Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz (spr.) Sędziowie sędzia WSA Joanna Brzezińska sędzia WSA Anna Klotz Protokolant starszy asystent sędziego Agnieszka Jagiełłowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2017 r. sprawy ze skargi A. D. na decyzję Rektora Uniwersytetu [...] w [...] z dnia [...] 2016 r. nr [...] w przedmiocie skreślenia z listy studentów 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Rektora Uniwersytetu [...] w [...] na rzecz A. D. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

II SA/Bd 141/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] 2016 r., [...] Dziekan Wydziału Farmaceutycznego [...], działając na podstawie art. 190 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (tj. Dz. z 2012, poz. 572 ze zm.), § 44 ust. 2 pkt 1 Regulaminu Studiów [...], wprowadzonego uchwałą nr [...] Senatu Uniwersytetu [...] w [...] z dnia [...] 2015 r., skreślił A. D. z listy studentów jedenastego semestru farmacji jednolitych studiów magisterskich, niestacjonarnych na Wydziale Farmaceutycznym z powody stwierdzenia braku postępów w nauce. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano, że wyżej wymieniona ze względu na brak wiedzy i umiejętności praktycznych nie jest w stanie zrealizować wymagań umożliwiających prawidłową realizację ramowego programu praktyki zawodowej na 6 roku farmacji. Powyższe jest niewykonaniem ciążącego obowiązku wynikającego z § 10 ust. 3 Regulaminu Studiów [...].

W odwołaniu od powyższej decyzji A. D. wniosła o jej uchylenie i przywrócenie na VI rok farmacji lub uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. Wskazała, że chciałby ponownie przystąpić do realizacji stażu aptecznego, co jest ostatnim krokiem do uzyskania dyplomu, gdyż zaliczyła wszystkie przedmioty i jest po obronie pracy magisterskiej. Odwołująca się stwierdziła, że apteki, w których odbywała staż potrzebowały doświadczonego pracownika ze względu na brak personelu, a nie stażysty, którym miałyby się zajmować. Zwracając uwagę na szeroki zakres wiedzy praktycznej, jaką powinna nabyć podczas staży, wskazała, że w obu aptekach jej opiekunowie nie poświęcali jej wystarczająco czasu by mogła przyswoić wiedzę, niezbędną do wykonywania zawodu. Stwierdziła tez, że nie kwestionuje tego jest nie jest przygotowana do wykonywania zawodu farmaceuty, ale przy odpowiednim zaangażowaniu własnym i opiekuna aptecznego uda się jej nauczyć wszystkiego. Dodała, że organ powinien uwzględnić, że nie każdy uczy się w jednakowym czasie.

Decyzją z dnia [...] 2016 r., nr [...] Rektor Uniwersytetu [...] w [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, że w dniu [...] 2016 r. odwołująca się złożyła egzamin magisterski i zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 16 lutego 2009 r. w sprawie praktyki zawodowej (Dz.U. z dnia 26 lutego 2009 r.) z dniem [...].2016 r. rozpoczęła praktykę zawodową w aptece. Kierownik apteki, w której strona odbywała praktykę, z dniem [...] 2016 r. poprosił o przerwanie praktyki z uwagi na brak u strony podstawowej wiedzy niezbędnej do jej kontynuowania. Następnie na prośbę odwołującej, decyzją z dnia [...] 2016 r. Dziekan skierował ją na powtarzanie jedenastego semestru studiów, w ramach którego student odbywa sześciomiesięczną praktykę zawodową. Z dniem [...] 2016 r. A. D. ponownie podjęła praktykę w innej aptece, jednakże kierownik tej apteki zrezygnował z dniem [...] 2016 r. z opieki nad praktyką studentki, wskazując na braki w wiedzy. Organ odwoławczy wyjaśnił, że problemy zgłaszane przez opiekunów studentki w obu aptekach były podobne: zarzucono studentce brak znajomości podstawowych grup terapeutycznych leków, brak nabywania umiejętności obsługi programu aptecznego, brak umiejętności dokonywania niezbędnych obliczeń przed wykonaniem leku recepturowego, brak wiedzy o podstawowych zasadach sporządzania leków recepturowych, brak umiejętności zastosowania w praktyce przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia o realizacji recept lekarskich oraz nie prowadzenie podstawowego poradnictwa aptecznego. Powyższe w ocenie organu odwoławczego świadczy o tym, że odwołująca się nie potrafi praktycznie wykorzystać wiedzy teoretycznej, którą nabyła podczas studiów. Rektor dodał, że obrona pracy magisterskiej bez półrocznej praktyki zawodowej nie pozwala na uzyskanie dyplomu magistra farmacji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy na powyższą decyzję A. D. zarzuciła jej:

a) naruszenie art. 7, 77 § 1 oraz 3 k.p.a. w zw. z art. 190 ust. 2 pkt 1 ustawy o szkolnictwie wyższym poprzez niedokładne, niewszechstronne oraz niewyczerpujące wyjaśnienie wszelkich okoliczności sprawy i podtrzymanie decyzji organu I instancji o skreśleniu skarżącej z listy studentów w sytuacji, gdy nie było ku temu przesłanek, a w szczególności organ nieprawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie, nie wyjaśnił w decyzji motywów swego rozstrzygnięcia oraz sporządził wadliwą decyzję.

b) naruszenie art. 10 k.p.a. polegające na nie zapewnieniu skarżącej czynnego udziału w postępowaniu w szczególności poprzez nie poinformowanie jej o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu skargi strona podniosła, że w kwestionowanej decyzji organ II instancji w żaden sposób nie odniósł się do złożonych przez nią wyjaśnień dotyczących odbywania stażu, nie wskazał czy uznaje je za wiarygodne, czy mają one jakikolwiek wpływ na odbywanie stażu oraz czy można je skonfrontować z wnioskami opinii czy też sprawozdaniem opiekuna stażu. Skarżąca wskazała też, że z treści opinii znajdujących się w aktach sprawy nie wynikają wnioski wywiedzione przez opiekuna stażu w sprawozdaniu, które w obu przypadkach są takie same. Stwierdziła ponadto, że nie wie, na jakiej podstawie została skreślona z listy studentów, w szczególności zaś, jaka była podstawa prawna wydania decyzji przez organy obu instancji, gdy każdy z organów wskazuje na inną podstawę. Organ I instancji powołał się na przepis § 44 ust. 2 pkt 1 Regulaminu Studiów [...] dotyczący skreślenia z listy studentów w przypadku braku postępów w nauce, a także przepis § 39 ust. 2 pkt 1 wymienionego regulaminu dotyczący przeprowadzania egzaminu przez komisję. Organ II instancji poza ogólnym przywołaniem przepisów kodeksu postępowania administracyjnego i ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, powołał się w szczególności na § 65 ust. 2 Regulaminu studiów, wskazujący na to, że ukończenie studiów na kierunku farmacja następuje po spełnieniu warunku określonego w ust. 1 i po zaliczeniu ostatniej, przewidzianej w planie studiów, praktyki (stażu). Skarżąca zwróciła też uwagę, że nie wie, jaki organ wydał zaskarżoną decyzję, gdyż widnieje pod nią podpis prorektora ds. studenckich i Polityki Kadrowej i nie wiadomo czy działał on w imieniu Rektora [...], ponieważ brak jest oznaczenia w tym zakresie. Skarżąca wskazała ponadto, że nie została poinformowana o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów w postępowaniu, a opinie o przebiegu stażu otrzymała w dniu wydania zaskarżonej decyzji, co miało wpływ na postępowanie, gdyż nie była świadoma, że miała możliwość składania wyjaśnień i podnoszenia zarzutów.

