drukuj    zapisz    Powrót do listy

6537 Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f, Drogi publiczne Egzekucyjne postępowanie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono postanowienie I i II instancji, III SA/Po 467/15 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2015-07-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Po 467/15 - Wyrok WSA w Poznaniu

Data orzeczenia
2015-07-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-05-07
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Sędziowie
Beata Sokołowska
Ireneusz Fornalik /przewodniczący sprawozdawca/
Marzenna Kosewska
Symbol z opisem
6537 Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f
Hasła tematyczne
Drogi publiczne
Egzekucyjne postępowanie
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono postanowienie I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art. 135, art. 145 par. 1 pkt 1 lit. c, art. 52, art. 190, art. 205 par. 2, art. 250
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2007 nr 19 poz 115 art. 13 ust. 1, art. 13b ust. 1, 3 i 4, art. 13f ust. 1,
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - tekst jednolity
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 7, art. 77, art. 80
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Dnia 23 lipca 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ireneusz Fornalik (spr) Sędziowie WSA Beata Sokołowska WSA Marzenna Kosewska Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Piotrowska - Żyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2015 roku przy udziale sprawy ze skargi M.P. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie nieuznania zarzutów zgłoszonych w toku postępowania egzekucyjnego I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Zarządu Dróg Miejskich w P. z dnia [...] lipca 2012r. nr [...], II. przyznaje adw. [...] od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu kwotę [...],- ([...]) złotych uwzględniającą podatek od towarów i usług w kwocie [...],- ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie skarżącej z urzędu. III. stwierdza, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane.

Uzasadnienie

Upomnieniem z dnia [...] listopada 2011 r. Zarząd Dróg Miejskich w P. wezwał M.P. do uregulowania należności z tytułu opłaty dodatkowej za parkowanie pojazdu w dniu [...] marca 2010 r., przy ul. [...] w P. W związku z nieuregulowaniem należności wierzyciel wystawił w dniu [...] marca 21012 r. tytuł wykonawczy.

Skarżący wniósł zarzut nieistnienia obowiązku objętego tytułem wykonawczym i wskazał, że nie powinien uiścić przedmiotowej opłaty za parkowanie bowiem "nie było to miejsce z wjazdem i wyjazdem, było za drzewem i żaden inny samochód nie mógł w to miejsce trafić, tylko Maluch".

Zarząd Dróg Miejskich w P. postanowieniem z dnia [...] lipca 2012 r., wydanym na podstawie art. 17 § 1 i art. 34 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954, ze zm., dalej: "u.p.e.a."), nie uwzględnił zarzutu nieistnienia obowiązku uiszczenia przez zobowiązanego opłaty dodatkowej za nieopłacony postój w strefie płatnego parkowania. ZDM wyjaśnił, że podczas przeprowadzonej wizji w terenie ustalono, że miejsce postoju pojazdu znajdowało się w prawidłowo wyznaczonej i prawidłowo oznakowanej strefie płatnego parkowania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., postanowieniem z dnia

[...] listopada 2012 r., nr [...], utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie, wskazując w uzasadnieniu, że bez znaczenia dla sprawy była okoliczność, że samochód parkował za drzewem, gdzie zarówno wjazd jak i wyjazd były utrudnione, zobowiązany pozostawił bowiem pojazd w strefie płatnego parkowania, w której zabroniony jest postój pojazdu bez wniesienia opłaty, z wyjątkiem postoju pojazdów osób lub jednostek, dla których ustalona została zerowa stawka opłaty oraz postój pojazdów komunikacji publicznej na wyznaczonych dla nich miejscach.

W skardze na powyższe postanowienie, skarżący zarzucił, że niesłusznie został obciążony opłatą dodatkową, wskazując nadto, że z uwagi na brak przygotowanego miejsca dla inwalidy/kombatanta pozostawił pojazd z widoczną kartą parkingową inwalidy w miejscu częściowo przeznaczonym dla inwalidy, a częściowo w miejscu nieprzystosowanym do płatnego postoju. W ocenie ska4rżącego miejsce zaparkowania pojazdu było wyłączone ze strefy płatnego parkowania, gdyż było węższe od pozostałych miejsc, odgrodzone krawężnikiem, a drzewo utrudniało wjazd jak i wyjazd pojazdu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 16 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Po 199/13 oddalił skargę wyjaśniając, że zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm. dalej: "u.d.p."), korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Opłatę za parkowanie można pobierać za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo – art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych.

Kompetencję do ustanowienia strefy płatnego parkowania ustawodawca powierzył radzie gminy (radzie miasta), która podejmuje w tym zakresie uchwałę – art. 13b ust. 3 i ust. 4 ustawy o drogach publicznych. Rada Miasta P. na podstawie ustawowego upoważnienia uchwałą Nr [...] z dnia [...] grudnia 2003 roku ustanowiła strefę płatnego parkowania.

Sąd w wyroku podzielił stanowisko organów wyrażone w uzasadnieniu kwestionowanych postanowień, że osoby niepełnosprawne posiadające kartę parkingową mogą nie stosować się do niektórych znaków drogowych. Wśród tych znaków, nie znajduje się jednak znak D-44 "Strefa płatnego parkowania" i znak D-45 "Koniec strefy płatnego parkowania". Jedynymi miejscami, gdzie opłata nie jest wymagana są stosownie oznakowane zastrzeżone miejsca postojowe tzw. koperty. Stąd też umieszczenie za przednią szybą pojazdu karty parkingowej osoby niepełnosprawnej nie zwalniało skarżącego z obowiązku wniesienia opłaty za parkowanie, a z kolei brak wolnych "kopert" nie zwalniał z obowiązku wniesienia opłaty za parkowanie pojazdu w płatnym obszarze strefy płatnego parkowania.

Sąd podniósł nadto, że argumentacja, jakoby pojazd nie parkował w strefie płatnego parkowania, lecz pomiędzy wyznaczonymi miejscami i "dwa koła pojazdu znajdowały się na chodniku, a pozostała część w wolnym miejscu", nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Skarżący M.P. zaskarżył powyższy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu w całości zarzucając mu naruszenie art. 141 p.p.s.a., które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez brak merytorycznego odniesienia się do twierdzeń i zarzutów skarżącego, że pojazd skarżącego jedynie częściowo pozostawał w wyznaczonym miejscu w strefie płatnego parkowania i brak wyjaśnienia, czy takie parkowanie należy uznać za parkowanie w miejscu wyznaczonym i w konsekwencji, czy w takiej sytuacji skarżący winien uiścić opłatę. Skarżący podniósł, że zgodnie z treścią § 3 ust. 2 uchwały nr [...] Rady Miasta P., opłaty o których mowa w ust. 1 pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w wyznaczonym miejscu SPP, a zapis znajdujący się w uchwale oznacza, że dopuszczalne jest pobieranie opłaty jedynie za pozostawienie pojazdu w oznaczonym miejscu znajdującym się w strefie płatnego parkowania, podczas gdy skarżący pozostawił samochód tylko częściowo w takim miejscu.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 listopada

2014 r., sygn. akt II GSK 1684/13 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu wskazując, że do ustawowych wymogów uzasadnienia wyroku należy przedstawienie zarzutów podniesionych w skardze. Wymóg przedstawienia zarzutów podniesionych w skardze nie może ograniczać się jedynie do ich przytoczenia, ale oznacza także konieczność odniesienia się do nich przy wyjaśnianiu podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Przenosząc te uwagi na objęte skargą kasacyjną orzeczenie Sądu I instancji Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie wyjaśnia w sposób dostateczny podstawy prawnej rozstrzygnięcia, jak i brak w nim merytorycznego odniesienia się do zarzutów skargi.

Z pisemnych motywów orzeczenia nie wynika, w oparciu o jaki materiał dowodowy Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie, wskazując jedynie, że twierdzenia skarżącego nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy.

Z regulacji prawnych zawartych w ustawie o drogach publicznych wynika obowiązek ponoszenie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania. Obowiązek ten ukształtowany art. 13 ust. 1 pkt 1 tej ustawy został doprecyzowany w art. 13b ust.1 stanowiącym, w zakresie istotnym dla rozważanego problemu, że opłatę pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania w wyznaczonym miejscu. Z treści obu przepisów wynika zatem, że utworzenie strefy płatnego parkowania wiąże się z obowiązkiem wyznaczenia w tej strefie miejsc dla parkowania pojazdów i za parkowanie w wyznaczonym w strefie płatnego parkowania miejscu pobiera się opłaty, stosownie do treści art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z tego względu należy odróżnić sytuację, w której pojazd został zaparkowany w strefie płatnego parkowania, ale w miejscu niewyznaczonym do parkowania (np. na przejściu dla pieszych) od sytuacji, w której zaparkowano pojazd w strefie płatnego parkowania w miejscu w tym celu wyznaczonym.

Wojewódzki Sąd administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 190 p. p. s. a. Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Nie można oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawach sprzecznych z wykładnią prawa ustaloną w tej sprawie przez NSA.

W wyroku NSA z 25 listopada 2014 r. stwierdzono, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu użycie w omówionych przepisach, obejmujących opłatę za parkowanie pojazdów, jak i opłatę dodatkową, słowa: "pobiera" wskazuje jednoznacznie, że obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie i opłaty dodatkowej, jeżeli ta pierwsza nie zostanie uiszczona, jest obowiązkiem wynikającym z mocy prawa. Nie jest więc wymagane konkretyzowanie tego obowiązku w drodze indywidualnego aktu administracyjnego. To z kolei oznacza, że dopiero na etapie postępowania egzekucyjnego niezbędne jest ustalenie istotnych elementów stanu faktycznego sprawy, oczywiście w sytuacji, gdy zobowiązany podnosi zarzut nieistnienia obowiązku. Taka sytuacja zaistniała w tej sprawie, w której skarżący konsekwentnie twierdzi, że nie parkował pojazdu w miejscu w tym celu wyznaczonym. Twierdzenie skarżącego według Sądu I instancji, nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym, przy czym, o czym już była mowa, Sąd nie wskazał, jaki materiał dowodowy przeczy tezie skarżącego.

Nadto będąc zobowiązany do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia Sąd nie dokonał wykładni przepisów obejmujących obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania w wyznaczonym miejscu, i w efekcie, nie dokonał subsumcji tych przepisów w konfrontacji z ustaleniami stanu faktycznego sprawy, a tym samym nie ocenił, czy są one wystarczające dla przyjęcia istnienia obowiązku objętego tytułem wykonawczym.

Mając na uwadze powyższe stanowisko zawarte w uzasadnieniu wyroku NSA wskazać należy, że zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (Dz. U. 2007r. nr 19, poz. 115, ze zm.) korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Opłatę za parkowanie można pobierać za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo – 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych.

Kompetencję do ustanowienia strefy płatnego parkowania ustawodawca powierzył radzie gminy (radzie miasta), która podejmuje w tym zakresie uchwałę – 13b ust. 3 i ust. 4 ustawy o drogach publicznych.

Rada Miasta P. skorzystała z ustawowego upoważnienia i ustanowiła strefę płatnego parkowania. Podstrefę A (czerwona) wyznacza koryto rzeki W. oraz ulice: [...], tory kolejowe od [...] do mostu kolejowego na W. - Uchwała Rady Miasta P. Nr [...] z dnia [...] grudnia 2003 roku w sprawie ustalenia w P. strefy płatnego parkowania, stawek opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, wysokości opłat dodatkowych oraz sposobu ich pobierania (Dz. U. Woj. Wlkp. [...]).

Analiza materiałów zgromadzonych w aktach sprawy potwierdza, że w dniu [...] marca 2010 roku o godz. [...] Skarżący parkował samochód osobowy Fiat 126p o nr rej. [...] przy ul. [...] w P. w miejscu oznaczonym znakami poziomymi i pionowymi jako strefa płatnego parkowania. Skarżący nie uiścił opłaty za parkowanie i nie pozostawił pojazdu w miejscu wyłączonym z obowiązku uiszczenia tej opłaty, czyli na tzw. kopercie. Taki stan faktyczny potwierdza także Skarżący, między innymi, w piśmie z dnia [...] kwietnia 2012 roku, gdzie stwierdza, że miejsce, w którym pozostawił pojazd znajdowało się w strefie płatnego parkowania.

Skarżący w toku postępowania konsekwentnie twierdził, że w dniu [...] marca 2010 r. zaparkował samochód Fiat 126p w miejscu, które nie było wyznaczone do parkowania. Wskazywał, co także wynika z dokumentacji fotograficznej, że pomiędzy miejscami wyznaczonymi do parkowania rosło drzewo i to właśnie tam zaparkował samochód, który "dwoma kołami znajdował się na chodniku a pozostała część w wolnym miejscu".

Powyższe okoliczności wskazują, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala jednoznacznie przyjęcie, ze skarżący zaparkował pojazd w wyznaczonym w tym miejscu.

W uchwale Rady Miasta P. z dnia [...] grudnia 2003 r. nr [...] wydanej na podstawie art. 13b ust. 3 u.d.p. ustalono w P. strefę płatnego parkowania. Zgodnie z § 3 ust. 2 Regulaminu Strefy Płatnego Parkowania (załącznik nr 3 do uchwały) opłaty pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w wyznaczonym miejscu w SPP, w dni robocze, od poniedziałku do piątku, w godzinach od 10 do 18. Wskazany przepis § 3 ust. 2 Regulaminu Strefy Płatnego Parkowania, statuuje zasadę pobierania opłat za parkowanie w wyznaczonym miejscu w strefie płatnego parkowania. Zaniechanie uiszczenie tak rozumianej opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania rodzi skutek określony w art. 13f ust. 1 ustawy o drogach publicznych. W myśl tego przepisu za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się opłatę dodatkową.

Kierując się stanowiskiem zawartym w wyroku NSA istotnym zdaje się w oparciu o materiał dowodowy poszerzenie ustaleń odnoszących się do sytuacji wymagającej odróżnienia, w której pojazd został zaparkowany w strefie płatnego parkowania, ale w miejscu niewyznaczonym do parkowania (np. na przejściu dla pieszych) od sytuacji, w której zaparkowano pojazd w strefie płatnego parkowania w miejscu w tym celu wyznaczonym.

Jak wynika z akt administracyjnych, załączone zdjęcia wskazują, że miejsce w którym ustawił swój pojazd skarżący, nie jest miejscem do parkowania.

Nie przesadzając treści rozstrzygnięcia, organy winny dokonać oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Marginalnie zauważyć należy, iż organ odwoławczy akceptując stanowisko organu I instancji miał możliwość dokonania we własnym zakresie ustaleń.

W ocenie Sądu, organy obu instancji nie podjęły wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu egzekucyjnym. Uznać także należy, że niezgodnie z normami wynikającymi z art. 7, 77 i 80 k.p.a. został zebrany i rozpatrzony cały materiał dowodowy.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. orzekł jak w sentencji, uznając również potrzebę wyeliminowania postanowienia organu I instancji (art. 135 p.p.s.a.). O wykonaniu decyzji orzeczono na podstawie art. 152 p.p.s.a. O zwrocie pełnomocnikowi strony skarżącej kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu postanowiono jak w punkcie II. sentencji wyroku, na podstawie art. 205 § 2 i art. 250 p.p.s.a. oraz § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461).



Powered by SoftProdukt