Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Pauter Sędziowie Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Sędzia WSA Adam Jutrzenka – Trzebiatowski (spr.) Protokolant sekr. sąd. Magdalena Komar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi P. spółki z o.o. spółki komandytowej na decyzję Wojewody z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego P. spółki z o.o. spółki komandytowej kwotę 980 (dziewięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją nr [...] z dnia [...] grudnia 2019 r., wydaną na podstawie art. 35 ust. 3, art. 82 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U.

z 2019 r., poz. 1186 ze zm., aktualny t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1333 ze zm. – określanej dalej jako u.p.b.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., aktualny t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm. – określanej dalej jako k.p.a.), odmówił wnioskodawcy S Sp. z o.o. P Sp. k. zatwierdzenia projektu budowlanego oraz udzielenia pozwolenia na budowę dwóch budynków handlowych nr 1 i 2 wraz z zagospodarowaniem terenu oraz infrastrukturą techniczną przy ul. [...] na działkach: nr [...].

W uzasadnieniu organ wskazał, że w dniu [...] czerwca 2019 r. S Sp. z o.o. P Sp. k. złożyła wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego oraz udzielenie pozwolenia na realizację inwestycji polegającej na budowie dwóch budynków handlowych nr 1 i 2 wraz z zagospodarowaniem terenu oraz infrastrukturą techniczną przy ul. [...] na działkach: nr [...]. Do wniosku zostały dołączone dokumenty wskazane w art. 33 ust. 2 u.p.b.

W dniu 10 października 2019 r. pełnomocnik strony postępowania – P Sp. z o. o. zwrócił się do Starosty o zawieszenie postępowania do czasu rozpatrzenia przez Naczelny Sąd Administracyjny skargi kasacyjnej P Sp. z o.o. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego utrzymującego w mocy decyzję o warunkach zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Organ I instancji nie przychylił się do wniosku pełnomocnika, gdyż inwestor w uzupełnieniu dokumentacji przedłożył oryginał ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej inwestycji.

Następnie organ I instancji przywołał treść art. 35 ust. 1 u.p.b. i wskazał, że analiza przedłożonej przez inwestora dokumentacji wykazała, iż obarczona jest ona brakami, uzupełnionymi następnie przez inwestora na wezwanie organu. Wraz

z dokumentacją inwestor przedłożył również oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomościami na cele budowlane. Po ponownej analizie dokumentacji organ I instancji stwierdził, że projekt zagospodarowania działki został sporządzony niezgodnie z § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1065 – określanego dalej jako r.w.t.). Zgodnie bowiem z tym przepisem budynek na działce budowlanej należy sytuować od granicy z sąsiednią działką budowlaną w odległości 4 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą z oknami lub drzwiami w stronę tej granicy, 3 m -

w przypadku budynku zwróconego ścianą bez okien i drzwi w stronę tej granicy, jeżeli z przepisów § 13, 19, 23, 36, 40, 60, 271-273 lub przepisów odrębnych określających dopuszczalne odległości niektórych budowli od budynków nie wynikają inne wymagania. Według § 3 pkt 1a r.w.t. przez działkę budowlaną należy rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z rozporządzenia, odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Natomiast według art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Starosta podkreślił, że budynek handlowy nr 1 zaprojektowano na działkach nr [...], posiadających różne księgi wieczyste, których właścicielami są W. i H.D.. Natomiast budynek handlowy nr 2 zaprojektowano na działkach nr [...]. Właścicielami działki nr [...] są W. i H.D., a właścicielem działek nr [...] jest G.A.. Ponadto działki nr [...] posiadają różne księgi wieczyste. W związku z tym, zdaniem organu, przedmiotowe działki nie mogą stanowić jednej działki budowlanej, gdyż posiadają różnych właścicieli, odrębne dla każdej działki księgi wieczyste oraz odrębny byt prawny. Zatem samo dysponowanie nieruchomościami na cele budowlane nie jest warunkiem wystarczającym do uzyskania pozwolenia na budowę, gdyż planowane usytuowanie budynków sprzeczne jest z konstrukcją przewidzianą w § 12 ust. 1 r.w.t. Zdaniem organu I instancji powyższe okoliczności stanowiły wystarczającą przesłankę do odmowy udzielenia pozwolenia na realizację przedmiotowej inwestycji.

S Sp. z o.o. P Sp. k., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła odwołanie od powyższej decyzji do Wojewody, żądając uchylenia jej w całości i orzeczenia o istocie sprawy, ewentualnie przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W treści odwołania zarzucono, że Starosta dopuścił się naruszenia przepisów prawa przez ich nieprawidłowe zastosowanie. W ocenie odwołującej się przedłożony do zatwierdzenia projekt budowlany nie narusza przepisów r.w.t. Przedstawiona dokumentacja spełnia wszystkie wymogi określone przepisami, a inwestor wywiązał się ze wszystkich obowiązków nałożonych postanowieniem wydanym na podstawie art. 35 ust. 3 u.p.b.

