Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec Sędzia NSA Witold Falczyński Protokolant Referent stażysta Kinga Górka po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 maja 2018 r. sprawy ze skargi T. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie świadczeń z pomocy społecznej I. oddala skargę; II. przyznaje [...] M. K. R. od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w wysokości 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy), w tym 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) z tytułu podatku od towarów i usług.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] listopada 2017 r., znak: [...], po rozpoznaniu odwołania T. W. (dalej także: skarżąca) od decyzji wydanej z upoważnienia Wójta Gminy [...] przez Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w [...] z dnia [...] października 2017 r., znak: [...], o odmowie przyznania skarżącej pomocy w formie: usług opiekuńczych, świadczenia okresowego z przeznaczeniem na zakup środków pomocniczych, lekarstw, środków higieny i sanitarnych oraz świadczenia na zakup pralki

– utrzymało w mocy tę decyzję.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło, iż w uzasadnieniu wskazanej wyżej decyzji organ pierwszej instancji jako podstawę odmowy przyznania opisanych świadczeń wskazał uniemożliwienie przez skarżącą przeprowadzenia rodzinnego wywiadu środowiskowego, a w konsekwencji brak współdziałania z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, którą to trudną sytuację - deklarowała strona, zgłaszając wnioski o przyznanie poszczególnych świadczeń z pomocy społecznej. W ocenie organu taka postawa skarżącej świadczy o braku chęci do współpracy z organami pomocowymi.

Utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji Kolegium podzieliło stanowisko wyrażone w tej decyzji, wskazując, że zasadnie organ pierwszej instancji uznał, iż w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki do wydania decyzji odmownej w oparciu o art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2017 r. poz. 1739 ze zm.; dalej także: ustawa). Odnosząc się do zarzutów skarżącej Kolegium stwierdziło, że nie uprawdopodobniła ona istnienia okoliczności, które mogą wywołać wątpliwość co do bezstronności Kierownika OPS w [...] oraz pracowników socjalnych: H. L. i E. W., co do których postanowieniami z dnia [...] września 2017 r., znak: [...] i [...], Wójt Gminy [...] odmówił wyłączenia ze sprawy. Podnoszone przez stronę okoliczności związane z toczącymi się postępowaniami w sprawach cywilnych i karnych, a także ze składanymi zawiadomieniami do prokuratury, są niezasadne w kontekście wniosków skarżącej o wyłączenie wskazanych pracowników organu pierwszej instancji, gdyż nie dotyczą niniejszej sprawy, lecz wcześniejszych spraw, a ponadto nie wynikają z nich żadne wnioski mające znaczenie dla postępowania o wyłączenie pracowników od udziału w tej sprawie.

W skardze na powyższą decyzję oraz w piśmie procesowym z dnia [...] maja 2018 r. T. W. wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji i przyznanie jej wnioskowanych świadczeń. Skarżąca zarzuciła pracownikom organów wieloletnie uporczywe działanie na jej szkodę, z narażeniem zdrowia i życia skarżącej oraz członków jej rodziny. W ocenie skarżącej, organy administracji dopuściły się sfałszowania wywiadu środowiskowego oraz uniemożliwiły jej udział w postępowaniu administracyjnym. Strona zarzuciła organom naruszenie art. art. 10, 24 § 3 i 64 § 2 k.p.a. oraz art. 107 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej. Podkreśliła, że "przestępcza" działalność organów zostanie w przyszłości "załatwiona w prokuraturze RP", co potwierdzają dołączone przez nią do akt sprawy dokumenty.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi, odwołując się do argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skargi nie można uznać za zasadną, albowiem zaskarżona decyzja prawa nie narusza.

W ocenie Sądu, organy orzekające w sprawie prawidłowo uznały, że w rozpatrywanej sprawie zachodziła opisana w art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej podstawa do odmowy przyznania wnioskowanych przez stronę świadczeń.

