drukuj    zapisz    Powrót do listy

6312 Odmowa   wydania       pozwolenia    na       broń, Policja, Komendant Policji, Uchylono decyzję I i II instancji, VI SA/Wa 1829/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-12-03, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 1829/08 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2008-12-03 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-08-27
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Jolanta Królikowska-Przewłoka /przewodniczący sprawozdawca/
Maria Jagielska
Olga Żurawska-Matusiak
Symbol z opisem
6312 Odmowa   wydania       pozwolenia    na       broń
Hasła tematyczne
Policja
Sygn. powiązane
II OSK 683/09 - Wyrok NSA z 2010-05-14
Skarżony organ
Komendant Policji
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2004 nr 52 poz 525 art.10 ust. 1
Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Królikowska-Przewłoka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Maria Jagielska Sędzia WSA Olga Żurawska-Matusiak Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2008 r. sprawy ze skargi Ł. U. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...]czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia na broń palną sportową 1. uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta [...] Policji z dnia [...] kwietnia 2008 r.; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego Ł. U. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r., Nr [...], Komendant Główny Policji – działając na podstawie przepisu art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a k.p.a. oraz art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) – po rozpatrzeniu odwołania skarżącego Ł. U. od decyzji Komendanta Policji w W. z dnia [...] kwietnia 2008 r., nr [...] odmawiającej wydania pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej - utrzymał w mocy w/w decyzję organu I instancji.

Z akt sprawy wynika, iż w dniu [...] czerwca 2007 r. skarżący wystąpił do Komendanta Policji w W. z wnioskiem o wydanie pozwolenia na broń palną sportową bocznego i centralnego zapłonu, uzasadniając swój wniosek tym, że jest członkiem C., w ramach którego uprawia strzelectwo sportowe od 1999 r. Skarżący dodał, iż legitymuje się patentem strzeleckim Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego (dalej PZSS), Licencją PZSS typu "B". Strona wskazała, iż posiadanie własnej broni sportowej umożliwi jej w sposób znaczący podnieść poziom sportowy, a także prowadzić właściwy cykl treningowy. Do wniosku skarżący załączył stosowne dokumenty, w tym orzeczenia lekarskie i psychologiczne.

W toku wszczętego postępowania administracyjnego do akt dołączono: zaświadczenie PZSS, z którego wynika, iż skarżący jest członkiem PZSS oraz C., zaświadczenie z C. potwierdzające, że uprawia czynnie strzelectwo sportowe, wyciągi z protokołów z udziału skarżącego w zawodach strzeleckich, wykaz uczestnictwa w zawodach strzeleckich w roku 2007, dyplom potwierdzający zajęcie przez skarżącego pierwszego miejsca w zawodach organizowanych przez macierzysty klub oraz F.., wydruki z bazy KSIP dotyczące skarżącego, informację z Krajowego Rejestru Karnego, wywiad środowiskowy o skarżącym przeprowadzony przez Komendanta Komisariatu Policji W. Na wezwanie organu skarżący przedstawił ponadto zestawienie osiąganych w zawodach strzeleckich w roku 2007 wyników oraz opinię Prezesa klubu strzeleckiego, z której wynika, iż skarżący regularnie uprawia strzelectwo sportowe, startując w licznych zawodach organizowanych przez klub. W opinii wskazano, iż klub nie jest w stanie zapewnić skarżącemu broni indywidualnie dopasowanej do potrzeb zawodnika. Skarżący dołączył także zaświadczenie ze Z. potwierdzające start oraz osiągane lokaty w zawodach organizowanych w latach 2006 i 2007.

Komendant Policji w W., po przeanalizowaniu zgromadzonego materiału dowodowego, wydał w dniu [...] kwietnia 2008 r. decyzję nr [...], którą działając na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji art. 104 k.p.a. i art. 268a k.p.a. - odmówił wydania skarżącemu pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej z uwagi na niewykazanie przez niego przesłanek uzasadniających potrzebę posiadania przedmiotowego indywidualnego pozwolenia na broń palną sportową. W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, iż argumenty przedstawione przez stronę nie wskazują na istnienie szczególnych okoliczności faktycznych, które miałyby skutkować obligatoryjnym wydaniem pozwolenia na broń palną sportową. Powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego organ I instancji podkreślił, iż potrzeba uzyskania pozwolenia na broń palną sportową istnieje niewątpliwie u osób intensywnie uprawiających sporty strzeleckie, które osiągają znaczące wyniki w rywalizacji sportowej. Zdaniem organu wśród osób wykazujących rzeczywistą potrzebę posiadania indywidualnej broni strzeleckiej można prawidłowo wyróżnić wybitnego zawodnika sportów strzeleckich. W ocenie organu skarżący nie wyróżnia się na tle innych zawodników osiąganymi wynikami oraz zaangażowaniem w strzelectwo sportowe. Organ analizując zgromadzony materiał dowodowy stwierdził, iż uprawianie strzelectwa sportowego oraz chęć podnoszenia poziomu sportowego nie jest nierozerwalnie związane z posiadaniem indywidualnej broni. Zdaniem organu powoływane przez stronę skarżącą okoliczności nie potwierdzają oczywistej potrzeby posiadania przez nią broni, gdyż z materiału dowodowego wynika, że brak własnej broni nie ogranicza stronie ani możliwości treningów, ani udziału w zawodach. Strona może więc swoje zainteresowania realizować na dotychczasowych zasadach. Wobec powyższego organ I instancji uznał, iż skarżący – tak jak dotychczas – może uprawiać strzelectwo przy wykorzystaniu broni klubowej. Stwierdził, że obowiązujące przepisy umożliwiają wszystkim klubom i organizacjom strzeleckim prawną możliwość dostępu do broni obiektowej i zaopatrzenie się w taką ilość i rodzaj broni, jaka potrzebna jest do zaspokojenia potrzeb ich członków oraz organizacji zawodów. Według organu nic nie stoi na przeszkodzie, aby klub posiadał broń, z której korzysta tylko jeden zawodnik, dostosowaną do jego potrzeb.

Od decyzji organu I instancji skarżący w piśmie z dnia [...] maja 2008 r. odwołał się do Komendanta Głównego Policji. Skarżący zarzucił, iż niesłuszna jest teoria organu Policji o możliwości efektywnego uprawiania strzelectwa sportowego i osiągania w tej dyscyplinie dobrych wyników bez własnej broni sportowej. Podniósł, iż nie jest domeną organu oceniać jakie wyniki powinien osiągać wnioskodawca aby uzasadnić potrzebę posiadania broni własnej. W jego ocenie osiągane wyniki pozwalają na przyjęcie, iż osiągnął najwyższy poziom umiejętności strzeleckich w grupie, co potwierdza także srebrna odznaka, którą ma prawo nosić. Podkreślił ,iż uczestnictwo w zawodach najwyższej rangi jest niemożliwe bez posiadania własnej broni. Brak własnej broni – zdaniem skarżącego – uniemożliwia praktycznie start w tego typu zawodach. W jego ocenie dalsze podnoszenie poziomu jego wyszkolenia sportowego jest niemożliwe bez posiadania własnej broni sportowej.

W wyniku rozpatrzenia odwołania Komendant Główny Policji wydał w dniu [...] czerwca 2008 r. decyzję nr [...], utrzymującą w mocy ww. decyzję Komendanta Policji w W. W uzasadnieniu decyzji organ II instancji – powołując się na zebrany w toku postępowania materiał dowodowy oraz na dyspozycję przepisu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji i orzecznictwo sądów administracyjnych – podniósł, iż okoliczności uzasadniające wydanie pozwolenia na broń sportową muszą być szczególne, wyróżniające osobę ubiegająca się o pozwolenie spośród innych osób znajdujących się w podobnej sytuacji i w sposób niekwestionowany potwierdzające potrzebę posiadania przez nią broni. Zdaniem Komendanta Głównego Policji okolicznościami uzasadniającymi wydanie przedmiotowego pozwolenia są w szczególności wybitne osiągnięcia w rywalizacji sportowej oraz duże zaangażowanie w sport strzelecki. Według organu odwoławczego w tym zakresie brane są pod uwagę liczba i ranga zawodów, ilość startujących zawodników i uzyskane lokaty. Mając na względzie w/w kryteria Komendant Główny Policji stwierdził, iż skarżący nie spełnia warunków na uzyskanie pozwolenia na broń. Zdaniem organu odwoławczego w toku postępowania skarżący nie przekonał organów obu instancji, iż należy do wyróżniających się członków klubu strzeleckiego ze względu na znaczące wyniki w uprawianej dyscyplinie sportu. Również jego aktywność sportowa w ocenie organu nie jest znacząca. Skarżący nie został zakwalifikowany do indywidualnego toku treningów strzeleckich co wiązałoby się z powołaniem do reprezentacji województwa czy kraju w zawodach sportowych. Komendant Główny Policji zwrócił ponadto uwagę, że sam fakt, iż strona skarżąca spełnia wymogi formalne określone ustawą o broni i amunicji, nie może być przesłanką wystarczającą do wydania pozwolenia na broń palną.

W dniu [...] lipca 2008 r. skarżący - działając za pośrednictwem organu odwoławczego - wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na ww. decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2008 r. Wnosząc o jej uchylenie i uchylenie decyzji poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, zarzucił naruszenie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji poprzez przyjęcie, że brak było przesłanek do wydania pozwolenia na broń do celów sportowych oraz naruszenie art. 80 kpa poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny materiału dowodowego. W uzasadnieniu wskazał, że uczestniczenie w zawodach rangi krajowej wymaga posiadania własnej broni. Nie jest bowiem możliwe dopasowanie w trakcie zawodów broni do konkretnego zawodnika. W ocenie skarżącego przesłanka osiągania wybitnych wyników sportowych nie powinna być uznawana przez organ za podstawę do wydania decyzji dotyczącej udzielenia pozwolenia na broń sportową. Podkreślił, iż spełnia wymogi określone w uchwale Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego z 19 listopad 2005 r. uprawniające do otrzymania zaświadczenia w sprawie uzyskania indywidualnego pozwolenia na posiadanie broni.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji, wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

W piśmie z dnia [...] listopada 2008 r. skarżący podniósł, iż istnieje po jego stronie szczególne uzasadnienie oraz rzeczywista potrzeba posiadania broni palnej sportowej. Są nimi uprawianie strzelectwa sportowego, ponad 10 letnie członkowstwo w klubie sportowym, a także wielokrotne osiąganie bardzo dobrych oraz wybitnych wyników punktowych. Skarżący podkreślił, iż organ pominął fakt startów przez skarżącego takzę w zawodach w klubach innych niż macierzysty.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej także p.p.s.a.).

W ocenie Sądu analizowana pod tym kątem skarga Ł. U. zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2008 r., jak również utrzymana nią w mocy decyzja Komendanta Policji z dnia [...] kwietnia 2007 r. - naruszają prawo w stopniu uzasadniającym ich uchylenie.

Wydając przedmiotowe decyzje w zakresie odmowy wydania stronie skarżącej pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej organy Policji obu instancji dopuściły się naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, a w szczególności art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a., a także art. 107 § 3 k.p.a. – poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla prawidłowego i pełnego rozstrzygnięcia sprawy oraz dokonanie dowolnej oceny dowodów, bez wyraźnego wskazania przyczyn nieuwzględnienia twierdzeń i zarzutów strony skarżącej.

Tym samym organy administracji rozstrzygające w niniejszej sprawie dopuściły się istotnego naruszenia przepisu art. 8 k.p.a. i wyrażonej w nim zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa.

Naruszenie wspomnianych przepisów procedury administracyjnej mogło mieć – w ocenie Sądu - istotny wpływ na ostateczny wynik sprawy, a więc stanowiło dostateczną podstawę prawną do uchylenia przez sąd administracyjny zaskarżonej decyzji Komendanta Głównego Policji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Organy Policji obu instancji wydając sporne decyzje administracyjne dopuściły się przede wszystkim istotnej obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji – polegającej na błędnej ich wykładni z zastosowaniem dodatkowego, pozaustawowego i dowolnie rozumianego przez te organy kryterium "ponadprzeciętnych wyników sportowych".

Należy zauważyć, iż zgodnie z materialnoprawną podstawą obu zaskarżonych decyzji, tj. przepisem art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Z kolei przepis art. 10 ust. 3 pkt 3 cyt. ustawy stanowi, iż pozwolenie na broń może być wydane w szczególności w celach sportowych.

Z brzmienia dyspozycji przepisu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji wynika, iż organy Policji mają obowiązek (vide: "organ Policji wydaje") wydać pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności faktyczne, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie, pod warunkiem, że w sprawie nie zachodzą ustawowe przeciwwskazania, o których mowa w art. 15 cyt. ustawy.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego organy Policji nie mogą więc kierować się swobodnym uznaniem przy wydawaniu przedmiotowych pozwoleń, mają natomiast prawo swobodnej oceny materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.), przy ustalaniu, czy sytuacja faktyczna ubiegającego się o pozwolenie uzasadnia jego wydanie.

Niewątpliwie z treści obowiązujących przepisów prawa nie można – zdaniem Sądu – wywodzić prawa obywateli do posiadania broni, gdyż prawo to nie zostało zaliczone do wolności i praw osobistych obywatela w świetle Konstytucji RP. Wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej musi być więc w każdym indywidualnym przypadku uzasadnione szczególnymi okolicznościami faktycznymi, przy czym nie mogą to być okoliczności subiektywne, lecz obiektywnie istniejące.

Należy podnieść, iż sam ustawodawca wskazał w sposób przykładowy w art. 10 ust. 3 ustawy takie okoliczności, które uzasadniają przyznanie pozwolenia na broń, wymieniając wśród tych przykładów posiadanie broni w celach sportowych (art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy).

Mając powyższe na względzie należy uznać, iż okolicznością uzasadniającą, w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, przyznanie pozwolenia na broń jest czynne uprawianie sportu strzeleckiego, wyrażające się m.in. w udziale w dostępnych zawodach sportowych (tak m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie /w:/ wyroku z dnia 16 października 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 1570/07).

Niewątpliwie przyjąć należy, iż okolicznością uzasadniającą, w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, przyznanie pozwolenia na broń sportową nie jest uprawianie sportu strzeleckiego przy jednoczesnym uzyskiwaniu wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych, albowiem uzyskiwanie tylko takich szczególnych wyników w sportach strzeleckich jest dodatkowym, pozaustawowym kryterium przyznawania tego prawa.

Stanowisko takie wyraził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 lipca 2007 r., sygn. akt II OSK 1082/06 (nie publik.).

W orzeczeniu tym Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że z żadnego przepisu ustawy o broni i amunicji nie wynika, iż tylko osiąganie wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych uzasadnia przyznanie pozwolenia na posiadanie broni. Prawo do broni nie jest bowiem – jak wskazał NSA – nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe. Natomiast przyznanie prawa do broni indywidualnej może właśnie służyć podniesieniu jego kwalifikacji sportowych.

Skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zaprezentowane w powołanym wyżej wyroku z dnia 26 lipca 2007 r. Wskazywanie przez organy Policji, iż kryterium wyróżniającym daną osobę, uzasadniającym przyznanie pozwolenia, jest osiąganie znaczących wyników w rywalizacji sportowej przez np. wybitnych zawodników – nie znajduje uzasadnienia w przepisie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji.

Zdaniem Sądu uznać należy, iż aprobata zaskarżonych rozstrzygnięć prowadziłaby przede wszystkim do przyznania organom Policji możliwości pozaustawowego i dowolnego ustalania kryterium "ponadprzeciętnych wyników sportowych", bowiem nie zostało skonkretyzowane, jakie wyniki i w jakiej rangi zawodach uzyskiwane uzasadniają przyznanie pozwolenia na broń. Mogłoby to również prowadzić w wielu przypadkach do naruszenia zasady równości obywateli wobec prawa (tak również: J. Paśnik /w:/ Glosie do wyroku NSA z dnia 26 lipca 2007 r., sygn. akt II OSK 1082/06, ZNSA z 2008 r., nr 2, s. 166).

Zgodzić się należy z organami Policji, iż prawo do legalnego posiadania broni jest ściśle reglamentowane i tylko wykazanie istnienia po stronie wnioskodawcy szczególnych okoliczności, odróżniających go od ogółu obywateli, uzasadnia jego przyznanie.

Niemniej jednak – wbrew twierdzeniom organów administracji – w przypadku skarżącego taką okolicznością szczególną w rozpatrywanej sprawie jest fakt uprawiania przez niego w sposób zorganizowany sportu strzeleckiego w ramach Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego i C. Wskazać należy, iż skarżący legitymuje się patentem strzeleckim i bierze czynny udział w zawodach strzeleckich, osiągając w nich wyniki, które w ocenie zarówno PZSS, jak i władz klubu strzeleckiego uzasadniają wystąpienie o pozwolenie na indywidualną broń palną do celów sportowych.

Ocena, czy w konkretnym przypadku występują szczególne okoliczności faktyczne należy do organów Policji, a więc nie sposób podważać wyłącznej kompetencji tych organów do rozstrzygania w zakresie wydawania pozwoleń na broń. Niemniej jednak Sąd zobowiązany jest skontrolować, czy ocena organów Policji nie ma cech dowolności oraz czy przy wydaniu decyzji nie zostały naruszone przepisy postępowania administracyjnego.

Zdaniem Sądu organy obu instancji całkowicie dowolnie, z naruszeniem art. 80 k.p.a., przyjęły, iż dotychczasowy sposób uprawiania strzelectwa sportowego i osiągane wyniki w zawodach nie uzasadniają potrzeby posiadania przez stronę skarżącą własnej broni, z uwagi na możliwość dalszego uprawiania strzelectwa przy wykorzystaniu broni klubowej.

W ocenie Sądu należy stanowczo podnieść, iż niezależnie od kwestii wspomnianego wcześniej zakazu stosowania niedozwolonych, pozaustawowych przesłanek, organy Policji - uzasadniając swoje decyzje - winny dostatecznie jasno wyjaśniać wszelkie kryteria, jakimi kierują się przy podejmowaniu decyzji odmawiającej udzielenia stosownego pozwolenia na broń. Nie można akceptować sytuacji, w której organy Policji posługują się niezdefiniowanymi pojęciami pozaustawowymi takimi, jak np. "intensywne" uprawianie sportów strzeleckich, czy też osiąganie "znaczących wyników" przez "wybitnego zawodnika", bez jednoczesnej próby skonkretyzowania tych pojęć i kryteriów.

Ponadto należy zauważyć, że aby rozstrzygnięcia organów Policji ocenić w sposób prawidłowy, Sąd musi dysponować stanowiskiem tych organów zawierającym odniesienie do wszystkich istotnych elementów (przesłanek) podnoszonych w toku postępowania przez skarżącego, a dotyczących przede wszystkim wskazywanych przez stronę dowodów świadczących o dotychczasowym sposobie uprawiania przez skarżącego sportu strzeleckiego.

Organ orzekający o wykluczeniu możliwości uzyskania prawa do indywidualnej broni ma obowiązek wszechstronnego wyjaśnienia sprawy i wykazania w motywach decyzji, że podmiot wnioskujący nie należy do kategorii osób wymienionych w przepisie art. 10 ust. 1 w zw. z ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji.

Należy zauważyć, iż sąd administracyjny nie czyni własnych ustaleń w sprawie, a jedynie ocenia zaskarżony akt pod względem jego zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi. Taka kontrola jest jednak możliwa tylko w warunkach wyczerpującego dokonania przez organ administracji publicznej ustaleń faktycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie doszedł do przekonania, że uzasadnienie obu zaskarżonych decyzji nie spełnia wymogów stawianych przez normę proceduralną zawartą w przepisie art. 107 § 3 k.p.a., albowiem pisemne motywy rozstrzygnięć organów Policji nie zawierają pełnych wyjaśnień i oceny wszystkich okoliczności branych pod uwagę przy odmowie udzielenia stronie skarżącej pozwolenia na broń palną do celów sportowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł, jak w pkt 1 sentencji wyroku, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w pkt 2 zgodnie z art. 152 p.p.s.a., zaś o kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt