Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

1. Ocena sprawy o rozgraniczenie na płaszczyźnie stanu rei iudicatae w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 3 k.p.a., wymaga uwzględnienia swoistego charakteru spraw o rozgraniczenie na etapie ich rozpoznawania w postępowaniu administracyjnym.

2. Oparta na przepisie art.. 33 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne decyzja o rozgraniczeniu jest aktem wyznaczającym i akceptującym położenie punktów granicznych i ich faktyczną stabilizację na gruncie.

3. W przypadku gdy przedmiotem sprawy jest żądanie rozgraniczenia nieruchomości powstałej z podziału nieruchomości, która została uprzednio rozgraniczona ostateczną decyzją , a z żądaniem występuje podmiot, który nie wstąpił w ogół praw i obowiązków majątkowych właściciela poprzednio rozgraniczanej nieruchomości, nie zachodzi stan sprawy uprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną (stan rei iudicatae) w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 3 k.p.a.

4. W takiej sytuacji ustalona ostateczną decyzją i utrwalona w terenie w uprzednim postępowaniu o rozgraniczenie granica nieruchomości następnie podzielonej, na odcinku w którym przebiega między powstałą z podziału nową nieruchomością, a rozgraniczaną nieruchomością sąsiednią, określa stan prawny granicy nieruchomości sąsiednich jako kryterium rozgraniczenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący : Sędzia NSA Piotr Lechowski spr. Sędziowie : WSA Bożenna Blitek WSA Elżbieta Kremer Protokolant Urszula Ogrodzińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2010 r. sprawy ze skargi A. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 15 lipca 2008 r. nr: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania o rozgraniczenie nieruchomości I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji w częściach orzekających o umorzeniu postępowania rozgraniczeniowego pomiędzy nieruchomościami stanowiącymi działki [...] i [...], II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego tytułem zwrotu kosztów postępowania kwotę 200 zł, słownie: dwieście złotych .

Decyzją z dnia 15 lipca 2008 r. nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania A. P., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Wójta Gminy z dnia [...] 2008 r. Nr [...], którą orzeczono o umorzeniu postępowania o rozgraniczenie nieruchomości stanowiącej działkę ewid. 536/7 położonej w gminie A. obręb B. z nieruchomościami stanowiącymi działki ewid. 535/1 i 536/2.

Decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego oparto na przepisie art. 105 oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy kodeks postępowania administracyjnego (dalej k. p.a ).

Uzasadniając swoją decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało następujące okoliczności faktyczne i motywy prawne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia .

Właściciel nieruchomości stanowiącej działkę ewid. 536/7 M. K., wnioskiem z dnia 4 stycznia 2006 r. domagał się rozgraniczenia tej nieruchomości z nieruchomościami sąsiednimi: działką ewid. 535/1 własności W. W., oraz działką ewid. 536/2 własności A. P.

Postanowieniem z dnia [...] 2006 r. Wójt Gminy wszczął postępowanie rozgraniczeniowe, o rozgraniczenie między tymi nieruchomościami.

Następnie pismem z dnia 9 lutego 2006 r. wnioskodawca M. K. cofnął wniosek o rozgraniczenie i wniósł o ,,anulowanie postępowania rozgraniczeniowego".

Decyzja Wójta Gminy z dnia [...] 2008r. orzekająca o umorzeniu postępowania rozgraniczeniowego między tymi samymi nieruchomościami zapadła w następujących okolicznościach.

Wójt Gminy w trybie art. 105 § 2 kpa o cofnięciu pismem z 9.02.2006r. wniosku o rozgraniczenie zawiadomił właścicieli nieruchomości, z którymi działki 536/7 miała być rozgraniczona , t.j. W. W. i A. P.

A. P. sprzeciwił się umorzenia postępowania, gdyż jego zdaniem granice działki 536/7 z działkami 536/2 i 536/8 nie przebiegają prawidłowo.

Wnioskodawca rozgraniczenia, pismem z 8.03.2006r. ponowił żądanie umorzenia postępowania w następstwie cofnięcia wniosku podnosząc, że w 1990r. zostało już przeprowadzone rozgraniczenie wyżej wymienionych działek i przedłożył kserokopię decyzji z [...] 1990 r. w tym przedmiocie.

Decyzją z dnia [...] 2006 r. nr [...] Gminy na podstawie art. 105 § 1 kpa umorzył postępowanie o rozgraniczenie działki 536/7 z działkami 535/1 i 536/2 jako bezprzedmiotowe.

Za podstawę swej decyzji przyjął Wójt ustalenie, że wniosek o rozgraniczenie dotyczy nieruchomości już rozgraniczonych ostateczną decyzją Wojewódzkiego Biura Geodezji i Terenów Rolnych z dnia [...] 1990 r. Nr. [...] orzekającą o rozgraniczeniu nieruchomości stanowiącej działkę 536/3 z szeregiem nieruchomości a w tym działkami 536/2 i 535/1. Organ ustalił, że obecna działka 536/7 wnioskodawcy powstała z podziału działki 536/3 na działki 536/6, 536/7 i 536/8 i przyjął, że sprawa o rozgraniczenie tych samych nieruchomości - już rozgraniczonych - nie może być ponownie przedmiotem postępowania administracyjnego.

Decyzją z [...] 2006 r Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania A. P. uchyliło powyższą decyzję z [...] 2006 r. i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia wskazując na potrzebę ustalenia czy zachodzi tożsamość sprawy pod względem podmiotowym i przedmiotowym, której dotyczył wniosek o rozgraniczenie ze sprawą, w której orzeczono o rozgraniczeniu decyzją z dnia [...] 1990 r. W szczególności wskazano na potrzebę udokumentowania podziału działki 536/3 i wykazania, że z niej powstała działka 536/7.

Kolejną decyzją z dnia [...] 2007 r. również z powołaniem na przepis art. 105 § 1 kpa Wójt Gminy umorzył postępowanie przyjmując, że sprawa której dotyczył wniosek została już rozstrzygnięta, decyzją ostateczną, a postępowanie o rozgraniczenie jest bezprzedmiotowe.