W pierwszej kolejności wymaga podkreślenia, że w myśl art. 106 ust. 4 powołanej ustawy, wydanie decyzji administracyjnej o przyznaniu lub odmowie przyznania świadczenia, z wyjątkiem decyzji o odmowie przyznania biletu kredytowanego oraz decyzji w sprawach cudzoziemców, o których mowa w art. 5a, poprzedzone musi być przeprowadzeniem rodzinnego wywiadu środowiskowego. Niewyrażenie zgody na przeprowadzenie takiego wywiadu lub na jego aktualizację, przez osoby lub rodziny ubiegające się o świadczenia z pomocy społecznej stanowi, w świetle art. 107 ust. 4a ustawy, podstawę do odmowy przyznania świadczenia, uchylenia decyzji o przyznaniu świadczenia lub wstrzymania świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej. Ponadto zaznaczyć należy, że pracownik socjalny przeprowadzający rodzinny wywiad środowiskowy może domagać się od osoby lub rodziny ubiegającej się o pomoc, złożenia oświadczenia o dochodach i stanie majątkowym. Odmowa złożenia oświadczenia jest podstawą wydania decyzji o odmowie przyznania świadczenia z pomocy społecznej (art. 107 ust. 5 ustawy).

W konsekwencji, jak wynika z treści art. 11 ust. 2 u.p.s., brak współdziałania osoby lub rodziny z pracownikiem socjalnym lub asystentem rodziny, o którym mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, odmowa zawarcia kontraktu socjalnego, niedotrzymywanie jego postanowień, nieuzasadniona odmowa podjęcia zatrudnienia, innej pracy zarobkowej przez osobę bezrobotną lub nieuzasadniona odmowa podjęcia lub przerwanie szkolenia, stażu, przygotowania zawodowego w miejscu pracy, wykonywania prac interwencyjnych, robót publicznych, prac społecznie użytecznych, a także odmowa lub przerwanie udziału w działaniach w zakresie integracji społecznej realizowanych w ramach Programu Aktywizacja i Integracja, o których mowa w przepisach o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, lub nieuzasadniona odmowa podjęcia leczenia odwykowego w zakładzie lecznictwa odwykowego przez osobę uzależnioną mogą stanowić podstawę do odmowy przyznania świadczenia, uchylenia decyzji o przyznaniu świadczenia lub wstrzymania świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej.

Mając na uwadze to, że ustalenie sytuacji osobistej oraz stanu majątkowego ma zasadnicze znaczenie dla możliwości pozytywnego rozpatrzenia wniosku osoby ubiegającej się o świadczenia z pomocy społecznej, ustawodawca rygorystycznie podchodzi do kwestii współpracy osoby ubiegającej się o takie świadczenie z organem pomocy społecznej. Uniemożliwienie przeprowadzenia wywiadu, czy to poprzez odmowę jego przeprowadzenia, czy odmowę odpowiedzi na poszczególne pytania pracownika socjalnego, względnie niewywiązywanie się z uzasadnionych żądań złożenia stosownych dokumentów, może zostać uznane za brak współdziałania osoby lub rodziny z pracownikiem socjalnym, co z kolei stanowi wyrażoną w art. 11 ust. 2 ustawy przesłankę do wydania decyzji odmawiającej przyznania świadczenia z pomocy społecznej. Jedynie bowiem należyte, to jest wnikliwe i wyczerpujące, ustalenie stanu faktycznego sprawy może pozwolić organowi na wnikliwą ocenę sytuacji materialnej osoby zwracającej się o świadczenia z pomocy społecznej.

W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalone jest stanowisko, że powołany przepis art. 11 ust. 2 ustawy, dotyczący braku współdziałania osoby z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, może stanowić podstawę do odmowy przyznania świadczenia, uchylenia decyzji o przyznaniu świadczenia lub wstrzymania świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej. Przepisy ustawy nie precyzują realizacji obowiązku współpracy, zatem kwestia oceny postawy wnioskodawcy pozostawiona jest w tym zakresie ocenie organów pomocowych. Przez współdziałanie osoby ubiegającej się o pomoc należy zaś rozumieć gotowość do podjęcia współpracy z pracownikiem socjalnym oraz skorzystanie z uzasadnionych i rozsądnych propozycji pracownika socjalnego pomagających osobie przezwyciężyć trudne sytuacje życiowe, w jakich się znalazła, w celu wyjścia wnioskodawcy z systemu pomocy społecznej i umożliwienia mu samodzielnego i odpowiedzialnego życia w społeczeństwie. Egzekwowanie od podopiecznych pomocy społecznej obowiązku współdziałania z organem pomocowym jest istotne również z tego powodu, że pomoc ta nie może się sprowadzać do prostego rozdawnictwa świadczeń i tym samym wykształcania nieprawidłowych nawyków. W związku z tym uzasadnione jest stwierdzenie, że bierna bądź roszczeniowa postawa podmiotów objętych pomocą społeczną może spowodować odmowę przyznania świadczenia bądź wstrzymanie wypłaty świadczenia (zob. wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2016 r., sygn. akt I OSK 1055/16 wraz z powołanym orzecznictwem).

