Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 8 lipca 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Leszek Tyliński Sędziowie: sędzia WSA Renata Owczarzak (spr.) sędzia WSA Grzegorz Saniewski Protokolant: asystent sędziego Magdalena Gadecka-Kauczor po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lipca 2015 roku sprawy ze skargi M. W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania administracyjnego oddala skargę.

M. W. zwróciła się wnioskiem z dnia 13 lutego 2014 r. o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją Burmistrza Miasta i Gminy [...] nr [...] z dnia [...] r. o środowiskowych uwarunkowaniach na realizację inwestycji pod nazwą "Farma wiatrowa [...]" w obrębach geodezyjnych[...], wskazując jako podstawę wznowienia przepisy art. 145 § 1 pkt 4 i 5 k.p.a.

Pismem z dnia 18 kwietnia 2014 r. Grupa [...] sp. z o.o. wniosła o wydanie postanowienia o odmowie wznowienia postępowania, wskazując, że nietrafne są zarzuty wnioskodawczyni, iż nie brała ona udziału w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach bez własnej winy, skoro organ administracji dopełnił obowiązków związanych z doręczaniem decyzji przez obwieszczenie. Ponadto, wskazano, że brak jest nowych okoliczności faktycznych istotnych w sprawie, które mogłyby uzasadniać wznowienie postępowania.

Wnioskiem z dnia 12 maja 2014 r. wnioskodawczyni zwróciła się o przywrócenie terminu dla złożenia wniosku o wznowienie postępowania.

Postanowieniem z dnia 24 czerwca 2014 r. organ pierwszej instancji odmówił przywrócenia terminu dla złożenia powyższego wniosku o wznowienie postępowania.

Na to postanowienie M. W. złożyła zażalenie.

Postanowieniem z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] uchyliło postanowienie z dnia [...] r. odmawiające przywrócenia terminu dla złożenia powyższego wniosku o wznowienie postępowania w związku z cofnięciem wniosku o przywrócenie terminu.

Postanowieniem z dnia [...] r. organ pierwszej instancji odmówił wznowienia postępowania w powyższej sprawie.

Pismem z dnia 24 lipca 2014 r. M. W. złożyła zażalenie na powyższe postanowienie, w którym wskazała na naruszenie przepisów art. 7, 8, 10, 80 i 81 k.p.a. oraz na wadliwość postępowania poprzedniego pełnomocnika skarżącej.

Postanowieniem z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] uchyliło postanowienie z dnia [...] r. i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy postanowieniem z dnia [...] r. Burmistrz Miasta i Gminy[...], znak [...] odmówił wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją Burmistrza Miasta i Gminy [...] nr [...] r. o środowiskowych uwarunkowaniach na realizację inwestycji pod nazwą "Farma wiatrowa [...]" w obrębach geodezyjnych[...].

Organ I instancji prowadząc ponownie postępowanie w sprawie rozpatrzenia wniosku o wznowienie postępowania, respektując zalecenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...]- na podstawie witryny EWID prowadzonej przez Starostwo Powiatowe w [...] stwierdził, że M. W. jest właścicielką działek nr 294/2, 286/2, 294/1 - obręb geodezyjny [...] i tym samym ma interes prawny w niniejszej sprawie.

Organ zwrócił uwagę, że wnioskodawczyni podała w swoim wniosku o wznowienie postępowania dwie ustawowe podstawy wznowienia - art. 145 § 1 pkt 4 i 5 KPA, dlatego przeprowadził analizę dotyczącą zachowania terminu dla złożenia wniosku o wznowienie postępowania określonego w art. 148 § 1 i 2 KPA w odniesieniu każdej z tych podstaw.

Wskazano, że Burmistrz Miasta i Gminy [...] zawiadomił strony w dniu 2 października 2009 r. o wydaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach poprzez obwieszczenie - zawiadomienie. Dokument ten został opublikowany na stronie internetowej Biuletynu Informacji Publicznej Urzędu Miasta i Gminy w[...]. Ponadto zawiadomienie zostało wywieszone na tablicy ogłoszeń w siedzibie Urzędu Miasta i Gminy [...] oraz wywieszone na tablicach ogłoszeń w [...], spełniając obowiązek wynikający z podania informacji do publicznej wiadomości, wynikający z ustawy z dnia 3 października 2008 r. Podkreślono, że informacje te były dostępne na tablicy ogłoszeń w miejscowości [...], w której zamieszkuje wnioskodawczyni, co wynika z treści powyższych dokumentów.

Organ I instancji wyjaśnił również, że jak wynika z treści wyroków wojewódzkich sądów administracyjnych wskazanych przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], zwrot "strona dowiedziała się o decyzji" należy rozumieć w ten sposób, że strona uzyskała informacje pozwalające zidentyfikować decyzję, której jej nie doręczono, w stopniu pozwalającym na sformułowanie żądania wznowienia postępowania.

Mając na uwadze takie stanowisko sądów administracyjnych, podzielone przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], zdaniem organu I instancji nie ulega wątpliwości, iż decyzja z dnia [...] r. została prawidłowo doręczona wnioskodawczyni przez obwieszczenie w trybie przepisu art. 49 kpa. Strona w ten sposób dowiedziała się o decyzji i od tej chwili biegł jednomiesięczny termin na wniesienie podania o wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 KPA, a późniejsze otrzymanie przez stronę kopii decyzji z dnia 30 września 2009 r., a więc zapoznanie się z pełną treścią decyzji, nie spowodowało żadnych skutków prawnych dla biegu terminu na złożenie podania o wznowienie postępowania w trybie art. 145 § 1 pkt 4 kpa.

