Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Daniela Kozłowska (spr.) Sędziowie sędzia WSA Maria Tarnowska asesor WSA Iwona Kosińska Protokolant Marta Maciejkowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2008 r. sprawy ze skargi W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] listopada 2007 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Gminy B. z dnia [...] października 2007 r., nr [...] przyznającą W. K. świadczenie z pomocy społecznej w formie zasiłku celowego w wysokości [...] zł z przeznaczeniem na zakup żywności, zasiłku celowego w wysokości [...] zł z przeznaczeniem na zakup leków oraz zasiłku celowego w wysokości [...] zł z przeznaczeniem na opłacenie rachunku za telefon w TP S. A.

W uzasadnieniu wydanej decyzji organ wskazał, iż wnioskami z dnia [...] września 2007 r., [...] września 2007 r. i [...] września 2007 r. W. K. wystąpił do Ośrodka Pomocy Społecznej w B. z prośbą o przyznanie zasiłku celowego z przeznaczeniem m. in. na zakup żywności, leków oraz opłacenie rachunków za telefon.

Przyznając wnioskowane świadczenie organ I instancji podniósł, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdził, iż wnioskodawca spełnia warunki określone ustawowo do uzyskania świadczenia w wymienionej formie. Od w/w decyzji W. K. wniósł odwołanie, kwestionując zasadność podjętego rozstrzygnięcia.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowi przepis art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.), zgodnie z którym w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może zostać przyznany zasiłek celowy, w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów żywności, leków i leczenia, opału i odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. W ocenie organu użyty w powołanym przepisie zwrot "może" wskazuje, że w przypadkach w nim określonych orzekanie następuje w ramach tzw. uznania administracyjnego, co oznacza, że przyznanie zasiłku celowego nie jest obligatoryjne, nawet wówczas, gdy zostaną spełnione wszystkie przesłanki warunkujące udzielenie pomocy. Udzielenie pomocy społecznej jest również limitowane posiadanymi przez organ administracji środkami pieniężnymi.

Na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego organy ustaliły ponadto, iż W. K. mieszka sam, samotnie prowadzi gospodarstwo domowe i nie pracuje zawodowo. Skarżący jest osobą niepełnosprawną i z tego tytułu otrzymuje zasiłek stały w wysokości [...] zł miesięcznie, co wraz z otrzymywaną rentą inwalidzką w wysokości [...] zł stanowi jego jedyne źródło dochodów. Łączny dochód miesięczny W. K. wynosi [...] zł i stanowi równowartość określonego ustawowo kryterium dochodowego, tj. kwoty 477 zł.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wskazało ponadto, iż organ I instancji wziął pod uwagę trudną sytuację skarżącego, co znajduje wyraz w udzielonej pomocy. Jednakże, z uwagi na ograniczone możliwości Ośrodka Pomocy Społecznej nie jest możliwe pokrywanie w całości wszelkich potrzeb zgłaszanych przez zainteresowanego, on sam ma bowiem obowiązek wykorzystywania własnych środków, możliwości i uprawnień do przezwyciężania sytuacji, w której się znalazł.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył W. K., wnosząc o jej uchylenie oraz uwzględnienie składanych wniosków.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Stosownie do treści art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r., pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

Zaznaczyć trzeba, że zadaniem pomocy społecznej jest wspieranie osób i rodzin w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwianie im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka (art. 3 ust. 1). Nie oznacza to jednak, że pomoc społeczna ma utrzymywać osoby, które znalazły się w trudnej sytuacji życiowej oraz zaspokajać ich wszystkie potrzeby i oczekiwania. Zwłaszcza, że możliwości finansowe ośrodków pomocy społecznej nie są nieograniczone, a liczba osób wymagających wsparcia jest znaczna i stale rośnie.

Zasiłek celowy, którego materialnoprawną podstawę stanowi przepis art. 39 ustawy o pomocy społecznej, jest świadczeniem przyznawanym w ramach uznania administracyjnego. Okoliczność ta powoduje, że sam fakt spełnienia przez wnioskodawcę ustawowych kryteriów nie oznacza automatycznego przyznania osobie zainteresowanej tego świadczenia i w wysokości przez nią oczekiwanej. Z przepisów ustawy regulujących tryb przyznawania zasiłku celowego wynika, że udzielając świadczeń z pomocy społecznej organ kieruje się zasadą dostosowywania rodzaju, formy i rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy oraz uwzględnia potrzeby osób korzystających z pomocy społecznej.

Uznanie administracyjne obejmuje również prawo organu do oceny hierarchii zgłaszanych potrzeb, które należy ustalać w kontekście ogólnej liczby osób ubiegających się o pomoc oraz zgłoszonych przez nich żądań, a także wysokości środków finansowych przeznaczonych na świadczenia z zakresu pomocy społecznej. Organy odpowiedzialne za udzielanie pomocy dysponują ograniczonymi środkami finansowymi, a posiadane fundusze muszą rozdzielać pomiędzy liczbę osób wymagających wsparcia. Nie ulega więc wątpliwości, że organ nie może zabezpieczyć wszystkich potrzeb osób ubiegających się o pomoc, jak również udzielać świadczeń w oczekiwanej przez te osoby wysokości.

W przedmiotowej sprawie organ rozpoznał żądania W. K. we wskazanych wnioskach, dotyczących przyznania zasiłku celowego na zakup żywności, zakup leków, zwrot za opłacenie rachunku za telefon. Wobec powyższego wskazać należy, iż organy uczyniły zadość wnioskom skarżącego, dotyczącym przyznania mu zasiłku celowego. Wysokość zasiłku celowego została ustalona w oparciu o potrzeby zgłoszone przez wnioskodawcę, w odniesieniu do możliwości finansowych Ośrodka i konieczności udzielenia pomocy innym osobom w trudnej sytuacji życiowej.

W świetle powyższych faktów brak jest podstaw do uznania, iż przedmiotowa decyzja została wydana z naruszeniem przepisów prawa, a tym samym do jej uchylenia. Organ prawidłowo zastosował art. 39 ustawy o pomocy społecznej, przyznając skarżącemu zasiłek celowy na zaspokojenie niezbędnych potrzeb życiowych, a jednocześnie nie przekraczając określonych w tym przepisie granic uznania administracyjnego. Należy bowiem pamiętać, iż posłużenie się instytucją uznania administracyjnego dla uregulowania kwestii przyznawania zasiłków celowych ma na celu kształtowanie przez organy takiej hierarchii ich przyznawania, która pozwoli uwzględnić potrzeby najbardziej potrzebujących osób z danego terenu, w kontekście ilości środków finansowych jakimi dysponuje organ. Niejednokrotnie organ nie jest więc w stanie zabezpieczyć wszystkich potrzeb osób ubiegających się o pomoc. Tym bardziej uczynienie zadość potrzebom skarżącego we wnioskowanym przez niego zakresie nie powinno być oceniane negatywnie.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja wydana została w granicach uznania administracyjnego i nie można jej zarzucić niezgodności z prawem.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.