Organy administracje orzekające w sprawach z zakresu pomocy społecznej, zobowiązane są więc do wszechstronnej analizy i oceny postawy beneficjenta pomocy społecznej pod kątem istnienia woli współdziałania w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, a także pozostałych przesłanek, których wystąpienie pozwala na odmowę przyznania świadczeń. Stąd na organach obu instancji spoczywa obowiązek przeanalizowania, również w tym aspekcie, postępowania osoby domagającej się świadczenia na podstawie przepisów ustawy o pomocy społecznej. Osoba występująca o świadczenia z pomocy społecznej nie może zakładać bierności w ustaleniu okoliczności, które mogą świadczyć na jej korzyść. Od klienta pomocy społecznej należy zatem oczekiwać chociażby minimum współpracy z pracownikiem socjalnym.

W rozpoznawanej sprawie jest poza sporem, że w dniu [...] września 2017 r. wpłynął do Ośrodka Pomocy Społecznej w [...] wniosek skarżącej o przyznanie usług opiekuńczych, świadczenia okresowego z przeznaczeniem na zakup środków pomocniczych, lekarstw, środków higieny i sanitarnych ("200 zł/m-c – zasiłek okresowy") oraz świadczenia na zakup pralki ("1000 zł/najtańsza w [...]"). We wniosku tym skarżąca zawarła wniosek o wyłączenie, w trybie art. 24 k.p.a., wskazanych wyżej pracowników organu pierwszej instancji (k. 1 akt adm. I inst.).

W celu merytorycznego rozpatrzenia tego wniosku organ ten pismem z dnia [...] września 2017 r., znak: [...], wskazał skarżącej planowany termin wizyty pracowników socjalnych na dzień [...] września 2017 r. Pismo to zostało doręczone stronie [...] września 2017 r. (k. 2, 3 akt adm. I inst.). W dniu [...] września 2017 r. zostały wydane przez Wójta Gminy [...] postanowienia, znak: [...] i [...], odmawiające wyłączenia od udziału w sprawie odpowiednio Kierownika OPS w [...] oraz ww. pracowników socjalnych. W wyznaczonym dniu – [...] września 2017 r., o godzinie 9:10, pracownice socjalne, w asyście funkcjonariuszy Policji, zgłosiły się do skarżącej w celu przeprowadzenia aktualizacji wywiadu środowiskowego, jednak nikt nie otworzył drzwi (notatka służbowa, k. 7 akt adm. I inst.). Pismem z dnia [...] września 2017 r. znak: [...], doręczonym stronie [...] września 2017 r., poinformowano skarżącą o możliwości zapoznania się z aktami sprawy i o brakach w dokumentacji, które winna ona uzupełnić, w celu umożliwienia organowi merytorycznego rozpatrzenia swego wniosku (k. 8, 8v akt adm. I inst.). W zakreślonym, siedmiodniowym, terminie skarżąca nie dostarczyła jednak żadnej dokumentacji dotyczącej sprawy.

