Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz /spr./ Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Bujko Sędzia NSA del. Paweł Miładowski Protokolant Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 26 czerwca 2007 r. sygn. akt II SA/Ol 618/07 w sprawie ze skargi Gminy D. - Wójta Gminy na decyzję Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia zamiennego projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną

II OSK 1511/07 U z a s a d n i e n i e

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 26 czerwca 2007 r. sygn. akt II SA/Ol 618/07 po rozpoznaniu skargi Gminy D. na decyzję Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia [...] marca 2007 r. utrzymującą w mocy decyzję Starosty Powiatowego w O. z dnia [...] stycznia 2007 r. zmieniającą decyzję tego organu z dnia [...] października 2005 r. o pozwoleniu na budowę czterech segmentów budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej z infrastrukturą techniczną, poprzez zatwierdzenie zamiennego projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego - uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu wyroku podano, że decyzję uwzględniającą wniosek inwestora o zmianę decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę zaskarżył Wójt Gminy D. podnosząc, że dojdzie do zabudowy działki przekraczającej 40 % nie dając możliwości zlokalizowania odpowiedniej ilości miejsc postojowych oraz placów zabaw i miejsc rekreacji. Organ odwoławczy utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję stwierdził, że inwestor spełnił wszystkie określone przepisami wymagania, teren położony jest według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obszarze funkcji mieszkaniowej z dopuszczeniem usług. Przepis ( 18 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz. U. Nr 75, poz. 690/ przewiduje, że liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu zaś według obowiązującej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie wydaje się decyzji o warunkach zabudowy w sytuacji, gdy dla danego terenu istnieje obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania. Odnośnie natomiast placów zabaw dla dzieci, stosownie do ( 40 ust. 1 powyższego rozporządzenia, ich urządzenie wymagane jest dla zabudowy wielorodzinnej.

Skargę od powyższej decyzji wniosła Gmina D. reprezentowana przez Wójta Gminy D. podtrzymując zarzut nie zapewnienia odpowiedniej liczby miejsc postojowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę za usprawiedliwioną.

W pierwszym rzędzie Sąd wypowiedział się w kwestii interesu prawnego Gminy i przyjął, że fakt sąsiadowania przedmiotowej inwestycji z drogą gminną, umożliwiającą wjazd i wyjazd z posesji oraz dojazd do drogi krajowej, Gmina ma interes prawny w sprawie dotyczącej danej inwestycji.

W ocenie Sądu dokonanej po rozpoznaniu sprawy, zamierzenie inwestora jest wprawdzie zgodne z funkcją zagospodarowania terenu przyjętą w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, jednakże projekt zagospodarowania działki nie odpowiada wymogom określonym w ( 18 ust. 1 ww. rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W razie istnienia dla danego terenu planu zagospodarowania przestrzennego kwestię liczby miejsc postojowych należy ocenić w świetle postanowień tego planu a w razie braku odpowiednich postanowień w tym planie, obowiązek dokonania oceny, czy zaprojektowano niezbędną liczbę miejsc postojowych stosownie do ( 18 ust. 1 ww. rozporządzenia, spoczywa na organie wydającym decyzję. Niesporny w sprawie fakt nie spełnienia tego warunku Sąd uznał za okoliczność wystarczającą do uwzględnienia skargi.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł J. C., reprezentowany przez adwokat H. S., zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 35 ust. 4 ustawy Prawo budowlane oraz ( 18 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie wobec przyjęcia, że inwestor nie spełnia wymagań warunkujących zatwierdzenie zamiennego projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę, jak też, że projekt zagospodarowania działki nie odpowiada warunkom wynikającym z ( 18 ww. rozporządzenia.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej prezentuje się pogląd, że art. 35 ust. 4 stanowi, iż organ nie może odmówić wydania pozwolenia na budowę w razie spełnienia wymagań określonych w tym przepisie. Skoro więc dla określonej inwestycji nie wydaje się decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu a miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie zawiera warunków odnoszących się do miejsc postojowych, to nie można wymagać, aby organ wydający pozwolenie na budowę we własnym zakresie dokonywał ustaleń w kwestii "odpowiedniej" liczby miejsc parkingowych, skoro żaden przepis prawa ani miejscowego, ani też innej rangi, tego nie wymaga.

Odpowiedź na skargę kasacyjną wniosła Gmina D. wnosząc o jej odrzucenie, ewentualnie o jej oddalenie i podnosząc, że przed dniem wniesienia skargi kasacyjnej skarżący zbył przedmiotową nieruchomość, tracąc prawa strony, co powinno skutkować odrzuceniem skargi kasacyjnej. Na wypadek, gdyby ten pogląd nie został podzielony, Gmina D. podnosi, że zasadnie Sąd pierwszej instancji uznał, iż w braku w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego warunku odnoszącego się do miejsc postojowych, ustalenia w tym zakresie powinny zostać poczynione przez organ wydający pozwolenie na budowę.

Skarżący złożył pismo procesowe wraz z oświadczeniem nabywcy nieruchomości, iż nadal będzie pełnił funkcję inwestora, a więc zachował prawo do występowania w sprawie jako wnoszący skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Skargę kasacyjną oparto na zarzucie naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 35 ust. 4 ustawy Prawo budowlane oraz ( 18 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie wobec błędnego przyjęcia, że inwestor nie spełnia wymagań do zatwierdzenia zamiennego projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, gdyż projekt zagospodarowania działki nie odpowiada warunkom wynikającym z ( 18 ww. rozporządzenia.

Jak to wynika z powyższego zarzutu oraz z uzasadnienia skargi kasacyjnej, strona ją wnosząca stoi na stanowisku, że w sytuacji braku jednoznacznego określenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, jak powinna być ustalona liczba miejsc postojowych na nieruchomości objętej przedmiotową inwestycją, nie ma podstaw do wymagania, aby projekt budowlany w ogóle określał jakiekolwiek miejsca postojowe, gdyż brak jest normy prawnej obligującej inwestora do zapewnienia miejsc postojowych. Otóż z tym stanowiskiem w żadnej mierze nie można się zgodzić. Wprawdzie istotnie w dacie wydawania w niniejszej sprawie decyzji brak było wskazania w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego sposobu ustalania liczby miejsc postojowych a aktualna regulacja prawna nie przewidywała wydania decyzji o warunkach zabudowy /o której mowa w ( 18 ust. 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie/, to jednak należy podzielić w pełni pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż to projektant sporządzający dokumentację budowlaną ma obowiązek przeprowadzić analizę danej inwestycji w zakresie zapotrzebowania na miejsca postojowe i uwzględnić w dokumentacji projektowej taką ich liczbę, która będzie adekwatna do potrzeb użytkowników projektowanego obiektu budowlanego. Przepis ( 18 ust. 1 warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie wymaga bowiem, aby w projekcie zagospodarowania działki przewidzieć w zależności od jej

przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. W niniejszej sprawie wskazówką do ustalenia liczby miejsc postojowych jest w szczególności liczba lokali mieszkalnych zaprojektowanych w przedmiotowym, wielomieszkaniowym budynku. Ponieważ odpowiedniej analizy w powyższym zakresie, jak to słusznie stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie nie przeprowadzono, postawiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia ( 18 warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, nie mógł być uwzględniony. Nie jest również zasadny zarzut naruszenia art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego stanowiący, iż w razie spełnienia określonych warunków nie można odmówić wydania pozwolenia na budowę. Jak to w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego słusznie stwierdził Sąd pierwszej instancji, projekt budowlany dla przedmiotowego budynku mieszkalnego powinien uwzględniać odpowiednią dla tego obiektu liczbę miejsc parkingowych /( 18 ust. 1 cyt. rozporządzenia/, zaś warunek ten nie został spełniony. W tej sytuacji wniosek inwestora nie mógł być załatwiony pozytywnie, nie można więc zasadnie twierdzić, że Sąd naruszył art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku z mocy art. 184 ppsa.