Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Wdowiak Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędzia WSA Urszula Wilk (spr.) Protokolant sekr. sąd. Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi K. S. A. z siedzibą w P. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz skarżącej K. S. A. z siedzibą w P. kwotę 1600 zł (słownie: jeden tysiąc sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

VI SA/Wa 2939/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] września 2004 r. Urząd RP (dalej: UPRP lub organ) udzielił na rzecz K. S.A. z siedzibą w P. (dalej: uprawniona, spółka lub skarżąca) prawa ochronnego na znak towarowy słowny "Komputronik". Sporny znak został zgłoszony w dniu [...] sierpnia 2000 r. i przeznaczony do oznaczania towarów w klasie 9, 37, 38, 41 i 42.

W dniu [...] listopada 2007 r. do Urzędu Patentowego RP wpłynął wniosek J. G. (dalej: wnioskodawca) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "K. " w K. o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy "Komputronik " o numerze [...], które zostało udzielone na rzecz K. S.A. z siedzibą w P.

Podstawę prawną żądania wnioskodawcy stanowił art. 8 pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm.; dalej: u.z.t.) w zw. z art. 315 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. z późn. zm., dalej jako: p.w.p.).

Zdaniem wnioskodawcy, jego interes prawny wynika z "naruszenia przez uprawnionego jego praw osobistych, tj. prawa do nazwy przedsiębiorstwa prowadzonego w formie jednoosobowej działalności we własnym imieniu". Nadmienił, że pismem z dnia 27 lipca 2007 r. uprawniony do spornego prawa wezwał go do zaprzestania korzystania w obrocie handlowym z oznaczenia "Komputronik". Co do naruszenia art. 8 pkt 2 u.z.t. wnioskodawca wyjaśnił, że sporny znak towarowy został zgłoszony do ochrony w dniu 10 sierpnia 2000 r. i tym samym uprawniony do tego znaku towarowego narusza dobra określone w tym przepisie. Podkreślił, że prowadził reklamę nazwy "Komputronik" nie tylko w prasie z terenu obecnego województwa świętokrzyskiego, ale też w prasie ogólnopolskiej (na tę okoliczność przedstawił materiały dowodowe).

W odpowiedzi na wniosek uprawniona, tj. K. S.A. z siedzibą w P. wniosła o jego oddalenie. Wyjaśniła, że działalność gospodarcza pod nazwą "Komputronik" z wykorzystaniem spornego znaku towarowego została podjęta w dniu [...] października 1996 r. przez E. K. (obecnie B.). Następnie działalność kontynuowana była od [...] listopada 1998 r. w formie spółki cywilnej, która w 2001 r. została przekształcona w spółkę jawną a następnie w 2002 r. w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. W dniu 11 grudnia 2006 r. podjęta została uchwała przez wspólników K. Sp. z o.o. o przekształceniu jej w spółkę akcyjną pod firmą K. Począwszy od roku 2000 znak ten był szeroko eksponowany przez spółkę w licznych kampaniach reklamowych i informacyjnych.

Spółka wskazała na instytucję uregulowaną w art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p. dotyczącą okoliczności wyłączającej możliwość unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy. Powołując się na powyższy przepis podniosła, że posługiwała się spornym oznaczeniem przez okres dłuższy niż pięć lat. Podała, że wnioskodawca był świadomy wykorzystywania znaku "Komputronik" przez skarżącą spółkę co najmniej od 2000 r. i nigdy nie sprzeciwił się wykorzystaniu tego znaku towarowego, aż do dnia złożenia wniosku w przedmiotowej sprawie.

Zdaniem uprawnionej do spornego znaku, spółka cywilna wnioskodawcy została rozwiązana w dniu 28 grudnia 2000 r., a wnioskodawcy nie przysługują żadne uprawnienia związane z działalnością tej spółki. Wnioskodawca rozpoczął własną działalność gospodarczą pod nazwą "K." dopiero w dniu [...] stycznia 2001 r.

W dniu [...] maja 2010 r. wpłynęło do Urzędu Patentowego RP pismo, do którego wnioskodawca załączył wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia [...] marca 2010 r. o sygn. akt [...], wydany w sprawie ustalenia prawa do używania nazwy firmy. Sąd Okręgowy ustalił "prawo do używania przez J. G. nazwy firmy "K." jako oznaczenia przedsiębiorstwa prowadzonego przez J. G. w wyniku likwidacji z dnia [...] grudnia 2000 r. przedsiębiorstwa "K. Spółki Cywilnej" w K. Ponadto, Sąd Okręgowy ustalił "prawo do używania przez J. G. nazwy firmy K. w K. jako oznaczenie przedsiębiorcy J. G.".

Podczas rozprawy w dniu [...] marca 2012 r. przesłuchani zostali świadkowie w osobach T. B., K. B., D. B. i E. B. na okoliczność faktu wykorzystania w obrocie znaku towarowego "Komputronik Buczkowscy" w okresie od 1996 r.", sposobu wykorzystania przedmiotowego znaku w tym okresie, w uwzględnieniem sposobu jego eksponowania w szczególności poprzez prowadzone kampanie reklamowe, a także braku zgłoszenia sprzeciwu przez wnioskodawcę co do wykorzystania tego znaku od 1996 r. do chwili rozpoczęcia sporu przed Urzędem Patentowym RP. Świadkowie ci wskazali, że działalność pod nazwą K. została zapoczątkowana w roku 1996, początkowa była prowadzona w P., a dopiero potem wraz z rozwojem działalności objęła teren całego kraju.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] Urząd Patentowy RP - na podstawie art. 8 pkt 2 u.z.t. w zw. z art. 315 ust. 3 p.w.p. oraz art. 100 k.p.c. w zw. z art. 256 ust. 2 p.w.p. - unieważnił prawo ochronne na znak towarowy "Komputronik " o numerze [...] udzielonego na rzecz K. S.A. z siedzibą w P. w części dotyczącej usług w klasie 37, tj. instalowania, konserwacji i naprawy sprzętu komputerowego.

W uzasadnieniu organ podniósł, że J. G. ma interes prawny w zgłoszeniu wniosku o unieważnienie spornego znaku towarowego, albowiem dochodzi ochrony nazwy swojego przedsiębiorstwa. Poza tym uprawniony skierował do niego pismo przedprocesowe domagając się zaprzestania używania nazwy "K.". Wnioskodawca jako podstawę materialnoprawną swojego wniosku wskazał art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych. Urząd Patentowy RP mając na uwadze art. 315 ust. 3 p.w.p. uznał, że wbrew twierdzeniom uprawnionego przesłanki rejestracyjne jak również podstawę do unieważnienia przedmiotowego znaku towarowego należy oceniać według przepisów ustawy o znakach towarowych, albowiem obowiązywała ona w dacie zgłoszenia znaku w Urzędzie Patentowym RP celem uzyskania ochrony.

Urząd Patentowy RP podkreślił, że sporny znak towarowy w warstwie słownej zawiera w zasadzie całość nazwy wnioskodawcy. Elementy "s.c." odnoszą się wyłącznie do formy organizacyjno-prawnej wnioskodawcy (spółki cywilnej) i fakt posługiwania się nimi przez niego jako elementem firmy, nie ma znaczenia w przedmiotowej sprawie. Organ, orzekając w sprawie, uwzględnił złożony przez J. G. wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia [...] marca 2010 r., z którego wynika następstwo prawne J. G. w zakresie posługiwania się nazwą przedsiębiorstwa, które było prowadzone w formie spółki cywilnej K. w K. Spółka ta korzystała z tego oznaczenia od daty wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, tj. od dnia [...] czerwca 1993 r. do dnia likwidacji przedsiębiorstwa, tj. do dnia [...] grudnia 2000 r.

W świetle wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia [...] marca 2010 r. J. G. jest uprawniony do posługiwania się nazwą "K." dla oznaczenia indywidualnej działalności gospodarczej, którą rozpoczął od dnia [...] stycznia 2001 r. Działalność spółki a następnie J. G. była reklamowana na terenie województwa kieleckiego oraz na terenie całej Polski, na co wskazywały przedłożone przez wnioskodawcę dowody. Organ podkreślił, że oferta spółki, jak i wnioskodawcy obejmowała zasadniczo usługi miedzy innymi w zakresie instalowania, konserwacji i naprawy sprzętu komputerowego. Natomiast w zakresie działalności wnioskodawcy nie znajdowały się inne towary i usługi wskazane w wykazie towarów i usług uprawnionego do spornego prawa ochronnego. Porównując oznaczenia firmy wnioskodawcy i spornego znaku towarowego Urząd Patentowy RP doszedł do przekonania, iż są one podobne, albowiem w spornym znaku towarowym inkorporowana została firma wnioskodawcy. W tym stanie rzeczy, zdaniem organu może dojść do pomylenia badanych oznaczeń przez konsumentów.

Na powyższą decyzję K. S. A. z siedzibą w P. wniosła skargę w której zarzucono "obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy" oraz "naruszenie przepisów prawa materialnego".

Odnośnie zarzutów w zakresie prawa materialnego skarżąca wskazała na niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 315 ust. 1 i 2 p.w.p., poprzez błędne zastosowanie w sprawie art. 8 pkt 2 u.z.t., zamiast art. 164 i art. 165 p.w.p. Przypomniała, że organ zastosował art. 315 ust. 3 p.w.p. stanowiący wyjątek od zasady określonej w art. 315 ust. 1 p.w.p. i wyjaśniła, że przepisy art. 164 p.w.p. nakazuje jedynie zastosowanie odpowiednich, przewidzianych ustawą, warunków wymaganych do uzyskania prawa wyłącznego.

Skarżąca zarzuciła też naruszenie art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p. w związku z art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. oraz art. 875 k.c. przyjmując, że nazwa KOMPUTRONIK przysługiwała wnioskodawcy dopiero od dnia [...] stycznia 2001 r.

Skarżąca wskazała na naruszenie art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p. w związku z art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p., a także art. 23 i art. 431-4310 k.c., poprzez błędne przyjęcie, że w dniu dokonania zgłoszenia spornego znaku do ochrony (tj. [...] sierpnia 2000 r.) nie obowiązywała ochrona nazwy przedsiębiorcy prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą. Podkreśliła, że kwestię ochrony prawa do firmy (w tym osób prowadzących działalność gospodarczą) na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy podkreślali w swoich komentarzach przedstawiciele doktryny.

Skarżąca podniosła naruszenie art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p. w związku z art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p., a także art. 23 i art. 433 § 1 i 2 k.c., poprzez błędne przyjęcie, że kolizja spornego znaku towarowego z nazwą wykorzystywaną przez wnioskodawcę wystarcza do jego unieważnienia. Skarżąca wskazała na konieczność uwzględnienia między innymi tożsamości rynków oraz dostateczności odróżniania. Dodała, że w oparciu o orzecznictwo (m.in. wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2006 r., sygn. akt II GSK 31/06) takiej analizy organ dokonał w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, mając świadomość, że wyłączność prawa do nazwy (firmy) nie jest zupełna.

Według skarżącej naruszony został przepis art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p. w związku z art. 153 ust. 2 p.w.p., poprzez błędne przyjęcie, że znajdzie on zastosowanie w rozpoznawanej sprawie. Skarżąca poniosła, że upłynął "okres 7 lat od dnia powstania prawa ochronnego na ten znak". Wskazała na wyjaśnienia UP RP, zgodnie z którymi prawo ochronne na sporny znak towarowy zostało udzielone dnia [...] września 2004 r., a wnioskodawca złożył wniosek o jego unieważnienie dnia [...] listopada 2007 r. Tym samym, z uwagi na okres wskazany przez ustawodawcę w cytowanym przepisie, brak było, w ocenie organu, podstaw do zastosowania ww. przepisu. Skarżąca nie zgodziła się z tak zaprezentowanym stanowiskiem. Podkreśliła, że prawodawca posłużył się zwrotem "jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku wnioskodawca", tym samym wskazano na datę rejestracji jako początek biegu pięcioletniego terminu określonego w cytowanym przepisie.

Ponadto w kwestii przepisów proceduralnych skarżąca wskazała na naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, w tym art. 7, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 84 i art. 86 Kpa. Wskazała przy tym na niezebranie całego materiału dowodowego, nieprzeprowadzenie licznych dowodów wnioskowanych przez K. S.A., nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wymagających wiadomości specjalnych oraz nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron. Skarżąca wskazała między innymi, że nie został przeprowadzony dowód z opinii biegłego na okoliczność różnic pomiędzy znakiem "KOMPUTRONIK" a nazwą przedsiębiorstwa wnioskodawcy. Nie zgodziła się ze stanowiskiem organu, jakoby tego rodzaju dowód nie był w sprawie konieczny.

Dodatkowo skarżąca podniosła brak sukcesji uprawnień do nazwy, pod którą działalność prowadził J. G. Kluczowe znaczenie, jej zdaniem, miały w tym względzie wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia [...] marca 2010 r. oraz zgromadzone materiały dowodowe.

W konkluzji skarżąca stwierdziła, że w toku postępowania spornego organ zaniechał dokonania wszechstronnej oceny wszystkich dowodów, które mogłyby być przeprowadzone w sprawie. W jej ocenie, dowody, które zostały przeprowadzone, organ ocenił w sposób pobieżny. Kontradyktoryjność postępowania spornego została w istotny sposób ograniczona z uwagi na nieprzeprowadzenie zdecydowanej większości dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, o które wnioskowała skarżąca. Zdaniem skarżącej, niewyjaśnienie stanu faktycznego znalazło odzwierciedlenie w treści decyzji w przedmiocie częściowego unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy, które pozbawione jest całkowicie wskazania dowodów, na których oparł się organ wydający decyzję. Zdaniem skarżącej, faktyczny brak postępowania dowodowego skutkuje w niniejszej sprawie wydaniem błędnej decyzji o unieważnieniu częściowym prawa ochronnego, wobec czego skarga jest konieczna i uzasadniona. W konsekwencji powyższego skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 września 2013 r. o sygn. akt VI SA/Wa 594/13, oddalił skargę K. S.A. z siedzibą w P. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy.

Sąd uznał, że Urząd Patentowy RP w sposób prawidłowy unieważnił sporny znak towarowy "Komputronik" dla towarów i usług w klasie 37, na podstawie art. 8 pkt 2 u.z.t., albowiem udzielenie prawa ochronnego na słowny znak towarowy skarżącej, odpowiadający oznaczeniu innego przedsiębiorstwa, które było używane przez to przedsiębiorstwo przed wydaniem decyzji o udzieleniu prawa ochronnego narusza dobra osobiste tego przedsiębiorcy.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniosła K. S. A. z siedzibą w P.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 17 lutego 2015 r., sygn. akt II GSK 86/14 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za uzasadnione zarzuty skarżącej kasacyjnie dotyczące przyznania przez organ pierwszeństwa używania oznaczenia "Komputronik" przez wnioskodawcę w obrocie. Mianowicie, organ wywiódł - powołując się na wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia [...] marca 2010 r. o sygn. akt [...] - że wnioskodawca używał w obrocie oznaczenia "Komputronik" jako wspólnik spółki cywilnej od [...] czerwca 1993 r., tj. od daty wpisu do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej przez wnioskodawcę i drugiego wspólnika – A. S.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z treści sentencji tego wyroku nie wynika, żeby wnioskodawcy przysługiwało prawo używania tego oznaczenia od [...] czerwca 1993 r., gdyż Sąd w punkcie I stwierdził, że: "ustala prawo do używania przez J. G. nazwy firmy K. jako oznaczenia przedsiębiorstwa prowadzonego przez J. G. w wyniku likwidacji z dniem [...] grudnia 2000 r. przedsiębiorstwa "K. Spółki Cywilnej w K.". Zaś w punkcie II stwierdził, że: "ustala prawo do używania przez J. G. nazwy firmy "K. w K. jako oznaczenia przedsiębiorcy J. G.". Natomiast wnioskodawca rozpoczął własną działalność gospodarczą dnia [...] stycznia 2001 r. - jak wynika z zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej pochodzącego z dnia [...] kwietnia 2007 r.

Z uwagi na powyższe, z powołanego przez organ wyroku Sądu Okręgowego nie wynikało pierwszeństwo do używania oznaczenia "Komputronik" przez wnioskodawcę od [...] czerwca 1993 r.

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny podniósł, że Sąd I instancji nie dostrzegł, iż organ również nie wyjaśnił, z czego wywiódł, iż spółka cywilna posługiwała się w obrocie nazwą: "K. Spółka Cywilna w K.", bowiem nie wynikało to ani z umowy spółki cywilnej, czy pisma o rozwiązaniu spółki, ani z zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej z 8 czerwca 1993 r.

Sąd II instancji wskazał, że w przypadku ustalenia - przy ponownym rozpoznaniu sprawy przez organ - pierwszeństwa używania oznaczenia "Komputronik" przez wnioskodawcę, niezbędne będzie porównanie zakresów działalności wnioskodawcy i skarżącej spółki, a zatem uzasadnione są również zarzuty skarżącej kasacyjnie dotyczące nieustalenia przez organ - czego nie zauważył Sąd I instancji - faktycznego zasięgu terytorialnego oraz przedmiotowego działalności wnioskodawcy. Bowiem tylko w tych granicach może dojść do kolizji pomiędzy nazwą przedsiębiorstwa i zarejestrowanym znakiem towarowym, a w konsekwencji do naruszenia prawa do nazwy przedsiębiorstwa prowadzonego przez wnioskodawcę z powołaniem się na art. 8 pkt 2 u.z.t. jako podstawę unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy.

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił poglądy wyrażone w orzecznictwie, że stosownie do treści art. 8 pkt. 2 u.z.t., przesłanką uzasadniającą unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego jest naruszenie przez znak towarowy praw osobistych lub majątkowych osób trzecich, w tym prawa do nazwy przedsiębiorstwa. Jednakże o naruszeniu prawa nie może przesądzać samo zarejestrowanie, (nawet późniejsze), podobnego do nazwy przedsiębiorstwa znaku towarowego. Wyłączność bowiem prawa do firmy (nazwy) nie jest zupełna, a jej granice wyznacza zasięg terytorialny, przedmiotowy faktycznej działalności używającego nazwy. Tylko w tych granicach może dojść do kolizji pomiędzy podobnymi: nazwą przedsiębiorstwa i zarejestrowanym znakiem towarowym. Jeżeli więc ze względu na odrębność zakresów działania uprawnionego do nazwy i uprawnionego z rejestracji znaku towarowego, nie istnieje niebezpieczeństwo wprowadzenia ich klientów w błąd co do tożsamości przedsiębiorstw albo też np. uprawniony z późniejszego znaku towarowego nie wykorzystuje renomy związanej z wcześniejszą (identyczną lub podobną) nazwą przedsiębiorstwa, to trudno mówić o kolizji tych dwóch praw i w konsekwencji o naruszeniu wcześniejszego prawa do nazwy przez późniejszy znak towarowy (wyrok NSA z 26 kwietnia 2006 r., sygn. akt II GSK 31/06).

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że organ nie ustalił precyzyjnie ani zakresu przedmiotowego ani terytorialnego wnioskodawcy oraz skarżącej kasacyjnie spółki. Zdaniem Sądu II instancji nie można - jak to uczynił Urząd Patentowy RP, co podzielił Sąd I instancji - wywieść prowadzenia działalności gospodarczej nie tylko na rynku lokalnym przez J. G., ale również jako działalności o zasięgu ogólnopolskim jedynie z faktu, że reklamował on nazwę "Komuptronik" nie tylko w prasie z terenu obecnego województwa świętokrzyskiego, ale także w prasie ogólnodostępnej. Zatem brak jest jednoznacznych i pełnych ustaleń odnoszących się do zakresu terytorialnego działania wnioskodawcy oraz skarżącej kasacyjnie spółki.

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że organ nie ustalił precyzyjnie zakresu przedmiotowego działalności wnioskodawcy i nie porównał jej z zakresem działalności skarżącej kasacyjnie spółki. Zdaniem Sądu II instancji bez wątpienia nie jest wystarczające lakoniczne stwierdzenie zaakceptowane przez Sąd I instancji, że "działalność przedsiębiorstwa J. G. tylko częściowo pokrywa się z działalnością spółki, która jest znacznie szersza". Zupełnie nie wiadomo, na jakiej podstawie organ ustalił, że działalność gospodarcza wnioskodawcy dotyczyła przede wszystkim instalacji, konserwacji naprawy sprzętu komputerowego – co odpowiada zawartości klasy 37 klasyfikacji nicejskiej, objętej rejestracją spornego znaku towarowego. Z treści bowiem znajdującego się w aktach administracyjnych zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej J. G. wyraźnie wynika, że przedmiotem działalności jest: konserwacja naprawa maszyn biurowych, księgujących i sprzętu komputerowego. Natomiast przedmiotem działania spółki cywilnej, której wspólnikami byli J. G. i A. S. była działalność w zakresie usług elektronicznych, co znajduje potwierdzenie w treści zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej.

Ostatecznie Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że rozpoznając ponownie sprawę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie powinien poddać ponownej kontroli zaskarżoną decyzję Urzędu Patentowego RP, uwzględniając w swojej ocenie wyżej przedstawione wywody.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2014.1647 j.t. ) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym ta kontrola stosownie do § 2 powołanego artykułu sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Sąd w ramach swojej właściwości dokonuje zatem kontroli aktów z zakresu administracji publicznej z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnymi jak i prawem procesowym.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zw. dalej p.p.s.a. – Dz.U.2012.270 j.t.).

Podkreślenia wymaga również, iż stosownie do powołanych wyżej przepisów Sąd nie bada zaskarżonej decyzji pod względem jej celowości czy słuszności.

W przedmiotowej sprawie przede wszystkim wskazać jednak należy, iż zgodnie z art. 190 p.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Przyjmuje się, iż ocena prawna wyrażona w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego jest wiążąca w sprawie dla sądu pierwszej instancji zarówno wówczas, gdy dotyczy zastosowania przepisów prawa materialnego, jak również przepisów postępowania administracyjnego. Oznacza to, że wojewódzki sąd administracyjny jest obowiązany rozpatrzyć sprawę ponownie, stosując się do oceny prawnej zawartej w uzasadnieniu wyroku, bez względu na poglądy prawne wyrażone w orzeczeniach sądowych w innych sprawach. Nawet w przypadku sporu co do stanu faktycznego będącego podstawą subsumcji prawa, a więc i oceny prawnej lub odmiennej interpretacji prawa albo nawet możliwości niezgodności oceny sądu z prawem obowiązującym, zapatrywania prawne wynikające z oceny prawnej NSA mają moc wiążącą, zaś odmienna ocena materiału dowodowego stanowi prawnie niedopuszczalną polemikę z prawomocnym wyrokiem sądu administracyjnego.

Przez ocenę prawną rozumie się powszechnie wyjaśnienie istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich stosowania w rozpoznawanej sprawie, zaś wskazania co do dalszego postępowania stanowią z reguły konsekwencje oceny prawnej. Dotyczą one sposobu działania w toku ponownego rozpoznania sprawy i mają na celu uniknięcie błędów już popełnionych oraz wskazanie kierunku, w którym powinno zmierzać przyszłe postępowanie dla uniknięcia wadliwości w postaci np. braków w materiale dowodowym lub innych uchybień procesowych.

Niewątpliwie ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego, prawidłowości korzystania z uznania administracyjnego, jak i kwestii zastosowania określonego przepisu prawa, jako podstawy do wydania właśnie takiej decyzji. Obowiązek podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego ciążący na wojewódzkim sądzie administracyjnym, może być wyłączony tylko w wyjątkowych sytuacjach, w szczególności w przypadku istotnej zmiany stanu prawnego lub faktycznego (tak również: m.in. H. Knysiak-Molczyk /w:/ T. Woś (red.), H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydanie 2, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2008, s. 681-682 i powołane tam orzecznictwo).

Pamiętać należy przy tym, iż ocena prawna, w rozumieniu art. 190 p.p.s.a., to wyjaśnienie przez NSA istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich zastosowania w konkretnym wypadku, a więc nie tylko sama wykładnia w ścisłym tego słowa znaczeniu.

W konsekwencji należy uznać, iż związanie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w rozumieniu art. 190 p.p.s.a., oznacza, iż nie może on formułować nowych ocen prawnych - sprzecznych z wyrażonym wcześniej poglądem, a zobowiązany jest do podporządkowania się mu w pełnym zakresie oraz konsekwentnego reagowania poprzez treść nowego wyroku.

Mając na względzie powyższe zauważyć trzeba, iż w niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie związany był oceną prawną i wskazaniami zawartymi w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2015 r., sygn. akt II GSK 86/14.

W orzeczeniu tym Sąd drugiej instancji zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, rozstrzygającemu sprawę w postępowaniu zakończonym wyrokiem z dnia 3 września 2013 r., sygn. akt VI SA/Wa 594/13, iż dopuścił się naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, 77 § 1, art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za uzasadnione zarzuty skarżącej kasacyjnie dotyczące przyznania przez organ pierwszeństwa używania oznaczenia "Komputronik" przez wnioskodawcę w obrocie.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z treści sentencji wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia [...] marca 2010 r. o sygn. akt [...] nie wynika, żeby wnioskodawcy przysługiwało prawo używania tego oznaczenia od [...] czerwca 1993 r.

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny podniósł, że organ również nie wyjaśnił, z czego wywiódł, iż spółka cywilna posługiwała się w obrocie nazwą: "K. Spółka Cywilna w K.", bowiem nie wynikało to ani z umowy spółki cywilnej, czy pisma o rozwiązaniu spółki, ani z zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej z [...] czerwca 1993 r.

Sąd II instancji wskazał, że w przypadku ustalenia - przy ponownym rozpoznaniu sprawy przez organ - pierwszeństwa używania oznaczenia "Komputronik" przez wnioskodawcę, niezbędne będzie porównanie zakresów działalności wnioskodawcy i skarżącej spółki, a zatem uzasadnione są również zarzuty skarżącej kasacyjnie dotyczące nieustalenia przez organ faktycznego zasięgu terytorialnego oraz przedmiotowego działalności wnioskodawcy. Bowiem tylko w tych granicach może dojść do kolizji pomiędzy nazwą przedsiębiorstwa i zarejestrowanym znakiem towarowym, a w konsekwencji do naruszenia prawa do nazwy przedsiębiorstwa prowadzonego przez wnioskodawcę z powołaniem się na art. 8 pkt 2 u.z.t. jako podstawę unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził także, iż organ nie ustalił precyzyjnie ani zakresu przedmiotowego ani terytorialnego wnioskodawcy oraz skarżącej kasacyjnie spółki. Zdaniem Sądu II instancji nie można - jak to uczynił Urząd Patentowy RP, wywieść prowadzenia działalności gospodarczej nie tylko na rynku lokalnym przez J. G., ale również jako działalności o zasięgu ogólnopolskim jedynie z faktu, że reklamował on nazwę "Komuptronik" nie tylko w prasie z terenu obecnego województwa świętokrzyskiego, ale także w prasie ogólnodostępnej. Zatem brak jest jednoznacznych i pełnych ustaleń odnoszących się do zakresu terytorialnego działania wnioskodawcy oraz skarżącej kasacyjnie spółki.

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że organ nie ustalił precyzyjnie zakresu przedmiotowego działalności wnioskodawcy i nie porównał jej z zakresem działalności skarżącej kasacyjnie spółki. Zdaniem Sądu II instancji bez wątpienia nie jest wystarczające lakoniczne stwierdzenie, że "działalność przedsiębiorstwa J. G. tylko częściowo pokrywa się z działalnością spółki, która jest znacznie szersza". Sąd II instancji wskazywał też, że zupełnie nie wiadomo, na jakiej podstawie organ ustalił, że działalność gospodarcza wnioskodawcy dotyczyła przede wszystkim instalacji, konserwacji naprawy sprzętu komputerowego – co odpowiada zawartości klasy 37 klasyfikacji nicejskiej, objętej rejestracją spornego znaku towarowego. Z treści bowiem znajdującego się w aktach administracyjnych zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej J. G. wyraźnie wynika, że przedmiotem działalności jest: konserwacja naprawa maszyn biurowych, księgujących i sprzętu komputerowego. Natomiast przedmiotem działania spółki cywilnej, której wspólnikami byli J. G. i A. S. była działalność w zakresie usług elektronicznych, co znajduje potwierdzenie w treści zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej.

W tej sytuacji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w pełni podzielając przytoczone wyżej wywody i przyjmując je za własne uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie. W świetle powyższych wskazań Sąd uznał, że organ nie wyjaśnił sprawy w sposób wymagany przez art. 7, 77, 80 i 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p., które to naruszenie przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Rzeczą Urzędu Patentowego RP będzie zatem ponowne rozpatrzenie sprawy w jej całokształcie i odniesienie się do twierdzeń i zarzutów strony z uwzględnieniem powyższych wskazań i procedury administracyjnej, którą organ jest związany w tym wynikającego z art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. obowiązku wszechstronnego i wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego i uzasadnienia decyzji zgodnie z wymogami określonymi w art. 107 § 3 k.p.a.

Dlatego też Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art.200 p.p.s.a.