Ponadto, jak wskazały organy, a co jest okolicznością znaną Sądowi z urzędu, z uwagi na liczne skargi, jakie strona kierowała na rozstrzygnięcia organów obu instancji, podejmowane w sprawach z jej wniosków o przyznanie świadczeń z pomocy społecznej, ostatni wywiad środowiskowy przeprowadzony u skarżącej, który podpisała i udzielała informacji, miał miejsce [...] grudnia 2012 r. Przez cały rok 2013 nie został przeprowadzony żaden wywiad, gdyż nie wpuszczała ona pracowników socjalnych do domu, mimo iż była informowana pisemnie o terminach przeprowadzenia wywiadu. Przez następne lata, to jest od 2014 r. do ostatnio przeprowadzonego wywiadu w dniu [...] maja 2017 r. skarżąca nie podpisała żadnego wywiadu. Mimo, że wpuszczała pracowników socjalnych do domu, przeważnie informowała, że nic się nie zmieniło, wywiadu jednak nie podpisywała, a później stawiała zarzuty, że dane zawarte w wywiadzie są sfałszowane. W tej sytuacji zasadnie organy stwierdziły, że nieobecność skarżącej w miejscu zamieszkanie, w godzinie wskazanej przez organ w piśmie doręczonym stronie, przy braku zgłoszenia jakichkolwiek zastrzeżeń co do terminu przeprowadzenia wywiadu, stanowi uniemożliwienie przez skarżącą przeprowadzenia rodzinnego wywiadu środowiskowego. Ta okoliczność uzasadniała zaś, jak wskazano wyżej, odmowę przyznania wnioskowanych świadczeń, na podstawie powołanego art. 11 ust. 2 ustawy.

Niezasadne są również pozostałe zarzuty skarżącej.

Po pierwsze, prawidłowo oceniły organy, że w rozstrzyganej sprawie nie było podstaw do wyłączenia od orzekania wskazanych przez stronę pracowników organu pierwszej instancji. W ocenie Sądu, niewątpliwie wobec wskazanych osób nie zachodzą przesłanki do wyłączenia od udziału w postępowaniu w przedmiotowej sprawie wymienione wyczerpująco w art. 24 § 1 k.p.a., które uwzględniane są z urzędu przez organ orzekający w sprawie. Prawidłowo zatem zarówno Wójt Gminy [...], jak i Kierownik OPS w [...], nie orzekał na podstawie tego przepisu. Skarżąca nie wskazała w toku postępowania przesłanek wyłączenia pracowników wymienionych w tym przepisie. Nie uprawdopodobniła ona również istnienia okoliczności niewymienionych w art. 24 § 1 k.p.a., które mogą wywołać wątpliwość co do bezstronności tych pracowników. Jak zasadnie podniosło Kolegium, powoływanie się w odwołaniu na dwukrotne ukaranie organu grzywną, na trzy wyroki stwierdzające przewlekłość organu, na pomówienia do Policji i pomówienie Policji oraz przedawnienie przestępstwa z [...] lipca 2012 r. [...], sprawy cywilne, karne, zawiadomienia do prokuratury, nie może odnieść oczekiwanego przez skarżącą skutku. Zdaniem Sądu, wspomniane zarzuty stanowią jedynie wyraz subiektywnej oceny stanu faktycznego przez skarżącą i nie uprawdopodobniają istnienia okoliczności niewymienionych w art. 24 § 1 k.p.a., które mogą wywołać wątpliwość co do bezstronności omawianych pracowników.

Po drugie nie sposób przyjąć, że działanie pracowników organów cechuje się negatywnym nastawieniem względem skarżącej. W kwestii tej trzeba mieć na względzie, iż pomoc społeczna ma charakter jedynie subsydiarny, to jest uzupełniający w stosunku do obowiązku samodzielnego rozwiązywania przez osoby i rodziny własnych problemów życiowych. Pomoc ta nie służy wyręczaniu podmiotów ubiegających się o jej udzielenie z obowiązku własnej aktywności, a ma na celu wspomaganie ich we własnych działaniach zmierzających do zapewnienia im życia w godnych warunkach.