Po rozpoznaniu odwołania Wojewoda wydał dnia [...] marca 2020 r.,., decyzję nr [...], którą uchylił w całości decyzję Starosty z dnia [...] grudnia 2019 r. powołując się na art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a i jednocześnie - na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 u.p.b. oraz art. 104 k.p.a. - orzekł o zatwierdzeniu projektu budowlanego sporządzonego przez mgr. inż. arch. R.B., mgr. inż. D.W., mgr. inż. J.M.-N., mgr. inż. W.P. i dr. inż. R.W. oraz udzieleniu S Sp. z o.o. P Sp. k. pozwolenia na budowę dwóch wolnostojących budynków handlowych wraz z zagospodarowaniem terenu oraz infrastrukturą techniczną, na działkach o nr ewid. gruntu: [...], określając ponadto jakie warunki należy zachować.

Uzasadniając swoje stanowisko organ odwoławczy w pierwszej kolejności stwierdził, że Starosta niezasadnie utożsamia pojęcia nieruchomości gruntowej z pojęciami działki budowlanej i działki ewidencyjnej oraz przyjmuje generalne założenie, że w przypadku różnych właścicieli nieruchomości objętych jedną inwestycją budowlaną konieczne jest bezwzględne (nie doznające wyjątku) przestrzeganie wymogów określonych w § 12 ust. 1 r.w.t. Tymczasem, z treści art. 2 pkt 12 ustawy o z dnia 23 marca 2003 r. planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1945 ze zm., aktualny t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 293 ze zm. – określanej dalej jako u.p.z.p.) oraz § 3 pkt 1a r.w.t. wynika, że istotne znaczenie dla uznania, co jest działką budowlaną mają okoliczności obiektywne spełniające wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające

z przepisów odrębnych i aktów prawa miejscowego. Powołując się na orzecznictwo Wojewoda wskazał, że przepisy o ewidencji gruntów i przepisy wieczystoksięgowe nie mogą mieć przesądzającego znaczenia dla odczytania treści pojęcia działki budowlanej. Kilka działek ewidencyjnych może bowiem stanowić działkę budowlaną, jak również część działki ewidencyjnej może być, w określonych uwarunkowaniach, uznana za działkę budowlaną. Działką budowlaną jest bowiem każda nieruchomość, na której można prowadzić "roboty budowlane" w rozumieniu art. 3 pkt 7 u.p.b. Zatem działka budowlana może stanowić kilka działek gruntu (nieruchomości), jeśli ubiegający się o pozwolenie na budowę inwestor wykaże się prawem do dysponowania tymi nieruchomościami (działkami ewidencyjnymi) na cele budowlane. W przypadku, gdy inwestor legitymuje się takim prawem w odniesieniu do wszystkich nieruchomości, których dotyczy inwestycja nie uwzględnia się granic pomiędzy działkami. Oznacza to, że do projektowanych na takich działkach budynków nie mają zastosowania ograniczenia przewidziane § 12 ust. 1 r.w.t.

Dalej organ II instancji podkreślił, że prawo do dysponowania nieruchomościami może wynikać także z innego tytułu niż własność. Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 11 u.p.b. przez prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane należy rozumieć m.in. tytuł prawny wynikający ze stosunku zobowiązaniowego przewidującego uprawnienia do wykonywania robót budowlanych. W złożonym przez siebie oświadczeniu inwestor wskazał, że nieruchomościami objętymi wnioskiem dysponuje na podstawie stosunku zobowiązaniowego, tj. zgody właścicieli nieruchomości. W aktach sprawy znajduje się pisemna zgoda właścicieli nieruchomości objętych wnioskiem o pozwolenie na budowę przedmiotowej inwestycji na ich działkach. Zdaniem organu, zgoda upoważniająca inwestora do dysponowania nieruchomościami na cele budowlane sformułowana jest w sposób jednoznaczny, niepozostawiający żadnych wątpliwości. Wynika z niej bowiem, że wyrażają oni zgodę na wybudowanie na gruncie będącym ich własnością przez S Sp. z o.o. P s.k. obiektów budowlanych wskazanych we wniosku o pozwolenie na budowę.

W tych okolicznościach Wojewoda stwierdził, że inwestor wykazał

się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, a wszystkie działki gruntu wymienione we wniosku stanowią jedną działkę budowlaną. Tym samym projektowana inwestycja winna spełniać wymagania § 12 ust. 1 r.w.t. jedynie

w zakresie odległości budynków od zewnętrznych granic działki budowlanej.

