Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany użytkować obiekt zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 z późn. zm.). Użytkowanie zaś obiektu budowlanego zgodnie z zasadami art. 5 ust. 2 prawa budowlanego to użytkowanie zgodne z przeznaczeniem obiektu budowlanego. Każdego zatem rodzaju działalność zmieniająca pierwotną funkcję (przeznaczenie) obiektu budowlanego będzie przejawem zmiany sposobu jego użytkowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński, sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska,, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 4 lutego 2014 r. sprawy ze skargi A. C. i M. C. na decyzję P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...] sierpnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie zmiany sposobu użytkowania budynku 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...] maja 2013 r., nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżone decyzje nie mogą że być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. solidarnie na rzecz skarżących A. C. i M. C. kwotę 774 (siedemset siedemdziesiąt cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] maja 2013 r. znak [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w B. na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. umorzył postępowanie w sprawie zmiany sposobu użytkowania budynku gospodarczo – garażowego na działce nr [...] w U. należącej do R. i T. B. Postępowanie wszczęte zostało na skutek licznych interwencji A. i M. C., właścicieli działki sąsiedniej o nr [...], zarzucających R. i T. B. niezgodne z przeznaczeniem wykorzystywanie budynku gospodarczo – garażowego.

Organ ustalił, że na działce nr [...] znajduje się zrealizowany na podstawie ostatecznej decyzji Starosty Powiatu B. z dnia [...] września 2010 r. budynek gospodarczo – garażowy. Inwestorzy zawiadomili o zakończeniu jego budowy, do którego to zawiadomienia organ nie wniósł zastrzeżeń. Przeznaczenie budynku nie pozostaje w kolizji z wymaganiami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Łapy (z dnia 22 maja 1997 r. Nr XXXII/310/97), który przewiduje na tym terenie zabudowę oznaczoną symbolem MR tj. zagrodową z dopuszczeniem funkcjonowania istniejącej zabudowy jednorodzinnej usytuowanej w plombach pomiędzy zabudową zagrodową oraz przewiduje lokalizację infrastruktury technicznej, dróg dojazdowych, parkingów, garaży i niezbędnych do obsługi obszaru wszelkich urządzeń i budynków związanych z rolnictwem, a w budynkach mieszkalnych - także urządzeń usługowych nieuciążliwych dla środowiska. W trakcie kontroli w dniach 7 kwietnia 2011 r. i niezapowiedzianej w dniu 27 lipca 2012 r. nie stwierdzono użytkowania budynku jako usługowego (do wykonywania napraw warsztatowych), jak również nie stwierdzono że mógł być tak wykorzystywany. Co prawda T. B. wykonuje naprawy własnych samochodów, jednak nie stanowi to wykonywania działalności polegającej na prowadzeniu napraw warsztatowych, bowiem odbywa się nieodpłatnie i wyłącznie odnośnie pojazdów należących do inwestora i jego małżonki. Budynek nadal ma więc, zdaniem organu, charakter gospodarczo – garażowy w rozumieniu § 3 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (służy niezawodowemu wykonywaniu prac warsztatowych). Są w nim dwa stanowiska garażowe (a nie jak twierdzą sąsiedzi C. – 3), powierzchnia pomieszczeń wynosi: gospodarcza - 44, 3 m3, garażowa - 61, 6 m3. Jak wskazano, inwestor uzyskał zgodę na odstępstwo od warunków technicznych polegające na wykonaniu ścian bez otworów okiennych i drzwiowych od strony działek sąsiednich nr [...] i [...] (innych niż działka inwestora), których właściciele nie zgłaszali żadnych uwag odnośnie wywoływania przez budynek uciążliwości. Jak ustalono, znajdujące się w trakcie kontroli na posesji inwestora samochody dostawcze i garażowe stanowią, według oświadczeń jego i małżonki, ich własność prywatną. Również oględziny w dniu 14 marca 2013 r. nie potwierdziły zawodowego wykonywania czynności naprawczych w budynku, w którym na kanale znajdował się samochód osobowy będący własnością inwestora, nie wykonywano w nim żadnych napraw, a wyposażenie budynku stanowiły kosiarki, rowery, narzędzia ogrodowe. Stwierdzono jedynie wówczas, że na terenie posesji stoją trzy samochody marki I. oraz dwa osobowe, a poza jej terenem – trzy samochody marki I. Ustalono też, że R. B. wynajmuje jako garaż budynek na terenie Szkoły Podstawowej w U. i współpracuje z firmą kurierską [...].

Organ ocenił, że przedłożona przez pełnomocnika małżonków C. dokumentacja fotograficzna to zdjęcia archiwalne, niepotwierdzające faktu świadczenia usług naprawczych, w tym blacharsko – lakierniczych na terenie posesji nr [...]. Zdaniem organu drobne naprawy typu wymiana świecy, żarówek, paska klinowego czy akumulatora nie świadczą o prowadzeniu usługowej działalności naprawczej, a tym samym o dokonanej zmianie sposobu użytkowania obiektu. Zdaniem organu nie wiążą go opinie i oceny innych organów na temat stanu faktycznego sprawy, bowiem jest zobowiązany do samodzielnej wykładni art. 71 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego w zakresie przesłanki zmiany sposobu użytkowania. Na jej podstawie stwierdził, że przedmiotową zmianą będzie tylko taka, która zmieni warunki w zakresie bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego, pracy, zdrowotne, higieniczno – sanitarne, ochrony środowiska lub będzie wywoływała konieczność wykonania robót budowlanych, uzyskania decyzji o warunkach zabudowy lub naruszy warunki ustalone w obowiązującym planie miejscowym. Zdaniem organu wykonywanie drobnych napraw własnych samochodów nie spełnia powyższych przesłanek. Nadto wskazano, że w sprawie organ wyższej instancji ocenił niezasadność wniosków stron o wyłączenie PINB oraz jego pracownika od rozpoznania sprawy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyli A. i M. C. Zarzucili wybiórczą i jednostronną ocenę materiału dowodowego, w tym m.in. nieuwzględnienie, że w trakcie kontroli na posesji nr [...] przebywały osoby trzecie wykonujące naprawy pojazdów, że w budynku znajduje się podnośnik hydrauliczny, że ich pełnomocnik był pomijany w zawiadomieniach i przeprowadzaniu czynności procesowych. Zgłoszono wniosek o uzupełnienie materiału dowodowego poprzez: dołączenie informacji o zawiadomieniu ich pełnomocnika o oględzinach, dołączenie informacji o występowaniu przez inwestora o uzyskanie zawiadomienia o zgodności zamierzonego sposobu użytkowania budynku z ustaleniami planu miejscowego oraz o pouczenie, co jest konieczne do uzyskania zgody na zmianę sposobu przeznaczenia obiektu, dołączenie informacji na okoliczność składowania odpadów po wykonywaniu prac warsztatowych na nieruchomości inwestora. Odwołujący się wskazali, że pominięto w ocenie materiału dowodowego m.in. dostarczone przez nich w kwietniu 2013 r. materiały filmowe obrazujące zakres prac warsztatowych wykonywanych w budynku. Ich zdaniem prowadzenie przez małżonkę inwestora działalności gospodarczej w zakresie transportu towarów oraz wykonywanie na działce inwestora napraw używanych do tej działalności samochodów świadczą o zmianie sposobu użytkowania budynku, polegającej na zintensyfikowaniu dotychczasowego sposobu użytkowania obiektu w sposób wskazany w art. 71 prawa budowlanego. Wskazali, że zmiana, o której mowa w przepisie art. 71 nie musi polegać na rozpoczęciu prowadzenia działalności gospodarczej.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. znak [...] P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w B. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Zdaniem organu odwoławczego w stanie faktycznym sprawy nie można ocenić, że wystąpiły okoliczności kwalifikujące się jako zmiana sposobu użytkowania spornego budynku w rozumieniu art. 71 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego. Wskazał on, że zmiana ta nie wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w I instancji, uzupełnionego w postępowaniu odwoławczym kontrolą w dniu 18 lipca 2013 r. W jej trakcie nie stwierdzono wykonywania działalności warsztatowej, a jedynie przetrzymywanie w obiekcie samochodów inwestora, ciągnika i narzędzi służących obsłudze nieruchomości. Nadto posesja inwestora nie posiada szyldu czy reklamy sugerującej wykonywanie działalności usługowej (naprawczej). Wykonywania napraw na własne potrzeby nie można, zdaniem organu odwoławczego, uznać za zmianę sposobu użytkowania obiektu na cele usługowe. Przyznano, że faktycznie pełnomocnik odwołujących się nie został wpuszczony na teren oględzin w dniu 5 kwietnia 2013 r., jednak zapoznał się ze sporządzonym wówczas protokołem, podpisał go i zgłoszone zostały uwagi. Odnośnie oględzin w dniu 14 marca 2013 r. to brak jest informacji w aktach, aby takie zostały przeprowadzone. Zdaniem organu odwoławczego budynek gospodarczo – garażowy jest użytkowany zgodnie z udzielonym pozwoleniem na budowę i nie ma podstaw wstrzymywać to użytkowanie. Organ ocenił postępowanie pierwszoinstnacyjne jako przeprowadzone w sposób prawidłowy pod względem formalnym.

Skargę na powyższą decyzję złożyli do sądu administracyjnego A. i M. C. Zarzucili naruszenie:

- przepisów prawa procesowego tj. art. 6, 7, 9 i 77 § 1 k.p.a. poprzez wybiórczą, jednostronną, nierzetelną i sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego; art. 10 § 1 i 2 oraz 79 k.p.a. poprzez przeprowadzenie oględzin w dniu 5 kwietnia 2013 r. mimo niedopuszczenia do udziału w nich pełnomocnika skarżących;

- przepisów prawa materialnego tj. art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane poprzez jego wadliwą wykładnię i przyjęcie, że zmiana sposobu użytkowania polega na podjęciu działalności gospodarczej lub usługowej, podczas gdy w przepisie chodzi o podjęcie aktywności wykraczającej poza przeznaczenie konkretnego terenu określone w przepisach obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jak np. w sprawie niniejszej dokonywanie napraw samochodów dostawczych przeznaczonych do obsługi firmy transportowej; § 3 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez jego wadliwą wykładnię polegającą na przyjęciu, że dokonywanie napraw samochodów firmy transportowej jest wykonywaniem "niezawodowych prac warsztatowych"; § 102 wskazanego rozporządzenia poprzez jego niezastosowanie do ustalonego stanu faktycznego w sytuacji, gdy wymienione w nim "niezawodowe wykonywanie prac warsztatowych" dotyczy wyłącznie samochodów osobowych, a nie jakichkolwiek pojazdów mechanicznych.

Uzasadniając zarzuty wskazano, że organ II instancji dokonał ustaleń wyłącznie na podstawie przeprowadzanych oględzin, zdawkowo jedynie ustosunkowując się do pozostałego materiału dowodowego. Tymczasem na dostarczonym przez skarżących materiale zdjęciowym i filmowym wyraźnie widać wykonywanie prac warsztatowych, m.in. z wykorzystaniem ciężkiego sprzętu (w dniach 10 marca 2012 r., 16 lutego 2012 r., 27 września 2012 r., 10 lutego 2012 r.). Mimo to organ nadal twierdzi, że stacjonowanie na działce inwestora i wykonywanie przez niego napraw samochodów wykorzystywanych w firmie transportowej jego żony nie jest zmianą sposobu użytkowania budynku gospodarczo – garażowego. Organ podtrzymuje tę ocenę, mimo że odmiennej kwalifikacji takiej działalności (jako stanowiącej zmianę sposobu użytkowania obiektu) dokonują inne organy, których wypowiedzi skarżący uzyskał. Zdaniem skarżących organ błędnie podtrzymuje, że ich pełnomocnikowi zapewniono udział w oględzinach przez fakt umożliwienia mu zapoznania się z protokołem oględzin, podczas gdy faktycznie w nich nie uczestniczył. Również, w ich ocenie, dla uznania, że doszło do zmiany sposobu użytkowania budynku nie ma znaczenia, czy inwestor prowadzi lub rozpoczął działalność gospodarczą w zakresie czynności przekraczających zwykły sposób wykorzystania budynku, czy też nie. Także fakt zarejestrowania na inwestora naprawianych pojazdów nie ma znaczenia dla oceny, czy doszło do zmiany sposobu jego użytkowania wymagającej uzyskania decyzji o warunkach zabudowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga podlegała uwzględnieniu albowiem dokonana przez organy nadzoru budowlanego ocena zgromadzonego materiału dowodowego nie została przeprowadzona kompletnie a wysnuty w wyniku tej oceny wniosek o braku wypełnienia w okolicznościach sprawy przesłanek samowolnej zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego pozostaje w sprzeczności z definiowaną przepisem art. 71 ust. 1 Prawa budowlanego "zmianą sposobu użytkowania obiektu budowlanego".

Według obowiązującego obecnie, w tym w okresie kontrolowanego postępowania administracyjnego, brzmienia przepisu art. 71 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, przez zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części rozumie się w szczególności podjęcie bądź zaniechanie w obiekcie budowlanym lub jego części działalności zmieniającej warunki bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego, pracy, zdrowotne, higieniczno – sanitarne, ochrony środowiska bądź wielkość lub układ obciążeń. Przytoczony przepis nie wymienia enumeratywnie wszystkich przypadków, które ustawodawca traktuje jak zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego. Świadczy o tym użycie określenia "w szczególności". Oznacza to, że zamieszczony w przepisie opis działalności jedynie przykładowo wskazuje najbardziej charakterystyczny przypadek zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego. Dla przypisania zatem samowolnej zmiany sposobu użytkowania budynku nie zawsze jest konieczne wykazywanie, czy i na ile prowadzona w nim działalność zmieniła warunki bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego, pracy, zdrowotne, higieniczno- sanitarne, ochrony środowiska bądź wielkość i układ obciążeń. Takie ustalenia są potrzebne w przypadkach zmiany profilu prowadzonej już w obiekcie działalności bądź rozszerzenia zakresu prowadzonej już działalności. Natomiast w odniesieniu do obiektów nie przeznaczonych do działalności usługowej, istotne jest ustalenie, czy doszło do zmiany pierwotnej funkcji obiektu budowlanego. W takim rozumieniu pojęcia "zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego" utwierdza odczytywanie definicji pojęcia na tle całokształtu przepisów Prawa budowlanego odnoszących się do obowiązków właściciela (zarządcy) obiektu budowlanego w zakresie jego utrzymywania i użytkowania. Pierwszy z przepisów rozdziału 6 – go ustawy Prawo budowlane, poświęconego utrzymaniu obiektów budowlanych, w którym to rozdziale zamieszczona została też regulacja odnosząca się do legalnej zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego i konsekwencji samowolnej zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego, stanowi, że właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany utrzymywać i użytkować obiekt zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 5 ust. 2 ustawy. Użytkowanie zaś obiektu budowlanego zgodnie z zasadami art. 5 ust. 2 ustawy prawo budowlane, to użytkowanie zgodne z przeznaczeniem obiektu budowlanego (vide: brzmienie wskazanego przepisu).

Przeznaczenie natomiast obiektu budowlanego, jakim jest budynek gospodarczy i budynek garażowy wynika z treści wydanego z upoważnienia ustawy Prawo budowlane, Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Przez budynek gospodarczy należy rozumieć budynek przeznaczony do niezawodowego wykonywania w nim prac warsztatowych oraz do przechowywania materiałów, narzędzi, sprzętu i płodów rolnych służących mieszkańcom budynku mieszkalnego, budynku zamieszkania zbiorowego, budynku rekreacji indywidualnej, a także ich otoczenia, a w zabudowie zagrodowej przeznaczony również do przechowywania środków produkcji rolnej i sprzętu oraz płodów rolnych (vide: definicja zamieszczona w par. 3 pkt 8 rozporządzenia). W świetle zaś warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, garaż w zabudowie mieszkaniowej niezależnie od tego, czy stanowi samodzielny obiekt budowlany, czy cześć innego obiektu budowlanego, służyć winien do przechowywania i bieżącej, niezawodowej obsługi samochodów osobowych (vide: definicja zawarta w par. 102 rozporządzenia).

Zauważyć przy tym należy, że zgodnie z par. 2 ust. 1 ww. rozporządzenia przepisy rozporządzenia stosuje się, między innymi, przy zmianie sposobu użytkowania budynków, a w konsekwencji przytoczone wyżej definicje garażu i budynku gospodarczego, muszą być stosowane we wszystkich postępowaniach administracyjnych, w których ustalenie sposobu użytkowania budynków jest przesłanką działań podejmowanych przez organy administracji architektoniczno – budowlanej lub nadzoru budowlanego względem właściciela (zarządcy) obiektu budowlanego.

Z opisanych wyżej definicji budynku gospodarczo - garażowego, usytuowanego na terenach zabudowy jednorodzinnej czy zagrodowej, wynika niewątpliwie, że w budynku takim zgodnie z jego przeznaczeniem ustawowym można jedynie przechowywać samochody osobowe i inne materiały, sprzęt, narzędzia, płody rolne, które służą mieszkańcom budynku mieszkalnego oraz wykonywać prace warsztatowe niezawodowe, w tym niezawodową, bieżącą obsługę samochodów osobowych przetrzymywanych w garażu. Jakiekolwiek czynności związane z obsługą samochodów niebędących osobowymi, czy prace warsztatowe wykraczające poza zakres potrzeb mieszkańców budynku mieszkalnego, będą przejawem podjęcia w budynku działalności zmieniającej normatywne przeznaczenie budynku garażowo – gospodarczego. Podkreślić także należy, że ustalenie, czy w konkretnym przypadku można mówić o zmianie sposobu użytkowania obiektu budowlanego, uzależnione jest od ustalonego wnikliwie stanu faktycznego i jego oceny z dokładnym, a nie tylko powtarzającym normę, omówieniem przyczyn, dla których w konkretnej sprawie należy uznać, że do zmiany sposobu użytkowania obiektu doszło. Jest to tym bardziej konieczne w sytuacji, gdy zmiana sposobu użytkowania obiektu nie wymaga przeprowadzenia w nim jakichkolwiek robót budowlanych.

Odnosząc powyższą wykładnię stosowanego w sprawie przepisu prawa materialnego do stanu faktycznego sprawy i dokonując kontroli prawidłowości dokonanej przez organy obu instancji subsumpcji stanu faktycznego względem mającego zastosowanie przepisu prawa materialnego, Sąd stwierdza zasadność zarzutów skargi. Z uzasadnienia decyzji organu II instancji wynika, że organ odwoławczy ustalenie nieużytkowania spornego budynku jako warsztatu samochodowego wyprowadził z faktu braku szyldu, czy reklamy informującej o takiej działalności oraz z braku zarejestrowania jako gospodarczej działalności w zakresie napraw samochodów, prowadzonej przez R. i T. B. Tymczasem w świetle omówionej wyżej wykładni pojęcia "zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego", dla uznania, że doszło do zmiany sposobu użytkowania obiektu, nie jest wymagane by podjęcie w nim działalności było formalnie zgłoszone, a w konsekwencji oczywiste. Każdego rodzaju działalność zmieniająca pierwotną funkcję (przeznaczenie) obiektu budowlanego będzie przejawem zmiany sposobu jego użytkowania. Z uzasadnienia decyzji organu I instancji wynika natomiast, że organ pierwszoinstancyjny umarzając postępowanie w sprawie zmiany sposobu użytkowania spornego budynku gospodarczo – garażowego usytuowanego w zabudowie zagrodowej, stwierdził (między innymi), że zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego winna się przede wszystkim wiązać ze zmienionymi parametrami bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego, pracy, zdrowotnych, higieniczno – sanitarnych, ochrony środowiska. Ograniczenie takie nie wynika jednak z treści art. 71 ust. 1 Prawa budowlanego, o czym świadczy zdefiniowanie pojęcia jedynie poprzez przykładowy opis najbardziej charakterystycznej postaci zmiany sposobu użytkowania obiektu.

Z akt administracyjnych wynika, że do materiału dowodowego zostały włączone materiały (dowody) wskazujące, iż wykorzystanie spornego budynku gospodarczo – garażowego mogło przekraczać potrzeby amatorskiego "majsterkowania" czy prowadzenia w nim napraw warsztatowych własnych samochodów osobowych właścicieli budynku, przy czym z ustaleń organów nie wynika jednoznacznie, jakie samochody osobowe, których przetrzymywaniu w świetle przeznaczenia ustawowego mogą służyć dwa stanowiska garażowe w spornym budynku, stanowią własność R. i T. B. W aktach administracyjnych znajduje się wypis z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, z którego wynika, że R. B. jest przedsiębiorcą prowadzącym Firmę [...] zajmującą się transportem drogowym towarów (k. 93 akt administracyjnych I instancji), która współpracuje z firmą kurierską [...] (oświadczenie T. B. – k. 122 akt administracyjnych I instancji). Firma ta wykorzystuje w pracy charakterystyczne żółtego koloru samochody dostawcze typu bus opatrzone logo [...]. W świetle przyznania właściciela spornego budynku gospodarczo – garażowego, samochody dostawcze firmy kurierskiej [...] przyjeżdżają na posesję inwestorów w celu dokonania przeglądu ich stanu technicznego. Przeglądu tego dokonuje osobiście właściciel budynku. Przeprowadzone w dniu 5.04.2013r. oględziny posesji inwestorów wykazały, że na posesji tej znajdowały się trzy samochody I. oraz dwa osobowe a w spornym budynku stał samochód osobowy marki T. właścicieli budynku, natomiast poza posesją dwa inne samochody I. Twierdzenie właściciela spornego budynku, że inne niż przegląd pojazdów prace naprawcze, prowadzi w wynajętym od gminy budynku, pozostaje w sprzeczności określenie przeznaczenia przedmiotu najmu w treści umowy łączącej R. B. z wynajmującym (Gminą Ł.), gdzie wyraźnie wskazano, że wynajęty budynek będzie wykorzystywany jako garaż (vide: treść umów – k. 114-115 i 112-113 akt administracyjnych I instancji). Z opisem stanu zastanego w dniu oględzin przeprowadzonych 5.04.2013r. koresponduje materiał fotograficzno – filmowy dostarczony przez skarżących, wskazujący na przypadki szerszego niż na własne potrzeby wykorzystania budynku gospodarczo – garażowego. Organ nadzoru budowlanego I instancji odpowiadając na złożoną w trybie skargowym przed wszczęciem w sprawie administracyjnego postępowania prośbę skarżących C. o interwencję, przyznał, że w spornym budynku gospodarczo – garażowym są samochody do obsługi prowadzonej przez R. B. działalności gospodarczej oraz dokonywane własne niezbędne prace naprawcze i przeglądy (vide: odpowiedź udzielona pismem z dnia 14.12.2012r. – k. 125 akt administracyjnych I instancji).

Opisane przez właściciela obiektu i organ nadzoru budowlanego czynności wykonywane w spornym budynku garażowo – gospodarczym bez wątpienia należą do działalności warsztatu samochodowego, która obejmuje wszelkiego rodzaju naprawy pojazdów samochodowych i ich przeglądy. Naprawami pojazdów samochodowych będą także naprawy nazwane przez organ I instancji drobnymi w postaci wymiany świecy, żarówek, paska klinowego czy akumulatora. Ich wykonywanie w budynku gospodarczo – garażowym w dostawczych busach przekształca budynek gospodarczo – garażowy w stacje obsługi samochodów a takie przekształcenie legalnie jest dopuszczalne po przeprowadzeniu procedury zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego. Procedura taka wymaga, między innymi, stwierdzenia zgodności lokalizacji warsztatu (stacji obsługi) z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, o ile taki plan obowiązuje dla terenu inwestycji, lub uzyskania decyzji o warunkach zabudowy.

Zdaniem Sądu organy obu instancji przy ocenie materiału dowodowego zbagatelizowały znaczenie dowodów przedstawionych przez skarżących z prośbą o włączenie ich w poczet materiału dowodowego. Stwierdzenie, że dostarczony przez skarżących materiał fotograficzny i filmowy ma wyłącznie walor historyczny, jest nietrafne z dwóch powodów. Po pierwsze, również część dowodów przeprowadzonych przez organ w toku kontrolowanego postępowania także wykazała fakt obsługi w spornym budynku również samochodów dostawczych firmy kurierskiej [...] (vide: wyniki oględzin w dniu 5.04.2013r. oraz oświadczenie właściciela budynku). Po drugie, sankcjonowanie samowolnej zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego dotyczy – w świetle definicji pojęcia - udowodnionych przejawów prowadzenia w obiekcie działalności sprzecznej z jego przeznaczeniem tj. funkcją obiektu i nie jest konieczne, by kolidująca z przeznaczeniem obiektu działalność miała charakter nieprzerwany.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł o uchyleniu zaskarżonych decyzji organów obu instancji (art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "a" i "c" ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Konsekwencją uwzględnienia skargi stało się zamieszczenie w wyroku stwierdzenia o niemożności wykonania zaskarżonych decyzji do czasu uprawomocnienia się wyroku (art. 152 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) oraz orzeczenie o obowiązku zwrotu przez organ na rzecz strony skarżącej poniesionych przez nią kosztów postępowania sądowego (art. 200 w związku z art. 210 par. 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).