drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Zagospodarowanie przestrzenne, Rada Miasta, Stwierdzono nieważność aktu prawa miejscowego w części, IV SA/Wa 564/18 - Wyrok WSA w Warszawie z 2018-05-25, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wa 564/18 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2018-05-25 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-02-16
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Anita Wielopolska
Łukasz Krzycki
Małgorzata Małaszewska-Litwiniec /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Zagospodarowanie przestrzenne
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność aktu prawa miejscowego w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1369 art. 147 par. 1, art. 200 w zw. z art. 205 par. 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec (spr.), Sędziowie sędzia WSA Łukasz Krzycki, sędzia WSA Anita Wielopolska, Protokolant spec. Piotr Jędrasik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 maja 2018 r. sprawy ze skargi M. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na uchwałę Rady [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 9 ust. 1 pkt 6 w związku z § 76 ust. 1 pkt 60 zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działek o numerach ew. [...] i [...] z obrębu [...] oraz [...] i [...] z obrębu [...], położonych przy ul. [...] w [...] w zakresie, w jakim zarezerwowano na nich pas terenu wyznaczony liniami rozgraniczającymi dla projektowanej ulicy dojazdowej wewnętrznej [...] KUDw; 2. zasądza od Rady [...] na rzecz skarżącej kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

IV SA/Wa 564/18

U Z A S A D N I E N I E

[...] spółka z o. o. z siedzibą w [...] zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie uchwałę Rady [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. Nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...], w zakresie § 2 ust. 21, § 9 ust. 1 pkt 6 oraz § 76 ust. 1 pkt 60 w części dotyczącej ustaleń tyczących układu komunikacyjnego dla projektowanej ulicy [...] KUDw - w odniesieniu do działek o numerach ew. [...] i [...] z obrębu [...], a także do działek o numerach ew. [...] i [...] z obrębu [...], położonych przy ul. [...] w [...], domagając się stwierdzenia ich nieważności w odniesieniu do wskazanych działek. [...] spółka z o. o. (która obecnie przyjęła nazwę [...] spółka z o. o. z siedzibą w [...] - wpis w KRS-ie) zarzuciła, że w wyniku kwestionowanych zapisów planu doszło do zarezerwowania na przedmiotowych działkach pasu terenu wyznaczonego liniami rozgraniczającymi dla projektowanej, obwodowej, wewnętrznej ulicy dojazdowej oznaczonej symbolem [...] KUDw. Spółka skarżąca wniosła też o zasądzenie kosztów postępowania na jej rzecz. Z uwagi na to, kwestionowanej we wskazanej części uchwale Skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj.: - art. 1 ust. 2 pkt. 5. w zw. z art. 2 ust. 1 w zw. z art. 33 ustawy zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego oraz art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, polegające na niezastosowaniu wskazanych przepisów przy wydawaniu uchwały Rady [...] nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 roku w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...], co doprowadziło do naruszenia interesu prawnego właściciela nieruchomości objętych postanowieniami tej uchwały, przejawiającego się w tym, że w treści § 2 ust. 21, § 9 ust. 1 pkt. 6 oraz § 76 ust. 1 pkt. 60 planu zagospodarowania przestrzennego, jak również w załączniku graficznym do planu - zarezerwowano na działkach będących własnością Skarżącej pas terenu wyznaczony liniami rozgraniczającymi dla projektowanej, obwodowej, wewnętrznej ulicy dojazdowej oznaczonej symbolem [...] KUDw i włączono go do układu drogowo-ulicznego, pomimo iż żadna z zasad planowania przestrzennego, określona w ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym nie uzasadnia w niniejszym przypadku takiej ingerencji w konstytucyjnie chronione prawo własności; - art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, polegające na niezastosowaniu tego przepisu, co doprowadziło do nadużycia władztwa planistycznego przez Organ uchwalający miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, poprzez zarezerwowanie na działkach będących własnością Skarżącej pasa terenu wyznaczonego liniami rozgraniczającymi dla projektowanej obwodowej, wewnętrznej ulicy dojazdowej oznaczonej symbolem [...] KUDw, podczas gdy zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się, w zależności od potrzeb wyłącznie linie rozgraniczające ulice, place oraz drogi publiczne wraz z urządzeniami pomocniczymi a także tereny niezbędne do wytyczania ścieżek rowerowych. Na podstawie art. 106 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [...] spółka z o. o. wniosła o przeprowadzenie dowodów z dokumentów załączonych do skargi, na okoliczność przekroczenia władztwa planistycznego przez Radę [...] prowadzącego do nieważności uchwały Rady [...] nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 roku w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...]. W uzasadnieniu skargi wskazano m. in., iż Spółka jest właścicielką wskazanych działek, które w planie zagospodarowania zostały przeznaczone na cele tzw. "postulowanej komunikacji wewnętrznej", jako część układu drogowo - ulicznego, o którym mowa w §§ 8 i 9 uchwały. Paragraf 9 ust. 1 pkt 6 uchwały określa te drogi jako "ulice dojazdowe wewnętrzne" i w § 76 przewiduje dla nich ustalenia szczególne, tj. 10 m jako minimalną szerokość w liniach rozgraniczających. Na tych działkach planowana jest postulowana droga o symbolu [...] KUDw. Postanowienia Planu miejscowego nadały zatem projektowanej ulicy wewnętrznej minimalną szerokość w liniach rozgraniczających 10 m, a więc odpowiadającą drogom publicznym o klasie ulicy "D" (§ 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie). Skarżąca podkreśliła, że wyłącznie informacyjny charakter wprowadzonych dróg wewnętrznych nie wynika z części tekstowej skarżonego planu miejscowego. W jego § 8 wskazano, że układ drogowo-uliczny stanowią ulice zbiorcze, lokalne, dojazdowe oraz ciągi pieszo-jezdne. Dalej § 9 ust. 1 przewidziano, że dla realizacji wyznaczonego układu komunikacyjnego rezerwuje się pasy terenu wyznaczone liniami rozgraniczającymi dla poszczególnych ulic i wymienia się w tym układzie m.in. w pkt 6 - ulice dojazdowe wewnętrzne. Zatem w części tekstowej planu miejscowego wyraźnie przewidziano, że drogi wewnętrzne wchodzą w system komunikacyjny obszaru. Oznacza to, że drogi wewnętrzne stanowią element tego układu, na równi z drogami publicznymi, bez odmiennych dla nich ustaleń. Zaprzecza to przyjętej w części graficznej koncepcji charakteru jedynie informacyjnego tych dróg. Zgodnie z art. 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, pod rządami której uchwalono zaskarżony plan miejscowy, gmina w ramach zadań własnych ustalała przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu, a uprawnienie to realizowała między innymi przez uchwalanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. To uprawnienie gminy, określane jako władztwo planistyczne nie może jednak nosić cech dowolności działania, a takie mają miejsce w niniejszym planie. Konkludując, Skarżąca stwierdziła, że wskazane zapisy planu miejscowego prowadzą de facto do urządzenia na działkach prywatnych dróg parametrami odpowiadających drogom publicznym, bez przeznaczenia tego terenu na cele publiczne. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż w granicach projektowanej ulicy wewnętrznej oznaczonej symbolem [...] KUDw, na działkach ewidencyjnych nr [...],[...],[...],[...] i [...] znajdują się aktualnie zabudowania. Tym samym, niezależnie od podniesionych argumentów, nie byłoby aktualnie możliwe zrealizowanie wewnętrznej ulicy dojazdowej, która zgodnie z postanowieniami planu miejscowego miałaby być ulicą obwodową, włączoną do ulicy [...] KUL. Spółka podniosłą także, iż zarezerwowanie w planie miejscowym terenu wyznaczonego liniami rozgraniczającymi dla projektowanej, obwodowej, wewnętrznej ulicy dojazdowej oznaczonej symbolem [...] KUDw i włączenie go do układu drogowo-ulicznego pozostaje też zupełnie bezcelowe, ogranicza bowiem w istotny sposób możliwość swobodnego i efektywnego zagospodarowania działek będących własnością Skarżącej, które - tak jak sąsiednie działki ew. nr [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] oraz [...] - pozostają dobrze skomunikowane i posiadają dostęp do drogi publicznej - ul. [...]. Natomiast, z uwagi na kwestionowane zapisy planu, Skarżąca nie może aktualnie zagospodarować swych działek przy pełnym wykorzystaniu ich potencjału inwestycyjnego, uwzględniając ich przeznaczenie według szczegółowych ustaleń dla terenu oznaczonego w planie miejscowym symbolem 2M. W odpowiedzi na skargę, Rada Miasta [...] wniosła o jej odrzucenie względnie oddalenie. Rada wyjaśniła, że [...] spółka z o. o. z siedzibą w Warszawie składała już identyczną skargę na tę uchwałę w dniu 26 października 2017 r. (data wpływu do Rady [...]). Uwzględniając obecnie obowiązujące przepisy nie poprzedziła jej wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. Skarga ta z tego powodu została prawomocnie odrzucona przez Sąd. Spółka w dniu [...] grudnia 2017 r. (data wpływu do Rady [...]) złożyła do Rady [...] wezwanie do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę przedmiotowej uchwały w takiej samej części jak zostało to wskazane przez Skarżącą w skardze z dnia [...] października 2017 r. Rada stwierdziła zatem, że obecnie złożona skarga jest wniesiona po terminie, skoro pierwszą czynnością (pierwszym pismem) było wniesienie skargi w dniu [...] października 2017 r. Za wezwanie do usunięcia naruszenia prawa – zdaniem Organu - uznać należy skargę z dnia [...] października 2017 r., od której to termin ten winien być liczony. Z ostrożności procesowej - co do meritum – Rada stwierdziła natomiast, że przedmiotowy kwartał urbanistyczny zajmuje powierzchnię ok. 4 ha i jest dość dużym terenem przeznaczonym pod inwestycje, który dla prawidłowego funkcjonowania powinien mieć zapewnioną rezerwę terenów przeznaczonych pod podstawową obsługę komunikacyjną. Droga [...] KUDw oznaczona jest w obowiązującym planie jako "informacja i postulaty" co wprost wskazuje, iż nie jest ustaleniem planu. Definicja postulowanej komunikacji wewnętrznej brzmi: "należy przez to rozumieć przebieg niepublicznych dróg wewnętrznych, przy których nie wyznacza się nieprzekraczalnych linii zabudowy, oznaczone graficznie i symbolem na rysunku planu". Działki Skarżącej mają łącznie ok. [...] ha, z czego w liniach rozgraniczających układu komunikacyjnego znajduje się ok. [...] ha pod drogę [...] KUDw i ok. [...] ha pod ul. [...] - [...]KUL - co wskazuje, że zdecydowanie większa część tych działek przeznaczona jest pod możliwości inwestycyjne. Jedynym kryterium prawidłowości wyznaczenia sieci drogowej w warunkach wielkomiejskich jest przede wszystkim funkcjonalność całego systemu drogowego, w tym zapewnienie właściwego przejazdu pojazdów, równomiernego rozłożenia ruchu oraz tworzenia spójnych struktur przestrzennych. Dotyczy to również sieci dróg wewnętrznych, obsługujących