Trzeba przy tym zauważyć, że skarżąca posiada stały dochód w postaci emerytury, której wysokość przekracza ustawowe kryterium dochodowe uprawniające do ubiegania się o przyznanie świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej na zasadach ogólnych. Pomimo tego skarżąca objęta jest od lat systematyczną pomocą udzielaną ze środków Ośrodka Pomocy Społecznej w [...]. Sądowi wiadome jest z urzędu, że skarżąca jedynie w okresie od [...] stycznia 2003 r. do [...] września 2015 r. otrzymała różnorodne świadczenia z pomocy społecznej, których łączna wartość wyniosła [...] złotych. Ponadto, co Sądowi jest wiadome z urzędu, m.in. z akt sprawy o sygn. akt II SA/Lu 785/17, również w dacie orzekania przez organy obu instancji skarżąca nie pozostawała bez pomocy ze środków Ośrodka Pomocy Społecznej w [...], albowiem przyznano jej:

- świadczenie pieniężne na zakup żywności w kwocie [...]zł miesięcznie w okresie od [...] stycznia 2016 r. do [...] grudnia 2016 r. (decyzją SKO w L. z dnia [...] kwietnia 2016 r., znak: [...]),

- specjalny zasiłek celowy w wysokości [...] zł z przeznaczeniem na zakup opału (decyzją organu pierwszej instancji z dnia [...] października 2016 r., znak: [...]), przy tym identyczne świadczenie otrzymał także mąż skarżącej,

- pomoc rzeczową w postaci węgla o wartości [...] zł z dowozem do miejsca zamieszkania (decyzją organu pierwszej instancji z dnia [...] stycznia 2017 r., znak: [...]), przy tym takie samo świadczenie otrzymał mąż skarżącej korzystający z tego samego pieca c.o.,

- pomoc w ramach programu "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" w wysokości [...] zł miesięcznie od [...] stycznia 2017 r. do [...] grudnia 2017 r. (decyzją organu pierwszej instancji z dnia [...] stycznia 2017 r. Nr [...]).

Nie można zatem podzielić podnoszonych w toku postępowania administracyjnego zarzutów skarżącej, iż działania organów powodują zagrożenie jej zdrowia i życia.

Po trzecie, niezasadne są podniesione w skardze zarzuty dotyczące naruszenia art. 107 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej. Przepis ten stanowi, że w przypadku ubiegania się o przyznanie świadczenia z pomocy społecznej po raz kolejny, a także gdy nastąpiła zmiana danych zawartych w wywiadzie, sporządza się aktualizację wywiadu. Natomiast w przypadku osób korzystających ze stałych form pomocy aktualizację sporządza się nie rzadziej niż co 6 miesięcy, mimo braku zmiany danych.

O bezzasadności tego zarzuty świadczy nie tylko przytoczona wyżej argumentacja Sądu, ale także fakt, że cytowany przez skarżącą wyrok NSA z dnia 16 października 2007 r., sygn. akt I OSK 59/07. Wyrokiem tym NSA uchylił wyrok WSA w Lublinie z dnia 15 września 2006 r. sygn. akt II SA/Lu 599/06 w sprawie ze skargi męża skarżącej - Z. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2006 r. nr [...], w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego oraz przekazał sprawę WSA w Lublinie do ponownego rozpoznania. Zawarte w uzasadnieniu tego wyroku stanowisko NSA wskazujące na brak konieczności przeprowadzenia możliwość uzupełnienia przez organ z urzędu wywiadu środowiskowego, pomimo biernej postawy strony, zostało wyrażone z uwagi na szczególną sytuację męża skarżącej (pozostającego z nią w separacji i prowadzącego odrębne gospodarstwo domowe). Jak wyjaśnił bowiem NSA, do osoby tej, ze względu na jej stan zdrowia, potwierdzony dokumentacją lekarską oraz orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności, miał zastosowanie § 5 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 kwietnia 2005 r. w sprawie rodzinnego wywiadu środowiskowego (Dz. U. z 2005 r. nr 77, poz. 672). Z przepisu tego wynikało zaś, że w przypadku gdy o przyznanie świadczenia ubiega się osoba, do której mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. nr 111, poz. 535 ze zm.), i nie można, ze względu na stan jej zdrowia, uzyskać podczas wywiadu wymaganych informacji lub dokumentów, o których mowa w § 7, pracownik socjalny odnotowuje ten fakt w kwestionariuszu wywiadu. W świetle dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy nie budzi wątpliwości, że skarżąca nie cierpi na schorzenia psychiczne, a zatem argumentacja podniesiona w tym wyroku NSA nie odnosi się do rozpoznawanej sprawy.

