Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal, Sędzia WSA Iwona Tchórzewska, Protokolant Sekretarz sądowy Beata Skubis-Kawczyńska, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 3 lipca 2018 r. sprawy ze skargi M. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnienia diagnosty oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2017 r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej jako: organ odwoławczy), po rozpatrzeniu odwołania M. L. (dalej jako: skarżący), utrzymało w mocy decyzję Starosty [...] (organ I instancji) z dnia [...] września 2017 r., znak [...], w przedmiocie cofnięcia skarżącemu uprawnień diagnosty, nr [...]

Decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym:

W dniu [...] kwietnia 2017 r. do Starostwa Powiatowego w [...] wpłynęła skarga A. S. na uprawnionego diagnostę – skarżącego. W jej treści A. S. wyjaśnił, że w dniu [...] kwietnia 2016 r. zakupił samochód osobowy, którego pierwszego przeglądu w kraju dokonał skarżący. W przeprowadzonym badaniu technicznym błędnie określono rok produkcji samochodu osobowego oraz umieszczenie tabliczki znamionowej. W ocenie A. S. działanie diagnosty było celowe i ukierunkowane na zawyżenie wartości sprzedawanego pojazdu. Do pisma załączono kserokopie dokumentów potwierdzających stan faktyczny przedstawiony w skardze tj.: umowy kupna-sprzedaży z dnia [...] kwietnia 2016 r., dowodów rejestracyjnych pojazdu, zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu z dnia [...] lutego 2016 r. (wykonanym przez skarżącego), dokumentu identyfikacyjnego pojazdu z dnia [...] lutego 2016 r. (wystawionego przez skarżącego), dokumentu własności pojazdu w języku angielskim wraz z tłumaczeniem.

W odniesieniu do złożonej skargi, pismem z dnia [...] kwietnia 2017 r. skarżący złożył wyjaśnienia, podkreślając, że rok produkcji pojazdu został przyjęty w oparciu o dostępne w trakcie badania narzędzia i posiadane dokumenty. Wskazano, że ustaleń dokonywano również przy użyciu programu "Katalog AUTOVIN", który również wskazywał na rok produkcji auta – 2013. Wyjaśniono, że w trakcie badania dokonano odczytu danych technicznych pojazdu z tabliczki znamionowej znajdującej się na prawym słupku pojazdu. Jako załączniki do pisma skarżący złożył wydruki komputerowe z programu "Katalog AUTOVIN".

Pismem z dnia [...] maja 2017 r. Starostwo Powiatowe w [...] przekazało skargę na diagnostę do organu I instancji jako do podmiotu udzielającego uprawnień skarżącemu.

W dniu [...] maja 2017 r. organ I instancji wszczął z urzędu postępowanie w sprawie cofnięcia uprawnień diagnosty skarżącemu.

W dniu [...] sierpnia 2017 r. uzyskano ze Starostwa Powiatowego w [...] informacje dotyczące przeprowadzanych badań diagnostycznych przez skarżącego. Na podstawie przesłanej dokumentacji ustalono, że w odniesieniu do 15 pojazdów (na 21 sprawdzanych) nieprawidłowo ustalono rok produkcji pojazdów.

W dniu [...] września 2017 r. skarżący złożył wyjaśnienia, że rok produkcji ustala na podstawie informacji z części danego pojazdu, dokumentów pojazdu oraz programu AUTO-VIN. Podkreślił, że dostępne środki nie gwarantują ustalenia faktycznego roku produkcji, ale tylko te materiały są mu dostępne podczas przeprowadzania badania technicznego.

Decyzją z dnia [...] września 2017 r., znak [...], organ I instancji cofnął skarżącemu uprawnienia diagnosty nr [...]

Powołując się na art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1260 ze zm., dalej jako: p.r.d.) i art. 84 ust. 3 pkt 1-2, organ I instancji stwierdził, że nie znajduje podstaw, aby skarżący wykonywał obowiązki jako diagnosta. Podkreślono, że skarżący nierzetelnie wykonywał swoje obowiązki ustalając rok produkcji pojazdów zbyt pochopnie, wobec czego wystawiał zaświadczenia zawierające dane niezgodne ze stanem faktycznym. Wskazano, że zgodnie z art. 84 ust. 3 p.r.d. intencje i wina diagnosty poświadczającego nieprawdę nie mają wpływu na jego odpowiedzialność.

