Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Knysiak-Sudyka Sędziowie WSA Barbara Pasternak WSA Janusz Kasprzycki (spr.) Protokolant specjalista Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi Polskiego Związku Działkowców Stowarzyszenie Ogrodowe w W. Okręg [...] w K. na decyzję Wojewody [...] z dnia 21 sierpnia 2017 r. znak [...] w przedmiocie odmowy anulowania czynności materialno-technicznej polegającej na zameldowaniu skargę oddala.

Zaskarżoną przez Polski Związek Działkowców Stowarzyszenie Odgrodowe w W, Okręg [...] w K (dalej strona skarżąca) decyzją z dnia 21 sierpnia 2017 r., znak: [...], Wojewoda, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1¹ ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn., Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm., zwanej dalej w skrócie – k.p.a.) w zw. z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (t. jedn., Dz. U. z 2017 r., poz. 657, zwanej dalej ustawą o ewidencji ludności), utrzymał w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy S z dnia [...] 2017 r., znak: [...], orzekającą o odmowie anulowania czynności materialno-technicznej, polegającej na zameldowaniu w dniu 1 września 2015 r. T. D. pod adresem pobytu stałego w S przy ul. Ł (poprzednio ul. P).

Powyższa decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 1 września 2015 r. T. D. (dalej uczestnik postępowania) złożyła w organie meldunkowym druk zgłoszenia zameldowania w miejscu pobytu stałego - w S przy ul. P – i została pod tym adresem zameldowana.

W dniu 8 września 2016 r. Polski Związek Działkowców Stowarzyszenie Odgrodowe w W, Okręg [...] w K wystąpił z wnioskiem o zbadanie prawidłowości zameldowania uczestnika postępowania podnosząc, że adres ten jest przypisany całemu ogrodowi działkowemu "P".

Burmistrz Miasta i Gminy S - decyzją z dnia [...] 2017 r. odmówił anulowania czynności materialno - technicznej, polegającej na zameldowaniu w dniu 1 września 2015 r. uczestnika postępowania pod adresem pobytu stałego w S.

Na skutek odwołania Polskiego Związku Działkowców, Stowarzyszenie Ogrodowe w W, Okręg [...] w K decyzja ta została uchylona decyzją Wojewody z dnia 6 kwietnia 2017 r., znak: [...], a sprawa przekazana organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy – organ I instancji – Burmistrz Miasta i Gminy S – decyzją z dnia [...] 2017 r., znak: [...], orzekł ponownie o odmowie anulowania czynności materialno-technicznej, polegającej na zameldowaniu w dniu 1 września 2015 r. uczestnika postępowania pod adresem pobytu stałego w S.

W jej uzasadnieniu organ I instancji podniósł w szczególności, że zgodnie z zaleceniami Wojewody ustalono, że w dacie zameldowania, tj., w dniu 1 września 2015 r., uczestnik postępowania faktycznie zamieszkiwała pod adresem pobytu stałego. Okoliczności te potwierdzają zeznania wskazanych świadków, przesłuchanych na tę okoliczność. Z zeznań tych wynika także, że zameldowana miała pod adresem stałego przebywania skoncentrowane swoje sprawy życiowe. W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy organ I instancji uznał zatem, że w dacie zameldowania – w dniu 1 września 2015 r. – uczestnik postępowania w miejscu stałego pobytu już zamieszkiwała. W dniu 29 listopada 2016 r. Wydział Mienia i Geodezji UMiG w S pismem powiadomił uczestnika postępowania o nadaniu numeru porządkowego "[...]" przy ul. Ł w S dla zamieszkiwanego przez nią domu. Biorąc to pod uwagę organ gminy dokonał też zmiany w rejestrze mieszkańców, stąd orzekł w sentencji decyzji zamieszczając już nowy adres miejsca stałego pobytu uczestnika postępowania.

