Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędziowie Sędzia NSA Bożena Walentynowicz Sędzia NSA Zygmunt Zgierski (spr.) Protokolant Andżelika Nycz po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych J. S. oraz Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2008 r. sygn. akt VII SA/Wa 273/08 w sprawie ze skargi J. S. na niewykonanie przez Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 października 2006 r. o sygn. VII SA/Wa 1040/06 1. uchyla zaskarżony wyrok ze skargi kasacyjnej Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. oddala skargę kasacyjną J. S., 3. zasądza od J. S. na rzecz Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego kwotę 237 (dwieście trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

II OSK 1704/08

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę J. S. na niewykonanie przez [....] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 października 2006 r. i wymierzył organowi grzywnę w wysokości 2500 zł.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Wyrokiem z dnia 5 października 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] maja 2006 r. oraz poprzedzające je postanowienie organu I instancji w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie decyzji Wojewody O. z dnia [...] kwietnia 1996 r.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał, że skarżący domagał się podjęcia czynności "związanych z wydaniem decyzji uzupełniającej, gdyż organ prowadzący postępowanie w okresie od [...] stycznia 1995 r. do [...] kwietnia 1996 r. zobowiązał się do wydania odrębnej decyzji rozstrzygającej naruszenie warunków technicznych w jego domu". Sąd uznał zatem, że J. S. domagał się w istocie podjęcia działań zmierzających do rozstrzygnięcia kwestii niezgodności realizowanej inwestycji, która powoduje naruszenie § 140 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). W konsekwencji Sąd wskazał, że rzeczą organów w sprawie będzie prawidłowa ocena żądania zgłoszonego przez skarżącego w piśmie z dnia [...] marca 2006 r. (art. 63 § 2 k.p.a.), przy czym jeśli zdaniem organu nie czyni ono zadość wymaganiom określonym w przepisach prawa, należy podjąć działania przewidziane w art. 64 § 2 k.p.a.

W dniu 14 lutego 2008 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęła skarga J.S. na niewykonanie wyroku tego Sądu z dnia 5 października 2006 r. przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O.. W uzasadnieniu skargi J. S. wskazał, że organ nadzoru budowlanego jest w bezczynności w wydaniu decyzji częściowej, naruszając w ten sposób art. 51 ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tj.: Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.). Bezczynność ta miała związek z wcześniejszym wydaniem przez Prezydenta Miasta O. decyzji z dnia [...] czerwca 1995 r., którym to rozstrzygnięciem organ, na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 i art. 52 Prawa budowlanego, zobowiązał inwestora do dostarczenia opinii kominiarskiej dotyczącej szczelności przewodów kominowych w segmencie budynku szeregowego przy ul. W. w O., orzeczenia technicznego dotyczącego wykonanej niezgodnie z projektem ściany przylegającej do sąsiada od strony P. [....] oraz orzeczenia określającego wpływ różnicy poziomów połaci dachowych między szeregowcem i budynkiem sąsiada na ciąg przewodów kominowych w budynku przy P. [...].

W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w O. wniósł o jej oddalenie i wskazał, że stosownie do wytycznych Sądu, zawartych w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 października 2006 r., wezwał J. S. do sprecyzowania wniosku z dnia [...] marca 2006 r. Z odpowiedzi J. S. wynikało, że jego żądanie dotyczyło wydania decyzji w trybie art. 51 ust. 3 Prawa budowlanego w związku z niewykonaniem przez zobowiązanego postanowień zawartych w decyzji Prezydenta Miasta O. z dnia [...] czerwca 1995 r., a zatem sprawy rozstrzygniętej już decyzją ostateczną Wojewody O. z dnia [...] kwietnia 1996 r. W rezultacie organ nie mógł wydać ponownej decyzji, gdyż naraziłby się na wystąpienie przesłanki określonej w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a.

Uznając skargę za zasadną Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podniósł, że w myśl art. 154 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność oraz w razie bezczynności organu po wyroku uchylającym lub stwierdzającym nieważność aktu lub czynności strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie żądając wymierzenia temu organowi grzywny.

