drukuj    zapisz    Powrót do listy

6359 Inne o symbolu podstawowym 635, Inne, Minister Sportu, Oddalono skargę, VI SA/Wa 240/13 - Wyrok WSA w Warszawie z 2013-04-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 240/13 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2013-04-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2013-01-31
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Grażyna Śliwińska
Małgorzata Grzelak
Zbigniew Rudnicki /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6359 Inne o symbolu podstawowym 635
Hasła tematyczne
Inne
Skarżony organ
Minister Sportu
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2010 nr 127 poz 857 art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, ust. 2, ust. 3, art. 8, art. 21 ust. 1, ust. 2, art. 82, art. 83 ust. 1, ust. 2
Ustawa z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie.
Dz.U. 2005 nr 155 poz 1298 art. 7, art. 9 ust. 1, art. 26 ust. 1 i 2
Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 12, art. 58 ust. 1
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 6, art. 7, art. 77, art. 107 par. 1 i 3
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Grzelak Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Protokolant st. sekr. sąd. Karolina Pilecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi A. z siedzibą w [...] na decyzję Ministra Sportu i Turystyki z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia zmian statutu oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2012 r. Minister Sportu i Turystyki, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 i art. 104 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej: k.p.a.) oraz na podstawie art. 21 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, ze zm.), po rozpoznaniu wniosku skarżącego A. z siedzibą w W. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] września 2012 r. w przedmiocie zatwierdzenia zmian statutu.

Do wydania decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2012 r. skarżący zwrócił się do Ministra Sportu i Turystyki o zatwierdzenie na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o sporcie zmian w statucie, dokonanych przez XXX Walne Zgromadzenie Delegatów A. w dniach [...] i [...] kwietnia 2012 r. w W. Do wniosku załączono:

- uchwałę Zarządu A. o zwołaniu XXX WZDA. wraz z porządkiem obrad;

- regulamin obrad WZDA.;

- protokół Prezydium XXX WZDA. stwierdzający prawomocność obrad;

- wyniki głosowań nad poszczególnymi uchwałami sporządzone przez komisję Skrutacyjną;

- statut A. w wersji obowiązującej (w KRS);

- odpis z rejestru stowarzyszeń KRS.

Organ działając na podstawie art. 9 K.p.a. poinformował skarżącego o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie jego praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego, wskazując na postanowienia przedłożonego tekstu statutu, które mogą budzić wątpliwość co do ich zgodności z przepisami prawa. Nadto organ poinformował skarżącego o przysługującym prawie do zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym, jak również o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz żądań zgłoszonych, zgodnie z treścią art. 10 k.p.a.

W maju 2012 r. skarżący wniósł o dopuszczenie jako dowodu w sprawie, pism kierowanych do Ministra Sportu i Turystyki w przedmiocie procesu dostosowania regulacji wewnętrznych A., w szczególności pisma z [...] kwietnia 2012 r. wraz z załączoną analizą prawną. Zdaniem skarżącego, podane pisma wskazują na konsekwencje przyjęcia literalnej interpretacji art. 82 ust. 1 ustawy o sporcie, zgodnie z którym ogólnopolskie stowarzyszenie działające w sporcie lotniczym (skarżący) stało się polskim związkiem sportowym działającym na podstawie ustawy o sporcie, do którego tylko pomocniczo mają zastosowanie niektóre przepisy Prawa o stowarzyszeniach.

W czerwcu skarżący złożył pisemne wyjaśnienie dotyczące kwestii wskazanych w piśmie Ministra Sportu i Turystyki.

Decyzją nr [...] z dnia [...] września 2012 r., Minister Sportu i Turystyki działając na podstawie art. 21 ust. 1 i 2 ustawy o sporcie i 104 k.p.a.:

- w pkt 1 zatwierdził zmiany: § 4 ust. 5, § 5 ust. 1, § 5 ust. 2, § 5 ust. 3, § 5a, § 5b, § 7 ust. 4, § 11 ust. 2, § 11 ust. 3, § 11 ust. 4, § 13 ust. 4 pkt 3, § 13 ust. 4 pkt 4, § 15 ust. 2 pkt 4, § 15 ust. 2 pkt 12, § 15 ust. 2 pkt 13, § 17 ust. 2 pkt 9, § 17 ust. 2 pkt 17, § 29 ust. 3 oraz zmiany dokonane na podstawie uchwały nr [...], statutu A. uchwalone przez XXX Walne Zgromadzenie Delegatów A. w dniach [...] i [...] kwietnia 2012 r. w W.;

- w pkt 2 odmówił zatwierdzenia zmian: § 6 ust. 9a, § 7 ust. 4a, § 8 pkt 5a, § 8 pkt 11, § 9 pkt 5a, § 14 ust. 2, rozdz. 6a, § 40a oraz zmiany przepisu przejściowego, uchwalonych przez XXX Walne Zgromadzenie Delegatów A. w dniach [...] i [...] kwietnia 2012 r. w W.

Skarżący wnosząc o ponownie rozpatrzenie sprawy, zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przede wszystkim prawa materialnego, tj. art. 6 ust. 2, art. 7 ust. 2 i 3, art. 8 ust. 1, art. 21 ust. 2, art. 82 ust. 1 i 2 ustawy o sporcie, art. 26 ust. 1 i 2 ustawy o sporcie kwalifikowanym. Nadto wskazał, że konsekwencją błędnej interpretacji przepisów prawa materialnego było naruszenie przepisów proceduralnych, tj. art. 7, art. 77 oraz art. 107 § 1 i § 3 K.p.a. Skarżący wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy w zakresie zmian wskazanych w punkcie 2-gim zaskarżonej decyzji pod kątem ich zgodności z ustawą o sporcie, uchylenie decyzji w tym zakresie oraz zatwierdzenie wnioskowanych zmian.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Minister Sportu i Turystyki utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ powołując się na treść art. 21 ustawy o sporcie, wskazał, iż Minister Sportu i Turystyki jest organem właściwym do zatwierdzenia, w drodze decyzji, statut polskiego związku sportowego oraz jego zmiany, które polski związek sportowy przedstawia niezwłocznie po ich uchwaleniu, jak również jest właściwy do odmowy zatwierdzenia, w drodze decyzji, statutu polskiego związku sportowego lub jego zmiany w przypadku stwierdzenia niezgodności ich postanowień z przepisami prawa.

Organ wskazał, że weryfikacja zmian statutu polskiego związku sportowego przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej oparta jest na kryterium legalności, tj. zgodności dokonanej zmiany z przepisami powszechnie obowiązującego prawa, czyli z normami wynikającymi z przepisów Konstytucji RP, umów międzynarodowych, ustaw, rozporządzeń oraz aktów prawa miejscowego (art. 87 Konstytucji RP). Nadto podstawą decyzji o odmowie zatwierdzenia zmiany statutu polskiego związku sportowego jest ustalenie, że treść postanowienia statutu jest sprzeczna z konkretną normą wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa.

Minister Sportu i Turystyki powołał się na treść art. 82 ustawy o sporcie, zgodnie z którym polskie związki sportowe oraz podmioty o statusie polskiego związku sportowego stały się polskimi związkami sportowymi w rozumieniu ustawy o sporcie, jak również miały obowiązek dostosować swoją działalność, w szczególności obowiązujące w nich statuty oraz regulaminy, do wymagań ustawy o sporcie w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy, czyli do 16 października 2012 r.

Organ wskazał, iż wobec stwierdzenia niezgodności postanowień statutu skarżącego z przepisami prawa, tj. z art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie decyzją pierwszoinstancyjną odmówiono zatwierdzenia części postanowień statutu A. Minister Sportu i Turystyki stwierdził, iż art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie w sposób enumeratywny wymienia podmioty, które mogą być członkami polskiego związku sportowego, tzn. klub sportowy, związek sportowy, inna osoba prawna, której statut, umowa albo akt założycielski przewiduje prowadzenie działalności w danym sporcie.

Minister Sportu i Turystyki podał, że A. stał się polskim związkiem sportowym w rozumieniu ustawy o sporcie na mocy art. 82 ust. 1 ww. ustawy, a w postępowaniu stwierdzono, że niektóre zmienione postanowienia statutu naruszają przepis art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie. Organ wskazał, że zmienione postanowienia statutu A., tj. § 6 ust. 9a w zakresie podmiotowym działania A. obejmują tożsamy krąg podmiotów jak te wymienione w art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie, jednak dla tych podmiotów tworzy się osobną kategorię członkostwa, tzw. "członków stowarzyszonych", którzy mają funkcjonować w ramach A. obok podmiotów o innych kategoriach członkostwa, w tym również zrzeszanych przez A. osób fizycznych.

Zdaniem organu, konsekwencją powyższego stwierdzenia była odmowa zatwierdzenia kolejnych postanowień statutu, tj.: § 7 ust. 4a, § 8 pkt 5a, § 8 pkt 11, § 9 pkt 5a, § 14 ust. 2, § 17 ust. 2 pkt 17, rozdz. 6a, § 40a oraz zmiany przepisu przejściowego, gdyż dotyczą one "członków stowarzyszonych": § 7 ust. 4a stanowi o przyjęciu i skreśleniu członków stowarzyszonych przez Zarząd A., § 8 pkt 5a odwołuje się do rozdziału 6a statutu, którego zatwierdzenia odmówił organ, § 8 pkt 11 stanowi o składkach od członków stowarzyszonych, § 9 pkt 5a określa przesłanki do skreślenia członków stowarzyszonych, natomiast § 14 ust. 2 reguluje kwestie reprezentacji podczas Walnego Zgromadzenia Delegatów A., nadto przyjęty przepis przejściowy wskazuje na możliwość zmiany formy członkostwa przez dotychczasowych członków wspierających na formę członków stowarzyszonych.

Minister Sportu i Turystyki stwierdził, iż w obecnie obowiązujących przepisach brak jest rozróżniania podmiotów o statusie polskiego związku sportowego, nadto przepisy ustawy o sporcie regulują jakie jednostki mogą być członkiem polskiego związku sportowego, nie wymieniając osób fizycznych. Zdaniem organu, skoro członkostwo w polskim związku sportowym zostało uregulowane w sposób wyczerpujący w ustawie o sporcie (enumeratywnie wymienione w art. 8 ust. 1 ustawy), to nie ma potrzeby stosowania w tym zakresie przepisów ustawy Prawo o stowarzyszeniach (na mocy odesłania z art. 7 ust. 3 ustawy o sporcie).

Organ wskazał, że w toku postępowania administracyjnego skarżący podnosił, iż "przyjęte zmiany [statutu A.] umożliwiają funkcjonowanie w ramach A. dwóch sfer działalności. Sfery działalności lotniczej realizowanej przez osoby fizyczne oraz sfery uzupełniającej tj. działalności sportowej." Zdaniem Ministra, w postępowaniu należało jednak skupić się na przepisach prawa dot. członkostwa w polskim związku sportowym, które jest regulowane treścią art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie. Polski związek sportowy jest organizacją społeczną zrzeszającą członków zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie. Członkami polskich związków sportowych mogą być wyłącznie podmioty należące do kategorii wskazanych w przepisach prawa, czyli w przepisie art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie i spełniające określony w tym przepisie warunek. Ustawodawca nie pozostawił polskim związkom sportowym swobody decyzji i wprowadzenia odmiennych regulacji statutowych w tym zakresie, przewidujących przyznanie członkostwa innym kategoriom podmiotów prawa.

Zdaniem organu, ewentualne dopuszczenie innych kategorii podmiotów np. wspierających czy honorowych jest dopuszczalne wyłącznie na zasadzie, że nie przysługują im uprawnienia typu korporacyjnego w szczególności prawo głosu stanowiącego. Organ zaznaczył, że w okresie obowiązywania ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298 ze zm.), tj. przed dniem wejścia w życie obecnie obowiązującej ustawy o sporcie, gdy skarżący był podmiotem posiadającym status polskiego związku sportowego, co wynikało z art. 26 ust. 1 ustawy o sporcie kwalifikowanym, obok klubów sportowych działających w różnych formach, pełnoprawnymi członkami polskiego związku sportowego mogły zostać również osoby fizyczne. Organ dodał, że zgodnie z art. 26 ust. 2 ustawy o sporcie kwalifikowanym, minister właściwy do spraw kultury fizycznej i sportu nie był organem właściwym do realizowania wobec skarżącego obowiązku zatwierdzania statutu.

Zdaniem organu, wobec niezgodności postanowień statutu z art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie nie było możliwe zatwierdzenie ww. postanowień statutu.

Za bezzasadne zostały uznane przez organ naruszenia przepisów proceduralnych art. 7, art. 77, art. 8, art. 107 § 1 i § 3 K.p.a., sformułowane w ten sposób, że Minister Sportu i Turystyki uznał w decyzji z [...] września 2012 r., że "nie ma potrzeby prowadzenia postępowania dowodowego pod kątem ustalenia dotychczasowej formy i struktury prawnej A. czy ustalenia relacji pomiędzy działalnością lotniczą A. jako ogólnopolskiego stowarzyszenia, a działalnością sportową A. jako polskiego związku sportów lotniczych". Organ wskazał, iż badał przedstawione zmiany statutu polskiego związku sportowego w przedmiocie zgodności tych zmian z postanowieniami obowiązujących przepisów prawa (art. 21 ustawy o sporcie). W ocenie organu, w trakcie postępowania nie doszło do naruszenia art. 7 oraz art. 77 K.p.a., gdyż zostały podjęte wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz został zebrany w sposób wyczerpujący materiał dowodowy.

Zdaniem organu, dopuszczenie dowodów z treści statutów skarżącego z lat 2002, 2005, 2008 oraz wersji obecnie obowiązującej nie znajduje żadnego uzasadnienia, z uwagi na okoliczność zmiany stany prawnego, tj. wejścia w życie ustawy o sporcie, która w art. 93 ust. 1 pkt 2 uchyliła moc obowiązującą ustawy o sporcie kwalifikowanym oraz z uwagi na brak kompetencji do zatwierdzania statutu przez właściwego ministra przed dniem wejścia w życie ustawy o sporcie.

Nadto organ wskazał, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji zostało sporządzone zgodnie z dyspozycją z art. 107 § 1 oraz § 3 K.p.a. zarówno w sferze ustaleń faktycznych, jak i uzasadnienia prawnego.

Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący, wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz punktu 2 decyzji wydanej przez organ w pierwszej instancji, zasądzenie zwrotu kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych, jak również przedstawienia na podstawie art. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym oraz art. 193 Konstytucji RP Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego odnośnie zgodności:

a) art. 7 ust. 1 i 3, art. 8 ust. 1 oraz art. 82 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie z konstytucyjną wolnością tworzenia, zrzeszania się i działania w stowarzyszeniach wyrażoną w art. 12 oraz art. 58 ust. 1 Konstytucji RP, a także w art. 11 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności - poprzez ustawową ingerencję w formę prawną ogólnokrajowego stowarzyszenia osób fizycznych działającego w zakresie sportów lotniczych posiadającego "status polskiego związku sportowego" na gruncie ustawy o sporcie kwalifikowanym i nakazanie zmiany tej formy prawnej w związek sportowy zrzeszający wyłącznie osoby prawne (wskazane w art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie)

ewentualnie

b) art. 7 ust. 1 i 3, art. 8 ust. 1 oraz art. 82-ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie z konstytucyjną zasadą demokratycznego państwa prawnego wyrażoną w art. 2 Konstytucji, w szczególności z zasadą poprawnej legislacji poprzez nakazanie zmiany formy prawnej z ogólnokrajowego stowarzyszenia osób fizycznych działającego w zakresie sportów lotniczych na związek sportowy zrzeszający wyłącznie osoby prawne (wskazane w art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie) bez uregulowania w przepisach przejściowych sposobu zmiany tej formy prawnej.

Zaskarżonej decyzji strona zarzuciła naruszenie:

- prawa materialnego:

- art. 8 ust. 1 oraz art. 82 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie w związku z art. 26 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym oraz w zw. z art. 12 oraz art. 58 ust. 1 Konstytucji oraz w zw. z art. 11 ust. 1 i 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez ich błędną wykładnię polegającą na błędnym przyjęciu, iż wobec strony należy stosować wykładnię literalną przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie bez uwzględnienia faktu, iż strona na gruncie art. 26 ustawy o sporcie kwalifikowanym posiadała status polskiego związku sportowego jako ogólnokrajowe stowarzyszenie osób fizycznych działające w zakresie sportów lotniczych, a tym samym z pominięciem wykładni systemowej przepisu, tj. konstytucyjnie oraz konwencyjnie zagwarantowanej wolności zrzeszania się.

- art. 21 ust. 2 ustawy o sporcie poprzez jego zastosowanie polegające na błędnym stwierdzeniu, iż zmiany postanowień § 6 ust. 9a, § 7 ust. 4a, § 8 pkt 5a, § 8 pkt 11, § 9 pkt 5a, § 14 ust. 2, rozdz. 6a, § 40a oraz zmiany przepisu przejściowego, uchwalonych przez XXX Walne Zgromadzenie Delegatów A. w dniach [...] i [...] kwietnia 2012 r. w W. są niezgodne z przepisami prawa.

- art. 21 ust. 1 ustawy o sporcie poprzez jego niezastosowanie pomimo faktu, iż zmiany postanowień wymienionych wyżej (pkt 2) są zgodne z przepisami prawa.

- art. 6 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o sporcie przez błędne uznanie, że polski związek sportowy nie jest "szczególnym rodzajem związku sportowego" lecz "wyodrębnioną prawnie szczególną formą organizacyjną" i nie ma doń zastosowania art. 6 ust. 2 ustawy o sporcie przewidujący dla związku sportowego formę stowarzyszenia lub związku stowarzyszeń.

- art. 7 ust. 3 ustawy o sporcie w zw. z art. 2 ust. 1 i 2 oraz art. 10 ust. 1 punkt 4 ustawy Prawo o stowarzyszeniach poprzez błędne przyjęcie, iż w stosunku do polskiego związku sportowego nie ma zastosowanie ogólna zasada ustawy Prawo o stowarzyszeniach pozostawiająca regulacji statutowej możliwość wprowadzenia różnych kategorii członkostwa.

- przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, art. 8, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. poprzez niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w szczególności nieustalenia dotychczasowej formy i struktury prawnej A. czy też relacji pomiędzy działalnością lotniczą, a działalnością sportową, jak również niepełne uzasadnienie prawne decyzji w szczególności poprzez brak wyjaśnienia dlaczego organ uznaje za jedyną dopuszczalną tylko wykładnię literalną art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie pomijając zupełnie argumenty przemawiające również za wykładnią systemową a także brak wskazania przez organ, w jaki sposób zgłaszane przez stronę trudności prawne i zagrożenia związane ze zmianą formuły ustrojowej (ze zrzeszenia osób fizycznych w zrzeszenie wyłącznie osób prawnych) mogą być usunięte w drodze wewnętrznych działań organizacji, co byłoby realizacją zasady pogłębiania zaufania organów Państwa wyrażonej w art. 8 k.p.a.

Zdaniem skarżącego, naruszenie art. 8 ust. 1 oraz art. 82 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie w zw. z art. 26 ust. 1 i 2 ustawy o sporcie kwalifikowanym polega na błędnym przyjęciu, iż należy przyjmować takie samo rozumienie (interpretację) przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie wobec strony, która zgodnie z art. 26 ustawy o sporcie kwalifikowanym posiadała status polskiego związku sportowego jako ogólnokrajowe stowarzyszenie osób fizycznych działające w zakresie sportów lotniczych, jak wobec tych związków sportowych, które na gruncie ustawy o sporcie kwalifikowanym były polskimi związkami sportowymi w rozumieniu art. 7 tej ustawy (zrzeszającymi przede wszystkim kluby sportowe oraz związki sportowe, art. 7 ust. 3 ustawy o sporcie kwalifikowanym).

Przedstawiona w zaskarżonej decyzji interpretacja art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie sprowadza się do przyjęcia, że "przepis ten w sposób enumeratywny wymienia podmioty, które mogą być członkami polskiego związku sportowego". Literalne rozumienie art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie wyrażone w zaskarżonej decyzji wyklucza zatem możliwość zrzeszania w polskim związku sportowym osób fizycznych. Zdaniem skarżącego, takie rozumienie wspomnianego przepisu jest prawidłowe wyłącznie w odniesieniu do tych podmiotów, które w dotychczasowym stanie prawnym były polskimi związkami sportowymi i zrzeszały (co do zasady) kluby sportowe oraz związki sportowe. Natomiast nieprawidłowe jest zastosowanie takiej samej wykładni art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie do tych organizacji, które będąc ogólnokrajowymi stowarzyszeniami osób fizycznych "posiadały status polskiego związku sportowego". Skarżący uważa, że konieczne jest przy tym sięgnięcie do wykładni systemowej przepisów, tj. przy uwzględnieniu konstytucyjnych gwarancji wolności zrzeszania się. Wykładnia literalna przepisu prowadzi do wniosku, iż doszło do ustawowego ograniczenia wolności zrzeszania się osób fizycznych w stosunku do tych polskich związków sportowych, które działały w formie ogólnokrajowych stowarzyszeń wymienionych w art. 26 ust. 1 ustawy o sporcie kwalifikowanym, co narusza bowiem konstytucyjną zasadę tworzenia i działania stowarzyszeń (art. 12 Konstytucji), jak i konstytucyjną wolność zrzeszania się (art. 58 ust. 1 Konstytucji). Wolność stowarzyszania się jest zagwarantowana również w art. 11 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

Skarżący podnosi, iż wolność zrzeszania się w stowarzyszeniach (a w takiej formie prawnej działa od przeszło kilkudziesięciu lat A.), a także wolność działania stowarzyszeń gwarantowane przez art. 12 i 58 Konstytucji, mogą być ograniczone wyłącznie wtedy, gdy ograniczenie takie jest konieczne w demokratycznym państwie dla zapewnienia jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób (art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz art. 1 ust. 2 ustawy Prawo o stowarzyszeniach). Strona podkreśliła, że w przypadku A. działalność sportowa jest tylko jedną ze sfer działalności, a nie sferą dominującą czy wyłączną (jak w przypadku klasycznych związków sportowych).

Zdaniem skarżącego, przyjęcie, że art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie może być rozumiany wyłącznie literalnie, narusza konstytucyjne gwarancje wolności zrzeszania się. Brak jest bowiem przesłanek uprawniających do tego, aby ograniczyć wolność zrzeszania się osób fizycznych w A. - stowarzyszeniu realizującym przede wszystkim cele lotnicze. Strona wskazała, że nie sposób uznać, aby przesłanką taką było posiadanie przez A. - na gruncie uprzednio obowiązującej ustawy o sporcie kwalifikowanym - statusu polskiego związku sportowego. Okoliczność wykonywania przez A. zadań polskiego związku sportowego nie uzasadnia bowiem tak drastycznej ingerencji w strukturę i podstawy ustrojowe stowarzyszenia. W ocenie skarżącego, organ nadzoru winien bardziej szczegółowo odnieść się do podnoszonych wątpliwości odnośnie zgodności przepisów ustawy o sporcie z podstawowymi zasadami konstytucyjnymi. Intencją wnioskodawcy było dążenie do tego, aby organ nadzoru ocenił czy możliwa jest taka interpretacji przepisów ustawy o sporcie, która nie podważy wspomnianych zasad konstytucyjnych, gwarantujących swobodę zrzeszania i ograniczających zakres możliwej ingerencji ustawowej w działalność stowarzyszeń zrzeszających osoby fizyczne.

Zdaniem skarżącego, konieczne było rozważenie odmiennej niż tylko gramatyczna interpretacji art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie. Organ nadzoru winien ustosunkować się do stanowiska wnioskodawcy, czy możliwe jest odejście od literalnego brzmienia art. 8 ust. 1 po to, aby rozumienie tego przepisu nie prowadziło do wniosków, które naruszają ustrojowe fundamenty wnioskodawcy. Wnioskodawca posiadał bowiem dotychczas "status polskiego związku sportowego" jako ogólnokrajowe stowarzyszenie, stając się polskim związkiem sportowymi na mocy lakonicznej regulacji zawartej w art. 82 ust. 1 ustawy o sporcie.

Przedstawione do zatwierdzenia zmiany Statutu A. oparte były na przekonaniu, że dopuszczalne jest przyjęcie takiego rozumienia art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie, które umożliwi zrzeszanie podmiotów wskazanych w art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie w polskim związku sportowym działającym w dotychczasowej formie prawnej stowarzyszenia osób fizycznych.

Organ nadzoru ocenił jednak przyjęte zmiany jako sprzeczne z art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie, przyjmując błędnie iż przepis ten wyklucza możliwość zrzeszania osób fizycznych także w przypadku tych polskich związków sportowych, które dotychczas działały jako "ogólnopolskie stowarzyszenia posiadające status związku sportowego" na mocy art. 26 ust 1 i 2 ustawy o sporcie kwalifikowanym.

W konsekwencji zaskarżona decyzja narusza art. 21 ust. 2 ustawy o sporcie, albowiem brak było podstaw do uznania wskazanych w punkcie 2-gim decyzji zmian za niezgodne z przepisami prawa, w szczególności z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie. Należy podnieść, że przedmiotowe zmiany wprowadzały możliwość zrzeszania w A., będącym ogólnopolskim stowarzyszeniem osób fizycznych, także i tych podmiotów, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie. Zapewniały zatem możliwość funkcjonowania A. w zgodności z ustawą o sporcie, bez uszczerbku dla formy prawnej ogólnopolskiego stowarzyszenia, zrzeszającego osoby fizyczne i realizującego nie tylko cele sportowe.

Nie jest zresztą zrozumiałe wyjaśnienie zawarte w uzasadnieniu decyzji Ministra Sportu i Turystyki z dnia [...] września 2012 r. o nr [...], iż "organ nadzoru nie może zaakceptować tworzonego w ten sposób stanu faktycznego i prawnego" mającego polegać na "funkcjonowaniu w ramach A. dwóch sfer działalności. Sfery działalności lotniczej realizowanej przez osoby fizyczne oraz sfery uzupełniającej, tj. działalności sportowej'. Wszak wzgląd na ustrój A. jako organizacji społecznej - stowarzyszenia zrzeszającego kilka tysięcy członków i posiadającego dotychczas status "polskiego związku sportowego" uzasadnia w pełni taki podział. Osoby fizyczne zrzeszone w A. realizują cele związane z lotnictwem jako takim, a nie samym sportem lotniczym. Zasadniczym celem A. jest bowiem lotnictwo: szkolenie, trening, utrzymanie uprawnień, zarządzanie lotniskami, udostępnianie sprzętu czy integracja środowiska. Uzupełniająco tylko realizowane są cele sportowe w zakresie sportu lotniczego. Uwzględniała to dotychczasowa regulacja prawna przyznająca "status związku sportowego" bez ingerowania w fundamenty ustrojowe i ciągłość prawną A. Wskazać trzeba przy tym, że organ nadzoru zaakceptował te zmiany w Statucie A., które zmierzały do potwierdzenia istniejącego prawnie i faktycznie podziału celów A., jak i sposobów ich realizacji. A. ma bowiem przede wszystkim cele związane z lotnictwem cywilnym jako pewną całością, które to cele czynnie realizuje kilka tysięcy osób zrzeszonych poprzez kilkadziesiąt oddziałów terenowych - aeroklubów regionalnych. Uzupełniająco natomiast - ze względu na przynależność do M.F.L. i dotychczas posiadany status polskiego związku sportowego – A. realizuje także cele właściwe polskiemu związkowi sportowemu. Organizując i prowadząc rywalizację sportową A. umożliwiał dotychczas uczestnictwo w tej rywalizacji nie tylko swoim członkom (osobom fizycznym), ale i innym osobom prawnym (klubom sportowym), zrzeszając je jako członków wspierających (zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy Prawo o stowarzyszeniach). Nowy stan prawny wprowadzony ustawą o sporcie umożliwił zrzeszanie osób prawnych, które nie znajdują się w strukturze A. (tj. związków sportowych i klubów sportowych innych niż aerokluby regionalne). Możliwość taka nie powinna jednak prowadzić do likwidacji dotychczasowej formy prawnej A. poprzez wykluczenie możliwości zrzeszania osób fizycznych. Dążenie zatem do uniknięcia skutków niezamierzonych przez ustawodawcę, jak i wzgląd na poszanowanie zasad konstytucyjnych, wymagał rozważenia odmiennej od literalnej interpretacji art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie w odniesieniu do tych podmiotów, które posiadały dotychczas status polskiego związku sportowego jako ogólnopolskie stowarzyszenia.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za koniecznością odejścia od dosłownego rozumienia przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie jest również brak jakiejkolwiek regulacji umożliwiającej stowarzyszeniom zrzeszającym osoby fizyczne dokonanie przekształceń swoich struktur terenowych w samodzielne podmioty spełniające wymogi art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie.

Gdyby nawet przyjąć, że art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie w sposób enumeratywny wymienia podmioty, które mogą być członkami polskiego związku sportowego, eliminując możliwość zrzeszania osób fizycznych, to powstaje pytanie, w jaki sposób osoby fizyczne mają się zrzeszyć w takim polskim związku sportowym, do którego przystąpiły jako członkowie stowarzyszenia. Wobec braku jakiejkolwiek regulacji prawnej umożliwiającej takie przekształcenie jedynym sposobem zmiany struktury prawnej w celu "dostosowania się" do art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie byłoby dokonanie likwidacji istniejących jednostek terenowych (aeroklubów posiadających własną osobowość prawną) i utworzenie na bazie likwidowanego majątku nowych stowarzyszeń (por, uchwała SN z dnia 29.10.2004 r., III CZP 58/04 dotycząca zrzeszenia właścicieli nieruchomości). Te nowe stowarzyszenia dopiero spełniałyby wymogi członkostwa w polskim związku sportowym. Tak długo bowiem, jak pozostają jednostkami terenowymi stowarzyszenia, wykluczone jest uznanie, iż mogą być członkami tego stowarzyszenia (por, orzeczenie SA w Warszawie z dnia 5 maja 1994 r., I ACr 280/04, PS 1996, nr 2). W konsekwencji doszłoby do sytuacji, w której polski związek sportowy działający na bazie majątku ogólnokrajowego stowarzyszenia zrzeszałby jako swoich członków podmioty, które nie mając żadnych powiązań z dotychczasową strukturą czy majątkiem A., spełniałyby wymagania art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie. Natomiast jednostki terenowe tego stowarzyszenia, aby stać się członkami polskiego związku sportowego musiałyby poddać się procedurze likwidacji i na bazie likwidowanego majątku powołać nowe osoby prawne. Taki scenariusz rodzi bardzo poważne wątpliwości także pod kątem ochrony praw majątkowych i dodatkowo uzasadnia niniejszy wniosek.

Reasumując, zasadniczy zarzut stawiany skarżonej decyzji sprowadza się do błędnego uznania, że należy tak samo traktować polskie związki sportowe działające w tej formie ustrojowej w dotychczasowym stanie prawnym, jak i polskie związki sportowe, które działały w formie ogólnokrajowych stowarzyszeń osób fizycznych, posiadając "status polskiego związku sportowego". W przypadku polskich związków sportowych, które podlegały przed wejściem życie ustawy o sporcie regulacji art. 26 ust. 1 i 2 ustawy o sporcie kwalifikowanym należy odejść od literalnej wykładni art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie i przyjąć, że możliwe jest utrzymanie formy prawnej stowarzyszenia osób fizycznych poprzez odesłanie z art. 7 ust. 3 ustawy o sporcie, z jednoczesnym przyjęciem, iż stowarzyszenie takie powinno również zrzeszać osoby prawne wymienione w art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie.

Skarżący podniósł również, iż zaskarżona decyzja narusza art. 6 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o sporcie przez błędne uznanie, że polski związek sportowy nie jest "szczególnym rodzajem związku sportowego" lecz "wyodrębnioną prawnie szczególną formą organizacyjną" i nie ma doń zastosowania art. 6 ust. 2 ustawy o sporcie. W ocenie organu nadzorującego polski związek sportowy nie może zatem działać jako stowarzyszenie lub związek stowarzyszeń. Tymczasem prawidłowe rozumienie wspomnianych przepisów prowadzi do wniosku, że art. 6 ust. 2 ma zastosowanie do polskich związków sportowych. Zgodnie z art. 7 ust. 2 prawo utworzenia polskiego związku sportowego przysługuje "związkowi sportowemu". Dlatego też należy przyjąć, że polski związek sportowy jest rodzajem związku sportowego. W konsekwencji zastosowanie winien mieć jednak art. 6 ust. 2 przewidujący dla związku sportowego formę stowarzyszenia lub związku stowarzyszeń. Należy zauważyć, że takie rozumienie przyjmuje się także w literaturze, wskazując iż "polski związek sportowy to w istocie rzeczy zmodyfikowana i kwalifikowana forma podmiotu, o którym mowa w art. 6 komentowanej ustawy" (zob. M. Badura, Ustawa o sporcie. Komentarz, s, 82 i powołana tam literatura oraz uzasadnienie projektu ustawy o sporcie). Uzupełniająco należy wskazać, że przyjęcie iż polski związek sportowy może działać zarówno w formie związku stowarzyszeń, jak i w formie stowarzyszenia, koresponduje ze stanowiskiem skarżącego, iż możliwe jest przyjęcie, że polskie związki sportowe działające uprzednio w formie stowarzyszeń osób fizycznych, zachowują możliwość utrzymania takiej właśnie formy prawnej.

Należy także wskazać, że zaskarżona decyzja narusza art. 7 ust. 3 ustawy prawo o sporcie w zw. z art. 2 ust. 1 i 2 oraz art. 10 ust. 1 punkt 4 ustawy Prawo o stowarzyszeniach. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 3 ustawy o sporcie w zakresie nieuregulowanym w ustawie, do polskich związków sportowych zastosowanie mają przepisy ustawy Prawo o stowarzyszeniach. Skoro więc ustawa o sporcie nie zawiera regulacji, która przewiduje tylko jedną kategorię członkostwa, to należy przyjąć iż zastosowanie ma ogólna zasada ustawy Prawo o stowarzyszeniach, pozostawiająca regulacji statutowej możliwość wprowadzenia różnych kategorii członkostwa. Wskazuje się na to zarówno w literaturze dotyczącej prawa sportowego (zob. M. Badura, op. cif., s. 108), jak i w literaturze dotyczącej prawa o stowarzyszeniach (A. Kidyba, Ustawa o fundacjach. Prawo o stowarzyszeniach, 1997 r., s. 75), dopuszczając różnicowanie statusu członków w ramach jednej organizacji na podstawie regulacji statutowej.

Dlatego też skarżący nie może zgodzić się z poglądem wyrażonym w wydanej decyzji, jakoby dopuszczenie innych kategorii członków aniżeli członków zwyczajnych było możliwe tylko na zasadzie wyjątku. Wszak ani ustawa o sporcie, ani ustawa Prawo o stowarzyszeniach nie zawiera żadnej regulacji, która wyjaśniałaby czym różni się status członka zwyczajnego od innych statusów członkowskich. Zgodnie z art. 10 ust. 1 punkt 4 Prawa o stowarzyszeniach (w zw. z art. 7 ust. 3 ustawy o sporcie) statut ma określić sposób nabywania i utraty członkowstwa, przyczyny utraty członkostwa i obowiązki członków. Skoro więc zgodnie z art. 2 ust. 2 stowarzyszenie samodzielnie określa swoje struktury organizacyjne, to nie ma żadnych przeszkód aby wprowadzać w ramach organizacji różne rodzaje członkostwa. W konsekwencji możliwe jest przyjęcie, że podmioty mogące być członkami polskiego związku sportowego będą zrzeszały się poprzez różne rodzaje członkostwa uregulowane statutem tego związku. Dla przykładu, nie ma przeszkód aby "osoby prawne, których statut przewiduje prowadzenie działalności w sporcie" były przyjmowane wyłącznie jako członkowie wspierający, obok "klubów sportowych i związków sportowych" funkcjonujących jako członkowie zwyczajni. Przyjmując natomiast możliwość funkcjonowania polskiego związku sportowego jako stowarzyszenia zrzeszającego jako członków zwyczajnych osoby fizyczne, wprowadzenie kolejnej kategorii członków będących osobami prawnymi jest konieczne dla zapewnienia zgodności z art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie. W ocenie skarżącego należy w takiej sytuacji przyjąć stosowną regulację statutową normującą relacje pomiędzy członkami - osobami fizycznymi a członkami - osobami prawnymi. Regulacja taka została przedstawiona do zatwierdzenia organowi nadzoru, jednak organ odmówił dokonania jej oceny a limine, uznając iż wykluczona jest możliwość zrzeszania osób fizycznych, jak i różnicowania statusu członków.

Wskazane wyżej naruszenia prawa materialnego spowodowały, że w trakcie postępowania doszło do naruszenia art. 7 oraz art. 77 k.p.a. przez niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz niezebranie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego. Kierując się literalnym brzmieniem art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie błędnie uznano, iż nie ma potrzeby prowadzenia postępowania dowodowego pod kątem ustalenia dotychczasowej formy i struktury prawnej A. (wniosek dowodowy dot. statutów A.), czy ustalenia relacji pomiędzy działalnością lotniczą A. jako ogólnopolskiego stowarzyszenia, a działalnością sportową A. jako polskiego związku sportów lotniczych. Błędnie odmówiono również uwzględnienia w materiale dowodowym statutów tych związków sportowych, które różnicowały status członków zrzeszonych w ramach tych związków.

Także uzasadnienie zaskarżonej decyzji sporządzono z naruszeniem dyspozycji art. 107 § 1 oraz § 3 K.p.a. zarówno w sferze ustaleń faktycznych, jak i uzasadnienia prawnego. Uzasadnienie w żaden bowiem sposób nie uwzględnia, iż stan faktyczny w sprawie to nie tylko przedstawione do zatwierdzenia zmiany Statutu A., ale i okoliczność, iż A. "posiadał status polskiego związku sportowego", co przekłada się na jego dotychczasową i aktualną formę prawną i ustrojową jako stowarzyszenia zrzeszającego osoby fizyczne. Natomiast uzasadnienie prawne nie wyjaśnia w sposób zrozumiały podstawy prawnej decyzji. Po pierwsze bowiem, nie wyjaśnia dlaczego uznano za jedyną dopuszczalną literalną wykładnię art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie w odniesieniu do tych polskich związków sportowych, które podlegały regulacji art. 26 ustawy o sporcie kwalifikowanym. Po drugie natomiast, nawet jeśli organ nadzoru jest przekonany o prawidłowości literalnego rozumienia art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie i wyklucza możliwość zrzeszania przez A. jako polski związek sportu lotniczego osób fizycznych, to powinien wyjaśnić wnioskodawcy, iż możliwe jest dostosowanie się do tego wymogu. Innymi słowy organ nadzoru winien wskazać wnioskodawcy, iż zgłaszane przez niego trudności prawne i zagrożenia związane ze zmianą formuły ustrojowej (ze zrzeszenia osób fizycznych w zrzeszenie wyłącznie osób prawnych) mogą być usunięte w drodze wewnętrznych działań organizacji. Oczekiwanie takie jest zasadne z punktu widzenia procedury, skoro art. 8 K.p.a. nakazuje prowadzenie postępowania w sposób budzący zaufanie do organów władzy publicznej. Co ważniejsze jednak, zawarcie takich wyjaśnień wydaje się niezbędne jeśli mieć na względzie, że minister właściwy do spraw sportu sprawuje nadzór nad działalnością polskich związków sportowych (art. 16 ust. 1 ustawy o sporcie).

Reasumując, zaktualizowały się przesłanki z art. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym oraz art. 193 Konstytucji RP umożliwiające Sądowi zwrócenie się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym w sprawie zgodności przepisów ustawy o sporcie, w szczególności w zakresie wykładni literalnej przepisów zastosowanej przez Organ, przy całkowitym pominięciu wykładni systemowej znajdującej oparcie w konstytucyjnie zagwarantowanej wolności zrzeszania się, a także w europejskim porządku praw człowieka spisanych w Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

Nałożenie na stronę ustawowego obowiązku, aby w ciągu dwóch lat "okresu przejściowego" doprowadziła do zgodności swojego statutu z art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie - zgodnie z wykładnią przepisów reprezentowaną przez organ - czyli de facto "wykluczył" możliwość zrzeszania osób fizycznych na rzecz tylko i wyłącznie osób prawnych w sposób w rażący ingeruje w wolność zrzeszania się. W pierwszej kolejności należałoby bowiem doprowadzić do wygaśnięcia członkostwa kilku tysięcy osób fizycznych, które realizując swoje konstytucyjne prawa zrzeszyły się w Stowarzyszeniu A. Wbrew zatem woli członków stowarzyszenia, należałoby ich pozbawić - bez żadnej rekompensaty - członkostwa zwyczajnego w A., a co za tym idzie związanych z tym praw niemajątkowych i majątkowym. Dodatkowo brak przepisów regulujących powyższy "proces przekształcenia" grozi uszczerbkiem lub utratą majątku Stowarzyszenia należącego do kilku tysięcy członków i wypracowanego swoją społeczną pracą przez dziesięciolecia.

Trudno doszukać się również jakichkolwiek racji uzasadniających takich stopień ingerencji Państwa w wolność zrzeszania się. Sposób ingerencji Państwa w samorządne struktury, jak w niniejszym przypadku, nie jest konieczny w demokratycznym państwie dla zapewnienia jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, wskazał, iż zarzuty zawarte w skardze są bezzasadne powtarzając argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji. Nadto organ dodał, że uwagi jakoby w odniesieniu do skarżącego powinna być zastosowana inna wykładnia przepisów niż ta stosowana do innych polskich związków sportowych, należy potraktować jako sprzeczne z zasadą działania organów na podstawie przepisów prawa - art. 6 K.p.a. czy sprzeczne z zasadą pogłębiania zaufania do władzy publicznej - art. 8 K.p.a.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia konstytucyjnych i konwencyjnych gwarancji zrzeszania się, organ podniósł, iż działał w oparciu o przepisy prawa, nadto nie jest uprawniony do rozstrzygania o niekonstytucyjności przepisów stosowanej ustawy. Za bezzasadny organ uznał także zarzut naruszenia art. 26 ust. 1 i 2 ustawy o sporcie kwalifikowanym, gdyż ustawa ta obowiązywała do dnia 15 października 2010 r., czyli przestała obowiązywać przed postępowaniem, którego dotyczą zaskarżone decyzje. Wobec powyższego, organ wskazał, iż nie mógł naruszyć przepisów prawa, które nie obowiązują.

Ustosunkowując się do zarzutu "naruszenia art. 6 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o sporcie przez błędne uznanie, że polski związek sportowy nie jest "szczególnym rodzajem związku sportowego" lecz "wyodrębnioną prawnie szczególną formą organizacyjną" i nie ma doń zastosowania art. 6 ust. 2 ustawy o sporcie", organ wskazał, że polski związek sportowy podlega wpisowi do Krajowego Rejestru Sądowego oraz uzyskuje osobowość prawną z chwilą wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego - art. 12 ust. 1 i 2 ustawy o sporcie. Zgodnie z art. 33 Kodeksu cywilnego: osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną.

Zdaniem organu, powyższe świadczy, o tym, że polski związek sportowy jest osobnym rodzajem osoby prawnej niż związek sportowy, a nawet jeśli przyjąć, że polski związek sportowy jest kwalifikowaną formą związku sportowego, to związki sportowe mogą być tworzone przez kluby sportowe (art. 6 ust. 1 ustawy o sporcie), a klub sportowy działa wyłącznie jako osoba prawna (art. 3 ust. 2 ustawy o sporcie). Wobec powyższego, w ocenie organu, zarzut skarżącego mający świadczyć za możliwością udziału osób fizycznych jako pełnoprawnych członków polskiego związku sportowego jest zupełnie niezasadny.

Nadto organ powołał się na opinię wyrażoną w doktrynie (M. Badura, H. Basiński, G. Kałużny, M. Wojcieszak Ustawa o sporcie. Komentarz. Warszawa 2011), iż "Obecnie członkostwo w polskim związku sportowym mogą uzyskać jedynie osoby prawne, a członkostwo innych osób jest wyłączone właśnie na podstawie art. 8 u.s. (...). Zgodnie z art. 33 k.c. osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną (np. spółki kapitałowe, stowarzyszenia, fundacje).".

Wskazał, iż wywodzono również (tamże), że: "Ze względu na wyczerpujące uregulowanie określonych spraw dotyczących polskich związków sportowych w przepisach ustawy o sporcie do tej kategorii organizacji społecznych nie znajdą zastosowania następujące przepisy ustawy - Prawo o stowarzyszeniach:

1) art. 3, ponieważ kwestia podmiotów uprawnionych do utworzenia polskiego związku sportowego i jego członków została uregulowana w art. 7 i 8 u.s. (podobnie W. Cajsel, Ustawa o sporcie, s. 71) (...)

4) art. 10 ust. 3, ponieważ członkami polskich związków sportowych mogą być wyłącznie osoby prawne, a ustawa ta nie wprowadza określonych kategorii członkostwa (art. 8 ust. 1 u.s.)".

Ustosunkowując się natomiast do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, mających wpływ na wynik sprawy, zdaniem organu w trakcie postępowania nie doszło do naruszenia art. 7 oraz art. 77 K.p.a., gdyż zostały podjęte wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy a materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący. Organ stwierdził, że w sposób precyzyjny wykazał uchybienia w zakresie zgodności postanowień statutu skarżącego z przepisami prawa, a ustalenia w tym zakresie zostały dokonane po gruntownej analizie i wskazaniu podstaw rozstrzygnięcia. Minister dodał, że odniósł się do każdego zarzutu skarżącego zawartego we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

W ocenie organu uzasadnienie zaskarżonej decyzji sporządzono zgodnie z dyspozycją z art. 107 § 1 oraz § 3 K.p.a. zarówno w sferze ustaleń faktycznych, jak i uzasadnienia prawnego. W uzasadnieniu przedstawiono pełne odzwierciedlenie i ocenę zebranego materiału dowodowego oraz wyczerpujące wyjaśnienie przesłanek dokonanego rozstrzygnięcia.

Zdaniem organu, nie zasługuje na uwzględnienie wniosek skarżącego o przedstawienie Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego w przedmiocie zgodności podanych przepisów prawa z Konstytucją RP, gdyż w opinii organu przepisy ustawy o sporcie nie naruszają Konstytucji RP. Nadto organ zaznaczył, że przedstawienie Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego przez Sąd na podstawie art. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym ma miejsce wtedy, gdy to Sąd, a nie strona, poweźmie wątpliwości co do zgodności aktu prawnego z Konstytucją RP.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.– Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.; zwaną dalej p.p.s.a.).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Ministra Sportu i Turystyki z dnia [...] listopada 2012 r., którą po rozpoznaniu wniosku skarżącego A. z siedzibą w W. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymano w mocy decyzję tegoż organu z dnia [...] września 2012 r. w przedmiocie zatwierdzenia zmian statutu.

Zaskarżonej decyzji zarzucono przede wszystkim naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 8 ust. 1 oraz art. 82 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie w związku z art. 26 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym oraz w zw. z art. 12 oraz art. 58 ust. 1 Konstytucji oraz w zw. z art. 11 ust. 1 i 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez ich błędną wykładnię, art. 21 ust. 2 ustawy o sporcie poprzez jego zastosowanie polegające na błędnym stwierdzeniu, iż zmiany postanowień § 6 ust. 9a, § 7 ust. 4a, § 8 pkt 5a, § 8 pkt 11, § 9 pkt 5a, § 14 ust. 2, rozdz. 6a, § 40a oraz zmiany przepisu przejściowego, uchwalonych przez XXX Walne Zgromadzenie Delegatów A. w dniach [...] i [...] kwietnia 2012 r. w W. są niezgodne z przepisami prawa, art. 21 ust. 1 ustawy o sporcie poprzez jego niezastosowanie, art. 6 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o sporcie przez błędne uznanie, że polski związek sportowy nie jest "szczególnym rodzajem związku sportowego" lecz "wyodrębnioną prawnie szczególną formą organizacyjną" i nie ma doń zastosowania art. 6 ust. 2 ustawy o sporcie przewidujący dla związku sportowego formę stowarzyszenia lub związku stowarzyszeń, art. 7 ust. 3 ustawy o sporcie w zw. z art. 2 ust. 1 i 2 oraz art. 10 ust. 1 punkt 4 ustawy Prawo o stowarzyszeniach poprzez błędne przyjęcie, iż w stosunku do polskiego związku sportowego nie ma zastosowanie ogólna zasada ustawy Prawo o stowarzyszeniach pozostawiająca regulacji statutowej możliwość wprowadzenia różnych kategorii członkostwa.

Nadto skarżąca podniosła zarzuty naruszenia przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, a zwłaszcza art. 7, art. 8, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 1 i § 3 K.p.a. poprzez niedostateczne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy.

W ocenie Sądu, podstawowy problem prawny w rozpatrywanej sprawie sprowadza się do pytania, czy w obecnym stanie prawnym, pod rządami ustawy z 2010 r. o sporcie, członkami polskiego związku sportowego mogą być nadal (również) osoby fizyczne, czy też ta kategoria podmiotów nie ma już prawa d bezpośredniego uczestnictwa (udziału, członkowstwa) w polskich związkach sportowych. Pytanie to ma szczególnie istotne znaczenie w przypadku podmiotów o statusie polskiego związku sportowego, którym statut ten został przyznany – jako ogólnokrajowym stowarzyszeniom działającym m.in. w zakresie sportów lotniczych – przez art. 26 ust. 1 ustawy z 2005 r. o sporcie kwalifikowanym. Z przepisem tym korespondował art. 7 ust. 3 powołanej ustawy z 2005 r., dopuszczający członkowstwo w polskim związku sportowym również osób fizycznych.

Aktualnie obowiązująca ustawa z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz.U. Nr 127, poz. 857, z późn. zm.), która weszła w życie dnia 15 października 2010 r., w odrębnych rozdziałach reguluje kluby sportowe i związki sportowe (Rozdział 2) oraz polskie związki sportowe (Rozdział 3).

Ustawa stanowi w art. 3 ust. 1, że działalność sportowa jest prowadzona w szczególności w formie klubu sportowego, który działa jako osoba prawna (ust. 2).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 powołanej ustawy kluby sportowe, w liczbie co najmniej 3, mogą tworzyć związki sportowe. Związek sportowy działa w formie stowarzyszenia lub związku stowarzyszeń (ust. 2).

Art. 7 ust. 1 ustawy, który otwiera rozdział 3, stanowi, że w celu organizowania i prowadzenia współzawodnictwa w danym sporcie może być utworzony polski związek sportowy. Zgodnie z ust. 2 utworzenie polskiego związku sportowego przez związek sportowy wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw kultury fizycznej.

W myśl ust. 3 powołanej ustawy w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie do polskiego związku sportowego stosuje się przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy członkiem polskiego związku sportowego może być klub sportowy, związek sportowy oraz inna osoba prawna, której statut, umowa albo akt założycielski przewiduje prowadzenie działalności w danym sporcie. Zgodnie z ust. 2 powołanego przepisu klub sportowy będący członkiem polskiego związku sportowego uczestniczy we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez ten związek.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy, minister właściwy do spraw kultury fizycznej zatwierdza, w drodze decyzji, statut polskiego związku sportowego oraz jego zmiany, które polski związek sportowy przedstawia niezwłocznie po ich uchwaleniu. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej odmawia zatwierdzenia, w drodze decyzji, statutu polskiego związku sportowego lub jego zmiany w przypadku stwierdzenia niezgodności ich postanowień z przepisami prawa (ust.2).

Z art. 82 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że polskie związki sportowe oraz podmioty o statusie polskiego związku sportowego stają się polskimi związkami sportowymi w rozumieniu niniejszej ustawy.

Polskie związki sportowe, o których mowa w ust. 1, a także osoby prawne będące ich członkami dostosują swoją działalność, w szczególności obowiązujące w nich statuty oraz regulaminy, do wymagań niniejszej ustawy w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie tej ustawy (ust. 2), tzn. do dnia 16 października 2012 r.

Zgodnie z art. 83 ust 1 ustawy, kluby sportowe działające na podstawie dotychczasowych przepisów dostosują swoją formę działania do wymagań niniejszej ustawy w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie tej ustawy. Natomiast związki sportowe działające na podstawie dotychczasowych przepisów stają się związkami sportowymi w rozumieniu niniejszej ustawy (ust. 2).

Ustawa z 2010 r. o sporcie zastąpiła ustawę z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz.U. Nr 155, poz. 1298, z późn. zm.).

Odpowiednikiem art. 8 ustawy z 2010 o sporcie był w ustawie z 2005 r. o sporcie kwalifikowanym art. 7. Przepis ten miał następujące brzmienie:

"Art 7. 1. Polskim związkiem sportowym jest związek sportowy, o którym mowa w art. 8 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej, o zasięgu ogólnokrajowym, utworzony po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw kultury fizycznej i sportu.

2. Polski związek sportowy może działać w formie stowarzyszenia lub związku stowarzyszeń.

3. Członkiem polskiego związku sportowego mogą być kluby sportowe oraz związki sportowe działające w dyscyplinie sportu, w której funkcjonuje dany polski związek sportowy, a także, o ile statut to przewiduje, inne osoby prawne i fizyczne.

4. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do polskich związków sportowych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach (...)."

Zgodnie natomiast z art. 9 ust. 1 ustawy z 2005 r. minister właściwy do spraw kultury fizycznej i sportu zatwierdzał statut polskiego związku sportowego oraz wszelkie jego zmiany. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej i sportu odmawiał zatwierdzenia statutu polskiego związku sportowego lub zmian tego statutu w przypadku stwierdzenia niezgodności jego postanowień z prawem lub ustalenia, że postanowienia statutu nie gwarantują wykonywania zadań, o których mowa w art. 12 ust. 1 (ust. 2).

Istotne znaczenie w rozpatrywanej sprawie ma wreszcie art. 26 ust. 1 i 2 ustawy z 2005 o sporcie kwalifikowanym. W myśl tego przepisu:

"Art. 26. 1. Status polskiego związku sportowego posiada ogólnokrajowe stowarzyszenie działające w zakresie wędkarstwa sportowego, ogólnokrajowe stowarzyszenie działające w zakresie sportów lotniczych oraz ogólnokrajowe stowarzyszenie działające w zakresie modelarstwa kołowego i pływającego.

2. Do stowarzyszeń, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące polskich związków sportowych, z wyłączeniem art. 7 ust. 1, art. 8 i art. 9."

Przepis ten w sposób niewątpliwy dotyczył m.in. A. i dał stronie skarżącej asumpt do stwierdzenia, że pod rządami ustawy z 2005 r. o sporcie kwalifikowanym podmiot ten nie był polskim związkiem sportowym, lecz miał (posiadał) status polskiego związku sportowego, będącym w istocie ogólnokrajowym stowarzyszeniem działającym w zakresie sportów lotniczych. Do podmiotu tego miały odpowiednie zastosowanie przepisy ustawy z 2005 r. o sporcie kwalifikowanym, dotyczące polskich związków sportowych, z wyłączeniem jednakże art. 7 ust. 1, art. 8 i art. 9. a więc przepisów definiujących polski związek sportowy (utworzony po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw kultury fizycznej i sportu), treść wniosku o wyrażenie zgody na utworzenie polskiego związku sportowego, który założyciele składają do ministra właściwego do spraw kultury fizycznej i sportu – przy zachowaniu prawa ministra do odmowy wyrażenia zgody na utworzenie polskiego związku sportowego (art. 8) a także określających uprawnienia ministra właściwy do spraw kultury fizycznej i sportu związane z zatwierdzeniem (odmową zatwierdzenia) statutu statut polskiego związku sportowego (art. 9).

Na tej podstawie, odwołując się do szczególnego statusu A. jako polskiego związku sportowego mającego charakter ogólnokrajowego stowarzyszenia, skarżący stwierdził, że zaskarżoną decyzją naruszono art. 8 ust. 1 oraz art. 82 ustawy z 2010 r. o sporcie w zw. z art. 26 ustawy z 2005 r. o sporcie kwalifikowanym przez błędne przyjęcie, iż należy przyjmować takie samo rozumienie (interpretację) przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie wobec strony, która zgodnie z art. 26 ustawy o sporcie kwalifikowanym posiadała status polskiego związku sportowego jako ogólnokrajowe stowarzyszenie osób fizycznych działające w zakresie sportów lotniczych, jak wobec tych związków sportowych, które na gruncie ustawy o sporcie kwalifikowanym były polskimi związkami sportowymi w rozumieniu art. 7 tej ustawy (zrzeszającymi przede wszystkim kluby sportowe oraz związki sportowe (art. 7 ust. 3 ustawy o sporcie kwalifikowanym). W konsekwencji skarżący zarzuca, że "Literalne rozumienie art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie wyrażone w zaskarżonej decyzji wyklucza (...) możliwość zrzeszania w polskim związku sportowym osób fizycznych. Zdaniem skarżącego, takie rozumienie wspomnianego przepisu jest prawidłowe wyłącznie w odniesieniu do tych podmiotów, które w dotychczasowym stanie prawnym były polskimi związkami sportowymi i zrzeszały (co do zasady) kluby sportowe oraz związki sportowe. Natomiast nieprawidłowe jest zastosowanie takiej samej wykładni art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie do tych organizacji, które będąc ogólnokrajowymi stowarzyszeniami osób fizycznych "posiadały status polskiego związku sportowego". Skarżący uważa, że konieczne jest przy tym sięgnięcie do wykładni systemowej przepisów, tj. przy uwzględnieniu konstytucyjnych gwarancji wolności zrzeszania się."

Akceptacja przedstawionego poglądu w kontekście art. 82 ustawy z 2010 r. o sporcie oznacza w istocie, w ocenie Sądu, uznanie, że przez zgeneralizowane określenie "polskie związki sportowe", pomijające jakoby "podmioty o statusie polskiego związku sportowego", te ostatnie podmioty nie stały się polskimi związkami sportowymi w rozumieniu ustawy z 2010 r. o sporcie, i mają nadal prawo funkcjonować na podstawie art. 26 uchylonej ustawy o sporcie kwalifikowanym. Tym samym mają one nadal charakter ogólnokrajowe stowarzyszenia działającego w zakresie sportów lotniczych, posiadającego status polskiego związku sportowego.

Sąd nie podziela poglądów przedstawionych przez stronę skarżącą. Przypomnieć tu wypada, że uchwalona ustawa z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie, która weszła w życie dnia 15 października 2010 r., w art. 93 uchyliła dwa akty prawne: ustawę z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej oraz ustawę z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym. Z brzmienia tego przepisu oraz art. 94 ustawy o sporcie wynika jednoznacznie, że ustawa o sporcie kwalifikowanym utraciła w całości moc po wejściu w życie ustawy z 2010 r. o sporcie, tzn. po upływie trzech miesięcy od dnia ogłoszenia ustawy o sporcie.

Brak jakichkolwiek przesłanek do twierdzenia, że art. 26 ust. 1 ustawy o sporcie kwalifikowanym zachował nadal moc, a tym samym przetrwała – i istnieje nadal – konstrukcja podmiotów (stowarzyszeń) mających status polskiego związku sportowego, której członkami mogą być również osoby fizyczne. Zasada racjonalnego ustawodawcy wyklucza taką możliwość. Ustawodawca w ustawie z 2010 r. o sporcie jednoznacznie zatem przyjął jednolitą konstrukcję prawną polskiego związku sportowego, traktując stowarzyszenia mające status polskiego związku sportowego właśnie jako polskie związki sportowe. Ma zatem rację skarżący, że literalna interpretacja art. 82 ust. 1 ustawy o sporcie prowadzi do wniosku, że ogólnopolskie stowarzyszenie działające w sporcie lotniczym (skarżący) stało się polskim związkiem sportowym działającym na podstawie ustawy o sporcie, do którego tylko pomocniczo mają zastosowanie niektóre przepisy Prawa o stowarzyszeniach. Podmioty te miały obowiązek dostosować swoją działalność, w szczególności obowiązujące w nich statuty oraz regulaminy, do wymagań ustawy o sporcie w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy, czyli do 16 października 2012 r.

W tej sytuacji uznać trzeba, że zaskarżona decyzja nie narusza art. 8 oraz art. 82 ustawy o sporcie, gdyż ustawa ta w całości uchyliła ustawę o sporcie kwalifikowanym, włącznie z art. 26 ust. 1.

Sąd nie widzi też podstaw do zastosowania proponowanego przez skarżącego dualistycznego podejścia do polskich związków sportowych: do stosowania art. ustawy o sporcie w odniesieniu do tych podmiotów, które w dotychczasowym stanie prawnym były polskimi związkami sportowymi i zrzeszały (co do zasady) kluby sportowe oraz związki sportowe, oraz wyłączenia spod podlegania temu przepisowi tych organizacji, które będąc ogólnokrajowymi stowarzyszeniami osób fizycznych "posiadały status polskiego związku sportowego". Byłoby to sprzeczne – jak zauważył organ – z zasadą praworządności, wyrażoną m.in. w art. 6 K.p.a.

Jak wynika z przedstawionego zestawienia przepisów obu ustaw, na gruncie ustawy z 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (art. 7 ust. 3), członkami polskiego związku sportowego mogły być:

- kluby sportowe,

- związki sportowe działające w dyscyplinie sportu, w której funkcjonuje dany polski związek sportowy,

- inne osoby prawne i fizyczne, o ile to przewiduje statut związku.

Natomiast zgodnie z obecnie obowiązującym art. 8 ust. 1 ustawy z 2010 r. o sporcie członkiem polskiego związku sportowego może być:

- klub sportowy,

- związek sportowy, oraz

- inna osoba prawna, której statut, umowa albo akt założycielski przewiduje prowadzenie działalności w danym sporcie.

Brzmienie tego przepisu jest jednoznaczne i równie jednoznacznie wyklucza on możliwość członkowstwa w polskim związku sportowym osób fizycznych – ex lege, niezależnie od postanowień statutu związku. (Statut nie może zresztą zawierać postanowień sprzecznych z ustawą.). Clara non sunt inerpretanda.

Wyklucza to – w ocenie Sądu – sugerowaną przez skarżącego potrzebę sięgnięcie do wykładni systemowej przepisów, tj. przy uwzględnieniu konstytucyjnych gwarancji wolności zrzeszania się. Sąd uważa, że ustawa z 2010 r. o sporcie, mimo że – siłą rzeczy - odwołuje się do ustawy o stowarzyszeniach (zgodnie z ustawą sam związek sportowy działa bowiem w formie stowarzyszenia lub związku stowarzyszeń), przewidując ich pomocnicze stosowanie (w sprawach nie uregulowanych w ustawie), nie ma bezpośredniego wpływu na wolność zrzeszania się, lecz reguluje (określa), zgodnie z art. 1 ustawy, zasady uprawiania i organizowania sportu. Nie wyklucza to wszak możliwości tworzenia różnego charakteru stowarzyszeń, które nie deklarują działalności sportowej.

Dalej, literalna wykładnia art. 8 oraz 82 ustawy o sporcie nie narusza, w ocenie Sądu, konstytucyjnej zasady tworzenia i działania stowarzyszeń (art. 12 Konstytucji), jak i konstytucyjnej wolność zrzeszania się (art. 58 ust. 1 Konstytucji), a także w art. 11 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, który gwarantuje wolność stowarzyszania się. Jak już bowiem wspomniano, ustawa o sporcie nie ma bezpośredniego wpływu na wolność zrzeszania się, a fakt wpływu jej postanowień na organizację i funkcjonowanie A. nie powinien być rozpatrywany w kategoriach ingerencji Państwa w sferę praw i wolności obywateli, w tym również do zrzeszania się.

Według Sądu organ prawidłowo oparł weryfikację zmian statutu polskiego związku sportowego – w rozpatrywanym przypadku: A., na kryterium legalności. Opierając się na tym kryterium minister właściwy do spraw kultury fizycznej trafnie podniósł, że część postanowień przedłożonego statutu jest sprzeczna z konkretnymi normami wynikającymi z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, a w szczególności z art. 8 ust. 1 oraz art. 82 ustawy o sporcie. W szczególności organ wskazał, że zmienione postanowienia statutu A., tj. § 6 ust. 9a w zakresie podmiotowym działania A. obejmują tożsamy krąg podmiotów jak te wymienione w art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie, jednak dla tych podmiotów tworzy się osobną kategorię członkostwa, tzw. "członków stowarzyszonych", którzy mają funkcjonować w ramach A. obok podmiotów o innych kategoriach członkostwa, w tym również zrzeszanych przez A. osób fizycznych. Konsekwencją powyższego stwierdzenia była odmowa zatwierdzenia kolejnych postanowień statutu, tj.: § 7 ust. 4a, § 8 pkt 5a, § 8 pkt 11, § 9 pkt 5a, § 14 ust. 2, § 17 ust. 2 pkt 17, rozdz. 6a, § 40a oraz zmiany przepisu przejściowego, gdyż dotyczą one "członków stowarzyszonych"., których istnienia nie przewiduje ustawa o sporcie.

Sąd w całości zgadza się ze stanowiskiem Ministra w rozpatrywanej sprawie i uważa, że zaskarżona decyzja z dnia [...] listopada 2012 r. jest prawidłowa, tzn. zgodna z obowiązującym prawem, a zwłaszcza z ustawą z 2010 r. o sporcie i powinna się ostać w porządku prawnym. Rzeczywiście, wobec niezgodności postanowień statutu z art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie nie było możliwe zatwierdzenie ww. postanowień statutu.

Sąd nie dopatrzył się również naruszeń prawa procesowego zarzucanych zaskarżonej decyzji, a w szczególności art. 7, art. 77 oraz art. 107 § 1 i 3 K.p.a. Sąd zwłaszcza akceptuje stanowisko organu co do braku potrzeby prowadzenia postępowania dowodowego pod kątem ustalenia dotychczasowej formy i struktury prawnej A. (wniosek dowodowy dot. statutów AP), czy ustalenia relacji pomiędzy działalnością lotniczą A. jako ogólnopolskiego stowarzyszenia, a działalnością sportową A. jako polskiego związku sportów lotniczych. W ocenie Sądu nie było też potrzeby szerszego uwzględnienia w materiale dowodowym statutów tych związków sportowych, które różnicowały status członków zrzeszonych w ramach tych związków.

Tutaj raz jeszcze trzeba przypomnieć, że przedmiotem decyzji Ministra byłą ocena dokonanych ostatnio zmian statutu A. – na podstawie kompetencji przyznanych temu organowi przez art. 21 ustawy o sporcie, ale w wyraźnym związku z przepisami prawa materialnego, tj. w szczególności art. 8 oraz 82 tej ustawy.

W tej sytuacji Sąd nie uznał za konieczne skierowania wnioskowanego przez stronę skarżącą pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego.

Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.u. Nr 153, poz. 127, z późn. zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.

-----------------------

8



Powered by SoftProdukt