Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Zyglewska, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Sędzia WSA Agnieszka Wójcik (spr.), Protokolant Agnieszka Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi M. K. na uchwałę Rady W. z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. stwierdza nieważność § 42 ust. 1 i ust. 2 pkt 1,2,6 zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działki nr ewid. [...] z obr. [...]; II. stwierdza, że zaskarżona uchwała w części określonej w pkt I nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Rady W. na rzecz skarżącej M. K. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W dniu 5 czerwca 2012 r. M. K. złożyła do Rady W. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa przepisami uchwały Nr [...] z dnia [...] lipca 2008 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] (Dz. Urz. Woj. [...] Nr [...], poz. [...]) poprzez stwierdzenie nieważności przedmiotowej uchwały w części dotyczącej: § 40 ust. 4 i 5 dotyczącego obszaru [...] - w zakresie działek cz. [...] z obrębu [...],

- § 42 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, 2 i 6 dotyczącego obszaru [...] - w zakresie działki nr [...] - część z obrębu [...].

- § 41 ust. 1 i 2 dotyczącego obszaru [...].

Wezwanie powyższe zostało pozostawione bez odpowiedzi.

W dniu 3 sierpnia 2012r. M. K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Rady W. z dnia [...] lipca 2008r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...], podnosząc zarzuty tożsame jak w wezwaniu. Następnie pismem procesowym z dnia 4 stycznia 2013r., skarżąca doprecyzowała treść skargi, podnosząc, iż w skardze doszło do błędnego określenia unormowań planu, których stwierdzenia nieważności się domaga i wskazała, że żąda stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działek stanowiących jej własność tj. [...] z obr/ [...] w części dotyczącej:

- § 40 ust. 2 pkt 4 i 5 uchwały - w odniesieniu do działki nr [...] i części działki nr [...] z obrębu [...] znajdujących się w obszarze [...]

- § 42 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, 2 i 6 uchwały - w zakresie części działki nr [...] z obrębu [...] znajdującej się w obszarze [...]

- § 41 ust. 1 i 2 uchwały dotyczących obszaru ciągu pieszo-rowerowego w zieleni urządzonej [...] - które to ustalenia uniemożliwiają dostęp do drogi

publicznej dla działki nr [...] i części działki nr [...] z obrębu [...], znajdujących się w obszarze [...].

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, iż jako właściciel nieruchomości położonych na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego posiada interes prawny do jego kwestionowania, co wynika z utrwalonego w tym zakresie orzecznictwa potwierdzonego dodatkowo kilkoma prawomocnymi wyrokami tutejszego Sądu dotyczącymi zaskarżonej uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] (sygn. IV SA/Wa 1963/08 z dnia 27.04.2009r. sygn. IV SA/Wa 539/09 z dnia 16.07.2009r.) oraz wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. II OSK 1275/09 z dnia 1 7.11.2009r.; sygn. II OSK 1959/09 z dnia 9.02.2010r.; sygn. II OSK 1303/10 z dnia 1.09.2010r.).

Odnosząc się do podniesionych zarzutów wskazała, iż ustalenia § 40 ust. 2 pkt 4 i 5 w zakresie działki nr [...] i części działki nr [...] z obrębu [...] naruszają jej interes prawny, ponieważ określone w zaskarżonej uchwale minimalne wskaźniki zagospodarowania terenu na poziomie przewyższającym parametry działki gruntu traktowanej jako odrębna nieruchomość, wykluczają jej zagospodarowanie na cele wskazane w zaskarżonym planie, jako odrębnej nieruchomości co z kolei narusza art. 1 ust. 2 pkt. 7 w zw. z art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z kolei ustalenia § 42 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 dotyczące obszaru [...] w zakresie części działki nr [...] z obrębu [...] naruszają jej interes prawny, gdyż są niezgodne z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Naruszenie to polega na przeznaczeniu części w/w działki na publiczne usługi oświaty, przy jednoczesnym doprecyzowaniu rodzaju obiektów możliwych do zrealizowania w ramach tego przeznaczenia, które jest niezgodne z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, w którym teren działki skarżącej znajduje się w obszarze o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej na których ustała się priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym z zakresu infrastruktury społecznej, rozmieszczenie celów publicznych określa zaś rysunek Studium nr 25.

Skarżąca kwestionuje także ustalenia zawarte w § 42 ust. 2 pkt 6 zaskarżonej uchwały w zakresie części działki nr [...] z obrębu [...], jako naruszające jej interes prawny, ponieważ część jej działki jest traktowana jako wchodząca w skład całego obszaru oznaczonego symbolem [...], który to obszar uznany został za jedną działkę budowlaną, co w rozumieniu definicji tego pojęcia określonej na potrzeby zaskarżonej uchwały w § 2 pkt. 17 uchwały oznacza możliwość zagospodarowania jej działki tylko w ramach zagospodarowania całego obszaru oznaczonego symbolem [...]. W ten sposób ustalenie zawarte w § 42 ust. 2 pkt 6 zaskarżonej uchwały wyklucza możliwość samodzielnego zagospodarowania działki co z kolei narusza art. 1 ust. 2 pkt. 7 w zw. z art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nakazujący w planowaniu przestrzennym uwzględniać m.in. prawo własności.

Odnosząc się do ustaleń zawartych w § 41 ust. 1 i 2 dotyczące obszaru [...] zaskarżonej uchwały, skarżącą wskazała, iż naruszają jej interes prawny ponieważ uniemożliwiają dostęp jej działki nr [...] i części działki nr

[...] z obrębu [...] znajdującej się w obszarze [...] do drogi publicznej, a tym samym uniemożliwiają jej zagospodarowanie nieruchomości na cele wskazane w zaskarżonej uchwale.

W odpowiedzi na skargę Rada W. wniosła o jej oddalenie. Odnosząc się do podniesionych w niej zarzutów wskazała, iż nie zasługują one na uwzględnienie. Organ wskazał, iż działka nr ew. [...] leży na terenie [...], jej powierzchnia wynosi tylko [...] m2, dz. nr ew. [...] (część) jest położona na terenie [...] - ma [...] m szerokości. Zgodnie z 40 ust.2 pkt 4 uchwały, dla terenu [...] ustała się najmniejszą dopuszczalną powierzchnię działki budowlanej - [...] m2 Przyjęcie powyższej najmniejszej dopuszczalnej powierzchni działki budowlanej podyktowane jest zarówno przeznaczeniem terenu [...] jako terenu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, jak i przyjęciem założenia, iż teren ten stanowi jeden z ostatnich fragmentów przeznaczonych pod zabudowę większego obszaru [...]. Wszystkie tereny sąsiadujące z terenem [...] stanowią tereny już zabudowane na działkach o zbliżonych powierzchniach. Analiza wielkości działek budowlanych dla obszaru zawartego pomiędzy ulicami: [...] oraz [...] kształtuje się następująco:

[...] - powierzchnia całego terenu - [...] ha zawiera [...] działki budowlane o średniej powierzchni [...] m2

[...] - powierzchnia terenu - [...] ha - [...] działki budowlane o średniej powierzchni [...] ha;

[...] - powierzchnia terenu -[...] ha- [...] działki budowlane o średniej powierzchni [...] m2

[...] - stanowi [...] działkę budowlaną o powierzchni [...] m2

[...] - [...] działka budowlana o powierzchni [...] m2

[...] - powierzchnia terenu - [...] ha - zawiera [...] działki budowlane o średniej powierzchni [...] m2

[...] - powierzchnia terenu - [...] ha - zawiera [...] działki budowlane o średniej powierzchni [...] m2

Jak wynika z powyższego średnia powierzchnia działki budowlanej na analizowanym terenie wynosi [...] m2 Ustalenie przedmiotowych wskaźników zabudowy na terenie [...] z jednej strony zatem koresponduje z sąsiednimi terenami, z drugiej daje możliwość wydzielenia na tym terenie czterech działek budowlanych, co w konsekwencji pozwoli zachować spójności zabudowy i ład przestrzenny tej części osiedla.

Konieczność zachowania zbliżonych warunków zabudowy doskonale obrazuje dołączony do niniejszej skargi wydruk z serwisu mapowego miasta, na którym widać aktualną zabudowę, do której teren [...] z oczywistych względów powinien nawiązywać. Na drugim dołączonym wydruku zaznaczone są natomiast działki ewidencyjne na analizowanym obszarze. Jak łatwo zauważyć wszystkie sąsiadujące tereny podzielone są na dużo mniejsze niż ustalone planem powierzchnie działki budowlanej, działki ewidencyjne, podobnie jak działki Skarżących, co nie było i nie jest, jak widać po aktualnej zabudowie przeszkodą do ich zagospodarowania zgodnie z ustaleniami planu. W świetle powyższego, nie jest zasadny zarzut skargi, iż ustalenie minimalnej powierzchni działki budowlanej uniemożliwia Skarżącemu zagospodarowanie ich nieruchomości.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia interesu prawnego skarżącej ustaleniami zawartymi w § 40 ust.2 pkt 5 uchwały, zgodnie z którym najmniejsza dopuszczalna szerokość frontu działki budowlanej została ustalona na [...] m, organ wskazał, iż nie bez znaczenia dla powyższego ustalenia jest położenie obszaru [...] jako terenu od [...] graniczącego z terenami [...] i dalej na [...]. Założeniem planu jest potraktowanie całej ul. [...] oraz [...] części ul. [...], (jak również [...]) jako swoistego "wprowadzenia" terenów zurbanizowanych do terenów [...] oraz do terenów [...]. Stąd aktualne zagospodarowanie ul. [...] i dopuszczenie realizacji [...], których zadaniem jest uatrakcyjnienie wspomnianego wejścia. Powyższe zapisy planu, jak i ustalenie szerokości frontu działki budowlanej, a także m.in. [...] zmierzają do wytworzenia ciągłej [...] od strony ulicy reprezentacyjnej jaką jest [...]. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego będący przedmiotem skargi konsekwentnie określił więc lokalizację i parametry urbanistyczne poszczególnych jednostek zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (o symbolu [...]- z przypisanymi numerami). Jednostki takie mają przypisaną powierzchnię oraz parametry. W przypadku jednostki [...] jest to [...] ha. Stąd dla prawidłowej realizacji ustalonej w miejscowym planie funkcji przeznaczenia terenu uszczegółowione zostały ustalenia dotyczące takich parametrów zabudowy, jak najmniejsza dopuszczalna powierzchnia zabudowy ( § 40 ust. 2 pkt 4) oraz najmniejsza dopuszczalna szerokość działki budowlanej (§40 ust. 2 pkt 4). Takie ustalenia mieszczą się w granicach przyznanego władzom gminy władztwa planistycznego. Są one warunkiem racjonalnego kształtowania zabudowy, zgodnie z zasadą ładu przestrzennego (w tym zharmonizowania z przyjętą już w tej części [...] filozofią zabudowy "kwartałowej" a więc lokalizacji budynków wokół terenu, z pozostawieniem szerokiego wewnętrznego patio). Zabudowa na mniejszych działkach powodowałaby możliwość lokalizacji małych budynków, bez zapewnienia miejsc w garażach podziemnych, co powodowałoby konflikty mieszkańców oraz utrudnienia w zakresie bezpieczeństwa ruchu, a w niektórych przypadkach uniemożliwiłaby zabudowę działek sąsiednich. Z wiedzy urbanistycznej wynika, że przy dopuszczonych wskaźnikach wysokości budynków oraz powierzchni biologicznie czynnej dopiero poziom powierzchni działki budowlanej ponad [...] m kw. umożliwia jej racjonalne zagospodarowanie, nie tylko poprzez lokalizację samego budynku, ale też terenów biologicznie czynnych oraz miejsc parkingowych.

W tym zakresie Skarga cechuje się całkowitą niekonsekwencją: Skarżąca nie kwestionuje przeznaczenia terenu (akceptując korzystne dla nich ustalenie [...]), ale jedynie same parametry urbanistyczne, ustanowione dla racjonalnej jego realizacji.

Szczególne znaczenie dla przyjęcia takich ustaleń kwestionowanego planu miejscowego miała zasada ładu przestrzennego, jednym z elementów którego jest wielkość działek oraz ich kształt. Wprowadzenie zapisów regulujących najmniejszą dopuszczalną powierzchnię działki budowlanej i najmniejszą dopuszczalną szerokość frontu działki budowlanej jest bezpośrednią realizacją treści art. 15 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ustalone w planie parametry najmniejszej dopuszczalnej powierzchni działki budowlanej oraz najmniejszej dopuszczalnej szerokości frontu działki budowlanej wprowadzono uwzględniając warunki lokalne, przeznaczenie terenu [...] jako terenu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, parametry działek na terenie sąsiadującym z terenem [...] oraz okoliczność, iż teren ten stanowi jeden z ostatnich fragmentów przeznaczonych pod zabudowę większego obszaru tej części [...]. Wszystko to służy zachowaniu ładu przestrzennego poprzez zastosowanie takich parametrów jak: harmonia, proporcjonalność, równowaga, czytelność, użyteczność i efektywność.

Ustalenie w zaskarżonym planie najmniejszej dopuszczalnej powierzchni działki budowlanej oraz najmniejszej dopuszczalnej szerokości frontu działki budowlanej wynika z analizy parametrów i układu wszystkich [...] działek znajdujących się w granicach terenu [...], spośród których [...] to działki, których wielkość i kształt całkowicie uniemożliwia realizację zabudowy wielorodzinnej. Ponadto kilka działek ([...]), mimo odpowiedniej powierzchni, ma szerokość rzędu [...] - [...] m, która jest problematyczna nawet przy realizacji budynku jednorodzinnego wolnostojącego. Są to długie działki ukierunkowane [...]. Realizacja budynku wielorodzinnego, którego szerokość musi wynosić minimum [...] m, z całą konieczną infrastrukturą na takiej działce bez żadnych wątpliwości spowoduje wyeliminowanie kolejnej działki z zabudowy. Realizacja zabudowy wielorodzinnej o dopuszczalnej wysokości do [...] m, przy konieczności zachowania wszystkich wymogów prawnych, m.in. realizacji dojazdów, dróg pożarowych, zachowania odległości wynikających z konieczności zapewnienia oświetlenia dziennego budynkom potencjalnie realizowanym na sąsiednich gruntach nie jest możliwa na większości działek na terenie [...], jeśliby każdą z tych działek traktować odrębnie. Ponadto układ działek na tym terenie utrudnia stworzenie ciągłej [...] zgodnie z ustaleniami planu (budynki zrealizowane wzdłuż tych ulic muszą stykać się ścianami szczytowymi). Powyższy wymóg wynika z ustaleń Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W., które przewiduje wytworzenie głównych przestrzeni o charakterze reprezentacyjnym w obu tych ulicach. W takich warunkach zagospodarowanie działek na terenie [...], możliwe jest przez wspólne przedsięwzięcie właścicieli gruntów, przeprowadzone ich scaleniem bądź poprzez stworzenie konsorcjum, zmierzające do zabudowy nieruchomości stosownie do ustaleń planu, lub zbycie działek (tak więc teren nie musiał być wskazany jako objęty scaleniami).

W ocenie organu uchwalając zaskarżony plan działał on w granicach prawa w zakresie obowiązku uwzględniania w planowaniu przestrzennym wartości wymienionych w art. 1 ust. 2 pkt 1, 2 i 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tj. wymagań ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury, walorów architektonicznych i krajobrazowych oraz walorów ekonomicznych przestrzeni, co w sposób oczywisty musiało wpłynąć na sposób wykonywania prawa własności nieruchomości poprzez ukształtowanie sposobu wykonywania tego prawa dla terenu nieruchomości znajdujących się na terenie [...]. Również W. jest właścicielem działek na ww. terenie i również jego obowiązują ustalenia mpzp.

W rozpatrywanej sprawie w ocenie Organu ograniczenie wykonywania prawa własności nie można zatem oceniać jedynie przez pryzmat ustaleń zaskarżonego planu w odniesieniu do działek Skarżącej, ale łącznych wymagań związanych z działalnością inwestycyjno-budowlaną na całym terenie [...] i umożliwienia realizacji zabudowy określonej w zaskarżonym planie również innym właścicielom nieruchomości na tym terenie. Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym " Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich ". Zatem prawo zagospodarowania nieruchomości Skarżącej ograniczone jest m.in. koniecznością ochrony interesu osób trzecich. Ponadto wskazano, iż gdyby nawet przyjąć połączenie dwóch działek skarżącej w jedną działkę budowlaną to i tak jej szerokość [...] m nie daje żadnej możliwości realizacji budynku wielorodzinnego wraz z infrastrukturą wymaganą przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny podlegać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), m. in. dojazdem, drogą pożarową, placem zabaw dla dzieci. Jeśli nawet Skarżąca zdecyduje się realizować budynek na tych działkach, to w sytuacji braku parametrów najmniejszej dopuszczalnej powierzchni działki budowlanej oraz najmniejszej dopuszczalnej szerokości frontu działki budowlanej, realizacja nawet najwęższego z możliwych budynku nie tylko będzie niezwykle problematyczna, ale w sposób oczywisty ograniczy możliwość zabudowy przyległych działek, których szerokość i tak nie jest wystarczająca dla zmieszczenia budynku i niezbędnej infrastruktury.

W przedmiocie przeznaczenia terenu ozn. [...] pod publiczne usługi oświaty, realizację szkoły podstawowej z terenami sportowymi oraz dopuszczoną realizacją przedszkola oraz poradni psychologiczno-pedagogicznej, tj. § 42 ust. 1 i 2 pkt 1, 2, 6 Organ wskazał, iż ustalenia te również mieszczą się w granicach przysługującego W. władztwa planistycznego. Nieruchomość Skarżącej (cz. dz. ew. [...]) położona jest w obszarze oznaczonym w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. symbolem [...] - tereny o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, na których ustala się priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej (tekst studium, str. 104, w załączeniu). W rozdziale XII studium (str. 103) określono zasady identyfikowania ustaleń dla poszczególnych wydzieleń funkcjonalnych (przeznaczenia terenów). Zasady te wskazują, że: w strefach funkcjonalnych wydzielono niewielkie tereny o jednorodnych lub niekolidujących ze sobą rodzajach zainwestowania nadając im odpowiedni symbol, różnicując je dodatkowo na istniejące (zachowane) funkcje terenu z możliwością uzupełnień - symbole bez nawiasów i planowane funkcje w obszarach rozwojowych lub wskazanych do przekształceń - symbole w nawiasach. Ze względu na charakter studium będącego dokumentem kształtującym politykę zagospodarowania przestrzennego w skali całego miasta, a więc opracowania o dużo większej ogólności niż plan miejscowy na rysunku [...] pokazano wyłącznie wydzielenia terenowe na obszarach planowanego rozwoju, a więc duże niezurbanizowane obszary usytuowane na obrzeżach miasta, w strefie przedmieść. Obszary te zostały wyodrębnione dlatego, że wymagają wdrożenia kompleksowych działań planistycznych i inwestycyjnych związanych z zapewnieniem obsługi transportowej i inżynieryjnej oraz infrastruktury społecznej. Na rysunku nr [...] nie wskazano natomiast niewielkich terenów, położonych w obszarach zurbanizowanych - tereny z symbolami bez nawiasów, wymagających uzupełnień zabudowy mieszkaniowej lub realizacji pojedynczych obiektów infrastruktury społecznej (żłobka, przychodni zdrowia, przedszkola czy szkoły) natomiast w tekście studium ustalono rodzaj funkcji o który można uzupełnić daną jednostkę. Zgodnie z zasadą hierarchiczności w planowaniu przestrzennym w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego określa się tylko kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania przestrzennego oraz obszary na których rozmieszczone będą

inwestycje celu publicznego (art. 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), natomiast przeznaczenie terenów dla inwestycji celu publicznego, dokonuje się w planie miejscowym (art. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Uzupełnienie braków istniejącej lokalnej infrastruktury usługowej i technicznej powinno być dokonane w oparciu o przeprowadzone analizy istniejącego zaspokojenia potrzeb mieszkańców na etapie sporządzania planów miejscowych.

W ramach opracowywania każdego planu miejscowego obejmującego obszary zabudowy mieszkaniowej przeprowadzane są analizy i oceny zaspokojenia potrzeb obecnych i przyszłych mieszkańców m.in. w zakresie lokalnej infrastruktury społecznej. Wyniki analiz stanu istniejącego oraz założenia programowe rozwoju danego obszaru stanowią podstawę do sporządzenia projektu planu, w którym określa się m.in. rozmieszczenie nowej zabudowy mieszkaniowej oraz lokalizację niezbędnych inwestycji celu publicznego, takich jak: żłobki, przedszkola, szkoły (podstawowe i gimnazjalne) oraz niezbędne tereny zieleni urządzonej i sportu powszechnego. Konieczność zapewnienia jednolitych standardów obsługi dla wszystkich terenów zabudowy mieszkaniowej potwierdzają ustalenia dotyczące przeznaczeń terenów. Zgodnie bowiem z ustaleniami tekstu Studium uwarunkowań na wszystkich terenach zabudowy mieszkaniowej oznaczonych na rysunku symbolami [...] — ustala się priorytet dla lokalizowania niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej (tekst. Studium str. 104).

W celu określenia potrzeb z zakresu infrastruktury społecznej dla obszaru [...] Miejska Pracowania Planowania Przestrzennego i Strategii Rozwoju wykonała opracowanie pt. "Zapotrzebowania na tereny funkcji oświatowych [...] w oparciu o założenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowaniu przestrzennego - Prognoza do [...] r." (w załączeniu).

Wnioski z w/w analiz dla obszaru objętego planem miejscowym obszaru [...] przedstawione zostały następująco: "[...] część [...] jest niedoinwestowania pod względem liczby szkól. Najbliżej położona szkoła [...] znajduje się w odległości powyżej [...] m, w linii prostej. Faktyczna odległość do szkoły jest o wiele większa. Dodatkową barierę do pokonania dla małych dzieci stanowi bardzo ruchliwa al. [...]." Z wnioskiem o rezerwację terenu pod potrzeby oświatowe wystąpił również w ramach procedury sporządzenia planu, Zarząd [...] w piśmie z dnia [...] września 2006 r. (pismo znak: [...] - w załączeniu), uzasadniając to następująco "istniejącą już, bardzo intensywną zabudową mieszkaniową w rejonie ulic [...], wskazuje na konieczność realizacji niezbędnych obiektów oświaty (szkoła, przedszkola), jak również obiektów pod rekreację i sport (Duże zagęszczenie uczniów w pobliskich szkołach)". Przedmiotowe opracowanie, wnioski Zarządu [...] potwierdzone wcześniejszym stanowiskiem Rady [...] (uchwała Nr [...] z dnia [...] lipca 2005 r.) - dały podstawę do ustalenia w planie miejscowym przeznaczenia terenu na cele usług oświaty publicznej. Należy także podkreślić, że umieszczenie szkoły na działce Skarżącego spowodowane było brakiem gruntów miejskich, które mogłyby zostać przeznaczone na omawiane funkcje. Potrzebę zapewnienia terenu pod szkoły gminne potwierdza także analiza dotycząca zasadności przystąpienia do sporządzenia mpzp obszaru [...] i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami Studium, stanowiąca załącznik do uchwały Nr [...] Rady W. z dnia [...] stycznia 2005 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia projektu planu. Na podkreślenie zasługuje fakt, iż za planowanie i realizację lokalnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej (art. 6 ustawy z dnia 6 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami) odpowiada samorząd gminy, który dla realizacji wspomnianych celów na terenach nie będących własnością gminy, wyposażony został przez ustawodawcę w instrumenty prawne określone w art. 36 i art. 37 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z w/w przepisami uchwalając mpzp obszaru [...] gmina zobowiązała się do wykupienia od właścicieli wszystkich nieruchomości przeznaczonych w planie na cele publiczne. Dotyczy to w szczególności przeznaczenia nieruchomości Skarżącej (dz. ew. nr [...]) na funkcje publicznych usług oświaty.

W odniesieniu do zarzutu, że ustalenia skarżonego planu miejscowego dla obszaru [...] - uniemożliwiają nieruchomościom skarżącej dostęp do drogi publicznej, organ zauważył, że analiza załącznika graficznego wskazuje, że jest to zarzut niezgodny z prawdą. Działka [...] w zakresie terenu [...] ma dostęp do dróg publicznych (ul. [...]) i zgodnie z planem może być przez nie obsługiwana, Natomiast dla działek [...] ([...] m2) oraz części działki [...] położonych na terenie [...] plan ustała obsługę komunikacyjną od ulic [...] (część jest zrealizowana) i [...], stanowiącej przedłużenie ulicy [...].

W skardze Skarżąca podnosi również, iż WSA w Warszawie prawomocnym wyrokiem z dnia 5 maja 2009r. sygn. akt IV SA/Wa 527/08 orzekł, iż uchwała Rady W. z dnia [...].10.2006r. Nr [...] w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania [...] z obrębu [...] pod funkcję [...] wydana została z naruszeniem prawa. Otóż, po pierwsze ww. wyrok nie ma związku z przedmiotem skargi, gdyż dotyczy zupełnie innych działek, leżących poza skarżonymi terenami, tj. w terenie oznaczonym w zaskarżonym planie jako teren [...] (w Studium teren ten oznaczony jest jako [...]). Po drugie, opisanym wyrokiem WSA w Warszawie orzekł jedynie o tym, iż uchwała w przedmiocie Studium została wydana z naruszeniem prawa. Po trzecie, w dacie uchwalenia zaskarżonego planu, tj. [...].07.2008r., uchwała w przedmiocie Studium nie została wydana z naruszeniem prawa, ponieważ WSA w Warszawie orzekał wyrokiem dopiero w dniu 05.05.2009r.

Zaskarżony plan sporządzony został więc i uchwalony na zasadach i w trybie określonym w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w zgodzie w powszechnie obowiązującymi przepisami.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga złożona została w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.), według którego każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

W pierwszej kolejności należy zatem rozważyć dopuszczalność złożenia skargi w kontekście spełnienia kryteriów określonych w powołanym art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, a więc czy zaskarżona uchwała jest aktem z zakresu administracji publicznej i czy narusza interes prawny lub uprawnienie skarżącej, a także, czy skarżąca wyczerpała ustawowy wymóg dopuszczalności złożenia skargi po uprzednim wezwaniem Rady W. do usunięcia naruszenia prawa przedmiotową uchwałą.

Zaskarżona uchwała Rady W. z dnia [...] lipca 2008 r. dotyczy uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego będącego aktem prawa miejscowego, co w konsekwencji przesądza, iż stanowi akt z zakresu administracji publicznej.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zaskarżoną uchwałą, skarżąca zawarła w piśmie z dnia 5 czerwca 2012r. W związku z brakiem odpowiedzi Rady W. na to wezwanie, skarga do Sądu złożona została w dniu 3 sierpnia 2012 r. w Biurze Rady, a więc przed upływem terminu 60 dni od dnia złożenia wezwania o usunięcie naruszenie prawa. Skargę złożono zatem z zachowaniem terminu określonego w art. 53 §2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 2012, poz. 270 zwanej w dalszej części p.p.s.a.).

Do ustalenia pozostaje zatem, czy powołana uchwała Rady W. z dnia [...] lipca 2008 r. dotyczy interesu prawnego skarżącej i czy narusza ten interes prawny.

Skarżąca wywodzi swój interes prawny z faktu przysługiwania jej prawa własności do działek gruntu o nr ew. [...] z obrębu [...] objętego ustaleniami zaskarżonej uchwały. Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu, zaskarżona uchwała Rady W. z dnia [...] lipca 2008 r. dotyczy interesu prawnego skarżącej, jako wynikającego z przysługiwania jej prawa własności do przedmiotowych działek gruntu.

Do ustalenia postaje zatem stwierdzenie, czy uchwała ta narusza interes prawny skarżącej i czy naruszenie to, jeżeli ma miejsce, jest uprawnione obowiązującymi przepisami prawa.

W ocenie Sądu za niezasadny należy uznać zarzut naruszenia prawa odnoszący się do ustaleń planu miejscowego oznaczonych symbolem [...] i kwestionowanej przez skarżącą treści § 41 ust. 1 i 2 zaskarżonej uchwały.

Podstawowym przeznaczeniem obszaru oznaczonego symbolem [...] są tereny ciągów [...]. Tak określone przeznaczenie terenu jest możliwe do oceny jedynie przez pryzmat ustawowych granic uprawnień planistycznych gminy, ponieważ z żadnego przepisu obowiązującego prawa nie wynika, w jakich miejscach można lokalizować ciągi [...], zwłaszcza w przypadku, gdy nie zostało to określone mianem celu publicznego.

Według art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się m.in. wymagania ochrony środowiska, przyjmując za podstawę przeznaczania terenów na określone cele ład przestrzenny i zrównoważony rozwój. Pojęcie zrównoważonego rozwoju według art. 3 pkt 50 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz. 627, ze zm.) w zw. z art. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oznacza to taki rozwój społeczno-gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń.

Jakkolwiek więc w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazano na konieczność uwzględniania w planowaniu przestrzennych różnorakich elementów, w tym prawa własności, to jednak równoważnym elementem koniecznym do uwzględnienia w planowaniu przestrzennym jest także ochrona środowiska i zachowanie równowagi przyrodniczej w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb także poszczególnych społeczności, a nie tylko osób mających prawa do nieruchomości. Z tego względu, wyznaczenie w zaskarżonej uchwale obszaru oznaczonego symbolem [...], jako obejmującego realizację ciągu [...] na nieruchomości skarżącej, nie stanowi przekroczenia planistycznych uprawnień gminy określonych w art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, skoro służy to zapewnieniu rozwoju walorów przyrodniczych na tym terenie z jednoczesnym rozwojem komunikacji o charakterze m.in. rekreacyjnym. Tym samym, omawiane ustalenie zaskarżonej uchwały wprawdzie narusza interes prawny skarżącej, skoro ingeruje w sposób wykonywania przez nią prawa własności, jednak naruszenie to jest w ocenie Sądu uprawnione, gdyż wynika z ustawowych uprawnień planistycznych gminy.

Odnosząc się zatem do zarzutu strony skarżącej, wskazującego na iż takie przeznaczenie uniemożliwia jej dojazd do należącej do niej działek , należy wskazać, iż wbrew rzutom skargi, oczywistym jest, iż plan miejscowy ustalając zasady zabudowy i zagospodarowania na danym terenie powinien kształtować infrastrukturę komunikacyjną. Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie wymagają jednak aby plan miejscowy wyznaczał szczegółową lokalizację dojazdu do każdej działki, zapewniając jej bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Co więcej, przez "dostęp do drogi publicznej" w świetle art.2 pkt 14) ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, należy rozumieć nie tylko bezpośredni dostęp do tej drogi albo także dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Wskazane zapisy planu przewidują więc obsługę komunikacyjną terenu, zgodnie z powołanymi wyżej przepisami ustawy, spełniając jednocześnie wymagania rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Sposób realizacji owej obsługi pozostawiony jest właścicielowi czy właścicielom danego terenu zależnie od ich indywidualnych potrzeb. Ustanowienie dojazdu możliwe jest bowiem także w drodze: przeprowadzenia postępowania administracyjnego w przedmiocie podziału geodezyjnego polegającego na wydzieleniu działki drogowej po terenie prywatnych nieruchomości w porozumieniu z ich właścicielami, ustanowienia służebności przejścia i przejazdu, ewentualnie ustanowienia w postępowaniu przed sądem cywilnym drogi koniecznej. Jak wynika z akt sprawy w tym wyjaśnień pełnomocnika organu złożonych na rozprawie w dniu 4 stycznia 2013r. należące do skarżącej działki mogą mieć zapewniony dostęp do drogi publicznej. Działki te sąsiadują np. z działką miejską nr [...], która odgradza je od drogi publicznej [...], a zatem zachodzi przesłanka do ustanowienia drogi koniecznej.

Na uwzględnienie w ocenie Sądu nie zasługuje również zarzut skargi dotyczący naruszenia prawa zaskarżoną uchwałą wobec działki nr ew. [...] i części działki o nr ew. [...], ustaleniem zawartym w § 40 ust. 2 pkt 4 i 5 zaskarżonej uchwały. Z powołanego § 40 ust. 2 pkt 4 i 5 zaskarżonej uchwały wynika bowiem, iż dla terenu oznaczonego symbolem [...] ustala się najmniejszą dopuszczalną powierzchnię działki budowlanej – [...] m2 i najmniejszą dopuszczalną szerokość frontu działki budowlanej – [...] m. Z treści skargi i z analizy załącznika graficznego do zaskarżonej uchwały wynika, iż w/w działki gruntu skarżącej znajdujące się w obszarze przeznaczenia oznaczonego symbolem [...] nie posiadają (nawet łącznie) powierzchni co najmniej [...] m2, zaś w ocenie skarżącej ich frontowa szerokość nie wynosi co najmniej [...] m. Określenie takich wskaźników dopuszczalności zagospodarowania działki skarżącej na cele określone w zaskarżonej uchwale w jej ocenie wyklucza zatem zagospodarowanie tej działki gruntu na te cele, jako odrębnej nieruchomości.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planowaniu przestrzennym uwzględnia się m.in. prawo własności, i według art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 tej ustawy, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, przy czym każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich.

Ustalenie minimalnych wskaźników zagospodarowania terenu na poziomie przewyższającym parametry działek gruntu skarżącej ujętej w obszar stosowania tych wskaźników bez wątpienia wyklucza możliwość zrealizowania na nich (łącznie) przeznaczenia określonego w zaskarżonej uchwale, wykluczając tym samym jakikolwiek sposób jej zagospodarowania przez skarżącą w granicach tej części działki gruntu. Konieczność zachowania tych wskaźników wymagałaby powiększenia granic własności nieruchomości skarżącej o tereny sąsiednie co narusza jej interes prawny, Bowiem co do zasady zgodnie z przywołanymi powyżej unormowaniami zawartymi powołanych przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym skarżąca ma prawo zagospodarowania swojej nieruchomości według ustaleń określonych w planie w granicach przysługującego jej prawa własności.

