Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz /spr./, Sędziowie NSA Barbara Adamiak, Zofia Flasińska, Protokolant Marcin Sikorski, po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 października 2004 r.. sygn. akt 7/IV SA 1541/03 w sprawie ze skargi A. P. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2003 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 22 października 2004 r. sygn. akt 7 /IV SA1541/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpatrzeniu skargi A. P. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2003 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji , uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą .

Wyrok ten wydano w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy :

Decyzją z dnia [...] sierpnia 1993 r. nr [...] na wniosek A. P. Wójt Gminy D. zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku garażowego w granicy przy ul. [...] w C. Inwestorka przystąpiła do robót budowlanych w oparciu o nieostateczną decyzję administracyjną i zakończyła budowę przed wyczerpaniem toku instancyjnego . Tymczasem odwołanie od tej decyzji wniósł sąsiad M. Z. , który początkowo wyraził zgodę na zabudowę , później jednak wniósł odwołanie , gdyż zabudowa nie odpowiadała prawu .

Opisana decyzja została uchylona , A. P. podjęła zaś liczne działania mające na celu dokonanie legalizacji zabudowy . Taki stan rzeczy spowodował cały ciąg licznych spraw administracyjnych i sądowych .

Decyzją Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia [...] października 1995 r. nr [...] wydaną w oparciu o art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm.) nakazano A. P. rozebrać samowolnie wybudowany garaż w terminie do dnia 30 stycznia 1996 r. Na skutek odwołania , decyzją z dnia [...] stycznia 1996 r. nr [...] Wojewoda Opolski uchylił zaskarżoną decyzję z dnia [...] października 1995 r. w części dotyczącej terminu rozbiórki i wyznaczył nowy jej termin na 30 czerwca 1996 r.

Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu postanowieniem z dnia 9 września 1996 r. sygn. akt II SA/Wr 232/96 umorzył postępowanie wobec cofnięcia przez A. P. skargi na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] stycznia 1996 r. nr [...].

Po zakończeniu tej sprawy A. P. podejmowała dalsze próby zmian lub obalenia niekorzystnych dla niej rozstrzygnięć wydawanych na kolejnych etapach postępowania , w tym postępowania egzekucyjnego. W sprawach tych zajmował również stanowisko Naczelny Sąd Administracyjny.

Następnie zapoczątkowano postępowanie nadzorcze wnioskiem A. P. z dniu 23 kwietnia 2001 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody Opolskiego z dnia [...] stycznia 1996 r. nr [...]. oraz poprzedzającej ją decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. nr [...] z dnia [...] października 1995 r. Decyzjom tym zarzucono nakazanie rozbiórki w postępowaniu wszczętym w innej sprawie z wniosku A. P. o zmianę sposobu użytkowania garażu na letni budynek mieszkalny . Wszczęcie zaś postępowania o rozbiórkę powinno nastąpić z urzędu , a nie stanowić rozstrzygnięcia w innej sprawie wszczętej na wniosek inwestora . Podniesiono też przesłankę nieważności w aspekcie określenia przez obie decyzje terminu rozbiórki oraz obrazę art. 138 k.p.a.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2002 r. znak [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody Opolskiego z dnia [...] stycznia 1996 r., w sentencji swojej decyzji wpisując znak [...] jako cechę decyzji Wojewody (w istocie był to znak decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego) . W uzasadnieniu stwierdzono , że zlokalizowanie w granicy przedmiotowego garażu powodowało niedopuszczalne pogorszenie warunków użytkowych na działce sąsiada naruszając § 156 ust. 1 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki (Dz. U. Nr 17 poz. 62 ze zm.), a zatem bez znaczenia są inne okoliczności podnoszone przez wnioskodawcę .

We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy pełnomocnik wnioskodawczyni nie zgodziła się ze stanowiskiem organu , przytoczyła orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego , wskazujące na konieczność ustalenia przesłanek zastosowania art. 37 Prawa budowlanego z 1974 r., a także dokonanie stosownych analiz i ocen stanu faktycznego w konkretnej sprawie pod kątem zastosowania konsekwencji tego przepisu lub też podjęcia działań legalizacyjnych .

Po rozpoznaniu tego wniosku , błąd dotyczący oznaczenia decyzji , został powtórzony przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w decyzji znak [...] z dnia [...] marca 2003 r. utrzymującej w mocy jego decyzję I instancyjną , podtrzymując także dotychczasowe motywy .

W skardze na powyższą decyzję do Sądu administracyjnego A. P. powtórzyła wcześniejszą argumentacje domagając się jej uchylenia .

W odpowiedzi na skargę organ wnosząc o jej oddalenie powtórzył zasadniczo argumentację wcześniej wskazywaną .

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględniając skargę na podstawie art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. (Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ) i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.) uchylił zarówno decyzję organu II instancji jak i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, gdyż orzekające w nich organy w ocenie Sądu naruszyły przepisy postępowania nie przeprowadzając niezbędnych dowodów , co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy .

W swoich rozważaniach Sąd I instancji wskazał , że przyznać należy rację organom nadzoru , że budynek mieszczący garaż wybudowany został przez A. P. z naruszeniem przepisów dotyczących odległości. W podstawie prawnej decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Opolu nr [...] z dnia [...] października 1995 r. powołano zasadnie art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm.). Przepis ten stanowi, że podlega przymusowej rozbiórce każdy obiekt budowlany wybudowany niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie jego budowy. Jednakże przepis ten wymaga , aby oprócz stwierdzenia niezgodności z prawem w konkretnej sprawie wykazano równocześnie powstanie jako skutku budowy niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalnego pogorszenia warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia .

Nie wystarczy zatem wskazanie niezgodności z prawem , organ stosujący art. 37 ust. 1 pkt 2 w konkretnej sytuacji naruszenia prawa ma ocenić na ile naruszenie prawa wywołuje pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia, a także wykazać niedopuszczalność tego pogorszenia , przy czym jest oczywiste, iż samo niedotrzymanie wymaganych prawem minimalnych odległości nie przesądza jeszcze o skali niedopuszczalności. Inaczej bowiem dla zastosowania art. 37 wystarczyłoby wykazanie niedopuszczalnej prawem odległości, a tymczasem prawo żąda wykazania pogorszenia warunków co można osiągnąć jedynie przez analizę i ocenę skutków naruszenia tych przepisów . W rozpatrywanej zaś sprawie w postępowaniu nadzorczym przyjęto , że do zastosowania art. 37 ust. l pkt 2 Prawa budowlanego wystarcza samo naruszenia prawa tj. wspominanego § 156 ust. 1 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki .

Uznano więc , że rację ma pełnomocnik wnioskodawców skarżąca obie decyzje nadzorcze . Wyjaśniono , iż zadania organu nadzorczego w postępowaniu o unieważnienie decyzji są zupełnie odmienne od zadań organu odwoławczego . W szczególności organ nadzorczy w przypadku wszczęcia postępowania nieważnościowego w stosunku do decyzji o nakazie rozbiórki ma obowiązek wyjaśnienia czy kontrolowana decyzja jest dotknięta którąś z wad określonych w art. 156 § 1 k.p.a., nie może zaś dokonywać ocen czy decyzja ta była czy nie była zasadna i słuszna. W dodatku zakres badania, w przypadku postępowania wszczynanego na wniosek strony, nie ogranicza się tylko do zgłoszonych zarzutów , ale zgodnie z zasadą oficjalności obowiązkiem organu nadzorczego jest dokonanie własnych analiz wszelkich możliwych naruszeń prawa mieszczących się w katalogu wymienionym w art. 156 k.p.a. Inaczej bowiem , gdy organ w ostatecznym rozstrzygnięciu odmówiłby stwierdzenia nieważności decyzji z powodu braku podstaw do jej unieważnienia , mogłoby dojść do sytuacji , iż decyzja taka pozostałaby w obrocie prawnym pomimo istnienia w niej wad opisanych w art. 156 k.p.a. Stan taki nie daje się pogodzić z zasadą praworządności .

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie zdaniem Sądu , nie tylko , że organ nadzorczy nie zauważył wykazanych wyżej oczywistych wadliwości decyzji Wojewody Opolskiego z dnia [...] stycznia 1996 r. nr [...] oraz decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. nr [...] z dnia [...] października 1995 r., a nadto pomylił w sentencji numerację decyzji , to w istocie w ogóle nie rozważył zarzutów wobec tych decyzji zgłoszonych przez pełnomocnika wnioskodawczyni .

Przytaczając treść art. 7 oraz art. 77 § 1 k.p.a. wyjaśniono , iż w szczególności z tego ostatniego przepisu prawa wynika między innymi , że organ administracji jest zobowiązany z urzędu przeprowadzić dowody służące ustaleniu stanu faktycznego sprawy .

Dodano również , iż żadna ze spraw , która podlegała kontroli sądowej, nie dotyczyła bezpośrednio decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. nr [...] z dnia [...] października 1995 r. i zmieniającej ją decyzji Wojewody Opolskiego. Stanowisko odnośnie próby zmiany tej decyzji zajmował wprawdzie Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, który wyrokiem z dnia 11 października 2000 r. sygn. akt IV SA 1533/98 oddalił skargę A. P. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego lecz dokonywał badania w przedmiocie zmiany w trybie art. 155 k.p.a. decyzji nakazującej rozbiórkę . Z tego powodu Sąd przyjął , iż w zakresie objętym rozstrzygnięciem niniejszym nie występuje związanie którymkolwiek z wcześniejszych wyroków, szczególnie , iż Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu postanowieniem z dnia 9 września 1996 r. sygn. akt II SA/Wr 232/96 umorzył postępowanie wobec cofnięcia przez A. P. skargi na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] stycznia 1996 r. nr [...] . Decyzja ta nie była zatem badana merytorycznie przez Naczelny Sąd Administracyjny . Uchybienia przepisom postępowania a także wadliwe oceny prawa materialnego dokonane w decyzjach nadzorczych oraz zaniechania w przeprowadzeniu postępowania na wniosek strony , nie ustosunkowanie się w uzasadnieniu decyzji do istotnych zarzutów zawartych we wniosku strony przesądzają o konieczności uchylenia obu zaskarżonych decyzji . Nie wyjaśnienie przez organy wszystkich okoliczności sprawy zdaniem Sądu I instancji stanowi naruszenie przepisów art. 7 i 77 k.p.a. co miało zasadniczy wpływ na treść rozstrzygnięcia . Uzasadnia to w konsekwencji uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji pierwszej instancji , jako że wskazane uchybienia dotyczą postępowania organów obu instancji .

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł M. Z. zaskarżając go w całości . Jako podstawę skargi kasacyjnej powołano zarzut :

1. naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 156 § 1 kpa przez wprowadzenie przez Sąd nieistniejącej przesłanki prawnej odnoszącej się do zakresu badania w postępowaniu nadzorczym prowadzonym przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności ostatecznych decyzji, wszystkich zarzutów wnoszonych przez pełnomocnika wnioskodawczyni i tym samym pogwałcenie przez Sąd jednej z podstawowych zasad wyrażonej w art. 16 § 1 kpa - trwałości decyzji administracyjnej

2. naruszenie zasad wyrażonych w art. 64 ust. 2 i ust. 3 i w art. 83 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej , przez nie uszanowanie uprawnień skarżącego co do przysługującej mu ochrony własności jego nieruchomości , która wynikają z art. 144 kc.

Wskazując na powyższe podstawy wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpatrzenie skargi we własnym zakresie .

W motywach skargi kasacyjnej w szczególności zauważono , iż z analizy zaskarżonego wyroku wynika , iż Sąd jako podstawę prawną stwierdzenia nieważności decyzji przyjął art. 156 § 1 pkt 2 kpa , czyli że decyzje administracyjne wydane zostały z rażącym naruszeniem prawa , co jest zupełnie bezpodstawne . Wyjaśniono , iż cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z przepisem przez proste ich zestawienie ze sobą .

Podstawę prawną do stwierdzenia nieważności decyzji nie mogą stanowić argumenty podane w zaskarżonym wyroku , gdyż w postępowaniu o unieważnienie decyzji o nakazie rozbiórki , jak i w postępowaniu sądowym nie stwierdzono , ażeby decyzje te dotknięte były którąś z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa . W związku z tym wykazano , iż motywy przytoczone w zaskarżonym wyroku nie dawały podstawy prawnej do uchylenia decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2003 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] grudnia 2002 r. Stanowisko zajęte przez organ nadzorczy jest jak zaznaczono w skardze kasacyjnej prawidłowe zgodne z obowiązującym prawem . Prawidłowo organ nadzorczy rozpoznał wniosek pod kątem wady określonej w art. 156 § 1 pkt 2 kpa badając , czy w decyzji o nakazie rozbiórki Kierownik Urzędu Rejonowego w O. nie naruszył w sposób rażący przepisów prawa .

Natomiast powołane w uzasadnieniu wyroku wadliwości decyzji Wojewody Opolskiego z dnia [...] stycznia 1996 r. oraz decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia [...] października 1995 r., których nie zauważył w rozpoznawanej sprawie organ nadzorczy oraz fakt , że organ ten pomylił w sentencji numerację decyzji , nie mogą , zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną , stanowić podstawy prawnej do stwierdzenia nieważności ostatecznych decyzji wydanych zgodnie z obowiązującym prawem . Przesłanką taką nie może być też zarzut, iż organ nadzorczy nie rozważył zarzutów wobec tych decyzji zgłaszanych przez pełnomocnika wnioskodawczyni . Zarzuty te bowiem mogłyby być rozważane w postępowaniu odwoławczym , a nie w postępowaniu nadzorczym rozpoznawanym w ramach art. 156 § 1 kpa. Zatem nie podzielono stanowiska zajętego przez Sąd , że organy administracji rozstrzygając sprawę w trybie art. 156 § 1 kpa mają obowiązek stosowania zasady wynikającej z art. 7 i art. 77 § 1 kpa . Powyższy przepis tylko wtedy stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji , gdy naruszona została jedna z przesłanek w nim wymienionych . W przeciwnym razie stanowiłoby to pogwałcenie jednej z podstawowych zasad postępowania administracyjnego, tj. zasady trwałości decyzji , o której stanowi art. 16 kpa . Celem zasady trwałości decyzji ostatecznych jest nie tylko ochrona praw nabytych stron , ale w ogóle ochrona porządku prawnego . Pewność obrotu prawnego wymaga , aby decyzje administracyjne stawały się w określonych warunkach trwałe . Trwałość decyzji ostatecznych zagwarantowana jest też przepisem art. 156 § 1 pkt 3 kpa , który przewiduje obowiązek stwierdzenia nieważności decyzji , dotyczącej sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną .

Ponadto zaznaczono , iż zarówno decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w O. nr [...] z dnia [...] października 1995 r. jak i zmieniająca ją decyzja Wojewody Opolskiego z dnia [...] stycznia 1996 r. odnośnie zmiany terminu dokonania rozbiórki , pośrednio podlegały kontroli sądowej , gdyż jak wynika z akt sprawy , próbą zmiany decyzji nakazującej rozbiórkę w ramach art. 155 kpa zajmował się Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie , który po szczegółowej analizie powyższej sprawy wyrokiem z dnia 11 października 2000 r. sygn. akt IV SA 1533/98 oddalił skargę A. P. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 1996 r. w przedmiocie zmiany decyzji o nakazie rozbiórki garażu . Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku podnosi , iż decyzja o nakazie rozbiórki stała się decyzją ostateczną i prawomocną podlegającą wykonaniu i zgodnie z utrwalonym orzecznictwem decyzja ta nie podlega weryfikacji w trybie art. 155 kpa , gdyż przepisy nakazujące rozbiórkę w przypadku samowoli budowlanej należy traktować jako przepisy szczególnie sprzeciwiające się zmianie lub uchyleniu decyzji na podstawie cytowanego przepisu /por. wyrok NSA z dnia 15 marca 1999 r. IV SA 888/97 - ONSA z 2000 r. nr 1 poz. 36/.

Wybudowanie garażu na granicy sąsiadujących ze sobą nieruchomości, powoduje nie tylko emisję spalin z silnika samochodowego na nieruchomość skarżącego , ale także powoduje również zacienienie tej nieruchomości dobudowanym murem do wysokości ok. 5 m , co uniemożliwia korzystanie przez skarżącego z nieruchomości stanowiącej jego własność zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem , przez co narusza art. 144 k c.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Zgodnie z art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm. ) skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach : 1) naruszenia prawa materialnego przez błędna wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie ; 2) naruszenie przepisów postępowania , jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy . Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej , bowiem według art. 183 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej , biorąc jedynie pod uwagę nieważność postępowania . Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze . Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa , którym zdaniem skarżącego – uchybił Sąd , uzasadnienia ich naruszenia a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wskazania dodatkowo , że wytknięte naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy . Kasacja nie odpowiadająca tym wymogom pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności . Ze względu na to , że skarga kasacyjna jest bardzo sformalizowanym środkiem prawnym jest obwarowana przymusem adwokacko – radcowskim ( art. 175 § 1 –3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ) . Opiera się on na założeniu , że powierzenie tej czynności wykwalifikowanym prawnikom zapewni skardze odpowiedni poziom merytoryczny i formalny .

Skarga kasacyjna wniesiona w przedmiotowej sprawie przez pełnomocnika skarżącego M. Z. oparta została o zarzut wskazany w art. 174 pkt . 1 i 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tj. naruszenia prawa materialnego jak i naruszenia przepisów postępowania . Jak wynika z utrwalonych poglądów w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w myśl art. 174 pkt 1 cytowanej ustawy skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie zarzutu naruszenia prawa materialnego zastosowanego przez Sąd ( porównaj wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2004 r. sygn. akt OSK 121/04 opublikowany ONSA i WSA Nr 1 z 2004 r poz. 11 ) . Natomiast zarzut oparty na podstawie art. 174 pkt. 2 cytowanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skierowany musi być przeciwko wyrokowi sądu a nie decyzji organy administracji a także , że nie stanowi wskazania prawidłowej podstawy kasacyjnej naruszenia prawa procesowego powołanie wyłącznie przepisów procedury administracyjnej ( porównaj wyrok z dnia 19 maja 2004 r. sygn. akt FSK 80/04 opublikowany ONSA i WSA Nr 1 z 2004 r. poz. 12 i wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2004 r. sygn. akt GSK1149/04 niepublikowany ) .

W sytuacji przytoczenia w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia prawa materialnego jak i naruszenia przepisów postępowania w pierwszej kolejności Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje ostatnio wymieniony zarzut . Dopiero bowiem po przesądzeniu , że stan faktyczny przyjęty przez Sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo , że nie został skutecznie podważony można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez Sąd przepis prawa materialnego .

Z istoty skargi kasacyjnej jako środka odwoławczego od wyroku Sądu administracyjnego I instancji wynika , że podstawą skargi kasacyjnej naruszenia prawa procesowego jest naruszenie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Podnosząc w tej sprawie zarzut naruszenia przepisów postępowania nie wskazano jednakże w petitum skargi kasacyjnej jak i jej uzasadnieniu żadnego konkretnego przepisu prawa procesowego ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 , poz. 1270 ze zm. ) naruszonego w tej sprawie przez Sąd I instancji . Natomiast pełnomocnik skarżącego wskazując na naruszenie prawa procesowego zarzucił wyłącznie naruszenie przepisów art.156 § 1 i art. 16 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego.

Nowe rozwiązania prawne wprowadzone ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi , regulują w pełni postępowanie przed sądami administracyjnymi , odchodząc zatem od rozwiązania przyjętego w poprzednio obowiązującej ustawie z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym ( Dz. U. Nr 74 poz. 368 ze zm.). To właśnie w art. 59 tej ustawy znajdowało się odesłanie do enumeratywnie wyliczonych tam przepisów kodeksu postępowania administracyjnego (Kpa) w tym do zasad ogólnych postępowania administracyjnego . Wprowadzenie pełnej regulacji ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi powoduje , że Sąd administracyjny rozpoznając skargę nie stosuje przepisów kpa a zatem nie można czyniąc Sądowi I instancji zarzut kasacyjny naruszenia prawa procesowego wywodzić go z przepisów kodeksu postępowania administracyjnego . A tak wadliwie uczyniono w tej sprawie albowiem w podstawie tejże skargi kasacyjnej powołano się tylko na wskazane wyżej przepisy kodeksu postępowania administracyjnego .

Skoro podstawą skargi kasacyjnej jest naruszenie przepisów postępowania sądowoadministracyjnego to jako uchybienie przepisom postępowania , które mogło mieć wpływ na wynik sprawy należało zarzucić ewentualnie naruszenie art. 145 § 1 lit. b lub c ustawy procesowej przez uwzględnienie skargi mimo braku naruszenia przepisów procesowych przez organ w toku postępowania administracyjnego bądź wskazanie na naruszenie innego przepisu tej ustawy procesowej . Zarzutu takiego co już wyżej zauważono nie wskazano , natomiast uczyniony zarzut naruszenia prawa procesowego - przepisów kpa jest w opisanych okolicznościach nieusprawiedliwiony .

Tym samym brak prawidłowego wskazania w skardze kasacyjnej przepisów procedury sądowoadministracyjnej nie pozwala na podważenie stanu faktycznego przyjętego przez Sąd I instancji.

Przystępując do oceny kolejnego zarzutu skargi kasacyjnej naruszenia prawa materialnego a to uregulowań ustawy zasadniczej powołano się w tym zakresie na obrazę art. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 83 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis art.. 64 tej ustawy stanowi , iż każdy ma prawo do własności , innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia ( ust.1 ). Własność , inne prawa majątkowe oraz prawo dziedziczenia podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej ( ust. 2). Z treści wskazanej normy prawnej generalnie wynika , że na pierwsze miejsce w katalogu wolności i praw ekonomicznych , socjalnych i kulturalnych wysuwa się uprawnienie do tego aby móc korzystać z podmiotowego prawa własności . Natomiast z dyspozycji art. 83 ustawy zasadniczej wynika , że każdy ma obowiązek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej Polskiej .

Zauważyć w tym miejscu należy , iż samoistne stosowanie norm konstytucji oznacza , że jest ona wystarczającą i jedyną podstawą podjęcia aktu prawnego . Przy takim ujęciu bezpośredniego stosowania Konstytucji podkreślić należy , iż Sąd I instancji nie stosował w/w przepisów ustawy zasadniczej . Natomiast formą bezpośredniego stosowania konstytucji jest współstosowanie interpretacyjne ustawy zasadniczej a następuje ono gdy organ stosujący prawo ustala jego normę biorąc pod uwagę zarówno normę ustawową jak i odpowiednią normę konstytucji ( technika wykładni ustaw zgodzie z konstytucją ) . Przepisy ustawy zasadniczej dostarczają wskazówek pozwalających na właściwą wykładnię ustawy i innych aktów prawa powszechnie obowiązującego , ich zakresu stosowania a także zakresu ich obowiązywania . W takim ujęciu stosowania przez Sądy administracyjne ustawy zasadniczej nie można w okolicznościach tej sprawy uznać , że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie naruszył w/w przepisu Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oceniając legalność decyzji odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji nakazującej rozbiórkę obiektu garażu .Tym bardziej , iż w skardze kasacyjnej nie zakwestionowano jakiegokolwiek przepisy prawa materialnego , który był przedmiotem rozważań Sądu I instancji. Wskazany natomiast przepis art. 144 kodeksu cywilnego , który nie był stosowany przez Sąd administracyjny .

Konkludując podkreślić należy, że skarga kasacyjna wniesiona w tej sprawie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw pozwalających na eliminację z obrotu prawnego zaskarżonego wyroku .

Skoro wniesiona w tej sprawie skarga nie zawiera usprawiedliwionych podstaw to Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o przepis art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U . Nr 153 poz. 1270 ze zm. ) orzekł jak w sentencji wyroku .