drukuj    zapisz    Powrót do listy

6539 Inne o symbolu podstawowym 653, Oświata, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę, I SA/Gl 1038/16 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2017-02-21, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Gl 1038/16 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2017-02-21 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-08-02
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Beata Machcińska
Bożena Suleja-Klimczyk /przewodniczący/
Przemysław Dumana /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6539 Inne o symbolu podstawowym 653
Hasła tematyczne
Oświata
Sygn. powiązane
I GSK 1564/18 - Wyrok NSA z 2019-12-19
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2013 poz 885 art. 252 ust. 1 pkt 2, art. 61 ust. 1 pkt 2
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych - tekst jednolity
Dz.U. 2004 nr 256 poz 2572 art. 71b ust. 1, 3 i 5.
Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Suleja-Klimczyk, Sędzia NSA Przemysław Dumana (spr.), Sędzia WSA Beata Machcińska, Protokolant Dominika Zabielska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lutego 2017 r. sprawy ze skargi Polskiego Związku [...] Okręg [...] w C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zwrotu dotacji udzielonej z budżetu miasta oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia (...) roku, nr (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej SKO), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (t.j. w Dz.U. z 2013 roku, poz. 267 z późniejszymi zmianami; dalej "K.p.a.") oraz art. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 roku o samorządowych kolegiach odwoławczych (t.j. w Dz.U. z 2001 roku, nr 79, poz. 856 z późniejszymi zmianami) i § 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003 roku w sprawie obszarów właściwości samorządowych kolegiów odwoławczych (Dz.U. nr 198, poz. 1925), utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta C. z (...) roku, nr (...), ustalającą zwrot części nadmiernie pobranej dotacji udzielonej na rzecz Specjalnego Ośrodka Szkolno – Wychowawczego (...) Polskiego Związku (...) Okręg (...) w C. (dalej: "Ośrodek") za 2009 rok w wysokości (...) zł. i za 2010 rok w kwocie (...) zł. wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę liczonymi zgodnie z art. 252 ust. 1 pkt 2 ustawy o finansach publicznych.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy w pierwszej kolejności przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie i wskazał, że decyzją z dnia 11 września 2014 roku organ pierwszej instancji ustalił zwrot części dotacji udzielonej na rzecz Ośrodka za lata 2009 i 2010.

W odwołaniu od powyższej decyzji Ośrodek wniósł o jej zmianę lub o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

SKO, po zapoznaniu się z aktami sprawy oraz treścią decyzji uznało, że na podstawie przedstawionego materiału dowodowego nie może podjąć merytorycznego rozstrzygnięcia i decyzją z dnia (...) roku uchyliło decyzję organu pierwszej instancji i przekazało sprawę do jej ponownego rozpatrzenia.

Dnia (...) roku organ pierwszej instancji wydał nową decyzję, którą orzekł o zwrocie części nadmiernie pobranej dotacji udzielonej na rzecz Specjalnego Ośrodka Szkolno – Wychowawczego (...) za 2009 rok w wysokości (...) zł. i za 2010 rok w kwocie (...) zł. wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę.

W odwołaniu od tej decyzji Polski Związek (...) Okręgu (...) zarzucił naruszenie art. 71b oraz art. 90 ust. 2 i 2a ustawy z dnia 7 września 1991 roku o systemie oświaty (dalej: "u.s.o."), przepisów postępowania a także art. 70 § 1 O.p. i wniósł o jej uchylenie bądź przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Decyzją z dnia (...) roku, nr (...) Kolegium ponownie uchyliło decyzję organu pierwszej instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia temu organowi, wskazując w jakim zakresie postępowanie w przedmiotowej sprawie powinno zostać uzupełnione.

Po uzupełnieniu postępowania dowodowego Prezydent Miasta wydał w dniu (...) roku decyzję nr (...), którą ponownie orzekł o zwrocie części nadmiernie pobranej dotacji udzielonej na rzecz Specjalnego Ośrodka Szkolno – Wychowawczego (...) za 2009 rok w wysokości (...) zł. i za 2010 rok w kwocie (...) zł. wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę.

W odwołaniu od powyższej decyzji PZ (...) wniósł o jej zmianę lub o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie :

– art. 7 w związku z art. 77 K.p.a. – poprzez niepodjęcie czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy,

– art. 111 i art. 113 § 1 K.p.a.,

– art. 71b i art. 90 ust. 3a ustawy o systemie oświaty – poprzez dokonanie ich błędnej wykładni,

– art. 70 Ordynacji podatkowej – poprzez nieuwzględnienie z urzędu przedawnienia dochodzonej dotacji.

W obszernym uzasadnieniu odwołania strona potwierdziła, że "zgodnie z wynikami kontroli UKS w K. wykazane w protokole braki miały miejsce, ale uważa, iż inaczej powinna być liczona kwota dotacji przeznaczona do zwrotu".

Odnosząc się do zarzutów odwołania SKO w pierwszej kolejności wyjaśniło, że materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia sprawy zwrotu dotacji stanowią przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych (Dz.U. z 2013 roku, poz. 885 z późniejszymi zmianami). Następnie przytoczyło treść art.: 61 ust. 1 pkt 2, art. 252 ust. 1 pkt 1 i 2, ust. 3, art. 66, art. 67 u.f.p.

Podniosło, że zgodnie z art. 60 i 67 u.f.p. do spraw dotyczących zwrotu części dotacji pobranej nadmiernie za rok 2009 i 2010, czyli niepodatkowych należności budżetowych, termin przedawnienia należy liczyć od dnia wejścia w życie powołanych wyżej przepisów, tj. od 1 stycznia 2010 roku i stosować przepisy Ordynacji podatkowej odpowiednio. W rozpatrywanym przypadku okres przedawnienia zwrotu dotacji powinien być liczony od dnia zakończenia kontroli przeprowadzonej przez UKS (protokół kontroli z dnia 24 września 2012 roku, a ustalenia i wnioski kontroli zostały przedstawione w wynikach z kontroli z dnia 21 grudnia 2012 roku).

W dalszej części uzasadnienia decyzji Kolegium wskazało, że wyniki kontroli, zgodnie z art. 27 ust. 2 ustawy o kontroli skarbowej, zostały przekazane Ministrowi Finansów celem ich wykorzystania.

Pismem z dnia (...) roku, skierowanym do Dyrektora UKS, Prezydent Miasta C. odniósł się do ustaleń ww. kontroli.

W odpowiedzi na powyższe pismo Inspektor UKS stwierdził, że "zawarte wyjaśnienia zostały przyjęte do wiadomości, jednak pozostają bez wpływu na ustalenia poczynione w ramach postępowania kontrolnego".

Minister Edukacji Narodowej w piśmie z dnia (...) roku, skierowanym do Ministerstwa Finansów przekazał w załączeniu dokumentację z czynności kontrolnych przeprowadzonych przez UKS, wskazując, że na dzień 30 września 2008 roku i na dzień 30 września 2009 roku stwierdzono nieprawidłowości, co w konsekwencji skutkowało naliczeniem części oświatowej subwencji ogólnej w latach 2009 i 2010 w kwocie wyższej od należnej.

Minister Finansów w piśmie z dnia (...) roku zawiadomił organ pierwszej instancji, że wszczyna postępowanie w związku z ustaleniami kontrolnymi w zakresie prawidłowej realizacji obowiązków związanych z gromadzeniem danych stanowiących podstawę do naliczenia oświatowej subwencji ogólnej w latach 2009 i 2010.

Decyzją z dnia (...) roku Minister Finansów zobowiązał Miasto C. "do zwrotu nienależnie uzyskanej kwoty w części gminnej, części oświatowej subwencji ogólnej za 2010 r. w wysokości (...) zł" oraz decyzją z dnia (...) roku do zwrotu kwoty (...) zł za 2009 rok.