Niezrozumiała w ocenie organu jest powoływana przez wnioskodawczynię argumentacja, iż bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu, ponieważ wnioskodawczyni była od początku postępowania traktowana jako strona, informowana o jego przebiegu. Decyzja została jej skutecznie doręczona i strona mogła złożyć od tej decyzji odwołanie, czego w przepisanym terminie nie uczyniła, a jak wynika z przedstawionego wyżej stanu faktycznego, wnioskodawczyni nie wniosła także podania o wznowienie postępowania w terminie wskazanym w art. 148 KPA.

Drugą z podstaw do wznowienia postępowania wskazaną przez wnioskodawczynię było istnienie postępowania o wznowienie granic działki o numerze ewidencyjnym 308/20 i popełnienie przez osobę trzecią przestępstwa związanego z doręczaniem pism w tym postępowaniu. W ocenie organu I instancji, informacje te nie mają istotnego znaczenia dla sprawy, gdyż przedmiotem głównego postępowania było ustalenie środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia, w którym to postępowaniu zakres oddziaływania obejmował działki wskazane przez wnioskodawczynię o nr 308/20, 294/1, 294/2, 286/2, a będące przedmiotem postępowania o ustalenie granic.

Podkreślono, że granice przebiegu tych działek nie rzutują w żaden sposób na kształt decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia, które dla tych działek zostały określone w decyzji z dnia [...] r., a ewentualna zmiana przebiegu granic ww. działek nie wpływa w żaden sposób na treść objętej wnioskiem o wznowienie decyzji, gdyż wszystkie wskazane wyżej nieruchomości objęte są zakresem oddziaływania przedsięwzięcia.

Okoliczność, iż w trakcie postępowania dotyczącego ustalenia prawidłowych granic nieruchomości, mogło zostać popełnione przestępstwo, również w ocenie organu nie może być podstawą do wznowienia postępowania jako okoliczność istotna w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 KPA.

Na powyższe postanowienie pismami z dnia 27 listopada 2014 r. zażalenia wnieśli: R. M., B. R. i R. R., A. L. i H. L. W uzasadnieniu zażaleń wskazano, iż obwieszczenia o tym postanowieniu nie zostały podane do informacji publicznej, bowiem nie były one wywieszone na tablicy ogłoszeń.

Pismem z dnia 2 grudnia 2014 r. M. W. również złożyła zażalenie na powyższe postanowienie, wnosząc o uchylenie tego postanowienia w całości i rozstrzygnięcie co do istoty sprawy.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie:

1. art. 35 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267) - dalej: k.p.a. oraz art. 36 § 1 i 2 k.p.a. poprzez załatwienie sprawy z rażącym przekroczeniem terminu ustawowego, bez poinformowania strony o powodach przedłużenia postępowania i nowym terminie załatwienia sprawy;

2. art. 7 k.p.a. i art. 8 k.p.a. poprzez niepodjęcie w sprawie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy;

3. art. 10 k.p.a. poprzez niezapewnienie stronie czynnego udziału w postępowaniu przed wydaniem decyzji, w tym niepoinformowanie strony o wyniku ustaleń, które organ miał poczynić po zwróceniu się do firm i instytucji o złożenie wyjaśnień w sprawie, do czego się zobowiązał w piśmie z dnia 28.02.2014 r. oraz poprzez nieumożliwienie stronie wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów przed jej wydaniem, co było szczególnie uzasadnione z uwagi na zastrzeżenia co do pracy poprzedniego pełnomocnika skarżącej zgłoszone przez stronę w piśmie z dnia 8.07.2014 r.;

4. art. 80 k.p.a. w zw. z art. 81 k.p.a. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz poczynienie nieuprawnionego domniemania faktycznego co do doręczenia stronie decyzji w przypadku, gdy strona wskazała, iż poświadczenie odebrania z datą 3.12.2013 r. poczynione przez nią na wniosku o wydanie decyzji nie dotyczyło odebrania decyzji, lecz jedynie odebrania przez stronę kopii wniosku z potwierdzeniem jego złożenia, tym bardziej, iż w poczynionej przez stronę adnotacji nie wskazała ona, że odebranie dotyczy decyzji, a po dacie 3.12.2013 r. zwracała się ponownie do organu z wnioskiem o doręczenie jej przedmiotowej decyzji.

Postanowieniem z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.

Kolegium w całości podzieliło ustalenia i argumentację organu administracji publicznej pierwszej instancji, stwierdzając, iż przed wydaniem postanowienia organ administracji publicznej pierwszej instancji umożliwił stronom zapoznanie się z aktami sprawy oraz złożenie uwag, natomiast ustosunkowując się do zarzutów zawartych w zażaleniach stwierdził, że były one całkowicie bezzasadne i nie miały znaczenia dla merytorycznego rozpatrzenia niniejszej sprawy.

Zdaniem organu odwoławczego niezasadny jest zarzut naruszenia przepisów art. 35 § 3 k.p.a. oraz art. 36 k.p.a., gdyż przekroczenie terminu załatwienia sprawy nie ma wpływu na wynik sprawy, to jest treść wydanego rozstrzygnięcia, lecz na wypełnienie ustawowych obowiązków co do sprawności i terminowości prowadzenia postępowania. Równocześnie, przepisy k.p.a. nie przewidują możliwości dokonywania oceny ewentualnej bezczynności organu pierwszej instancji lub przewlekłości prowadzonego przez ten organ postępowania w ramach postępowania odwoławczego. Strona może kwestionować bezczynność organu albo przewlekłość w prowadzeniu postępowania za pomocą zażalenia (art. 37 k.p.a.), a skarżąca nie skorzystała z tego środka prawnego, zaś postępowanie w powyższym zakresie nie może być wszczęte z urzędu.