wyjazdy i wjazdy na teren kwartałów. Z tego punktu widzenia gmina ma obowiązek zaplanowania odpowiednio gęstej sieci dróg, co bezpośrednio przekłada się na jakość życia mieszkańców oraz względy bezpieczeństwa, również jeżeli nie będą to drogi ogólnodostępne. Zapisy planu nie nakazują jednak nikomu wykonywania "postulowanej komunikacji wewnętrznej", a realizacja "postulowanej komunikacji wewnętrznej" zależy wyłącznie od właścicieli nieruchomości. Ponadto, dla terenu [...] w zapisach szczegółowych § 16 ust. 4 przedmiotowego miejscowego planu wskazuje, iż jest to "teren postulowanej zorganizowanej działalności inwestycyjnej", co świadczy o tym, iż dana jednostka urbanistyczna powinna być zagospodarowana jako jedno zamierzenie inwestycyjne, dla którego należałoby zapewnić odpowiednią rezerwę terenu pod ewentualny niezbędny do prawidłowego funkcjonowania układ komunikacyjny. Na rozprawie przed Sądem pełnomocnik skarżącej zmodyfikował skargę w ten sposób, że cofnął żądanie stwierdzenia nieważności także § 2 ust. 21 przedmiotowej uchwały.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje. Skarga zasługuje na uwzględnienie. Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z uprzednim brzmieniem art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym – można było zaskarżyć taką uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego, po wcześniejszym bezskutecznym wezwaniu organu gminy do usunięcia naruszenia prawa. Regulację tę zmieniła nowelizacja ustawy o samorządzie gminnym dokonana ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie dnia 1 czerwca 2017 r. i nadała mu brzmienie - każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego - bez uprzedniego obowiązku wzywania organu gminy do usunięcia naruszenia prawa. Obowiązek ten został zatem zniesiony. Jednak z przepisów przejściowych (art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw, zgodnie z którym przepisy art. 52 i art. 53 ustawy zmienianej w art. 9, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz przepisy ustaw zmienianych w art. 2, art. 6, art. 7 i art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W ocenie Sądu wynika stąd, że nowe brzmienie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym ma jedynie zastosowanie do aktów organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Stąd w tej sprawie, jako wszczętej wcześniej, zastosowanie znajdował art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w uprzednim brzmieniu, a więc na Skarżącej spoczywał wymóg uprzedniego wezwania Rady do usunięcia naruszenia prawa. Takie też stanowisko wyraził WSA w prawomocnym postanowieniu z dnia 28.12.2017 r. sygn. akt IV SA/Wa 3013/17, w którym odrzucił uprzednią skargę Spółki na tę uchwałę z uwagi na brak uprzedniego wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Trzeba też nadmienić, że naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę na uchwałę organu gminy dopiero otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania skargi, przy czym naruszenie to, musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującego sytuację prawną wnoszącego skargę i zaistnieć w dacie wnoszenia skargi, a nie w przyszłości, tak więc skarżący musi wykazać nie tylko, że posiada indywidualny interes prawny lub uprawnienie, ale także, że doszło do naruszenia tego interesu lub uprawnienia kwestionowanymi ustaleniami planu. Wówczas dopiero podlega ustaleniu czy naruszenie to znajduje umocowanie w obowiązujących przepisach prawa, a więc czy jest akceptowalne z punktu widzenia prawa, uzasadnione i nie nosi cech dowolności, co stanowi o nie przekroczeniu przez Rade Gminy tzw. władztwa planistycznego. W tym kontekście przede wszystkim nie można zgodzić się z sugestią