Po czwarte, za bezzasadne należy uznać zarzuty dotyczące naruszenia wskazanych w skardze przepisów postępowania. Skarżąca, będąc jedyną stroną postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie miała możliwość czynnego udziału w każdym stadium postępowania. Została ona, stosownie do art. 10 i 81 k.p.a., zawiadomiona o zebraniu materiału dowodowego i możliwości składania wniosków, z czego – w toku postępowania przed organem pierwszej instancji – skarżąca nie skorzystała. Niewątpliwie też przepis art. 64 § 2 k.p.a. nie służy uzupełnianiu materiału dowodowego, lecz usunięciu braków formalnych podania (wniosku) uniemożliwiających rozpatrzenie podania (wniosku). Nie dawał on zatem podstaw organom do uzupełnienia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z pominięciem okoliczności, że skarżąca uniemożliwiła przeprowadzenie podstawowego, z woli ustawodawcy, środka dowodowego w tej sprawie, jakim była aktualizacja wywiadu środowiskowego.

Bezzasadne są także zarzuty skarżącej dotyczące naruszenia przez organy administracji innych przepisów postępowania.

Wskazane przez skarżącą orzeczenia sądów administracyjnych zapadły w innych sprawach z udziałem skarżącej i jej męża i nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W szczególności podkreślić należy, że wbrew twierdzeniom skarżącej nie można uznać, że w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 28 września 2012 r., II SA/Lu 365/12, wiążąco stwierdzono, iż mieści się w granicach uznania administracyjnego decyzja przyznająca skarżącej usługi opiekuńcze obejmujące pomoc przy paleniu w piecu c.o. z przynoszeniem opału, pomoc w prowadzeniu gospodarstwa domowego, przygotowanie posiłków oraz zakupy w wymiarze trzech godzin dziennie. Odnosząc się do powyższego wskazać trzeba, że w niniejszej sprawie sądowoadministracyjnej (dotyczącej innej sprawy administracyjnej aniżeli powołana sprawa II SA/Lu 365/12) nie można stwierdzić, by pogląd wyrażony w sprawie o sygn. akt II SA/Lu 365/12, był wiążący na podstawie art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.; dalej: p.p.s.a.). Zdaniem Sądu, możliwość zastosowania art. 153 p.p.s.a. należy odrzucić z góry, albowiem przepis ten dotyczy związania oceną prawną i wskazaniami w obrębie danej, konkretnej sprawy (miał on zatem zastosowanie w obrębie postępowania objętego kontrolą dokonaną wyrokiem II SA/Lu 365/12).

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał za nieuzasadnione przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z kopii dokumentów dołączonych przez stronę skarżącą do pisma procesowego z dnia [...] maja 2018 r. (zob. k. 50-77 akt sąd.). Stosownie bowiem do przepisu art. 106 § 3 p.p.s.a., sąd może przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów wyłącznie wówczas, gdy jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i dodatkowo, nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. W rozpoznawanej sprawie takie przesłanki nie zachodziły, albowiem – jak wskazano wyżej – organy administracji wyjaśniły wszystkie istotne okoliczności w sprawie.

Ponownie należy więc podkreślić, iż stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie ustalony został prawidłowo przez organy administracji publicznej, a uzasadnienie zaskarżonej decyzji spełnia wymogi określone w art. 107 § 3 k.p.a.

W tych okolicznościach brak jest podstaw do uwzględnienia skargi.

Ubocznie należy zwrócić również uwagę skarżącej, iż zawarte w skardze, piśmie procesowym z dnia [...] maja 2018 r. oraz w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji obraźliwe słownictwo, używane przez nią w stosunku do pracowników organów obu instancji, w ocenie Sądu, jest co najmniej niestosowne i z tego powodu w ogóle nie powinno być stosowane przez skarżącą, a już z pewnością nie powinno być używane przez nią w pismach kierowanych do Sądu ani w pismach adresowanych do organów administracji publicznej.

Z tych wszystkich względów Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.