Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędzia WSA Dorota Wdowiak (spr.) Protokolant ref. staż. Julia Murawska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2016 r. sprawy ze skargi P.B. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów transportu drogowego uchyla zaskarżoną decyzję w całości.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...]Główny Inspektor Transportu Drogowego (dalej: "GITD"), po rozpatrzeniu odwołania P. B (dalej skarżący) od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego (dalej: "[...]WITD") z dnia [...] marca 2015 r. nr WP.3210.1.40.2015 o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 10.000 zł – działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 4 pkt 22, art. 5 ust. 1, art. 5b ust. 1, art. 11 ust. 3,art. 18 ust. 4a, art. 87 ust. 1, art. 92a ust. 1, ust. 2 i ust. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1414; dalej: "u.t.d.") oraz lp. 1.1 i 2.10 załącznika nr 3 do u.t.d., utrzymał zaskarżoną decyzję w całości w mocy.

Podstawą faktyczną niniejszego rozstrzygnięcia stanowiło naruszenie polegające na wykonywaniu przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a, u.t.d. z zastrzeżeniem przewozów, o których mowa w art. 18 ust. 4b u.t.d. oraz wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji.

Powyższe naruszenie ustalono podczas kontroli pojazdu marki [...] o nr rej. [...] przeprowadzonej w dniu [...] grudnia 2014 r. w [...] przy ul. [...] przez funkcjonariusza Policji. Pojazdem kierował skarżący. Kontrola została udokumentowana protokołem nr [...], z którego wynika, że zatrzymany kierowca (skarżący) nie okazał licencji na wykonywanie transportu drogowego osób, podczas gdy w kontrolowanym pojeździe znajdowały się dwie pasażerki, a w momencie kontroli wydawał resztę z otrzymanych za przewóz pieniędzy.

Zgromadzone w czasie kontroli dokumenty zostały przekazane przez Policję według właściwości do [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, który z urzędu wszczął wobec skarżącego postępowanie administracyjne w sprawie naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym informując go o prawach przysługujących stronie postępowania.

W odpowiedzi na pytanie [...]ITD, [...]poinformował pismem z dnia [...] stycznia 2015 r., że Prezydent [...] nie udzielił skarżącemu licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób ani licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką.

W decyzji z dnia [...] marca 2015 r. [...]Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego stwierdził, że skarżący dopuścił się następujących naruszeń

z załącznika nr 3 u.t.d.: wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji, za które przewidziano karę w wysokości 8.000 zł oraz wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a ustawy z zastrzeżeniem przewozów, o których mowa w art. 18 ust. 4b ustawy, za które przewidziano karę w wysokości 8.000 zł. Suma kar pieniężnych za stwierdzone podczas kontroli naruszenia wyniosła 16.000 zł i na podstawie art. 92a ust. 2 ustawy została ograniczona do wysokości 10.000 zł.

Od powyżej decyzji skarżący wniósł odwołanie, zarzucając jej naruszenie przepisów postępowania poprzez nieprzeprowadzenie w sposób wyczerpujący postępowania dowodowego i wydanie decyzji w oparciu o błędnie ustalony stan faktyczny. Nadto wskazał na naruszenie art. 8 i art. 86 k.p.a. poprzez brak pouczenia skarżącego o prawie odmowy składania wyjaśnień oraz przeprowadzenie dowodu

z przesłuchania strony w związku z niedopatrzeniem kontrolujących, skutkiem czego nie dało się przeprowadzić dowodu z przesłuchania pasażerek

w charakterze świadków. Skarżący wniósł o uchylenie decyzji i umorzenie postępowania, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, jak również o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania [...] w charakterze świadka w celu wyjaśnienia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Skarżący stwierdził, że zgodził się podwieźć dwie kobiety w ramach przysługi, a dopiero po jej wykonaniu kobiety zaoferowały symboliczną sumę pieniędzy. Jego zdaniem nie wykonywał transportu drogowego osób. Podniósł również, że informacja o wydawaniu pasażerkom reszty pieniędzy nie znajduje się w protokole kontroli, a jedynie w notatce służbowej sporządzonej przez kontrolującą dwa dni po kontroli. Skarżący powołał się na definicję pojęcia usług okazjonalnych zawartą w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009 i podniósł, że nie można mu przypisać wykonywania przewozu okazjonalnego.

Nadto, w ocenie skarżącego organ rozpatrując niniejszą sprawę arbitralnie przyjął, że jest on przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego osób, nie przeprowadzając na tę okoliczność żadnego dowodu oraz bezzasadnie pomijając wnioski dowodowe skarżącego o przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków.

Według skarżącego, dla uznania, iż dany podmiot jest podmiotem wykonującym transport drogowy osób, który może być ukarany na podstawie art. 92a ust. 1 u.t.d., konieczne jest wykazanie (czego organ nie udowodnił), że skarżący prowadzi działalność gospodarczą w zakresie takiego transportu drogowego i to działalność w sposób zorganizowany i ciągły. Tymczasem skarżący nie jest podmiotem wykonującym przewozy drogowe osób, w związku z czym art. 92 u.t.d. nie znajdował wobec niej zastosowania.

Wskazaną na wstępie decyzją z dnia [...]stycznia 2015 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ podał, że skarżący wykonywał transport drogowy bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji oraz wykonywał przewóz okazjonalny samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego.

W ocenie organu odwoławczego, na uwzględnienie nie zasługiwał ponadto zarzut nieprzeprowadzenia dodatkowych dowodów na okoliczność nieprowadzenia przez skarżącego działalności gospodarczej. Według organu nieprowadzenie zarejestrowanej, legalnej działalności gospodarczej, nie wyłącza odpowiedzialności za stwierdzone naruszenie.