Badając zgodność zamierzenia inwestycyjnego, - na podstawie art. 35 ust. 1 u.p.b. - organ stwierdził, iż wniosek w całości spełnia wymogi tej ustawy. Projekt budowlany jest zgodny z załączoną do wniosku ostateczną decyzją nr [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. Burmistrza o warunkach zabudowy. Działka budowlana składająca się z wielu działek gruntu posiada dostęp do drogi publicznej. Załączony do wniosku o pozwolenie na budowę projekt budowlany jest kompletny, posiada wszystkie wymagane opinie i uzgodnienia. Został sporządzony i sprawdzony przez osoby z wymaganymi uprawnieniami budowlanymi. Projekt zagospodarowania terenu jest zgodny z warunkami technicznymi określonymi w r.w.t.. Budynki zostały usytuowane od zewnętrznych granic działki budowlanej w odległości większej niż minimalna określona w § 12 ust. 1 r.w.t. Najmniejsza projektowana odległość ściany bez otworów okiennych i drzwiowych od granicy z działką nr [...] wynosi 3,20 m. Projektowana inwestycja nie niesie ze sobą ograniczeń związanych z przesłanianiem budynku handlowego na działce nr [...], które wynikają z przepisu § 13 ust. 1 r.w.t. Z projektu zagospodarowania terenu wynika, że minimalna odległość budynku nr 1 zaprojektowanego najbliżej budynku na działce nr [...] wynosi 15,29 m. Wysokość projektowanego budynku nr 1 wynosi 7,0 m, a górna krawędź urządzeń technicznych na tym budynku znajduje się na wysokości 9,0 m. Oznacza to, że odległość między budynkiem na działce nr [...] a budynkiem projektowanym jest większa od jego wysokości. Taki stosunek wysokości projektowanego obiektu do odległości między budynkami oznacza, że z uwagi na treść § 13 r.w.t. inwestycja nie będzie powodować przesłaniania istniejącego budynku, gdyż wysokość przesłaniania zawsze będzie mniejsza od odległości między budynkami. Wymagania w tym zakresie zostały spełnione również względem budynku istniejącego na działce nr [...]. Odległość między projektowany budynkiem nr 2 a istniejącym budynkiem mieszkalnym na tej działce wynosi 39,51 m. Wysokości budynku nr 2 wynosi 7,0 m, a górna krawędź urządzeń technicznych na tym budynku znajduje się na wysokości 9,0 m.

Zdaniem Wojewody, spełnione zostały również wymagania wynikające z § 19 r.w.t., albowiem zaprojektowane miejsca postojowe usytuowane zostały w części nieruchomości graniczącej z drogami. Tym samym nie jest wymagane zachowania odległości wymienionych w tym przepisie względem granic nieruchomości. Przedmiotowe zamierzenie nie narusza również warunków określonych w § 57 r.w.t. obejmujących nasłonecznienie pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi i § 60 r.w.t., z którego wynika m.in. nasłonecznienie pokoi mieszkalnych. Z uwagi na wysokość projektowanego obiektu, odległość między budynkiem mieszkalnym, ich zorientowanie względem stron świata oraz tego, że obiekt na działce nr [...] nie jest mieszkaniem jednopokojowym nie można uznać, że inwestycja pozbawi ten budynek dostępu do światła naturalnego. Z dokumentacji projektowej wynika również, że nie zostanie naruszony § 29 r.w.t. i nie nastąpi spływ wód opadowych na nieruchomości sąsiednie. Wody opadowe odprowadzane będą bowiem do kanalizacji deszczowej. Zachowane zostały również przepisy § 271 r.w.t. określające odległości pomiędzy zewnętrznymi ścianami projektowanych budynków, a ścianami budynków istniejących na działkach sąsiednich oraz odległości projektowanych budynków od granic nieruchomości niezabudowanych w związku z bezpieczeństwem pożarowym. Fakt spełnienia wymagań bezpieczeństwa pożarowego potwierdza również rzeczoznawca ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych, który pozytywnie uzgodnił przedmiotowy projekt budowlany. Projektowana inwestycja nie powoduje również żadnych uciążliwości i utrudnień w możliwości korzystania z nieruchomości sąsiednich i nie ogranicza ich właścicielom dostępu do drogi publicznej oraz do mediów takich jak woda, kanalizacja, energia elektryczna, cieplna i środki łączności. Projektowana inwestycja nie będzie niekorzystnie oddziaływać na otoczenie

i środowisko przyrodnicze. Nie zachodzi również konieczność wyznaczenia obszaru ograniczonego użytkowania. Nie wystąpią znaczące negatywne oddziaływania na ludzi.

Te wszystkie okoliczności przemawiają – w ocenie Wojewody – za pozytywnym rozpoznaniem wniosku o udzielenie pozwolenia na realizację spornej inwestycji.

Skargę na powyższą decyzję organu odwoławczego wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. P Sp. z o.o. Sp. k., działająca przez profesjonalnego pełnomocnika, w której zarzucono naruszenie:

1) art. 32 ust. 4 pkt 2 w związku z art. 3 pkt 11 u.p.b.,

2) art. 33 ust. 1 zdanie 1 u.p.b. w związku z § 12 i § 13 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (Dz. U. Nr 124, 1030 – określanego dalej jako r.p.z.w.),

3) art. 34 ust. 1 u.p.b.

4) art. 35 ust. 1 pkt 1 u.p.b.

5) art. 7 i 77 k.p.a.

Na podstawie tak sformułowanych zarzutów strona skarżąca wniosła

o uchylenie zaskarżonej decyzji Wojewody, rozpoznanie niniejszej skargi na rozprawie oraz o orzeczenie o kosztach postępowania sądowo administracyjnego, w tym o kosztach zastępstwa procesowego.

