Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Dorota Dąbek (spr.) Sędziowie WSA Halina Jakubiec WSA Janusz Kasprzycki Protokolant Bernadetta Szczypka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lutego 2010 r. sprawy ze skargi M. T. na decyzję Wojewody z dnia 5 czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wymeldowania uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji

wyroku WSA w Krakowie z dnia 10 lutego 2010r.

W dniu 11 sierpnia 2008r. wpłynął do Urzędu Miasta wniosek M. T. o wymeldowanie J. P. z pobytu stałego z lokalu mieszkalnego nr [...] przy ul. A w K., w którym oświadczył, iż jest współwłaścicielem budynku przy ul. A, a podczas swoich wizyt w lokalu nr [...] (w latach 2006-2007) nigdy nie zastał w nim J. P.

Decyzją z dnia [...] 2008r., nr [...] Prezydent Miasta odmówił wymeldowania J. P. z pobytu stałego z lokalu nr [...] przy ul. A w K. Organ wskazał, że w dniu 29 sierpnia 2008r. przesłuchano w charakterze pełnomocnika strony żonę J. P. – B. P., która wyjaśniła do protokołu, iż jej mąż zamieszkuje w lokalu przy ul. A w K., posiada do niego swobodny dostęp, posiada w nim rzeczy osobiste i ponosi koszty związane z jego utrzymaniem i od wielu lat lokal ten jest jego jedynym centrum spraw życiowych, a wszelkie twierdzenia M. T. dotyczące nieobecności jej męża w przedmiotowym lokalu są nieprawdziwe. W toku prowadzonego postępowania wyjaśniającego organ przesłuchał także w charakterze strony M. T., który w dniu 4 września 2008r. wyjaśnił do protokołu, iż nigdy nie zamieszkiwał w kamienicy przy ul. A w K. i nie posiada wiedzy na temat aktualnego miejsca pobytu J. P., a wiedzę na temat niezamieszkiwania przez J. P. w w/w lokalu posiada, gdyż w latach 2001-2007 odwiedzał przedmiotowy lokal wspólnie z A. R. i w trakcie tych odwiedzin nigdy nie zastał w przedmiotowym lokalu J. P. W toku prowadzonego postępowania przesłuchano również w charakterze świadków E. K., B. A. oraz H. M. Osoby te, uprzedzone o odpowiedzialności karnej wynikającej z art. 233 kk zeznały do protokołu, iż z całą pewnością J. P. zamieszkuje, wspólnie z żoną i córką w lokalu przy ul. A w K. H. M. oraz E. K. potwierdziły fakt, iż w czasie dokonywania oględzin przedmiotowego lokalu w latach 2005-2008 J. P. był obecny w trakcie dokonywania czynności przez biegłych sądowych. W dniu 25 września 2008r. przesłuchano w charakterze świadka także A. R., który uprzedzony o odpowiedzialności karnej wynikającej z art. 233 Kk zeznał do protokołu, iż nie posiada wiedzy na temat okoliczności i faktów mogących mieć znaczenie w przedmiotowej sprawie meldunkowej, ponieważ od ok. 3 lat nie odwiedzał przedmiotowego lokalu. Z zeznań tych wynika, iż wiosną 2005r. w obecności biegłego sądowego dokonano oględzin lokalu przy ul. A w K. i w trakcie tych oględzin J. P. był obecny w przedmiotowym lokalu. W toku prowadzonego postępowania organ zlecił również przeprowadzenie kontroli dyscypliny meldunkowej w lokalu przy ul. A w K. Z informacji Komisariatu Policji z dnia 24 września 2008r. wynikało, iż J. P. zamieszkuje w przedmiotowym lokalu. Funkcjonariusze Policji zastali J. P. w przedmiotowym lokalu, a fakt jego zamieszkiwania potwierdzili lokatorzy kamienicy przy ul. A w K. W toku prowadzonego postępowania organ I instancji wezwał także w trybie art. 50 Kpa w charakterze świadka M. N., który jednak nie stawił się w Urzędzie w celu złożenia zeznań. Mając na uwadze całokształt zebranego materiału dowodowego organ orzekający odstąpił od jego ponownego wzywania uznając, iż zeznania świadka nie będą miały istotnego znaczenia przy merytorycznym rozstrzygnięciu przedmiotowej sprawy.

Na podstawie tak przeprowadzonego postępowania dowodowego organ I instancji nie dał wiary wyjaśnieniom M. T., iż J. P. nie zamieszkuje w lokalu przy ul. A w K. Z tego powodu organ ocenił, że J. P. nie kwalifikuje się do wymeldowania w drodze decyzji administracyjnej z w/w lokalu, gdyż lokalu tego nie opuścił w sposób dobrowolny i trwały.

Odwołanie od powyższej decyzji Prezydenta Miasta wniósł M. T. Zarzucił, że organ I instancji nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przed wydaniem decyzji nie wyczerpał wszystkich dowodów, które winien przeprowadzić i w ten sposób naruszył przepisy art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 Kpa. Nie wyjaśniono bowiem, czy J. P. mieszka w lokalu przy al. B w C., gdzie do 2007r. zameldowana była jego żona B. P. i przypuszczalnie mieszkał tam (i być może mieszka nadal) J. P. Zdaniem M. T. organ powinien był przeprowadzić dowód z wywiadu właściwego Komisariatu Policji dla ustalenia zamieszkiwania przez J. P. pod wyżej podanym adresem w C. M. T. zarzucił również naruszenie art. 89 § 1 Kpa poprzez zaniechanie przeprowadzenia rozprawy administracyjnej, czym uniemożliwiono aktywny udział stron i możliwość zadawania świadkom pytań.

W dniu [...] 2008r. Wojewoda wydał decyzję nr [...], którą uchylił decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] 2008r., nr [...] i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Zdaniem Wojewody postępowanie przed organem I instancji zostało przeprowadzone z naruszeniem przepisów art. 10 § 1, art. 28, art. 61 § 4 oraz art. 79 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że z przedłożonego do akt sprawy aktu notarialnego umowy sprzedaży (repertorium A Nr [...]) z dnia 25 sierpnia 2008r., jednoznacznie wynikało, iż J. T. sprzedał T. K. swoje udziały w nieruchomości przy ul. A w K. O ile jednak, zarówno M. T. jak i J. P. (reprezentowany przez B. P.) brali aktywny udział w prowadzonym przed organem I instancji postępowaniu, o tyle nowi współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości – M. Ś. oraz T. K. mimo faktu, iż od dnia 25 sierpnia 2008r. byli stronami w sprawie, do udziału w prowadzonym postępowaniu nie zostali dopuszczeni. Zatem w ocenie organu odwoławczego organ I instancji nie tylko naruszył przepis art. 61 § 4 Kpa, nie powiadamiając współwłaścicieli przedmiotowej kamienicy o wszczęciu postępowania o wymeldowanie J. P. z lokalu przy ul. A w K., ale także przepis art. 10 § 1 Kpa, bowiem nie zapewnił im czynnego udziału w postępowaniu, a przed wydaniem decyzji nie umożliwił im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Organ II instancji stwierdził, że organ pierwszoinstancyjny ponownie prowadząc postępowanie winien dopuścić do udziału w postępowaniu wszystkie strony, jak również powiadamiać je o wszelkich podejmowanych czynnościach w sprawie.

Wojewoda stwierdził również naruszenie art. 79 § 1 i 2 Kpa, gdyż organ I instancji wezwał powołanych świadków nie powiadamiając o tym stron postępowania, czym uniemożliwił im udział w przeprowadzeniu tego dowodu, a tym samym pozbawił ich możliwości zadawania świadkom pytań.

Decyzją z dnia [...] 2009r., nr [...] Prezydent Miasta, działając na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, ponownie odmówił wymeldowania J. P. z pobytu stałego w lokalu nr [...] przy ul. A w K. W uzasadnieniu wskazano, że w celu ustalenia okoliczności dotyczących obecnego miejsca zamieszkania J. P. w dniu 6 stycznia 2009r. w Urzędzie Miasta w Referacie Postępowań Meldunkowych przeprowadzono rozprawę administracyjną w toku której przesłuchano w obecności stron i ich pełnomocników: E. K., P. K. oraz H. M. W/w osoby, uprzedzone o odpowiedzialności karnej wynikającej z art. 233 Kk, potwierdziły fakt zamieszkiwania J. P. w lokalu przy ul. A w K. W toku prowadzonego postępowania organ zlecił również przeprowadzenie ponownej kontroli dyscypliny meldunkowej w lokalu przy ul. A w K. Z informacji Komisariatu Policji z dnia [...] lutego 2009r. wynika, iż J. P. zamieszkuje w przedmiotowym lokalu. Funkcjonariusze Policji zastali bowiem J. P. w przedmiotowym lokalu, a fakt jego zamieszkiwania potwierdzili lokatorzy kamienicy przy ul. A w K. Organ stwierdził zatem, że ze zgromadzonego w trakcie postępowania materiału dowodowego nie wynika, aby J. P. trwale i dobrowolnie opuścił lokal przy ul. A w K. W toku prowadzonego postępowania organ I instancji odstąpił od przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez M. T., tj. ponownego wezwania i przesłuchania w charakterze świadka M. N. oraz przeprowadzenie kontroli dyscypliny meldunkowej na terenie C. uznając, że w świetle całokształtu zebranego materiału dowodowego, jednoznacznie potwierdzającego fakt zamieszkiwania J. P. w przedmiotowym lokalu, przeprowadzenie tych dowodów byłoby bezcelowe i spowodowałoby jedynie przedłużenie postępowania administracyjnego.

Pismem z dnia 24 kwietnia 2009r. M. T. wniósł odwołanie od powyższej decyzji Prezydenta Miasta, zarzucając naruszenie art. 28 Kpa przez niepowiadomienie o toczącym się postępowaniu wszystkich współwłaścicieli budynku przy ul. A w K. M. T. podniósł, iż z rozdzielnika umieszczonego w zaskarżonej decyzji wynika, że decyzja ta została doręczona jemu, pełnomocnikowi J. P. oraz M. Ś. i T. K., co oznacza, że osoby te są stronami postępowania. Jednak jego zdaniem za strony postępowania należy również uznać E. K., P. K. i B. A., którzy są współwłaścicielami nieruchomości przy ul. A w K. Ponadto M. T. zarzucił organowi I instancji naruszenie art. 10 § 1 i 81 Kpa przez uniemożliwienie osobom, które winny być stroną postępowania, brania udziału w tym postępowaniu i wypowiadania się na temat przebiegu postępowania. Zarzucił także naruszenie art. 7, 77 § 1 kpa przez zaniechanie przeprowadzenia niezbędnych dowodów, to jest ponownego przesłuchania M. N. oraz przeprowadzenia kontroli dyscypliny meldunkowej w lokalu mieszkalnym w C., w którym przypuszczalnie mieszkał i mieszka J. P., oraz naruszenie art. 107 § 3 Kpa poprzez zaniechanie właściwego uzasadnienia wydanej decyzji.

W dniu 5 czerwca 2009r. Wojewoda wydał decyzję nr [...], którą utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] 2009r., nr [...]. Decyzja ta została wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006r. nr 139, poz. 993 z późn. zm.). W uzasadnieniu podniesiono, że organ odwoławczy badając niniejszą sprawę pod kątem opuszczenia przedmiotowego lokalu przez J. P., zgodził się ze stanowiskiem zajętym w tej kwestii przez organ I instancji i stwierdził, że w niniejszej sprawie taka sytuacja nie zachodzi, gdyż w/w w przedmiotowym lokalu przy ul. A w K. nadal zamieszkuje. Potwierdza to w pełni zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Z przeprowadzonej w dniu 6 stycznia 2009r. rozprawy administracyjnej jak i kontroli dyscypliny meldunkowej dokonanej przez Komisariat Policji jednoznacznie wynika bowiem, iż J. P. przebywa w miejscu pobytu stałego, to jest w lokalu przy ul. A w K. W świetle powyższych ustaleń nie można zatem uznać, by J. P. opuścił lokal przy ul. A w K. w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Organ odwoławczy podkreślił również, iż instytucja wymeldowania osoby z miejsca pobytu stałego w żadnym wypadku nie może być wykorzystywana do wyprowadzenia tej osoby z lokalu. Wymeldowanie nie jest bowiem tożsame z eksmisją i nie może zmuszać osoby do opuszczenia dotychczas zajmowanego lokalu. Dopóki J. P. będzie mieszkał w przedmiotowym lokalu – jego wymeldowanie nie będzie możliwe.

Odnoszą c się do zarzutów odwołania Wojewoda stwierdził, że żądanie przeprowadzenie dowodu w postaci dokonania kontroli dyscypliny meldunkowej w lokalu mieszkalnym w C. (w którym jakoby ma mieszkać J. P.) jest całkowicie nieuzasadnione i ma na celu spowodowanie wyłącznie nieuzasadnionego przedłużenia niniejszego postępowania administracyjnego w sytuacji, gdy w sposób bezsporny został ustalony fakt pobytu J. P. w lokalu przy ul. A w K. Tym bardziej, iż sam wnioskodawca w trakcie prowadzonego przed organem meldunkowym postępowania oświadczał, że nie posiada w chwili obecnej wiedzy na temat zamieszkiwania J. P. w przedmiotowym lokalu, zaś odnoszenie się do sytuacji z 2007r. (w kontekście ewentualnych zeznań na tę okoliczność M. N. – o co wnioskuje odwołujący się) jest bezzasadne, skoro organ administracji publicznej wydając decyzję w kwestii wymeldowania bierze pod uwagę stan faktyczny istniejący w dacie jej wydania, niezależnie od tego czy osoba wcześniej w lokalu tym zamieszkiwała czy też nie.

Organ odwoławczy podkreślił również, iż to czy strona tego postępowania chciała złożyć zeznania, a nie wyjaśnienia w niniejszej sprawie jest wyłącznie przejawem jej woli i korzystania z przysługujących jej praw w taki sposób jaki uzna za stosowne. Najistotniejsze jednakże dla organu meldunkowego jest to, by strona postępowania wiedziała o toczącym się postępowaniu, była zawiadamiana o wszystkich czynnościach podejmowanych przez organ oraz otrzymała decyzję, a nie została przy tej czynności pominięta. Organ II instancji stwierdził, że w przedmiotowej sprawie decyzja z dnia [...] 2009r., nr [...] została skierowana do wszystkich stron niniejszego postępowania i została przez te strony podjęta. Dlatego też organ odwoławczy nie znalazł podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Z powyższą decyzją nie zgodził się M. T. i pismem z dnia 25 czerwca 2009r. wniósł na nią skargę do sądu administracyjnego, domagając się stwierdzenia nieważności lub uchylenia decyzji organów I i II instancji. Zaskarżonej decyzji zarzucił rażące naruszenie prawa, a w szczególności art. 28 Kpa przez pominięcie jako stron postępowania wszystkich współwłaścicieli nieruchomości przy ul. A w K., a także naruszenie art. 7, 8, 10 § 1, 61 § 4, 77 § 1, 78 § 1 i 107 § 3 Kpa, przez nie objęcie postępowaniem wszystkich współwłaścicieli nieruchomości oraz przez pominięcie przeprowadzenia dowodu w przedmiocie kontroli dyscypliny meldunkowej w lokalu mieszkalnym położonym w C.

Uzasadniając swoje zarzuty skarżący podniósł, że Wojewoda w decyzji z dnia [...] 2008r. uchylającej decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] 2008r. wypowiedział się, iż w niniejszej sprawie stroną postępowania winni być wszyscy współwłaściciele nieruchomości przy ul. A w K. Natomiast z rozdzielnika zaskarżonej decyzji Wojewody z dnia 5 czerwca 2009r. wynika, że pominięci zostali współwłaściciele E. K., P. K., B. A. i J. T. Zdaniem skarżącego, pominięcie tych osób w postępowaniu winno skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta, a w każdym razie uchyleniem obu tych decyzji.

Skarżący podniósł również, iż postępowanie przeprowadzone zostało z naruszeniem przepisów regulujących zasady ogólne, w szczególności art. 7, 8 i 10 § 1 Kpa, albowiem pominięte zostały osoby będące współwłaścicielami, a także nie wyjaśniono wszechstronnie istoty sprawy. Część współwłaścicieli nie została powiadomiona o wszczęciu postępowania, co stanowi naruszenie przepisu art. 61 § 4 Kpa. Zdaniem skarżącego bezzasadnie odmówiono również przeprowadzenia dowodu z kontroli dyscypliny meldunkowej w lokalu mieszkalnym w C., gdyż w ten sposób możliwe byłoby ustalenie, że J. P. faktycznie mieszka w C., a nie w K., jak również ustalenie tego, że w K. jedynie pozoruje zamieszkiwanie chcąc utrzymać mieszkanie przy ul. A.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o oddalenie skargi. Organ podniósł, iż z akt sprawy wynika, że J. P. nie opuścił miejsca pobytu stałego i nadal w nim zamieszkuje. Okoliczność tę potwierdziły strony postępowania oraz przesłuchiwani w sprawie świadkowie, a ponadto potwierdzone to zostało wynikami kontroli dyscypliny meldunkowej. Nie można więc przyjąć, zdaniem organu, że nastąpiło opuszczenie lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Wojewoda podkreślił również, że wszystkie osoby wymienione w skardze, którym jakoby nie doręczono zaskarżonej decyzji, w toku postępowania oświadczyły, że nie chcą brać udziału w tym postępowaniu w charakterze strony. Stwierdził również, że zbędnym było przeprowadzenie dowodu z kontroli dyscypliny meldunkowej w mieszkaniu w C., skoro organ w sposób nie budzący wątpliwości ustalił, że centrum życiowe J. P. znajduje się w lokalu przy ul. A w K.

Na rozprawie w dniu 10 lutego 2010r. pełnomocnik uczestnika postępowania J. P. – B. P. podniosła, że jej mąż mieszka w przedmiotowym lokalu od ponad 60 lat i nigdy nie zmieniał miejsca zamieszkania, a po śmierci matki mieszka w tym lokalu wraz ze swoją żoną i córką. Podała również, że współwłaścicielami kamienicy przy ul. A są: E. K. i być może jej mąż A., T. i P. K. i być może ich rodziny, B. A. i M. T. Natomiast J. T. w sierpniu 2008r. sprzedał swój udział T. K. jego żonie M. Ś.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sadów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sąd administracyjny kontroluje działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Stosownie zaś do treści art. 134 i 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), sąd administracyjny dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji nie jest związany granicami skargi. Oznacza to, że jeżeli wydana w granicach sprawy której dotyczy skarga decyzja administracyjna narusza prawo w sposób określony w art. 145 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, podlega uchyleniu bez względu na to, czy skarga formułuje zarzuty o naruszeniu prawa.

W ocenie Sądu zaskarżona decyzja Wojewody oraz poprzedzająca ją decyzja Prezydenta Miasta wydane zostały z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wszczynając postępowanie w danej sprawie organy administracyjne są bowiem zobowiązane do ustalenia wszystkich osób będących stronami tego postępowania i do zapewnienia im czynnego w nim udziału. W niniejszej sprawie wymóg ten nie został przez organy administracyjne należycie spełniony.

Zgodnie z treścią art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), powoływanej dalej jako Kpa, stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Ze statusem "strony postępowania" wiążą się po pierwsze uprawnienia, które przepisy Kpa przyznają tym osobom, a po drugie - związane z nimi obowiązki organów administracyjnych. W szczególności organ ma obowiązek:

– w sposób należyty i wyczerpujący informować strony o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków (art. 9);

– zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań (art. 10 § 1);

– zawiadomić stronę o wszczęciu postępowania z urzędu lub na żądanie jednej ze stron (art. 61 § 4);

– zawiadomić stronę o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu ze świadków, biegłych lub oględzin oraz zapewnić jej udział w przeprowadzeniu dowodu, a także umożliwić zadawanie pytania świadkom, biegłym i stronom oraz składanie wyjaśnień (art. 79);

– przed rozprawą organ powinien wezwać strony do złożenia wyjaśnień, dokumentów i innych dowodów i do stawienia się na rozprawę osobiście lub przez przedstawicieli albo pełnomocników (art. 90 § 2 pkt 1);

– doręczyć stronie decyzję na piśmie, chyba że przepis stanowi, że może ona być ogłoszona ustnie (art. 109).

Jest to tylko przykładowe wyliczenie uprawnień strony i obowiązków organu, których szeroki katalog zawiera Kodeks postępowania administracyjnego.

Zdaniem organów obu instancji, w postępowaniu administracyjnym przeprowadzonym w niniejszej sprawie stronami byli M. T., B. P. (pełnomocnik J. P.), M. Ś. oraz T. K. i tylko tym osobom zostały doręczone decyzje administracyjne. Ponadto tylko te osoby zostały poinformowane o terminie rozprawy administracyjnej, która odbyła się w dniu 6 stycznia 2009r. w Urzędzie Miasta oraz o możliwości zapoznania się z aktami sprawy. Tymczasem stronami w niniejszym postępowaniu byli również pozostali współwłaściciele nieruchomości położonej w K. przy ul. A. Z akt sprawy wynika, że współwłaścicielami tej nieruchomości są M. T., E. K., P. K., T. K., M. Ś. i B. A. Nadto na rozprawie przez Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Krakowie w dniu 10 lutego 2010r. pełnomocnik uczestnika postępowania J. P. – B. P. wskazała, że współwłaścicielem może być również A. K. Organy obu instancji nie ustaliły więc w sposób prawidłowy kręgu stron niniejszego postępowania administracyjnego.

Z akt sprawy wynika, że organy administracyjne wiedziały, iż E. K., P. K. i B. A. również są współwłaścicielami w/w nieruchomości (wynika to z zeznań złożonych przez te osoby na rozprawie w dniu 6 stycznia 2009r.), ale uznały, że skoro osoby te nie chciały brać udziału w postępowaniu w charakterze strony, to nie trzeba im doręczać decyzji. Sąd zwraca jednak uwagę, że samo oświadczenie danej osoby, iż nie chce brać udziału w postępowaniu administracyjnym nie oznacza, że przestaje ona być stroną tego postępowania, i że organ jest zwolniony np. z obowiązku zawiadamiania jej o wszczęciu postępowania, czy też, że nie musi jej doręczyć wydanej decyzji. Osoby, które nie chcą brać udziału w postępowaniu administracyjnym, nadal są jego stronami, ale mogą nie korzystać z przysługujących im uprawnień. Natomiast organy administracyjne nadal są zobowiązane do wykonywania nałożonych na nie obowiązków w stosunku do tych stron.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że organy obu instancji prowadzące postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie nie zapewniły wszystkim jego stronom czynnego udziału w postępowaniu, czym naruszyły przytoczone powyżej przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Tego rodzaju uchybienia procesowe kwalifikowane być muszą jako mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, dlatego konieczne stało się uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy winny prawidłowo ustalić wszystkie strony postępowania i zapewnić im czynny udział w postępowaniu, zgodnie z treścią przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Dopiero uzyskane w prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym ustalenia faktyczne stanowić mogą podstawę do wydania decyzji administracyjnej rozstrzygającej niniejszą sprawą administracyjną.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.