Jeśli chodzi o polemikę pełnomocnika skarżącej dotyczącą zachowania terminu do złożenia wniosku o wznowienie postępowania, to w ocenie organu jest ona zupełnie bez znaczenia, ponieważ w polemice tej pełnomocnik odnosi się do uzasadnienia postanowienia z dnia [...]r., a nie zaskarżonego postanowienia z dnia [...]r., a ponadto w zaskarżonym postanowieniu organ wyjaśnił, że mając na uwadze kwestie zachowania terminu co do przesłanki z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. wziął pod uwagę stanowisko Sądu wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt II SA/Bd 120/13, CBOSA i w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 8 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Rz 172/14, gdzie wskazano na prawidłową wykładnię przepisu art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. w kwestii rozróżnienia pojęć dowiedzenia się o wydaniu decyzji i dowiedzenia się o treści decyzji przez stronę postępowania.

Organ administracji publicznej pierwszej instancji termin jednego miesiąca na złożenie wniosku o wznowienie postępowania liczył od dnia, w którym skarżąca mogła się zapoznać z przedmiotową decyzją w formie obwieszczenia. Jak wskazał organ administracji publicznej pierwszej instancji o decyzji z dnia [...]r. o środowiskowych uwarunkowaniach na realizację inwestycji pod nazwą "Farma wiatrowa [...]" Burmistrz Miasta i Gminy [...] zawiadomił strony w dniu 2 października 2009 r. poprzez obwieszczenie - zawiadomienie. Dokument ten został opublikowany na stronie internetowej Biuletynu Informacji Publicznej Urzędu Miasta i Gminy w [...]. Ponadto zawiadomienie zostało wywieszone na tablicy ogłoszeń w siedzibie Urzędu Miasta i Gminy [...] oraz wywieszone na tablicach ogłoszeń w[...]. Spełniony został zatem w ocenie organu obowiązek wynikający z podania informacji do publicznej wiadomości, wynikający z ustawy z dnia 3 października 2008 r. Informacje te były dostępne także na tablicy ogłoszeń w miejscowości[...], w której zamieszkuje wnioskodawczyni.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze podzieliło stanowisko organu administracji publicznej pierwszej instancji, stwierdzając, że nie ulega wątpliwości, iż decyzja z dnia 30 września 2009 r. została prawidłowo doręczona m.in. skarżącej przez obwieszczenie w trybie przepisu art. 49 kpa i strona w ten sposób dowiedziała się o decyzji i od tej chwili biegł jednomiesięczny termin na wniesienie podania o wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., dlatego też rozważania pełnomocnika czy doręczenie decyzji nastąpiło w dniu 3 grudnia 2014 r. czy później są całkowicie bez znaczenia, podobnie jak wywody dotyczące naruszenia art. 7, 8, 10, 80 i 81 k.p.a., które miały być naruszone jako konsekwencja powyższego lub konieczność dokładniejszego zbadania kwestii zachowania terminu.

Na marginesie dodano, że przedstawione wyjaśnienia są mało wiarygodne, iż dnia 3 grudnia 2013 r. skarżąca odebrała coś innego, niż kserokopię decyzji, jednak jak już wspomniano nie ma to znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Kolegium nadmieniło, że w aktach sprawy znajduje się wniosek o wznowienie postępowania administracyjnego, datowany na dzień 13 lutego 2014 r. (wpłynął do urzędu 17 lutego 2014 r.), w którym skarżąca wskazała, że o decyzji nr [...]r. o środowiskowych uwarunkowaniach na realizację inwestycji pod nazwą "Farma wiatrowa [...]" z dnia [...] r. dowiedziała się w dniu 15 stycznia 2014 r. podczas rozmowy z kierownikiem budowy na działce sąsiadującej z jej działką, a w rozmowie uczestniczył też geodeta. Wniosek ten został podpisany przez skarżącą.

Z kolei, jeśli chodzi o rozważania dotyczące poprzedniego pełnomocnika, organ odwoławczy wskazał, że ta sprawa była już wyjaśniania poprzednio i wyjaśnienia te pozostają aktualne, czyli poza oceną Kolegium pozostają podane w zażaleniu i w poprzednich pismach okoliczności dotyczące działania byłego pełnomocnika skarżącej, w szczególności działania na szkodę skarżącej w porozumieniu z organem pierwszej instancji, a ponadto Kolegium nie jest powołane do oceny prawidłowości postępowania radcy prawnego i celowości podejmowanych czynności z punktu widzenia interesów reprezentowanej przez niego strony. W postępowaniu administracyjnym strona ponosi skutki działania swojego pełnomocnika, co dotyczy działań zarówno korzystnych, jak i niekorzystnych dla strony. Brak jest bowiem przepisu, który stanowiłby, że pełnomocnik może działać wyłącznie na korzyść reprezentowanej strony. Ewentualne negatywne dla strony działania mogą być przedmiotem oceny np. z perspektywy odpowiedzialności dyscyplinarnej radcy prawnego. Kwestie te pozostają jednak poza zakresem kompetencji Kolegium w niniejszej sprawie.

Odnosząc się do drugiej z przesłanek wskazanych przez skarżącą, czyli zmiany granic nieruchomości i związanym z tym przestępstwem, co miałoby stanowić podstawę do wznowienia postępowania w ramach art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. to także Kolegium podzieliło zapatrywania i stanowisko organu pierwszej instancji, gdyż okoliczności te i przedstawione przez skarżącą informacje nie mają istotnego znaczenia dla sprawy, bowiem przedmiotem głównego postępowania było ustalenie środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia, w którym to postępowaniu zakres oddziaływania obejmował działki wskazane przez skarżącą o nr 308/20, 294/1, 294/2, 286/2, a będące przedmiotem postępowania o ustalenie granic. Przebieg granic tych działek nie rzutuje w żaden sposób na kształt decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia, zatem ewentualna zmiana przebiegu granic ww. działek nie wpływa w żaden sposób na treść objętej wnioskiem o wznowienie decyzji, gdyż wszystkie wskazane wyżej nieruchomości objęte są zakresem oddziaływania przedsięwzięcia. Okoliczność, iż w trakcie postępowania dotyczącego ustalenia prawidłowych granic nieruchomości, mogło zostać popełnione przestępstwo, nie może być podstawą do wznowienia postępowania jako okoliczność istotna w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.

Oceniając tę przesłankę zwrócono uwagę, że skarżąca w żaden sposób nie wyjaśniała, w jaki sposób zmiana granic miała znaczenie dla wydanej decyzji

środowiskowej, a Kolegium podobnie jak organ pierwszej instancji nie

znalazło takiego przełożenia działając z urzędu.

Zdaniem organu odwoławczego nie może też ujść uwadze fakt, iż w aktach sprawy znajduje się pismo geodety (złożone przez skarżącą) z dnia 18 października 2013 r. adresowane do skarżącej, które to skarżąca podpisała w dniu 18 października 2013 r., zatem już wtedy skarżąca posiadała informacje o ponownej analizie granic działek, a wobec tego także w tej kwestii wątpliwe jest zachowanie terminu jednego miesiąca na złożenie wniosku o wznowienie postępowania.

Odnosząc się do zażaleń pozostałych skarżących Kolegium wyjaśniło, że fakt chwilowego braku obwieszczeń na tablicach nie może stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonego postanowienia. Z wyjaśnień organu administracji publicznej pierwszej instancji wynika, że obwieszczenia zostały zerwane w porze nocnej, a potem uzupełnione. Ponadto były prowadzone kontrole i w przypadku gdy obwieszczenie było zerwane, sołtysi wieszali nowe obwieszczenia. Nie można pomijać faktu, że cały czas było obwieszenie na BIP urzędu. Zaznaczyć należy, że uwagi o zerwaniu obwieszczenia dotyczą podniesionego w zażaleniu zarzutu, że obwieszczenie o wydaniu postanowienia o odmowie wznowienia postępowania zostało zerwane z tablicy ogłoszeń.

W skardze do sądu M. W. wniosła o uchylenie postanowienia SKO z dnia [...] jako naruszającego prawo oraz uchylenie postanowienia Burmistrza Miasta i Gminy [...] wydanego w sprawie o sygnaturze [...] r., odmawiającego wznowienia postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach na realizację inwestycji pod nazwą "Farmy Wiatrowej [...]" oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżone postanowienie organu II instancji, poprzez utrzymanie w mocy postanowienia organu I instancji oraz postanowienie odmawiające wznowienia postępowania przez organ I instancji naruszają interes skarżącej poprzez:

1. w pierwszej kolejności - odmówienie wznowienia postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach na realizację inwestycji pod nazwą "Farmy Wiatrowej [...] w obrębach geodezyjnych [...] z uwagi na rzekome niedotrzymanie 1-miesięcznego terminu na złożenie wniosku o wznowienie postępowania, pozbawiając skarżącą czynnego udziału w postępowaniu;

2. następnie zaś - utrzymanie w mocy zaskarżonego postanowienia przez organ II instancji z uwagi na fakt, iż przedmiotowe postanowienie zostało wydane zgodnie z przepisami prawa i na ich podstawie.

Postanowieniu Burmistrza Miasta i Gminy [...] z dnia [...]r. skarżąca zarzuciła:

1. rażące naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego i art. 8 k.p.a. poprzez niepodjęcie w sprawie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, w szczególności poprzez niepodjęcie przez organ czynności mających na celu wyjaśnienie, kiedy skarżąca dowiedziała się o treści decyzji, której dotyczy wniosek, w szczególności, czy miało to miejsce w dniu 31.01.2014 r. podczas jej wizyty w Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w[...];

2. rażące naruszenie przepisów postępowania tj. art. 10 k.p.a. poprzez niezapewnienie stronie czynnego udziału w postępowaniu przed wydaniem postanowienia, w tym niepoinformowanie skarżącej o otrzymaniu od inwestora tj. Grupy [...] Sp. z o.o. materiałów mających wpływ na treść orzeczenia oraz poprzez nieumożliwienie stronie wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów przed jej wydaniem;

3. rażące naruszenie przepisów postępowania tj. art. 80 k.p.a. w zw. z art. 81 k.p.a. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz nieprawidłowe uznanie, że skarżąca nie dotrzymała terminu jednego miesiąca obowiązującego przy składaniu wniosku o wznowienie postępowania w przypadku, gdy strona wskazała, iż o treści decyzji, której dotyczy niniejszy wniosek, dowiedziała się w dniu 31.01.2014 r. podczas wizyty w Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w [...];

4. rażące naruszenie przepisów postępowania tj. art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 75 § 1 k.p.a., w zw. z art. 80 k.p.a. oraz art. 12 § 1 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie wnikliwego postępowania dowodowego w sprawie, co skutkowało błędną oceną stanu faktycznego sprawy i wydaniem postanowienia w skarżonym kształcie.

Postanowieniu SKO w [...] z dnia [...] r. skarżąca zarzuciła rażące naruszenie wszystkich wyżej przywołanych przepisów poprzez utrzymanie w mocy skarżonego postanowienia oraz rażące naruszenie przepisów postępowania tj. art. 148 §2 k.p.a., poprzez jego błędną interpretację, a także błędne zastosowanie oraz uznanie, iż skarżąca nie dotrzymała określonego prawem terminu na złożenie wniosku o wznowienie postępowania.

Uzasadniając podniesione zarzuty skarżąca podniosła, iż o treści decyzji i zapadłym w niej rozstrzygnięciu, jak wskazano we wniosku o wznowienie postępowania z dnia 13.02.2014 r., dowiedziała się dopiero w dniu 31.01.2014 r. podczas wizyty w Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w [...] i dopiero od tej daty rozpoczął swój bieg termin do złożenia wniosku o wznowienie postępowania.

Z uwagi na to, że wniosek złożony został w dniu 13.02.2014 r., termin do jego wniesienia w ocenie strony został zachowany.

Wyjaśniając dalsze okoliczności sprawy skarżąca wskazała, że rzeczywiście złożono wniosek o wydanie kserokopii decyzji, z dnia [...] r., na którym z kolei znajduje się adnotacja: "Odebrałam 3.12.2013" i podpis skarżącej. Jednakże, pokwitowanie to odnosi się do odebrania kserokopii przedmiotowego wniosku z dnia 2.12.2013 r. z potwierdzeniem przez urzędnika jego złożenia, a nie odebrania kserokopii decyzji, na co skarżąca wskazała w zażaleniu wniesionym w dniu 8.07.2014 r. oraz 2.12.2014 r.

Wniosek o wydanie kserokopii złożony został w dniu 2.12.2013 r., dzień później skarżąca uświadomiła sobie jednak, że nie dysponuje potwierdzeniem złożenia go w organie w tej dacie, dlatego w dniu 3.12.2013 r. zwróciła się do organu z prośbą o wydanie takiego potwierdzenia i po jego uzyskaniu została poproszona o potwierdzenie odebrania tego potwierdzenia na wniosku, co też uczyniła. Wskazała, że gdyby rzeczywiście odebrała wówczas samą decyzję, takie potwierdzenie powinno zostać przez nią osobiście poczynione na dokumencie decyzji, a nie na wniosku. Ponadto uiszczona zostałaby opłata kancelaryjna za wykonanie kserokopii decyzji, czego organ nie sprawdził.

Ponadto skarżąca zwróciła uwagę, że jeżeli odebrałaby przedmiotową decyzję w dniu 3.12.2013 r. całkowicie nielogiczne i niecelowe byłoby występowanie o tę decyzję przez jej ówczesnego pełnomocnika ponad miesiąc później. To, że ani w dniu 2.12.2013 r., ani też w dniu 3.12.2013 r. skarżąca nie odebrała kserokopii tej decyzji znajduje potwierdzenie w tym, że ww. pismem z dnia 20.01.2014 r. pełnomocnik strony wnioskowała o doręczenie jej przedmiotowej decyzji.

Skarżąca nawiązała też do nieuzasadnionego złożenia przez jej pełnomocnika wniosku o przywrócenie terminu do złożenia podania o wznowienie postępowania i podanych w nim treści.

Skarżąca wskazała, iż składając wniosek z dnia 12.05.2014 r. o przywrócenie terminu do złożenia podania o wznowienie postępowania, jej ówczesny pełnomocnik działał poza zakresem umocowania, bez porozumienia z nią i wbrew jej interesowi, o czym dowiedziała się dopiero otrzymując postanowienie z dnia [...] r. oraz że w konsekwencji tych działań wypowiedziała jemu pełnomocnictwo ze skutkiem natychmiastowym, na czego potwierdzenie załączyła stosowne oświadczenie.

W odniesieniu do naruszenia art. 7 k.p.a. i art. 8 k.p.a. wskazała, iż organ nie podjął czynności mających na celu wyjaśnienie, czy strona rzeczywiście w dniu 2.12.2013 r. dowiedziała się o decyzjach dotyczących budowy Farmy Wiatrowej [...] w dniu przybycia do siedziby Starostwa Powiatowego w [...] i złożenia wniosku "o udostępnienie pozwolenia na budowę farmy wiatrowej [...] oraz planów tej inwestycji w ramach ustawy o dostępie do inwestycji publicznych".

W przedmiotowej sprawie zdaniem skarżącej organ nie zbadał, czy rzeczywiście doszło do zapoznania się przez skarżącą z treścią decyzji, nie zażądał wyjaśnień od pracowników organu, lecz oparł się jedynie na treści notatki służbowej sporządzonej po kilkunastu dniach od dokumentowanego przez nią zdarzenia. Ograniczył się do tej czynności, mimo iż skarżąca wprost wskazywała, iż przedmiotowa notatka nie poświadcza prawdy.

Analizując z kolei zarzut naruszenia art. 10 k.p.a. skarżąca wskazała, iż zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt I OSK 64/2011) uprawnienie przewidziane w art. 10 § 1 k.p.a. w postaci wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań "nie mogłoby być realizowane przez stronę, gdyby nie miała ona możliwości wglądu w akta sprawy. Możliwość sporządzania notatek, kopii lub odpisów także po zakończeniu postępowania pozwala stronie na inicjowanie i obronę jej interesów w postępowaniu sądowoadministracyjnym i nadzwyczajnych trybach postępowania." Powyższe uprawnienia nie są niczym ograniczone.

Ponadto skarżąca zwróciła uwagę, że twierdzenie organu II instancji jakoby nie było konieczności prowadzenia postępowania wyjaśniającego mającego na celu ustalenie daty, w której skarżąca dowiedziała się o decyzji, jest całkowicie błędne i niezasadne. Skarżąca kilkakrotnie podnosiła, iż organy administracji publicznej przekroczyły granice swobodnej oceny dowodów oraz nieprawidłowo uznały, iż skarżąca nie dotrzymała terminu jednego miesiąca obowiązującego przy składaniu wniosku o wznowienie postępowania w przypadku, gdy strona wskazała, iż o treści decyzji, której dotyczy niniejszy wniosek, dowiedziała się w dniu 31.01.2014 r. podczas wizyty w Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w[...].

SKO jednoznacznie podzieliło argumentację organu I instancji, nie dając wiary twierdzeniom skarżącej, nie przeprowadzając dalszego postępowania wyjaśniającego, nie zażądało wyjaśnień od urzędników. W ocenie skarżącej zaniechanie organu w tym zakresie spowodowało, iż sprawa nie została w pełni i wnikliwie rozpatrzona.

Skarżąca podkreśliła, że we wniosku o wznowienie postępowania wskazała, iż planowana w oparciu o skarżoną decyzję inwestycja będzie oddziaływała na jej nieruchomości, w tym domostwo, w którym zamieszkuje. Przedmiotowa inwestycja oddziałuje zarówno na środowisko, jak i na zdrowie okolicznych mieszkańców, w tym skarżącej. Emitowany przez wiatraki hałas, w szczególności ten o niskiej częstotliwości, infradźwięki, efekty akustyczne i optyczne, pulsacje oraz wibrowania elementów akustycznych w domu skarżącej znacznie przekraczają wszelkie dopuszczalne normy. Co więcej, inwestycja została umieszczona w zbyt małej odległości od budynków mieszkalnych skarżącej, co dodatkowo wzmacnia to oddziaływanie. Elektrownie wiatrowe, z racji charakteru ich pracy oraz wymogów odnośnie odpowiedniej siły wiatru, są źródłem hałasu infradźwiękowego, który osiąga przekraczające wszelkie normy poziomy natężenia hałasu i stanowi zagrożenie dla otoczenia. Energia towarzysząca infradźwiękom wywołuje zjawisko rezonansu narządów wewnętrznych człowieka, odczuwalne już od 100 dB. Poziom ciśnienia akustycznego 162 dB, przy częstotliwości 2Hz, wywołuje m.in. ból ucha środkowego. Hałas, jak ten wskazywany powyżej, skutecznie zaburza sen śpiącego, powodując senność, zmęczenie, bóle głowy oraz słabą koncentrację, a także wiele innych objawów należących do "syndromu turbin wiatrowych". Wpływ na zdrowie człowieka nie jest związany tylko ze wzrostem aktywności mózgu, ale także ze zmianami fizjologicznymi, zwiększeniem częstości akcji serca i ciśnienia krwi, co uważa się za przyczynę oraz wzrost ryzyka sercowo-naczyniowego.

W odpowiedzi na skargę organ, nie znajdując podstaw do jej uwzględnienia, wniósł o jej oddalenie wskazując, że po ponownej analizie akt sprawy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji, ponieważ została ona podjęta zgodnie ze stanem faktycznym oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej jako "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż sąd bada legalność zaskarżonego aktu pod kątem jego zgodności z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie, uchyla je w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c p.p.s.a.). W razie nieuwzględnienia skargi, sąd skargę oddala (art. 151 p.p.s.a.).

Oceniając legalność zaskarżonego postanowienia Sąd uznał, że brak jest podstaw do wyeliminowania go z obrotu prawnego, zatem skargę należało oddalić.

Problematykę wznowienia postępowania, jednego z nadzwyczajnych trybów służących weryfikacji decyzji ostatecznej zapadłej w postępowaniu administracyjnym, regulują przepisy art. 145 - 152 k.p.a. Na ich podstawie można wyróżnić dwie fazy tego postępowania - wstępną, zainicjowaną wnioskiem o wznowienie oraz fazę następującą po wydaniu postanowienia o wznowieniu postępowania (właściwą). Na każdym z tych etapów inny jest przedmiot i zakres rozstrzygania organu.

W pierwszej fazie następuje wstępne badanie dopuszczalności wznowienia, a więc ustalenie, czy występują formalne podstawy wznowienia. Badanie to obejmuje kwestie podmiotowe, zachowania terminu do wniesienia podania o wznowienie oraz powołania ustawowych przesłanek określonych w art. 145 § 1 k.p.a. Negatywny wynik badania podstaw formalnych prowadzi do wydania postanowienia o odmowie wznowienia postępowania (art. 149 § 3 k.p.a.).

Podstawową kwestią na tym etapie jest ustalenie czy wniosek o wznowienie pochodzi od strony postępowania albo - w przypadku przesłanki z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. - od podmiotu, który bez własnej winy nie brał udziału w postępowaniu, ale ma w nim interes prawny, a więc jest stroną, a następnie zbadanie czy wniosek został złożony w ściśle określonym w art. 148 k.p.a. terminie.

Ustalenie natomiast, czy w danym przypadku zaistniały rzeczywiście przyczyny wznowienia, a następnie rozstrzygnięcie istoty sprawy może nastąpić wyłącznie w fazie postępowania rozpoznawczego, o czym stanowi expressis verbis art. 149 § 2 k.p.a., natomiast rodzaje rozstrzygnięć jakie mogą zapaść we wznowionym postępowaniu wymienia art. 151 k.p.a. w powiązaniu z art. 146 k.p.a. (uchylenie decyzji dotychczasowej lub stwierdzenie jej wydania z naruszeniem prawa lub też odmowa uchylenia decyzji dotychczasowej).

Podanie o wznowienie postępowania dotyczy postępowania zakończonego decyzją ostateczną z [...] r. o środowiskowych uwarunkowaniach na budowę farmy wiatrowej [...] w obrębie geodezyjnym[...]. W postępowaniu dotyczącym środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację inwestycji stosuje się co do zasady przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 267, dalej jako: "k.p.a."), w tym przepisy regulujące tryb doręczeń. Jednak zgodnie z art. 74 ust. 3 ustawy o udostępnianiu informacji, jeśli liczba stron postępowania o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przekracza 20, stosuje się przepis art. 49 k.p.a.

W ocenie Sądu, z racji liczby stron niniejszego postępowania administracyjnego (co wynika z akt sprawy i pozostaje bezsporne), przepis ten ma zastosowanie w niniejszej sprawie.

W art. 49 k.p.a. wskazano, że strony mogą być zawiadomione o decyzjach i innych czynnościach organów administracji publicznej przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób publicznego ogłaszania, jeżeli przepis szczególny tak stanowi; w tych wypadkach zawiadomienie lub doręczenie uważa się za dokonane po upływie 14 dni od dnia publicznego ogłoszenia. Przepis ten wprowadza tzw. fikcję doręczenia. Skuteczność doręczenia przez obwieszczenie nie jest warunkowana faktycznym dotarciem ogłaszanej treści do adresata. Nie może bowiem ujść uwadze, że w oparciu o art. 49 k.p.a. strony są jedynie zawiadamiane o tym, że została wydana decyzja. Zapoznanie się z jej treścią wiąże się z koniecznością dokonania przez zainteresowany podmiot czynności faktycznych, które umożliwią poznanie treści decyzji. A zatem niewątpliwie podmiot taki jest w gorszej sytuacji procesowej od sytuacji tej strony postępowania, której decyzja zostaje doręczona bezpośrednio (lub na skutek doręczenia zastępczego).

Wprowadzenie tzw. fikcji dokonania czynności prowadzi do tego, że z upływem terminu określonego w przepisie następuje wskazany w ustawie skutek, w tym wypadku doręczenie decyzji. Analiza przepisów, które posługują się takim sposobem doręczenia prowadzi do wniosku, że w przeciwieństwie do tych, które stanowią o doręczeniach bezpośrednich lub zastępczych - są to przepisy, które określają najpóźniejszą datę, w której uznaje się, że czynność została dokonana. Jedynie w takim wypadku istnieje bowiem możliwość ustalenia daty, w której decyzja staje się ostateczna.

Istotą instytucji doręczenia w drodze publicznego obwieszczenia, określonej w art. 49 k.p.a., jest zapewnienie szybkiego skutku doręczenia wobec wszystkich podmiotów, które są adresatami danego aktu administracyjnego, jeżeli przepisy szczególne przewidują możliwość posłużenia się taką szczególną formą doręczenia. Jak podano wcześniej, doręczenie przez obwieszczenie jest uważane za prawnie skuteczne po upływie czternastu dni od dnia publicznego ogłoszenia.

Zgodnie z ugruntowanymi poglądami doktryny i judykatury, czternastodniowy termin określony w art. 49 k.p.a., oblicza się od pierwszego dnia w którym nastąpiło obwieszczenie lub innego rodzaju publiczne ogłoszenie w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości (por. np. J. Borkowski (w:) B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2008 r., s. 324, czy A. Wróbel (w:) M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Kraków 2005 r., s. 377, por. np. wyroki NSA z 14 marca 2008 r., I OSK 400/07; z dnia 23 marca 2011 r., sygn. akt II OSK 45/10). Decyzja jest natomiast publicznie ogłoszona w dniu, w którym obwieszczenie zostało udostępnione w sposób umożliwiający zapoznanie się z nim potencjalnym stronom postępowania, czyli w dniu w którym dokonano zamieszczenia obwieszczenia o wydaniu i treści decyzji na tablicy ogłoszeń właściwego urzędu, na jego stronie internetowej lub we właściwej gazecie. Niezależnie od faktycznej daty zapoznania się stron z treścią obwieszczanej decyzji przyjmuje się, w oparciu o treść art. 49 k.p.a., fikcję prawną, że doręczenie nastąpiło z upływem czternastu dni od publicznego ogłoszenia. Na gruncie wykładni językowej pojęcie "dzień publicznego ogłoszenia" należy zatem rozumieć jako dzień, w którym doszło do publicznego (w sensie dostępności dla osób zainteresowanych) udostępnienia materiałów o określonej treści.

Należy jednocześnie podkreślić, iż w sytuacji, gdy w sprawie dokonywano wielu ogłoszeń publicznych, bieg czternastodniowego terminu, po upływie którego decyzję uważa się za doręczoną, rozpoczyna bieg następnego dnia po pierwszym dniu najpóźniej dokonanego ogłoszenia. Drugą, obligatoryjną przesłanką stosowania tego przepisu jest wyraźne upoważnienie organu do jego stosowania przez przepis szczególny a w rozpoznawanej sprawie był to przepis art. 74 ust. 3 ustawy o udostępnianiu informacji.

Rozwiązanie przyjęte w art. 49 k.p.a. jest rozwiązaniem ekstraordynaryjnym, służącym zapewnieniu szybkiego skutku doręczenia wobec wszystkich podmiotów, które są adresatami danego aktu administracyjnego, jeżeli przepisy szczególne przewidują możliwość posłużenia się taką szczególną formą doręczenia, jaką jest publiczne ogłoszenie (np. wyroki NSA z 15 czerwca 2012 r., sygn. akt II OSK 847/12, publ. Lex nr 1216776; z 23 marca 2010 r., sygn. akt II OSK 45/10, publ. Lex nr 597602).

Skarżąca złożyła podanie o wznowienie postępowania 13.02.2014 r. wskazując jako podstawę wznowienia art. 145 § 1 pkt 4 i5 k.p.a. Stosownie do art. 148 § 1 Kpa podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu, który wydał decyzję w sprawie w I instancji, w terminie 1 miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okolicznościach stanowiących podstawę do wznowienia postępowania, a termin do złożenia podania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 kpa od dnia w którym strona dowiedziała się o decyzji.

Słuszne są wywody organu dotyczące skuteczności prawnej dowiedzenia się o decyzji a niekoniecznie jej treści w kontekście zachowania terminu do złożenia podania o wznowienie postępowania. Termin do złożenia podania liczy się od dowiedzenia się o decyzji, a więc w ramach przyjętych zasad dotyczących skutku doręczenia przez obwieszczenie.

W rozpatrywanej sprawie zachodziły przesłanki do stosowania art. 49 k.p.a. czyli zawiadamiania stron w drodze obwieszczeń; tryb ten można stosować, jeżeli liczba stron postępowania o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przekracza 20 (art. 74 ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, ze zm.).

Z akt administracyjnych sprawy przedłożonych sądowi wynika jednoznacznie, że w dniu 2 października 2009 r. miały miejsce ogłoszenia publiczne (na tablicach ogłoszeń w UMiG w [...] oraz miejscowościach –[...] oraz na stronie BIP) o wydaniu decyzji w sprawie środowiskowych uwarunkowań dla przedmiotowej inwestycji. W aktach organu pierwszej instancji znajduje się dokument zawierający treść obwieszczenia Burmistrza Miasta i Gminy [...] z dnia [...]r. w sprawie o wydaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla ww. przedsięwzięcia. Obwieszczenie zawiera stosowne pouczenie co do możliwości zapoznania się z treścią decyzji w Urzędzie Miasta i Gminy. W obwieszczeniu tym wskazano również, iż zostaje podane do publicznej wiadomości na tablicy ogłoszeń UMiG, a także podano do wiadomości na stronie internetowej BiP. Na dokumencie tym znajduje się informacja, o treści: "wywieszono na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta i Gminy [...] dnia 2.10.2009 i wysłano do sołtysów za zwrotnym potwierdzeniem odbioru 2.01.2010 r." Dołączono również oświadczenia sołtysów o dacie wywieszenia i zdjęcia obwieszczenia o wydaniu decyzji.

Skoro - jak zostało wyżej powiedziane - fikcja doręczenia skutkuje tym, że określona jest końcowa data, w której uznaje się, że dochodzi do doręczenia decyzji, termin do wniesienia podania w rozpoznawanej sprawie nie został zachowany. Uchybienie tego terminu powoduje, że czynność prawna podjęta przez stronę po jego upływie jest bezskuteczna i uzasadnia na podstawie art. 149 § 3 odmowę wznowienia postępowania z tej przyczyny.

Jak słusznie organ podnosi, późniejsze otrzymanie decyzji i zapoznanie się z jej treścią nie rodzi żadnych nowych skutków prawnych dla biegu terminu na złożenie podania o wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.

Organ nie kwestionuje, że skarżąca jest stroną postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, lecz że uchybiła terminowi do złożenia podania o wznowienie postępowania.

Obwieszczenie o wydaniu decyzji i innych czynnościach podejmowanych w toku postępowania stanowiło o prawidłowym przebiegu postępowania.

Na rozprawie skarżąca stwierdziła, że obwieszczenia nie były umieszczane na tablicach ogłoszeń. Takie też stanowisko przedstawili dwaj uczestnicy postępowania obecni na rozprawie: R. R. i H. L. Przeczy jednak tym twierdzeniom materiał zgromadzony w sprawie – przedłożone obwieszczenia i informacje o ich udostępnieniu oraz materiał fotograficzny. Jednocześnie H. L. oświadczył, że późno dowiedział się o decyzji, bo pod koniec terminu jej zaskarżenia. To zaś świadczy o tym, że mieszkańcy wiedzieli o decyzji, wbrew wcześniejszemu twierdzeniu zaprezentowanemu na rozprawie. Zarzut o braku obwieszczenia, już podnoszony w zażaleniu, dotyczył postanowienia w przedmiocie wniosku o wznowienia postępowania, a nie decyzji środowiskowej.

Kolejną złożoną przez skarżącego podstawą wznowienia postępowania była przyczyna określona w art. 145 § 1 pkt 5 kpa tj. ujawnienie nowych istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych lub dowodów nieznanych organowi wydającemu decyzje. Termin do skutecznego złożenia podania w oparciu o podstawę określoną w art. 145 § 1 pkt 5 kpa wynosi jeden miesiąc od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania. Tu również organ stwierdził uchybienie terminu oraz brak powiązania ze sprawą o wydanie decyzji środowiskowej, postępowania w sprawie wznowienia granic.

Ten jednak zakres rozstrzygnięcia organu nie został zaskarżony, zatem nie ma podstaw do oceny wydanego postanowienia w zakresie oceny przesłanki z art. 145 § 1 pkt 5 kpa.

W tych okolicznościach Sąd uznał, że zaskarżone postanowienie nie narusza prawa i na podstawie art. 151 ppsa skargę oddalił.