Zdaniem strony uwadze Wojewody umknął istotny – ze względu na treść definicji legalnej zakodowanej w art. 3 pkt 11 u.p.b. - element tej definicji, a mianowicie, że prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane może wprawdzie swój tytuł prawny czerpać ze stosunku zobowiązaniowego, jednakże stosunek zobowiązaniowy może zostać wykreowany w zasadzie jedynie w następstwie zawarcia umowy kreującej tego typu stosunek. Stosunek zobowiązaniowy nie może natomiast zawiązać się w drodze jednostronnego oświadczenia woli. A z taką sytuacją mamy miejsce w niniejszej sprawie, jak bowiem ustalił to sam Wojewoda, inwestor dysponuje pisemną zgodą właścicieli, którą przedłożył do akt sprawy, a tymczasem – zdaniem strony – jeśli inwestor chce powoływać się na tytuł prawny do nieruchomości objętej wnioskiem o zatwierdzenie projektu budowlanego oraz o udzielenie pozwolenia na budowę dla przedmiotowej inwestycji, wynikający ze stosunku zobowiązaniowego, powinien był legitymować

się umową oraz powinien był złożyć pod groźbą odpowiedzialności karnej oświadczenie, że taki tytuł o charakterze obligacyjnym, mający swe źródło

w umowach zawartych z właścicielami nieruchomości, posiada. Wojewoda w sposób nieuprawniony postawił znak równości pomiędzy umową jako co do zasady jedynym źródłem stosunków zobowiązaniowych, a jednostronnymi oświadczeniami woli właścicieli nieruchomości, na jakie powołał się inwestor i bezkrytycznie potraktował te jednostronne oświadczenia woli jako źródła stosunków typu zobowiązaniowego. W ocenie strony skarżącej owe jednostronne oświadczenia woli nie mogą być potraktowane jako jakikolwiek tytuł prawny, lecz – co najwyżej – jako zgody na wejście w posiadanie przedmiotowych nieruchomości.

Dalej pełnomocnik strony skarżącej przywołał treść § 12 ust. 1 pkt 1 r.p.z.w.

i wskazał, że w pkt 12.3 projektu budowlanego zatwierdzonego zaskarżoną decyzją podano, że w przypadku przedmiotowej inwestycji łączna powierzchnia strefy pożarowej ma wynosić 3773,71 m2 i że strefa ta zaliczona została do kategorii zagrożenia ludzi ZL I. Już tylko z tego powodu przedmiotowa inwestycja musi obejmować wykonanie drogi pożarowej, nie mówiąc już o tym, że w budynkach składających się na przedmiotową inwestycję – zgodnie z projektem (pkt 12.3 projektu budowlanego) przebywać będzie mogło 836 osób oraz że przewidziano możliwość wystąpienia w zaprojektowanych budynkach wysoką gęstość ogniową wynoszącą do 1000 MJ/m2 (pkt 12.4 projektu budowlanego). Autorzy projektu budowlanego, zatwierdzonego przez Wojewodę zaskarżoną decyzją, zaproponowali rozwiązanie polegające na tym, by rolę drogi pożarowej pełniła w istocie wydzielona geodezyjnie działka gruntu stanowiąca własność gminy [...], oznaczona numerem ewidencyjnym [...], której nadano nazwę [...]. Jednak grunt ten stanowi jedynie wydzielony pas terenu, na którym nie ma żadnej drogi. W przepadku drogi pożarowej przepisy § 12 i 13 rozporządzenia formułują dalsze wymagania co do jej kształtu, by wyjazd z niej nie wymagał zawracania, szerokości minimum 4 m, a przede wszystkim nośności, by umożliwiała ona przejazd pojazdów nacisku na oś co najmniej 100 kN tak, by umożliwiała ona dojazd pojazdów ochrony przeciwpożarowej do obiektu budowlanego przez cały rok. Istniejąca "ulica" [...] powyższych parametrów nie spełnia, jako że stanowi jedynie wydzielony geodezyjnie i ujeżdżony przez pojazdy pas terenu. Strona skarżąca uznała zatem, że zatwierdzony przez Wojewodę projekt budowlany nie jest kompletny. Zamiast określać wymogi dotyczące drogi pożarowej, zawiera on jedynie obietnicę, że droga pożarowa będzie w przyszłości stanowić przedmiot osobnego projektu budowlanego oraz odrębnego postępowania administracyjnego w sprawie o zatwierdzenie projektu budowlanego oraz o udzielenie pozwolenia na budowę.

Dalej pełnomocnik zauważył, że zatwierdzony projekt budowlany nie jest zgodny z wydaną dla spornej inwestycji decyzją o warunkach zabudowy. W pkt 4.8 powyższej decyzji o warunkach zabudowy stwierdzono, że dopuszczalna jest zabudowa budynkiem o wysokości całkowitej, mierzonej od średniego poziomu terenu przed wejściem do budynku, wynosząca 7 metrów. Tymczasem z analizy projektu budowlanego zatwierdzonego zaskarżoną decyzją wynika, że wysokość całkowita zaprojektowanych budynków, a więc liczona z uwzględnieniem urządzeń technicznych zainstalowanych na obu zaprojektowanych budynkach wyniesie 9 m. Co więcej, parametr maksymalnej wysokości obydwu zaprojektowanych budynków przekroczy wysokość 7 metrów nawet bez uwzględnienia wysokości urządzeń technicznych, przewidzianych do zainstalowania na tych budynkach. To natomiast oznacza, że wydając zaskarżoną decyzję organ odwoławczy naruszył normę z art. 34 ust. 1 u.p.b.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, uznając, że zarzuty zawarte w skardze nie zasługują na uwzględnienie. Wskazał m.in., że rolą organu nie było dochodzenie na jakiej podstawie właściciele udzielili inwestorowi prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, tzn. czy łączy ich skuteczna umowa. Organ nie może ani analizować, ani podważać skuteczności wyrażonej przez właściciela zgody co do zabudowy jego nieruchomości. Ocena ta należy do sądów powszechnych. Zdaniem Wojewody niezasadny jest zarzut braku dostępu do drogi publicznej, gdyż sam fakt wydania decyzji o warunkach zabudowy potwierdza istnienie dostępu do drogi. Organ podkreślił również, że projektowane budynki pozostają w zgodzie z decyzją o warunkach zabudowy, jeśli chodzi o ich wysokość, a także bezpodstawny jest zarzut dotyczący braku drogi przeciwpożarowej, projekt bowiem został uzgodniony przez rzeczoznawcę do spraw p.p.o.ż. Spełnia on również wszystkie wymagania z zakresu ochrony przeciwpożarowej.

Na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2020 r. pełnomocnik uczestnika S Sp. z o.o. P Sp.k. wniósł o oddalenie skargi i zasądzenie kosztów postępowania sądowego. Jednocześnie oświadczył, że spółka, w której imieniu działa, jest aktualnie właścicielem działki budowlanej, objętej zaskarżona decyzją, przedkładając odpis wpisu umowy zawartej przez inwestora w dniu [...] listopada 2017 r. z W. i H.D.. Z tej umowy wynika, że jej przedmiotem jest działka nr [...], a wyżej wymienieni wyrazili zgodę na dysponowanie przedmiotową nieruchomością na cele budowalne w rozumieniu art. 3 pkt 11 u.p.b. Ponadto pełnomocnik spółki przedłożył zaświadczenie Wojewody z dnia [...] kwietnia 2020 r. o niewniesieniu sprzeciwu wobec zgłoszenia zamiaru wykonania rozbudowy w postaci zjazdu z drogi wojewódzkiej nr [...] i na drogę wewnętrzną (ul. [...]) wraz z przebudową drogi wojewódzkiej nr [...] na działkach nr [...]. Z powyższych dokumentów przeprowadzono dowód postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2020 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przedmiotem kontroli pod względem legalności była w niniejszej sprawie decyzja Wojewody uchylająca w całości decyzję Starosty z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] odmawiającą zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oraz orzekająca o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu S Sp. z o.o. P Sp. k. pozwolenia na budowę dwóch wolnostojących budynków handlowych wraz z zagospodarowaniem terenu oraz infrastrukturą techniczną, na działkach o nr ewid. gruntu: [...] wraz z określeniem warunków, które należy zachować.

Podstawę materialną zaskarżonej decyzji stanowił art. 35 ust. 4 u.p.b. w zw. art. 35 ust. 1, art. 32 ust. 4 oraz art. 34 ust. 4 u.p.b. W myśl art. 35 ust. 1 u.p.b. przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza: 1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi; 3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7; 4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

W myśl art. 32 ust. 4 u.p.b. pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto: 1) złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym; 1a) złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności pozwoleń, o których mowa w art. 23 ust. 1 i art. 26 ust. 1, oraz decyzji, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 2169 oraz z 2020 r. poz. 284), jeżeli są one wymagane; 2) złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Stosownie natomiast do art. 35 ust. 4 u.p.b. w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Projekt budowlany podlega zatwierdzeniu w decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 34 ust. 4 u.p.b.).

W powyższych regulacjach określono zakres działania organu administracji architektoniczno-budowlanej przy zatwierdzeniu projektu budowlanego i wydawaniu pozwolenia na budowę. Zgodnie z przyjętą konstrukcją organ administracji architektoniczno-budowlanej nie ma prawa ingerencji w merytoryczną część projektu, a jedynie sprawdza jego prawidłowość pod względem zgodności z przepisami prawa, i to w zakresie ściśle przez ustawę określonym (por. H. Kiślowska (red.), Pr. budowlane z umowami w działalności inwestycyjnej, Komentarz, LexisNexis 2010,

t. 1 do art. 35). Nie ulega wątpliwości, że wydanie decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę jest następstwem nie tylko złożenia wymaganych przez prawo dokumentów, ale też stwierdzenia przez organ na ich podstawie, że zachodzą wynikające z prawa materialnego przesłanki do uwzględnienia wniosku o wydanie pozwolenia na budowę (por. wyrok NSA z dnia

12 czerwca 2019 r., II OSK 1954/17). Ponieważ postępowanie w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę jest ściśle określone przepisami Prawa budowlanego, decyzja o pozwoleniu na budowę ma charakter związany, a nie uznaniowy (por. wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2020 r.,

II OSK 2638/19).

Mając na uwadze tak nakreślone granice kognicji organu badającego wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę należy podkreślić, iż prawidłowo organ zakwestionował stanowisko organu I instancji, stanowiące podstawę do nieuwzględnienia powyższego wniosku, sprowadzające się do utożsamienia pojęcia nieruchomości gruntowej z pojęciami działki budowlanej

i działki ewidencyjnej oraz przyjmowanie założenia, że w przypadku różnych właścicieli nieruchomości objętych jedną inwestycją budowlaną konieczne jest bezwzględne (niedoznające wyjątku) przestrzeganie wymogów określonych w § 12 ust. 1 r.w.t.

Z treści art. 2 pkt 12 u.p.z.p. oraz § 3 pkt 1a r.w.t. wynika bowiem , że istotne znaczenie dla uznania, co jest działką budowlaną mają okoliczności obiektywne.

W myśl tego pierwszego przepisu przez działkę budowlaną należy rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. W orzecznictwie przyjmuje się, że przepisy o ewidencji gruntów i przepisy wieczystoksięgowe, nie mogą mieć więc przesądzającego znaczenia dla odczytania treści pojęcia działki budowlanej. Kilka działek ewidencyjnych może bowiem stanowić działkę budowlaną, jak również część działki ewidencyjnej może być, w określonych uwarunkowaniach, uznana za działkę budowlaną. Działką budowlaną jest bowiem każda nieruchomość, na której można prowadzić "roboty budowlane" w rozumieniu art. 3 pkt 7 u.p.b. Zatem działka budowlana może stanowić kilka działek gruntu (nieruchomości), jeśli ubiegający się

o pozwolenie na budowę inwestor wykaże się prawem do dysponowania tymi nieruchomościami (działkami ewidencyjnymi) na cele budowlane. W przypadku, gdy inwestor legitymuje się takim prawem w odniesieniu do wszystkich nieruchomości, których dotyczy inwestycja nie uwzględnia się granic pomiędzy działkami. Oznacza to, między innymi, że do projektowanych na takich działkach budynkach nie mają zastosowania ograniczenia przewidziane § 12 ust. 1 r.w.t. (por. wyrok WSA

w Gorzowie Wlkp. z 17 lipca 2019 r., II SA/Go 261/19 i powołane tamże orzecznictwo).

Wbrew zarzutom skargi projektowana inwestycja pozostaje w zgodzie

z decyzją Burmistrza z dnia [...] czerwca 2018r. nr [...] ustalającą warunki zabudowy, w szczególności w zakresie wysokości budynków. Z projektu budowalnego, zarówno z jego części tekstowej, jak i graficznej, jednoznacznie wynika, że mają one wysokość 7 m, a z urządzeniami technicznymi i tablicami 9 m, co koresponduje z ustaleniami zawartymi w pkt 4 powyższej decyzji, stanowiącej, iż "wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej do attyki mierzona od średniego poziomu przed wejściem do budynku:

- Budynek nr 1 : 6,0 m do 7,0 m,

- Budynek nr 2 : 6,0 m do 7,0 m" ( ppkt 5),

natomiast "wysokość całkowita budynku mierzona od średniego poziomu terenu do kalenicy, łącznie z urządzeniami technicznymi i tablicami z napisami:

- Budynek nr 1 : 8,50 m do 9,0 m,

- Budynek nr 2 : 8,50 m do 9,0 m" ( ppkt 8).

Wobec powyższego nie sposób uznać, iż organ II instancji dopuścił się naruszenia art. 35 ust. 1 pkt 1 u.p.b.

Zdaniem Sądu organ nie dokonał natomiast wystarczających ustaleń, jeśli chodzi o legitymowanie się przez wnioskodawcę prawem do dysponowania nieruchomością objętą wnioskiem na cele budowlane. Niepodważalną regułą jest, że pozwolenie na budowę może uzyskać wyłącznie inwestor, który posiada prawo do dysponowania na cele budowlane nieruchomością, na której mają być prowadzone roboty budowlane. W sytuacji, kiedy organ poweźmie wiadomość, że w aktach sprawy brakuje oświadczenia inwestora o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane lub gdy np. złożone oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane może nie odpowiadać lub jest niezgodne ze stanem rzeczywistym, obowiązkiem organu jest tę kwestię wyjaśnić (por. wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2020 r., II OSK 486/19). Oświadczenie

o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane jest skuteczne o tyle, o ile z materiału zebranego w sprawie, nie wynika wniosek przeciwny. W przypadku, gdy źródłem uprawnienia wnioskodawcy, niebędącego właścicielem terenu inwestycji, do dysponowania terenem inwestycji na cele wnioskowanej budowy, jest zgoda właściciela terenu inwestycji, to zgoda powyższa powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny (niewątpliwy) i być aktualna w dacie udzielania pozwolenia na budowę. Prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane musi być prawem realnie istniejącym w dacie wydawania decyzji

o pozwoleniu na budowę, a nie zależnym od warunków, o których spełnieniu lub niespełnieniu mają rozstrzygać organy lub sądy po wydaniu pozwolenia na budowę (por. wyroku NSA z 5 lipca 2007 r, II OSK 1033/06 A. Despot-Mładanowicz /w/

A. Plucińska-Filipowicz /red./, Prawo budowlane. Komentarz, SIP LEX 2018, teza 12 do art. 3).

Przy ocenie oświadczenia inwestora, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2 u.p.b. trzeba rozróżnić dwie kwestie: pierwsza sprowadza się do pytania, czy inwestor naprawdę ma tytuł do nieruchomości, który sam wskazał jako źródło prawa do dysponowania nieruchomością, a druga - do pytania, czy ten tytuł za wspomniane źródło rzeczywiście może uchodzić, innymi słowy, czy spełnia wymogi z art. 3 pkt 11 u.p.b. Gdy idzie o pierwszą kwestię, organ może poprzestać na swego rodzaju domniemaniu zgodności z prawdą odnośnego oświadczenia i nie podejmować czynności weryfikacyjnych, chyba że w toku postępowania zostanie sformułowany stosowny zarzut. Z kolei druga kwestia w zasadzie zawsze powinna być przedmiotem uwagi organu - nie jest to już bowiem kwestia ustalania faktu, lecz kwestia jego prawnej kwalifikacji ( por. wyrok WSA w Krakowie z dnia z dnia 21 maja 2019 r. , II SA/Kr 328/19). Niewątpliwie pierwotne złożone przez inwestora oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością na celu budowlane, w którym swój tytuł wywodził

z prawa własności, mogło nasuwać uzasadnione wątpliwości, gdyż z ewidencji gruntów wynikało, że właścicielem działek objętych wnioskiem nie jest inwestor, lecz W. i H.D. oraz G.A.. Stąd też zasadnie organ I instancji wezwał wnioskodawcę do wyjaśnienia tej kwestii. Wbrew stanowisku organów obu instancji przedłożone w następstwie tego wezwania nowe oświadczenie z dnia [...] września 2019 r. - złożone na podstawie art. 32 ust. 2 pkt 4 u.p.b. - nasuwa dalsze wątpliwości, zwłaszcza w powiązaniu z dołączonym do niego dokumentem z dnia [...] kwietnia 2019 r., zatytułowanym " Oświadczenie o udzieleniu prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane" podpisanym przez wyżej wymienionych właścicieli działek, objętych wnioskiem. Podkreślić bowiem należy, iż inwestor we wspomnianym oświadczeniu powołuje się na stosunek zobowiązaniowy, którego dowodem ma być powyższe oświadczenie właścicieli działek. Zdaniem Sądu organy nie przeprowadziły wnikliwej analizy tego oświadczenia. Wprawdzie sam jego tytuł i odwołanie się do treści art. 3 pkt 11 u.p.b. mogłyby wskazywać na istnienie po stronie inwestora prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, jednakże już jego treść temu przeczy. Właściciele bowiem wskazali w nim, że udzielają "spółce pod firmą S sp. z o.o P sp.k. (...) prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 11 ustawy z dnia 7.07.1994 Prawo budowlane (...) o treści uprawniającej S sp. z o.o. P sp.k. do wystąpienia, jako inwestora o wydanie decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę projektowanych budynków handlowych, jak również do odbierania wszelkiej korespondencji, uzyskania koniecznych zezwoleń i opinii oraz pozyskania niezbędnych dokumentów w tym zakresie. Prawo do dysponowania nieruchomościami ujętych powyżej obejmuje również umocowanie do kontaktu z podmiotami fizycznymi i prawnymi oraz organami administracji publicznej (w tym urzędami, gestorami sieci, zarządcami dróg i innych terenów publicznych

i prywatnych) w sprawach związanych z wykonywaniem wszelkich czynności administracyjno-prawnych dla celów budowlanych". Jak łatwo zauważyć w treści tego oświadczenia nie znalazła się zgoda lub upoważnienie złożone przez właścicieli, które przewidywałoby "uprawnienie do wykonywania budowlanych", wymagane przez art. 32 ust. 2 pkt 4 w zw. z art. 3 pkt 11 u.p.b., a jedynie "uprawnienie do podjęcie czynności administracyjno-prawnych do celów budowlanych". W tym bowiem ostatnim przepisie, definiującym pojęcie "prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane" ustawodawca wskazał, iż należy przez to rozumieć tytuł prawny wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, zarządu, ograniczonego prawa rzeczowego albo stosunku zobowiązaniowego, przewidującego uprawnienia do wykonywania robót budowlanych. Przy czym wbrew zarzutom skargi nie sposób z dokumentu zawierającego jedynie oświadczenie właścicieli działek wywodzić, iż stosunek zobowiązaniowy powstał w drodze jednostronnego oświadczenia woli. Ewidentnie bowiem oświadczenie to zostało złożone po uprzednim złożeniu oferty przez inwestora o woli wzniesienia na ich działkach budynków handlowych, a posłużenie się nim w postępowaniu administracyjnym świadczy o zaakceptowaniu tego oświadczenia, a tym samym potwierdza nawiązanie stosunku zobowiązaniowego między stronami. Zresztą nie było rolą organu administracji definiowanie z punktu widzenia przepisów prawa cywilnego, jakiego rodzaju umowa (nazwana bądź nienazwana) została nawiązana między stronami, czy była ona ważna, a jedynie dokonanie oceny, czy treść tego stosunku dawała inwestorowi "uprawnienie do wykonania robót budowlanych",

a niewątpliwie przedłożone oświadczenie z dnia [...] kwietnia 2019 r. nie uprawniało do takiej konstatacji. Powyższych wątpliwości nie rozwiewa również odpis umowy przedwstępnej przedłożony przez pełnomocnika spółki S na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2020 r., gdyż umowa ta dotyczy tylko jednej z działek (tj. działki nr [...]) i zawartej jedynie z W. i H.D..

