Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tadeusz Kiełkowski (spr.) Sędziowie : WSA Jacek Bursa WSA Iwona Niżnik-Dobosz Protokolant : Katarzyna Krawczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2018 r. skargi kasacyjnej W. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 maja 2018 r. sygn. akt II SA/Kr 275/18 w sprawie ze skargi W. J. na uchwałę nr [...] Sejmiku Województwa z dnia 28 maja 2007 r. w sprawie obwodów łowieckich województwa [...] I. uchyla zaskarżone postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 maja 2018 r. sygn. akt II SA/Kr 275/18; II. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie dotyczącym obwodu łowieckiego nr [...] w części obejmującej nieruchomość składającą się z działki ewidencyjnej nr [...], objętej księgą wieczystą nr [...], prowadzoną przez Sąd Rejonowy w G.; III. zasądza od Sejmiku Województwa na rzecz skarżącego W. J. kwotę [...]zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uchwałą Nr VIII/92/07 Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 28 maja 2007 r. w sprawie obwodów łowieckich województwa małopolskiego, wydaną na podstawie art. 18 pkt 20 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 roku o samorządzie województwa (t.j Dz. U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1590 ze zm.) w związku art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1995 roku – Prawo łowieckie (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 127, poz. 1066 ze zm.), dokonano podziału województwa małopolskiego na 256 obwodów łowieckich; stwierdzono, że wykaz obwodów łowieckich z wyszczególnieniem ich nowej numeracji, obszaru obwodów oraz opisem granic stanowi załącznik nr 1 do uchwały, z kolei graficzny przebieg granic obwodów łowieckich przedstawia mapa województwa małopolskiego w skali 1:200 000 z naniesionymi na nią granicami, stanowiąca załącznik nr 2 do uchwały (§ 1). Wykonanie uchwały powierzono Zarządowi Województwa Małopolskiego (§ 2). Wskazano, że uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od opublikowania w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego (§ 3).

Pismem z dnia 18 stycznia 2018 r. W. J. wniósł skargę na powyższą uchwałę Nr VIII/92/07 Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 28 maja 2007 r. w sprawie obwodów łowieckich województwa małopolskiego w zakresie obwodu łowieckiego nr [...] i wniósł o stwierdzenie jej nieważności w tym zakresie ewentualnie w zakresie obwodu łowieckiego [...] w części dotyczącej działki nr [...] położonej w K. gmina U. G. o powierzchni 5,3800 ha, dla której to działki Sąd Rejonowy w G. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr [...] – oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania. Skarżący zarzucił zaskarżonej uchwale naruszenie art. 64 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. W uzasadnieniu skargi podano w szczególności, że podstawę prawną podjęcia zaskarżonej uchwały stanowił art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie, który w dniu 22 stycznia 2016 r. utracił moc obowiązującą w związku z wejściem w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2014 r. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność art. 27 ust. 1 ustawy – Prawo łowieckie z art. 64 ust. 1 i ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, polegającą na upoważnieniu do objęcia reżimem obwodu łowieckiego nieruchomości bez zapewnienia jej właścicielowi odpowiednich środków ochrony praw w sytuacji sprzeciwu wobec wykorzystywania należącej do niego nieruchomości na cele związane z organizacją i prowadzeniem polowań na zwierzęta. Skarżący dalej wskazał, że przedmiotowa uchwała została wydana w sposób naruszający konstytucyjne prawa i wolności skarżącego, któremu nie została zapewniona prawnie skuteczna możliwość sprzeciwienia się włączeniu posiadanej nieruchomości do obwodu łowieckiego, jak wymaga tego art. 64 ust. 1 i ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Ponadto, pozostawanie w obrocie prawnym uchwały mimo braku istnienia podstawy prawnej do jego wydania, oznacza istnienie stanu istotnego i rażącego naruszenia prawa, albowiem uchwała wywierająca bezpośrednie skutki prawne w sferze uprawnień i obowiązków osób trzecich (w tym skarżącego jako właściciela nieruchomości) nie może mieć charakteru samoistnego i zachowywać moc obowiązującą mimo tego, że podstawa do jej wydania odpadła, a zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego sposób wyznaczania obwodów łowieckich zastosowany przy jej wydawaniu naruszał konstytucyjnie chronione uprawnienia właścicieli nieruchomości. Skarżący powołał się na orzecznictwo sądów administracyjnych, w świetle którego zachodzi konieczność eliminowania z obrotu prawnego wydanych przed ogłoszeniem wyroku Trybunału rozstrzygnięć opartych na podstawie przepisów, których niekonstytucyjność stwierdził Trybunał oraz wydanych w przedmiocie zastosowania tych przepisów wyroków sądowych, względnie użycia innych środków procesowych w celu sanacji stanu niekonstytucyjności, w obszarze stosowania prawa i jego kontroli. Do skargi został dołączony wydruk księgi wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w G. V Wydział Ksiąg Wieczystych nr [...], z której wynika, że skarżący jest właścicielem działki nr [...] położonej w K. gmina U. G. o powierzchni 5,3800 ha. W piśmie z dnia 31 marca 2018 r. skarżący wyjaśnił, że upatruje naruszenia swojego interesu prawnego w nieproporcjonalnym ograniczeniu jego prawa własności. Skarżący – odpowiadając na wezwanie Sądu – zadeklarował, że w załączeniu do pisma z dnia 31 marca 2018 r. składa wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wraz z dowodem doręczenia go do organu – jednak, jak wynika z akt, do wspomnianego pisma skarżącego w rzeczywistości została załączona tylko kopia potwierdzenia odbioru przesyłki skarżącego adresowanej do Sejmiku Województwa Małopolskiego, natomiast nie zostało załączone samo wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej odrzucenie, ewentualnie oddalenie. Organ wskazał przede wszystkim na brak legitymacji po stronie skarżącej do wniesienia skargi i żądania stwierdzenia nieważności całego aktu prawa miejscowego, jak i w zakresie obwodu 214. Przedstawiona została argumentacja, wedle której przedmiotowa uchwała nie narusza interesu prawnego skarżącego w rozumieniu przepisu art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa. Przepis ten stanowi, że czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przepisem aktu prawa miejscowego, wydanym w sprawie z zakresu administracji publicznej, może po bezskutecznym wezwaniu organu samorządu województwa, który wydał przepis, do usunięcia naruszenia – zaskarżyć przepis do sądu administracyjnego. Wskazano zatem, iż skarga przewidziana w wyżej wskazanym przepisie nie ma charakteru skargi powszechnej, a zatem skarżący winna wykazać związek pomiędzy zaskarżoną uchwałą a jego indywidualną sytuacją prawną. Musi on udowodnić, że zaskarżony przepis uchwały naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na jego sferę prawnomaterialną, pozbawiając go na przykład pewnych uprawnień albo uniemożliwiając ich realizację. W ocenie organu skarżący, poza ogólnym żądaniem stwierdzenia nieważności aktu prawa miejscowego, nie wskazał, na czym opiera swą legitymację skargową do skarżenia całości aktu, oprócz stwierdzenia istnienia interesu prawnego wynikającego z praw własności do gruntu objętego uchwałą.

W dalszej części odpowiedzi na skargę podano, że zaskarżona uchwała została wydana zgodnie z wymogami proceduralnymi i w oparciu o ważną podstawę prawną w chwili jej uchwalenia. W trakcie procesu legislacyjnego dochowano wszystkich wymaganych prawem warunków wynikających z obowiązującego na czas dokonywania podziału art. 27 ustawy Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066 ze zm.); przebieg wspomnianego procesu został przez organ szeroko opisany. Organ podkreślił także, że utrata mocy prawnej przez art. 27 ust. 1 Prawa łowieckiego nie spowodowała zniesienia istniejących obwodów łowieckich. Uchwały sejmików województw o podziale województwa na obwody łowieckie niezależnie, czy uznać je za akty stanowienia prawa miejscowego, czy też za akty stosowania prawa miały charakter jednorazowy i "skonsumowały się" z chwilą wejścia w życie, skutkując powstaniem obwodów łowieckich o indywidualnie wyznaczonych granicach, a Trybunał Konstytucyjny pośrednio wskazał, że skutkiem jego wyroku nie jest likwidacja obwodów łowieckich istniejących w dniu wejścia w życie orzeczenia.

Postanowieniem z dnia 21 maja 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., dalej p.p.s.a.), a to wobec faktu, że skarżący – mimo wezwania – nie wykazał spełnienia przesłanki dopuszczalności skargi w postaci bezskutecznego wezwania organu samorządu województwa, który wydał przepis, do usunięcia naruszenia prawa. Jak już wyżej zaznaczono, do pisma skarżącego z dnia 31 marca 2018 r. w rzeczywistości została załączona tylko kopia potwierdzenia odbioru przesyłki skarżącego adresowanej do Sejmiku Województwa Małopolskiego, natomiast nie zostało załączone samo wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Pismem z dnia 27 lipca 2018 r. skarżący wniósł skargę kasacyjną od powyższego postanowienia o odrzuceniu skargi, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, a to: 1) art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. poprzez uznanie, iż skarga została wniesiona bez uprzedniego wezwania do usunięcia naruszenia prawa, a w rezultacie odrzucenie skargi; 2) art. 54 § 2 p.p.s.a. w związku z art. 55 § 2 p.p.s.a. poprzez zaaprobowanie faktu, iż organ nie przekazał kompletnych akt sprawy i zaniechanie skonfrontowania przedstawionego przez skarżącego zwrotnego potwierdzenia nadania przesyłki poleconej z treścią akt sprawy, i w rezultacie uznanie, iż w okolicznościach sprawy, skarżący nie dopełnił obowiązku uprzedniego wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący wskazał, że z nieznanych mu przyczyn, pomimo wysłania wezwania do usunięcia naruszenia prawa, nie dotarło ono do WSA w Krakowie. Skarżący przedstawił stanowisko, iż w sytuacji, gdy załącznik do pisma strony zaginął, to kwestia ta powinna była zostać wyjaśniona przez WSA w Krakowie, a z pewnością nie stanowi to przesłanki do odrzucenia skargi. Sąd mógł się również oprzeć się wyłącznie na pozostającym w jego dyspozycji zwrotnym potwierdzeniu odbioru listu poleconego nadanego do organu przez skarżącego. Warunkiem tego jednak było przedstawienie przez organ kompletnych akt sprawy. Jeżeli zatem organ przedstawił akta nieobejmujące wezwania do usunięcia naruszenia prawa, to konsekwencjami tego uchybienia organu nie powinien w żadnym razie zostać obciążony skarżący. Do skargi kasacyjnej został dołączony odpis wezwania do usunięcia naruszenia prawa z dnia 9 grudnia 2017 r.; jak wynika ze znajdującego się w aktach odpisu zwrotnego potwierdzenia odbioru, wezwanie to zostało doręczone organowi w dniu 12 grudnia 2017 r.

Na rozprawie w dniu 16 października 2018 r. pełnomocnik skarżącego ograniczył zakres zaskarżenia i wniosek skargi w ten sposób, że wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 28 maja 2007 roku Nr VIII/92/07 w sprawie obwodów łowieckich województwa małopolskiego jedynie w części dotyczącej obwodu łowieckiego nr [...] w zakresie działki nr [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 179a p.p.s.a. jeżeli przed przedstawieniem skargi kasacyjnej Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu wojewódzki sąd administracyjny stwierdzi, że w sprawie zachodzi nieważność postępowania albo podstawy skargi kasacyjnej są oczywiście usprawiedliwione, uchyla zaskarżony wyrok lub postanowienie rozstrzygając na wniosek strony także o zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego i na tym samym posiedzeniu ponownie rozpoznaje sprawę. Od wydanego orzeczenia przysługuje skarga kasacyjna. Sąd uznał, że w niniejszej sprawie zachodzą podstawy do zastosowania powołanego przepisu.

Przedłożenie wymaganego prawem wezwania do usunięcia naruszenia prawa nie jest obecnie wymogiem formalnym skargi, niemniej jednak warunkuje poczynienie pozytywnych ustaleń co do spełnienia przesłanki dopuszczalności skargi. Nie uzyskawszy odnośnego dokumentu mimo stosownego wezwania, Sąd ustalił, że wezwanie nie miało miejsca i w konsekwencji skargę odrzucił. W świetle dokumentu załączonego do skargi kasacyjnej ustalenie, które legło u podstaw odrzucenia skargi, okazało się kontrfaktyczne. W tej sytuacji zaskarżone postanowienie należało uznać za nieprawidłowe i je uchylić. Sąd orzekł o tym w pkt I sentencji wyroku.

Przechodząc do rozstrzygnięcia co do istoty sprawy sądowoadministracyjnej, wypada wpierw zauważyć, że w myśl art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m. in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zgodnie z § 2 tegoż artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Obejmuje ona między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego (art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a.).

W przedmiotowej sprawie za podstawę prawną wniesionej skargi uznać należy art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (obecnie t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 913, dalej u.s.w.). Zważywszy na regułę intertemporalną z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935) w niniejszej sprawie istotne jest brzmienie powołanego przepisu sprzed nowelizacji dokonanej wspomnianą ustawą.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 u.s.w. – w odnośnym brzmieniu – każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przepisem aktu prawa miejscowego, wydanym w sprawie z zakresu administracji publicznej, może – po bezskutecznym wezwaniu organu samorządu województwa, który wydał przepis do usunięcia naruszenia prawa – zaskarżyć przepis do sądu administracyjnego. Warunkami skutecznego wniesienia skargi w oparciu o powołany przepis są: wydanie przez organ województwa uchwały – aktu prawa miejscowego w sprawie z zakresu administracji publicznej – którą naruszono interes prawny lub uprawnienie skarżącego, uprzednie bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia, zachowanie terminu do wniesienia skargi przewidzianego przepisami p.p.s.a.

W niniejszej sprawie przedmiotem zaskarżenia jest uchwała Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 28 maja 2007 roku Nr VIII/92/07 w sprawie obwodów łowieckich województwa małopolskiego, która to uchwała uznana winna być za akt prawa miejscowego wydany w sprawie z zakresu administracji publicznej (art. 9 i 89 u.s.w.). Jak już wyżej wskazano, skarżący wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa, a wezwanie to swym zakresem odpowiada sporządzonej następnie skardze. Nie budzi także wątpliwości, iż skarżący zachował zakreślony przez przepisy termin do wniesienia skargi. Konieczne było także wykazanie interesu prawnego skarżącego, którego istnienie kwestionowane było przez organ już w odpowiedzi na skargę. Skarżący odpisem księgi wieczystej wykazał, iż jest właścicielem nieruchomości włączonej do obwodu łowieckiego nr [...] (działka nr [...], objęta księgą wieczystą nr [...], prowadzoną przez Sąd Rejonowy w G.). Poddanie tej nieruchomości pod reżim obwodu łowieckiego stanowi, co wykazano między innymi w przywoływanym wyroku TK z dnia 10 lipca 2014 r. o sygnaturze akt P 19/13 (Dz.U. z 2014 r. poz. 951), silne ograniczenie chronionego już na gruncie Konstytucji RP prawa własności. Na rozprawie pełnomocnik skarżącego ograniczył zakres zaskarżenia i wniosek skargi w ten sposób, że wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 28 maja 2007 roku Nr VIII/92/07 w sprawie obwodów łowieckich województwa małopolskiego jedynie w części dotyczącej obwodu łowieckiego nr [...] w zakresie działki nr [...]. Bezprzedmiotowa stała się zatem zaprezentowana w odpowiedzi na skargę argumentacja organu co do istnienia podstaw do odrzucenia skargi z uwagi na zbyt szeroki zakres zaskarżenia. Stwierdzić bowiem należy, iż skarżący miał interes prawny do wniesienia skargi na uchwałę Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 28 maja 2007 roku Nr VIII/92/07 w sprawie obwodów łowieckich województwa małopolskiego, żądając stwierdzenia jej nieważności w zakresie, który dotyczy działki stanowiącej jego własność.

Podstawę do podjęcia wskazanej wyżej uchwały stanowił art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie. Przepis ten na mocy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2014 r. o sygnaturze akt P 19/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 951) został uznany za niezgodny art. 64 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP i w związku tym w dniu 22 stycznia 2016 r. utracił moc obowiązującą. We wskazanym orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego podniesiono między innymi, że właścicielom nieruchomości wchodzących w skład obwodu łowieckiego nie przysługują żadne środki prawne umożliwiające wyrażenie sprzeciwu wobec wykonywania polowania na gruntach będących przedmiotem ich własności. Niewątpliwie są oni zobowiązani do znoszenia ingerencji w ich prawo własności przez osoby wykonujące polowanie zgodnie z normami wyrażonymi w przepisach między innymi Prawa łowieckiego. W ramach analizy przeprowadzonej przez Trybunał wykazano ponadto, że możliwe byłoby nawet, aby właściciel nie został skutecznie poinformowany o tym, iż na jego nieruchomości będzie odbywać się polowanie. Podkreślono także wysokie ryzyko powstania szkód w mieniu, które to bezpośrednio związane jest z przeprowadzeniem polowania na cudzym gruncie.

W świetle poglądu zaprezentowanego przez Trybunał Konstytucyjny włączenie danej nieruchomości do obwodu łowieckiego związane jest z licznymi ograniczeniami dla możliwości swobodnego korzystania przez właściciela z przysługującego mu prawa własności. Owo skrępowanie przy wykonywaniu prawa własności dotyczy kwestii fundamentalnych dla konstrukcji tegoż prawa. W orzecznictwie Trybunału wielokrotnie podkreślano, iż wszelkie środki prawne stanowiące ograniczenie konstytucyjnych praw i wolności każdorazowo muszą być zaprojektowane w ten sposób, aby w jak najmniejszy stopniu stanowić uciążliwość dla podmiotu, którego prawa i wolności zostały przez nie ograniczone. Zastosowanie przez ustawodawcę narzędzia, którego skutek możliwy był do osiągnięcia przy zastosowaniu odpowiednika o mniej dolegliwym stopniu ingerowania w sferę konstytucyjnych praw i wolności stanowi zatem działanie sprzeczne z Konstytucją RP. Odnosząc to do kwestii tworzenia obwodów łowieckich, stwierdzić należy, przy uwzględnieniu wszelkich implikacji dla właścicieli nieruchomości objętych obwodem łowieckim, iż przyjęty przez ustawodawcę mechanizm ich tworzenia jest sprzeczny z nakreśloną powyżej przesłanką proporcjonalności sensu stricto. W orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego szczególnie silnie podkreślono również niedopuszczalną z uwagi na ochronę konstytucyjną, a dozwoloną na bazie analizowanych przepisów, asymetrię informacji, której negatywny wymiar przejawia się w zakresie niedoinformowania właścicieli nieruchomości objętych obwodem łowieckim w zakresie przeprowadzanych polowań.

Wbrew stanowisku zaprezentowanemu w odpowiedzi na skargę, nie ma przy tym znaczenia, że przywołany wyrok Trybunału Konstytucyjnego zapadł po podjęciu zaskarżonej w niniejszej sprawie uchwały Sejmiku Województwa Małopolskiego. Wskazać należy na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 2015 r., sygn. akt I OSK 54/14, w którym zaznaczono, iż w orzecznictwie zauważalne jest dominujące stanowisko, zgodnie z którym konieczne jest wyeliminowanie z obrotu prawnego wydanych przed ogłoszeniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego rozstrzygnięć, opartych na podstawie przepisów, których niekonstytucyjność została stwierdzona. Uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją przepis prawa nie może być stosowany przez sądy i inne organy w odniesieniu do stanów faktycznych sprzed ogłoszenia orzeczenia Trybunału, co oznacza, że przepis ten nie może być stosowany, poczynając od daty jego uchwalenia. Wraz z wejściem w życie negatywnego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego łączyć należy nierozerwalnie fikcję prawną, w myśl której uznany za niekonstytucyjny przepis nigdy nie obowiązywał. Konieczne jest przyjęcie analogicznej koncepcji w odniesieniu do aktów prawa miejscowego, które wydane zostały na postawie przepisów, które następnie uznane zostały za niekonstytucyjne. Przepisy prawne, które zezwalały na wydanie między innymi zaskarżonej w niniejszej sprawie uchwały przez Sejmik Województwa Małopolskiego z dnia 28 maja 2007 roku Nr VIII/92/07 względem obwodów łowieckich województwa małopolskiego, od samego początku stanowiły wadliwą podstawę prawną, która poprzez niespełnienie przesłanki proporcjonalności była już pierwotnie sprzeczna z Konstytucją RP. To z kolei oznaczało konieczność stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w zakresie dotyczącym obwodu łowieckiego nr [...] w części obejmującej nieruchomość skarżącego, o czym, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., orzeczono w pkt II wyroku. O kosztach orzeczono w pkt III wyroku na podstawie art. 200 i 205 p.p.s.a.