W uzasadnieniu tej decyzji organ I instancji wywiódł z powołaniem się na stosowne orzeczenia sądów i akty notarialne następstwo prawne wnioskodawcy M. K., właściciela działki 536/7, po właścicielach działki 536/3, z której powstała ta działka, oraz następstwo prawne A. P. po właścicielach działki 536/2, przyjmując zarazem tożsamość przedmiotową sprawy.

Po rozpatrzeniu kolejnego odwołania A. P., Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia [...] 2007 r. uchyliło i tę decyzję organu I instancji przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia. Zdaniem Kolegium organ I instancji wykazał tożsamość sprawy pod względem podmiotowym a pominął ustalenia co do tożsamości sprawy pod względem przedmiotowym.

Kolegium Odwoławcze ustaliło, że w czasie rozgraniczenia decyzją z [...] 1990 r., działka 536/7 nie istniała, gdyż powstała z podziału nieruchomości decyzją późniejszą z dnia [...] 1990 r. i wyraziło stanowisko, iż nie ma tożsamości przedmiotowej sprawy, a postępowanie rozgraniczeniowe winno być prowadzone.

Rozpatrując sprawę po raz trzeci Wójt Gminy, podjął opisaną wyżej decyzję z [...] 2008 r., umarzającą postępowanie rozgraniczeniowe pomiędzy działką 536/7 a działkami 535/1 i 536/2 na podstawie art. 105 § 1 kpa - przyjmując, iż złożony przez M. K. wniosek o rozgraniczenie działki 536/ 7 z działkami 535/1 i 536/2 stanowiącymi odrębne nieruchomości dotyczy sprawy tożsamej pod względem podmiotowym i przedmiotowym ze sprawą w przedmiocie rozgraniczenia zakończoną ostateczną decyzją Wojewódzkiego Biura Geodezji i Terenów Rolnych z dnia [...] 1990 r. Uzasadniając swoją decyzję organ I instancji opisał szczegółowo przebieg postępowania. W szczególności ustalił organ, że w odniesieniu do działki 536/7 należącej do wnioskodawcy a powstałej z działki 536/3, wznowione zostały punkty graniczne w trybie art. 39 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Położenie znaków granicznych działki 536/7 odzwierciedla protokół wyznaczenia punktów granicznych przyjęty do powiatowego państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego za Nr [...] w dniu 23.02.2006 r. Zdaniem Organu I instancji skuteczne wznowienie znaków granicznych wyklucza możliwość wszczęcia i prowadzenia postępowania rozgraniczeniowego, co uzasadniało umorzenie postępowania. Organ podkreślił, iż stanowiący część operatu [...] protokół wznowienia punktów granicznych dowodzi , że istnieją dokumenty pozwalające na określenie pierwotnego położenia znaków i umożliwiły ich wznowienie bez prowadzenia postępowania rozgraniczeniowego.

W odwołaniu od tej decyzji A. P. zarzucał, że w trakcie podziału działki 536/3, która była wcześniej rozgraniczona decyzją z 1990 r, doszło do zmiany granic pomiędzy powstałą z jej podziału m.in. działką 536/ 7, a działkami 535/ 1 i 536/2 , a granice stały się sporne, gdyż naruszyły stan prawny tych ostatnich działek .

Rozpatrując odwołanie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze poczyniło na podstawie zebranego materiału ustalenia dalsze.

Ustalono, iż Wojewódzkie Biuro Geodezji i Terenów Rolnych decyzją z dnia [...] 1990 r. nr [...] dokonało rozgraniczenia nieruchomości oznaczonej jako działka nr 536/3, położonej w B., stanowiącej wówczas własność M. i J. K. z nieruchomościami oznaczonymi jako działki nr :

533/5 stanowiąca własność M. Z.,

533/1 stanowiąca własność W. i A. W.,

536/2 stanowiąca własność A. i S. P.,

535/1 i 535 /2 stanowiące własność W. W.,

673 stanowiąca własność Skarbu Państwa ,

679 stanowiąca własność Skarbu Państwa.

Następnie ostateczną decyzją Wojewódzkiego Biura Geodezji i Terenów Rolnych z dnia [...] 1990 r nr [...] zatwierdzony został projekt podziału działki nr 536/ 3 na działki nr 536/6, 536/7 i 536/8. W wyniku umowy darowizny zawartej w dniu 27 grudnia 2002 r M. K. stal się właścicielem działki 536/7, a zatem następcą prawnym M. i J. K. Natomiast A. P. z tytułu dziedziczenia jest następcą prawnym właścicieli działki Nr 536/ 2.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze przyjęło ustalenie, że przebieg granicy na odcinku pomiędzy powstałą w wyniku podziału działki 536/3 działką 536/7, stanowiącą aktualnie własność M. K., a działką 536/2 stanowiącą aktualnie własność A. P. jest tożsamy z wyznaczonym decyzją Wojewódzkiego Biura Geodezji i Terenów Rolnych, przebiegiem na tym odcinku granicy pomiędzy ówczesną działką 536/3 a działką 536/2.

Za podstawę powyższego ustalenia przyjęło Samorządowe Kolegium Odwoławcze protokół ,, z wyznaczenia punktów granicznych‘’ sporządzony w dniu 2,, lipca ‘’ 2006 r przez uprawnionego geodetę P. P.

Zdaniem Kolegium Odwoławczego analiza przebiegu granicy miedzy działką 536/3 a działką 536/2, ustalonego ostateczną decyzją o rozgraniczeniu z dnia [...] 1990 r., oraz przebiegu granicy między powstałą w następstwie podziału decyzją z [...] 1990 r działki 536/3, działką 536/7 a działką 536/2, w oparciu o powyższy protokół, daje podstawę do ustalenia, że przebieg granicy działki 536/ 7 z działką 536/2, jest tożsamy z przebiegiem względem działki 536/2 granicy działki 536/3, przed jej podziałem.