Organ odwoławczy nie dał wiary argumentom skarżącego dotyczącym wykonywania przewozu w formie przysługi. Przeczy temu bowiem, w ocenie GITD, materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu. Fakt przyjęcia od pasażerek zapłaty za przejazd wyklucza możliwość świadczenia usług niezarobkowo. Nadto należy wziąć pod uwagę okoliczność w postaci posługiwania się przez kierującego/skarżącego tabletem z zainstalowaną w nim aplikacją służącą do przyjmowania zleceń na przewóz osób. W ocenie organu odwoławczego bezspornym jest, że skarżący z tabletu stanowiącego własność współwłaściciela pojazdu, [...], korzystał w momencie zatrzymania do kontroli, ponieważ tablet był wówczas włączony i uruchomiona była zainstalowana w nim aplikacja służąca do przyjmowania zleceń na przewóz osób.

Skarżący pismem z dnia [...] sierpnia 2015 r. złożył skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zaskarżając rozstrzygnięcie organu odwoławczego w całości i wnosząc o jego uchylenie oraz

poprzedzającej go decyzji organu I instancji.

Skarżący decyzji zarzucił naruszenie:

I. art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80, art. 107 § 3 k.p.a. przez błędne przyjęcie, że okoliczności sprawy zostały należycie wyjaśnione w sytuacji, gdy w sprawie nie został zebrany i rozpatrzony cały materiał dowodowy;

II. art. 138 § 2 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji w sytuacji, gdy nie został przeprowadzony wnioskowany dowód z przesłuchania świadka;

III. art. 138 § 1 k.p.a. w zw. z art. 86 k.p.a. i art. 8 k.p.a. oraz art. 8 i art. 9 k.p.a. poprzez przeprowadzenie subsydiarnego dowodu z zeznań skarżącego zamiast dowodu z zeznań świadków – przewiezionych pasażerek przy jednoczesnym niepouczeniu skarżącego o możliwości odmowy składania zeznań;

IV. art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. a u.t.d. poprzez błędne przyjęcie, że skarżący był podmiotem wykonującym przewóz drogowy lub inne czynności związane z przewozem oraz obciążenie go karą finansową.

W uzasadnieniu skarżący podkreślił, że zarzucone mu naruszenia może popełnić wyłącznie podmiot wykonujący przewóz drogowy, ponieważ tylko na taki podmiot nałożono obowiązek legitymowania się licencją i wykonywania przewozu pojazdem spełniającym odpowiednie kryteria konstrukcyjne.

W odpowiedzi na skargę GITD wniósł o oddalenie skargi oraz podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje na uwzględnienie.

W art. 7 k.p.a. wyrażona została zasada prawdy obiektywnej, zgodnie z którą, w toku postępowania organy administracji publicznej podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Z zasady tej wynika obowiązek organu administracji publicznej wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych związanych z określoną sprawą, aby w ten sposób stworzyć jej rzeczywisty obraz i uzyskać podstawę do trafnego zastosowania przepisu prawa. Realizację zasady prawdy obiektywnej zapewniają przede wszystkim gwarancje zawarte w przepisach regulujących postępowanie dowodowe. Według art. 77 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej jest zobowiązany do podjęcia ciągu czynności procesowych mających na celu zebranie całego materiału dowodowego i jego rozpatrzenie. Z art. 7 i 77 k.p.a. wynika, że obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego ciąży przede wszystkim na organie prowadzącym postępowanie dowodowe. Istotnie organ nie ma obowiązku weryfikacji twierdzeń strony. Jednakże na gruncie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nie do przyjęcia jest takie prowadzenie postępowania dowodowego, w którym organ ogranicza się jedynie do oceny, czy strona udowodniła fakty stanowiące podstawę wydania decyzji. Kodeks postępowania administracyjnego nie przewiduje obowiązku strony wskazania dowodów potrzebnych do rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy.

W kontekście powyższych rozważań zgodzić się należy ze skarżącym, że organ nie wyjaśnił należycie sprawy, czym naruszył przepis art. 7 i 77 k.p.a. Zebrany materiał dowodowy nie potwierdza, w sposób niebudzący wątpliwości, że skarżący wykonywał okazjonalny przewóz drogowy samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a, z zastrzeżeniem przewozów, o których mowa w art. 18 ust. 4b oraz wykonywał przewóz drogowy bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji. Zebrany materiał dowodowy nie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że skarżący wykonywał usługę przewozu okazjonalnego. Skarżący przyznał jedynie, że przewoził dwie osoby z "czystej uprzejmości". Brak jednak przesłuchania owych dwóch osób dla potwierdzenia charakteru przewozu. Brak też paragonu na potwierdzenie wykonania usługi przewozu okazjonalnego, co nie jest sporne. Nie czyni zadość udowodnieniu charakteru przewozu, w tym wypadku okazjonalnego jedynie notatka urzędowa. Organ twierdzi, że dowodem jest też tablet znajdujący się w samochodzie. Tymczasem nie stanowi on własności skarżącego. Przede wszystkim jednak Analiza wyświetlonych na nim danych nie wskazuje w żaden sposób na to, że skarżący wykonywał jakikolwiek przewozów korzystając z aplikacji służącej do przyjmowania zleceń na wykiwywanie przewozów.

Zatem organ nie udowodnił, że decyzja o nałożeniu na skarżącego kary pieniężnej jest zasadna. Wobec niepodjęcia przez organ wszystkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia sprawy i w konsekwencji naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy sąd uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1) c) p.p.s.a.

Ponownie rozpoznając sprawę organ uwzględni powyższe rozważania sądu dotyczące nienależytego wyjaśnienia sprawy.