pełnomocnika Organu jakoby skarga ta została wniesiona z uchybieniem terminu. Zachodziła konieczność poprzedzenia jej wezwaniem do usunięcia prawa i warunek ten został zachowany. Za takie wezwanie nie można jednak było uznać pierwszej skargi [...] spółka z o. o. z dnia [...] października 2017 r., jak sugeruje Organ (odrzuconej prawomocnie przez WSA – sygn. akt IV SA/Wa 3012/17), a należało przyjąć, że jest nim wezwanie do usunięcia prawa z dnia 15 grudnia 2017 r. Przemawia za tym i dotychczasowa praktyka Sądów Administracyjnych (a Sąd nie podziela w tym zakresie nielicznych poglądów przeciwnych wyrażanych w orzecznictwie) oraz wola ustawodawcy, który postanowił obecnie zrezygnować z tego wymogu, upatrując jego zbędności, która to regulacja nie znajduje jednak zastosowania do spraw wszczętych przed wskazaną nowelizacją, a więc i w niniejszej sprawie. Przeciwne stanowisko, sugerowane przez Organ, uniemożliwiłoby Skarżącej skuteczne wniesienie niniejszej skargi, mimo że kwestionowane ustalenia planu tyczą jej interesu prawnego i interes ten naruszają. Spółka wykazała bowiem, że jest właścicielem przedmiotowych działek, a wprowadzona ustaleniem 9 ust. 1 pkt 6 w związku z § 76 ust. 1 pkt 60 uchwały rezerwa pasa terenu na jej działkach pod realizację drogi dojazdowej wewnętrznej, oznaczonej w planie symbolem [...] KUDw, narusza jej interes prawny, skoro ma inne plany inwestycyjne, a takie rozwiązanie komunikacyjne jest jej zbędne i nie będzie też służyło właścicielom działek sąsiednich, właściwie skomunikowanych. Nadto teren pod przedmiotową wewnętrzną drogę dojazdową [...] KUDw został już częściowo zabudowany na innych działkach, przez które ta postulowana droga dojazdowa wewnętrzna, dla której realizacji jednak zarezerwowano w planie pasy terenu miała przebiegać. Przechodząc do merytorycznego rozpoznania niniejszej sprawy, zauważyć należy, że obecnie obowiązująca ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej zwana u.p.z.p.) weszła w życie z dniem 11 lipca 2003 r. Ustawa ta w art. 85 ust. 2 nakazywała zastosowanie do niniejszej procedury planistycznej, jako rozpoczętej przed wskazaną datą, przepisów dotychczasowych, a więc ustawy z 7.07.1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, pod rządami której uchwalono zaskarżony plan zagospodarowania przestrzennego, gmina w ramach zadań własnych ustalała przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu, a uprawnienie to realizowała między innymi przez uchwalanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. To uprawnienie gminy, w doktrynie określane jako władztwo planistyczne oznacza, że gmina samodzielnie rozstrzyga o zasadach zagospodarowania na swoim terenie. Nie może jednak ono nosić cech dowolności działania. Rozstrzygnięcie o przeznaczeniu terenu i zasadach jego zagospodarowania musiało być dokonane z uwzględnieniem obowiązujących przepisów i na zasadach określonych w ustawie. Miejscowy plan zagospodarowania wraz z innymi ustawami kształtuje bowiem sposób wykonywania m. in. prawa własności i definiuje jego treść w zakresie wykorzystywania nieruchomości (art. 33 ustawy). W związku z tym wszelkie rozstrzygnięcia planistyczne, które ograniczają właściciela w sposobie korzystania z własności, muszą być dokonywane z uwzględnieniem obowiązującego prawa. Oznacza to, że ograniczenie prawa własności musi mieć oparcie w normie ustawowej, uprawniającej gminę do takiego działania. Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się w zależności od potrzeb, linie rozgraniczające ulice, place oraz drogi publiczne wraz z urządzeniami pomocniczymi. Wymieniony przepis art. 10 ust. 1 pkt 2 zezwalał na przeznaczenie w miejscowym planie terenów pod realizację ulic, placów i dróg publicznych. Nie przewidywał natomiast wyznaczenia w planie miejscowym dróg, które nie mają charakteru publicznego. Uregulowanie to w zakresie przeznaczenia w planie miejscowym terenów na cele komunikacyjne, stanowi wyliczenie wyczerpujące (zamknięte), a nie przykładowe. Na taki charakter regulacji zawartej w art. 10 ustawy z 1994 r. wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 7 lutego 2001 r., sygn. akt K 27/00. Trybunał stwierdził się, że wyliczenie zawarte w art. 10 ust. 1 i 2 ma charakter wyczerpujący, co oznacza, że gmina nie może zamieszczać w miejscowym planie regulacji dotyczących spraw niewymienionych w przepisie. To stanowisko Trybunału winno stanowić wskazówkę interpretacyjną, że przepisy ustawy o zagospodarowaniu należy czytać ściśle, aby ograniczyć możliwość ingerencji organów samorządu terytorialnego w prawa jednostki bez ustawowego uzasadnienia. Przeznaczenie terenu pod drogę wewnętrzną w projekcie planu, pozostawało zatem w sprzeczności z zapisem powołanego przepisu art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Droga wewnętrzna nie stanowi drogi publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, nawet jeśli odpowiada parametrom drogi publicznej. Uchwalenie planu zawierającego ustalenie dotyczące drogi wewnętrznej, wbrew woli właścicieli, oznacza przekroczenie przez gminę przysługujących jej uprawnień, co do decydowania o przeznaczeniu terenu w granicach przewidzianych omawianą ustawą. Nie zmienia tej oceny stanowisko organu, że sporną drogę, na rysunku planu oznaczoną symbolem [...] KDUw, wytyczono liniami przerywanymi, jako jedynie proponowaną i zalecaną drogę dojazdową wewnętrzną od ulicy [...] KUD. Czytając rysunek planu, należy przyznać, że informacja o możliwości jej wybudowania, nie ma charakteru dyspozytywnego i wiążącego dla właściciela. W legendzie części graficznej planu zaznaczono, że drogi wewnętrzne oznaczone symbolem KDUw stanowią część informacyjną planu. Wobec jednak faktu, że poprzednio obowiązujące przepisy nie przewidywały dwóch kategorii regulacji zawartych w planie, zapis taki w zakresie, w jakim dopuszcza utworzenie tej drogi jako dojazdowej wewnętrznej, niepublicznej, poprzez dokonanie na działkach Skarżącej rezerwy pasów terenu pod tę drogę, o czym stanowi 9 ust. 1 pkt 6 w zw. z § 76 ust. 1 pkt 60 uchwały, w sposób nieuprawniony narusza interes prawny Skarżącej. Jej prawo do swobodnego zagospodarowania należących do niej działek podlega ochronie konstytucyjnej, a ograniczenia tego prawa wynikać mogły jedynie z obowiązujących przepisów prawa. Należy nadmienić, że dopiero przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587), wydanego na podstawie delegacji znajdującej podstawę w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wprowadziły ustalenia wiążące planu oraz elementy informacyjne (por. § 7 pkt 9 cyt. rozporządzenia). Ponieważ jednak proces tworzenia i uchwalania niniejszego planu przebiegał pod rządami poprzednio obowiązującego aktu, tj. ustawy z 1994 r., zastosowanie znajdowały przepisy tej ustawy oraz jej akty wykonawcze, które tej możliwości nie dopuszczały. Trzeba mieć na uwadze, że informacyjny charakter przedmiotowej drogi wewnętrznej pośrednio wynikał z części tekstowej skarżonego planu. Zgodnie z § 2 pkt 21 uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...], ilekroć mowa jest o "postulowanej komunikacji wewnętrznej" należy przez to rozumieć przebieg niepublicznych dróg wewnętrznych, przy których nie wyznacza się nieprzekraczalnych linii zabudowy, oznaczone są one graficznie i symbolem na rysunku planu. Z kolei w § 8 tego aktu wskazano, że układ drogowo-uliczny stanowią ulice zbiorcze, lokalne, dojazdowe oraz ciągi pieszo-jezdne. Trzeba też mieć na względzie, że stanowisko w tej sprawie, które Sąd wyraża w składzie obecnie orzekającym, pozostaje zbieżne z poglądami Sądu Administracyjnego wyrażonymi w innych prawomocnych wyrokach, tyczących dróg wewnętrznych dojazdowych uregulowanych w tej uchwale. Niewątpliwie Sąd winien mieć na uwadze związanie ocenami, wyrażonymi w prawomocnym wyroku WSA z 28.01.2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 1993/10, wydanym w kontekście badania legalności postanowień tej samej uchwały i w odniesieniu do tej samej drogi - oznaczonej w planie symbolem [...] KUDw, ale w odniesieniu do innej działki. Oceny wyrażone w tym prawomocnym wyroku winny być traktowane jako wiążące przy rozpatrywaniu zarzutów, dotyczących tego samego aktu prawa miejscowego, wobec treści art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.). Nie do zaakceptowania byłoby bowiem inne rozumienie danej regulacji, w kontekście rozpatrywanej sprawy. Prowadziłoby to do sytuacji w państwie prawa niedopuszczalnej, gdy - oceniając ten sam akt normatywny w kontekście identycznych zarzutów - sądy wyraziłyby odmienne oceny. Oznaczałoby to naruszenie zasad konstytucyjnych: pewności prawa i równości wobec prawa. Jak już zostało wspomniane, z przytoczonych regulacji uchwały wynika, że przy uchwalaniu niniejszego planu zakładano możliwość zrealizowania niepublicznej drogi wewnętrznej [...] KDUw, m. in. na działkach Skarżących, nadając jej w § 76 ust. 1 pkt 60 uchwały, minimalną szerokość w liniach rozgraniczających 10 m, a więc odpowiadającą drogom publicznym o klasie ulicy "D" (por. § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 2.03.1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie). Sąd podziela więc stanowisko, że jest praktyką nie do zaakceptowania, przerzucanie przez Gminę - ciążących na niej obowiązków m. in. w zakresie prawidłowego i funkcjonalnego skomunikowania terenu objętego planem - na właścicieli działek, znajdujących się w jego granicach. Ma to miejsce szczególnie wówczas, gdy Gmina jako drogi wewnętrzne, wytycza drogi odpowiadające parametrom dróg publicznych, a nie nadaje im jednocześnie takiego charakteru, tak w części tekstowej planu, jak i na rysunku planu. Jednocześnie - jak miało to miejsce w niniejszej sprawie – pod tę drogę dojazdową wewnętrzną rezerwuje pasy terenu wyznaczone liniami rozgraniczającymi. Wobec przytoczonych argumentów, stwierdzić należy, że ingerencja Gminy w prawo własności Skarżących nie znalazła uzasadnienia w przepisach ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz jej przepisach wykonawczych. Z tych względów, w odniesieniu do działek należących do Skarżącej, zachodziły podstawy do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w części ujętej w sentencji wyroku. Na marginesie jedynie należy zaznaczyć, iż dla rozstrzygnięcia sprawy nie ma znaczenia, czy Skarżący w postępowaniu planistycznym korzystali z możliwości jakie dawała ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym i czy składali protesty lub zarzuty do projektu przedmiotowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz to czy Rada Gminy uwzględniła ich zarzuty. Mając natomiast na uwadze, że część graficzna - rysunek obrazuje przebieg postulowanej komunikacji wewnętrznej, w postaci drogi [...] KUDw, zaznaczając ją jedynie liniami przerywanymi - Sąd nie uznał za celowe stwierdzenie nieważności rysunku planu w tej części, w odniesieniu do działek Skarżącej.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm. - zwanej dalej P.p.s.a.) - orzeczono jak w pkt. 1 sentencji. O zwrocie kosztów postępowania – w pkt. 2 sentencji - orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1cyt. ustawy, uwzględniając uiszczony wpis od skargi oraz koszty zastępstwa procesowego.



Powered by SoftProdukt