W oparciu o te ustalenia Samorządowe Kolegium Odwoławcze zajęło stanowisko, że sprawa rozgraniczenia nieruchomości stanowiącej działkę 536/7 z nieruchomością stanowiącą działkę 536/2 została zakończona ostateczną decyzją Wojewódzkiego Biura Geodezji Terenów Rolnych z dnia [...] 1990 r. Ponowna decyzja w przedmiocie rozgraniczenia tych nieruchomości dotknięta była by wadą nieważności, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. W tej sytuacji, prowadzenie postępowania o rozgraniczenie nieruchomości t.j. działki 536/7 z działką 536/2, co do których orzeczono już o rozgraniczeniu decyzją ostateczną uzasadnia umorzenie postępowania o rozgraniczeniu tych nieruchomości na podstawie art. 165 § 1 kpa jako bezprzedmiotowego.

Inna jest natomiast zdaniem Kolegium Odwoławczego podstawa umorzenia postępowania o rozgraniczenie między nieruchomościami stanowiącymi działkę 536/7 i dz. ewid. 535/1 stanowiącą własność W. W.

Właścicielka tej ostatniej nieruchomości nie sprzeciwiała się dwukrotnemu cofnięciu wniosku o rozgraniczenie, a zatem podstawę umorzenia stanowił przepis art. 105 § 2 kpa. Umorzeniu postępowania w tym zakresie wobec skutecznego cofnięcia wniosku o rozgraniczenie tych nieruchomości nie stała – zdaniem Kolegium Odwoławczego – na przeszkodzie i ta okoliczność, że w następstwie decyzji zatwierdzającej podział działki 536/3 istotnie została przesunięta granica powstałej z niej działki 536/ 7 ale względem działki W. W., właścicielki działki 535/ 1.

Te okoliczności zdaniem Samorządowego kolegium Odwoławczego uzasadniały umorzenie z różnych podstaw postępowania o rozgraniczenie działki 536/7 z działkami 535/1 i 536/2.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję z wnioskiem o jej uchylenie wraz z decyzją organu I instancji złożył A. P., podkreślając, że nie zgadza się z uzasadnieniem decyzji. Opisując przebieg postępowania i kontaktów z wnioskodawcą M. K., skarżący zarzucił, że oczywistym jest, że przebieg granicy między działką 536/7 powstałą z działki 536/3 a działką 536/2 nie jest wyznaczony prawidłowo, o czym świadczy dokumentacja, na podstawie której można stwierdzić, że w postępowaniu rozgraniczeniowym nie brała udziału działka D-671 stanowiąca drogę, która nie jest wykazana w dokumentacji rozgraniczeniowej Nr [...] a dokumenty wskazują, że rozgraniczenie było zgodne z wyrysem mapy ewid. [...].

Skarżący podnosił, że podział działki 536/3 na działki 536/6, 536/7 i 536/8 dwukrotnie naruszył stan prawny działek sąsiednich. Działką 536/7 zajęto cześć działki 535/1, a działką 536/8 zajęło część działki 536/2 własności jego rodziców i część działki 535/1.

Skarżący podnosił też zarzut nieważności decyzji podziałowej z [...] 1990 r i podnosił, że właścicielka działki 535/1 odzyskała część zajętej działki ,,a brakującą część wytyczono z działki 536/2 ‘’. Zdaniem skarżącego te okoliczności powodują, że właścicielka działki 535/1 nie sprzeciwiała się cofnięciu wniosku o rozgraniczenie, a umorzenie postępowania w tej części na podstawie art.105 § 2 kpa narusza interes społeczny.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie podtrzymując przyjęte ustalenia i stanowisko prawne. Podniesiono też, że przebieg granicy miedzy działami 536/7 a 535/1 nie ma wpływu na przebieg granicy między pierwszą z tych działek a działką skarżącego i w tym zakresie nie ma on interesu prawnego do żądania rozgraniczenia działek, z których żadna nie stanowi jego własności. Zdaniem Kolegium Odwoławczego istnienie w obrocie prawnym ostatecznej decyzji o rozgraniczeniu nieruchomości stoi na przeszkodzie rozgraniczeniu tych samych nieruchomości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył :

Skarga jest uzasadniona w części, a nadto częściowo z przyczyn innych niż podniesione na jej poparcie.

Stosownie do przepisu art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U. Nr 153 , poz.1270 z poźn. zm)

W związku z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 z późn.zm.) przedmiot kontroli działalności administracji publicznej wywołanej niniejszą skargą stanowi zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Sprawując te kontrolę, zgodnie z treścią art. 134 § 1 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – dalej ustawa p.p.s.a. - Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonana na tych zasadach kontrola zgodności z prawem zaskarżonej decyzji prowadzi do konstatacji wyrażonej na wstępie .

Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymując zaskarżoną decyzją w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia [...] 2008 r zajęło stanowisko, że decyzja ta w istocie rozstrzyga o umorzeniu dwóch postępowań o rozgraniczenie nieruchomości stanowiącej działkę 536/7 własność M. K., a to; z nieruchomością skarżącego stanowiącą działkę 536/2, oraz z położoną po drugiej stronie działki 536/7 nieruchomością W. W., stanowiącą działkę 535/1. Zdaniem Kolegium Odwoławczego przebieg granicy między tymi ostatnimi nieruchomościami nie ma wpływu na przebieg granicy między działką skarżącego z działką 536/ 7 i nie kreuje po stronie skarżącego interesu prawnego dającego podstawę do kwestionowania decyzji umarzającej postępowanie o rozgraniczenie nieruchomości stanowiącej działkę 536/7 z działką 535/1.

Stanowisko to należy podzielić, na tle okoliczności sprawy. Działka skarżącego 536/2 przylega do wschodniej strony działki 536/7, a działka 535/1 do zachodniej strony działki 536/7, w konsekwencji rozgraniczane z działką 536/7 w/w działki nie mają względem siebie nawet wspólnych punktów granicznych.

Z przepisu art. 29 ust.1 i 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tj. Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn.zm.) – dalej ustawa - wynika, że rozgraniczenie nieruchomości ma na celu ustalenie przebiegu ich granic przez określenie położenia punktów i linii granicznych, utrwalenie tych punktów znakami granicznymi na gruncie i sporządzenie odpowiednich dokumentów, przy czym rozgraniczeniu, podlegają w miarę potrzeby wszystkie albo niektóre granice określonej nieruchomości z przyległymi nieruchomościami lub innymi gruntami.

Taka regulacja oznacza, że istotą sporu o rozgraniczenie jest przebieg granic sąsiednich nieruchomości, w celu ustalenia jaki jest zakres - zasięg prawa własności na gruncie właścicieli sąsiadujących ze sobą nieruchomości (Por. Stanisław Rudnicki, Sąsiedztwo nieruchomości, Zakamycze 1998 r., str.80 ).

W świetle powyższych okoliczności spór co do przebiegu granic konkretnych nieruchomości, może powstać tylko między właścicielami (współwłaścicielami, wieczystymi użytkownikami, samoistnymi posiadaczami chronionymi domniemaniem z art. 341 k.c ) , co do przebiegu wspólnej dla nich granicy nieruchomości .

W myśl przepisu art. 30 ust. 1 ustawy wójtowie (burmistrz, prezydent miasta) przeprowadzają rozgraniczenie nieruchomości z urzędu lub na wniosek strony, przy czym zgodnie z ust. 2 postępowanie o rozgraniczenie przeprowadza się z urzędu przy scalaniu gruntów, a także jeżeli jest brak wniosku strony, gdy potrzeby gospodarki narodowej lub interes społeczny uzasadniają przeprowadzenie rozgraniczenia. Postępowanie o rozgraniczenie wszczyna się postanowieniem , na które nie służy zażalenie ( art. 30 ust. 3 i 4 ). Oznacza, to iż to podmiot składający wniosek o rozgraniczenie określa, które granice swojej nieruchomości uważa za sporne z granicami sąsiednimi i decyduje tym samym o zakresie postępowania o rozgraniczenie nieruchomości .

W odniesieniu do postępowania rozgraniczeniowego o wielości stron decyduje liczba nieruchomości - t.j. gruntów stanowiących odrębny przedmiot własności (współwłasności), z którymi ma być rozgraniczana nieruchomości żądającego wszczęcia postępowania o rozgraniczenie. Każda ze wskazanych żądaniem rozgraniczenia nieruchomości sąsiednich mogła być jednak przedmiotem oddzielnego postępowania o rozgraniczenie, gdyż działki 536/2 i 535/1 nie mają wspólnych punktów granicznych z działką 536/7. Z tych względów należało przyjąć, iż jednolitą co do daty i oznaczenia decyzją Wójt Gminy umorzył dwie sprawy o rozgraniczenie nieruchomości: działki 536/7 z działką 535/1 oraz działki 536/7 z działką 536/ 2.

Sąd podziela stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego, iż skarżący nie ma przymiotu strony postępowania o rozgraniczenie działki 536/7 z działką 535/1 .

Granice sprawy, w zakresie których zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a Sąd mógł dokonać kontroli legalności zaskarżonej decyzji, wyznaczał zatem przedmiot rozgraniczenia, w zakresie którego służył skarżącemu przymiot strony postępowania administracyjnego w rozumieniu art. 28 k.p.a. Przedmiot ten stanowiło postępowanie o rozgraniczenie nieruchomości stanowiącej działkę 536/7 z nieruchomością skarżącego stanowiącą działkę 536/2. Umarzająca w tym zakresie postępowanie rozgraniczeniowe decyzja oparta została na przepisie art. 105 § 1 k.p.a. ).

Podkreśla się w piśmiennictwie ( Por. np. Andrzej Wróbel – Komentarz Lex 2009 , Wyd.III do art. 105 k.p.a, tezy 3 i 4 ), że przepis art. 105 § 1 kpa stanowi podstawę do tzw. obligatoryjnego umorzenia postępowania, a więc ma zastosowanie w sytuacji gdy, z jakiejkolwiek przyczyny, którą organ uwzględniać musi z urzędu , stało się ono bezprzedmiotowe lub okaże się, że było już bezprzedmiotowe w chwili jego wszczęcia.

Przyjęcie przepisu art. 105 § 1 kpa jako podstawy umorzenia postępowania oznacza zarazem, iż nie następuje ono wskutek żądania strony, która zainicjowała jego wszczęcie, oraz, że ewentualny sprzeciw innych stron tego postępowania, nie miał doniosłości prawnej dla przesłanek jego umorzenia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze przepis art. 105 § 1 kpa jako podstawę umorzenia postępowania powiązało z przepisem art. 156 § 1 pkt 3 kpa, w myśl którego decyzja, dotycząca sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną dotknięta jest wadą nieważności.

Takie stanowisko doznaje poparcia w ukształtowanym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ( Por. np. wyroki NSA z 26.05.1981 r. SA 895/81 – ONSA 1981/1/47, Lex Nr 9620 , z dnia 1998 r. 01. 23 III SA/Kr 103/97 - OSP 1999 /1/ 19, Lex Nr 34520, czy z dnia 1999.02.08 IV SA 178/97 - Lex Nr 48687), które przydaje generalnie sankcję nieważności decyzji rozstrzygającej ponownie sprawę już wcześniej rozstrzygniętą inną decyzją ostateczną. Podkreśla się, (por. np. uzasadnienie w/w wyroku z 23.01.1998r.), że elementami przesądzającymi o tożsamości sprawy zakończonej decyzją ostateczną jest tożsamość przedmiotu sprawy, stron i stanu prawnego przy niezmienionym stanie faktycznym co do faktów prawotwórczych.

Przy ocenie tożsamości sprawy istotne jest nie tylko stwierdzenie, iż poprzednia sprawa została rozstrzygnięta aktem mającym procesowe cechy decyzji , lecz ustalenie co było przedmiotem rozstrzygnięcia pierwszej decyzji na płaszczyźnie jej ujęcia materialnego.

Wskazuje się w piśmiennictwie (Por. Janusz Borkowski w Komentarzu do kpa, B. Adamiak , J. Borkowski wyd. 3 , C.H. Beck 2000 r., str. 415 ) na przyjęte w nauce i akceptowane w orzecznictwie materialne pojęcie decyzji, przez które rozumie się kwalifikowany akt administracyjny, stanowiący przejaw woli administracyjnych organów państwa, wydany na podstawie powszechnie obowiązującego prawa administracyjnego lub finansowego o charakterze władczym i zewnętrznym, rozstrzygający konkretną sprawę, konkretnej osoby fizycznej lub prawnej w postępowaniu unormowanym przez przepisy proceduralne.

W świetle przepisów Rozdziału 6 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, regulującego rozgraniczenie nieruchomości (art. 29 i In. ), ustalenie w postępowaniu rozgraniczeniowym, na etapie postępowania administracyjnego przed organami administracji granic sąsiednich nieruchomości może nastąpić tylko w dwóch sytuacjach. Pierwszą z nich reguluje przepis art. 31 ust. 4 w zw. z art. 29 ust. 1 i 2 ustawy. Jest nią zawarcie przed geodetą uprawnionym ugody określającej przebieg linii granicznych, której treść odzwierciedla akt ugody (art. 32 pkt 5 ) . Ugoda taka ma moc ugody sądowej (nie administracyjnej ) a jej wzruszenie może nastąpić wyłącznie na podstawie przepisów prawa cywilnego.

Drugą sytuację reguluje przepis art. 33 ust. 1 ustawy, w myśl którego wójt (burmistrz, prezydent miasta ) wydaje decyzję o rozgraniczeniu nieruchomości , jeżeli zainteresowani właściciele nieruchomości nie zawarli ugody, a ustalenie przebiegu granicy nastąpiło na podstawie zebranych dowodów lub zgodnego oświadczenia stron. W myśl przepisu art. 33 ust. 3 strona niezadowolona z ustalenia przebiegu granicy może żądać w terminie 14 dni od dnia doręczenia jej decyzji w tej sprawie, przekazania sprawy sądowi (oczywiście powszechnemu).

Podkreśla się w orzecznictwie Sądu Najwyższego (Por. postanowienie SN z 1998. 01. 19 I CKN 423/97, OSNC 1998/10/156, jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych (Por. np. wyrok NSA z 1999.09.29 II SA/Kr 1588/99 - Lex nr 46210), że w części nie objętej żądaniem przekazania sprawy o rozgraniczenie sądowi decyzja staje się ostateczna i nie może być przedmiotem odwołania, a w części objętej żądaniem przekazania sprawy sadowi traci moc wiążącą i tylko w tym zakresie przebieg granicy podlega osądowi sądu powszechnego.

Ustawa prawo geodezyjne i kartograficzne nie definiuje pojęcia nieruchomości w rozumieniu przepisów tej ustawy, a w szczególności rozdziału 6-tego. Pojęcie nieruchomości należy zatem definiować przepisem art. 46 kodeksu cywilnego jako część powierzchni ziemskiej stanowiącą odrębny przedmiot własności jak również trwale z gruntem związane budynki lub ich części, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Przepis art. 21 ust.1 tej ustawy stanowi m.in., że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę oznaczenia nieruchomości w księgach wieczystych.

Wydane na podstawie tej ustawy Rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 w sprawie ewidencji gruntów (Dz.U. Nr 38 , poz. 454) , definiuje w § 9 ust.1 działkę ewidencyjną - najmniejszą powierzchniową jednostkę podziału kraju dla celów ewidencji (§ 5 ) - jako ciągły obszar gruntu położony w granicach jednego obrębu, jednorodny pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za pomocą linii granicznych. Równocześnie przepisy tego rozporządzenia (§ 9 ust. 2), określają sytuacje, w których w ewidencji jako odrębne wykazuje się sąsiadujące działki ewidencyjne mimo, iż są przedmiotem tych samych praw i władania.

Z powyższych regulacji wynika, iż nieruchomością w rozumieniu przepisów ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne może być także jedna działka, której granice stały się sporne z nieruchomością sąsiednią, choćby przedmiotem jednorodnego stanu prawnego były i inne działki. Nieruchomość musi się zaś składać z co najmniej jednej działki ewidencyjnej.

Na tle tych regulacji nie można podzielić stanowiska organów administracji co do przedmiotowej tożsamości sprawy o rozgraniczenie rozstrzygniętej decyzją ostateczną z [...] 1990 r z wszczętą na wniosek M. K. postanowieniem Wójta Gminy z dnia [...] 2006 r. sprawą o rozgraniczenie nieruchomości wnioskodawcy stanowiącej działkę 536/ 7 z nieruchomością skarżącą stanowiącego działkę 536/2.

Z ustaleń organów i zebranego w postępowaniu administracyjnym materiału wynika, że przedmiotem sprawy zakończonej ostateczną decyzją z dnia [...] 1990 r. [...] Kierownika Rejonowego Oddziału Wojewódzkiego Biura Geodezji i Terenów Rolnych, działającego z upoważnienia Kierownika ówczesnego Urzędu Rejonowego (k. 38 t.I akt adm.), było rozgraniczanie nieruchomości stanowiącej działkę 536/3 własności J. i M. K., ze wskazanymi nieruchomościami sąsiednimi, a w tym z działką 536/2 własności poprzedników prawnych skarżącego.

W świetle szkicu podstawowego i polowego z dnia 10.10.1990 r. stanowiącego integralną część protokołu granicznego z dnia 10.10. 1990 r., ( k.43 i 45 akt adm. T. I ), do którego odwołuje się decyzja, granicę działki 536/3 względem działki 536/2 wyznaczały cztery punkty graniczne ( nr. nr 6,2,4 i 5 ).

Okoliczność, że na tym szkicu w kontury działki 536/3 wkreślono projektowane do powstania w drodze jej podziału działki 536/6, 536/7 i 536/8 ,z których ostatnia graniczyła z działką skarżącego w punktach 2, 4 i 5 nie zmienia faktu, iż w dacie wydania tej decyzji istniała tylko działka 536/3 jako rozgraniczana nieruchomość i decyzja orzekała m.in. o granicy tej nieruchomości z nieruchomością skarżącego.

Natomiast podział działki 536/3 nastąpił dopiero na podstawie późniejszej ostatecznej decyzji z dnia [...] 1990 r wydanej przez ten sam podmiot. Sam ostateczny podział działki 536/3 na działki 536/6, 536/7 i 536/8 nie spowodował jeszcze utraty przez nie przymiotu jednorodności prawnej jako wchodzących w skład jednej nieruchomości .

Dopiero na podstawie notarialnej umowy darowizny z dnia 2.04.1992 r. na rzecz W. K., którego następcą jest wnioskodawca, działka 536/7 stała się odrębną nieruchomością, objętą KW [...], położoną pomiędzy działkami 536/6 i 536/8. W konsekwencji długość linii granicznej tej nowej nieruchomości z sąsiadującą działką skarżącego, nie obejmuje tego odcinka granicy, który po podziale działek 536/ 3 należy do działki 536/8.

Przedmiotem decyzji z [...] 1990r, było rozgraniczenie konkretnie oznaczonych nieruchomości i skierowana była do ich właścicieli. Wnioskodawca M. K. nie jest następcą prawnym generalnym właścicieli działki 536/3

Nie mógł zatem wstąpić w obowiązki właścicieli powstałych z podziału działki 536/3, działek 536/6 i 536/8 i nie może być adresatem decyzji rozgraniczającej te działki z nieruchomościami sąsiednimi, a w tym z działką skarżącego.

Podkreśla się w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok z 1998.04.29 IV SA 1061/96, Lex Nr 45166), że tożsamość przedmiotowa obejmuje tożsamość interesu prawnego lub obowiązków, które po wydaniu decyzji stają się nabytym prawem lub obowiązkiem. Jest oczywiste, że wnoszący o rozgraniczenie właściciel działki 536/7, nie mógł przejąć całej sytuacji prawnej w jakiej znaleźli się właściciele działki 536/3, przed jej podziałem, w następstwie rozgraniczenia decyzją z [...] 1990 r,

Sprawa o rozgraniczenie działki 536/7 z działką 536/2 nie spełnia również - zdaniem Sądu - z tej samej przyczyny kryterium tożsamości podmiotowej, jako elementu tożsamości sprawy już uprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a.

W świetle wyżej powołanych przepisów ustawy merytoryczne rozstrzygnięcie w postępowaniu administracyjnym w przedmiocie rozgraniczenia może polegać tylko na pozytywnej decyzji rozgraniczającej nieruchomości, gdyż przepisy nie przewidują możliwości odmowy rozgraniczenia, czy też jak to w praktyce określają niekiedy organy – lecz bez oparcia w ustawie – odmowy "zatwierdzenia" przebiegu granicy. Wyjaśnił to, Naczelny Sąd Administracyjny jeszcze w wyroku z dnia 1997.06.09 SA/Ka 2492/95 (ONSA 1998/4/118, Lex Nr 31317), zarazem podkreślając w uzasadnieniu, że na organie powołanym do rozgraniczenia ciąży obowiązek orzeczenia o rozgraniczeniu tak długo, jak długo ustalenie granicy na podstawie zebranych dowodów (przy braku ugody) w pierwszej lub zgodnego oświadczenia stron w drugiej kolejności, jest możliwe.

Pozytywna decyzja o rozgraniczeniu owocuje przewidzianym art. 33 ust. 3 uprawnieniem żądania przekazania sprawy sądowi, które wszczyna etap sądowego postępowania w przedmiocie rozgraniczenia.

Ocena zatem sprawy o rozgraniczenie na płaszczyźnie stanu rei iudicatae w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 3 kpa wymaga także zdaniem Sądu, uwzględnienia swoistego charakteru spraw o rozgraniczenie na etapie ich rozpoznawania w postępowaniu administracyjnym.

Podkreśla się w piśmiennictwie (Por. np. Magdalena Durzyńska – Rozgraniczenie i podział nieruchomości – Lexis Nexis – Wa-Wa 2009, str. 13 i 184), iż w orzecznictwie sądów przyjęte jest stanowisko, że sprawa o rozgraniczenie ma charakter sprawy cywilnej.

Od dnia wejścia w życie przepisów kodeksu cywilnego tj. od dnia 1 stycznia 1965 r. stosownie do przepisu art. XXXVIII ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Przepisy wprowadzające kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 94 z późn.zm.), materialnoprawną podstawę rozgraniczenia stanowi przepis art. 153 kodeksu cywilnego wyznaczający kryteria rozgraniczania gruntów, których granice stały się sporne, a także kolejność ich stosowania, przy czym art. 152 kc wskazuje na właścicieli gruntów sąsiadujących jako na podmioty obowiązane do współdziałania przy rozgraniczeniu oraz przy utrzymywaniu stałych znaków granicznych.

Cywilnoprawnego charakteru sprawie o rozgraniczenie nieruchomości (działek stanowiących odrębne nieruchomości lub ich części), nie odbiera okoliczność, iż przesłanki otwarcia drogi postępowania przed sądem powszechnym o rozgraniczenie, regulowane są obowiązującą od 1 lipca 1989 r. powołaną wyżej ustawą z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tj. Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn.zm.).

Z regulacji rozdziału 6 ustawy wynika, że etap postępowania rozgraniczeniowego przed organami administracji jako przesłanka otwarcia drogi ewentualnego postępowania przed sądem powszechnym (w następstwie żądania przekazania sprawy sądowi – art. 33 ust. 3 lub umorzenia postępowania i przekazania sprawy sądowi w sytuacji z art. 34 ust. 2) jest konieczny, poza sprawami określonymi w art. 36 ustawy. W myśl tego przepisu, sąd, przed którym toczy się sprawa o własność lub o wydanie nieruchomości albo jej części, jest właściwy również do przeprowadzenia rozgraniczenia, jeżeli ustalenie przebiegu granic jest potrzebne do rozstrzygnięcia rozpatrywanej sprawy. W tym przypadku sąd w orzeczeniu zamieszcza również rozstrzygnięcie o rozgraniczeniu nieruchomości.

Decyzja z dnia [...] 1990 r. została wydana pod rządem przepisów ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne i na podstawie jej przepisu art. 33. Przepis ten w zakresie przesłanek rozgraniczenia decyzją i poprzedzającej jej wydanie oceny prawidłowości czynności ustalania przebiegu granic nie uległ istotnej zmianie.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy celem rozgraniczenia jest ustalenie przebiegu granic nieruchomości przez określenie położenia punktów i linii granicznych, utrwalenie tych punktów znakami granicznymi na gruncie oraz sporządzenie odpowiednich dokumentów. Decyzja o rozgraniczeniu nieruchomości obejmuje zatem nie tylko rozstrzygnięcie w przedmiocie ustalenia przebiegu granic przez odesłanie do dokumentów określających położenie punktów i linii granicznych, ale także zawiera w sobie rozstrzygnięcie co do akceptacji położenia punktów granicznych i ich utrwalenia na gruncie odpowiednimi znakami.

Z przepisów nadal obowiązującego Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 14 czerwca 1999 r. w sprawie rozgraniczania nieruchomości (Dz.U. Nr 45, poz. 453) wynika, że w wypadku ustalenia przebiegu granicy na podstawie zebranych dowodów lub zgodnego oświadczenia stron, wydanie decyzji na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy zostaje poprzedzone także czynnościami faktycznymi uprawnionego geodety w postaci stabilizacji punktów granicznych przez utrwalenie ich znakami granicznymi, oraz sporządzenia dokumentacji rozgraniczenia i dokumentacji technicznej. Wskazują na to regulacje zawarte w postanowieniach § § 11 pkt 2 w zw. § 2 pkt 3, 4 i 6, w zw. z § 12 ust. 2, § § 16 i 17, § 20 pkt 10 i § 24 pkt 4 Rozporządzenia.

Prawidłowość tych czynności, podlega ocenie organu przed wydaniem decyzji. Oparta na przepisie art. 33 ust. 1 ustawy decyzja o rozgraniczeniu jest zatem aktem wyznaczającym i akceptującym położenie punktów granicznych i ich faktyczną stabilizację na gruncie.

Przebieg granicy wyznaczony ostateczną decyzją czy prawomocnym orzeczeniem sądu, ulega ujawnieniu w księgach wieczystych oraz w ewidencji gruntów (art. 37 ust. 2 ustawy). Wyznaczona decyzją lub orzeczeniem sądu granica stwarza stan prawny granicy, który w świetle art. 153 kod. cyw., stanowi pierwsze w kolejności kryterium rozgraniczenia nieruchomości.

Jednakże ustalenie stanu prawnego granicy nieruchomości i jej utrwalenie na gruncie nie eliminuje na przyszłość sporów pomiędzy właścicielami sąsiednich nieruchomości co do przebiegu wspólnej granicy, zwłaszcza w związku z upływem czasu i zdarzeniami faktycznymi dotyczącymi władania gruntem przy granicy. Z tych względów orzecznictwo Sądu Najwyższego przyjmuje dopuszczalność drogi sądowej w sprawach o rozgraniczenie nieruchomości, która była rozgraniczona wcześniejszym orzeczeniem sądu. Wskazuje się (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2002 r. IV CKN 809/00 Lex Nr 55120, Wokanda 2002/10/10), że wcześniejsze postanowienie Sądu o rozgraniczeniu (a zatem wydane w postępowaniu, które było poprzedzone postępowaniem administracyjnym w przedmiocie rozgraniczenia) ustala stan prawny granicy na datę jego wydania. Istota rozgraniczenia polega na skonfrontowaniu aktualnego stanu faktycznego władania z tytułem prawnym do władania. W świetle zatem orzecznictwa sądów powszechnych poprzednie rozgraniczenie nieruchomości nie daje podstawy do uwzględnienia zarzutu sprawy prawomocnie osądzonej (rei iudicatae), co do niedopuszczalności prowadzenia postępowania o rozgraniczenie.

Ustalona natomiast poprzednim prawomocnym orzeczeniem Sądu, czy ostateczną decyzją granica, stanowi pierwszoplanowe kryterium rozgraniczenia według art. 153 kc, a więc pozwalające na ustalenie stanu prawnego granic sąsiednich nieruchomości, w nowym postępowaniu.

W związku z powyższym, zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w przypadku gdy przedmiotem sprawy jest żądanie rozgraniczenia nieruchomości powstałej z podziału nieruchomości, która została uprzednio rozgraniczona ostateczną decyzją, a z żądaniem występuje podmiot, który nie wstąpił w ogół praw i obowiązków majątkowych właściciela poprzednio rozgraniczanej nieruchomości, nie zachodzi stan sprawy uprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną (stan rei iudicatae) w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 3 kpa.

W takiej sytuacji ustalona ostateczną decyzją i utrwalona w terenie w uprzednim postępowaniu o rozgraniczenie granica nieruchomości następnie podzielonej, na odcinku w którym przebiega między powstałą z podziału nową nieruchomością, a rozgraniczaną nieruchomością sąsiednią, określa stan prawny granicy nieruchomości sąsiednich jako kryterium rozgraniczenia.

Ustalenie tego kryterium następuje na podstawie dokumentów stosownie do przepisów Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 14 kwietnia 1999 r. w sprawie rozgraniczania nieruchomości. (Dz.U. Nr 45, poz. 453).

Ewentualne ustalenie, że przebieg linii granicznej między nieruchomością skarżącego a działką 536/7, odpowiada stanowi prawnemu granicy wyznaczonemu na tym odcinku ostateczną decyzją z [...] 1990r. w przedmiocie rozgraniczenia nieruchomości stanowiącej działkę 536/3 z działką 532/2 skarżącego, nie uzasadnia umorzenia postępowania na podstawie art. 105 § 1 kpa, lecz stanowi podstawę do wydania na podstawie art. 33 ust. 1 decyzji o rozgraniczeniu między tymi nieruchomościami.

Z tych względów, przy braku tożsamości przedmiotowo-podmiotowej obecnej sprawy o rozgraniczenie ze sprawą rozstrzygniętą decyzją z [...] 1990 r., nie zachodziła przesłanka do umorzenia postępowania na podstawie art. 105 § 1 kpa.

Brak też innej podstawy do umorzenia postępowania o rozgraniczenie nieruchomości stanowiącej działkę 536/7 z nieruchomością stanowiącą działkę 536/2. Przepis art. 105 § 2 kpa, stanowi że organ administracji publicznej może umorzyć postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na której żądanie postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony oraz gdy nie jest to sprzeczne z interesem społecznym. W świetle brzmienia tego przepisu skuteczność cofnięcia wniosku o rozgraniczenie, niweczy sprzeciw skarżącego. Podkreśla się w literaturze (Por. M. Jaśkowska, A. Wróbel w komentarzu do art. 105 kodeksu postępowania administracyjnego, Lex 2009, Wyd. III), że przesłanki umorzenia postępowania administracyjnego wszczętego na wniosek (gdy nie zachodzą przesłanki umorzenia na podstawie art. 105 § 1 kpa) na podstawie art. 105 § 2 kpa stanowią: a) cofnięcie wniosku przez stronę, na żądanie której wszczęto postępowanie, b) brak sprzeciwu innej strony tego postępowania, c) brak sprzeczności umorzenia postępowania z interesem społecznym.

Wszczęte na wniosek M. K. postępowanie rozgraniczeniowe winno być więc kontynuowane w zakresie, w którym nie zostało skutecznie umorzone tj. o rozgraniczenie między nieruchomościami stanowiącymi działki 536/7 i 536/2. Stanowisko skarżącego, z którego zdaje się wynikać oczekiwanie, iż przedmiotem tego postępowania może być rozgraniczenie działki skarżącego z innymi nieruchomościami nie znajduje oparcia w przepisach ustawy, co nie wyłącza stosownego wniosku w celu wszczęcia takiego postępowania.

Z tych przyczyn zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji uległy uchyleniu.

Rozpoznając sprawę będą organy miały na uwadze, iż decyzja z dnia [...] 1990 r. o rozgraniczeniu oparta była na przepisie art. 33 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne. Stosownie do przepisu art. 59 tej ustawy, w zakresie z nią nie sprzecznym, kwestię mocy dowodowej planów i dokumentów przy ustalaniu granic nieruchomości regulowały wówczas przepisy wydanego w tym przedmiocie rozporządzenia Ministra Odbudowy z dnia 10 listopada 1948 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości (Dz.U. Nr 55, poz. 439). Rozporządzenie to utraciło moc dopiero dnia 17 listopada 1996 r. (§ § 26 i 27 – Zarządzenia Ministrów Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa oraz Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 5.08.1996 r. w sprawie rozgraniczenia nieruchomości). W dacie złożenia obecnego wniosku obowiązywało już Rozporządzenie Ministrów Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 14 kwietnia 1999 r. w sprawie rozgraniczania nieruchomości (Dz.U. Nr 45, poz. 453).

Na innej natomiast płaszczyźnie ulokowane były przepisy wydane na podstawie art. 18 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (tj. Dz.U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127 z późn. zm.), w oparciu o którą wydana została decyzja, dnia [...] 1990 r. zatwierdzająca projekt podziału działki Nr 536/3. Obowiązujące w dacie tej decyzji przepisy wykonawcze zawierały odrębne regulacje co do trybu i zasad podziału nieruchomości przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo jednorodzinne oraz nieruchomości nie objętych skoncentrowanym budownictwem jednorodzinnym.

Przepis art. 39 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne reguluje dwa rodzaje postępowania nie mające charakteru postępowania przed organami administracji geodezyjnej, a przeprowadzanego na zlecenie zainteresowanych przez podmioty określone art. 11 ustawy. Pierwszym z tych postępowań zgodnie z art. 39 ust. 1 jest postępowanie o wznowienie znaków granicznych, jeżeli istnieją dokumenty pozwalające na określenie ich pierwotnego położenia. Znaki graniczne definiuje § 2 pkt 4 powołanego Rozporządzenia z 14 kwietnia 1999 r. w sprawie rozgraniczania nieruchomości. Drugim stosownie do art. 39 ust. 5 jest postępowanie w przedmiocie wyznaczenia punktów granicznych ujawnionych uprzednio w ewidencji gruntów. Pojęcie punktu granicznego określa § 2 pkt 3 powołanego Rozporządzenia.

Ustawa nie przewiduje postępowania, którego przedmiotem byłoby "wznowienie" punktów granicznych.

Ocenią organy czy i jaką moc dowodową ma protokół "wyznaczenia" punktów granicznych zawarty w operacie [...] z 3 lutego (a nie lipca) 2006 r. (k. 42-45 tom III) wraz ze szkicem "wznowionych" punktów granicznych, którego skarżący nie podpisał, a także ustalą jaki jest przedmiot sprawy [...] Sądu Rejonowego (k. 79 akt) a w szczególności czy jest to spór o wznowienie znaków granicznych czy o wyznaczenie punktów granicznych.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w I punkcie sentencji wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Orzeczenie w przedmiocie zwrotu na rzecz skarżącego kosztów postępowania w kwocie 200 zł oparto na przepisach art. 200, 205 § 1 i 209 powołanej ustawy. Wobec treści uchylonych decyzji nie zachodziły przesłanki do zastosowania art. 152 ustawy.