Rozpoznając niniejszą sprawę w kontekście w/w zarzutu Sąd wziął jednak pod uwagę okoliczność- niekwestionowana przez skarżącą, iż w świetle ustaleń planu (zgodnymi w tym zakresie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W.) nieruchomości skarżącej położone w obszarze [...] przeznaczone zostały pod budownictwo mieszkaniowe wielorodzinne z dopuszczeniem usług podstawowych w formie wbudowanej w budynki zabudowy mieszkaniowej. Z wyjaśnień i ustalenia poczynionych przez organ, wynika zaś, iż wprowadzenie zapisów regulujących najmniejszą dopuszczalną powierzchnię działki budowlanej i najmniejszą dopuszczalną szerokość frontu działki budowlanej jest bezpośrednią realizacją treści art. 15 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W/w parametry wprowadzono uwzględniając warunki lokalne, przeznaczenie terenu [...] jako terenu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, parametry działek na terenie sąsiadującym z tym terenem oraz okoliczność, iż teren ten stanowi jeden z ostatnich fragmentów przeznaczonych pod zabudowę większego obszaru tej części [...]. Wszystko to zdaniem organu służy zachowaniu ładu przestrzennego poprzez zastosowanie takich parametrów jak: harmonia, proporcjonalność, równowaga, czytelność, użyteczność i efektywność. Tym samym organ wskazał, iż "ustalenie w zaskarżonym planie najmniejszej dopuszczalnej powierzchni działki budowlanej oraz najmniejszej dopuszczalnej szerokości frontu działki budowlanej wynika z analizy parametrów i układu wszystkich [...] działek znajdujących się w granicach terenu [...], spośród których [...] to działki, których wielkość i kształt całkowicie uniemożliwia realizację zabudowy wielorodzinnej. Ponadto kilka działek ([...]), mimo odpowiedniej powierzchni, ma szerokość rzędu [...] m, która jest problematyczna nawet przy realizacji budynku jednorodzinnego wolnostojącego. Są to długie działki ukierunkowane [...]. Realizacja budynku wielorodzinnego, którego szerokość musi wynosić minimum [...] m, z całą konieczną infrastrukturą na takiej działce bez żadnych wątpliwości spowoduje wyeliminowanie kolejnej działki z zabudowy. Realizacja zabudowy wielorodzinnej o dopuszczalnej wysokości do [...] m, przy konieczności zachowania wszystkich wymogów prawnych, m.in. realizacji dojazdów, dróg pożarowych, zachowania odległości wynikających z konieczności zapewnienia oświetlenia dziennego budynkom potencjalnie realizowanym na sąsiednich gruntach nie jest możliwa na większości działek na terenie [...], jeśliby każdą z tych działek traktować odrębnie. Ponadto układ działek na tym terenie utrudnia stworzenie ciągłej [...] zgodnie z ustaleniami planu (budynki zrealizowane wzdłuż tych ulic muszą stykać się ścianami szczytowymi). Powyższy wymóg wynika z ustaleń Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W., które przewiduje wytworzenie głównych przestrzeni o charakterze reprezentacyjnym w obu tych ulicach. W takich warunkach zagospodarowanie działek na terenie [...], możliwe jest przez wspólne przedsięwzięcie właścicieli gruntów, przeprowadzone ich scaleniem bądź poprzez stworzenie konsorcjum, zmierzające do zabudowy nieruchomości stosownie do ustaleń planu, lub zbycie działek (tak więc teren nie musiał być wskazany jako objęty scaleniami)".

Powyższe w ocenie Sądu wskazuje, iż uchwalając zaskarżony plan organ kierował się obowiązkiem wynikającym z art. 1 ust. 2 pkt 1, 2 i 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tj. uwzględnienia wymagań ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury, walorów architektonicznych i krajobrazowych oraz walorów ekonomicznych przestrzeni, co w konsekwencji miało wpływ na sposób wykonywania prawa własności nieruchomości poprzez ukształtowanie sposobu wykonywania tego prawa dla terenu nieruchomości znajdujących się na terenie [...].

Najistotniejszą jednak w ocenie Sądu kwestią, która legła u podstaw niniejszego rozstrzygnięcia, tj. nieuwzględnienia zarzutu skarżącej w odniesieniu do ustaleń zawartym w § 40 ust. 2 pkt 4 i 5 zaskarżonej uchwały, jest okoliczność, iż ograniczenia wykonywania prawa własności nie można oceniać jedynie przez pryzmat ustaleń zaskarżonego planu w odniesieniu do działek Skarżącej. Dokonując tej oceny Sąd wziął pod uwagę, iż zgodnie z cytowanym powyżej art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym prawo skarżącej do zagospodarowania należących do niej działek poprzez posadowienia na nich budynku/budynków mieszkalnego wielorodzinnego zgodnie z ustaleniami planu, nie może naruszać interesu osób trzecich -tj. np. właścicieli działek sąsiednich. Tymczasem jak wynika z załączonej przez organ do akt sprawy symulacji obrazującej możliwe zagospodarowanie działek skarżącej, przy szerokości działki [...] m posadowienie na niej budynku wielorodzinnego o minimalnej szerokości tj. [...] m uniemożliwi możliwość zabudowy działek sąsiednich. A zatem w rozpoznawanej sprawie prawo zagospodarowania nieruchomości skarżącej ograniczone zostało koniecznością ochrony interesu osób trzecich. Tym samym w ocenie Sądu zakwestionowane przez skarżącą ustalenia, wprawdzie naruszają jej interes prawny ale naruszenie to jest w ocenie Sądu uprawnione gdyż wynika z ustawowych uprawnień planistycznych gminy oraz zagwarantowania ochrony interesów osób trzecich. Jak wskazał bowiem Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 września 2010r. Sygn. akt II OSK 1303/10 " brak możliwości zagospodarowania działki w sposób określony w planie w związku z ustaleniem wskaźników dopuszczalności zagospodarowania działki )powierzchnia szerokość frontu) nie zawsze przesądza o naruszeniu ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Sąd powinien ocenić czy to restrykcyjne ograniczenie sposobu wykonania prawa własności mieści sie nie tylko w granicach obowiązującego prawa, ale także w zakresie władztwa planistycznego gminy i od oceny tej uzależni dopuszczalność ograniczeń".

Na marginesie należy również podnieść, iż mając na uwadze ustalenia planu w odniesieniu do działek skarżącej, bez wątpienia jak wskazano w poprzednich wywodach Sądu dotyczących zarzutu wyznaczenia w zaskarżonej uchwale obszaru oznaczonego symbolem [...], obecnie działki skarżącej położone w obszarze [...] nie mają ustalonego dostępu do drogi publicznej w przypadku zaś ustanowienia dla nich służebności- drogi koniecznej poprzez działkę miejską o nr ew. [...] ulegnie znacznej zmianie (poprzez wydłużenie do parametrów prawdopodobnie zbliżonych z planem) szerokość frontu ew. działki budowlanej należącej do skarżącej.

Na uwzględnienie zasługuje natomiast zarzut skargi dotyczący naruszenia prawa ustaleniem zaskarżonej uchwały o przeznaczeniu części działki gruntu nr [...] oznaczonym symbolem [...]. Z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, iż ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. W § 42 ust. 1 zaskarżonej uchwały wskazano, iż dla terenu oznaczonego symbolem [...] podstawowym przeznaczeniem terenu są tereny publicznych usług oświaty. Tymczasem, przedmiotowa działka gruntu położona jest w obszarze oznaczonym w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. (przyjętym uchwałą Rady W. z dnia [...] października 2006 r. Nr [...]) symbolem [...] jako teren o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej na których ustala się priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej (strona 104 powołanego studium). Jednakże w rozdziale XVIII pkt 2.3. powołanego studium (strona 154) stwierdzono, że inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym w zakresie infrastruktury społecznej rozmieszczone zostaną w obszarach planowanego rozwoju budownictwa mieszkaniowego i ich rozmieszczenie wskazano na rysunku studium nr 25. Z porównania mapy planu miejscowego ze wskazanym rysunkiem 25 wynika, iż obszar działki gruntu skarżących o nr ew. [...] nie jest objęty ustaleniem lokowania celów publicznych w zakresie infrastruktury społecznej. Oznacza to, iż w tym zakresie, ustalenie zaskarżonej uchwały nie jest zgodne z ustaleniem rozmieszczenia celów publicznych w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. Przeznaczenie części działki gruntu skarżącej o nr ew. [...] w zaskarżonej uchwale pod publiczne usługi oświatowe narusza jej interes prawny, bowiem jest niezgodny z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Naruszenie to dotyczy tej części określonego w zaskarżonej uchwale przeznaczenia, które wskazuje na publiczne usługi oświaty i jednocześnie precyzuje rodzaj obiektów możliwych do zrealizowania w ramach tego przeznaczenia tj. § 42 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 zaskarżonej uchwały.

Sąd nie podzielił zatem argumentacji organu, iż rysunku nr 25 odnosi się jedynie dla terenów na których planuje się dopiero budownictwo (oznaczone w studium nawiasami) nie wskazano zaś na nim niewielkich terenów, położonych w obszarach zurbanizowanych - tereny oznaczone w studium z symbolami bez nawiasów, które wymagają jedynie uzupełnień zabudowy mieszkaniowej lub realizacji pojedynczych obiektów infrastruktury społecznej (żłobka, przychodni zdrowia, przedszkola czy szkoły) dla których w tekście studium ustalono rodzaj funkcji o który można uzupełnić daną jednostkę. Należy bowiem mieć na uwadze, iż obowiązek wyznaczenia w Studium wszystkich obszarów na których rozmieszone będą inwestycje celu publicznego wynika wprost z art. 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z analizy treści Studium wynika zaś, iż to właśnie na rys. 25 określono rozmieszczenie inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym. Rozdz. XIII i XII Studium określa zaś jedynie zasady ich rozmieszenia. Wskazać należy, iż wprawdzie zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego następuje m.in. rozmieszczenie inwestycji celu publicznego. Gmina jest zatem nie tylko uprawniona ale także zobowiązana do konkretyzowania w planie miejscowym celów publicznych, które rozmieszcza w obszarze objętym planem miejscowym. Samo więc skonkretyzowanie w zaskarżonej uchwale obiektów możliwych do zrealizowania w ramach publicznych usług oświaty, tj. szkoły podstawowej, przedszkola i poradni psychologiczno-pedagogicznej było dopuszczalne, aczkolwiek tylko w tych obszarach, w których zachowana zostanie zgodność z ustaleniami Studium. Zgodnie z cytowanym wyżej wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 września 2010r. rozstrzygającego właśnie w przedmiotowej kwestii, tylko w odniesieniu do innej działki położonej w obszarze oznaczonym symbolem 25 UOp " Jeżeli Studium określiło obszary przeznaczone wyłącznie na cele budownictwa mieszkalnego oraz tereny, gdzie dodatkowo dopuszczone jest również budownictwo realizujące cele publiczne, to bez zmiany tych części studium niedopuszczalne jest dokonywanie całkowicie odmiennych ustaleń w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego...o zgodności planu z prawem nie może przesądzać ewentualne lepsze niż studium zaspokajanie aktualnych potrzeb społecznych.."

Wadą dotknięty jest także zapis zaskarżonej uchwały zawarty w § 42 ust. 2 pkt 6, ponieważ wskazuje on na traktowanie części działki skarżącej o nr ew. [...] jako części wchodzącej w skład całego obszaru oznaczonego symbolem [...], który to obszar jest traktowany jako jedna działka budowlana, co w rozumieniu definicji tego pojęcia określonej na potrzeby zaskarżonej uchwały w § 2 pkt 17 tej uchwały oznacza możliwość zagospodarowania tej części działki tylko w ramach całego zagospodarowywania całego obszaru oznaczonego symbolem [...]. W ten sposób, ustalenie zawarte w § 42 ust. 2 pkt 6 zaskarżonej uchwały wyklucza możliwość samodzielnego zagospodarowania działki skarżącej tj. w granicach traktowania jej, jako odrębnej nieruchomości.

Takie ustalenie zaskarżonej uchwały narusza art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nakazujący w planowaniu przestrzennym uwzględniać m.in. prawo własności. Naruszenie to przejawia się bowiem w tym, iż prawnie wyodrębniona nieruchomość nie może być w ramach takich ustaleń zaskarżonej uchwały zagospodarowana w granicach prawa własności przysługującego do niej skarżącemu. Tymczasem, według art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, przy czym każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich. W rozpatrywanej sprawie – uwzględniając wadliwość określenia przeznaczenia części działki gruntu skarżących o nr ew. [...] na cele usług publicznej oświaty – za pozbawione podstaw prawnych należy uznać ustalenie takiego sposobu zagospodarowania tej części działki gruntu, który to sposób nie jest możliwych do zrealizowania tylko w ramach tej części działki gruntu z wyłączeniem pozostałej części całego obszaru oznaczonego symbolem [...], traktowanego jako jednolity obszar do zagospodarowania. W konsekwencji tego, treść § 42 ust. 2 pkt 6 zaskarżonej uchwały narusza interes prawny skarżącego w sposób nieuprawniony przepisami obowiązującego prawa.

W związku z powyższym, działając na podstawie art. 147 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji.

O wstrzymaniu wykonania zaskarżonej uchwały w części objętej pkt I sentencji, orzeczono na podstawie art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O zwrocie kosztów postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.