Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Borowiecki, Sędziowie WSA Andrzej Góraj (spr.), Sławomir Antoniuk, Protokolant specjalista Elwira Sipak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 października 2017 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia "[...]" z siedzibą w W. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] grudnia 2016 r.

Przedmiotowa sprawa została zainicjowana wnioskiem S.[...] o udostępnienie informacji publicznej z [...] listopada 2016 r. W tym wniosku, S. [...] zwróciła się m. in. o przekazanie informacji, dotyczącej nagród, przyznanych pracownikom Ministerstwa Sprawiedliwości w okresie od 1 stycznia 2016r. do 21 listopada 2016r. poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty nagrody oraz uzasadnienia przyznania nagrody.

Rozpatrując sprawę po raz pierwszy, organ przekazał wnioskodawcy ogólną informację o wysokości wypłaconych nagród, odmówił natomiast wskazania danych osobowych nagrodzonych pracowników Ministerstwa Sprawiedliwości. Za podstawę odmowy wskazano art. 5 ust. 2 w zw. z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (j. t. Dz. U. z 2016 r. poz. 1764; w dalszej treści: u.d.i.p.) w zw. z art. 23 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (j. t. Dz. U. z 2015 r. poz. 2135 ze zm.), a także art. 111 i art. 221 § 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (j. t. Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.) w zw. z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (j. t. Dz. U. z 2014 r. poz. 1111 ze zm.).

Wnioskodawca nie zgodził się z decyzją organu. We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z [...] grudnia 2016 r. zarzucił wydanej decyzji naruszenie:

- art. 61 Konstytucji RP, poprzez zbyt daleko idące ograniczenie informacji o działalności władz publicznych i błędne uznanie dopuszczalności ograniczenia dostępu do informacji o nagrodach pracowników;

- art. 5 ust. 2 u.d.i.p. poprzez błędną wykładnię, prowadzącą do uznania, że ujawnienie informacji o nagrodach narusza prawa do prywatności osób zatrudnionych.

Minister Sprawiedliwości, rozpatrując sprawę ponownie, decyzją z dnia [...] stycznia 2017r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, ,ze wydatki poniesione ze środków publicznych na wypłatę nagród pracownikom Ministerstwa Sprawiedliwości stanowią informację o sprawie publicznej i ma do nich zastosowanie ustawa o dostępie do informacji publicznej. Sposób sformułowania wniosku (cyt. "podanie imienia, nazwiska, kwoty nagrody oraz uzasadnienia przyznania nagrody") nakazuje jednak przyjąć w ocenie organu, że zakres wniosku sięga dalej aniżeli tylko do informacji o wydatkach na utrzymanie etatów poszczególnych pracowników i obejmuje wgląd do indywidualnej sytuacji pracowniczej osób zatrudnionych w podległym Urzędzie.

Organ wskazał, ze aktualnie, w Ministerstwie Sprawiedliwości jest zatrudnionych ponad 800 osób. Zdecydowana większość z nich to członkowie korpusu służby cywilnej, którzy zajmują różnorodne stanowiska, w tym wspomagające, specjalistyczne i samodzielne. Stosunek pracy tych osób został uregulowany w ustawie z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (j. t. Dz. U. z 2014 r. poz. 1111 ze zm.). Pracownikami Ministerstwa Sprawiedliwości nic są natomiast sędziowie i referendarze sądowi, delegowani do wykonywania czynności administracyjnych w Urzędzie, których status został określony przez ustawę z 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (j. t. Dz. U. z 2015 r. poz. 133 ze zm.).

W ocenie organu, założenie wnioskodawcy, że poprzez sam fakt zatrudnienia w instytucji publicznej, określona osoba "funkcjonuje wyłącznie w sferze publicznej", bądź staje się osobą pełniącą funkcję publiczną i w związku z tym granice jej prawa do prywatności obejmują wyłącznie informacje intymne, nie jest prawidłowe. Interpretacja, jest w konkretnym przypadku uzależniona od sposobu sformułowania żądania przez wnioskodawcę. W niniejszej sprawie, jak wskazano na wstępie, wnioskodawca zwrócił się o udostępnienie imiennej listy pracowników.

Co istotne sam ustawodawca w ustawie o dostępie do informacji publicznej (art. 1 ust. 2), rozstrzygnął, że jej przepisy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji. To pozwala przyjąć, że prawo do informacji publicznej nie zostało ustanowione jako prawo bezwzględne i wiodące wobec innych praw podmiotowych.

Według autora decyzji, w niniejszej sprawie mamy do czynienia z przenikaniem się kilku reżimów dostępu do informacji. Nagroda jest zaś bezpośrednio związana ze stosunkiem pracy i jej przyznanie wynika z tego stosunku. Informacja o wysokości nagrody należy przy tym do informacji o majątku i sferze ekonomicznej pracownika. Organ nie udziela nagrody w ramach realizacji nałożonych ustawowo zadań publicznych, lecz ze względu na funkcję pracodawcy wobec podległego pracownika. Organ podkreślił, ze jego pracownicy pełnią wobec organu funkcję usługową, tj. stosownie do Statutu Ministerstwa Sprawiedliwości, zapewniają obsługę organu.

Z przedstawionych względów, pytanie o nagrodę przyznaną każdemu z pracowników z osobna wraz z indywidualnym umotywowaniem tej decyzji, należy rozpatrywać zarówno przez pryzmat ustawy o dostępie do informacji publicznej, ale także ustawy o służbie cywilnej, Kodeksu pracy i ustawy o ochronie danych osobowych. Każdy z tych aktów prawnych nakłada na organ określone obowiązki, które w niniejszej sprawie należy ze sobą pogodzić.

Z tego też względu, zarówno po raz pierwszy rozpatrując sprawę, jak i obecnie organ uznaje, że sposobem, który pozwala na działanie zgodne ze wszystkimi ustawowymi obowiązkami organu, jest udzielenie wnioskodawcy szczegółowej informacji o wydatkach poniesionych na etaty pracowników Ministerstwa Sprawiedliwości, przy jednoczesnym ograniczeniu dostępu do indywidualnych danych pracowniczych.

Organ uzupełniająco przywołał też wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 20 marca 2006 r. sygn. akt K 17/05.w którymTrybunał Konstytucyjny rozważał m. in. zagadnienie prawa do prywatności. Trybunał stwierdził, że podstawowy problem konstytucyjny dotyczy nie tyle pytania o samą dopuszczalność ingerowania w prywatność, ile o głębokość tej ingerencji. Trybunał uznał cyt. "prywatność może w pewnych sytuacjach być przedmiotem ingerencji dla ochrony dobra wspólnego, jednak wkraczanie w tę sferę, równiej tam, gdzie w wyraźny sposób styka się ona Ze sferę publiczną, musi być dokonywane w sposób ostrożny i wyważony.

Według organu bardzo istotnym, w kontekście przedmiotu niniejszej sprawy, jest również stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zawarte w prawomocnym wyroku z 5 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1585/14. Sąd rozstrzygnął sprawę, której przedmiotem był dostęp do informacji o "wysokości miesięcznych zarobków brutto sędziego Sądu Rejonowego (...)". Sąd uznał, że cyt. "(...) informacje o wysokości wynagrodzenia sędziego, jak też o jego nieobecności w pracy i przyczynach tej nieobecności, stanowią materię prywatności każdej osoby fizycznej, w tym także sędziego (...) przywileje i prawa konstytucyjne mogą na wzajem konkurować między sobą. W takiej zaś sytuacji niezbędne jest wyważenie tych przeciwstawnych sobie dóbr. Nie powinno bowiem dochodzić do sytuacji, gdy korzystanie z jednych uprawnień, narusza uprawnienia innych podmiotów. W sytuacji więc konfliktu pomiędzy prawem obywatelu do informacji publicznej a prawem do ochrony prywatności należałoby zastanowić się nad tym, czy istnieje możliwość pogodzenia tych uprawnień - inaczej rzecz ujmując - czy istnieje możliwość zabezpieczenia i respektowania praw obu stron sporu.

Stowarzyszenie [...] (dalej jako: "Stowarzyszenie") zaskarżyło w całości powyższą decyzję administracyjną, na mocy której utrzymano w mocy decyzję Ministra Sprawiedliwości z [...] grudnia 2016 r. nr [...] o odmowie udostępnienia informacji publicznej.

Wydanej decyzji Stowarzyszenie zarzucciło naruszenie

- art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), w zakresie w jakim przepis ten stanowi normatywną podstawę prawa do uzyskiwania informacji o działalności władz publicznych, poprzez błędne, bowiem zbyt daleko idące, ograniczenie na kanwie niniejszej sprawy,

- art. 61 ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, w zakresie w jakim owe przepisy konstytucyjne stanowią podstawę ograniczenia prawa do informacji publicznej, poprzez błędną wykładnię, polegającą na uznaniu dopuszczalności ograniczenia dostępności informacji o nagrodach przyznanych pracownikom Ministerstwa,

- art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 2058, dalej jako: "UDIP"), w zakresie w jakim przepis ten stanowi podstawę ograniczania dostępności informacji publicznej ze względu na ochronę prywatności osoby fizycznej, poprzez jego błędną wykładnię, prowadzącą do uznania, iż ujawnienie informacji o imionach i nazwiskach pracowników, którym przyznano nagrodę, narusza prywatność tych pracowników, a w konsekwencji także błędne zastosowanie art. 5 ust. 2 UDIP w niniejszej sprawie, 

-art.23 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 2135 ze zm.), poprzez błędne przyjęcie, że przepisy te stoją na przeszkodzie ujawnieniu żądanej przez Stowarzyszenie informacji,

-art. 11 i art. 22 § 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1505 ze zm.), poprzez błędne przyjęcie, że przepisy te stoją na przeszkodzie ujawnieniu żądanej przez Stowarzyszenie informacji,

-art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1111 ze zm.), poprzez błędne przyjęcie, że przepis ten znajdzie zastosowanie na kanwie niniejszej sprawy.

Stowarzyszenie wniosło o uchylenie zaskarżanej decyzji Ministra Sprawiedliwości oraz poprzedzającej jej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

W uzasadnieniu skargi wskazano, ze przytoczone przez organ przepisy ustawy o ochronie danych osobowych (art.23 ust. 1 i art. 36 ust. 1), Kodeksu pracy (art. 11 i art. 22 § 5) oraz ustawy o służbie cywilnej (art. 9 ust. 1) nie są adekwatne w niniejszej sprawie. Nie sposób z tych przepisów wyinterpretować normę prawną, zgodnie z którą nie można ujawnić żądanej przez Stowarzyszenie informacji. W związku z tym organ w sposób nieprawidłowy zastosował te przepisy i uznał, że są one relewantne w sprawie z wniosku S. [...].

W ocenie Stowarzyszenia ujawnienie informacji o nagrodach przyznanych pracownikom ministerstwa nie narusza ich prywatności, a zatem nie zachodzi podstawa do zastosowania przez organ normy wysłowionej w art. 5 ust. 2 UDIP. Informacja o przyznanych nagrodach nie ingeruje bowiem w sferę osobistą pracownika, a ma związek z okolicznościami wynikającymi ze stosunku służbowego.

Osoba, która wstępuje w sferę publiczną, musi liczyć się z tym, że informacje o jej publicznej działalności mogą się stać zainteresowaniem społeczeństwa oraz że informacje te będą stanowić informację publiczną (bowiem, zgodnie z art. 1 ust. 1 UDIP, staną się informacjami o sprawach publicznych). Z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku m.in. osób i podmiotów gospodarczych, które zawierają z podmiotami władzy publicznej umowy cywilnoprawne tudzież w sytuacji pracowników, którzy podejmują pracę w instytucjach publicznych. O ile więc informacje dotyczące sfery intymnej nie mogą zostać ujawniane, a informacje dotyczące sfery prywatnej mogą zostać ujawnione w niepełnym zakresie (tutaj znaczenie ma dystynkcja na osoby pełniące funkcje publiczne, wobec których zakres ochrony jest węższy niż w przypadku osób tych funkcji nie pełniących), o tyle informacje dotyczące sfery publicznej powinny zostać udostępnione. Do takiej konstatacji skłania istota prawa do informacji publicznej, którego przedmiotem jest zapewnienie uprawnionym zdobycie wiedzy o sprawach publicznych.

Nadto skarżący podniósł, że nagrody za szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej nie są przekazywane, zgodnie z obowiązującym prawem, ze względów np. na określoną trudną sytuację rodzinną określonego pracownika, ale ze względu na to, w jaki sposób pracuje, a ściślej - w związku z jego osiągnięciami w pracy zawodowej.

Ujawnienie informacji o nagrodach (imionach i nazwiskach pracowników, którym je przyznano, kwotach nagród oraz uzasadnieniu ich przyznanie) nie powoduje naruszenia prywatności pracowników ministerstwa, bowiem nie wkracza w jego sferę osobistą, intymną. Słowem - za sprawą ujawnienia tych informacji nie Stowarzyszenie nie uzyska jakichkolwiek informacji o prywatnym życiu nagrodzonych. Stowarzyszenie uzyska tylko wiedzę o tym aspekcie ich działania, który tyczy się sfery publicznej, w której i tak na co dzień występują. Stowarzyszenie nie uzyska, w szczególności, żadnych informacji o stanie zamożności (bowiem ujawnienie informacji o nagrodzie nie jest wystarczającą przesłanką do ujawnienia takich informacji), nie dowie się niczego o życiu prywatnym, rodzinnym, towarzyskim, personalnym.

Skarżący podkreślił, ze tak, jak osoba, która zawiera umowę z instytucją publiczną musi się liczyć z tym, że informacje o tej umowie będą jawne, tak osoba, która podejmuje prace w ministerstwie musi się liczyć z tym, że informację o jej pracy będą jawne i dostępne dla obywateli i obywatelek. W związku z tym obywatele i obywatele mają prawo wiedzieć kto pracuje w urzędzie miasta oraz czy otrzymał nagrodę. Nie ulega więc wątpliwości, że nagroda ma związek z publiczną sferą działalności pracownika, nie jest więc związana z jego sytuacją osobistą tudzież prywatną.

Ponadto, należy z naciskiem podkreślić, że przedmiotem złożonego wniosku w niniejszej sprawie nie było ujawnienie wynagrodzenia wypłacanego pracownikom, zaś ujawnienie informacji o nadzwyczajnej płatności. Ujawnienie informacji, objętych żądaniem, nie implikuje upublicznienia jakichkolwiek danych, które ingerowałyby w sferę osobistą tych osób tudzież które przekazywałyby informację o sprawach prywatnych (rodzinnych, intymnych, itd.) danej osoby. Informacja o pracownikach ministerstwa w zakresie, czy dostali oni nagrodę, czy też nie, dotyczy ich publicznej działalności i nie ma żadnego związku z ich prywatnym życiem. Nie można bowiem w ocenie skarżącego wykluczyć, że przyznawanie nagród w danym urzędzie nie jest skorelowane z określonymi osiągnięciami danej osoby, ale z innym względami i czynnikami pozaprawnymi, np. towarzyskie, polityczne, etc. Nikt inny jak społeczeństwo sprawujące społeczną kontrolę (co jest możliwe dzięki dostępności informacji) nie dokona zaś lepszej oceny tego, czy dana nagroda została w istocie przyznana za osiągnięcia w pracy zawodowej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

zgodnie z treścią przepisu art.1 par. 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr.153, poz.1269 z późn. zm.) Sąd Administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym. Oceniając przedmiotową decyzję według powyższych kryteriów, uznać należało, iż powinna zostać wyeliminowana z obrotu prawnego jako wadliwa.

W pierwszej kolejności wskazania wymagało to, iż nie jest sporne pomiędzy organem i stroną skarżącą, że przedmiotowa informacja jest informacją publiczną, albowiem co do zasady informacja o wysokości zarobków czy nagród osoby zatrudnionej przez podmiot publiczny stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 2058 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, również informacja o wydatkowaniu przez organ administracji publicznej środków publicznych. Z tych środków pochodzą m. in. wynagrodzenia a także nagrody osób zatrudnionych w organach administracji publicznej. Informacją publiczną jest zatem informacja o wydatkach podmiotu publicznego na nagrody dla pracowników. W tych ramach można żądać szczegółowych danych dotyczących wydatkowania środków publicznych na wynagrodzenia czy nagrody konkretnej grupy pracowników zatrudnionych na określonym stanowisku, a także pracownika, który jako jedyny zajmuje określone stanowisko w ramach struktury organizacyjnej podmiotu publicznego. Bez znaczenia dla uznania takich danych za informację publiczną pozostaje okoliczność, czy dotyczą one pracownika zatrudnionego na stanowisku pomocniczym związanym jedynie z obsługą urzędu, czy osoby pełniącej funkcję publiczną oraz wówczas, gdy żądana informacja pozostaje w związku z pełnieniem tej funkcji. To ma bowiem jedynie znaczenie dla zakresu ochrony wynikającej z art. 5 ust. 2 powołanej ustawy (por wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 grudnia 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 1282/16, dostępny w CBOSA).

Przedmiotem sporu natomiast jest to, czy organ zasadnie odmówił udostępnienia żądanej informacji, powołując się na potrzebę ochrony prawa do prywatności pracowników Ministerstwa.

Nie budzi wątpliwości, że w sytuacji, gdy żądana informacja publiczna dotyczy nagrody otrzymanej przez konkretnego pracownika wskazanego z imienia i nazwiska, dochodzi do kolizji dwóch konstytucyjnych praw jednostki, tj. prawa do prywatności i prawa do informacji publicznej.

W tej materii wypowiadał się już Trybunał Konstytucyjny, który przyjął, że możliwość ingerencji w prawo do prywatności ma znacznie szerszy zakres w stosunku do osób pełniących funkcje publiczne, niż do pozostałych osób. Trybunał nie wyłącza jednak a priori ochrony prywatności osób pełniących funkcje publiczne. Rozważając konstytucyjność wyłączenia, o którym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, Trybunał wskazał, że podstawowym problemem jest określenie związku między życiem prywatnym takiej osoby a działalnością publiczną. Jego istnienie oznacza, że informacja powinna się wiązać z funkcjonowaniem instytucji, w szczególności mogłaby mieć znaczenie dla ukształtowania się poglądu o sposobie jej funkcjonowania. Wskazuje się, że w każdym konkretnym przypadku należy ważyć obie chronione prawem wartości. Nie można przy tym przyjąć nieskrępowanej swobody interpretacyjnej. W każdym wypadku musi istnieć wyraźne powiązanie określonych faktów z życia prywatnego z funkcjonowaniem osoby, której dotyczą, w instytucji publicznej. Tylko wtedy więc, jeśli ujawnione zdarzenia oddziaływają na sferę publicznego funkcjonowania podmiotu, usprawiedliwiona będzie ingerencja w sferę życia prywatnego. Trybunał Konstytucyjny stoi jednocześnie na stanowisku, że wkraczanie w sferę prywatności, również tam, gdzie w wyraźny sposób styka się ona ze sferę publiczną, musi być dokonywane w sposób ostrożny i wyważony, z należytą oceną racji, które przemawiają za taką ingerencją. Mamy bowiem do czynienia z dobrami równorzędnymi. Ograniczenia dotyczące pewnych praw chronionych konstytucyjnie mogą być wprowadzane z uwagi na dobro wspólne. Do praw takich, zdaniem Trybunału, należy prawo do prywatności. Nie zawsze jednak dobro wspólne przeważa nad interesem indywidualnym (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05, OTK-A 2006 r. Nr 3, poz. 30). W niektórych sytuacjach ustawodawca w przepisach szczególnych nakazał wobec wybranych grup osób – funkcjonariuszy - ujawnienie statusu materialnego poprzez składanie różnego rodzaju oświadczeń majątkowych. W związku z tym w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że w stosunku do osób nieobjętych obowiązkiem ujawniania swoich dochodów prawodawca dopuszcza możliwość ograniczeń wynikających chociażby z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Uwzględniając powyższe uwagi, należy zatem wyodrębnić dwie grupy pracowników, których sytuacja prawna w zakresie prawa do ochrony informacji o ich wynagrodzeniach jest różna. Pierwsza grupa to pracownicy, którzy pełnią funkcję publiczną i w stosunku do których wyłączona jest w tym zakresie ochrona ich prywatności, jeżeli żądana informacja pozostaje w związku z pełnioną funkcją, o czym stanowi art. 5 ust. 2 u.o.d.i.p.

Drugą grupę stanowią natomiast pracownicy Ministerstwa, którzy nie pełnią funkcji publicznej i wobec których możliwe jest zastosowanie przepisów chroniących ich prawo do prywatności. Wobec tej grupy, rozważając możliwość udostępnienia informacji o nagrodach otrzymanych przez konkretnych pracowników, organ powinien każdorazowo analizować, czy jest ona niezbędna z punktu widzenia celów prawa do informacji publicznej, a także czy nie narusza godności i intymności osoby, której taka informacja dotyczy.

W nawiązaniu do powyższego zaznaczyć należy, iż ustawa o dostępie do informacji publicznej nie definiuje pojęcia "osoby pełniącej funkcje publiczne". W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, iż osobą pełniącą funkcje publiczne i mającą związek z pełnieniem takiej funkcji będzie każdy, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym, lub majątkiem Skarbu Państwa. Za pełniące funkcję publiczną uznać należy osoby, które wykonują powierzone im przez instytucje państwowe lub samorządowe zadania i przez to uzyskują znaczny wpływ na treść decyzji o charakterze ogólnospołecznym. Cechą wyróżniającą takie osoby jest posiadanie określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej (por. wyrok WSA w Gdańsku z 11 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 5/14; wyrok WSA w Krakowie z 26 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 663/14; wyrok WSA w Bydgoszczy z 16 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Bd 395/14, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

W niniejszej zaś sprawie organ odmowę udostępnienia żądanej informacji odniósł do wszystkich pracowników Ministerstwa podnosząc, ze pełnia oni wyłącznie funkcje usługowe. Tej tezy dotyczącej charakteru funkcji pełnionych przez osoby objęte wnioskiem , organ nie udowodnił jednak w żaden sposób, poprzestając jedynie na gołosłownych twierdzeniach. Nie przedstawił bowiem nawet listy stanowisk utworzonych w Ministerstwie a obsadzonych przez pracowników organu, ani zakresów obowiązków przypisanych do każdego z w/w stanowisk. Tym samym pozbawił Sąd administracyjny, jak też wnioskodawcę, możliwości weryfikacji poprawności podniesionych twierdzeń. Tut. Sąd nie dysponując zaś powyższymi danymi, nie jest w stanie zbadać, czy organ prawidłowo zakwalifikował osoby objęte wnioskiem do kategorii osób nie pełniących funkcji publicznych i przez to korzystających z ochrony przewidzianej przepisem art.5 ust.2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak było możliwości oceny poprawności skarżonej decyzji i zawartej w niej odmowy udostępnienia żądanej informacji.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ, będąc związany poglądem prawnym wyrażonym w uzasadnieniu niniejszego orzeczenia dokona analizy stanu faktycznego sprawy i podejmie działania stosowne do poczynionych ustaleń.