Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Użyty w art. 86 pkt 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2017 r. poz. 1405 ze zm.) termin „decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach” należy rozumieć szeroko – jako każdą merytoryczną decyzję w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań – i w konsekwencji obejmować tym terminem także decyzję umarzającą postępowanie w sprawie środowiskowych uwarunkowań z powodów merytorycznych, tj. z uwagi na stwierdzony brak przesłanek do zakwalifikowania planowanej inwestycji jako przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Grossmann (spr.) Sędziowie WSA Barbara Drzazga WSA Karol Pawlicki Protokolant st.sekr.sąd. Agata Tyll-Szeligowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 sierpnia 2018 r. sprawy ze skargi J. Z. na decyzję Wojewody z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z [...] kwietnia 2018 r., znak: [...], Wojewoda (dalej też jako "Wojewoda" lub "organ odwoławczy"), po rozpatrzeniu odwołania J. Z., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] nr [...] z [...] grudnia 2017 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] [...] L., ul. [...], działka nr ewid.[...] ([...]).

Zaskarżona decyzja Wojewody, jak wynika z jej uzasadnienia, zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

W dniu [...] grudnia 2015 r. [...] Sp. z o.o. (dalej też jako "Spółka" lub "inwestor"), reprezentowana przez pełnomocnika, złożyła do Starosty [...] (zwanego też dalej "Starostą" lub "organem I instancji") wniosek o wydanie pozwolenia na budowę dla wyżej opisanej inwestycji.

Organ I instancji, decyzją z [...] lutego 2016 r., zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę wnioskowanej inwestycji. Na skutek wniesionych odwołań, Wojewoda, decyzją z [...] czerwca 2016 r. (sprostowaną postanowieniem z [...] czerwca 2016 r.), uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Ponownie rozpoznając sprawę Starosta, postanowieniem z [...] lipca 2016 r., zobowiązał pełnomocnika inwestora do usunięcia nieprawidłowości w złożonej dokumentacji. Następnie – po zawieszeniu (postanowieniem z [...] lipca 2016 r.) oraz podjęciu postępowania administracyjnego na wniosek inwestora, a także po zawiadomieniu stron o możliwości zapoznania się z aktami sprawy – Starosta, przywołaną wyżej decyzją z [...] grudnia 2017 r., zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] L., w m. L., przy ul. [...], dz. nr ewid.[...], obr. [...]

Od tej decyzji odwołanie wniosła J. Z. (dalej też jako "Skarżąca"), reprezentowana przez pełnomocnika, Z. G..

Utrzymując w mocy ww. decyzję Starosty – przywołaną na wstępie decyzją z [...] kwietnia 2018 r. – Wojewoda wyjaśnił, że postanowieniem z [...] lutego 2018 r. nałożył na inwestora obowiązek uzupełnienia złożonej dokumentacji projektowej – co też inwestor uczynił, udzielając odpowiedzi na ww. postanowienie pismem z [...] marca 2018 r. oraz przedkładając uzupełnione cztery egzemplarze projektu budowlanego wraz ze sporządzoną analizą wpływu inwestycji na środowisko, która stanowić będzie załącznik do wydanego pozwolenia na budowę.

Dalej Wojewoda wskazał, że kluczowe w tej sprawie jest ustalenie, czy planowana inwestycja zalicza się do przedsięwzięć mogących znacząco (zawsze lub potencjalnie) oddziaływać na środowisko. Jak wynika ze zgromadzonych akt sprawy, inwestor przy piśmie z [...] listopada 2017 r. przedstawił decyzję Burmistrza M. L. (znak [...]) z [...] lipca 2017 r. (zwaną też dalej "decyzją Burmistrza") umarzającą postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej [...] L. P., przy ul. [...] w L., dz. nr ewid.[...] (ark. [...], obręb Ż.). Z treści decyzji Burmistrza wynika, że przedmiotowego przedsięwzięcia nie można zakwalifikować do mogących znacząco oddziaływać na środowisko, wskazanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2016 r. poz. 71). W ocenie Wojewody – który powołał się na art. 86 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2017 r. poz. 1405 ze zm.; dalej w skrócie "u.u.i.ś.") i wynikający zeń charakter decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jako "rozstrzygnięcia wstępnego" wobec planowanego zamierzenia budowlanego – w przypadku przedstawienia decyzji umarzającej postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, jedyną rolą organu administracji architektoniczno-budowlanej jest zbadanie zgodności przedstawionej przez inwestora inwestycji z wydaną i ostateczną decyzją umarzającą postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, ze zm.; dalej w skrócie "pr.bud.").

Zdaniem Wojewody analiza akt sprawy prowadzi do wniosku o zgodności zaplanowanej inwestycji, przedstawionej w dokumentacji projektowej, z decyzją Burmistrza umarzającą postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Dlatego argumenty podnoszone w odwołaniu dotyczące kwestii środowiskowych wobec planowanej inwestycji nie mogą stanowić podstawy uchylenia zaskarżonej decyzji Starosty – z powodu związania organu administracji architektoniczno-budowlanej decyzją środowiskową, zgodnie z art. 86 u.u.i.ś. oraz art. 35 ust. 1 pkt 1 pr.bud. Wyjaśniając dalej kwestię maksymalnych tiltów, organ II instancji wskazał, że autor opracowania określił, iż realizowany będzie wariant opisany w decyzji środowiskowej, tj. z maksymalnym pochyleniem anten sektorowych 4° (antena A1, A2, A3, A4) oraz 3° (antena A5, A6), dlatego też realizacja innego zamierzenia czy też większe pochylenie wskazanych powyżej anten oznaczać będzie naruszenie warunków wynikających z zatwierdzonego projektu budowlanego i wydanej decyzji pozwolenia na budowę. Ponadto w zgromadzonym materiale dowodowym nie znajdują potwierdzenia zarzuty dotyczące braku analizy możliwej dopuszczalnej zabudowy w okolicach projektowanej stacji bazowej. Planowane zamierzenie budowlane jest zgodne z obowiązującą na terenie inwestycji uchwałą nr [...] Rady M. L. z dnia [...] marca 2011 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania terenu M. L. – "[...]" (zwanego też dalej "Planem miejscowym"), gdzie teren lokalizowania wieży telefonii komórkowej został oznaczony symbolem 11 MN, a Plan miejscowy w § 29 pkt 7 dopuszcza lokalizację inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Poza tym w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2062 ze zm.) zostało określone, że plan miejscowy "nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej..." – którą to inwestycją jest niewątpliwie planowana stacja bazowa telefonii komórkowej. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wskazuje, zdaniem Wojewody, na naruszenie zasad postępowania przez organ I instancji w zakresie regulowanym przez art. 6, 7 i 8 k.p.a., a jedynie organ odwoławczy zobowiązany był do podjęcia działań naprawczych, co skutkowało wydaniem postanowienia w trybie art. 35 ust. 3 pr.bud.

W konkluzji organ odwoławczy stwierdził, że inwestor wypełnił wymogi określone w art. 33 ust. 2 oraz art. 35 ust. 1 pr.bud., wobec czego spełnione zostały warunki wydania pozwolenia na budowę określone w art. 34 ust. 1, 2 i 3 pr.bud.

Skargę na opisaną decyzję Wojewody do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wniosła J. Z., która zarzuciła naruszenie:

1) art. 64 ust 3 Konstytucji RP w zw. z art. 135 ustawy Prawo ochrony środowiska "w powiązaniu z 4 oraz art. 5 ust 1 pkt 9" pr.bud. – poprzez wprowadzenie ograniczeń w zagospodarowaniu terenów sąsiednich bez ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania. Dodatkowo w decyzji nie podano, czy realizacja zamierzeń inwestycyjnych poza terenem inwestycji będzie ograniczona do konkretnej wysokości, albowiem pole elektromagnetyczne (w skrócie "PEM") o wartościach ponadnormatywnych, czyli uciążliwości, będą występować poza terenem, co do którego inwestor posiada tytuł prawny. Dodatkowo organ zaniechał uwzględnienia akumulacji, zjawiska odbić, czyli nie ustalił nawet, w jakiej odległości faktycznie wystąpi PEM o wartościach ponadnormatywnych;

2) art. 87 ust 1 Konstytucji RP w zw. z art. 35 ust 1 pkt 1 pr.bud. – poprzez niedokonanie oceny zgodności inwestycji z aktem prawa miejscowego;

3) art. 8, 11 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. – poprzez nieodniesienie się do zarzutów, a w szczególności zignorowanie okoliczności, że kwalifikacja przedsięwzięcia oraz analiza środowiskowa nie są sporządzone dla identycznych maksymalnych pochyleń. Ponadto przedłożona przez inwestora decyzja organu właściwego nie jest wydana dla przedsięwzięcia oraz nie uwzględnia maksymalnych tiltów;

4) art. 72 ust 1 pkt 1 u.u.i.ś. w zw. z "§ 2 ust 1 pkt 7 lit oraz § 3 ust 1 pkt 8 lit" rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko – poprzez nieuzasadnione przyjęcie, iż ocena oddziaływania na środowisko, czyli raport, jest wymagany obligatoryjnie lub fakultatywnie dla pojedynczego elementu przedsięwzięcia, a nie dla jego całości, i to bez podania konkretnych mocy EIRP;

5) art. 7, 8, 107 § 1, 107 § 3 k.p.a. poprzez sporządzenie decyzji w sposób niemożliwy do odkodowania, z uwagi na:

a) brak określenia parametrów technicznych anten sektorowych z uwzględnieniem maksymalnych tiltów anten;

b) brak podania maksymalnych tiltów możliwych do uzyskania dla danej anteny;

c) brak podania mocy anten radioliniowych wraz z określeniem, czy wejdą w superpozycję z antenami;

d) brak podania metody obliczeniowej oraz określenia jej maksymalnego błędu;

e) brak podania, czy uwzględniono w obliczeniach zjawisko odbić pól elektromagnetycznych od naturalnych przeszkód oraz emisję PEM emitowanego przez stacje T-Mobile znajdującej się w bliskim sąsiedztwie;

f) brak jakiejkolwiek analizy udowadniającej, iż inwestycja nie wprowadzi ograniczeń w zagospodarowaniu terenu.

Wskazując na powyższe, Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także o zwrot kosztów według norm "przypisanych".

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wobec podnoszonych w skardze zarzutów Wojewoda zaznaczył, że w odniesieniu do planowanej inwestycji została wydana przez Burmistrza M. L. decyzja umarzająca postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia, z której wynika, że przedmiotowego przedsięwzięcia nie można zaliczać do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko wskazanych w odnośnym rozporządzeniu Rady Ministrów. Treść przepisu art. 86 u.u.i.ś. wskazuje zaś na związanie organów administracji architektoniczno-budowlanej decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach.

Pismem z [...] sierpnia 2018 r. (data wpływu do Sądu: [...] sierpnia 2018 r.) [...] z siedzibą w R. (dalej też jako "Stowarzyszenie"), reprezentowane przez Prezesa Zarządu, Z. G., wniosło na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a. o dopuszczenie organizacji do udziału w sprawie w dniu [...] sierpnia 2018 r. ze skargi na ww. decyzję Wojewody z [...] kwietnia 2018 r. W uzasadnieniu wniosku Prezes Zarządu Stowarzyszenia wyjaśnił: "Jako Sawant z dziedziny prawa [...] mam obowiązek złożyć niniejszy wniosek ze względu na wagę sprawy albowiem jej istota sprowadza się do ustalenia czy organy architektoniczno-budowlane były związane decyzją o umorzeniu postępowania o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, która dotyczyła kwalifikacji pojedynczych anten bez uwzględniania maksymalnych pochyleń anten. Ponadto zgodnie z przepisami tylko decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach jest wiążąca a jej kwalifikacja leży tylko i wyłącznie w kompetencjach organu wydającego decyzję o pozwoleniu na budowę."

Na rozprawie w dniu [...] sierpnia 2018 r.:

- Sąd, na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a., postanowił dopuścić Stowarzyszenie do udziału w postępowaniu sądowym w charakterze uczestnika na prawach strony;

- Skarżąca podtrzymała wnioski i wywody skargi;

- Stowarzyszenie wniosło o uchylenie decyzji organów obu instancji. Podkreśliło wadliwość kwalifikacji przedsięwzięcia dokonanej przez organy obu instancji i jej metodologii.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia [...] lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2188, z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się wspomnianym kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi – ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi – przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i zasadniczo na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. W świetle art. 3 § 2 ustawy z dnia [...] sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.; w skrócie "p.p.s.a.") kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze – w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim rodzajem i treścią zaskarżonego aktu.

Dokonując tak rozumianej kontroli zaskarżonej decyzji Wojewody z [...] kwietnia 2018 r. (znak: [...]), utrzymującej w mocy poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z [...] grudnia 2017 r. (nr [...]) w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, Sąd nie dopatrzył się przy jej wydaniu naruszeń prawa, które w świetle art. 145 § 1 p.p.s.a. skutkowałyby koniecznością uchylenia albo stwierdzenia nieważności tej decyzji, względnie stwierdzenia jej wydania z naruszeniem prawa.

Materialnoprawną podstawę kontrolowanego aktu stanowiły przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, z późn zm.; w skrócie "pr.bud."), a wśród nich art. 32 ust. 4 pkt 1 i 2, który w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania zaskarżonej decyzji stanowił, że pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu [dalej w skrócie "d.w.z.z.t."], jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (pkt 1) oraz złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (pkt 2). Z kolei w art. 33 ust. 2 pr.bud. ustawodawca sprecyzował, iż do wniosku o pozwolenie na budowę należy dołączyć m.in.: cztery egzemplarze projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7, aktualnym na dzień opracowania projektu; nie dotyczy to uzgodnienia i opiniowania przeprowadzanego w ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko albo oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 (pkt 1); oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (pkt 2); d.w.z.z.t., jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (pkt 3).

W myśl art. 35 ust. 1 pr.bud. przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza: (1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [dalej w skrócie "m.p.z.p."] i innymi aktami prawa miejscowego albo d.w.z.z.t. w przypadku braku m.p.z.p., a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko [obecnie: Dz. U. z 2017 r. poz. 1405, z późn. zm.; w skrócie "u.u.i.ś."]; (2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi; (3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7; (4) wykonanie – w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu – przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu – lub jego sprawdzenia – zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7; (5) spełnienie wymagań określonych w art. 60 ust. 1 pkt 1–3 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości (Dz. U. poz. 1529) – w przypadku inwestycji na nieruchomości wchodzącej w skład Zasobu Nieruchomości, o którym mowa w tej ustawie, oddanej w użytkowanie wieczyste lub sprzedanej w trybie określonym w art. 53 ust. 1 lub 2 tej ustawy, przeznaczonej na wynajem o czynszu najmu określonym zgodnie z przepisami rozdziału 7 tej ustawy, zwanej dalej "inwestycją KZN".

Wypada jeszcze podkreślić, iż zgodnie z art. 35 ust. 4 pr.bud. w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4 pr.bud., właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Ów zwrot: "organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę" oznacza, że organ administracji architektoniczno-budowlanej, w razie spełnienia ww. przesłanek, jest związany powyższymi przepisami i ma obowiązek podjąć rozstrzygnięcie zgodne z żądaniem wnioskodawcy. Dopiero brak którejkolwiek z wymienionych przesłanek uniemożliwia wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę. W konsekwencji, oceniając przedłożony projekt budowlany, organ nie ma prawa badać go np. pod kątem oczekiwań obywateli (sąsiadów, lokalnej społeczności, itp.). Warunkiem uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę jest bowiem złożenie kompletnej dokumentacji projektowej wraz z oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, stosownymi opiniami, uzgodnieniami i pozwoleniami, która to dokumentacja następnie podlega ocenie właściwego organu administracji architektoniczno-budowlanej pod kątem zgodności projektowanego zamierzenia inwestycyjnego z m.p.z.p. lub w przypadku jego braku – z wymogami określonymi w d.w.z.z.t. oraz z przepisami techniczno-budowlanymi. Pozytywne ustalenia w tym zakresie obligują organ do udzielenia pozwolenia na budowę.

W ocenie Sądu w niniejszym składzie analiza akt niniejszej sprawy pod kątem przywołanych uregulowań nie pozostawia wątpliwości, iż wymagania formalne określone w cytowanych przepisach, niezbędne do wydania pozwolenia na budowę, zostały przez Spółkę spełnione.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż do jej wniosku zostały załączone wszystkie wymagane dokumenty, w szczególności cztery egzemplarze projektu budowlanego oraz oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Godzi się przy tym zauważyć, że zakres uprawnień kontrolnych organu administracji architektoniczno-budowlanej określony został w art. 35 ust. 1 pr.bud. Tylko w zakresie określonym w tym przepisie, w przypadku stwierdzenia naruszeń, organ administracji może podjąć działania korygujące. Organy administracji nie badają prawidłowości rozwiązań przyjętych w projekcie budowlanym, jeżeli nie dotyczą one zakresu wynikającego z ww. przepisu. Za prawidłowość sporządzenia projektu budowlanego, w tym również za przyjęte w projekcie rozwiązania, odpowiada projektant, a jeżeli istnieje wymóg sprawdzenia projektu – również sprawdzający. Zgodnie z art. 20 ust. 4 pr.bud. projektant, a także sprawdzający, do projektu budowlanego winni dołączyć oświadczenie o jego sporządzeniu zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. W niniejszej sprawie takie oświadczenia zostały złożone (k. 4 projektu budowlanego). Ponadto zgodnie z wymogami Prawa budowlanego, osoby projektujące i sprawdzające winny się legitymować stosownymi uprawnieniami i przynależnością do właściwej izby samorządu zawodowego. Jak wynika z akt sprawy, osoby te spełniają ww. wymogi. Wszyscy projektanci w dacie wykonania poszczególnych części projektu budowlanego posiadali ważne zaświadczenia o wpisie na listę członków właściwej izby samorządu zawodowego (k. 5–13 projektu budowlanego).

Stosownie do cytowanego wyżej art. 35 ust. 1 pkt 1 pr.bud., organ administracji architektoniczno-budowlanej przed wydaniem decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę sprawdza zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (w sytuacji gdy, tak jak w rozpoznawanej sprawie, takowy plan obowiązuje na obszarze obejmującym teren inwestycji) i innymi aktami prawa miejscowego, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

W związku z powyższym w rozpoznawanej sprawie organ administracji architektoniczno-budowlanej był zobligowany dokonać, w pierwszej kolejności, weryfikacji zgodności projektu budowlanego z postanowieniami Uchwały nr [...] Rady M. L. z dnia [...] marca 2011 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania terenu M. L. - "[...]" (Dz. Urz. Woj. W.. Nr [...], poz. [...] z późn. zm.; zwanej też dalej "Uchwałą" lub "Planem").

Jak wynika z ww. Uchwały, przedmiotowa działka nr [...] zlokalizowana jest na terenie oznaczonym w Planie symbolem 11 MN. W § 29 pkt 7 Planu expressis verbis dopuszczono lokalizację inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Już z tych względów należało uznać, że w niniejszej sprawie planowana inwestycja, w postaci stacji bazowej telefonii komórkowej – będącej niewątpliwie inwestycją celu publicznego z zakresu łączności publicznej (zob. wyroki NSA: z 03.09.2008 r., II OSK 989/07; z 23.01.2011 r., II OSK 1829/12; dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl; dalej w skrócie "CBOSA") – jest zgodna z postanowieniami Planu, zaś podniesiony w pkt 2 petitum skargi (notabene bez bliższego uzasadnienia) zarzut naruszenia art. 87 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 1 pr.bud. "poprzez nie dokonanie oceny zgodności inwestycji z aktem prawa miejscowego" nie zasługiwał na uwzględnienie. Tym bardziej, że odnosząc się do kwestii zgodności planowanej inwestycji z m.p.z.p., słusznie organ wskazał dodatkowo na art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2062, z późn. zm.), w myśl którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

W następnej kolejności – w myśl art. 35 ust. 1 pkt 1 pr.bud. – organ administracji architektoniczno-budowlanej był zobligowany sprawdzić zgodność projektu budowlanego z wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Zgodnie z art. 86 pkt 2 w zw. z art. 72 ust. 1 pkt 1 u.u.i.ś. decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wiąże organy wydające decyzję o pozwoleniu na budowę i o zatwierdzeniu projektu budowlanego. Oznacza to, że decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach ma charakter sui generis "rozstrzygnięcia wstępnego" względem przyszłego zezwolenia na realizację konkretnego przedsięwzięcia i pełni względem niego w istocie funkcję prejudycjalną, zaś określone w tej decyzji warunki realizacji przedsięwzięcia nie mogą być na dalszych etapach procesu inwestycyjnego modyfikowane. Rolą organu administracji architektoniczno-budowlanej jest natomiast jedynie sprawdzenie zgodności projektu z warunkami określonymi w tym rozstrzygnięciu. Jak wynika z powyższego, istnieje niepodważalne iunctim pomiędzy decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach a decyzją o pozwoleniu na budowę (zob. wyrok NSA z 10.06.2014 r., II OSK 1578/13, CBOSA; por. też wyroki NSA: z 16.09.2008 r., II OSK 821/08, ONSAiWSA 2009, Nr 6, poz. 116; z 26.09.2017 r. II OSK 762/16, CBOSA).

Trafność powyższych stwierdzeń jest bezsporna. Spór w niniejszej sprawie dotyczy natomiast tego, czy wynikające z art. 86 pkt 2 u.u.i.ś. związanie organów administracji architektoniczno-budowlanej decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach obejmuje także decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, zapadłą w związku ze stwierdzeniem przez organ ochrony środowiska, że planowana inwestycja nie należy do przedsięwzięć mogących znacząco (zawsze lub choćby potencjalnie) oddziaływać na środowisko, a więc że nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

W ocenie Sądu w niniejszym składzie istnieją podstawy do uznania, że użyty w art. 86 pkt 2 u.u.i.ś. termin "decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach" należy rozumieć szeroko – jako każdą merytoryczną decyzję w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań – i w konsekwencji obejmować tym terminem także decyzję umarzającą postępowanie w sprawie środowiskowych uwarunkowań z powodów merytorycznych, tj. z uwagi na stwierdzony brak przesłanek do zakwalifikowania planowanej inwestycji jako przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko. Wypada zauważyć, że podobny pogląd był już wyrażany w orzecznictwie sądów administracyjnych, acz bez szerszego uzasadnienia. Przykładowo, w zacytowanym przez Skarżącą w odwołaniu, prawomocnym wyroku WSA z 18 stycznia 2018 r., sygn. akt II SA/Go 1026/17 (CBOSA), uznano, że wynikający z art. 86 pkt 2 u.u.i.ś. stan związania organów wydających decyzje, o których mowa w art. 72 ust. 1 u.u.i.ś., decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach dotyczy także decyzji umarzających postępowanie w tym przedmiocie z uwagi na stwierdzenie braku obowiązku wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przedsięwzięcia.

Jednakże nawet gdyby przyjąć, że ów stan związania taką decyzją umarzającą postępowanie środowiskowe – wyrażający się w niedopuszczalności uznania przez organ administracji architektoniczno-budowlanej, wbrew wynikającym z ww. decyzji ustaleniom organu ochrony środowiska, że planowane przedsięwzięcie jednak należy do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko – nie wynika dostatecznie jasno z art. 86 pkt 2 w zw. z art. 72 ust. 1 u.u.i.ś., to w ocenie Sądu w niniejszym składzie oparcia dla stwierdzenia istnienia takiego związania dostarczają wnioski płynące z analizy przepisów art. 16 § 1 k.p.a. i art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. Pierwszy z wymienionych przepisów statuuje zasadę trwałości decyzji ostatecznych ("Uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w kodeksie lub ustawach szczególnych."). Z kolei drugi z nich sprzeciwia się wydaniu kolejnej decyzji w sprawie już poprzednio rozstrzygniętej decyzją ostateczną – pod rygorem nieważności. W świetle przywołanych unormowań pozostawanie w obrocie prawnym ostatecznej decyzji umarzającej, z powodów merytorycznych, postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla określonego przedsięwzięcia uniemożliwia następnie wydanie (a tym samym: nawet ubieganie się o wydanie) decyzji określającej środowiskowe uwarunkowania dla tego samego przedsięwzięcia. Organ ochrony środowiska, otrzymawszy kolejny wniosek w tej sprawie, będzie zmuszony odmówić wszczęcia postępowania "z innych przyczyn" w rozumieniu art. 61a § 1 k.p.a. W konsekwencji nałożenie przez organ administracji architektoniczno-budowlanej na inwestora obowiązku przedłożenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanego przedsięwzięcia, w odniesieniu do którego została już uprzednio wydana i pozostaje w obrocie prawnym ostateczna decyzja właściwego organu umarzająca postępowanie w tej sprawie, należałoby uznać za niedopuszczalne, jako równoznaczne z nałożeniem na inwestora obowiązku niemożliwego do wykonania. W demokratycznym państwie prawnym (art. 2 Konstytucji RP) organy władzy publicznej muszą bowiem niewątpliwie przestrzegać klasycznej zasady: "ad impossibilia nemo obligatur" ("nikt nie jest zobowiązany do rzeczy niemożliwych").

Przedstawiona argumentacja pozostaje spójna ze stanowiskiem wyrażonym w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 lutego 2018 r., sygn. akt II OSK 243/18 (CBOSA) – który odnosi się wprawdzie wprost do decyzji lokalizacyjnych (tj. decyzji o warunkach zabudowy oraz o ustaleniu inwestycji celu publicznego), ale pozostaje w pełni aktualny i adekwatny także w odniesieniu do decyzji o pozwoleniu na budowę – w myśl którego organ wydający takie decyzje ma obowiązek sprawdzić, czy przed ich wydaniem inwestor nie powinien uzyskać decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a w przypadku wątpliwości w tym zakresie wskazać na potrzebę wyjaśnienia tej kwestii przez właściwy organ. Bez wątpienia decyzja organu ochrony środowiska umarzająca postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest tego rodzaju stanowiskiem właściwego organu, które ewentualne wątpliwości co do właściwej kwalifikacji (środowiskowej) przedsięwzięcia ostatecznie usuwa.

Z tych wszystkich względów należy podzielić stanowisko organów orzekających w niniejszej sprawie, że w przypadku przedstawienia przez inwestora ostatecznej decyzji umarzającej postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, jedyną rolą organu administracji architektoniczno-budowlanej, zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 in fine pr.bud., jest zbadanie zgodności przedłożonego przez inwestora projektu budowlanego z tą decyzją – czy została ona wydana w odniesieniu do tożsamej inwestycji (tego samego przedsięwzięcia).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy, należy stwierdzić, że w toku postępowania administracyjnego do projektu budowlanego inwestor załączył decyzję Burmistrza M. L. z [...] lipca 2017 r. (znak: [...]) o umorzeniu w całości postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej [...] L. P., przy ul. [...] w L., na nieruchomości o nr ewid.[...], ark. [...], obręb Ż.. Z treści tej decyzji wynika, że przedmiotowego przedsięwzięcia nie można zakwalifikować do mogących znacząco oddziaływać na środowisko, wskazanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2016 r. poz. 71). Wobec tego – zgodnie z wcześniejszymi uwagami – organ administracji architektoniczno-budowlanej winien był dokonać wyłącznie kontroli, czy przedłożony projekt budowlany w swych założeniach odpowiada przedmiotowi decyzji Burmistrza, a w razie pozytywnej odpowiedzi na powyższe, nie był już uprawniony do dokonywania odmiennej oceny (kwalifikacji środowiskowej) planowanej inwestycji.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, iż w taki właśnie sposób organ postąpił, a jego działanie, zdaniem Sądu, było prawidłowe.

Należy bowiem zauważyć, że zgodnie z treścią sentencji decyzji Burmistrza zbadane przedsięwzięcie obejmowało budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...] L. P., przy ul. [...] w L., na działce o nr ewid.[...], ark. [...], obręb Ż., gmina L.. W uzasadnieniu decyzji uszczegółowiono, że stacja zbudowana będzie z systemu antenowego zainstalowanego na wieży strunobetonowej oraz urządzeń zasilająco-sterujących umieszczonych w szafach technicznych u podstaw wieży. W skład systemu antenowego wchodzić będzie 6 anten sektorowych: anteny A1, A3 i A5 pracujące w systemie GSM900 i UMTS900 oraz anteny A2, A4 i A6 pracujące w systemie LTE800 i [...] Anteny zawieszone będą na wysokości 25 m n.p.t. i ukierunkowane na azymuty 60° (anteny A1 i A2), 180° (anteny A3 i A4) oraz 300° (anteny A5 i A6). Dodatkowo na wieży zainstalowane zostaną 4 anteny radioliniowe. Ponadto Burmistrz wskazał, że z przedstawionej dokumentacji wynika, iż równoważna moc promieniowania izotropowo dla pojedynczych anten sektorowych wyniesie poniżej 10 000 W.

Tak samo z projektu budowlanego przedłożonego (i uzupełnionego) przez inwestora w kontrolowanym postępowaniu wynika, że w ramach planowanej inwestycji inwestor zamierza zainstalować 6 anten sektorowych, anteny A1, A3 i A5 pracujące w systemie GSM900 i UMTS900 oraz anteny A2, A4 i A6 pracujące w systemie LTE800 i [...] W dokumentacji projektowej (k. 52 projektu budowlanego) wskazano, że powyższe anteny zostaną zawieszone na wysokości 25 m n.p.t. i ukierunkowane zostaną na azymuty 60° (antena A1, A2), 180° (antena A3, A4) oraz 300° (antena A5, A6), a równoważna moc promieniowania izotropowo dla pojedynczych anten sektorowych wyniesie poniżej 10 000 W.

Ponadto wskazać należy, że w umarzającej decyzji Burmistrza określono maksymalne pochylenie wiązki (tilt) dla anten A1, A2, A3, A4 wynoszący 4°, a dla anten A5, A6 tilt ten wynosi 3°. Tak samo według projektu budowlanego (k. 53) maksymalne pochylenie wiązki dla anten A1, A2, A3, A4 wynosić będzie 4°, a dla anten A5, A6 – 3°.

Wobec tego nie ulega wątpliwości, iż inwestycja przedstawiona w zatwierdzonej dokumentacji projektowej jest tożsama z przedsięwzięciem określonym w decyzji Burmistrza z [...] lipca 2017 r. Tym samym, z uwagi na treść art. 86 pkt 2 w zw. z art. 72 ust. 1 pkt 1 u.u.i.ś. oraz art. 16 § 1 k.p.a. zarzuty podniesione w pkt 3 i 4 petitum skargi nie zasługiwały na uwzględnienie. Albowiem organy obu instancji, stwierdziwszy ową tożsamość, nie były już władne badać prawidłowości decyzji Burmistrza i określonej w niej kwalifikacji przedmiotowego przedsięwzięcia jako niewymagającego uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. A to w istocie tych kwestii dotyczyły ww. zarzuty skargi. W szczególności podnoszone przez Skarżącą i przez Stowarzyszenie kwestie, iż Burmistrz, dokonując kwalifikacji przedsięwzięcia, błędnie analizował poszczególne anteny projektowanej stacji bazowej z osobna, a nie wszystkie łącznie, i nie dla tiltów maksymalnych "fabrycznie" lecz tylko zadeklarowanych jako maksymalne przez inwestora – nawet jeśli okazałyby się trafne (co nie podlegało badaniu w niniejszym postępowaniu) – to i tak pozostałyby bez wpływu na wynik kontrolowanej sprawy, a w szczególności na zakres wymaganego w niej postępowania wyjaśniającego. Albowiem, wbrew twierdzeniom Skarżącej i Stowarzyszenia, okoliczności te nie mogły świadczyć o braku tożsamości przedsięwzięć badanych przez organy w obu postępowaniach (tj. przez Burmistrza w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz przez Starostę i Wojewodę w kontrolowanym tu postępowaniu w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę), lecz co najwyżej o ewentualnym zastosowaniu przez Burmistrza błędnej metodologii przy kwalifikowaniu wnioskowanego przedsięwzięcia w postępowaniu zakończonym decyzją umarzającą. Badanie tej ostatniej kwestii przez organy architektoniczno-budowlane w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym (a także przez Sąd w nin. postępowaniu sądowym) byłoby jednak równoznaczne z merytoryczną weryfikacją prawidłowości (legalności) ostatecznej decyzji Burmistrza, co w tych postępowaniach jest niedopuszczalne.

Z tych względów wszystkie zarzuty i argumenty Skarżącej i Stowarzyszenia zmierzające do wykazania, że planowana inwestycja jest przedsięwzięciem mogącym znacząco oddziaływać na środowisko oraz wyrażające pod adresem organów obu instancji oczekiwanie ponownego zbadania tej kwestii z pominięciem faktu istnienia decyzji Burmistrza, nie mogły odnieść zamierzonego skutku.

Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia art. 7, art. 8 oraz art. 107 § 1 i 3 k.p.a. "poprzez sporządzenie decyzji w sposób nie możliwy do odkodowania" (pkt 5 petitum skargi). W ocenie Sądu organ w niezbędnym zakresie zebrał i rozpatrzył materiał dowodowy, czemu dał następnie wyraz w należycie sporządzonym uzasadnieniu. W szczególności godzi się zauważyć, iż szczegółowe parametry techniczne anten, w tym maksymalne pochylenie wiązek, wynikają z dokumentacji projektowej zatwierdzonej przez organ decyzją o pozwoleniu na budowę i w związku z tym nie ma konieczności określania ich w samej decyzji.

Odnosząc się natomiast szerzej jeszcze do zarzutu braku jakiejkolwiek analizy udowadniającej, iż inwestycja nie wprowadzi ograniczeń w zagospodarowaniu terenu wskazać (pkt 5 lit. f petitum skargi), należy stwierdzić, iż zarzut ten jest całkowicie chybiony, a w okolicznościach sprawy wręcz nielogiczny. Skoro bowiem organy uznały za strony postępowania ponad 100 dysponentów (właścicieli, użytkowników wieczystych lub zarządców) nieruchomości położonych wokół terenu planowanej inwestycji – a zgodnie z art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 pr.bud. stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu, tj. na terenie wyznaczonym w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu, w tym zabudowy, tego terenu – to jest oczywiste, że organy uznały, iż tych nieruchomości mogą dotknąć określone ograniczenia w zagospodarowaniu.

Z akt administracyjnych sprawy wynika (por. zwłaszcza uzasadnienia decyzji Wojewody z [...] czerwca 2016 r. oraz z [...] czerwca 2016 r.), że w nawiązaniu do wskazań płynących z powołanego w nich orzecznictwa sądowego, za strony kontrolowanego postępowania zostali uznani właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości położonych pod głównymi wiązkami promieniowania, w odległości do 200 m od zaprojektowanej wieży. Zarazem nie oznacza to, że na tych nieruchomościach dojdzie do wystąpienia ponadnormatywnego promieniowania elektromagnetycznego w miejscach dostępnych dla ludności, co chybionym czyni zarzut z pkt 1 petitum skargi, dotyczący braku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania – wszak przesłanką ustanowienia takiego obszaru jest, zgodnie z art. 135 ust. 1 w zw. z art. 3 pkt 34 ustawy z dnia [...] kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (obecnie: Dz. U. z 2018 r. poz. 799, z późn. zm.), dopiero niemożność dotrzymania obowiązujących norm środowiskowych (verba legis: "standardów jakości środowiska").

Poza tym w projekcie budowlanym wskazano, że przedmiotowa inwestycja, przy parametrach określonych w tym projekcie i w załączonej Kwalifikacji Przedsięwzięcia na dzień sporządzenia ww. opracowań, wprowadza ograniczenia w zagospodarowaniu sąsiednich terenów, ograniczając wysokość zabudowy do poziomu 2,0 m poniżej osi wiązek głównych anten sektorowych. Jednakże w niniejszej sprawie należy mieć również na uwadze, że – po pierwsze – przepisy prawa budowlanego nie zawierają generalnego zakazu realizacji inwestycji skutkujących powstaniem określonych ograniczeń na działkach sąsiednich (z taką okolicznością wiążą, co do zasady, jedynie przymiot strony odnośnego postępowania), a po drugie – i co w analizowanym przypadku szczególnie istotne – określone ograniczenia w wysokości zabudowy nieruchomości sąsiednich względem planowanej inwestycji wynikają już z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego na obszarze obejmującym teren inwestycji oraz tereny sąsiednie (zob. § 9 pkt 3 lit. d Planu dla terenów 10MN,12MN oraz § 10 pkt 3 lit. a Planu dla terenów 7MN, 8MN, 9MN, 11MN, 13MN, 14MN, 29MN i 52MN). A inwestor ustalając zasięg osi głównej wiązek promieniowania wziął pod uwagę nie tylko zabudowę istniejącą, ale również potencjalnie dopuszczalną zgodnie z obowiązującym Planem miejscowym. Powyższe znalazło swoje odzwierciedlenie w aktach sprawy (zob. zwłaszcza rysunki na k. 56 i 57 projektu budowlanego).

Z powyższych względów uznać należy, iż przy parametrach wynikających z zatwierdzonego projektu budowlanego oraz przy uwzględnieniu dopuszczonej Planem miejscowym wysokości zabudowy nie wystąpią, w związku realizacją inwestycji, miejsca ponadnormatywnego promieniowania w strefach dostępnych dla ludności. Zatem realizacja projektowanej inwestycji nie wprowadzi żadnych dodatkowych ograniczeń w zagospodarowaniu okolicznych nieruchomości ponad te, które już wynikają z obowiązującego m.p.z.p.

Mając wszystko to na uwadze Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a., skargę w całości oddalił.