Zwrot ww. kwot został przekazany przez organ pierwszej instancji w (...) roku.

Następnie organ odwoławczy podniósł, że w rozpatrywanej sprawie zastosowanie mają również przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 roku o systemie oświaty (tj. w Dz.U. z 2004 roku, nr 256, poz. 2572 z późniejszymi zmianami; dalej "u.s.o."), które regulują (między innymi) kwestie kształcenia uczniów niepełnosprawnych.

Wskazał, że art. 71b u.s.o. stanowi, że orzeczenie poradni psychologiczno-pedagogicznej jest niezbędne do objęcia kształceniem specjalnym. Zgodnie z art. 90 ust. 3a ww. ustawy placówki niepubliczne, o których mowa w art. 2 pkt 5 i 7, otrzymują na każdego wychowanka dotację z budżetu powiatu w wysokości nie niższej niż kwota przewidziana na jednego wychowanka tego rodzaju placówki w części oświatowej subwencji ogólnej dla danej jednostki samorządu terytorialnego, a w przypadku niepublicznych ośrodków umożliwiających realizację obowiązku, o którym mowa w art. 14 ust. 3, obowiązku szkolnego i obowiązku nauki dzieciom i młodzieży, o których mowa w art. 16 ust. 7, a także dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysłowym z niepełnosprawnościami sprzężonymi, w wysokości nie niższej niż kwota przewidziana na jednego wychowanka tego rodzaju ośrodków w części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostki samorządu terytorialnego, pod warunkiem że osoba prowadząca placówkę przedstawi planowaną liczbę wychowanków organowi właściwemu do udzielenia dotacji, nie później niż do dnia 30 września roku poprzedzającego rok udzielenia dotacji.

Mając na uwadze ustalenia dokonane przez UKS oraz konieczność zwrotu przez miasto C. do Ministerstwa Finansów określonych kwot, organ pierwszej instancji zawiadomił Dyrektora Ośrodka o wszczęciu postępowania w sprawie określenia kwoty dotacji podmiotowej pobranej w 2009 i w 2010 roku podlegającej zwrotowi do budżetu miasta (pismo z (...) roku).

W piśmie z dnia (...) roku Dyrektor Ośrodka nie zakwestionował ustaleń i stwierdzonych w trakcie kontroli nieprawidłowości, zakwestionował natomiast sposób wyliczenia kwot podlegających zwrotowi podając, iż za 2009 rok powinna ona wynosić (...) złotych, a za 2010 rok – (...) złotych. Kolegium podkreśliło, że podane przez Dyrektora kwoty są tożsame z kwotami wskazanymi w decyzji organu pierwszej instancji, które podlegają zwrotowi.

Pismem z dnia (...) roku Ośrodek wniósł o "odstąpienie od zamiaru egzekucji" wyliczonych kwot podlegających zwrotowi, tłumacząc w jego treści popełnione błędy i niedopatrzenia.

W końcowej części uzasadnienia decyzji SKO podniosło, że decyzja organu pierwszej instancji jest prawidłowa i zgodna z obowiązującymi przepisami, a "zarzuty zawarte w odwołaniu nie znajdują swojego uzasadnienia". Organ pierwszej instancji zebrał w sprawie pełny materiał dowodowy, prowadził postępowanie przy czynnym udziale strony, a jego ustalenia znalazły odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Ośrodek nie kwestionował ustaleń dokonanych przez UKS, które stanowiły podstawę wyliczenia kwoty zwrotu dotacji za lata 2009 i 2010 (wskazane w protokole dzieci nie posiadały na dzień złożenia wniosków – 30 września 2008 i 2009 roku) aktualnych orzeczeń czy opinii, a wskazane w protokole osoby przekroczyły wiek uprawniający do ich kształcenia.

W skardze, skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach pełnomocnik Ośrodka wniósł uchylenie w całości decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. wraz z poprzedzającą ją decyzją organu pierwszej instancji. Wniósł także o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji pełnomocnik zarzucił :

– naruszenie art. 71b ustawy o systemie oświaty – poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że orzeczenie poradni psychologicznej nie tylko jest konieczne do objęcia kształceniem specjalnym ale także do kontynuowania nauki w szkole specjalnej, jak też przez wprowadzenie pozaprawnych kategorii ważności opinii oraz orzeczeń oraz uzależnienia od tej przesłanki możliwości kształcenia i rewalidacji, a także w efekcie orzeczenia obowiązku zwrotu dotacji pobranej w rzekomo nadmiernej wysokości, w sytuacji, gdy dotacja została naliczona prawidłowo,

– naruszenie art. 90 u.s.o. – poprzez pominięcie znaczenia tego przepisu przy wydaniu orzeczenia,

– naruszenie art. 252 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o finansach publicznych – poprzez niewykazanie spełnienia przesłanek wskazanych w tych przepisach przy jednoczesnym uznaniu, iż przepis ten znajduje zastosowanie w sprawie,

– obrazę art. 7 w związku z art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. – polegającą na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego i niepodjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, w tym niewyjaśnienie, czy istnieją rzeczywiste przesłanki do wydania decyzji o zwrocie dotacji,

– obrazę art. 8 i art. 107 § 3 K.p.a.- poprzez nienależyte uzasadnienie zaskarżonej decyzji z uwagi na zawarcie w nim zbyt ogólnych stwierdzeń, co uniemożliwia realizację zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa oraz uniemożliwia dokonanie kontroli zaskarżonej decyzji, w szczególności niewyjaśnienie dlaczego organ drugiej instancji utrzymał w mocy decyzje pierwszoinstancyjną,

– obrazę art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 67 i art. 60 pkt 1 ustawy o finansach publicznych – poprzez niezastosowanie przepisów dotyczących przedawnienia dla ewentualnego domagania się przez organ zwrotu dotacji wykorzystanej z naruszeniem prawa, co pozostaje w bezpośrednim związku z problematyką rozliczenia dotacji w świetle art. 90 ust. 4 ustawy o systemie oświaty.

W obszernym uzasadnieniu skargi pełnomocnik szeroko odniósł się do problematyki dotyczącej kształcenia specjalnego, sposobu wydawania orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego, podnosząc, że brak aktualnego orzeczenia (opinii) nie powinno skutkować koniecznością zwrotu dotacji. Wskazał także, że orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego jest wydawane wyłącznie na wniosek rodziców, w związku z czym strona skarżąca nie ma żadnych instrumentów prawnych do uzyskania takiego orzeczenia. Podkreślił, że czasowy brak takiego orzeczenia należy potraktować jako uchybienie, nie powodujące jednak konieczności zwrotu dotacji.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Ponownie podkreślił, że z art. 71b u.s.o. wynika wprost, że orzeczenie poradni psychologiczno – pedagogicznej jest niezbędne do objęcia dziecka kształceniem specjalnym. Wskazał także, że sama strona skarżąca potwierdziła, że w kilku przypadkach kilkoro podopiecznych przekraczało na dzień sprawozdawczy wiek uprawniający do kształcenia, tj. 24 lata (26, 29, 32 i 39 lat).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Przedmiotem rozpoznania Sądu w niniejszej sprawie była prawidłowość decyzji organu administracji, nakładającą na stronę skarżącą obowiązek zwrotu części nadmiernie pobranej dotacji za lata 2009 i 2010.

Oceniając stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji przez organy administracji należy w pierwszej kolejności wskazać, że przepisem materialnoprawnym na podstawie, którego nakazano zwrot dotacji jest art. 252 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych (t.j. w Dz.U. z 2013 roku, poz. 885 z późniejszymi zmianami; dalej u.f.p.), który w dacie orzekania przez organ pierwszoinstancyjny posiadał następujące brzmienie :

dotacje udzielone z budżetu jednostki samorządu terytorialnego:

1) wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem,

2) pobrane nienależnie lub w nadmiernej wysokości

- podlegają zwrotowi do budżetu wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, w ciągu 15 dni od dnia stwierdzenia okoliczności, o których mowa w pkt 1 lub pkt 2 (art. 252 ust. 1 pkt 1 i 2). Dotacjami pobranymi w nadmiernej wysokości są dotacje otrzymane z budżetu jednostki samorządu terytorialnego w wysokości wyższej niż określona w odrębnych przepisach, umowie lub wyższej niż niezbędna na dofinansowanie lub finansowanie dotowanego zadania (art. 252 ust. 3).

Zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 2 u.f.p. organami w stosunku do należności budżetów jednostek samorządu terytorialnego - wójt, burmistrz, prezydent miasta, starosta albo marszałek województwa.

W myśl art. 71b ust. 1 u.s.o. kształceniem specjalnym obejmuje się dzieci i młodzież, o których mowa w art. 1 pkt 5 i 5a ww. ustawy, wymagające stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy. Kształcenie to może być prowadzone w formie nauki w szkołach ogólnodostępnych, szkołach lub oddziałach integracyjnych, szkołach lub oddziałach specjalnych i ośrodkach, o których mowa w art. 2 pkt 5. Zgodnie z art. 71b ust. 3 u.s.o. opinie o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka oraz orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego albo indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego i indywidualnego nauczania, a także o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych, organizowanych zgodnie z odrębnymi przepisami, wydają zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach specjalistycznych. Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego określa zalecane formy kształcenia specjalnego, z uwzględnieniem rodzaju niepełnosprawności, w tym stopnia upośledzenia umysłowego.

Art. 71b ust. 5 u.s.o. zobowiązuje starostę właściwego ze względu na miejsce zamieszkania dziecka posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego do zapewnienia mu, na wniosek rodziców, odpowiedniej formy kształcenia, uwzględniając rodzaj niepełnosprawności, w tym stopień upośledzenia umysłowego.

Należy również wyjaśnić, że w okresie, którego dotyczy rozpoznawana sprawa, obowiązywała ustawa z dnia 19 lutego 2004 r. o systemie informacji oświatowej (Dz. U. Nr 49, poz. 463 z późn. zm.; dalej: ustawa o SIO). Stosownie do art. 4 ust. 1 tej ustawy szkoły i placówki oświatowe prowadziły bazy danych oświatowych obejmujące zbiory danych określone w ustawie, między innymi zbiór danych o uczniach, słuchaczach, wychowankach i absolwentach. Zbiór ten, stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 1 lit. h ustawy o SIO powinien obejmować między innymi zbiory danych o liczbie uczniów, słuchaczy, wychowanków oraz absolwentów z poprzedniego roku szkolnego, w tym niebędących obywatelami polskimi, według specjalnych potrzeb edukacyjnych wynikających z opinii lub orzeczeń, o których mowa w art. 71b ust. 3-3b u.s.o., albo posiadania zezwolenia na indywidualny program lub tok nauki. Dane, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1, są aktualizowane i przekazywane według stanu na dzień 30 marca i 30 września każdego roku (art. 8 ust. 1 ustawy o SIO).

Należy zgodzić się z organem, że jedynym dokumentem uprawniającym do objęcia kształceniem specjalnym jest orzeczenie publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej o potrzebie kształcenia specjalnego. Przy naliczeniu części oświatowej subwencji ogólnej za 2009 i 2010 rok nie mogli być uwzględnieni uczniowie, którzy - według stanu na 30 września 2008 i 2009 roku - nie posiadali aktualnych orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego. Nawet jeśli uczeń posiadał orzeczenie na poprzedni etap edukacyjny lub na okres roku szkolnego, który upłynął, winien był uzyskać następne orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego (por. wyroki WSA w Warszawie : z 16lutego 2016 roku, sygn. akt V SA/Wa 2710/15 oraz z 25 maja 2016 roku, sygn. akt V SA/Wa 3795/15 – opubl. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Obowiązkiem placówki oświatowej jest systematyczne weryfikowanie liczby uczniów i wychowanków posiadających przedmiotowe orzeczenia. Chodzi tu o faktyczną liczbę takich podopiecznych przebywających w takiej placówce.

Z kolei zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia z dnia 18 stycznia 2005 roku w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowywania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych i niedostosowanych społecznie w specjalnych przedszkolach, szkołach i oddziałach oraz w ośrodkach – kształcenie dzieci i młodzieży niepełnosprawnych w szkołach specjalnych jest prowadzone nie dłużej niż do ukończenia przez ucznia :

– 18 roku życia – w przypadku szkoły podstawowej,

– 21 roku życia w przypadku gimnazjum,

– 24 roku życia w przypadku szkoły ponadgimnazjalnej lub dotychczasowej szkoły ponadpodstawowej.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że liczba wychowanków korzystająca z zakwaterowania w internacie została zawyżona o dwóch uczniów, dla których strona skarżąca nie posiadała orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego (dopiero po przeprowadzeniu kontroli, która miała miejsce w 2012 roku, ośrodek otrzymał orzeczenia dot. ww. uczniów, dot. roku 2009 i 2010, co sam stwierdził w odwołaniu z dnia 4 maja 2016 roku), a czterech wychowanków na ten dzień przekroczyło wiek uprawniający do kształcenia (26, 29, 32 i 39 lat), co spowodowało zawyżenie dotacji na 2009 rok. Podobne nieprawidłowości stwierdził organ przy naliczaniu dotacji za 2010 rok (str. 25 i 26 protokołu kontroli).

Podkreślenia również wymaga, iż Dyrektor Ośrodka Szkolno-Wychowawczego (...) w piśmie z dnia 21 sierpnia 2014 roku nie zakwestionował ww. ustaleń i stwierdzonych w trakcie kontroli nieprawidłowości, a w piśmie z dnia 1 września 2014 roku wniósł o "odstąpienie od egzekucji" wyliczonych kwot podlegających zwrotowi, tłumacząc popełnione błędy i niedopatrzenia.

W świetle powyższych wywodów prawidłowo, zdaniem Sądu, organ administracji orzekł o zwrocie części dotacji za 2009 i 2010 rok, gdyż została ona pobrana nadmiernie (art. 252 ust. 1 pkt 2 ustawy o finansach publicznych).

Bezzasadne są także zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisów postępowania. Zdaniem Sądu, postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone wnikliwie, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oceniony został właściwie, a mające zastosowanie w sprawie przepisy zostały prawidłowo zinterpretowane. Dokonując swobodnej oceny dowodów organ administracji nie przekroczył granic z art. 80 K.p.a. W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że – akcentowane przez pełnomocnika strony skarżącej – naruszenie art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 oraz 103 § 3 K.p.a. – nie miało w rozpatrywanej sprawie miejsca.

Wskazać również należy, że argumenty organu odwoławczego dotyczące zarzutu przedawnienia są trafne i przedstawione zostały – bez potrzeby powtarzania – w sposób wyczerpujący (str. 4 uzasadnienia zaskarżonej decyzji).

Dokonując zatem w myśl art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych kontroli zaskarżonej decyzji z prawem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uznał, że organy administracji nie przekroczyły granic swobody interpretacyjnej i nie naruszyły reguł interpretacyjnych ograniczając stosowanie powołanych przepisów do podanego wyżej znaczenia.

Sąd uznał również, że organy te nie naruszyły reguł prowadzenia postępowania dowodowego i ustaliły istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności. Wniosek organu odwoławczego wyprowadzony z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wykracza poza swobodną ocenę dowodów, więc nie stanowi naruszenia prawa. Sąd ocenił także zupełność uzasadnienia zaskarżonej decyzji i stwierdził jej zgodność z przepisami prawa.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.



Powered by SoftProdukt