Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska Sędzia WSA Małgorzata Walentek (spr.) Protokolant specjalista Ewa Pasiek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi M.W., R.W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie opłat za pobyt w domu pomocy społecznej oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Zastępca Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K., działający z upoważnienia Prezydenta Miasta K., odmówił M. W. i R. W. (zwanych dalej "stronami" lub "skarżącymi") odstąpienia od żądania zwrotu należności z tytułu wydatków poniesionych przez Gminę K. na opłatę za pobyt B. L. w Domu Pomocy Społecznej w B. ( w skrócie "DPS") za okres od 1 sierpnia 2014 do 26 września 2014 ustalonych na podstawie decyzji Nr [...] z dnia[...] w kwocie 4130,14 zł. Podstawę wydania rozstrzygnięcia stanowił art. 2, art. 14, art. 61 ust. 2 i 3, art. 104 ust. 1 i ust. 3, art. 106 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 182, dalej zwanej w skrócie "u.p.s.").

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, że na podstawie decyzji własnej Nr [...] z dnia [...] zobowiązano strony do zwrotu należności z tytułu wydatków poniesionych przez Gminę K. na opłatę za pobyt B. L. w DPS za okres od 1 sierpnia 2014 r. do 26 września 2014 r. w kwocie 4130,14 zł. Decyzja ta stała się ostateczna w wyniku niewniesienia odwołania.

Następnie podał, że dniu 9 lutego 2015 r. pełnomocnik stron, powołując się na art. 104 ust. 4 u.p.s., wniósł o odstąpienie od żądania zwrotu ustalonych wydatków na podstawie wymienionej wyżej decyzji.

Organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 104 ust. 4 u.p.s. w przypadkach szczególnie uzasadnionych, zwłaszcza jeżeli żądanie zwrotu wydatków na udzielone świadczenie z tytułu opłat określonych w ustawie oraz z tytułu nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części stanowiłoby dla osoby zobowiązanej nadmierne obciążenie lub też niweczyłoby skutki udzielanej pomocy organ, który wydał decyzję w sprawie zwrotu należności , o których mowa w ust. 1, na wniosek pracownika socjalnego lub osoby zainteresowanej odstąpić od żądania takiego zwrotu.

Dalej wskazał, że decyzja wydana na podstawie wskazanego przepisu ma charakter uznaniowy, a jej wydanie uzależnione jest od oceny wystąpienia przypadku szczególnego. Pojęcie to, zdaniem organu, należy rozumieć jako sytuację wyjątkową, wyróżniającą się od normy. Zatem skorzystanie z przedmiotowego uprawnienia wymaga zbadania sytuacji materialnej, osobistej i rodzinnej osoby zainteresowanej w drodze wywiadu środowiskowego.

Następnie organ stwierdził, że za podstawę ustaleń sytuacji rodzinnej oraz dochodowej stron przyjął wywiad środowiskowy z dnia 7 stycznia 2015 r. oraz zgromadzony materiał dowodowy, w tym obrazujący sytuację zdrowotną stron. Na tej podstawie ustalił, że łączny miesięczny dochód M. i R. W., na który składa się emerytura R. W. - 3522,42 zł i zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł oraz emerytura M. W. w kwocie 1117,38 zł, wynosi 4 792,80 zł, a na osobę w rodzinie 2 396,40 zł. Ze świadczeń stron potrącane są kwoty w łącznej wysokości 1398, 72 zł z tytułu egzekucji prowadzonej w związku z decyzją tamtejszego Ośrodka. R. W. jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym (orzeczenie na stałe), a M. W. ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności (do [...] r.). Oboje są osobami schorowanymi, pozostającymi pod stałą opieką lekarską. Średnie miesięczne wydatki związane z zakupem leków oraz na cele rehabilitacyjne wynoszą 357,68 zł. Dalej ustalono, że rodzina użytkuje dom jednorodzinny ponosząc koszty związane z jego utrzymaniem w wysokości 358 zł. Z oświadczenia o stanie majątkowym stron wynika natomiast, że nie są oni właścicielami żadnej nieruchomości, gruntów, nie posiadają zasobów pieniężnych, mają samochód osobowy o szacunkowej wartości 1.000 zł. Organ wskazał, że po odliczeniu kwot stałych miesięcznych obciążeń w kwocie 2114, 78 zł stronom pozostaje miesięcznie do dyspozycji kwota 2 678,02 zł, a na osobę w rodzinie 1339,01 zł.

W kontekście dokonanych ustaleń organ stwierdził, że sytuacja życiowa rodziny nie ma znamion sytuacji "szczególnej", o której mowa w art. 104 ust. 4 u.p.s.. - nie znaleziono bowiem okoliczności, które spowodowałyby niewykonalność nałożonego obowiązku. Fakt niepełnosprawności stron oraz ciężkiej choroby R. W. nie stanowi automatycznie sytuacji wyjątkowej, bowiem przewlekłe choroby nie powodują wydatków tego rzędu, że nie jest niemożliwe zaspokojenie innych niezbędnych potrzeb życiowych. Organ wskazał, że środki finansowe pozostające do dyspozycji stron - łącznie 2768 zł, a na osobę w rodzinie 1339 zł - przekraczają aktualnie obowiązujące w pomocy społecznej kryterium dochodowe rodziny , to jest 912 zł, a na osobę w rodzinie 456 zł. Organ wskazał również, że nie można uznać za sytuację wyjątkową znacznej kwoty podlegającej zwrotowi, gdyż w naturze każdego ciężaru leży to, że ich wykonanie wywołuje dolegliwości. Rozpatrując sprawę także w oparciu o art. 7 k.p.a. organ uznał, że pozytywne rozpatrzenie wniosku nie leży w interesie społecznym, a także brak jest również ważnego interesu strony. Dokonane ustalenia pozwoliły bowiem stwierdzić, że strony mając obowiązek partycypowania w kosztach pobytu córki w DPS oraz dysponując dochodem umożliwiającym spełnienie powstałego zobowiązania - bez konieczności sięgania po środki państwa – jak również nie będąc w sytuacji "szczególnej" nie mogą żądać od Gminy K., aby to ona zrealizowała jej zobowiązanie.

M. i R. W., reprezentowani przez radcę prawnego M. Z., wnieśli odwołanie zarzucając powyższej decyzji naruszenie przepisów prawa poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 104 ust. 4 u.p.s. polegającej na niezastosowaniu tego przepisu, pomimo wystąpienia ku temu przesłanek a także naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 w zw. z art. 77 § 1, art. 8, art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a., poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy i dokonanie niewłaściwej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, na skutek których wydano decyzję bez rozpatrzenia całokształtu materiału dowodowego oraz przy pominięciu słusznego interesu stron. Biorąc powyższe pod uwagę pełnomocnik odwołujących wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i wydanie decyzji co do istoty sprawy.

W uzasadnieniu odwołania pełnomocnik akcentował, że w sprawie wystąpił przypadek szczególny, wynikający między innymi z choroby R. W. Strona choruje bowiem na tę samą chorobę co B. L., a co za tym idzie wymaga całodobowej kosztownej opieki, a nadto wkrótce zaistnieje konieczność umieszczenia jej w domu pomocy społecznej. Zdaniem pełnomocnika organ nie wziął również pod uwagę, że B. L. wyparła się rodziców, nie utrzymywała z nimi żadnych kontaktów i nigdy nie udzieliła im jakiejkolwiek pomocy. Pominął także okoliczności takie jak niepełnosprawność stron, stale pogarszającą się ich sytuację życiową, rosnące wydatki związane z zakupem lekarstw i opieką lekarską, wydatki związane z zapewnieniem godnej egzystencji, skupiając uwagę na aspekcie finansowym, z pominięciem słusznego interesu stron. Następnie pełnomocnik powołał się na orzecznictwo sądów administracyjnych, w których podkreśla się, że jeżeli w sprawach pozostawionych przez przepisy uznaniu administracyjnemu, o ile interes społeczny nie stoi temu na przeszkodzie i leży to w możliwości organu administracji, organ ten ma obowiązek załatwić sprawę w sposób pozytywny dla strony. W razie zaś wydania negatywnej dla strony decyzji za udzieleniem ochrony interesowi społecznemu muszą przemawiać istotne przesłanki, wykluczające przyznanie tej ochrony stronie postępowania. Podsumowując stwierdził, że organ I instancji naruszył przywołane przepisy prawa materialnego i procesowego, które miały istotny wpływ na wynik sprawy, a nadto, że organ odwoławczy winien wyjaśnić naprowadzone okoliczności oraz rozważyć, czy pozbawienie skarżących żądanej kwoty byłoby celowe i uzasadnione.

W wyniku rozpoznania odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: "k.p.a."), utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy opisał przebieg postępowania, treść decyzji organu pierwszej instancji i zarzuty odwołania. Kolejno przytoczył art. 104 ust. 4 u.p.s. oraz wskazał, że w świetle tego przepisu istotne jest ustalenie czy ponoszenie opłat za pobyt córki w DPS stanowi nadmierne obciążenie dla stron, takie które z jednej strony prowadzić będzie do realizacji obowiązku ciążącego na rodzicach z drugiej ich samych postawi w sytuacji braku środków koniecznych do zaspokojenia niezbędnych potrzeb wynikających ze stanu zdrowia, sytuacji życiowej i rodzinnej. Ponadto organ badając szczególnie wnikliwie sytuację dochodową i zdrowotną osób zobowiązanych winien ustalić czy jest ona obiektywnie "przypadkiem szczególnie uzasadnionym". W ocenie Kolegium dokonana przez organ I instancji analiza sytuacji dochodowej, zdrowotnej i życiowej stron jest prawidłowa i wynikająca z zebranego materiału dowodowego. Prowadzi ona do wniosku, że pomimo trudnej sytuacji zdrowotnej stron związanej z ich niepełnosprawnością, poziom ich dochodów daje szanse na spłatę należności z tytułu wydatków poniesionych przez Gminę K. za pobyt ich córki w DPS. Podkreślono, że analiza wydatków stron uwzględniająca dodatkowo już ponoszone opłaty dochodzone w trybie egzekucji administracyjnej, nadal pozostawia w ich budżecie kwotę, która zaspokaja ich niezbędne i konieczne potrzeby. To oznacza, że w przypadku stron nie zachodzi przypadek "szczególnie uzasadniony".

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach M. i R. W., reprezentowani przez adwokata T. B. zarzucili zaskarżonej decyzji rażące naruszenie prawa w postaci naruszenia art. 104 ust. 4 u.p.s. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na niezastosowaniu tego przepisu, pomimo wystąpienia ku temu przesłanek oraz naruszenie art. 7 w zw. z art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a., poprzez niezbadanie wszystkich okoliczności sprawy przy pominięciu słusznego interesu stron, jak również dowolne i błędne przyjęcie, że dochody stron wystarczają na dokonanie zwrotu 4 130, 14 zł podczas gdy z materiału sprawy wynika, że ledwie wystarczają jedynie na pokrycie bieżących potrzeb, a zatem błędne ustalenia faktyczne poczynione w sprawie oraz nieuwzględnienie wszystkich okoliczności dotyczących sytuacji rodzinnej i dochodowej skarżących. Formułując powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

W motywach skargi akcentowano, że organ odwoławczy niedostatecznie zwrócił uwagę na wielokrotnie podnoszony przez skarżących fakt, iż wprawdzie uzyskują oni dość wysoki dochód, jednakże ich wydatki znacznie odbiegają od typowych, a są one znaczne i związane z sytuację zdrowotną R. W. Podniesiono, że wydatki te ze względu na przebieg choroby, na którą cierpi w najbliższym czasie będą wzrastać, albowiem istnieje wysokie prawdopodobieństwo, iż wkrótce zaistnieje konieczność umieszczenia go w DPS. Również M. W. legitymuje się orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności. Zarzucono, iż pracownik socjalny prowadząc wywiad środowiskowy w dniu 29.07.2014 r. nie złożył wniosku o zastosowanie ulg zgodnie z art. 104 ust. 4 u.p.s., pomimo potwierdzenia niepełnosprawności stron i ponoszenia przez nich znacznych kosztów związanych ze stanem zdrowia w związku z tym organ powinien pouczyć stronę o takiej możliwości co wynika z art. 9 k.p.a. oraz 10 k.p.a , który przewiduje zapewnienie stronom czynnego udziału. Podkreślono, że w orzecznictwie sądowym przyjmowano, że naruszenie zasad wyrażonych w art. 9 i 10 k.p.a. , jako mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy prowadzi do uchylenia decyzji. Pełnomocnik stwierdził również, że jeżeli nie ma podstaw do umorzenia wymaganej należności, to organ winien rozważyć przedmiotowy wniosek w kategoriach częściowego lub całkowitego zwolnienia od ponoszenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej zgodnie z art. 64 u.p.s. Zwolnienie takie może dotyczyć trudnej sytuacji materialnej skarżącego, spowodowanej jego stanem zdrowia, sytuacją dochodową, osobistą i rodzinną. Zdaniem pełnomocnika powyższe dowodzi, że decyzje organów obu instancji wydane zostały naruszeniem art. 9 art. 8 , które mogły mieć istotny wpływ na wynik sporawy. Gdyby bowiem organ I instancji prawidłowo pouczył o możliwych sposobach załatwienia wniosku i w związku z tym wezwał do stosownego jego sprecyzowania poddania w trybie art. 64 § 2 k.p.a., wówczas skarżący mogliby właściwie zareagować.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Stosownie do dyspozycji art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, pod względem zgodności z prawem. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Natomiast zgodnie z art. 134 § 1 ww. ustawy, sądy rozstrzygają w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związane zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, a zatem oceniają legalność decyzji również z urzędu.

Przeprowadzona przez Sąd według wskazanych wyżej kryteriów kontrola legalności zaskarżonej decyzji wykazała, że nie narusza ona przepisów prawa.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że rozstrzygnięcie w sprawie zapadło na podstawie wniosku pełnomocnika skarżących złożonego w trybie art. 104 ust. 4 u.p.s. o odstąpienie od żądania zwrotu od skarżących należności powstałych z tytułu ponoszenia zastępczo opłat przez Gminę K. za pobyt ich córki w DPS. Przepis art. 104 ust. 4 u.p.s. stanowi, że w przypadkach szczególnie uzasadnionych, zwłaszcza jeżeli żądanie zwrotu wydatków na udzielone świadczenie z tytułu opłat określonych w ustawie oraz z tytułu nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części stanowiłoby dla osoby zobowiązanej nadmierne obciążenie lub też niweczyłoby skutki udzielanej pomocy organ, który wydał decyzję w sprawie zwrotu należności , o których mowa w ust. 1, na wniosek pracownika socjalnego lub osoby zainteresowanej może odstąpić od żądania takiego zwrotu.

Wobec brzmienia wskazanego przepisu odstąpienie od żądania zwrotu winno być więc poprzedzone decyzją o zwrocie należności. W sprawie bezsporne jest natomiast, że ostateczną decyzją Zastępcy Dyrektora MOPS w K. Nr [...] z dnia [...] zobowiązano skarżących do zwrotu należności z tytułu wydatków poniesionych przez Gminę K. na opłatę za pobyt B. L. w DPS za okres od 1 sierpnia 2014 r. do 26 września 2014 r.

Z uwagi na powyższe nie zaistniały podstawy do wzywania pełnomocnika stron o sprecyzowanie czy wniosek ten został złożony w innym, niż we wskazanym w nim trybie. Zarzuty, co do naruszenia w tym zakresie art. 9 , art. 10 k.p.a. oraz art. 64 u.p.s. należało zatem uznać za chybione.

W świetle regulacji art. 104 ust. 4 u.p.s. należało natomiast stwierdzić, że decyzja administracyjna będąca następstwem rozpoznania przez organ administracji publicznej wniosku stron domagających się odstąpienia od żądania zwrotu należności z tytułu wydatków zastępczo poniesionych przez gminę podjęta została w ramach tzw. uznania administracyjnego, co powoduje, że jego sądowa kontrola jest ograniczona. Kontrola legalności rozstrzygnięcia o charakterze uznaniowym sprowadza się bowiem do zbadania, czy organ administracji uwzględnił całokształt okoliczności faktycznych, mających znaczenie w sprawie oraz czy w ramach swego uznania nie naruszył on zasady swobodnej oceny dowodów (wyrok NSA z dnia 8 maja 2002r. sygn. akt SA/Sz 2548/00, niepubl.) Kontrola sądu dotyczy więc prawidłowości postępowania organu administracji poprzedzającego wydanie decyzji i polega na sprawdzeniu czy należycie przeprowadzono postępowanie dowodowe oraz ustalono stan faktyczny, do czego zobowiązane są organy na podstawie art. 7, 77 § 1, 80 k.p.a. W sytuacji w której organy pomocy społecznej wyjaśnią wszelkie okoliczności sprawy istotne dla jej rozstrzygnięcia i w sposób przekonujący uargumentują swoją decyzję zgodnie z art. 104 ust. 4 u.p.s., to sąd administracyjny nie ma podstaw do zakwestionowania takiej decyzji i oceny jej słuszności. Oczywistym jest, że wydawanie decyzji opartych na uznaniu administracyjnym nie może oznaczać dowolności czy arbitralności. Zakres uznania wyznaczony jest zawsze przepisem prawa, ramy uznania określają normy kompetencyjne, przepisy o postępowaniu administracyjnym i przepisy prawa materialnego.

Organ rozpatrując wniosek w trybie art. 104 ust. 4 u.p.s. zobowiązany jest zatem do wszechstronnego rozważenia przesłanek w przepisie tym wymienionych, a w szczególności do zbadania, czy zachodzi uzasadniający odstąpienie od żądania zwrotu, a nadto czy żądanie zwrotu należności stanowić może dla osoby zobowiązanej nadmierne obciążenie lub też zniweczyć skutki udzielonej pomocy.

Pojęcie "szczególnie uzasadnionego przypadku" nie posiada definicji ustawowej. W potocznym znaczeniu "przypadek szczególny" – to sytuacja, przypadek wyjątkowy, wyróżniający się od normy. Ustawa nie określa również metody zbadania powyższej przesłanki. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że skorzystanie z uprawnienia powyższego przepisu wymaga zbadania sytuacji materialnej, osobistej i rodzinnej osoby zainteresowanej (wyrok NSA z dnia 9 czerwca 2010 r. sygn. akt I OSK 204/10. Iwona Sierpowska. Komentarz. Ustawa o pomocy społecznej – ABC. 2009 r. Wydanie II)

Zdaniem składu orzekającego w sprawie niniejszej nie można zarzucić zarówno organowi I instancji, jak i organowi odwoławczemu naruszenia obowiązujących przepisów. Organy dokonały wszechstronnej oceny sytuacji materialnej i życiowej skarżących, w tym w kontekście przesłanek wynikających z 104 ust. 4 u.p.s. oraz dokonały wyważenia ich interesu z interesem społecznym, co doprowadziło do trafnych i podlegających zaakceptowaniu wniosków o braku podstaw do rezygnacji z żądania zwrotu należności.

Wyjaśnienia zawarte w uzasadnieniu obu zapadłych w sprawie decyzji zawierają odniesienie się do sytuacji stron. Wydanie decyzji zostało poprzedzone czynnościami wyjaśniającymi zmierzającymi do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, a rozstrzygnięcie zostało należycie uzasadnione. Organy skupiły się na zbadaniu sytuacji materialnej i życiowej skarżących w celu oceny czy w sprawie zachodzą przesłanki określone w cytowanym przepisie tj. czy sytuacja skarżących stanowi szczególny przypadek, a zwłaszcza czy żądanie zwrotu wydatków poniesionych przez Gminę stanowiłoby dla nich nadmierne obciążenie lub też niweczyłoby skutki udzielonej pomocy. W szczególności organ I instancji przeprowadził wywiad środowiskowy, a w celu dokładnego ustalenia dochodu uwzględniono sytuację zdrowotną skarżących, wszystkie przedstawione przez nich miesięczne wydatki, a także zapewniono czynny udział w postępowaniu poprzez poinformowanie o możliwości zapoznawania się z aktami sprawy oraz składania dodatkowych dowodów.

Organy nie zakwestionowały trudnej sytuacji życiowej skarżących, spowodowanej w szczególności przez ich niepełnosprawność oraz chorobą R. W., ale wskazały, że skarżący posiadają stałe źródło dochodu w wysokości miesięcznej 4 792,80 zł, co na osobę w rodzinie stanowi kwotę 2 396,40 zł. Natomiast kwota jaką dysponują po odliczeniu wszystkich stałych wydatków w wysokości 2114, 78 zł z tytułu leczenia, utrzymania domu oraz egzekucji administracyjnej, wynosi 2 678,02 zł, a na osobę w rodzinie 1339,01 zł, a więc jest wyższa niż ustawowe kryterium dochodowe wynoszące w dacie wydania decyzji 456 zł na osobę w rodzinie (art. 8 ust. 1 pkt 2 u.p.s.) co – w ocenie organu – wskazuje, że uiszczenie należności nie będzie stanowić nadmiernej uciążliwości dla skarżących. Zdaniem Sądu taka ocena sytuacji skarżących nie daje podstaw do postawienia organowi zarzutu przekroczenia granic uznania administracyjnego przy wydaniu zaskarżonej decyzji. Jednocześnie zgodzić się należy z oceną organów, że w sprawie nie zachodzą również okoliczności szczególne uzasadniające uwzględnienie wniosku. Słuszne jest bowiem stanowisko organów, że taką okolicznością w sytuacji rodzinnej i majątkowej skarżących nie jest ich niepełnosprawność oraz choroba R. W., gdyż w tym przypadku świadczenia emerytalne oraz zasiłek pielęgnacyjny uzyskiwane przez skarżących pokrywają koszty ich leczenia i rehabilitacji i nie wpływają w sposób istotny na sytuację materialną rodziny.

W okolicznościach wskazanych wyżej należało uznać, że organy administracyjne prawidłowo ustaliły stan faktyczny i prawidłowo zinterpretowały właściwie przywołane przepisy. Nie przekroczyły również uznania administracyjnego.

Odnosząc się do poruszonej w skardze kwestii nie uwzględnienia przez organy okoliczności, iż ze względu na przebieg choroby, na którą cierpi R. W. koszty leczenia są znaczne, a nadto w najbliższym czasie będą wzrastać, albowiem istnieje wysokie prawdopodobieństwo, iż wkrótce zaistnieje konieczność umieszczenia go w DPS stwierdzić należy, że organ rozstrzygając sprawę bierze pod uwagę stan istniejący a nie potencjalny, mogący zaistnieć w przyszłości. Natomiast organ uwzględnił wszystkie przedstawione przez skarżących w wywiadzie środowiskowym oraz na podstawie przedłożonych faktur wydatki związane z leczeniem (zakup leków, korzystanie z rehabilitacji). Można przy tym także zauważyć, że organ nie ma obowiązku brać pod uwagę nieudokumentowanych wydatków, zwłaszcza, że to na stronach spoczywa obowiązek ich wykazania. Jednakowoż skarżący pomimo wezwania do zapoznania się z materiałami sprawy i ewentualnego uzupełnienia go nie skorzystali z tej możliwości nie wskazując na inne, niż już określone przez nich wydatki.

Sąd nie podzielił zarzutu skargi jakoby organy przy wydaniu decyzji dopuściły się naruszenia art. 7 k.p.a. Wydając rozstrzygnięcie organy miały na względzie zarówno interes indywidualny jak i społeczny. Słusznie organy uznały, że dokonane ustalenia pozwoliły stwierdzić, że strony mając obowiązek partycypowania w kosztach pobytu córki w DPS oraz dysponując dochodem umożliwiającym spełnienie powstałego zobowiązania - bez konieczności sięgania po środki państwa – jak również nie będąc w sytuacji "szczególnej" nie mogą żądać od Gminy K., aby to ona zrealizowała ciążące na nich zobowiązanie.

W okolicznościach wskazanych wyżej należałoby uznać, że organy prawidłowo ustaliły stan faktyczny i prawidłowo zinterpretowały właściwie przywołane przepisy. Nie przekroczyły również uznania administracyjnego.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę należało oddalić.