego w sentencji decyzji zamierzenia budowlanego spełnia wymagania ustawowe.

Dla terenu objętego wnioskiem inwestora, na dzień orzekania o ustaleniu warunków zabudowy, Gmina Z. nie posiada prawnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Z przytoczonej przez organ dyspozycji art. 61 ust. 1 u.p.z.p. wynika, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia określonych warunków, w tym wynikającej z art. 61 ust. 1 pkt 1 zasady tzw. "dobrego sąsiedztwa" polegającej na tym, że co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 26.08.2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1588) dla terenu objętego wnioskiem inwestora wyznaczono na kopii mapy zasadniczej w skali 1:1000 granice obszaru analizowanego wokół granic działki podlegającej zainwestowaniu (z uwagi na nieregularny kształt działki, na której realizowana ma być inwestycja oraz jej ograniczoną szerokość przylegającą wprost do drogi gminnej - jako szerokość frontową działki przyjęto jej całą szerokość liczoną w głębi działki - jako właściwy wskaźnik do rzetelnej analizy), a następnie w granicach wyznaczonego obszaru analizowanego przeprowadzono stosowną analizę warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, o której mowa w art. 53 ust. 3 pkt 1 u.p.z.p., pod kątem łącznego spełnienia warunków określonych w art. 61 ust. 1 u.p.z.p.. Podstawę do stwierdzenia kontynuacji funkcji oraz określenia parametrów, cech i wskaźników zabudowy stanowią przeanalizowane działki w granicach obszaru analizowanego, a nie tylko działki bezpośrednio przylegające do terenu inwestycji. Zgodnie z przywołanym wyżej rozporządzeniem - w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego analizy cech zabudowy i zagospodarowania terenu w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy dokonuje się w granicach całego obszaru analizowanego, a nie tylko na działkach bezpośrednio przyległych do terenu inwestycji.

W przedmiotowej sprawie – zdaniem organu - warunki wynikające z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym są spełnione. Przeprowadzona analiza funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania obszaru analizowanego wykazała, że istnieje możliwość realizacji wnioskowanej inwestycji na warunkach określonych w powołanej na wstępie decyzji.

Organ stwierdził, że funkcja na wnioskowanej do zabudowy działce oraz poszczególne parametry dla wnioskowanej zabudowy - określonej w sentencji decyzji - zostały określone w sposób zgodny z prawem.

Odnosząc się do pozostałych warunków określonych w art. 61 ust. 1 punkty 2- 5 u.p.z.p. wskazano, że: wnioskowany teren posiada dostęp do drogi publicznej; istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla projektowanego zamierzenia inwestycyjnego; teren w ramach projektowanej inwestycji nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne (projektowana inwestycja związana jest z częścią działki nr [....] o powierzchni ok. 2,65 ha; teren ten sklasyfikowany jest jako grunty B-PslV, PslV, RIVa, RIVb, N, Wp (teren nie jest objęty zgodą na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze w planie zagospodarowania przestrzennego, który utracił ważność); dokonana analiza zgromadzonego materiału wykazała brak sprzeczności wnioskowanego zamierzenia inwestycyjnego z przepisami odrębnymi, wymienionymi w punkcie IV decyzji.

Zgodnie z wymogiem art. 53 ust. 3 pkt 2 u.p.z.p. dokonano także analizy stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji. Planowana inwestycja nie wpłynie na zmianę dotychczasowej funkcji, zasad i zagospodarowania przedmiotowego terenu. W świetle powyższego wnioskowane zamierzenie inwestycyjne objęte wnioskiem inwestora, po spełnieniu określonych w decyzji warunków, jest zgodne z wymogami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz zasadami zabudowy i zagospodarowania terenu.

Organ wskazał, że przy opracowywaniu niniejszej decyzji posiłkowano się materiałami planistycznymi zawartymi w a)planie zagospodarowania przestrzennego gminy Z. , który utracił moc na podstawie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a który posiadał zgodę na zmianę przeznaczenia gruntów na cele nierolnicze, b)studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Z.

Po przeanalizowaniu przepisu art. 53 ust. 4 u.p.z.p. organ stwierdził, że nałożenie obowiązku przeprowadzenia uzgodnień, o których mowa w pkt 1, 2, 3, 4, 5, 7,10 i 11 nie dotyczy przedmiotowej inwestycji.

W toku postępowania:

• organy określone w art. 53 ust. 4 pkt 6 u.p.z.p. właściwe:

* w sprawach ochrony gruntów rolnych organ uzgodnił decyzje w odniesieniu do gruntów wykorzystywanych na cele rolne w rozumieniu przepisów o gospodarce nieruchomościami - Starostwo Powiatowe w T. wydało postanowienie znak: [....] z dnia 21.05.2015 r. ws. Uzgodnienia inwestycji w zakresie części działki obejmującej użytki i klasy: RIVa, RIVb, PslV oraz nieużytki N - łącznie o powierzchni 2,65 ha oraz ws. odmowy na pozostałą część działki, na której występują chronione klasy gleb. Z uwagi na to, że zakwestionowana część działki nie jest przedmiotem niniejszej decyzji, jak również na ten teren nie został złożony wniosek (inwestor wyraźnie wskazał teren pod inwestycję z ominięciem chronionych klas gruntów) - ta część postanowienia nie dotyczy niniejszej decyzji,

* oraz w odniesieniu do obszarów zmeliorowanych - zgodnie z art. 53 ust. 5 u.p.z.p., [....] Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych nie zajął stanowiska w terminie 14 dni od dnia doręczenia wystąpienia, dlatego uzgodnienie uważa się za dokonane,

* organ określony w art. 53 ust. 4 pkt 8 u.p.z.p. uzgodnił inwestycję nie wnosząc sprzeciwu w odniesieniu do obszarów objętych ochroną na podstawie przepisów o ochronie przyrody - zgodnie z art. 53 ust. 5c wyżej cytowanej ustawy, Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska nie zajął stanowiska w terminie 21 dni od dnia doręczenia wystąpienia, dlatego uzgodnienie uważa się za dokonane,

* organ określony w art. 53 ust. 4 pkt 9 u.p.z.p. uzgodnił decyzję nie wnosząc sprzeciwu w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego - Powiatowy Zarząd Dróg w T. z siedzibą w Z. nie zajął stanowiska w terminie 14 dni od dnia doręczenia wystąpienia, dlatego uzgodnienie uważa się za dokonane.

Organ pierwszej instancji wskazał także, że o wyżej opisanych uzgodnieniach, dokonanych w trybie art. 106 K.p.a., w sprawie z wniosku inwestora, strony postępowania oraz inwestora poinformowano w stosownym trybie. Odnosząc się do kwestii proceduralnych dotyczących wnioskowanej inwestycji, regulowanych przez przepisy K.p.a. oraz u.p.z.p., organ przeprowadził stosowne postępowanie administracyjne dotyczące ustalenia warunków zabudowy na budowę opisanej w sentencji niniejszej decyzji inwestycji, zapewniając poprzez pisemne zawiadomienie stron postępowania, inwestora o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym oraz dokumentami przedstawionymi przez inwestora i w tym przedmiocie wniesienia ewentualnych uwag, zastrzeżeń i wyjaśnień, a przed wydaniem decyzji umożliwił wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. W toku postępowania zgłoszono 4 pisma - protesty dla lokalizacji planowanej inwestycji w sąsiedztwie zabudowań mieszkaniowych. Wobec faktu wydania i uprawomocnienia się decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach lokalizacji tego przedsięwzięcia - organ nie znalazł podstaw do odmówienia wydania decyzji o warunkach zabudowy dla planowanej inwestycji tym bardziej, że planowana lokalizacja ogniw fotowoltaicznych znajduje się w znacznej odległości od części możliwych do zabudowy zabudową mieszkaniową działek wnoszących protesty (dz. nr [....] i [....] ). Dodatkowo zastosowano zapisy zobowiązujące inwestora do zrealizowania zieleni osłonowej od najbliżej zlokalizowanych zabudowań mieszkalnych (działek po wschodniej stronie od terenu inwestycji (dz. nr [....] i [....] ).

Od powyższej decyzji odwołania złożyli C.M. , G.K. , A.M. i inni......,

W odwołaniach podniesiono, że planowana inwestycja będzie usytuowana na terenie rolnym. Ponadto odwołujący wskazali na szereg uchybień, jakich dopuścił się ich zdaniem organ I instancji w zaskarżonej decyzji, naruszając m.in. art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., § 3 pkt 1 i 2, § 9 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 r., nr 164, poz. 1588) oraz art. 7, art. 11, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 K.p.a.

Zaskarżonej decyzji I instancji zarzucono oparcie jej na błędnych ustaleniach faktycznych i prawnych, pominięcie faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, brak uzasadnienia przesłanek uzasadniających wydanie decyzji i ogólnikowe wskazanie motywów rozstrzygnięcia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. decyzją z 5 października 2015 r., znak [....] , na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. oraz art. 59 ust. 1, art. 61 ust. 1 pkt 1 i 4 u.p.z.p. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i odmówiło ustalenia warunków zabudowy dla wnioskowanego przedsięwzięcia na części działki ewidencyjnej nr [....] w miejscowości W. gmina Z.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przypomniał, że decyzją z 7 kwietnia 2014 r. znak: [....] Burmistrz Miasta i Gminy Z. stwierdził brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięcia polegającego na budowie instalacji fotowoltaicznej o mocy 792 kWp w miejscowości W. gmina Z. na działce ewidencyjnej nr [....]. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. decyzją z dnia 30 maja 2014 r. znak [....] utrzymało w mocy ww. decyzję. Skargi na decyzję SKO do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie złożyły G.K. i R.G. Wyrokiem z dnia 12 listopada 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 1063/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie skargi oddalił.

Dalej organ odwoławczy zauważył iż, zgodnie z dyspozycją art. 59 ust. 1 u.p.z.p., zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy.

Organ przywołał treść art. 61 ust. 1 u.p.z.p. wskazując, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia wymienionych w nim warunków, zatem w niniejszej sprawie koniecznym było ustalenie, czy teren objęty inwestycją nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1.

Zgodnie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 909 ze zm.), dalej "u.o.g.r.l.", przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, wymagającego zgody, o której mowa w ust. 2, dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W myśl art. 7 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi.

W świetle powyższych przepisów przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III (niezależnie od areału) wymaga uzyskania zgody Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi i dokonywane jest w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego.

Organ I instancji ustalił, na podstawie wypisu z ewidencji gruntów, że działka nr [....] stanowi grunt rolny, na który składają się użytki rolne o symbolu Rlllb, RIVa, RIVb, PslV oraz nieużytki o symbolu N. W analizie stwierdzono, że teren objęty wnioskiem nie został objęty zgodą na zmianę przeznaczenie gruntów rolnych na cele nierolnicze. W zaskarżonej decyzji organ I instancji zastrzegł, iż planowana inwestycja nie może być realizowana na gruntach o klasie Rlllb. Jednak takie zastrzeżenie - zdaniem organu odwoławczego - nie jest zgodne z ww. przepisami.

Organ odwoławczy wskazał, że powszechnie zostało przyjęte w orzecznictwie, że przepis art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych nie powinien być interpretowany w oderwaniu od treści art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., który nakazuje ustalić czy "teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne". "Terenem" w rozumieniu tego przepisu jest teren, którego dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, czyli obszar jednej lub kilku konkretnie określonych działek ewidencyjnych, na których planowana jest realizacja danej inwestycji. Z przepisów u.p.z.p. wynika, że teren, którego dotyczy wniosek powinien być w tym wniosku konkretnie oznaczony i przedstawiony na kopii mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (art. 52 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p.), linie rozgraniczające teren inwestycji określane są bowiem w decyzji o warunkach zabudowy (art. 54 pkt 3 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p.).

Ustalenie warunków zabudowy odnosi się do działki objętej wnioskiem jako całości, nie zaś jedynie tej jej części, która w wyniku realizacji inwestycji będzie faktycznie zabudowana (lub w inny niż dotychczas sposób zagospodarowana). Decyzja ustalająca warunki zabudowy przesądza jedynie, co do zasady, że na konkretnej działce wskazanej we wniosku jest możliwość realizacji wnioskowanego przedsięwzięcia (z określonymi jego parametrami), nie określa natomiast dokładnego położenia inwestycji na działce. W konsekwencji zatem, na tym etapie nie rozstrzyga się, która część działki przeznaczona będzie na cele nierolnicze (nieleśne). Przepis art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych wskazuje natomiast na "zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia", a zatem obszar z określonymi granicami. Obszarem takim w rozumieniu u.p.z.p. jest działka objęta wnioskiem inwestora (tak wyroki NSA: z dnia 13 grudnia 2011 r., sygn. II OSK 1887/10, z dnia 27 czerwca 2013 r., sygn. II OSK 543/12- wszystkie orzeczenia dostępne na orzeczenia.nsa.gov.pl).

"Zwarty obszar projektowany" nie może być zatem rozumiany jako część działki, która w wyniku realizacji inwestycji będzie faktycznie zabudowana, ponieważ ustalenie warunków zabudowy odnosi się do działki objętej wnioskiem, jako całości a nie jej części (tak wyrok NSA z 11 marca 2014 r., sygn. akt: II OSK 2363/12, wyrok WSA w Poznaniu, sygn. akt: II SA/Po 298/14 i WSA w Krakowie, sygn. akt: II SA/Kr 177/09).

Reasumując organ odwoławczy stwierdził, że brak jest podstaw do ustalenia warunków zabudowy dla planowanej inwestycji z uwagi na brak spełnienia przesłanki z art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., gdyż teren inwestycji wymaga zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze.

Na marginesie organ odwoławczy podkreślił, że wynikający z art. 7 ust. 2 pkt 1 u.o.g.r.l. rygor został złagodzony, a to za sprawą ustawy z dnia 10 lipca 2015 r. o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1338), wchodzącej w życie w dniu 10 października 2015 r.. Na podstawie tych przepisów będzie można lokalizować inwestycję na gruntach rolnych o klasie III, po spełnieniu warunków wyraźnie określonych w ustawie o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

Organ odwoławczy wskazał także, że w niniejszej sprawie podstawą odmowy ustalenia warunków zabudowy jest brak spełnienia przesłanki z art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., tzw. kontynuacji funkcji. Organ dokonał analizy przepisu art. 61 ust. 1 u.p.z.p. oraz przepisów Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 r., nr 164 ze zm. 1588) i stwierdził, że celem art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. jest zagwarantowanie ładu przestrzennego, a zatem - zgodnie z zasadą dobrego sąsiedztwa - należy badać wpływ inwestycji na otoczenie w sensie urbanistycznym. Dlatego też należy w każdym indywidualnym przypadku widzieć obszar analizowany jako pewną urbanistyczną całość.

Organ odwoławczy stwierdził, że w obszarze analizowanym występuje zabudowa mieszkaniowa, zagrodowa i jednorodzinna, a także produkcyjna (młyn), usługowa (szkoła i sklep) oraz tereny upraw rolnych. Według oceny SKO zasadny jest zarzut stron co do braku kontynuacji funkcji.

Planowana inwestycja, jak wynika ze znajdującej się w aktach sprawy decyzji środowiskowej, obejmuje budowę 3.300 sztuk paneli fotowoltaicznych. Panele fotowoltaiczne są urządzeniami technicznymi służącymi do przetwarzania energii słonecznej w energię elektryczną, a zatem należy przyjąć, że mamy do czynienia z przedsięwzięciem produkcyjnym służącym do wytwarzania energii elektrycznej. Charakter produkcyjny elektrowni fotowoltaicznych potwierdza § 3 ust. 1 pkt 52 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2010 r., nr 213 poz. 1397 ze zm.), w którym systemy fotowoltaiczne zaliczono do zabudowy przemysłowej. (vide wyrok WSA w Poznaniu z 19 marca 2015 r. sygn. akt: II SA/Po 1236/14).

Według oceny organu odwoławczego planowana zabudowa w znaczny sposób odbiega od zastanego w obszarze analizy sposobu zagospodarowania. Działki znajdujące się w obszarze analizowanym stanowią teren, który ujęciu funkcjonalnym, jak to wynika z analizy, stanowią użytki rolne z zabudową mieszkaniową i zagrodową. Co prawda w obszarze analizowanym znajduje się młyn, który prawdopodobnie posłużył organowi I instancji jako zabudowa, co do której można nawiązać budowę instalacji fotowoltaicznych, jednak organ odwoławczy zwrócił uwagę, że nawet przy przyjęciu, że młyn ma charakter produkcyjny, to jednak funkcja młyna polega na obsłudze działalności rolniczej, a zatem młyn jako taki służy rolnikom i jest w związku z tym powiązany z działalnością rolniczą. Z kolei szkołę można zaliczyć do usług komunalnych, zaś miejscowy sklep realizuje usługi.

W tej sytuacji, biorąc pod uwagę treść art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., ze względu na charakter projektowanej inwestycji, a przy tym także jej kwalifikowany charakter z punktu widzenia ochrony środowiska, organ odwoławczy stwierdził, że nie wpisuje się ona w zastany układ urbanistyczny i w żaden sposób nie da się z nim pogodzić. W rzeczywistości inwestycja ta stanowiłaby obcą temu terenowi enklawę zabudowy produkcyjnej. Żadna z nieruchomości na obszarze analizowanym nie może stanowić punktu odniesienia do ustalenia wymagań dotyczących projektowanego przedsięwzięcia, które w efekcie tworzy wyraźną kolizję z funkcją terenów w obrębie analizy.

[....] Spółka z o.o. w T. wniosła na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania.

Przedmiotowemu rozstrzygnięciu skarżąca spółka zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to:

naruszenie przepisu art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. poprzez przyjęcie, iż żadna z nieruchomości na obszarze analizowanym nie może stanowić punktu odniesienia do ustalenia wymagań dotyczących projektowanego przedsięwzięcia oraz że planowana zabudowa w znaczny sposób odbiega od zastanego w obszarze analizy sposobu zagospodarowania i tworzy kolizję z funkcją terenów w obrębie analizy, podczas gdy na badanym obszarze występuje zabudowa produkcyjna, do której można odnieść planowaną inwestycję, a z przeprowadzonej w sprawie analizy urbanistycznej wynika, że istnieje możliwość przeprowadzenia realizacji wnioskowanej inwestycji na warunkach określonych w decyzji organu I instancji o warunkach zabudowy;

naruszenie przepisu art. 7 ust. 2 pkt 1 u.o.g.r.l., w zw. z art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. poprzez przyjęcie, iż teren inwestycji wymaga zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, podczas gdy projektowana inwestycja jest związana z częścią działki nr [....] obejmującą grunty sklasyfikowane jako RIIIa, RIVb, PsIV oraz nieużytki N, które nie wymagają wydania zgody na zmianę przeznaczenia.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, iż sam organ wskazał, iż na analizowanym obszarze znajduje się już zabudowa inna od mieszkaniowej, w tym produkcyjna i usługowa, a to młyn, sklep i szkoła. Zabudowa części działki oznaczonej nr [....] położonej w Wesołowie, nie naruszy dotychczasowego "ładu przestrzennego". Zespół paneli fotowoltaicznych zostanie zlokalizowany w głębi działki nr [....] . Działka zostanie obsadzona tujami, w związku z czym zostanie zapewnione odpowiednie odseparowanie zabudowy produkcyjnej od zabudowy mieszkaniowej. Nadto nie wpłynie na sposób zagospodarowania sąsiednich działek, gdyż nie jest inwestycją wywierającą negatywny skutek na środowisko. W pobliżu inwestycji pozostanie możliwość budowy domów jednorodzinnych, gdyż w dalszym ciągu będzie to przeważająca zabudowa. Posadowienie instalacji na wskazywanej działce jest natomiast kontynuacją budynków usługowych i produkcyjnych znajdujących się w jej pobliżu.

Skarżąca zaznaczyła, że obszar analizowany w niniejszej sprawie nie jest wyłącznie zabudowany mieszkalnictwem jednorodzinnym, a jest przerywany przez zabudowy innego rodzaju. Planowana zabudowa nie będzie zatem "nowością" na danym obszarze i jest możliwa do wpisania w układ urbanistyczny bez jego zakłócenia. Dodatkowo skarżąca zauważyła, że na obszarze planowanej inwestycji jest już posadowiona linia energetyczna, której celem pozostaje dystrybucja energii elektrycznej.

Odnosząc się do twierdzeń organu odwoławczego skarżąca wskazała, że zgodnie z wydanymi warunkami zabudowy inwestycja nie może być i nie zostanie zrealizowana na części działki obejmującej klasę bonitacyjną ziemi RIIIb. Teren, którego dotyczył wniosek o wydanie warunków zabudowy, został w nim konkretnie oznaczony jako część działki nr [....] położonej w W. Inwestor we wniosku wyraźnie wskazał teren pod inwestycję, który omijał chronione klasy gruntu, klasę RIIIb. W następnej kolejności postanowieniem z dnia 21 maja 2015 r., znak: [....] Starosta T. uzgodnił pozytywnie projekt decyzji o warunkach zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego budowy instalacji fotowoltaicznej w części obejmującej użytki i klasy RIVa, RIVb, PsIV oraz nieużytek N. Odmówił natomiast pozytywnego uzgodnienia projektu w części obejmującej grunty rolne stanowiące użytek i klasę RIIIb. W takim też zakresie Burmistrz Miasta i Gminy Z. wydał decyzję o ustaleniu warunków zabudowy. Teren inwestycji został zakreślony liniami na załączonej do decyzji mapie. Oznacza to więc, iż inwestor nie może przekraczać w budowie inwestycji wyznaczonego terenu. Tak też część działki stanowiąca użytek i klasę RIIIb pozostanie nienaruszona przez działania inwestorskie.

Ponadto skarżąca przytoczyła w skardze, iż Kolegium, powołując się na art. 7 ust. 2 pkt 1 u.o.g.r.l., podaje nieaktualną treść artykułu, wskazując na "zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia". Artykuł 7 ust. 2 pkt 1 w takiej formie obowiązywał do maja 2013 r. Obecnie przymiotnik "zwarty" został całkowicie usunięty z artykułu. Nietrafne są zatem, w ocenie skarżącej spółki, wywody Kolegium w części dotyczącej zwartego obszaru projektowania, gdyż nie mogą one mieć zastosowania w niniejszej sprawie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie. Zdaniem Kolegium zarzuty zawarte w skardze są nieuzasadnione, a zasadniczym powodem odmowy ustalenia warunków zabudowy była okoliczność, iż w ocenie Kolegium planowana inwestycja, jako przedsięwzięcie produkcyjne, nie będzie stanowić kontynuacji funkcji, jaka występuje na tym terenie. Kolegium zauważyło, że powyższe rozważania były odnoszone do stanu prawnego obowiązującego do 9 października 2015 r., bowiem w kwestii konieczności zgody na zmianę sposobu użytkowania gruntów rolnych na cele nierolnicze dokonano zmiany przepisów, które obowiązują od 10 października 2015 r. na podstawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Sąd administracyjny w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718), dalej "P.p.s.a.", uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 P.p.s.a.). Orzekanie, w myśl art. 135 P.p.s.a., następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania administracyjnego, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa. Wady skutkujące koniecznością uchylenia aktu administracyjnego, stwierdzeniem jego nieważności, bądź wydania z naruszeniem prawa, przewidziane są w przepisie art. 145 § 1 P.p.s.a.. W wypadku braku podstaw do uwzględnienia skargi, sąd oddala ją, co wynika z art. 151 P.p.s.a.. Stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. sąd uchyla zaskarżony akt administracyjny, gdy stwierdzi naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie była decyzja SKO w T. w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie instalacji fotowoltaicznej o mocy do 0,8 MW wraz z infrastrukturą towarzyszącą - na części działki nr [....] w miejscowości W.

Przystępując do merytorycznych rozważań należy wskazać, iż istota sporu w sprawie sprowadza się do oceny, czy na terenie objętym wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy (działka nr ewid. [....] w miejscowości W. gmina Z. ) możliwa jest realizacja inwestycji polegającej na budowie instalacji fotowoltaicznej wraz z infrastrukturą towarzyszącą (linią sN i nN oraz stacją transformatorową).

Jak wynika z treści art. 61 ust. 1 u.p.z.p. wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Zgodnie z załączonym do akt administracyjnych wypisem z rejestru gruntów wspomniana działka w części została sklasyfikowana jako użytek rolny klasy bonitacyjnej RIIIb.

W tej sytuacji organ odwoławczy prawidłowo uznał, że nie ma podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącej o ustalenie warunków zabudowy, bowiem w sprawie nie została spełniona przesłanka z art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p.

Jak słusznie dostrzegł organ II instancji, wykładni przepisu art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. należy dokonać w konfrontacji z przepisem art. 7 ust. 1 i ust. 2 u.o.g.r.l.. Pierwszy z wymienionych przepisów stanowi, iż przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, wymagającego zgody, o której mowa w ust. 2, dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przy czym, zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 1 u.o.g.r.l., przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. Przepis art. 7 ust. 2 u.o.g.r.l., co wcześniej podkreślono, nie powinien być interpretowany w oderwaniu od treści art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., który nakazuje ustalić, czy teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne. Terenem w rozumieniu tego przepisu jest teren, którego dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, czyli obszar jednej lub kilku konkretnie określonych działek ewidencyjnych, na których planowana jest realizacja danej inwestycji. Z przepisów u.p.z.p. wynika, iż teren, którego dotyczy wniosek powinien być w tym wniosku konkretnie oznaczony i przedstawiony na kopii mapy zasadniczej lub w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (art. 52 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p.), linie rozgraniczające teren inwestycji określane są bowiem w decyzji o warunkach zabudowy (art. 54 pkt 3 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p.).

Innymi słowy - ustalenie warunków zabudowy odnosi się do działki objętej wnioskiem jako całości, nie zaś jedynie tej jej części, która w wyniku realizacji inwestycji będzie faktycznie zabudowana (lub w inny niż dotychczas sposób zagospodarowana). Zważyć należy, że decyzja taka przesądza jedynie – co do zasady – że na konkretnej działce wskazanej we wniosku jest możliwość realizacji wnioskowanego przedsięwzięcia (z określonymi jego parametrami) nie określa natomiast dokładnego położenia inwestycji na działce. W konsekwencji zatem na tym etapie nie rozstrzyga się, która część działki przeznaczona będzie na cele nierolnicze. Nie jest natomiast uzasadnione stanowisko prowadzące do pojmowania "terenu" z art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. jako części działki przewidzianej do zmiany zagospodarowania lub zabudowy przez inwestora.

Odnosząc się do argumentu skarżącej dotyczącego zniesienia kryterium obszarowego uprzednio przewidzianego w art. 7 ust. 2 pkt 1 u.o.g.r.l. należy wskazać, iż owa nowela ma ten skutek, że obecnie dla każdego gruntu rolnego klas I-III, niezależnie od obszaru, wymagane jest uzyskanie zgody właściwego ministra co oznacza, że wszystkie grunty rolne klas I-III mogą być przeznaczane na cele nierolnicze tylko w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Ustawodawca dokonując zmiany ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, ustawą z dnia 8 marca 2013 r. o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, nie zdecydował się na umieszczenie w słowniczku ustawy (poprzez dodanie pkt 29 w art. 4) definicji zwartego obszaru projektowanego na cele rolnicze, zaproponowanego, jako autopoprawka do projektu zmiany ustawy (druk nr 688).

Zamiast tego całkowicie zniósł kryterium obszarowe. Wspomniana autopoprawka ujmowała zwarty obszar projektowany jako obszar gruntów rolnych przewidzianych do zmiany przeznaczenia na cele nierolnicze, zawarty w granicach opracowania planu zagospodarowania przestrzennego, wyznaczony na rysunku projektu tego planu, liniami rozgraniczającymi tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. W założeniu jej autorów proponowana zmiana miała przeciwdziałać dzieleniu zwartych terenów rolnych na mniejsze obszary wyłącznie w celu przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze z pominięciem ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Powyższa zmiana przepisu i jej uzasadnienie dodatkowo przemawia za trafnością stanowiska, że "zwarty obszar projektowany" nie mógł być rozumiany jako część działki, która w wyniku realizacji inwestycji miała być faktycznie zabudowana (por. wyrok NSA z dnia 11 marca 2014r., sygn. akt II OSK 2363/12, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Należy przy tym podkreślić, że wbrew zarzutom skargi, organ odwoławczy powołując się na art. 7 ust. 2 pkt 1 u.o.g.r.l. podał aktualną treść artykułu, nie wskazując na "zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia". Ww. definicje przywołano jedynie analizując znaczenie nowelizacji oraz w powołanych orzeczeniach sądowoadministracyjnych.

Zdaniem Sądu SKO dokonało zatem prawidłowej wykładni pojęcia teren, którym posługuje się przepis art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. przyjmując, iż jest to obszar całej działki, na której realizowana ma być planowana inwestycja. Tymczasem obszar planowanej przez inwestora zabudowy nie jest geodezyjnie wydzielony. Z tego powodu organ słusznie przyjął, iż planami inwestycyjnymi objęta jest cała działka nr [....], a nie jej fragment.

Wykładnia przepisu art. 7 ust. 1 i ust. 2 pkt 5 u.o.g.r.l. prezentowana przez skarżącą prowadziłaby do obejścia przepisów u.o.g.r.l. oraz art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., ponieważ inwestor, występujący o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji planowanej na gruncie podlegającym ochronie na mocy przepisów u.o.g.r.l., zawsze spełniałby warunek, o którym mowa w tym przepisie, jeżeli tylko ograniczyłby powierzchnię zabudowy do terenów nie stanowiących – tak jak w niniejszej sprawie – gruntów rolnych klasy I-III. Na tych gruntach rolnych możliwa byłaby wtedy realizacja każdej inwestycji, nawet niezwiązanej z produkcją rolniczą, bez zgody właściwego organu na zmianę przeznaczenia tych terenów na cele nierolnicze lub nieleśne.

W ocenie Sądu prawidłowe jest stanowisko organu odwoławczego, że decyzję o warunkach zabudowy wydaje się dla całej działki, a deklarowana przez wnioskodawcę wola zachowania rolniczego charakteru części działki nr [....] , sklasyfikowanej jako grunt orny klasy RIIIb, nie ma znaczenia prawnego.

Reasumując, w sytuacji gdy w granicach działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy występują grunty rolne klasy I-III, przesłanką wydania decyzji o warunkach zabudowy jest uzyskanie stosownej zgody na zmianę przeznaczenia tych terenów na cele nierolnicze.

W świetle całokształtu regulacji ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych ochronę gruntów rolnych, a zwłaszcza gruntów najwyższych klas, należy traktować jako zasadę, natomiast przeznaczenie ich na cele nierolnicze (nieleśne) - jako wyjątek od tej zasady. Przedstawione stanowisko pozostaje aktualne mimo zmiany stanu prawnego w odniesieniu do art. 7 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, gdyż nie uległ zmianie cel tej ustawy.

Odnosząc się do zarzutów skargi należy wyjaśnić, iż z opisanych powodów nie zasługuje na uwzględnienie zarzut, iż w sprawie doszło do naruszenia art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. w zw. z art. 7 ust. 1 i ust. 2 u.o.g.r.l., bowiem ustalenie warunków zabudowy dla terenu objętego działką nr 335 niewątpliwie prowadziłoby do naruszenia przepisów odrębnych.

W konsekwencji organ nie miał możliwości wydania zgodnej z wnioskiem inwestora decyzji o warunkach zabudowy, gdyż takie rozstrzygnięcie jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia warunków przewidzianych w art. 61 ust. 1 pkt 1-5 u.p.z.p., co nie zostało spełnione w niniejszej sprawie.

Druga zasadnicza kwestia dla niniejszej sprawy sprowadza się natomiast do rozstrzygnięcia, czy planowana przez skarżącą inwestycja spełnia wymóg z art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., tj. czy odpowiada tzw. regule dobrego sąsiedztwa. Z reguły tej wynika, że aby ustalić warunki zabudowy dla planowanej inwestycji co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, musi być zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.

Powyższe oznacza zatem konieczność dostosowania nowej zabudowy do zastanego w danym miejscu stanu dotychczasowej zabudowy, a więc obowiązek dopasowania planowanej inwestycji do cech istniejącego zagospodarowania terenu sąsiedniego. Dostosowanie przejawia się w kontynuacji zabudowy i jej cech architektonicznych. Nowa zabudowa nie może więc godzić w zastany stan rzeczy co oznacza, że jest dopuszczalna, jeśli można ją pogodzić z funkcją już istniejącą. Wprowadzenie nowej funkcji jest możliwe, gdy będzie ona w sposób bezkolizyjny współistnieć z obecną już funkcją oraz, że w przyszłości nie będzie stanowić dla tej obecnej funkcji ograniczenia. Warunek w zakresie kontynuacji musi być oceniany w sposób obiektywny, tzn. niezależnie od ocen tak inwestora, jak i stanowiska właścicieli sąsiednich nieruchomości. Jej celem jest zatem takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość, czyli gwarantuje zachowanie na danym terenie ładu przestrzennego określonego w art. 2 pkt 1 u.p.z.p.

Oceny spełnienia takiego warunku dobrosąsiedztwa dokonuje się przez analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu na obszarze analizowanym, wyznaczonym przez organ wokół terenu działki budowlanej, której dotyczy wniosek inwestora - na podstawie unormowań powołanego rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 r., nr 164, poz. 1588).

Zdaniem Sądu przeprowadzona w niniejszej sprawie analiza funkcji, cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków z art. 61 ust. 1-5 u.p.z.p. spełnia wymogi ustawowe i określone w ww. rozporządzeniu. Stanowiła ona zatem wystarczający środek dowodowy pozwalający na ustalenie faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Z analizy tej wynika, że w obszarze analizowanym nie występuje zabudowa produkcyjna. Prawidłowo zatem organ odwoławczy uznał, że planowana inwestycja nie spełnia warunku określonego w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. (zasada dobrego sąsiedztwa).

Istotnym jest również argument odnoszący się do brzmienia § 3 pkt 52 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2010 r., nr 213, poz. 1397 ze zm.). Przepis ten zalicza wprost systemy fotowoltaiczne do zabudowy przemysłowej. Odnosi się on bowiem do "zabudowy przemysłowej, w tym zabudowy systemami fotowoltaicznymi, lub magazynowej". Użycie zwrotu "w tym" wskazuje, że zabudowa "systemami fotowoltaicznymi" mieści się w pojęciu "zabudowy przemysłowej", a nie jest zupełnie odrębną od niej kategorią.

Sąd wskazuje zatem na możliwość posłużenia się tym przepisem dla zdefiniowania pojęć na użytek wydania decyzji o warunkach zabudowy. Przywołane rozporządzenie w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, mimo że stanowi akt wykonawczy do innej ustawy, a mianowicie ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2013 r. poz. 1235), ma zastosowanie na etapie rozpatrywania wniosku o warunki zabudowy.

Powyższe prowadzi do stwierdzenia, że systemy fotowoltaiczne, kwalifikowane jako instalacje produkcyjne, nie są zwolnione z obowiązku spełnienia warunków, o których jest mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.z.p.. Powstanie takiej instalacji może bowiem naruszyć zasady ładu przestrzennego na danym terenie i kolidować z sąsiadującą zabudową. Zespół paneli fotowoltaicznych wraz z układami połączeń pomiędzy nimi, stanowi instalację produkcyjną, w skład której wchodzą urządzenia techniczne przetwarzające energię słoneczną na energię elektryczną.

Podsumowując, opisany charakter przemysłowy systemów fotowoltaicznych powoduje, że inwestycja ta nie może być uznana za nawiązującą funkcją do nieruchomości obszaru analizowanego. Należy podkreślić, że w obszarze znajdują się przede wszystkim użytki rolne z zabudową mieszkaniową i zagrodową.

Trafnie organ odwoławczy stwierdził, że młyn, mimo charakteru produkcyjnego, pełni funkcję obsługi działalności rolniczej (służy rolnikom i jest w związku z tym powiązany z działalnością rolniczą). Z kolei szkołę można zaliczyć do usług komunalnych, zaś miejscowy sklep spełnia funkcję usługową.

W tej sytuacji projektowana inwestycja nie wpisuje się w zastany układ urbanistyczny i w żaden sposób nie da się z nim pogodzić. W rzeczywistości inwestycja ta stanowiłaby obcą temu terenowi enklawę zabudowy produkcyjnej (przemysłowej). Żadna z nieruchomości na obszarze analizowanym nie może stanowić punktu odniesienia do ustalenia wymagań dotyczących projektowanego przedsięwzięcia, które w efekcie tworzy wyraźną kolizję z funkcją terenów w obrębie analizy.

W świetle powyższych wywodów za nieuprawnione należy uznać zarzuty skargi. Sąd stwierdza również, że organy zebrały i rozważyły wyczerpująco materiał dowodowy, a wydane rozstrzygnięcie zostało prawidłowo umotywowane, zgodnie z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że w związku z brakiem naruszenia przez organ odwoławczy prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy oraz brakiem naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, skarga w niniejszej sprawie podlega oddaleniu, o czym Sąd orzekł na podstawie art. 151 P.p.s.a.