Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Dominiak, Sędziowie Sędzia NSA Marek Gorski, Sędzia WSA Felicja Kajut (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Wioleta Gładczuk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 stycznia 2010 r. sprawy ze skargi T. M. na decyzję Wojewody [...] z dnia 10 lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę.

Pismem datowanym na dzień 9 sierpnia 2005 r. T. M. wniósł o wymeldowanie A. M. ( obecnie L. ) z pobytu stałego z lokalu nr [...] przy ulicy [...] w G. wskazując w uzasadnieniu, iż opuściła ona przedmiotowy lokal i wyjechała prawdopodobnie do Anglii.

Postanowieniem z dnia 5 października 2005 r. Prezydent Miasta zawiesił postępowanie w sprawie z uwagi na wystąpienie przez A. L. na drogę sądową z pozwem o ochronę naruszonego posiadania spornego lokalu.

Wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2006 r., Sygn. akt [...] Sąd Rejonowy nakazał T. M. przywrócenie A. M. posiadania lokalu mieszkalnego nr [...] położonego w G. przy ulicy [...] poprzez wydanie kluczy do lokalu. Wyrok ten stał się prawomocny w dniu 30 stycznia 2009 r.

Postanowieniem z dnia 20 lutego 2009 r. Prezydent Miasta podjął zawieszone postępowanie.

Decyzją z dnia 11 maja 2009 r. nr [...] Prezydent Miasta orzekł o odmowie wymeldowania A. L. z pobytu stałego z lokalu nr [...] przy ul. [...] w G.

Zaskarżoną decyzją Wojewoda, po rozpoznaniu odwołania T.M. orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji Prezydenta Miasta. Jako podstawę prawną decyzji organ odwoławczy wskazał art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tj; Dz.U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ II instancji podkreślił, że przesłanki wymeldowania sformułowane są w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Przepis ten stanowi, że podmiotem decyzji o wymeldowaniu może być osoba, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Organ odwoławczy biorąc pod uwagę korzystny dla A. L. wyrok sądu powszechnego oraz fakt, że T. M. uniemożliwia jej zamieszkanie w lokalu, stanął na stanowisku, że opuszczenie lokalu nie nastąpiło dobrowolnie. Organ powołał się przy tym na orzecznictwo sądów administracyjnych zgodnie z którym prawomocny wyrok sądu powszechnego o przywróceniu naruszonego posiadania stronie postępowania o wymeldowanie jest równoznaczny z brakiem dowolności opuszczenia przez nią lokalu. Organ wskazał również na fakt, że A. L. nie zamieszkała ponownie w lokalu, bowiem T. M. to uniemożliwia. Z tej przyczyny A. L. wystąpiła do komornika o wykonanie egzekucji dotyczącej przywrócenia jej posiadania przedmiotowego lokalu.

T. M. zaskarżył powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku domagając się orzeczenia o wymeldowaniu i eksmisji A.L. z przedmiotowego lokalu. Skarżący wskazał, że w/w nie chce się wymeldować z jego lokalu pomimo tego, że od stycznia 2005 r. zamieszkuje w Anglii, a w 2008 roku założyła tam rodzinę. Nadto swoim postępowaniem A. L. utrudnia skarżącemu życie.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumenty wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sądy administracyjne zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W związku z tym uregulowaniem i art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sądy administracyjne nie rozstrzygają spraw administracyjnych i nie wydają decyzji administracyjnych. Sąd nie może orzekać w sprawach zastrzeżonych do kompetencji organów administracji publicznej a jedynie kontrolować te orzeczenia pod kątem zgodności z prawem. W niniejszej sprawie zatem Sąd nie może orzec reformatoryjnie w kwestii wymeldowania A L.

Wymeldowanie osoby z pobytu stałego jest możliwe, w momencie zaistnienia przesłanek określonych w przepisach prawa. Ustawa o ewidencji ludności i dowodach osobistych w art. 15 ust. 2 stanowi, że podmiotem decyzji o wymeldowanie może być jedynie osoba, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Zgodnie z powszechnie akceptowaną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, aby mówić o opuszczeniu lokalu w rozumieniu powyższego przepisu należy stwierdzić, iż opuszczenie lokalu miało charakter trwały i dobrowolny. Przy czym w orzecznictwie nie budzi wątpliwości pogląd, że prawomocny wyrok przywracający posiadanie lokalu osobom bezprawnie z niego usuniętym, oznacza brak przesłanki "opuszczenia".

Organ meldunkowy orzekający w sprawie o wymeldowanie z pobytu stałego winien zatem w trakcie postępowania administracyjnego wyjaśnić, czy opuszczenie lokalu w konkretnym przypadku ma taki właśnie charakter. Dopiero po tych ustaleniach organ może wydać rozstrzygnięcie w sprawie. W sytuacji gdy brak jest elementu dobrowolności lub trwałości opuszczenia lokalu organ nie może orzec o wymeldowaniu. Warto przywołać tutaj orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego które jednoznacznie wskazują na znaczenie dobrowolności opuszczenia lokalu przy wydawaniu decyzji o wymeldowaniu. Sąd podziela i uznaje w pełni pogląd wyrażony w wyroku NSA w Warszawie z dnia 3 kwietnia 2000 r. sygn. akt V SA 1784/99, który stwierdza, że: " Spełnienie przesłanki opuszczenia przez zainteresowaną osobę dotychczasowego miejsca pobytu stałego następuje wówczas, gdy jest ono dobrowolne i wynika z jej własnej woli a nie z powodu bezprawnych działań lub zachowań innych osób" (Lex nr 49415). Z kolei w wyroku z dnia 21 listopada 2008 r., sygn. akt II OSK 1426/07 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał: "iż w przypadku uwzględnienia przez sąd powszechny powództwa i przywrócenia posiadania danego lokalu osobie, która została wcześniej z niego wymeldowana decyzją organu administracji istnieje podstawa do ponownego zameldowania tej osoby w danym lokalu, o ile zamierza ona tam nadal na stałe zamieszkiwać." ( LEX nr 489261).

W przedmiotowym postępowaniu A. L. podnosiła, że nie opuściła przedmiotowego lokalu na stałe i zamierza do niego powrócić, jednak nadal nie jest dopuszczana do użytkowania lokalu w którym jest zameldowana mimo korzystnego dla niej wyroku sądu powszechnego, który nakazał skarżącemu wydanie kluczy do lokalu. W tych przyczyn doszło do wszczęcia postępowania egzekucyjnego.

Należy nadto zauważyć, że przez wyjazdem do Wielkiej Brytanii A. L. zgłosiła organowi administracji w dniu 26 kwietnia 2005 r. swój wyjazd na pobyt czasowy za granicę, wykonując tym samym obowiązek wynikający z art. 15 ust. 3 ustawy z 10 kwietnia 1974 r.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego i wyroku sądu w sprawie o naruszenie posiadania należy uznać, iż opuszczenie przedmiotowego lokalu nie miało charakteru dobrowolnego oraz trwałego a co za tym idzie nie zaistniały przesłanki do wymeldowania A. L.

Sąd uznał, że organ II instancji dokonał prawidłowej oceny zebranego materiału dowodowego i jego ustalenia nie budzą wątpliwości.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sadami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.