Zdaniem Sądu organ nie poczynił również wystarczających ustaleń jeśli chodzi o dostęp działki budowlanej do drogi publicznej. Zgodnie bowiem z § 14 ust.1 r.w.t. do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych. Szerokość jezdni stanowiącej dojazd nie może być mniejsza niż 3 m. Z projektu budowlanego wynika, iż dostęp projektowanych obiektów do drogi publicznej, tj. drogi wojewódzkiej nr [...], będzie następował za pośrednictwem drogi wewnętrznej – ul. [...] (działka nr [...] – należąca od Gminy). Nie wyjaśniono w postępowaniu, czy powyższa droga spełnia wymagania zawarte w tym przepisie oraz w przepisach przeciwpożarowych. W projekcie mowa jedynie o objęciu nowego układu drogowego, w tym dwóch projektowanych zjazdów z przebudowywanej i rozbudowywanej drogi wewnętrznej, oddzielnymi opracowaniami oraz postępowaniami administracyjnymi, nie sprawdzając, czy takie postępowania się równolegle toczą oraz czy projekty odnoszące się do nich zapewnią dostęp drogi publicznej w rozumieniu § 14 ust. 1 r.w.t., adekwatny do inwestycji objętej niniejszym postępowaniem. Powyższych wątpliwości nie usuwa przedłożone na rozprawie zaświadczenie Wojewody z dnia [...] kwietnia 2020 r., które odnosi się jedynie do przebudowy drogi wojewódzkiej, a nie drogi wewnętrznej – ul. [...]. Podkreślić należy, iż to, że na etapie ustalenia warunków zabudowy uznano, że działka budowlana ma dostęp do drogi publicznej nie oznacza, że kwestia ta nie jest już badana na etapie postępowania o pozwolenia na budowę. W orzecznictwie trafnie bowiem się wskazuje, iż standard drogi, która zapewnia dostęp do drogi publicznej nie może być podstawą do zakwestionowania prawidłowości ustalenia spełnienia przesłanki ustanowionej w art. 61 ust. 1 pkt 2 u.p.z.p. Bez znaczenia dla ustalenia warunków zabudowy jest więc okoliczność czy dostęp do drogi publicznej odbywa się za pośrednictwem drogi o odpowiednich parametrach technicznych, czy też na przykład za pomocą drogi w ogóle nieutwardzonej (por. wyrok WSA w Białymstoku z 23 września 2010 r., II SA/Bk 426/10, wyrok WSA w Lublinie z 22 października 2009 r., II SA/Lu 446/09, wyrok WSA w Warszawie z 26 listopada 2009 r., IV SA/Wa 1433/09, wyrok NSA

z 2 listopada 2010 r., I OSK 1625/09). Kwestie te podlegać będą analizie na późniejszym etapie procesu inwestycyjnego, tj. w postępowaniu o pozwolenie na budowę albo przy okazji badania podstaw do wniesienia sprzeciwu w przypadku budowy na podstawie zgłoszenia (odpowiednio art. 35 ust. 1 pkt 2 art. 30 ust. 6 pkt 2 u.p.b.), a mianowicie czy spełnione są wymogi wskazane w rozdziale 2 działu II r.w.t., który określa parametry dojścia i dojazdu do działki budowlanej i do budynków (por. wyrok NSA z dnia 10 czerwca 2014 r., II OSK 76/13, wyrok WSA w Gdańsku z dnia

20 grudnia 2017 r., II SA/Gd 609/17, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 6 czerwca 2018 r., II SA/Gd 207/18, wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 16 stycznia 2020 r.

II SA/Go 811/19 ). Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż organ odwoławczy dopuścił się naruszenia art. 7, 77 § 1, art.80 i 107 § 3 k.p.a., z których wynika, że w toku postępowania organy administracji publicznej zobowiązane są do podejmowania wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Organ ma obowiązek oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Podjęta przez organ decyzja kończąca sprawę powinna zawierać w szczególności wskazanie faktów, które uznał on za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej (uzasadnienie faktyczne), a także wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa (uzasadnienie prawne). Wspomniane naruszenia przepisów postępowania mogły mieć istotny wpływ na wynik postępowania, co uzasadniało uchylenie zaskarżonej decyzji (pkt I wyroku) na podstawie art. 145 § 1 pkt lit. c ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. - określanej dalej jako p.p.s.a.). Ponownie rozpoznając sprawę organ uwzględni powyższą ocenę prawną

i uzupełni postępowanie wyjaśniające w zakresie okoliczności dotyczących tego, czy istotnie inwestor legitymuje się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz czy dostęp do drogi publicznej spełnia wymogi określone w rozdziale 2 działu II r.w.t. Jako, że skarga została uwzględniona Sąd – na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. - zasądził od organu na rzecz skarżącej spółki poniesione przez nią koszty postępowania, które sprowadzają się do:

- wpisu od skargi uiszczonego w wysokości 500 zł, wynikającej z § 2 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysoko ści oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnym (Dz. U nr 221, poz. 2193 ze zm.) - wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 480 zł, ustalonego zgodnie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c (a w zw. z § 2 pkt ) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 265). Odnosząc się do wniosku pełnomocnika uczestnika, tj. spółki S o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, należy wskazać, iż obecnie obowiązujące przepisy p.p.s.a. nie zawierają uregulowania umożliwiającego zwrot tych kosztów na rzecz uczestnika w toku postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym.