Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia G. z siedzibą w Gorzycach od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 11 czerwca 2018 r. sygn. akt II SA/Gl 88/18 w sprawie ze skargi G. S. na decyzję Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Katowicach z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie zasobu geodezyjnego i kartograficznego oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 11 czerwca 2018 r. sygn. akt II SA/Gl 88/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę G. S. na decyzję Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Katowicach z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:

W dniu 2 sierpnia 2017 r. G. S. zawiadomił organ o wykonaniu w części pracy geodezyjnej o numerze identyfikacyjnym [...], której celem był podział działki niezależnie od planu miejscowego (mapa z projektem podziału nieruchomości), przekazując operat techniczny zawierający zbiory danych z zakresu bazy danych EGiB oraz dokumenty wymagane przepisami wydanymi na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2101 ze zm.), zwanej dalej "p.g.k.".

Prezydent Miasta Rybnika decyzją z dnia [...] września 2017 r. odmówił przyjęcia do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego zbiorów danych i innych materiałów sporządzonych przez wykonawcę w ramach pracy geodezyjnej zaewidencjonowanej pod numerem [...].

W uzasadnieniu organ wskazał, że przeprowadzono weryfikację materiałów przekazanych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego pod względem zgodności z przepisami prawa, wypełniając obowiązek określony w art. 12b ust. 1 pkt 1 i 2 p.g.k. Weryfikacja zakończyła się wynikiem negatywnym. W protokole weryfikacji zawierającym opis stwierdzonych nieprawidłowości wskazano: "Nieprawidłowo obliczone pole powierzchni projektowanej działki o nr [...]". Oznacza to naruszenie § 61 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2016 r., poz. 1034), zwanej dalej "e.g.b.".

W ocenie organu wykonawca nie wypełnił obowiązku, o którym mowa w § 62 ust. 1 e.g.b. Powierzchnia nowej działki nr [...] została obliczona przez potrącenie, odejmując powierzchnię wydzielonej działki nr [...] od powierzchni dzielonej działki nr [...], której powierzchnia zapisana w ewidencji gruntów i budynków została obliczona w oparciu o współrzędne niespełniające obowiązujących standardów dokładnościowych. Zdaniem organu wykonawca powinien pozyskać dane dla punktów niespełniających standardów dokładnościowych w drodze geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych przy zastosowaniu odpowiedniej procedury.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył G. S.

Śląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Katowicach decyzją z [...] listopada 2017 r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że wykonawca w ramach pracy geodezyjnej określił jedynie pole powierzchni projektowanej działki ewidencyjnej nr [...]. Natomiast pole powierzchni projektowanej działki ewidencyjnej nr [...] zostało obliczone niezgodnie z zapisami § 61 ust. 1 oraz § 6 e.g.b., tj. metodą "przez potrącenie", to znaczy jako różnica pola powierzchni działki pierwotnej i powierzchni działki wydzielanej. Zgodnie z § 77 ust. 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. Nr 263, poz. 1572) powyższa metoda może dotyczyć wyłącznie podziału nieruchomości rolnej lub leśnej o łącznej powierzchni do 33% powierzchni podlegające podziałowi. Wskazano również na dalsze uchybienia.

Skargę na powyższą decyzję złożył G. S. zarzucając naruszenie m.in.:

1) prawa procesowego poprzez połączenie dwóch oddzielnie funkcjonujących przepisów wynikających z procedur określonych w art. 12b ust. 8 oraz art. 24 ust. 2c p.g.k., stosując uzasadnienie merytoryczne w odniesieniu do § 85 ust. 2 e.g.b.;

2) prawa materialnego, tj. § 9 ust. 5, § 60 ust. 1, § 62 e.g.b., § 69 ust. 1 i 2 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych, § 8 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości (Dz. U. Nr 268, poz. 2663), § 62 e.g.b. w zw. z § 14 ust. 2 ww. rozporządzenia w sprawie podziałów oraz § 9 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia w sprawie podziałów nieruchomości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalając skargę zwrócił uwagę, że istotne w niniejszej sprawie są przepisy rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, w tym § 61 ust. 1 i § 62 ust. 1 e.g.b. Skarżący tymczasem powoływał się na przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych I Administracji z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, wywodząc że § 77 ust. 7 powołanego rozporządzenia można zastosować w drodze analogii do gruntów innych niż rolne lub leśne.

W ocenie Sądu takie podejście uznać należy za wadliwe. Skoro prawodawca stosowanie ww. przepisu ograniczył do gruntów rolnych lub leśnych (i to przy spełnieniu dalszych warunków), to znaczy, że taka była jego wola, a w pozostałych przypadkach należy stosować reguły ogólne, wskazane m.in. w powołanych przepisach rozporządzenia e.g.b., do których słusznie odwoływał się Śląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Katowicach. Sąd podkreślił, że stosując analogię na gruncie § 77 ust. 7 ww. rozporządzenia w sprawie standardów technicznych niweczy się charakter tego przepisu, jako przepisu szczególnego, któremu została nadana konkretna treść. Nie jest prawidłowe rozszerzenie przez analogię wynikającej z tego przepisu normy na podział dowolnej nieruchomości, nie tylko rolnej lub leśnej.

Zwrócono uwagę, że skarżący powołał się również na rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości. Ten akt prawny wydany jest jednak na podstawie art. 100 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121 ze zm.). Zdaniem Sądu nie może niweczyć on ani przepisów ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne, ani przepisów wykonawczych do niej, w tym przepisów rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Praca geodezyjna winna być wykonana w taki sposób, by spełniała wymagania tych regulacji.

W świetle powyższego za chybiony uznano zarzut, jakoby organ rozstrzygnął przedmiotowe postępowanie administracyjne w oparciu o art. 24 ust. 2c p.g.k., stosując uzasadnienie merytoryczne w odniesieniu do § 85 ust. 2 e.g.b. Prowadzone postępowanie nie dotyczyło odmowy aktualizacji informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków, a podstawą rozstrzygnięcia nie był § 85 rozporządzenia w sprawie e.g.b. Skoro praca geodezyjna wykonywana była w 2017 r., to należało dostosować się do standardów i wymogów obowiązujących w tym właśnie czasie, a nie powoływać się na zaszłości sprzed wejścia w życie wskazanego rozporządzenia i na fakt tolerowania przez prawodawcę pewnych niedokładności w starych danych ewidencyjnych.

W ocenie Sądu faktem jest, że niektóre uchybienia w pracy geodezyjnej skarżącego zostały wskazane dopiero na etapie odwoławczym, a nie były one podstawą decyzji pierwszoinstancyjnej. Wada tego rodzaju, która niewątpliwie zaistniała, nie może być jednak podstawą uwzględnienia skargi.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło Stowarzyszenie G. z siedzibą w G., zarzucając naruszenie:

I) przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a to:

1) art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 12b ust. 6 i 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne poprzez błędne uznanie, że zaskarżona decyzja jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji nie zostały wydane z naruszeniem ww. przepisów kodeksu postępowania administracyjnego oraz p.g.k. w stopniu uzasadniającym konieczność ich uchylenia, podczas gdy w zaskarżonej decyzji organu II instancji znalazły się nowe ustalenia i zarzuty wobec przedłożonej dokumentacji jakich nie było w protokole weryfikacji, co skutkowało pozbawieniem wykonawcy prac geodezyjnych możliwości ustosunkowania się na piśmie do wszystkich zarzutów co gwarantuje art. 12b ust. 6 i 7 p.g.k. i pomimo stwierdzenia zaskarżonej decyzji organu II instancji znalazły się nowe ustalenia i zarzuty wobec przedłożonej przez Sąd wskazanych naruszeń przepisów postępowania błędnie uznano, że nie stanowią one podstawy uwzględnienia skargi;

II) naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

a) § 60 ust. 1, § 61 ust. 1 i § 62 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków poprzez błędną wykładnię czyli przez błędne przyjęcie, że dane ewidencyjne dotyczące działki ewidencyjnej wchodzącej w zakres pojęciowy ewidencji gruntów i budynków, można wprost odnieść do działek projektowanych, które nie stanowią treści ewidencji gruntów i budynków, co wynika wprost z zakresu uregulowania określonego w rozporządzeniu, a w związku z tym przepisy § 61 ust. 1 i 62 ust. 1 ww. rozporządzenia nie dotyczą działek projektowanych i nie mają zastosowanie do podziału będącego przedmiotem wykonanych prac;

b) § 61 ust. 1 i § 62 ust. 1 ww. rozporządzenia polegającego na jego błędnym zastosowaniu, podczas gdy zastosować należało § 77 ust. 7 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, który jako jedyny przepis prawa dotyczy przypadku szczególnego podziału nieruchomości opisanego w § 8 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości, a to z uwagi, że przepisy § 61 ust. 1 i § 62 ust. 1 e.g.b. nie dotyczą działek projektowanych co wynika wprost z treści § 60 ust. 1 e.g.b. Rozporządzenie w sprawie ewidencji gruntów i budynków wskazuje w jaki sposób starosta prowadzi i modernizuje ewidencję gruntów i budynków, a nie jak należy dokonywać obliczeń powierzchni projektowanych działek, podczas gdy § 77 ust. 7 rozporządzenia w sprawie standardów, dotyczy co prawda nieruchomości rolnych i leśnych, ale jako jedyny przepis prawa określa i reguluje sposób obliczania powierzchni działki powstałej w wyniku podziału dla przypadku szczególnego, gdy projektowana do wydzielenia powierzchnia działki nie przekracza 33% nieruchomości dzielonej. Błędne zastosowanie wskazanych przepisów skutkowało z kolei faktycznym wyłączeniem przez Sąd możliwości zastosowania przepisu powszechnie obowiązującego prawa a to § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie podziałów, który wskazuje na szczególny przypadek podziału nieruchomości polegającego na wydzieleniu działki o powierzchni do 33% powierzchni nieruchomości, a tym samym praktycznie nie istniałaby możliwość ograniczenia czynności geodezyjnych tylko do odcinków granic do których dochodzą projektowane granice zgodnie z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie podziałów, gdyż pomiarowi sytuacyjnemu podlegałyby granice całej dzielonej nieruchomości.

Wskazując na powyższe skarżący kasacyjnie wniósł o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie reformatoryjne w trybie art. 188 p.p.s.a.;

2) zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych;

3) rozpoznanie sprawy na rozprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 202 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1842 ze zm.), po wcześniejszym przesłaniu stronom informacji o zamiarze wyznaczenia posiedzenia niejawnego i umożliwieniu złożenia dodatkowych wyjaśnień w sprawie na piśmie.

Odnosząc się do zarzutu skargi kasacyjnej sformułowanego w pkt I, który dotyczy naruszenia przepisów postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zarzut ten jest niezasadny. Skarżący kasacyjnie zarzuca naruszenie art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 12b ust. 6 i 7 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne podnosząc, że w zaskarżonej decyzji organu II instancji znalazły się nowe zarzuty wobec przedłożonej dokumentacji jakich nie było w protokole weryfikacji, co skutkowało pozbawieniem wykonawcy prac geodezyjnych możliwości ustosunkowania się na piśmie do wszystkich zarzutów co gwarantuje art. 12b ust. 6 i 7 p.g.k. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na treść art. 145 § 1 pkt 1 lit. c zgodnie z którym naruszenie przepisów postępowania może być podstawą uwzględnienia skargi, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Stąd też, Wojewódzki Sąd Administracyjny może uwzględnić skargę i uchylić decyzję, jeżeli stwierdzi naruszenie przepisów postępowania, a naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Stwierdzając naruszenie przepisów postępowania, które w ocenie sądu zostały naruszone przez organ administracji publicznej należy wykazać istnienie potencjonalnego związku przyczynowego między uchybieniem proceduralnym a wynikiem postępowania administracyjnego. W tym wypadku nie chodzi o to, że ewentualne uchybienie mogło mieć jakikolwiek wpływ na wynik sprawy, lecz uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Odnosząc się do sformułowanego zarzutu, należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji, że niektóre uchybienia w pracy geodezyjnej zostały dopiero wskazane na etapie postępowania odwoławczego przez organ II instancji. Jednak okoliczność ta nie mogła być podstawą uwzględnienia skargi, albowiem powody odmowy przyjęcia do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego pracy geodezyjnej, które wskazał organ I instancji były zasadne. Jednym słowem stwierdzone przez organ I instancji w przedłożonej przez wykonawcę dokumentacji geodezyjnej naruszenia przepisów rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, z czym w pełni zgodził się organ II instancyjny stanowiły samodzielną wystarczającą podstawę prawną do wydania zaskarżonej decyzji, którą utrzymana została w mocy decyzja organu I instancji o odmowie przyjęcia do państwowego zasobu geodezyjnego dokumentacji geodezyjnej. Tym samym kolejne uchybienia w dokumentacji geodezyjnej, które stwierdził organ II instancyjny, które nie były objęte protokołem weryfikacji, nie stanowiły samodzielnej podstawy odmowy przyjęcia dokumentacji geodezyjnej do zasobu, a tylko wskazywały na dodatkowe uchybienia w tej dokumentacji. W takich okolicznościach, tj. wskazania przez organ II instancyjny dodatkowych uchybień w dokumentacji geodezyjnej, które tym samym nie były objęte protokołem weryfikacji, co spowodowało, że wykonawca dokumentacji nie miał możliwości ustosunkowania się do nich na piśmie, stosownie do art. 12b ust. 6 i 7 p.g.k., nie można traktować jako naruszenia mającego wpływ na wynik sprawy, a tym bardziej naruszenia, które miałoby istotny wpływ na wynik sprawy. W okolicznościach tej sprawy, przyczyny odmowy przyjęcia dokumentacji geodezyjnej do zasobu wskazane w decyzji organu I instancji zaakceptowane przez organ II instancyjny stanowiły podstawę rozstrzygnięcia, tym samym brak możliwości ustosunkowania się przez wykonawcę do kolejnych uchybień wskazanych dopiero w postepowaniu odwoławczym nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy, a to oznacza, że zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia przepisów postępowania są niezasadne.

Natomiast w zarzutach dotyczących naruszenia prawa materialnego sformułowanych w pkt II, szczegółowo wyżej przedstawionych, skarżący kasacyjnie zarzuca błędną wykładnię § 60 ust. 1, § 61 ust. 1 i § 62 ust. 1 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów, polegająca na przyjęciu, że przepisy te mają zastosowanie do projektowanych działek, podczas gdy zdaniem skarżącego kasacyjnie należało zastosować § 77 ust. 7 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, który jako jedyny przepis prawa dotyczy przypadku szczególnego podziału nieruchomości opisanego w § 8 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości. Krótko ujmując istota zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego, a tym samym istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy w rozpoznawanej sprawie może mieć zastosowanie § 77 ust. 7 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2011 r., czy też mają zastosowanie § 61 ust. 1 i § 62 ust. 1 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r., a więc według jakich zasad należy określić pole powierzchni działek w przypadku dokonywania podziału nieruchomości.

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem prac geodezyjnych był podział działki nr [...] na dwie działki, działkę nr [...] i działkę nr [...]. Jak wynika ze sprawozdania technicznego, zawartego w operacie technicznym sporządzonego przez wykonawcę geodetę G. S., podział działki dokonywany był na podstawie art. 94 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r. Dalej w sprawozdaniu technicznym wykonawca podaje: "W celu właściwego opracowania mapy z projektem podziału nieruchomości zgodnego ze standardami geodezyjnymi z uwagi na § 61, 62 i 85 rozporządzenia MRRiB z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków wykonano niezbędne czynności związane z przyjęciem granic czyli ustalenie położenia punktów granicznych i ich pomiar. Czynności poprzedzające opracowanie map z projektami podziału zostały wykonane w oparciu o przepisy rozporządzenia w sprawie trybu i dokonywania podziałów nieruchomości". Natomiast w sprawozdaniu technicznym wykonawca nie odwołuje się do § 77 ust. 7 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, tzn. nie odwołuje zarówno co samego paragrafu, jak i treści przepisu zawartej w tym paragrafie. Przypomnienie treści sprawozdania technicznego jest szczególnie istotne, zważywszy na zarzuty i twierdzenia skargi kasacyjnej, zgodnie z którymi w sprawie nie mają zastosowanie § 61 ust. 1 i § 62 ust. 1 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, natomiast w sprawie ma zastosowania § 77 ust. 7 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2011 r.

Odnosząc się do powyższych zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego, już na wstępie należy stwierdzić, że Naczelny Sąd Administracyjny podziela w tej spornej kwestii stanowisko prawne Sądu I instancji i organów administracji.

Przede wszystkim błędne jest stanowisko skarżącego kasacyjnie, że przepisy 60 ust. 1, § 61 ust. 1 i § 62 ust. 1 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów, nie mają zastosowanie do projektowanych działek, a tylko do działek istniejących. Dane ewidencyjne, to dane które podlegają ujawnieniu i aktualizacji w ewidencji gruntów i budynków. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne do danych ewidencyjnych gruntów zalicza się między innymi granice i powierzchnię. Z kolei § 60 ust. 1 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków w pkt od 1 do pkt 11 wymienia dane ewidencyjne dotyczące działki ewidencyjnej w tym pkt 2 numeryczny opis granic działki ewidencyjnej; pkt 3 pole powierzchni działki ewidencyjnej. Natomiast § 61 reguluje problematykę numerycznego opisu granic, w ust. 1 określono w jaki sposób dokonuje się numerycznego opisu granic, a w ust. 2 w jaki sposób określa się położenie punktów granicznych użytych do numerycznego opisu granic. A § 62 reguluje problematykę obliczania pola powierzchni działek ewidencyjnych w tym ust. 1 stanowi, że pole powierzchni działek ewidencyjnych oblicza się za pomocą współrzędnych prostokątnych płaskich, o których mowa w § 61, i koryguje o wartość powierzchniowej poprawki odwzorowawczej wynikającej ze zniekształcenia obiektów powierzchniowych prezentowanych na płaszczyźnie odwzorowania w stosunku do tych samych obiektów prezentowanych na powierzchni elipsoidy stanowiącej geodezyjny system odniesienia, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 3 ust. 5 ustawy. Rozwiązania zawarte w powyższych przepisach dotyczące danych działki ewidencyjnej, które podlegają ujawnieniu w ewidencji gruntów i budynków, tj. numerycznego opisu granic działki i pola powierzchni działki ewidencyjnej oraz zasady ustalania tych danych w tym wynikająca z § 62 zasada obliczania powierzchni działki ewidencyjnej mają zastosowanie zarówno przy ujawnianiu tych danych w ewidencji jak i aktualizacji tych danych w związku z podjętymi czynnościami. Jednym słowem, aby dane te mogły być ujawnione w ewidencji muszą pozostawać w zgodzie z zasadami, według których ustala się te dane. Ewentualny wyjątek od powyższych zasad musiałby wynikać z konkretnego przepisu szczególnego.

Zdaniem skarżącego kasacyjnie przepis § 8 rozporządzenia z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów oraz § 77 ust. 7 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów (...) stanowią podstawę prawną pozwalającą na odstąpienie od stosowania § 61 i § 62 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Ze stanowiskiem tym nie można się zgodzić. Rozporządzenie z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów zostało wydane na podstawie art. 100 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie z § 8 ust. 1 tego rozporządzenia, jeżeli podział nieruchomości polega na wydzieleniu działki o powierzchni do 33% powierzchni nieruchomości podlegającej podziałowi, przepisy § 6-7 stosuje się tylko do tych odcinków granic nieruchomości, do których dochodzą projektowane granice podziału. Natomiast powołane § 6-7 dotyczą: § 6 przyjęcia granic nieruchomości podlegającej podziałowi i dokumentów w wyniku badania których następuje przyjęcie granic, natomiast § 7 dotyczy protokołu z czynności przyjęcia granic nieruchomości podlegającej podziałowi. Dostrzegamy zatem, że powołany § 8 rozporządzenia, który ma zastosowanie wówczas gdy podział nieruchomości polega na wydzieleniu działki o powierzchni do 33% powierzchni nieruchomości podlegającej podziałowi, pozwala, aby rozwiązania zawarte w § 6 i § 7 stosować tylko do tych odcinków granic nieruchomości, do których dochodzą projektowane granice podziału. Powołane przepisy, tj. § 8, § 7, § 6, ani pozostałe przepisy rozporządzenia nie odnoszą się do problematyki sposobu obliczania pola powierzchni działek ewidencyjnych. Z kolei § 9 ust. 1 w pkt 1 do pkt 14 określa jakie dane ma zawierać mapa z projektem podziału nieruchomości w tym m.in. w pkt 4) granice nieruchomości podlegającej podziałowi; 7) powierzchnię nieruchomości podlegającej podziałowi oraz przedstawione w kolorze czerwonym powierzchnie projektowanych do wydzielenia działek gruntu; 8) przedstawione w kolorze czerwonym granice projektowanych do wydzielenia działek gruntu. Niesporne jest zatem, że mapa z projektem podziału nieruchomości obligatoryjnie musi zawierać dane co do powierzchni nieruchomości podlegającej podziałowi oraz dane co do powierzchni projektowanych do wydzielenia działek gruntu.

Skarżący kasacyjnie nie zgadzając się ze stanowiskiem organów i Sądu I instancji, iż obliczenie powierzchni powinno nastąpić zgodnie z zasadami określonymi w przepisach rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, odwołuje się do § 77 ust. 7 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów (...) i uregulowanego w tym przepisie sposobu obliczenia powierzchni projektowanych do wydzielenia działek gruntu. Zgodnie z powołanym § 77 ust. 7, jeżeli podział nieruchomości rolnej lub leśnej polega na wydzieleniu działek ewidencyjnych o łącznej powierzchni do 33% powierzchni nieruchomości podlagającej podziałowi: 1) na mapie z projektem podziału nieruchomości wykazuje się mapę przeglądową zawierającą granicę całej nieruchomości oraz granice projektowanego podziału w skali dostosowanej do obszaru nieruchomości, nie mniejszej niż 1:10000, i dodatkowo wykazuje się granice wydzielanych działek ewidencyjnych i związanych z nimi obiektów ewidencyjnych w skali zapewniającej czytelność rysunku mapy, nie mniejszej niż 1:5000; 2) pole powierzchni działek wydzielanych oblicza się zgodnie z zasadami określonymi w § 68 ust.2, zaś pole powierzchni pozostałej części działki podlegającej podziałowi może być obliczone jako różnica pola powierzchni tej działki i sumy pól powierzchni działek wydzielonych i zapisane z taka sama precyzją zapisu jak pole powierzchni działki podlegającej podziałowi, wykazane w ewidencji gruntów i budynków.

Skarżący podnosi, że w sprawie należało zastosować § 77 ust. 7, który jako jedyny przepis prawa dotyczy przypadku szczególnego podziału nieruchomości opisanego w § 8 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości, tj. gdy powierzchnia projektowanej do wydzielenia działki nie przekracza 33% nieruchomości dzielonej. Powyższe stanowisko jest błędne, albowiem oparte o nieprawidłowo ustalone relacje jakie zachodzą pomiędzy powołanymi przepisami. Wyjaśniając powyższe zagadnienie należy przede wszystkim zwrócić uwagę na zakres przedmiotowy regulacji zawartej w powołanym § 77 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2011 r. W tym celu należy wskazać na dwie kwestie.

Pierwsza kwestia to treść powołanego § 77 ust. 1 rozporządzenia, która jest następująca: "Na treść mapy do celów prawnych, do której nie mają zastosowania przepisy wydane na podstawie art. 100 oraz art. 108 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, składają się: (...)". Z powołanego przepisu wynika, że przepis ten reguluje treść mapy dla celów prawnych, ale takiej mapy do której nie mają zastosowania przepisy wydane na podstawie art. 100 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Tymczasem na podstawie art. 100 ustawy o gospodarce nieruchomościami wydane zostało powoływane już rozporządzenia z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości, w którym znajduje się powoływany § 8 ust. 1. Czyli z § 77 ust. 1 rozporządzenia wynika, że przepis ten ma zastosowanie do treści mapy dla celów prawnych, do których nie ma zastosowania rozporządzenie z dnia 7 grudnia 2004 r., a więc nie ma również zastosowania § 8 ust. 1 tego rozporządzenia.

Druga istotna kwestia to z powołanego § 77 ust. 7 jednoznacznie wynika, że dotyczy on podziału nieruchomości rolnej lub leśnej, a jeżeli podział polega na wydzieleniu działek ewidencyjnych o łącznej powierzchni do 33% powierzchni nieruchomości podlegającej podziałowi, wówczas pole powierzchni działek wydzielonych i pole powierzchni pozostałej części działki podlegającej podziałowi oblicza się według zasady zawartej w pkt 2. Z przedstawionych uwag dotyczących zakresu przedmiotowego § 77 ust. 7 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2011 r. jednoznacznie wynika, że przepis ten nie ma zastosowania w przypadku gdy przedmiotem podziału jest nieruchomość do której ma zastosowanie rozporządzenie z dnia 7 grudnia 2004 r., a nadto przedmiotem podziału jest nieruchomość która nie ma charakteru rolnego, ani leśnego. Tym samym rozwiązanie zawarte w § 77 ust. 7 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2011 r. nie może być stosowane w niniejszej sprawie, a to oznacza, że zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego są niezasadne, stanowisko prawne Sądu I instancji i organów administracji jest prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną.