![]() |
Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami, Ruch drogowy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę, III SA/Łd 66/08 - Wyrok WSA w Łodzi z 2008-08-28, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
III SA/Łd 66/08 - Wyrok WSA w Łodzi
|
|
|||
|
2008-02-11 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi | |||
|
Janusz Furmanek Krzysztof Szczygielski /przewodniczący/ Małgorzata Łuczyńska /sprawozdawca/ |
|||
|
6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami | |||
|
Ruch drogowy | |||
|
Samorządowe Kolegium Odwoławcze | |||
|
Oddalono skargę | |||
|
Dz.U. 2005 nr 108 poz 908 art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. c, art. 124 ust. 1 pkt 3 Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym - tekst jednolity Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 105 par. 1, art. 138 par. 1 pkt 2 Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity |
|||
Sentencja
Dnia 28 sierpnia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski Sędziowie Sędzia NSA Janusz Furmanek Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska (spr.) Protokolant asystent sędziego Tomasz Godlewski po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2008 roku na rozprawie sprawy ze skargi G. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami i umorzenia postępowania I instancji 1. oddala skargę; 2. przyznaje radcy prawnemu S. S. prowadzącemu Kancelarię Radcy Prawnego w Ł. przy ul. [...] kwotę 292,80 (dwieście dziewięćdziesiąt dwa i 80/100) złote obejmującą podatek od towarów i usług oraz kwotę 17,00 (siedemnaście) złotych jako opłatę skarbową od pełnomocnictwa, łącznie kwotę 309,80 (trzysta dziewięć i 80/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu G. G. z urzędu i nakazuje wypłacić powyższą kwotę radcy prawnemu S. S. z funduszu Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. |
||||
Uzasadnienie
III SA/Łd 66/08 UZASADNIENIE W dniu 23 stycznia 2007 roku do Starostwa Powiatowego w P. wpłynęło skierowanie na badanie psychologiczne nr [...] wystawione przez Komendanta Powiatowego Policji w P. w związku z faktem, że G. G. był sprawcą wypadku drogowego, w którym był zabity lub ranny. Starostwo Powiatowe w P. wszczęło z urzędu postępowanie w sprawie cofnięcia G. G. uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi w zakresie prawa jazdy kategorii B, ze względu na niepoddanie się badaniu psychologicznemu i pismem z dnia 28 lutego 2007 roku poinformowało o tym fakcie stronę, wzywając ją jednocześnie do złożenia ewentualnych wyjaśnień co do przedmiotu wszczętego postępowania. W odpowiedzi, G. G. pismem z dnia 13 marca 2007 roku poinformował, że z zachowaniem terminu przewidzianego prawem złożył odwołanie od ww. skierowania do Komendanta Wojewódzkiego Policji i w związku z tym wnosi o zawieszenie postępowania wszczętego przez Starostę [...]. Starosta [...] uwzględnił powyższy wniosek i postanowieniem z dnia [...] zawiesił przedmiotowe postępowanie. Komendant Wojewódzki Policji w Ł. po rozpoznaniu odwołania uchylił zaskarżone skierowanie w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Następnie Komendant Powiatowy Policji w P. w dniu 14 maja 2007 roku ponownie podjął decyzję o skierowaniu strony na badanie psychologiczne. W wyniku wniesionego przez stronę odwołania, Komendant Wojewódzki Policji decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy decyzję Komendanta Powiatowego Policji w P. z dnia [...]. W dniu [...] Starosta [...] podjął z urzędu postępowanie w sprawie cofnięcia G. G. uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi w zakresie prawa jazdy kategorii B, ze względu na niepoddanie się badaniu psychologicznemu. Decyzją z dnia [...] Starosta [...] cofnął G. G. uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi oraz nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podał, że przedmiotowa decyzja jest konsekwencją bezskuteczności skierowania na badania psychologiczne [...], orzeczonego wobec strony przez Komendanta Powiatowego Policji w P.. Organ I instancji powołał się na art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. c) ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz.U. z 2005 roku, Nr 108, poz. 908 ze zm.). Odwołanie od powyższej decyzji wniósł G. G.. W treści odwołania strona podniosła szereg argumentów odnoszących się do przesłanego przez organ I instancji żądania zwrotu prawa jazdy. Jednocześnie wskazał, że w dniu 29 października 2007 roku poddał się badaniom psychologicznym, a wynik tego badania - orzeczenie psychologiczne nr [...], przedstawił w organie I instancji. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...] uchyliło zaskarżona decyzję w całości oraz umorzyło postępowanie pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że skierowanie na badanie psychologiczne wydane w dniu 14 maja 2007r. przez Komendanta Powiatowego Policji w P. było decyzją ostateczną. A zatem, Starosta [...] stwierdziwszy, że strona nie wywiązała się z obowiązku nałożonego ww. decyzją i nie poddała się badaniu psychologicznemu w trybie art. 124 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, miał wszelkie podstawy do wydania zaskarżonej decyzji. Ponadto Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. podkreśliło, że organ odwoławczy obowiązany jest uwzględnić zmiany stanu faktycznego, jakie zaszły w sprawie w okresie między wydaniem decyzji I instancji i II instancji. G. G. wnosząc odwołanie od zaskarżonej decyzji wskazał, iż w dniu 29 października 2007 roku poddał się badaniom psychologicznym, a wynik tego badania został przedstawiony w organie I instancji. W aktach sprawy znajduje się zarówno pismo Starosty [...] z dnia 29 października 2007 roku potwierdzające powyższy stan rzeczy, jak i kserokopia orzeczenia psychologicznego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. stwierdziło, że ustała przesłanka określona w art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. c) ustawy Prawo o ruchu drogowym, będąca podstawą wydania zaskarżonej decyzji, a zatem prowadzenie dalszego postępowania uznać należy za bezprzedmiotowe. W skardze na powyższe rozstrzygnięcie G. G. wskazał, że wnosi o rozpatrzenie sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, mimo, że w istocie decyzja organu odwoławczego jest dla niego korzystna. Wskazał, że zaskarżona decyzja nie odnosi się do podnoszonych przez niego w toku postępowania argumentów dotyczących braku staranności i nieprawidłowości w pismach Starostwa Powiatowego w P. W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jej odrzucenie względnie o jej oddalenie. W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. skarga winna podlegać odrzuceniu, bowiem skarżący nie wskazał jakie to naruszenie prawa czy też interesu prawnego miało miejsce przy wydaniu decyzji. Alternatywnie wnioskując o oddalenie skargi Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. podniosło, że nawet gdyby uwzględnić wskazane przez stronę nieścisłości to i tak nie wywołują one skutków prawnych, bowiem decyzja została wyeliminowana z obrotu prawnego. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje: Skarga nie jest uzasadniona. Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Natomiast, w myśl art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie: 1. uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi: a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy; 2. stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach; 3. stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach. Z wymienionych przepisów wynika, iż sąd bada legalność zaskarżonej decyzji pod kątem jej zgodności z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Przeprowadzając taką kontrolę, sąd zgodnie z art. 134 § 1 powołanej ustawy nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Może więc dokonać oceny zaskarżonej decyzji także w innym zakresie niż zakres, w jakim zakwestionowała decyzję strona skarżąca. W pierwszej kolejności odnieść się należy do najdalej idącego wniosku organu dotyczącego odrzucenia skargi. Stosownie do treści art. 57 § 1 pkt 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego. Nie oznacza to jednak, że niespełnienie tego wymagania skutkować musi odrzuceniem skargi, bowiem wszystkie wymogi wskazane w cytowanym przepisie art. 57 § 1 ustawy mają charakter braków formalnych, do których uzupełnienia w zakreślonym terminie wzywa się stronę. Dopiero ich nieuzupełnienie może stanowić podstawę do odrzucenia skargi (art. 58 § 1 pkt 3 ustawy). Jednakże w niniejszej sprawie Sąd stwierdził, że skarżący dopełnił wymogu wynikającego z przepisu art. 57 § 1 pkt 3 ustawy, w sposób wyraźny wskazując, że powodem wniesienie skargi jest nieuwzględnienie przez organ odwoławczy istoty sprawy, a więc nieścisłości kolejnych pism Starostwa Powiatowego w P., a także niestarannego wypełnienia załącznika do decyzji. Przechodząc do oceny zarzutów strony skarżącej wskazać na wstępie należy, że stosownie do treści art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. c) ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz.U. z 2005 roku, Nr 108, poz. 908 ze zm.) decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym wydaje starosta w razie niepoddania się badaniu psychologicznemu w trybie określonym w art. 124 ust. 1 pkt 2 lub 3. Zgodnie zaś z treścią art. 124 ust. 1 pkt 3 ustawy, badaniu psychologicznemu przeprowadzanemu w celu orzeczenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem podlega kierujący będący sprawcą wypadku drogowego, w którym jest zabity lub ranny. Poza sporem w niniejszej sprawie jest, że skierowanie skarżącego na badania psychologiczne z dnia [...] nosi walor ostateczności – decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...], a następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi prawomocnym wyrokiem z dnia 7 lutego 2008 roku oddalił skargę. Dla zastosowania zatem przepisu art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. c) ustawy Prawo o ruchu drogowym, konieczne jest wcześniejsze ustalenie, czy strona wywiązała się z obowiązku nałożonego na nią na mocy ostatecznego skierowania na badania psychologiczne. Nie ulega wątpliwości, że w dniu wydawania decyzji przez organ I instancji strona nie poddała się we właściwej jednostce stosownym badaniom. Okoliczność ta nie jest przez stronę kwestionowana, natomiast jak wynika z akt sprawy strona została poddana badaniu psychologicznemu w dniu 29 października 2007 roku, a zatem już po wydaniu decyzji organu I instancji będącej przedmiotem odwołania. Jak słusznie podkreślił organ II instancji, w doktrynie i orzecznictwie nie ma wątpliwości co do tego, iż organ wydający decyzję administracyjną jest obowiązany uwzględnić stan faktyczny ustalony w chwili wydania decyzji. Odnosi się to nie tylko do organu orzekającego w I instancji, ale również do organu wydającego decyzję w postępowaniu odwoławczym. Przepis art. 138 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz.U. z 2000 roku, Nr 98, poz. 1071 ze zm.) – zwanej dalej k.p.a., ukształtował postępowanie przed organem odwoławczym jako postępowanie merytoryczne. Do postępowania tego mają odpowiednie zastosowanie przepisy o postępowaniu przed organami I instancji (art. 140 k.p.a.). Z tych powodów organ odwoławczy jest obowiązany uwzględnić zmiany stanu faktycznego, jakie zaszły w sprawie w okresie między wydaniem decyzji I instancji i II instancji. Pogląd taki znajduje potwierdzenie chociażby w powołanym przez organ wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lutego 1994 roku, sygn. akt SA/Wr 1891/93 (publ. ONSA z 1995 roku, Nr 2, poz. 64). Nie ulega zatem wątpliwości, że organ odwoławczy w sposób prawidłowy dostrzegł konsekwencję zmiany stanu faktycznego sprawy jaka zaszła w toku postępowania. Stosownie do treści art. 105 § 1 k.p.a., gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania. Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi art. 105 § 1, oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Bezprzedmiotowość postępowania wynikać będzie z kilku różnych przyczyn, które można podzielić na podmiotowe oraz przedmiotowe. Przyczyny te mogą powstać na skutek faktów naturalnych lub na skutek zdarzeń prawnych. Przedmiotem postępowania toczącego się przed Starostą [...], a następnie przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym w Ł. była kwestia cofnięcia G. G. uprawnień do kierowania pojazdami ze względu na niepoddanie się przez niego badaniu psychologicznemu. W sytuacji, gdy skarżący poddał się stosownemu badaniu, odpadła przesłanka wydania rozstrzygnięcia we wskazanym wyżej zakresie. W toku postępowania zaistniała zatem okoliczność faktyczna, która spowodowała, że brak jest przedmiotu materialnego stosunku prawnego, a skutkiem tegoż braku jest konieczność umorzenia postępowania. Zaznaczyć przy tym należy, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. działając jako organ odwoławczy uprawnione było do podjęcia rozstrzygnięcia jedynie w oparciu o katalog rozstrzygnięć wskazany w przepisie art. 138 k.p.a., dlatego też jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazano przepis art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 105 § 1 k.p.a. W świetle powyższych rozważań, na uwzględnienie nie zasługują zarzuty podnoszone przez stronę. Sąd jako zbędne ocenia odnoszenie się przez organ odwoławczy do zarzutów niestaranności czy niekonsekwencji w postępowaniu organu I instancji, w sytuacji gdy decyzja tego organu została uchylona, a postępowanie w sprawie umorzone, z powodów wskazanych wyżej. Na aprobatę zasługuje stanowisko organu, że wobec wyeliminowania decyzji organu I instancji z obrotu prawnego i umorzenia postępowania, wszelkie uchybienia nie mogą wywołać skutków prawnych i pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie. Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd skargę oddalił. O kosztach orzeczono stosownie do art. 250 ustawy. TG |