Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Karol Pawlicki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz Sędzia WSA Dominik Mączyński Protokolant referent stażysta Monika Wiza po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2013 r. na rozprawie sprawy ze skargi [...] na interpretację indywidualną Ministra Finansów działającego przez organ upoważniony Dyrektora Izby Skarbowej [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych I. uchyla zaskarżoną interpretację; II. zasądza od Ministra Finansów działającego przez organ upoważniony Dyrektora Izby Skarbowej [...] na rzecz skarżącego kwotę [...] tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

UZASADNIENIE

W dniu [...] sierpnia 2012 r. [...] złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W opisie stanu faktycznego wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wprowadzaniu na rynek pod własną firmą i marką sprzętu wędkarskiego. Jako importer i producent sprzętu wędkarskiego, wnioskodawca, współpracuje z kontrahentami prowadzącymi hurtownie wędkarskie i detaliczne sklepy wędkarskie na terenie całej Polski. Sprzęt wędkarski trafia do ostatecznego odbiorcy poprzez sieć dystrybucji. Taki sposób sprzedaży jest dla wnioskodawcy bardziej opłacalny, niż posiadanie własnej sieci detalicznej. Zainteresowany wypracował model logistyczny pozwalający na wzrost efektywności sprzedaży. W ramach podziału funkcji w tym systemie do zadań i roli wnioskodawcy należy m.in. monitorowanie trendów światowych oraz nowości w sprzęcie wędkarskim, a następnie zapoznanie z tymi nowościami ww. kontrahentów, poprzez przedstawienie własnej, aktualnej oferty towarowej. Natomiast do zadań kontrahentów należy głównie sprzedaż tych towarów do ostatecznych odbiorców.

Jedną z metod współpracy z dystrybutorami jest organizacja konferencji pod nazwą: "[...] - nowości sezonu". Organizowana dwudniowa konferencja odbywała się dwuetapowo: w siedzibie firmy oraz w wynajętym centrum konferencyjnym.

W siedzibie firmy kontrahenci - dystrybutorzy mieli możliwość zapoznania się z pełną ofertą towarową prezentowaną we wzorcowni wnioskodawcy oraz dokonania aktualizacji danych podstawowych firmy, w tym osób reprezentujących oraz danych teleadresowych. Można było również składać bezpośrednie zamówienia. Wnioskodawca w siedzibie firmy zapewnił ww. kontrahentom catering.

W centrum konferencyjnym odbyła się prezentacja nowości wraz z dyskusją, w tym składaniem indywidualnych wyjaśnień na temat poszczególnych produktów, które można było obejrzeć, dotknąć, a nawet sprawdzić stronę techniczną. Podsumowanie wyników konferencji odbyło się na obiadokolacji.

W związku z tym, że konferencja była dwudniowa dla kontrahentów spoza rejonu zapewniono nocleg. Dodatkowo dla kontrahentów z najbardziej odległych od siedziby wnioskodawcy rejonów zapewniono również transport wynajętym busem.

Wnioskodawca poniósł na organizację ww. konferencji następujące wydatki: wynajęcie busa, druk zaproszeń, przygotowanie prezentacji w formie elektronicznej, catering w siedzibie firmy, opłata centrum konferencyjnego (w tym: sala konferencyjna, obiadokolacja, nocleg). Faktura z centrum konferencyjnego pozwoliła na wyodrębnienie z części gastronomicznej wydatków na alkohol.

W związku z powyższym zadano pytanie: czy w świetle art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm. – dalej: "u.p.d.o.f.") wszystkie wydatki na organizowaną konferencję, z wyjątkiem alkoholu, stanowią koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem wnioskodawcy organizowana konferencja spełnia warunek, o którym mowa w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., gdyż wydatki na nią poniesione są niezbędne celem zapewnienia prawidłowej sprzedaży oraz jej wzrostu. Zainteresowany uważa, że poniesione wydatki na konferencję należy rozpatrywać całościowo, nie wyodrębniając poszczególnych elementów, w związku z tym, że gdyby konferencja nie była organizowana, żaden z wyżej wymienionych wydatków nie zostałby poniesiony. W ocenie wnioskodawcy tylko wydatki poniesione na alkohol, jako wymienione w art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. należy wyłączyć z kosztów uzyskania przychodu. Pozostałe wydatki stanowią element bezpośrednio związany z kosztami konferencji, której organizacja zalicza się do kosztów reklamy i marketingu.

W interpretacji indywidualnej z dnia [...] listopada 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu interpretacji organ przytoczył treści art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f.

Zdaniem organu za koszt uzyskania przychodów można uznać wydatki ponoszone na reklamę. Należy uznać, że reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu.

Natomiast wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu "reprezentacja", ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia "reprezentacja", nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Występujący w obrocie prawnym termin "reprezentacja", wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku, że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako "przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu", a nie "wystawność, okazałość, wytworność". Dlatego też termin "reprezentacja" użyty w art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. należy rozumieć jako "przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz", a niejako "wystawność, wytworność, czy okazałość". Norma art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów. Należy zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkiego tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów - niezależnie od tego, czy usługi i zakupione artykuły były wykorzystywane w kontaktach z kontrahentami w siedzibie przedsiębiorstwa (zakładu), czy też poza nią.

Pojęcie "reprezentacji" dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności. Należy potwierdzić, że realia współczesnej działalności gospodarczej, odbywającej się w warunkach rynkowych, wymagają od przedsiębiorców nawiązywania licznych kontaktów z innymi podmiotami gospodarczymi. Kontakty te często decydują o pozycji przedsiębiorcy, szansach rozwoju, czy też powodzeniu podejmowanych przedsięwzięć. Jednakże nie oznacza to, że każdy wydatek wiążący się z takimi spotkaniami może być uznany za koszt uzyskania przychodów.

Wydatki na organizację konferencji, nawet jeżeli uznawane są za zwyczajowo przyjęte i zostaną dostosowane do charakteru spotkania, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f.

W ocenie organu "reprezentację" należy postrzegać jako działania związane z tworzeniem wizerunku przedsiębiorcy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami, które wprawdzie nie są konieczne dla osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, ale sprzyjają temu celowi, są z nim w sposób pośredni powiązane. Przede wszystkim zaś jest to właśnie dążenie do stworzenia skierowanego na zewnątrz, pozytywnego wizerunku przedsiębiorcy, takiego jaki -wiedziony doświadczeniem i specyfiką działalności - chciałby wykreować na użytek kontrahentów (klientów).

Podniesiona w uzasadnieniu wniosku zainteresowanego kwestia dotycząca bezpośredniego związku poniesionych wydatków z kosztami reklamy i marketingu jest nieprawidłowa. Wnioskodawca błędnie uznaje, iż reprezentację należy rozumieć jako okazałość, wystawność wykraczającą poza przyjęte powszechnie zwyczaje w celu wywołania jak najlepszego wrażenia. Kwalifikowanie poniesionych wydatków jako wydatków o charakterze reprezentacyjnym wiąże się bowiem z pełnieniem funkcji przedstawicielskich, rozumianych jako występowanie w imieniu swojej firmy, a nie okazałość lub wystawność sprawowania takiego przedstawicielstwa. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na przeciętne, typowe i wystawne, okazałe nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego.

Zdaniem organu przedmiotowa konferencja miała charakter reprezentacji, nie reklamy, której celem było pokazanie i ukształtowanie wiedzy o sprzedawanych produktach.

Reasumując, organ stwierdził, że wydatki ponoszone w związku z organizowaną konferencją wraz z wydatkami poniesionymi na zakup alkoholu nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, albowiem stanowią wydatki o charakterze reprezentacyjnym. Tego typu wydatki wyłączone są z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f.

Po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa skarżący, reprezentowany przez radcę prawnego, w skardze z dnia [...] stycznia 2013 r. wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej interpretacji oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, a także kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Zaskarżonej interpretacji skarżący zarzuca naruszenie:

- art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. skutkujące błędnym uznaniem przez organ, że wydatki poniesione przez podatnika w związku z organizacją konferencji (w tym koszty poniesione na usługi gastronomiczne), której celem jest promocja i reklama produktów znajdujących się w jego ofercie handlowej są wydatkami na reprezentację i tym samym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem skarżącego, aby stwierdzić czy poniesione przez niego wydatki rzeczywiście podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów, należy je skonfrontować z pojęciem reprezentacji, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. Ustawa nie definiuje pojęcia "reprezentacji", ani też nie odsyła do innych przepisów. Skarżący zarzuca, że organ dokonał oceny zakresu znaczeniowego tego pojęcia w sposób dowolny i arbitralny, całkowicie pomijając źródła dokonanej analizy i nie zważając zupełnie na stan faktyczny przedstawiony we wniosku. Skarżący podkreślił, że organ nie wskazał źródła, z którego pochodzi przywołana w interpretacji definicja.

Skarżący zauważa, że przytoczona przez niego w skardze różna wykładnia pojęcia "reprezentacji" pozwala sformułować pewnego rodzaju uogólnienie, że w języku prawnym termin "reprezentacja'' oznacza podejmowanie określonych czynności faktycznych i prawnych w czyimś imieniu, występowanie i działanie w czyimś imieniu.

Zdaniem skarżącego w rozpatrywanym przypadku w ogóle nie wystąpiła sytuacja, w której można byłoby mówić o reprezentacji w sensie prawnym. Jak wskazano powyżej termin ten w sensie prawnym oznacza działanie w czyimś imieniu, zastępowanie reprezentowanego, wykonywanie określonych czynności w jego imieniu. Zatem mówiąc o reprezentacji w tym znaczeniu należy wskazać na istnienie podmiotu czy też osoby, która, działa w czyimś imieniu, która jest jego przedstawicielem, reprezentantem. Wydając zaskarżoną interpretację organ nie wskazał takiego podmiotu, który rzekomo reprezentowałby skarżącego, działał w jego imieniu albo też odwrotnie podmiotu w imieniu, którego działałby sam skarżący. Organ nie mógł jednak wskazać takiej osoby/podmiotu, ponieważ w rozpatrywanym przypadku osoba taka faktycznie nie występowała.

Niezależnie od powyższego, skarżący z ostrożności wskazuje, że w rozpatrywanym stanie faktycznym nie wystąpiła zarówno reprezentacja w znaczeniu prawnym lecz również jakimkolwiek innym.

W ocenie skarżącego, jak wskazuje sama nazwa konferencji - "[...] - nowości sezonu" - celem jej było zaprezentowanie i reklama nowych produktów. Organ natomiast, z niewiadomych przyczyn, arbitralnie stwierdził, że konferencja nie miała związku z działaniami marketingowymi i reklamowymi. Zdaniem skarżącego organ w żaden sposób nie uzasadnił swojej decyzji, co do zakwalifikowania poniesionych na organizowaną konferencję wydatków do kosztów reprezentacji oraz nie udowodnił, dlaczego wydatki te nie mogą stanowić kosztów związanych z reklamą.

Zdaniem strony skarżącej organ nie dokonał prawidłowej i pełnej analizy sprawy przedstawionej we wniosku. Na potwierdzenie zarzutów skarżący powołał orzecznictwo sądów administracyjnych.

Odpowiadając na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

W oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny strona skarżąca wniosła o udzielenie odpowiedzi na pytanie czy w świetle art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. wszystkie wydatki na organizowaną konferencję, z wyjątkiem alkoholu, stanowią koszt uzyskania przychodu. Zdaniem skarżącego wskazane wydatki stanowią koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., bowiem nie są kosztami reprezentacji, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f.

W zaskarżonej interpretacji organ stwierdził, że wymienione we wniosku koszty nie mogą być zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 u.p.d.o.f. ze względu na to, że są to koszty "reprezentacji". Zatem przedmiotowe koszty podlegają wyłączeniu z katalogu kosztów wskazanych w art. 22 u.p.d.o.f. Uzasadniając swoje stanowisko organ wskazał, że termin "reprezentacja" należy rozumieć jako "przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie na jego rzecz". Organ uznał, że wydatki poniesione w związku z organizowaną akcją marketingową są reprezentacją, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt. 23 u.p.d.o.f.

W zaistniałym sporze rację należy przyznać stronie skarżącej.

Zgodnie z art. 22 ust.1 u.p.d.o.f. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wydatki spełniające opisane w art. 22 u.p.d.o.f. wymagania stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pod warunkiem jednak, że nie zostały one wymienione wśród kosztów, o których stanowi art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f. Przepis ten zawiera zamknięty katalog kosztów nieuznawanych przez ustawodawcę za koszty uzyskania przychodów. Badając zasadność zaliczenia jakiegoś wydatku do kosztów uzyskania przychodów należy każdorazowo uwzględnić treść art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f. W przypadku gdy dany wydatek będzie mieścił się w zakresie powyższego przepisu, to wydatek ten nie może być zakwalifikowany do kosztów podatkowych.

Wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wymienił koszty reprezentacji. Stosownie bowiem do art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wymienienie jako przykładowych wydatków na usługi gastronomiczne, zakupu żywności i napojów w tym alkoholowych nie oznacza, że wydatki te nigdy nie będą kosztami. Wydatki takie nie będą kosztami uzyskania przychodu, tylko wtedy gdy mają charakter reprezentacyjny.

Dla oceny podatkowych skutków stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o interpretację niezbędne jest ustalenie sensu i zakresu pojęcia "reprezentacja". Pojęcie to nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej. Według definicji słownikowej "reprezentacja to okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną" ("Uniwersalny słownik języka polskiego" pod red. S. Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006 r.). Za reprezentację należy uznać wszelkie działania, związane z tworzeniem wizerunku firmy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami, które wprawdzie nie są konieczne dla osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, ale sprzyjają temu celowi, są z nim w sposób pośredni powiązane.

W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd dotyczący zakresu pojęcia "reprezentacja", zgodnie z którym reprezentacja to ogólnie okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Reprezentacją będą wszelkie wydatki, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy, w tym wobec innych podmiotów, z którymi współpracuje. Oznacza to, że nie będzie reprezentacją wydatek poczyniony w restauracji na koszt posiłku, zwyczajowo przyjętego w obecnych realiach życia gospodarczego (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2012 r. o sygn. akt II FSK 2200/10, z dnia 27 września 2012 r. o sygn. akt II FSK 392/11 - publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W wyroku z dnia 04 kwietnia 2012 r. o sygn. akt II FSK 1789/10 (publ. System Informacji Prawnej LEX nr 1129924), wydanym w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, że duża konkurencja zmusza przedsiębiorców do podejmowania szeregu działań marketingowych mających na celu zwiększenie sprzedaży lub zainteresowania innych przedsiębiorców oferowanymi towarami i usługami. Wśród tych działań szczególne znaczenie zajmuje promocja, na którą składa się wiele różnych instrumentów komunikacji marketingowej. Najważniejszą z nich jest reklama, a do innych, niemniej ważnych form promocji, zalicza się m.in.: sprzedaż osobistą (tzw. akwizycja), public relations (korzystny wizerunek firmy), promocję uzupełniającą (promocja sprzedaży), czyli krótkookresowe pobudzenie sprzedaży – konkursy, próbki, prezenty, pokazy handlowe, rabaty, marketing bezpośredni (reklama pocztowa, telefoniczna, inne nieosobowe formy kontaktu przy użyciu komunikowania się na odległość, marketing elektroniczny, telemarketing), sponsoring. Każda ze wskazanych form ma swoje specyficzne cechy i służy realizacji określonych celów. O ile reklama niewątpliwie sprzyja budowaniu długookresowego celu, o tyle innym celom – bardziej doraźnym służy promocja sprzedaży, a jeszcze innym budowanie korzystnego wizerunku firmy (reprezentacja). Każdy ze wskazanych instrumentów będzie wymagał pewnych środków finansowych przeznaczonych na jego realizację, co z kolei może rodzić wątpliwości co do ich kwalifikacji z punktu widzenia podatkowego. Wskazać trzeba, iż z tego katalogu wydatków zaliczanych do kosztów podatkowych ustawodawca wyłączył jedynie wydatki poniesione na działania o charakterze reprezentacji.

Zmieniony od 01 stycznia 2007 r. przepis art. art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. całkowicie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wydatki na reprezentację. Natomiast wydatki na reklamę oraz inne formy promocji w całości można zaliczyć do kosztów podatkowych oczywiście pod warunkiem spełnienia przesłanek określonych w art. 22 ust.1 u.p.d.o.f.

Wobec braku legalnej definicji "reprezentacji" kwalifikacja do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z szeroko pojętymi działaniami promocyjnymi winna odbywać się na podstawie całokształtu okoliczności oraz charakteru prowadzonej przez podatnika działalności. Ocena ta uzależniona jest od szeregu czynników zewnętrznych takich jak miejsce i czas wydatku, obroty i dochody firmy, branża w jakiej firma działa, wreszcie popyt i podaż produktów, a więc dane rynkowe, charakterystyczne dla tej branży.

W związku z powyższym nie można uznać, że każda relacja (spotkanie) podatnika z jego kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami, skutkiem której jest poniesienie wydatku związanego ze spożyciem posiłku mieści się w dyspozycji art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f., a w konsekwencji nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Nie zawsze bowiem wydatki poniesione na usługi gastronomiczne mają charakter reprezentacyjny. Aby wydatki te zostały uznane za reprezentację, muszą wychodzić poza ustalone normy czy zwyczaje, mieć charakter wytworności i wystawności. Także cel spotkania ma znaczenie. Inny charakter ma spotkanie w celu załatwienia spraw służbowych, celów biznesowych, a innych spotkanie w celu zachęcenia kontrahentów do nawiązania, podtrzymania lub rozszerzenia kontaktów handlowych. O zaliczeniu zatem danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie konkretny stan faktyczny sprawy.

Mając na względzie powyższe należy zaznaczyć, że w rozpatrywanej sprawie wiążący jest stan faktyczny przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji. We wniosku wskazano w szczególności, że wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wprowadzaniu na rynek pod własną firmą i marką sprzętu wędkarskiego. Działając jako importer i producent sprzętu wędkarskiego skarżący współpracuje z pozostałymi profesjonalnymi uczestnikami tego rynku tj. kontrahentami prowadzącymi hurtownie wędkarskie i detaliczne sklepy wędkarskie na terenie całej Polski. Dla celów właściwego działania tej sieci wnioskodawca wypracował model logistyczny, pozwalający na wzrost efektywności sprzedaży. Jedną z metod współpracy z dystrybutorami jest organizacja konferencji. Organizowana dwudniowa konferencja odbywała się dwuetapowo: w siedzibie firmy oraz w wynajętym centrum konferencyjnym. Wnioskodawca poniósł na organizację ww. konferencji następujące wydatki: wynajęcie busa, druk zaproszeń, przygotowanie prezentacji w formie elektronicznej, catering w siedzibie firmy, opłata centrum konferencyjnego (w tym: sala konferencyjna, obiadokolacja, nocleg). Faktura z centrum konferencyjnego pozwoliła na wyodrębnienie z części gastronomicznej, wydatków na alkohol.

Powyższe oznacza więc, że działania wnioskodawcy podejmowane są – zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. - w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W toku ponownego rozpoznawania sprawy organ obowiązany będzie uwzględnić okoliczności faktyczne sprawy w kontekście art. 22 ust. 1 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). orzekł jak w p. 1 sentencji. O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o przepis art. 200 oraz art. 205 § 2 w/w ustawy.