Odnosząc się do twierdzeń o braku posiadania przez nią odpowiedniej wiedzy i umiejętności, skarżąca wskazała, że są to zarzuty ogólne i nie mające związku z konkretnymi przewinieniami. Zwróciła uwagę na fakt zdania przez nią odpowiednich kolokwiów i egzaminów odnoszących się do wszystkich z wskazanych w zarzutach zagadnień. W zakresie zarzutu dotyczącego braku znajomości podstawowych grup terapeutycznych leków skarżąca wskazała, że z nazwami handlowymi leków miała okazje zapoznać się dopiero na stażu, gdyż nie mieściło się to w programie studiów. Stwierdziła przy tym, że nieznajomość nazw handlowych leków nie wskazuje na brak wiedzy z zakresu informacji oraz działania terapeutycznego podstawowych grup leków. W jej ocenie nie słuszny jest również zarzut nienabywania umiejętności obsługi programu aptecznego. Wskazała bowiem, ze sama musiała opanować obsługę tego programu, gdyż w pierwszej z aptek zrobiono jej zaledwie 15 minutowy kurs, choć ramowy program stażu przewiduje więcej czasu. W drugiej zaś aptece kierowniczka poinformowała skarżącą, że ma nauczyć się obsługi programu sama. W zakresie zarzutu dotyczącego braku umiejętności dokonywania niezbędnych obliczeń przed wykonaniem leku recepturowego skarżąca wyjaśniła, że nieliczne recepty, które wykonywała podczas stażu wymagały mniej skomplikowanych obliczeń niż te dokonywane w czasie studiów w ramach zaliczeń przedmiotów. Podważając twierdzenia o braku znajomości podstawowych zasad sporządzania leku recepturowego, skarżąca podniosła, że w żadnej z aptek nie wykonała ani jednego leku w recepturze pod nadzorem opiekuna aptecznego. Żadna z osób, której kierownicza apteki zleciła nadzór nad skarżącą w recepturze nie posiadała kwalifikacji do kontrolowania jej, wiec nie mogły te osoby stwierdzić jaka jest jej wiedza z tego zakresu. W jej ocenie zarzut dotyczący braku umiejętności zastosowania w praktyce przepisów wynikających z rozporządzenia Ministra Zdrowia o realizacji recept lekarskich jest mało konkretny, a skarżąca powołując się na fakt zdania egzaminu z Prawa farmaceutycznego, uznała, że posiada wystarczająca wiedzę w tym zakresie. Jeśli zaś chodzi o kwestie podstawowego poradnictwa aptecznego, to skarżąca stwierdziła, że udzielała podstawowych porad pacjentom, wtedy gdy było to możliwe.

Skarżąca dodała, że podnoszone wobec niej zarzuty są bezpodstawne i mają na celu dyskredytacje jej osoby, powołała się tez na fakt zaliczenia miesięcznych staży aptecznych po II i IV roku. Dodała, że uzyskała również tytuł licencjata oraz magistra na innych uczelniach.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie. Wyjaśnił, że negatywna opinia opiekuna praktyki w drugiej aptece oraz rezygnacja ze sprawowania opieki nad skarżąca skutkowały wnioskiem, że skarżąca nie robi postępów w nauce. Było to w ocenie organu tym bardzie uzasadnione, że zarzuty opiekuna praktyki względem skarżącej w drugiej aptece były podobne do zarzutów opiekuna praktyki w pierwszej aptece. Powyższe okoliczności przesądziły o skreśleniu skarżącej z listy studentów. Organ odwoławczy wyjaśnił, że skarżącej do ukończenia studiów pozostała jedynie odbycie praktyki, więc jej postępy w nauce mogą być oceniane poprzez pryzmat oceny pracy skarżącej na praktyce. Jeżeli podstawą zaliczenia praktyki są wpisy w dzienniku praktyki zawodowej oraz opinia opiekuna, to jednocześnie stanowią one podstawę oceny pracy skarżącej na praktyce, a zatem mogą wskazywać, czy skarżąca robi postępy czy też nie. Dlatego w ocenie organu odwoławczego ustalenie tych okoliczności nie wymagało przeprowadzenia rozbudowanego postępowania dowodowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona decyzją oraz poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji wydane zostały z naruszeniem przepisów postępowania mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W niniejszej sprawie kontroli sądu poddana została decyzja Rektora Uniwersytetu [...] w [...], utrzymująca w mocy decyzję Dziekana Wydziału Farmaceutycznego, dotyczącą skreślenia skarżącej z listy studiów.

Podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z dnia [...] lipca 2005r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (tekst jedn. Dz.U. z 2012r. poz. 572 ze zm.) oraz Regulaminu Studiów [...], stanowiący załącznik do uchwały nr [...] Senatu Uniwersytetu [...] w [...] z dnia [...] 2015 r.

Przesłanki warunkujące skreślenie studenta z listy studentów zostały określone w art. 190 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Zgodnie z treścią art. 190 ust. 1 cyt. ustawy, kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej skreśla studenta z listy studentów, w przypadku:

1) niepodjęcia studiów;

2) rezygnacji ze studiów;

3) niezłożenia w terminie pracy dyplomowej lub egzaminu dyplomowego;

4) ukarania karą dyscyplinarną wydalenia z uczelni.

W myśl natomiast art. 190 ust. 2 cyt. ustawy Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może skreślić studenta z listy studentów, w przypadku:

1) stwierdzenia braku postępów w nauce;

2) nieuzyskania zaliczenia semestru lub roku w określonym terminie;

3) niewniesienia opłat związanych z odbywaniem studiów;

4) niepodpisania przez studenta przedłożonej przez uczelnię umowy o warunkach odpłatności za studia lub usługi edukacyjne .

Powyższe regulacje zostały powtórzone w § 44 ust. 1 i 2 Regulaminu Studiów [...].

Decyzje o skreśleniu z listy studentów są uznawane za indywidualne akty administracyjne. Wskazać w tym miejscu należy, że stosownie do treści art. 207 ust. 1 cyt. ustawy do decyzji podjętych przez organy uczelni w indywidualnych sprawach studentów stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257., wymienianej dalej jako "k.p.a.") oraz przepisy o zaskarżaniu decyzji do sądu administracyjnego. Następstwem, zawartego w powołanym przepisie odesłania do odpowiedniego stosowania przepisów K.p.a., jest obowiązek rektora uczelni rozpatrującego odwołanie od decyzji orzekającej o skreśleniu z listy studentów, do poszanowania przepisów dotyczących postępowania administracyjnego, w tym przepisów dotyczących decyzji administracyjnej. W szczególności zwrócić należy uwagę na przepis art. 107 § 1 K.p.a., regulujący niezbędne elementy decyzji, do których należą: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji. Ponadto z art. 107 § 3 K.p.a. wynika, że uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Podnieść należy, że uzasadnienie decyzji stanowi jej integralną część i jego zadaniem jest wyjaśnienie rozstrzygnięcia, stanowiącego dyspozytywną jej część. Z tego względu motywy decyzji powinny być tak ujęte, aby strona mogła poznać tok rozumowania poprzedzającego wydanie rozstrzygnięcia oraz zrozumieć i w miarę możliwości zaakceptować zasadność przesłanek faktycznych i prawnych, jakimi kierował się organ przy załatwianiu sprawy. Konsekwentnie niezrealizowanie dyspozycji art. 107 § 3 K.p.a. i brak właściwego uzasadniania decyzji narusza zasady postępowania administracyjnego i stanowi podstawę do uchylenia przez sąd zaskarżonej decyzji. Podkreślenia również wymaga, że prawidłowo sporządzone uzasadnienie daje również możliwość pełnej i merytorycznej weryfikacji decyzji w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Pamiętać bowiem należy, że nie jest rolą sądu administracyjnego zastępowanie organu administracji w podejmowaniu rozstrzygnięć administracyjnych, a zwłaszcza poszukiwanie w całokształcie sprawy motywów, jakimi kierowano się przy wydaniu decyzji. Motywy te muszą wprost wynikać z decyzji, umożliwiając sądowi administracyjnemu pełną kontrolę prawidłowości działań organu, które doprowadziły do wydania decyzji administracyjnej (por. wyrok NSA z dnia 8 maja 2014r., II OSK 2890/12; wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2015r., I OSK 1503/14; wyrok NSA z dnia 5 stycznia 2016r., II OSK 1064/14; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 20 stycznia 2016r., IV SA/Po 958/15; wyrok WSA w Gliwicach z dnia 13 września 2016r., IV SA/Gl 555/16, [...]).

W niniejszej sprawie powodem zwolnienia skarżącej ze studiów było stwierdzenie braku postępów w nauce, a zatem okoliczność wskazana w art. 190 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, stanowiąca fakultatywną przesłankę do skreślenia z listy studentów. Na uznaniowy charakter rozstrzygnięcia zapadłego na tej podstawie wskazuje użycie w omawianym przepisie słowa "może". Oznacza to, że brak postępów w nauce, związany w niniejszej sprawie z brakiem zaliczenia obowiązkowych praktyk, nie koniecznie musi prowadzić do skreślenia studenta z listy studentów i organ może wydać inne rozstrzygnięcie w sprawie. W niniejszej sprawie Dziekan był zobowiązany rozważyć, mianowicie, czy mimo dwukrotnego niezaliczenia przez studentkę praktyk istnieją podstawy do skierowania jej do odbywania praktyki zawodowej w kolejnej aptece. Powyższe było tym bardziej uzasadnione, że skarżąca złożyła wniosek do organu I instancji o umożliwienie jej odbycia praktyk w aptece w [...].

Z utrwalonego już orzecznictwa sądowoadministracyjnego wynika, że nawet działając w ramach uznania administracyjnego organ nie przestaje być związany jedną z podstawowych zasad postępowania administracyjnego, jaką jest zasada prawdy materialnej (obiektywnej), obligująca organ do podjęcia wszelkich kroków celem dokładnego ustalenia stanu faktycznego sprawy, w zgodzie z rzeczywistym stanem rzeczy. Co więcej – decyzje wydawane w ramach uznania administracyjnego poddane są szczególnym rygorom w zakresie uzasadnienia, które powinno zawierać wszechstronną analizę zgromadzonego materiału dowodowego i wyczerpująco uargumentowane stanowisko organu.

Z uzasadnienia decyzji uznaniowej powinno zatem wynikać, że wszystkie okoliczności istotne dla sprawy zostały rozważone i ocenione, a ostateczne rozstrzygnięcie jest ich logiczną konsekwencją. Niedopuszczalne jest uchylanie się od oceny zarzutów podnoszonych przez stronę, natomiast organ, w przypadku rozstrzygnięcia negatywnego dla strony, powinien wykazać, że nie mógł inaczej orzec z uwagi na konkretne okoliczności prawne lub faktyczne występujące w danej sprawie. W przeciwnym wypadku organ naraża się na skuteczny zarzut naruszenia zasady prawdy obiektywnej i obowiązku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego (art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a.) oraz wadliwie sporządzonego uzasadnienia (art. 107 § 3 k.p.a.), a więc dowolności (arbitralności) rozstrzygnięcia. W utrwalonym orzecznictwie sądowym i piśmiennictwie przyjmuje się, że w przypadku, gdy prawo materialne pozostawia rozstrzygnięcie organu uznaniu administracyjnemu, zatem umożliwia organowi wybór rodzaju rozstrzygnięcia, obowiązkiem organu jest załatwić sprawę po dokładnym wyważeniu interesu społecznego i słusznego interesu strony (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lipca 2011 roku, w spr. I OSK 2006/10 i z dnia 18 listopada 1993 roku, w spr. III ARN 49/93). Rozstrzygnięcia wydane w tego typu sprawach powinny być zatem starannie uzasadnione, z odniesieniem się do okoliczności danej sprawy.

W ocenie sądu decyzje organu obu instancji powyższym wymogom nie odpowiadają.

W decyzji I instancyjnej organ ograniczył się do wskazania studentka ze względu na brak wiedzy i umiejętności praktycznych nie jest w stanie zrealizować wymagań umożliwiających prawidłową realizację ramowego programu praktyki zawodowej na 6 roku farmacji. Uzasadnienie decyzji I instancyjnej odnosi się zatem do ustawowej przesłanki skreślenia studenta z listy studentów, jednakże organ nie wyjaśnił, dlaczego uznał, że przepis ten będzie miał zastosowanie w sprawie, nieuwzględniając tym samym wniosku strony o ponowne skierowanie na praktyki apteczne.

Powyższe uchybienia w zakresie uzasadnienia wydanego rozstrzygnięcia: przedstawienia w sposób spójny, logiczny i wyczerpujący, motywów oraz toku rozumowania organu, nie zostały dostrzeżone przez organ odwoławczy, który powinien w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji odnieść się do wszystkich istotnych kwestii w sprawie. Tymczasem Rektor [...], w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, ograniczył się w zasadzie jedynie do przytoczenia stanu faktycznego sprawy i wskazania przepisów, z których wynika obowiązek odbywania stażu. Treść uzasadnienia zaskarżonej decyzji w ogóle nie wskazuje zatem na motywy, którymi kierował się organ orzekając w sprawie, nie odniesiono się w niej do wniosku strony o ponowne skierowanie do odbywania praktyk, ani też do treści odwołania. Co więcej, jak słusznie podnosi skarżąca, nie wskazuje się w niej nawet podstawy materialnoprawnej wydania rozstrzygnięcia.

Wskazać w tym miejscu należy, że rolą organu odwoławczego, wynikającą wprost z zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego - określonej w art. 15 k.p.a., jest ponowne rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy. To oznacza z kolei, że organ odwoławczy nie może poprzestać jedynie na przyjęciu stanu faktycznego ustalonego przez organ pierwszej instancji i zobowiązany jest do dokonania samodzielnej analizy co do okoliczności faktycznych. Postępowanie odwoławcze, przez ponowne rozpoznanie sprawy, ma bowiem na celu wyeliminowanie ewentualnych wadliwości zaistniałych przy rozpoznaniu sprawy przez organ pierwszej instancji. Wymaga to dokonania ponownej oceny, przy czym organ odwoławczy nie może poprzestać jedynie na kontroli zasadności argumentów podniesionych w odwołaniu. Obowiązkiem organu odwoławczego jest ponowne rozpatrzenie sprawy tak, jak gdyby nie było rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji. Rozstrzygnięcie organu drugiej instancji jest bowiem takim samym aktem stosowania prawa jak rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji, a działanie organu drugiej instancji nie ma charakteru kontrolnego, ale jest działaniem merytorycznym, równoważnym działaniu organu pierwszej instancji. Decyzja organu odwoławczego utrzymująca w mocy decyzję organu pierwszej instancji nie jest jedynie decyzją formalną, zatwierdzającą kontrolowaną decyzję. Dlatego, w uzasadnieniu decyzji wydanej w drugiej instancji powinny zostać wskazane, w sposób spójny, logiczny i wyczerpujący, motywy oraz tok rozumowania organu, przedstawiające ocenę i proces konkretyzacji stosunku administracyjnoprawnego w danej sprawie, tak aby możliwe było ustalenie przesłanek podjętego rozstrzygnięcia.

W świetle powyższego należało uznać zaskarżoną decyzję za dowolną, nie zawierającą wyczerpującego i merytorycznego uzasadnienia faktycznego oraz prawnego, a nadto oceny słusznego interesu strony. To za skutkowało naruszeniem przez organ art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 K.p.a

Wskazać trzeba także, że wobec zawartości przedłożonych przez organ akt administracyjnych istnieją wątpliwości czy skarżąca została w ogóle zawiadomiona o wszczęciu postępowania w sprawie skreślenia z listy studentów. Brak jest również potwierdzenia, aby organ pierwszej, czy też drugiej instancji umożliwił jej przed wydaniem decyzji wypowiedzenie się, co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Zgodnie natomiast z art. 61 § 4 K.p.a. o wszczęciu postępowania administracyjnego należy zawiadomić wszystkie osoby będące stronami w sprawie. Nie ulega zatem wątpliwości, że organ naruszył zasadę informowania stron, określoną w art. 9 K.p.a. W konsekwencji zaś naruszył zasadę czynnego udziału strony w postępowaniu, określoną w art. 10 K.p.a., bowiem właśnie zawiadomienie strony o wszczęciu postępowania w sprawie jest jednym z aspekt? jej realizacji. Zgodnie z tym przepisem, organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Zasada czynnego udziału w postępowaniu jest dochowana wtedy, gdy organ administracji zapewni stronie warunki do realizowania jej uprawnień do podejmowania czynności procesowych, w tym także składania wyjaśnień. Obowiązek ten nie został w niniejszej sprawie dochowany.

W tym stanie rzeczy, wobec stwierdzonego naruszenia przepisów prawa procesowego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, Sąd uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2016r., poz. 718 ze zm.). O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 oraz art. 205 § 2 p.p.s.a. Na wysokość tych kosztów składa się wpis od skargi w wysokości 200 zł, oraz wynagrodzenie pełnomocnika skarżącego w kwocie 480 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804, z późn. zm.).

Wskazania co do dalszego postępowania wynikają wprost z treści uzasadnienia niniejszego wyroku. Rzeczą organu odwoławczego przy ponownym rozpatrywaniu sprawy będzie uwzględnienie przedstawionej oceny prawnej i usunięcie dostrzeżonych naruszeń prawa.