Odwołanie od tej decyzji złożył Polski Związek Działkowców Stowarzyszenie Odgrodowe w W, Okręg [...] w K zarzucając naruszenie art. 6 k.p.a. poprzez pominięcie i niezastosowanie art. 12 ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (t. jedn., Dz. U. z 2017 r., poz. 2176, zwanej dalej ustawą o rodzinnych ogrodach działkowych), co doprowadziło do błędnego przyjęcia przez organ I instancji, że zameldowanie na terenie rodzinnego ogrodu działkowego jest zgodne z prawem oraz poprzez anulowanie czynności materialno – technicznej polegającej na zameldowaniu pod tym adresem, pomimo, że dokonując tej czynności organ meldunkowy miał wiedzę, że na terenie Rodzinnego Ogrodu Działkowego "P" w S istnieje zakaz zamieszkiwania. Ponadto zarzucił naruszenie przepisów postępowania: art. 7 i art. 77 § 1 w zw. z art. 89 § 2 i 80 k.p.a. poprzez niezebranie pełnego materiału dowodowego i nieprawidłową jego ocenę; art. 107 § 1 k.p.a. poprzez nieuzasadnienie w sposób prawidłowy decyzji oraz art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez niezastosowanie trybu wznowieniowego, naruszenie art. 28 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności. Podniesiono, że uczestnik postępowania nie przedłożyła, a organ meldunkowy nie wyegzekwował tytułu prawnego poświadczającego prawo własności nieruchomości. Zdaniem pełnomocnika strony skarżącej, organ nie ustalił także, czy obiekt, w którym doszło do zameldowania nadaje się do zamieszkania.

Opisaną na wstępie decyzją Wojewoda utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, wydaną w ponownym rozpatrzeniu sprawy.

Organ odwoławczy w uzasadnieniu tak podjętego rozstrzygnięcia wskazał, że analizując całokształt materiału dowodowego zebranego przez organ I instancji stwierdził, iż w niniejszej sprawie meldunkowej czynność materialno-techniczna, polegająca na zarejestrowaniu 1 września 2015 r. pobytu stałego uczestnika postępowania pod adresem pobytu stałego, była prawidłowa. W ocenie Wojewody - zamieszkanie uczestnika postępowania w budynku stałego pobytu w S, w dacie rejestracji pobytu, tj. w dniu 1 września 2015 r. jest bezsporne i znajduje odzwierciedlenie w materiale dowodowym zebranym w sprawie. W tym stanie sprawy, w oparciu o przepisy art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności, należało odmówić anulowania przedmiotowej czynności rejestracyjnej pobytu uczestnika postępowania. Poza sporem pozostaje, że strona zgłaszająca pobyt, która od wielu lat przebywa w budynku wzniesionym na działce, stanowiącej część terenów działkowych, zarówno w dacie zgłaszania pobytu, tj. w dniu 1 września 2015 r., jak i obecnie, legitymuje się pobytem stałym w spornym budynku, czyli zamieszkaniem w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania (art. 25 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności), co stanowiło wyczerpującą przesłankę do odmowy anulowania czynności materialne - technicznej zameldowania uczestnika postępowania na pobyt stały.

Wojewoda podniósł, że w myśl art. 28 ust. 4 ustawy o ewidencji ludności "Zameldowanie na pobyt stały lub czasowy służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu osoby w miejscu, w którym się zameldowała". Czynność zameldowania osoby pod danym adresem ma charakter wtórny do zaistniałych wcześniej zdarzeń. Oznacza to, że najpierw należy w danym lokalu zamieszkać, a dopiero w drugiej kolejności zgłosić w tym lokalu swój rzeczywisty pobyt. Odnosząc się w tym miejscu do zarzutów i spraw podniesionych w odwołaniu od decyzji organu I instancji pełnomocnika strony skarżącej, Wojewoda wskazał, że przepisy ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych w rozpatrywanej sprawie meldunkowej nie mają zastosowania. Do zbadania prawidłowości zameldowania (przedmiot niniejszej sprawy meldunkowej) są bowiem właściwe organy administracji publicznej umocowane na podstawie ustawy o ewidencji ludności (art. 6 ust. 213 i art 31 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 114 powołanej ustawy). Po drugie, o organy meldunkowe nie są uprawnione do badania tytułu prawnego do zamieszkiwania pod danym adresem, czy rozstrzygania sporów o prawo własności, również do oceny, czy obiekt nadaje się do zamieszkania w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego oraz Zagospodarowania przestrzennego. Wojewoda podkreślił, że w świetle obowiązujących przepisów prawa konieczność dokonania zameldowania nie jest uzależniona od stosunków panujących między stronami, ani od przysługiwania tytułu prawnego do lokalu, ani też od rodzaju tytułu prawnego do lokalu (np. umowa na czas określony czy nieokreślony). Zameldowanie, jako rejestracja stanu faktycznego nie sankcjonuje tego stanu, jak również nie tworzy jakichkolwiek uprawnień do uzyskania praw do mieszkania, skoro dokonanie zameldowania również nie jest uzależnione od przysługującego tytułu prawnego do lokalu. Jest to wyłącznie czynność materialno-techniczna, która ma odzwierciedlać aktualny stan faktyczny. Zameldowanie w danym lokalu podlega stałej aktualizacji, ilekroć stan faktyczny ulegnie zmianie, na przykład wskutek dokonanej przez komornika sądowego, w oparciu o prawomocny wyrok sądu, eksmisji osób zameldowanych z zajmowanego przez nich lokalu. Podkreślił, że wyczerpującymi przesłankami zameldowania na pobyt stały jest zamieszkanie w oznaczonym lokalu w dacie dokonywania zameldowania wraz z zamiarem stałego w nim przebywania, przy czym zamiar ten przejawia się w fakcie nieopuszczania lokalu. Organ odwoławczy, mając na względzie orzecznictwo sądów administracyjnych, podkreślił również, że organ właściwy w sprawach ewidencji ludności nie może dokonywać oceny, czy określony budynek (obiekt budowlany) nadaje się na miejsce pobytu ludzi w rozumieniu Prawa budowlanego i Zagospodarowania przestrzennego i uzależniać od tej oceny możliwość zameldowania. Dotyczy to również naruszenia ogólnego interesu działkowców i możliwości wypowiedzenia użytkowania działki niezgodnie z jej przeznaczeniem.

Po trzecie, kwestia ewentualnego konfliktu pomiędzy stronami postępowania, jak wskazał Wojewoda, nie może być przedmiotem postępowania w sprawie o anulowanie czynności materialno-technicznej zameldowania, które sprowadza się wyłącznie do zbadania i ustalenia, czy osoba ubiegająca się o zameldowanie na pobyt stały spełniała przesłanki zameldowania określone w przepisach ustawy o ewidencji ludności.

Z ustaleń poczynionych przez organ odwoławczy wynikało, że w Sądzie Rejonowym II Wydział Karny zawisła sprawa (sygn. akt [...]) dotycząca uczestnika postępowania oskarżonej o zarzut z art. 276 k.k. Sąd wyznaczył termin rozprawy na dzień 18 września 2017 r. (pismo Sądu Rejonowego II Wydział Karny z dnia 26 lipca 2017 r., sygn. akt [...]).

Wojewoda, na marginesie zauważył także analizując orzecznictwo sądów administracyjnych, że Polski Związek Działkowców dbając o interes użytkowników ogrodu działkowego ma do dyspozycji różnego rodzaju środki prawne służące likwidacji naruszeń przepisów ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych, przy czym przeciwstawianie się zameldowaniu (rejestracji) osób faktycznie zamieszkujących na stałe na terenie rodzinnego ogrodu działkowego w postępowaniu administracyjnym (w niniejszej sprawie - domaganie się anulowania czynności materialno-technicznej zameldowania), nie wydaje się drogą właściwą. W tym stanie rzeczy podniesione w odwołaniu zarzuty naruszenia przepisów ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych nie mogły być uwzględnione.

Zdaniem Wojewody naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, tj.: art. 7, art. 11, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 80, art. 89 § 2. oraz art. 107 § 1 k.p.a. nie stwierdzono. Przepisy art. 145 § 1 k.p.a. natomiast w niniejszej sprawie nie miały zastosowania, bowiem dokonanie zameldowania uczestnika postępowania w miejscu pobytu stałego było czynnością materialno-techniczną, która zapewniła organowi gminy w S techniczne wykonanie czynności rejestracyjnej, natomiast zgodnie z przepisem art. 145 § 1 k.p.a. postępowanie wznawia się w sprawie zakończonej decyzją ostateczną.

Ewidencja ludności służy zbieraniu informacji w zakresie danych o miejscu zamieszkania i pobytu osób, a więc rejestracji stanu faktycznego, a nie stanu prawnego. Nie jest ona też formą kontroli nad legalnością zamieszkania i pobytu.

Wojewoda z całą stanowczością podkreślił, że przepisy ustawy o ewidencji ludności mają charakter wyłącznie porządkowy, rejestracyjny i na ich gruncie nie można załatwiać innych spraw spornych (w tym własnościowych, majątkowych, finansowych), gdyż do rozstrzygania tych kwestii właściwe są sądy powszechne. W rozumieniu ustawy o ewidencji ludności w niniejszej sprawie spełniona została przesłanka pobytu pod "oznaczonym adresem", gdyż budynek wzniesiono na działce stanowiącej część terenów działkowych położonych przy ul. P w S, zaś pobyt mający charakter stały był wystarczającą okolicznością do dokonania zameldowania, stanowiącą przesłankę wywodzącą się z przepisów ustawy o ewidencji ludności. Wojewoda mając na względzie zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Burmistrza Miasta i Gminy S stwierdzenie, że z uwagi "(...) na pośpiech i ciężką sytuację rodzinną spowodowaną chorobą męża, odstąpiono od żądania przedłożenia aktu notarialnego lub odpisu księgi wieczystej będących właściwymi dokumentami potwierdzającymi prawo własności budynku (...)" i jako tytuł prawny przyjęto decyzję Burmistrza Miasta i Gminy S, znak: [...], ustalającą zobowiązanie podatkowe, w której uczestnik postępowania określona została jako właścicielka budynku mieszkalnego położonego w S przy ul. P (...)",zwrócił uwagę organowi I instancji na uchybienie, do którego doszło w Urzędzie Miasta i Gminy w S podczas rejestracji pobytu stałego uczestnika postępowania.

Przepisy art. 28 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności stanowią, że obywatel polski dokonujący zameldowania na pobyt stały lub czasowy przedstawia potwierdzenie pobytu w lokalu, dokonane przez właściciela lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu na formularzu zgłoszenia pobytu stałego lub formularzu zgłoszenia pobytu czasowego, oraz, do wglądu, dokument potwierdzający tytuł prawny do lokalu tego właściciela lub podmiotu. Dokumentem potwierdzającym tytuł prawny do lokalu może być w szczególności umowa cywilno-prawna, wypis z księgi wieczystej, decyzja administracyjna lub orzeczenie sadu. Zgodnie z regułą określoną w art. 31 ust 1 ustawy o ewidencji ludności, jeżeli dane zgłoszone do zameldowania lub wymeldowania budzą wątpliwości, o zameldowaniu lub wymeldowaniu rozstrzyga organ gminy w drodze decyzji administracyjnej.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów prawa wskazać należy, że spełnienie przez osobę zgłaszającą pobyt wymogów określonych w art. 28 ustawy o ewidencji ludności daje podstawę do zameldowania w drodze czynności materialno-technicznej. W przypadku natomiast, gdy dane zgłoszone do zameldowania budzą wątpliwości, organ gminy obowiązany jest przyjąć zgłoszenie meldunkowe, wszcząć postępowanie, przeprowadzić czynności wyjaśniające i załatwić sprawę w przedmiocie o zameldowanie w drodze decyzji administracyjnej - o czym stanowią przepisy art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności.

W świetle powyższego, zaniechanie przez organ gminy w S czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy w przedmiocie o zameldowanie na pobyt stały, zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o ewidencji ludności (tj. niewszczęcie postępowania w sprawie o zameldowanie uczestnika postępowania w miejscu pobytu stałego, w sytuacji gdy dane zgłoszone do zameldowania budziły wątpliwości, uznać należało za nieprawidłowość, która - w świetle obowiązujących organy administracji publicznej zasad ogólnych postępowania administracyjnego - nie powinna w ogóle mieć miejsca.

Wojewoda wskazał także, że jakkolwiek dokonana przez organ gminy w S 1 września 2015 r. czynność rejestracyjna zameldowania uczestnika postępowania na pobyt stały dokonana została z uchybieniem przepisów art. 31 ust. 1 w związku z art. 28 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności, to jednak, mając na względzie okoliczność, iż przedmiotem niniejszego postępowania było zbadanie prawidłowości zameldowania wyłącznie poprzez ustalenie, czy w dacie rejestracji pobytu osoba zgłaszająca swój pobyt faktycznie legitymowała się pobytem stałym w rzeczonym budynku, to jest zamieszkaniem w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania, którą to przesłankę organ I instancji ustalił w sposób jednoznaczny, brak było podstaw do anulowania czynności materialno-technicznej polegającej na zarejestrowaniu 1 września 2015 r. pobytu stałego uczestnika postępowania, tym samym do uchylenia zaskarżonej decyzji Burmistrza Miasta i Gminy S.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie złożył Polski Związek Działkowców, Stowarzyszenie Ogrodowe w W, Okręg [...] w K wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej decyzji organu I instancji.

W treści skargi powielone zostały zarzuty odwołania od decyzji organu I instancji. Pełnomocnik strony skarżącej zarzucił zatem Wojewodzie naruszenie art. 6 k.p.a. poprzez pominięcie i niezastosowanie art. 12 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych, co doprowadziło do błędnego przyjęcia, że zameldowanie na terenie rodzinnego ogrodu działkowego jest zgodne z prawem oraz poprzez anulowanie czynności materialno–technicznej, polegającej na zameldowaniu pod tym adresem, pomimo, że dokonując tej czynności organ meldunkowy miał wiedzę, iż adres stałego zameldowania znajduje się na terenie Rodzinnego Ogrodu Działkowego "P" w S, na terenie którego istnieje zakaz zamieszkiwania. Ponadto zarzucił naruszenie przepisów postępowania: art. 7 k.p.a. poprzez naruszenie zasady praworządności pomimo ustawowego zakazu (art. 12 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych) zamieszkiwania na terenie ogrodu działkowego, art. 11 k.p.a. poprzez nieuzasadnienie dlaczego nie dokonano anulowania czynności zameldowania, art. 61 § 1 k.p.a. poprzez niezauważenie, że decyzja organu I instancji została wydana na podstawie 145 § 1 pkt 1 k.p.a. podczas gdy żądanie strony skarżącej nie obejmowało tego trybu, art. 75 § 1, art. 77 § 1 w zw. z art. 89 § 2 i 80 k.p.a. poprzez niezebranie pełnego materiału dowodowego i nieprawidłową jego ocenę, w tym odmowę anulowania czynności zameldowania w sytuacji, gdy została ona dokonana bez pozyskania odpisu z księgi wieczystej, przyjęcie , że decyzja podatkowa jest dokumentem potwierdzającym tytuł prawny, bledną ocenę wpływu postępowania karnego na niniejsze postępowanie, art. 107 § 1 k.p.a. poprzez nieuzasadnienie w sposób prawidłowy decyzji oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji pomimo zauważenia uchybień organu I instancji. Ponadto naruszenie prawa materialnego – art. 12 ustawy o rodzinnych ogródkach działkowych - poprzez przyjęcie, że regulacja ta nie ma zastosowania, art. 25 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności, że jako pobyt stały należy przyjąć zameldowane zakazane w art. 12 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych, art. 28 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności, poprzez przyjęcie, że decyzja podatkowa jest tytułem prawnym do lokalu, art. 31 ust. 1 tejże ustawy poprzez błędne przyjęcie, że w dacie rejestracji nie zachodziły wątpliwości co do zameldowania skutkujące wydaniem decyzji.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t. jedn., Dz. U. z 2017 r., poz. 2188) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn., Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej w skrócie P.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola sądu polega na zbadaniu, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do rażącego naruszenia prawa dającego podstawę do stwierdzenia nieważności, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, zgodnie z dyspozycją art. 134 § 1 P.p.s.a. Sąd administracyjny nie rozstrzyga więc merytorycznie, lecz ocenia zgodność decyzji z przepisami prawa.

Skarga nie jest zasadna, albowiem zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji nie naruszają prawa w stopniu skutkującym ich uchyleniem.

Z art. 26 ust. 1 z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (t. jedn., Dz. U. z 2017 r., poz. 657, zwanej dalej ustawą o ewidencji ludności), wynika, że adres w gminach, które uzyskały status miasta określa się poprzez podanie: nazwy miasta (dzielnicy), ulicy, numeru domu i lokalu, nazwy województwa oraz kodu pocztowego (pkt 1). W pozostałych gminach - nazwy miejscowości, ulicy, jeżeli w miejscowości występuje podział na ulice, numeru domu i lokalu - jeżeli jest wydzielony, nazwy gminy, nazwy województwa oraz kodu pocztowego (pkt. 2).

Zgodnie z regulacjami art. 24 i następnych ustawy o ewidencji ludności, zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w danym lokalu. Celem ewidencji ludności jest jedynie odzwierciedlenie przez właściwe organy w stosownym rejestrze danych faktycznych o rzeczywistym zamieszkiwaniu i przebywaniu osób pod wskazanym adresem.

Jak podkreślił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 27 maja 2002 r., sygn. akt K 20/01, nie jest wymagane, więc spełnienie warunku legitymowania się prawem do lokalu przez osobę dopełniającą zameldowania.

W ocenie Sądu Wojewoda w sposób prawidłowy dokonał, zatem wykładni odpowiednich przepisów ustawy o ewidencji ludności trafnie stwierdzając, że jedynymi przesłankami zameldowania danej osoby na pobyt stały jest jej, po pierwsze fizyczne przebywanie w tym miejscu, po drugie, przebywanie

jej w tym miejscu z zamiarem stałego w nim pobytu.

Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela wobec powyższego pogląd wyrażony w zaskarżonej decyzji oraz prezentowany w dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnych (por. m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 czerwca 2002 r., sygn. akt II SA/Łd 1963/00; OSP 2003, Nr 5, poz. 69, s. 297-299, LEX nr 489234, że oznaczenie stosownym numerem działki rekreacyjnej, na której znajduje się obiekt budowlany, położonej na nieruchomości przy określonej ulicy, jest "oznaczonym adresem", o którym mowa w art. 6 ustawy. Nie można wobec tego podzielić w tym zakresie zarzutu strony skarżącej, że adres, pod którym zameldowany została uczestnik postępowania, nie spełnia tego wymogu. Dodać przy tym należy, że nie można rozumieć "oznaczonego adresu" wyłącznie jako adresu rozumianego jako oznaczenie lokalu o numerze wydanym na podstawie ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Pojęcie to obejmuje wszystkie pomieszczenia i urządzenia, którym zainteresowany pragnie przypisać funkcję mieszkalną. Obowiązek natomiast nadawania numerów porządkowych, wynikający z ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, dotyczy tylko tych nieruchomości, które są przewidziane pod zabudowę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, czy też w rozumieniu przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Tereny zielone, na których znajdują się ogrody działkowe, pomimo ich zabudowania altanami, nie są traktowane, jak wiadomo, jako tereny przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową. W niniejszej sprawie sytuacja jest o tyle specyficzna, że budynkowi, posadowionemu na terenie rodzinnego ogrodu działkowego został nawet nadany numer porządkowy, więc tym bardziej spełniał wymogi "oznaczonego adresu".

Trybunał Konstytucyjny, interpretując zwrot "osoba która przebywa", wyeksponował rejestracyjny charakter meldunku i wskazał, że przedmiotem rejestru jest jedynie "przebywanie", a nie – "uprawnienie" do lokalu. "Ewidencja ludności służy zbieraniu informacji w zakresie danych o miejscu zamieszkania i pobytu osób, a więc rejestracji stanu faktycznego, a nie stanu prawnego. Nie jest ona formą kontroli nad legalnością zamieszkania i pobytu." (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 r., K 20/01, OTK-A r. 2002, nr 3, poz. 34, LEX 54068), jak trafnie podkreślił Wojewoda w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Celem obowiązku meldunkowego jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania ewidencji ludności. Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu przytoczonego wyroku zwrócił przy tym uwagę na skomplikowanie procedury meldunkowej, zarzucając ustawodawcy przekroczenie granic ingerencji w życie społeczne, poprzez dążenie do "maksymalistycznego" połączenia w jednym postępowaniu ("uchwycenia" w procedurze meldunkowej) zarówno stanu faktycznego, jak i stanu prawnego.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że nie tylko brak potwierdzenia pobytu w lokalu przez jego właściciela, ale i brak wyraźniej zgody na zameldowanie nie może stanowić negatywnej przesłanki do dokonania zameldowania w lokalu.

Skoro organ meldunkowy niewątpliwie w ponownym rozpatrzeniu sprawy ustalił fakt przebywania uczestnika postępowania w miejscu stałego pobytu, pod określonym adresem, pod którym 1 września 2015 r. dokonano czynności materialno-technicznej w postaci zameldowania na pobyt stały uczestnika postepowania, to zgodzić się należało ze stanowiskiem Wojewody, że było to wystarczającą i jedyną przesłanką do dokonania tej czynności zameldowania. Nie można, więc zarzucić skutecznie orzekającym organom naruszenia przepisów postępowania: w szczególności - art. 7 i 77 § 1 i 80 k.p.a. Zasadne są argumenty organu odwoławczego, że organ meldunkowy nie może dokonywać oceny, czy określony budynek nadaje się na miejsce pobytu ludzi w rozumieniu Prawa budowlanego i Prawa zagospodarowania przestrzennego i uzależniać od niej ocenę możliwości zameldowania. To samo dotyczy naruszenia ogólnego interesu działkowców, przepisów, w tym zakazu wynikającego z art. 12 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych, regulaminu, czy postanowień statutowych Polskiego Związku Działkowców. Kwestie użytkowania działki niezgodnie z jej przeznaczeniem są, bowiem odrębnymi od przedmiotowych. Żaden też przepis nie wymaga, aby organ meldunkowy dokonywał oceny zdatności (domu, altany, czy innego budynku) do wypełnienia funkcji mieszkaniowej, a rolą organów meldunkowych jest jedynie ograniczenie się do zbadania rzeczywistego pobytu wnioskodawcy we wskazanym przez niego pomieszczeniu pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego w nim przebywania.

Zauważyć należy, że w postępowaniu administracyjnym o anulowanie czynności materialno-technicznej zameldowania a więc toczącym się na podstawie ustawy o ewidencji ludności, interes prawny wnioskodawcy i innych osób będących stronami tego postępowania wywodzi się najczęściej z przysługującego im prawa do nieruchomości o charakterze rzeczowym, tj. prawa własności, użytkowania wieczystego, spółdzielczych praw do lokalu, często również z praw o charakterze zobowiązaniowym, głównie prawa najmu lokalu.

Ustawodawca przewiduje załatwianie spraw administracyjnych w formie czynności materialno-technicznej w przypadku, gdy należy zastosować prawo materialne bez rozstrzygania sporu co do jego treści lub ze względu na to, że nie trzeba dokonywać ustalenia obowiązującego prawa w drodze jego wykładni. Natomiast eliminacja czynności materialno-technicznej oraz jej skutków z obrotu prawnego następuje w drodze czynności prawnej właściwego organu dokonanej w formie decyzji administracyjnej stwierdzającej nieważność lub anulującej materialno-techniczną czynność zameldowania. Podstawą prawną dla takiego działania organu i wydania decyzji jest art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności. Czynność materialno-techniczna jaką jest zameldowanie, nie ma cech ostateczności, ani prawomocności, co oznacza, że w każdym czasie możliwe jest skorygowanie błędnego wpisu ewidencyjnego. Stwierdzenie nieważności (anulowanie) czynności materialno-technicznej jest zatem instytucją wyjątkową, mającą zastosowanie w sytuacjach oczywistych, to znaczy tylko wtedy, gdy wątpliwości o których mowa w art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności, ujawniły się już po dokonanej czynności materialno-technicznej związanej z zarejestrowaniem faktu zameldowania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 2008 r., wyrok WSA w Lublinie z 4 marca 2010 r., sygn. akt III SA /Lu 565/09).

Potwierdzenie więc faktycznego przebywania uczestnika postępowania pod adresem zameldowania i z zamiarem stałego w nim przebywania, bo świadczącym o uczynieniu z tego adresu swojego centrum życiowego oznacza, że w niniejszym przypadku odpadły przesłanki do zastosowania instytucji z art. 31 ust. 1 ustawy – anulowania czynności materialno-technicznej zameldowania.

Kontrolowane decyzje uznać zatem należało za zgodne z przepisami prawa materialnego i procesowego, a podniesione w skardze zarzuty za całkowicie chybione. Nie mogły być uznane za zasadne te spośród nich, które zarzucały niezebranie przez organy wystarczającego materiału dowodowego do wydania decyzji co do istoty sprawy, skoro w ponownym rozpatrzeniu sprawy przeprowadzono dowody osobowe ze świadków na okoliczność zaistnienia w dacie rejestracji pobytu stałego jedynych przesłanek warunkujących dokonanie tej czynności – tj. zamieszkiwania w miejscu pobytu stałego i to zamieszkiwania z zamiarem stałego w nim przebywania. Również argument, że organy błędnie oceniły tak zebrany materiał dowodowy przyjmując, jak to podniósł pełnomocnik strony skarżącej, niezasadnie za tytuł prawny do lokalu decyzję podatkową i odmawiając anulowania czynności rejestracji pobytu stałego w sytuacji zaniechania pozyskania odpisu z księgi wieczystej, całkowitego zignorowania kwestii związanych z zakazem zamieszkiwania na terenie rodzinnego ogrodu działkowego, czy też braku oceny możliwości zamieszkiwania w budynku na terenie tego ogrodu, jest całkowicie pozbawiony racji. Po raz kolejny podkreślić należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych ukształtowało się jednolite stanowisko, że zameldowanie (jak i wymeldowanie) jest jedynie stwierdzeniem pewnego faktu i nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia strony wynikające z prawa własności czy innych praw (por orzeczenia np. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 6 czerwca 2013 r., IV SA/Po 310/13; wyrok NSA z dnia 10 lipca 2012 r., II OSK 824/11, wyrok WSA w Krakowie z dnia 28 lutego 2017 r., sygn. akt III SA/Kr 1494/16, wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 6 sierpnia 2015 r., sygn. akt II SA/Go 298/15; ww. orzeczenia dostępne są w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl),). Zameldowanie nie służy zatem powstaniu, czy też potwierdzeniu prawa własności do określonego lokalu. Skoro tak, to zarzucanie orzekającym organom przez pełnomocnika strony skarżącej, że odmówiły anulowania czynności materialno-technicznej nie bacząc na kwestie związane z prawem do spornego lokalu (budynku), nie dokonały oceny zdatności budynku do zamieszkania, czy też zignorowały zakaz zamieszkiwania na terenie rodzinnego ogrodu działkowego nie znajduje swojego uzasadnienia w obowiązujących regulacjach prawnych.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, uznając zaskarżoną decyzję za zgodną z prawem, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn., Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), orzekł, jak sentencji wyroku.