W ocenie Sądu I instancji Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego pozostawał w bezczynności po wyroku z dnia 5 października 2005 r. Organ wezwał wprawdzie J. S. do sprecyzowania jego wniosku z dnia [...] marca 2006 r., niemniej jednak - po uzyskaniu informacji, iż skarżący domaga się wydania decyzji w trybie art. 51 ust. 3 Prawa budowlanego - uznał, że sprawa ta była już przedmiotem orzekania i zakończyła się ostateczną decyzją Wojewody z dnia [...] kwietnia 1996 r.

Takie stanowisko Sąd I instancji uznał ze nieprawidłowe. W jego ocenie organ nadzoru budowlanego powinien był podjąć działania w zakresie zabezpieczenia spornego obiektu przed pogorszeniem stanu technicznego pod kątem przestrzegania § 140 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, regulującego wymagania dotyczące przewodów (kanałów) kominowych w budynku. Organ zobowiązany był zatem przeprowadzić odpowiednie czynności wyjaśniające w przedstawionym zakresie pod kątem ewentualnego zastosowania art. 61 ustawy - Prawo budowlane.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podniósł wprawdzie, że decyzją Prezydenta Miasta O. z dnia [...] stycznia 1996 r., utrzymaną w mocy decyzją Wojewody O. z dnia [...] kwietnia 1996 r., nakazano m.in. rozbiórkę ściany kominowej przylegającej do ściany sąsiada oraz wykonanie stosownej dokumentacji. Jednakże dopóki sporna ściana budynku istnieje, a w obecnym stanie faktycznym nie można stwierdzić zgodności funkcjonowania budynku z treścią cytowanego § 140 rozporządzenia Ministra Infrastruktury, to nie można uznać, że organy nadzoru budowlanego nie mają obowiązku podjęcia odpowiednich działań w celu zabezpieczenia całego obiektu i przylegającego w zabudowie szeregowej domu skarżącego przed pogorszeniem stanu technicznego. W tym zakresie organy mają pełne podstawy do orzeczenia w ramach posiadanych kompetencji wynikających z art. 61 ustawy - Prawo budowlane.

Sąd I instancji stwierdził ponadto, że wszczęcie postępowania egzekucyjnego w celu wykonania decyzji Prezydenta Miasta O. z dnia [...] stycznia 1996 r. i wystawienie tytułu wykonawczego dopiero w dniu [...] kwietnia 2006 r. świadczy o naruszeniu zasad szybkiego procedowania, co w praktyce pozbawia stronę możliwości realizacji jej prawa do ochrony uzasadnionego prawnie interesu w sytuacji ewidentnego naruszenia przepisów techniczno-budowlanych przez inwestora przylegającego obiektu.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2008 r. skargę kasacyjną złożył Inspektor Nadzoru Budowlanego w O.. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik niniejszej sprawy, tj.:

1/ art. 154 § 1 p.p.s.a., poprzez bezzasadne ustalenie, że organ nie wykonał wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 października 2006 r. i pozostawał bezczynny wobec wniosku J. S. w przedmiocie podjęcia czynności prawnych związanych z wydaniem decyzji uzupełniającej, a także poprzez nieuwzględnienie faktu wydania ostatecznej decyzji Wojewody z dnia [...] kwietnia 1996 roku, prowadzenia postępowania egzekucyjnego w przedmiocie jej wykonania, a także wydania ostatecznej decyzji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2006 r.;

2/ art. 153 p.p.s.a., polegającego na dokonaniu niewłaściwej oceny prawnej oraz przekroczenie granic dotyczących możliwości wskazania w zaskarżonym orzeczeniu dalszego trybu postępowania organu, poprzez bezzasadne przyjęcie, że Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego jest organem właściwym do podjęcia czynności wynikających z art. 61 ustawy - Prawo budowlane i ponosi odpowiedzialność za prowadzenie postępowania egzekucyjnego.

Wskazując na powyższe chybienia Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, a także o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor wskazał, że stosując się do wytycznych zawartych w uzasadnieniu wyroku wezwał J. S. do sprecyzowania wniosku z dnia [...] marca 2006 r. W odpowiedzi strona stwierdziła, że żąda wydania kolejnej decyzji nakazowej na podstawie art. 51 ust. 3 ustawy - Prawo budowlane. Ustalono zatem, podjęcia jakich czynności domagał się skarżący od organów nadzoru budowlanego.

W ocenie kasatora, podjęcie przez Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego czynności wskazanych w żądaniu, nie było możliwe, z uwagi na:

1/ brak właściwości rzeczowej wojewódzkiego organu nadzoru budowlanego, wynikającej z art. 83 ust. 3 ustawy - Prawo budowlane, do podjęcia czynności określonych w zaskarżonym wyroku;

2/ rozstrzygnięcie sprawy, stanowiącej przedmiot żądania, ostateczną decyzją Wojewody z dnia [...] kwietnia 1996 r., nakazującej inwestorowi rozbiórkę ściany kominowej przylegającej do ściany J. S. oraz rozbiórkę klatki schodowej i wykonanie ich zgodnie z projektem, a także wykonanie odprowadzenia wód opadowych z połaci dachowych w wyznaczonym terminie. Obowiązek wykonania tych czynności jest obecnie przedmiotem postępowania egzekucyjnego, prowadzonego przez organ nadzoru budowlanego stopnia podstawowego. Okoliczność ta przesądza o braku konieczności wydania decyzji uzupełniającej w oparciu o art. art. 51 ust. 3 ustawy - Prawo budowlane;

3/ wydanie ostatecznej decyzji Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2006 r., nakazującej J. S. dokonanie nadbudowy kominów w budynku jednorodzinnym przy ul. [...] w O. do wysokości 0,30 m ponad dach budynku sąsiedniego (przy ul. W.] w terminie do {...] września 2006 r. oraz zaprzestanie użytkowania przewodów spalinowych i dymowych do czasu dokonania nadbudowy kominów.

W ocenie organu nieuzasadniona jest ochrona podmiotu, który wnosi o podjęcie czynności w sprawie, w której zapadły już decyzje ostateczne, a zatem rozstrzygniętej pod względem merytorycznym.

Ponadto bezczynność musi być powiązana z kompetencją organu do wydania rozstrzygnięcia przesądzającego o określonych uprawnieniach lub obowiązkach wynikających z przepisów prawa. Tymczasem Sąd I instancji, wskazując na konieczność prowadzenia postępowania w oparciu o art. 61 i nast. ustawy - Prawo budowlane, nie wziął pod uwagę, że organem właściwym jest Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego. Również organ nadzoru budowlanego stopnia podstawowego jest organem egzekucyjnym w sprawie rozbiórki przewodów kominowych, nakazanej ostateczną decyzją Wojewody z dnia [...] kwietnia 1996 r. Przypisywanie zatem organowi wyższego stopnia odpowiedzialności za przewlekłość postępowania egzekucyjnego jest nieuprawnione.

Ponadto, przytaczając przepisy, które winny być zastosowane w przedmiotowej sprawie, Sąd I instancji powinien powołać się na rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 1999 r., Nr 15, poz. 140 ze zm.). Przywołany § 140 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, co powoduje, że rozstrzygnięcie Sądu obarczone jest nieprawidłową oceną prawną.

W ocenie autora skargi kasacyjnej organ dokonał prawidłowej oceny żądania zgłoszonego przez J. S., a w stosunku do kominów zostały podjęte stosowne czynności zmierzające do usunięcia stanu zagrożenia (decyzja z dnia [...] października 2006 r.). Nie sposób zatem mówić o jego bezczynności.

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2008 r. złożył również J.S. Zaskarżając go w części dotyczącej uzasadnienia zarzucił mu naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 61 w związku z naruszeniem art. 28 ust. 1, art. 40 ust. 1, art. 54, art. 55 ust. 3, art. 51 ust. 2, art. 57 ust. 1 i 103 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane, a także przepisów art. 6, art. 7 i 80 k.p.a.

Wskazując na powyższe naruszenia skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego uzasadnienia wyroku w trybie art. 186 p.p.s.a. lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, w oparciu o art. 185 § 1 i 2 p.p.s.a., gdyż treść błędnego uzasadnienia nie może wiązać organów i innych sądów stosownie do art. 170 p.p.s.a.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej strona stwierdziła, iż kwestionuje wskazanie Sądu I instancji, iż organy mają pełną podstawę do orzeczenia w ramach posiadanych kompetencji, wynikających z art. 61 ustawy – Prawo budowlane. Przepis ten dotyczy bowiem utrzymywania obiektów budowlanych w należytym stanie technicznym, po zalegalizowaniu zgłoszenia uregulowanego w art. 54 ww. ustawy lub po uzyskaniu decyzji zezwalającej na użytkowanie (art. 55 ust. 3). Tymczasem obiekt przy ul. W. jest nadal w budowie w związku z niewykonaniem decyzji Wojewody z dnia [...] kwietnia 1996 r., wydanej na podstawie art. 51 ust. 2 ustawy – Prawo budowlane.

Następnie, opisując przebieg procesu inwestycyjnego, będącego przedmiotem sporu pomiędzy nim a inwestorem, wskazywał na niespełnienie przez organy nadzoru budowlanego obowiązków wynikających z przepisów ustawy – Prawo budowlane.

J. S. złożył również odpowiedź na skargę kasacyjną złożoną przez Inspektora Nadzoru Budowlanego w O., nie zgadzając się z zaprezentowanym w niej stanowiskiem.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ustawy, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Dlatego też, przy rozpoznawaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skarg kasacyjnych.

Biorąc po uwagę tak uregulowany zakres kontroli instancyjnej sprawowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny, stwierdzić należy, że skarga kasacyjna wniesiona przez Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. zawiera usprawiedliwione podstawy. W szczególności uzasadniony jest zarzut naruszenia art. 154 § 1 p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność oraz w razie bezczynności organu po wyroku uchylającym lub stwierdzającym nieważność aktu lub czynności strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie żądając wymierzenia temu organowi grzywny.

Wprawdzie w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego brzmienie tego przepisu wskazuje na jego materialnoprawny charakter, stanowi bowiem podstawę wymierzenia organowi grzywny, mieści się zatem w podstawie kasacyjnej określonej w art. 174 pkt 1, a nie pkt 2 p.p.s.a., to jednak skoro znajduje się on w ustawie procesowej, nie należy uznać tego zarzutu za nieskuteczny.

Przechodząc do merytorycznej oceny zarzutu naruszenia art. 154 § 1 p.p.s.a. stwierdzić należy, że zastosowanie tego przepisu przez Sąd I instancji byłoby uprawnione w sytuacji, gdy właściwy organ po wydaniu przez sąd administracyjny wyroku uwzględniającego skargę albo nie wydał stosownego aktu albo też nie dokonał stosownej czynności w powtórnie prowadzonym postępowaniu, w terminach w prawie określonych.

Sąd I instancji uznał, że sytuacja taka miała miejsce, a organ, mimo, że zastosował się do części wytycznych wskazanych w wyroku z dnia 5 października 2006 r., nie podjął czynności, do których był zobowiązany.

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić. Należy bowiem mieć na uwadze, że nie zawsze w rezultacie wyroku uwzględniającego skargę konieczne będzie wydawanie nowego aktu lub podejmowanie czynności przez organ.

W niniejszej sprawie, wyrokiem z dnia 5 października 2006 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił nie tylko postanowienie organu odwoławczego, ale również postanowienie organu I instancji. Odżył więc niejako wniosek J.S. z dnia [...] marca 2006 r., skierowany co prawda do Inspektora Nadzoru Budowlanego w O., ale domagający się wydania decyzji przez organ stopnia podstawowego. Zgodzić się zatem należy ze stanowiskiem zaprezentowanym w skardze kasacyjnej, że podejmowanie jakichkolwiek decyzji przez organ wyższego stopnia powodowałoby naruszenie właściwości instancyjnej.

W wytycznych wyroku z dnia 5 października 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nakazał organowi, by ustalił rzeczywistą wolę strony, zawartą w żądaniu z dnia [...] marca 2006 r. Będąc związany wskazaniami co do dalszego postępowania, w myśl art. 153 p.p.s.a., organ wystąpił do strony o wyjaśnienie jej intencji. Skarżący w piśmie z dnia [...] czerwca 2007 r. wyraźnie stwierdził, że żąda wydania decyzji w trybie art. 51 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), a zatem decyzji nakazującej rozbiórkę przewodów kominowych. Strona jednoznacznie zatem sprecyzowała treść swojego żądania, którym organ jest związany. Żądanie bowiem wszczęcia postępowania administracyjnego określa przedmiot tego postępowania, a w razie wątpliwości sprecyzowanie żądania należy do strony, nie zaś do sfery ocennej organu administracji. Tymczasem sprawa legalności przewodów kominowych została już ostatecznie rozstrzygnięta ostateczną decyzją Wojewody z dnia [...] kwietnia 1996 r. utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] stycznia 1996 r., nakazującą rozbiórkę tych przewodów, na podstawie ówcześnie obowiązującego art. 51 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane. Nadto decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2006 r., utrzymaną w mocy decyzją Inspektora Nadzoru Budowlanego w O., nałożono na J. S. obowiązek nadbudowy kominów w jego budynku. Do wykonania tych robót zobowiązał się on w ugodzie zawartej w dniu [...] maja 2006 r. i na ten cel otrzymał od Gminy kwotę 3000 zł. Nie było zatem możliwości uczynienia zadość żądaniu strony z dnia [...] marca 2006 r., sprecyzowanej pismem z dnia [...] czerwca 2007 r. Zresztą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji również nie podzielił stanowiska skarżącego, iż w sprawie należało podjąć czynności w oparciu o art. 51 ustawy - Prawo budowlane.

Nie można zatem w żaden sposób postawić organowi odwoławczemu zarzutu pozostawania w bezczynności, co więcej, brak było w niniejszej sprawie podstaw do podjęcia jakiegokolwiek działania również przez organ I instancji.

Nie budzi wprawdzie wątpliwości, że po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 października 2006 r., uwzględniającym skargę J. S. i po sprecyzowaniu przez skarżącego treści swojego wniosku z dnia [...] marca 2006 r., organ odwoławczy powinien w trybie art. 65 § 1 k.p.a. przekazać wniosek organowi I instancji, celem jego właściwego załatwienia w formie procesowej. W sytuacji jednak, gdy w ocenie Sądu I instancji bezczynność Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. sprowadzała się do zaniechania podjęcia działań w zakresie zabezpieczenia spornego obiektu, tj. działań uregulowanych w art. 61 i następne ustawy - Prawo budowlane, a w kompetencji tego organu nie leży wydawanie jakichkolwiek rozstrzygnięć w I instancji, to zarzut naruszenia art. 154 § 1 uznać należało za w pełni usprawiedliwiony.

W tym kontekście zasadny jest również zarzut naruszenia art. 153 p.p.s.a., w myśl którego ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Zarówno bowiem ocena prawna, jak i wskazania zawarte w zaskarżonym wyroku, sprowadzały się do błędnego przekonania o właściwości organu wyższego stopnia, co do podjęcia czynności, do których właściwy jest wyłącznie organ nadzoru budowlanego stopnia podstawowego.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w pkt 1 wyroku.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a. – pkt 3 wyroku.

Dokonując oceny skargi kasacyjnej J. S., Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że jest ona nieusprawiedliwiona.

Przede wszystkim zauważyć należy, że zaskarżony wyrok jest korzystny dla skarżącego, a wniesiony środek zaskarżenia wymierzony jest jedynie przeciwko motywom wyroku. Tymczasem w procedurze sądowoadministracyjnej nie ma przepisu, który umożliwiałby zaskarżenie wyłącznie uzasadnienia orzeczenia. Artykuł 176 p.p.s.a. stanowi jedynie o możliwości uchylenia lub zmiany orzeczenia, a nie samego uzasadnienia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 marca 2006 r., I FSK 750/05). Strona nie zgadzając się z częścią uzasadnienia mogła je zaskarżyć, powinna jednak w takim wypadku zakwestionować całe orzeczenie, w uzasadnieniu środka odwoławczego wskazując, że nie zgadza się z wyrażonym w uzasadnieniu poglądem prawnym.

Ponadto przedmiotem skargi kasacyjnej winien być wyrok Sądu I instancji i do niego winny odnosić się zarzuty kasacyjne, a nie jedynie do uzasadnienia.

Wskazać również należy na nieprawidłowe sformułowanie skargi kasacyjnej. W jednym zarzucie bowiem J. S. wskazuje na naruszenie kilkunastu przepisów. Taki sposób redagowania skargi kasacyjnej, polegający na tworzeniu "zbitki" wielu norm prawnych, jako naruszonych w jednym zarzucie, uniemożliwia należyte rozpoznanie sprawy.

Z tych wszystkich względów skarga kasacyjna J. S. podlega oddaleniu na podstawie art. 184 p.p.s.a. – pkt 2 wyroku.