Skarżący nie zgadzając się z wydaną decyzją złożył odwołanie, w którym zarzucił:

I. naruszenie prawa materialnego tj. art. 84 ust. 3 p.r.d. poprzez niewłaściwe zastosowanie z uwagi na niewykazanie przez organ, przeprowadzenia badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania, bądź wydania zaświadczenia albo dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym albo przepisami;

II. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść wydanej decyzji tj.: art. 7 w zw. z art. 77 w zw. z art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., 1257 dalej jako: k.p.a.), art. 7 w zw. z art. 12 § 1 k.p.a., art. 8 i art. 89 § 2 k.p.a.

Organ odwoławczy nie podzielił stanowiska skarżącego i zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2017 r., nr [...], utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W ocenie organu odwoławczego, zaszły przesłanki do cofnięcia uprawnień diagnoście z uwagi na wydawanie zaświadczeń niezgodnych ze stanem faktycznym co zgodnie z art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. stanowi obligatoryjną przesłankę do cofnięcia uprawnień diagnosty.

Organ odwoławczy nie stwierdził naruszenia przepisów postępowania administracyjnego. Podkreślił, że brak uchybień we wcześniejszych kontrolach jest bez znaczenia w sprawie z uwagi na stwierdzenie wydania zaświadczeń niezgodnych ze stanem faktycznym. Na potwierdzenie swojego stanowisko wskazał wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 30 czerwca 2017 r., sygn. akt II GSK 3104/15, z dnia 12 stycznia 2012 r., sygn. akt II GSK 1395/10 i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 4 kwietnia 2017 r., sygn. akt III SA/Lu 3/17.

W ocenie organu odwoławczego odpowiedzialność diagnosty ma charakter obiektywny i bez znaczenia są powody leżące u podstaw wykrytych naruszeń. Przeprowadzenie dodatkowych dowodów z wydruków z programu AUTO-VIN nie było uzasadnione. Wyjaśniono, że w sprawie nie zaszły przesłanki do przeprowadzenia rozprawy administracyjnej z uwagi na okoliczność, że zebrany materiał był wystarczający do wydania decyzji, a także do przeprowadzenia dodatkowych dowodów z wydruków z programu AUTO-VIN.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej jej decyzji organu I instancji i zarzucił naruszenie:

- art. 6 k.p.a., poprzez wydanie decyzji z naruszeniem przepisów prawa materialnego i formalnego;

- art. 7 k.p.a. poprzez fakt, iż w toku postępowania organ nie stał na straży praworządności i nie podjął wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywatela, a mianowicie przez odmowę i nie wzięcie pod uwagę dowodów i okoliczności wskazujących na prawidłowe przeprowadzenie badań technicznych przez skarżącego;

- art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. poprzez niedokładne wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności faktu, iż w czasie przeprowadzania badania technicznego diagnosta nie ma dostępu do informacji na podstawie, których organ administracji ustala rok produkcji samochodu, takich jak udzielenie informacji przez producenta samochodu, w sytuacji gdzie w czasie badania technicznego diagnosta ma dostęp jedynie do tablicy znamionowej oraz do programu AUTO-VIN, który ustala rok produkcji samochodu na podstawie numeru VIN, oraz niedokładne wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności faktu, iż we wszystkich wykazanych w zaskarżonej decyzji piętnastu przypadkach, na podstawie dostępnego diagnoście w czasie badania programu weryfikacyjnego AUTO-VIN rok produkcji przedmiotowych samochodów był tożsamy z ustaleniami poczynionymi przez skarżącego w czasie badania technicznego, w sytuacji gdy dopiero po uzyskaniu szczegółowych danych od producentów poszczególnych marek samochodów pozwolił na zweryfikowanie roku produkcji pojazdu;

- art. 8 k.p.a. poprzez nie zrealizowanie obowiązku prowadzenia postępowania w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów państwa, a to poprzez uznanie, iż skarżący zbyt pochopnie dokonywał ustalenia roku produkcji samochodów, w konsekwencji czego wydawał zaświadczenia niezgodne ze stanem faktycznym w sytuacji gdzie na podstawie dostępnych danych, po dokonaniu szczegółowych oględzin pojazdów i ich części oraz doświadczenia zawodowego, a także dokumentów rejestracyjnych przedstawionych przez właściciela pojazdu skarżący prawidłowo określił rok produkcji pojazdów;

- art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji pomimo, iż została ona wydana z naruszeniem prawa, a mianowicie art. 84 ust. 3 p.r.d. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie manifestujące się w oparciu zaskarżonej decyzji oraz decyzji pierwszej instancji na ww. przepisie w sytuacji gdzie w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione przesłanki do jego zastosowania, albowiem organ administracji nie wykazał, żeby odwołujący przeprowadził badania techniczne niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania, bądź wydał zaświadczenia albo dokonał wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami oraz poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji pomimo, iż została ona wydana z naruszeniem prawa, tj. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. - w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach, załącznika nr 2 – instrukcja w sprawie czynności związanych z czasową rejestracją pojazdu z urzędu jego § 1 pkt. 3 (Dz. U. z 2016 r., poz. 1088 ze zm. dalej jako: "rozporządzenie MI") poprzez przyjęcie, że w czasie przeprowadzania badania diagnosta ma możliwość zwrócenia się do producenta pojazdu o nadesłanie informacji o dacie wyprodukowania pojazdu w sytuacji gdzie uprawnienie to przysługuje organowi rejestrującemu pojazd w okresie czasowej rejestracji.

Skarżący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z wydruków pochodzących z programu AUTO-VIN oraz Katalogu SKP PRO (które są dostępne diagnoście w czasie badania) na okoliczność prawidłowego ustalenia roku produkcji pojazdu i niezasadności podnoszonych przez organ okoliczności, że skarżący zbyt pochopnie określał rok produkcji pojazdu.

W uzasadnieniu skargi podkreślono, że diagnosta nie ma możliwości zwrócenia się do producenta pojazdu o nadesłanie informacji o dacie wyprodukowania pojazdu, a rok produkcji pojazdu jest ustalany na podstawie rozkodowania numeru VIN przez program komputerowy oraz po dokonaniu szczegółowych oględzin pojazdu. Wskazano, że organ rejestrujący ma możliwość wystąpienia do producenta pojazdu o udostępnienie informacji o faktycznej dacie wyprodukowania pojazdu jednak czas oczekiwania na tą informację jest wydłużony i nie ma możliwości jej otrzymania w czasie badania. Wyjaśniono, że organ rejestracyjny jest zobowiązany do weryfikacji danych zamieszczonych przez diagnostę poprzez zwrócenie się do producenta pojazdu o nadesłanie informacji o rzeczywistej dacie produkcji pojazdu.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył co następuje:

W świetle art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę organów administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Uwzględnienie skargi następuje między innymi w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.). Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Biorąc pod uwagę przytoczone zasady oceny dokonywanej przez sądy administracyjne Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga wniesiona w niniejszej sprawie podlega oddaleniu.

Spór w przedmiotowej sprawie koncentrował się wokół zasadności cofnięcia skarżącemu uprawnień diagnosty nr [...], przez Starostę [...] decyzją z dnia [...] września 2017 r., znak [...]

Podstawę materialnoprawną wydanej decyzji stanowi art. 84 ust. 3 pkt. 2 p.r.d. zgodnie, z którym starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83b ust. 2 pkt 1, stwierdzono wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

W myśl art. 83b ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. b p.r.d. nadzór nad stacjami kontroli pojazdów sprawuje starosta. W ramach wykonywanego nadzoru starosta co najmniej raz w roku przeprowadza kontrolę stacji kontroli pojazdów w zakresie prawidłowości wykonywania badań technicznych pojazdów.

Przeprowadzona w niniejszej sprawie kontrola dokonana przez organ I instancji w zakresie prawidłowości wykonywania technicznych badań diagnostycznych przez skarżącego, w sposób nie budzący wątpliwości wykazała, wydawanie przez skarżącego zaświadczeń niezgodnych ze stanem faktycznym. Stwierdzone uchybienia dotyczą błędnego określenia roku produkcji pojazdu i w zaskarżonej decyzji organ szczegółowo wymienił samochody w których ten błąd wystąpił (s. 4-5). Podkreślić należy, że w ocenie Sądu stwierdzenie uchybień nie budzi wątpliwości, a skarżący nie kwestionował popełnionych błędów tylko powoływał się na to, że zachował należytą staranność przy wykonywaniu technicznych badań diagnostycznych pojazdów. Sąd w niniejszym składzie w całości podziela rozważania w tym przedmiocie wyrażone w powołanym przez organ odwoławczy orzecznictwie.

Wskazać należy, że w orzecznictwie sądowoadminstracyjnym interpretacja art. 84 ust. 3 p.r.d. jest jednolita i pozbawiona rozbieżności. Podkreśla się, że proporcjonalność i adekwatność sankcji administracyjnej nakładanej na podstawie art. 84 ust. 3 p.r.d. każdorazowo pozostaje w ścisłym związku ze stanem faktycznym ustalonym w postępowaniu prowadzonym w sprawie cofnięcia uprawnień diagnosty i siłą rzeczy, skoro chodzi o cofnięcie uprawnień, z którymi skorelowane są w oczywisty wręcz sposób konkretne obowiązki, jest i musi być odnoszona do oceny treści, wagi i znaczenia obowiązków, którym diagnosta uchybił wykonując powierzone mu i ważkie z punktu widzenia bezpieczeństwa ruchu drogowego zadania. Zadania i obowiązki te mają walor normatywny - wynikają z przepisów prawa, a mianowicie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 marca 2018 r., sygn. akt II GSK 1664/16).

Odpowiedzialność wynikająca z przepisu art. 84 ust. 3 p.r.d. ma charakter obiektywny, o czym świadczy wprost treść tego przepisu: uprawniony organ "cofa" diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych w razie stwierdzenia okoliczności określonych w art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. Organ nie ma więc swobody w podjęciu decyzji, lecz jest zobligowany do cofnięcia uprawnień, gdy zaistnieją okoliczności, o których mowa w art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. Przepis ten nie daje również organowi prawa do miarkowania sankcji, co oznacza, że uchybienia o dużym ciężarze gatunkowym są traktowane na równi z uchybieniami o mniejszych skutkach. Wykonanie badań technicznych pojazdów sprzecznie z wymogami prawa i stanem faktycznym zawsze będzie rodziło po stronie organu obowiązek cofnięcia uprawnień. Żadne inne okoliczności, w tym również intencje, jakimi kierował się diagnosta poświadczając nieprawdę, nie mogą być brane pod uwagę (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 września 2017 r., sygn. akt II GSK 3537/15).

Nie sposób podzielić zasadności zarzutu skarżącego o naruszeniu § 1 pkt 3 załącznika nr 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury. Podkreślić należy, że rozporządzenie to swoim zakresem podmiotowym obejmuje organy administracji publicznej i nie ma w żadnym zakresie zastosowania do obowiązków diagnostów, które to opisane są w rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz. U. z 2015 r., poz. 776 ze zm., dalej jako: rozporządzenie MTBGM). Zgodnie bowiem z § 2 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia MTBGM, zakres okresowego badania technicznego pojazdu obejmuje identyfikację pojazdu, w tym sprawdzenie cech indentyfikacyjnych oraz ustalenie i porównanie zgodności faktycznych danych pojazdu z danymi zapisanymi w dowodzie rejestracyjnym lub pozwoleniu czasowym. Stwierdzić należy, że rok produkcji pojazdu stanowi cechę identyfikacyjną pojazdu o której mowa w § 2 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia MRBGM i jest wskazywany w dokumencie identyfikacyjnym pojazdu zgodnie z załącznikiem nr 4 do rozporządzenia MRBGM (pkt 43) stanowiącego załącznik do zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym (§ 2 pkt 10 rozporządzenia MRBGM). Stwierdzić należy, że skarżący uchybił § 2 ust. 1 pkt lit. a w rozporządzenia MRBGM w zakresie identyfikacji pojazdów i sprawdzenia ich cech identyfikacyjnych. Twierdzenie skarżącego o bazowaniu na wydruku z licencjonowanego programu świadczy o braku należytej staranności w wykonywaniu obowiązków diagnosty. Program AUTO-VIN nie jest rejestrem publicznym i wpisy w nim zawarte nie korzystają z domniemania prawdziwości. Zasady logiki podpowiadają, że diagnosta działający z należytą starannością i dbałością o prawidłowe wykonanie swoich obowiązków powinien krytycznie oceniać wszelkie dokumenty nie mające charakteru urzędowego takie jak wydruki komputerowe generowane przez prywatne programy informatyczne. Z dopuszczonych przez Sąd w trybie art. 106 § 3 p.p.s.a. wydruków pochodzących z programu AUTO-VIN oraz Katalogu SKP PRO ewidentnie wynika, że z numeru VIN nie wynika rok produkcji badanego samochodu, a wskazany jest tylko rok modelowy. Takie informacje zawarte we wskazanym powyżej programie powinny wzbudzić czujność skarżącego i wzmóc jego starania do poszukiwania innych metod do określania faktycznego roku produkcji pojazdu.

Podkreślić należy, że dane dotyczące roku produkcji pojazdu mają wpływ na ustalenie należności podatkowych, celnych, określenie wartości pojazdu przy umowach sprzedaży, ubezpieczeniu pojazdu. Zgodnie z wolą ustawodawcy w przypadku pojazdów sprowadzonych z zagranicy rok produkcji określają diagności na podstawie przeprowadzonego badania technicznego okresowego lub dodatkowego. Przy określaniu roku produkcji diagnosta może korzystać z informacji zawartych w dowodzie rejestracyjnym, informacji od producenta, świadectwa homologacji, funkcjonujących na rynku programów komputerowych służących do ustalania roku produkcji ( ale jak wspomniano powyżej z zachowaniem ograniczonego zaufania), rocznika pojazdu zawartego w VIN pojazdu. Nałożenie na diagnostów obowiązku określania roku produkcji pojazdów oznacza, że w zaświadczeniu o przeprowadzonym badaniu technicznym mogą oni wpisać tylko rzeczywisty rok produkcji. Usprawiedliwieniem dla praktyki wpisywania jako roku produkcji daty roku modelowego pojazdu według normy ISO nie może być wzgląd na długość i koszty procedury diagnostycznej, ponieważ żaden przepis prawa takiej możliwości nie daje. Innymi słowy, skoro z woli ustawodawcy to diagnosta ustala rok produkcji pojazdów sprowadzonych z zagranicy, to jego obowiązkiem jest ustalenie faktycznego roku produkcji. Brak możliwości określenia roku produkcji pojazdu za pomocą wskazanych powyżej środków powinien w ocenie Sądu skutkować odmową określenia tej daty wraz z odpowiednią adnotacją w zaświadczeniu o przeprowadzonym badaniu technicznym (w rubryce "Uwagi") (por. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 9 kwietnia 2015 r., sygn. akt II SA/Ke 1002/13).

W tym stanie faktycznym i prawnym zasadnie organy uznały, że wystąpiła ustawowa przesłanka cofnięcia skarżącemu uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów. Konsekwencją uchybienia przez diagnostę obowiązkom w zakresie stałego, zgodnego z prawem i stanem faktycznym wykonywania zadań jest cofnięcie uprawnień. Ustawodawca dla cofnięcia uprawnień wymaga jedynie ustalenia w wyniku przeprowadzonej kontroli, że diagnosta wydał zaświadczenie niezgodne ze stanem faktycznym. Taka sytuacja w niniejszej sprawie wystąpiła, czego skarżący ani w odwołani ani w skardze do Sądu nie kwestionował. W przeprowadzonym postępowaniu powoływał się na dołożenie należytej staranności w przeprowadzonych badaniach technicznych. Podkreślić należy, że odpowiedzialność diagnosty ma charakter obiektywny i bez znaczenia są motywy którymi się kierował w następstwie, których dochodzi do wykrytych naruszeń. Cofnięcie uprawnień jest konsekwencją dokonanego naruszenia prawa.

Podnoszone w uzasadnieniu skargi zarzuty o braku możliwości uzyskania informacji przez skarżącego od producenta dotyczącej roku produkcji pojazdu również nie zasługiwały na uwzględnienie. Przepisy prawa materialnego nie przewidują czasu trwania badania diagnostycznego, a prowadzona przez organ I instancji weryfikacja tych danych wykazała wydawanie zaświadczeń w większości przypadków tego samego dnia co badanie.

Odnosząc się do zarzutów skargi dotyczących naruszenia przepisów postępowania administracyjnego: art. 6, art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. stwierdzić należy, że nie zasługują one na uwzględnienie.

W myśl art. 6 k.p.a. organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa. Rozumieć pod tym pojęciem należy te przepisy prawa, które obowiązują w dacie orzekania przez właściwy w sprawie organ (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, z dnia 7 listopada 2017 r., sygn. akt II OSK 350/16). W niniejszej sprawie zarówno organ odwoławczy jak i organ I instancji prawidłowo zastosowały obowiązujące przepisy prawa materialnego i procesowego.

Ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego dokonana została zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.a.). Dokonana ocena jest spójna, logiczna, zgodna z wiedzą i zasadami doświadczenia życiowego. W rozstrzygnięciu organ odwoławczy szczegółowo określił, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a z jakich przyczyn odmówił wiarygodności innym dowodom. Sąd nie stwierdził również naruszenia zasady pogłębiania zaufania do obywateli (art. 8 k.p.a.) Jak wskazuje się w orzecznictwie sądów administracyjnych w kontekście realizacji art. 8 k.p.a., doniosłą rolę pełni uzasadnienie decyzji. Nie może ono być sformułowane ogólnikowo. Funkcją uzasadnienia jest przekonanie strony, że jej stanowisko zostało poważnie wzięte pod uwagę, a jeżeli zapadło inne rozstrzygniecie, to, że przyczyną tego są istotne powody. (por. wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2015 r. sygn. akt I OSK 1503/14). Przejawem prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów państwa jest m.in. rozstrzyganie tożsamych faktycznie i prawnie spraw w taki sam lub zbliżony sposób (por. wyrok NSA z dnia 9 października 2015 r., sygn. akt I OSK 1378/15). Zarówno organ odwoławczy jak i organ I instancji opisały w sposób wyczerpujący zaistniały stan faktyczny i wskazały przepisy prawa materialnego mające zastosowanie w sprawie wyjaśniając ich znaczenie i obszernie odwołując się do orzecznictwa sądowoadministracyjnego.

Podkreślić należy, że uchybienie przez organy normom zawartym w przepisach art. 7 i art. 77 k.p.a. ma miejsce jedynie wówczas, gdy wbrew obowiązkowi należytego wyjaśnienia sprawy nie ustalają one faktów czy zdarzeń, które mają znaczenie dla załatwienia sprawy, czyli mają znaczenie dla zastosowania określonej normy prawa materialnego - przyznającej stronie konkretne uprawnienie lub przewidującej jej obowiązek publicznoprawny (por. wyrok z dnia 6 marca 2018 r., sygn. akt II OSK 1174/16). W ocenie Sądu organ należycie wyjaśnił zaistniałe w sprawie zdarzenia mające znaczenie dla załatwienia sprawy i zastosowania odpowiednich norm prawa materialnego. Stwierdzone w przeprowadzonym postępowaniu uchybienia w zakresie wykonywania badań diagnostycznych stanowią zdarzenia mające kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie do zastosowania normy prawa materialnego wynikającej z art. 84 ust. 3 pkt. 2 p.r.d.

W ocenie sądu nie sposób podzielić zarzutów skarżącego o naruszeniu art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. Mając na uwadze ustalony w sprawie stan faktyczny i prawidłowo zebrany materiał dowodowy, organ odwoławczy w sposób odpowiadający prawu utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję stosując art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymując w mocy decyzję Starosty [...] (organ I instancji) z dnia [...] września 2017 r., znak [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty skarżącemu. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zaistniały przesłanki do uchylenia w całości lub w części zaskarżonej decyzji ani umorzenia postępowania, wobec czego nie można stwierdzić naruszenia przepisów postępowania w tym zakresie.

Z powyższych powodów zarzuty skarżącego w zakresie naruszenia przepisów postępowania administracyjnego nie zasługiwały na uwzględnienie i w swojej istocie sprowadzały się do polemiki z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym i prawidłowo zebranym materiałem dowodowym.

Mając na względzie powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie działając na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę.