Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Grossmann Sędziowie WSA Maciej Dybowski WSA Bożena Popowska (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Laura Szukała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 października 2012 r. sprawy ze skargi A.R. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego 1. Uchyla zaskarżoną decyzję. 2. Zasądza od Wojewody Wielkopolskiego na rzecz skarżącej A.R. [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Starosta W. decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...], działając na podstawie art. 28, art. 33 ust, 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 i art. 82 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (j.t. Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623 ze zm.- dalej Prawo budowlane) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 98 poz. 1071 ze zm. - dalej k.p.a.) zatwierdził projekt budowlany i udzielił R.G. pozwolenia na budowę fermy hodowli norek obejmującej budynek socjalno-magazynowy, pawilony do hodowli norek (80 szt.), zbiornik b/o na ścieki bytowe V= 19,90 m3, płytę gnojową o powierzchni zabudowy 450,00 m2, ze zbiornikiem na gnojówkę V=9,50 m3 na działkach oznaczonych nr ewid. [...],[...],[...],[...], obręb R.

A.R. i L. N. wnieśli odrębne odwołania od powyższej decyzji, domagając się uchylenia jej w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Odwołujący podnieśli, że organ I instancji błędnie wyznaczył obszar oddziaływania planowanej inwestycji oraz, że odmówiono im okazania kwestionowanej decyzji i wglądu do akt.

Wojewoda Wielkopolski decyzją z dnia [...] czerwca 2012r. nr [...], działając na podstawie art. 138 §1 pkt 3 k.p.a., umorzył postępowanie odwoławcze w niniejszej sprawie. Na podstawie akt przedmiotowej sprawy stwierdzono,że zarówno A.R. jak i L.N. nie zostali uznani za stronę postępowania w omawianej sprawie, w konsekwencji czego nie byli informowani o możliwości zapoznania się z aktami sprawy, ani nie doręczono im decyzji pozwolenia na budowę. Kwestią budzącą wątpliwości w przedmiotowej sprawie jest więc nieprzyznanie odwołującym statusu stron w postępowaniu dotyczącym zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji.

Dla wyjaśnienia tego zagadnienia wskazano, że stosownie do treści art. 28 k.p.a., stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Zgodnie zaś z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, będącym lex specialis (przepisem szczególnym) w stosunku do art. 28 k.p.a., stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Z kolei, przez obszar oddziaływania obiektu należy rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu (art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego). Organ odwoławczy podkreślił, że znajdowanie się nieruchomości w sferze oddziaływania obiektu należy rozumieć w ten sposób, iż przez oddziaływanie to naruszone zostają konkretne normy prawa materialnego, z których dany podmiot wywodzi swój interes prawny jako strona postępowania administracyjnego. Ograniczenia, które nie są wynikiem istnienia przepisów prawnych, nie dają podstawy do uznania danego podmiotu za stronę postępowania w sprawie, której przedmiotem jest wydanie pozwolenia na budowę. Osoba taka może mieć w takim postępowaniu interes faktyczny, a nie interes prawny. Jednocześnie, jeżeli interes prawny ma być podstawą legitymacji procesowej w określonym postępowaniu, to będzie on różny w zależności od tego, jaki jest cel tego postępowania i czy jest to postępowanie kończące się decyzją administracyjną, czy też zmierza ono do kontroli jakiegoś aktu lub czynności. Konkretny kształt danego interesu prawnego pozostaje więc zawsze w relacji do kształtu kompetencji, jaka pozwala danemu organowi na zastosowanie prawa lub na kontrolę tego zastosowania

Biorąc pod uwagę ukształtowanie i sposób zagospodarowania terenu, na którym znajduje się nieruchomość należąca do skarżących, oraz działki objęte decyzją Starosty W. z dnia [...] kwietnia 2012 r. (znak: [...]), konstrukcję projektowanego obiektu, sposób jego usytuowania na działkach inwestora o nr ewid. [...],[...],[...],[...], jego funkcję oraz formę organ odwoławczy uznał, że odwołujący nie posiadają przymiotu strony w omawianej sprawie w rozumieniu art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego.

Organ odwoławczy zwrócił przy tym uwagę na fakt, że warunki zabudowy zostały ustalone w decyzji w taki sposób, aby projektowana inwestycja nie mogła ograniczyć warunków gospodarowania i zamieszkania na działkach sąsiednich. Z planu zagospodarowania terenu wynika również, że omawiane budynki zostały usytuowane zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r., nr 75, poz. 690 ze zm.), poza tym budynek ten nie spowoduje ograniczenia naturalnego oświetlenia pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi w budynkach mieszkalnych. W bezpośrednim sąsiedztwie omawianego zamierzenia nie znajduje się również żadna inna zabudowa mieszkaniowa, siedliskowa czy produkcyjna. Zgodnie z powyższym, planowana inwestycja nie narusza przepisów Prawa budowlanego oraz warunków technicznych i tym samym nie powoduje ograniczeń oraz zagrożeń w zagospodarowaniu i korzystaniu z nieruchomości należącej do L.N. o nr ewid. [...], położonej w odległości ponad 400 metrów od obszaru, na którym ma powstać planowana inwestycja oraz nieruchomości A.R. o nr ewid. [...] i [...], położonej w odległości około 600 metrów.

Organ odwoławczy wskazał również, że w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację planowanej inwestycji, wydanej przez Burmistrza Miasta i Gminy W. z dnia [...] kwietnia 2011 r. (znak: [...]) oddziaływanie mieści się w granicach wyznaczonych przez przepisy.

Odnosząc się do zarzutu, że organ I instancji odmówił wglądu do akt przedmiotowej sprawy oraz zapoznania się z treścią kwestionowanej decyzji, wyjaśniono, iż organ odwoławczy uzyskał pisemną informację ze Starostwa Powiatowego we W. z dnia 26 kwietnia 2012 r., że do wnoszących odwołanie w odpowiedzi na wniosek o udostępnieniu informacji publicznej, w dniu 26 kwietnia 2012 r. zostały przesłane odpisy przedmiotowej decyzji. Dodatkowo Starosta W. wydał w dniu 10 kwietnia 2012 r. obwieszczenie o wydanej decyzji udzielającej pozwolenia na budowę omawianej inwestycji oraz o możliwości zapoznania się z jej treścią oraz z dokumentacją sprawy. Obwieszczenia te zostały wywieszone na tablicy informacyjnej Starostwa Powiatowego we W., Urzędu Miasta i Gminy we W. oraz na tablicy ogłoszeń.

A.R., kwestionując powyższą decyzję, wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, zarzucając naruszenie art. 6, art. 7, art. 28, w związku z art. 138 § pkt 3 kpa, art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. oraz art. 28 ust. 2 w zw z art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego. Skarżąca zwróciła uwagę, że organ uznał za wykazane w toku postępowania, iż prawomocnie zostało ukończone postępowanie w sprawie oddziaływania na środowisko przedmiotowej inwestycji, podczas, gdy faktycznie nadal toczy się postępowanie w tej sprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym ze skargi Stowarzyszenia Przyjaciół Ziemi [...] jak i Prokuratury Rejonowej we W. Do chwili obecnej skargi te nie zostały rozpoznane, zatem bezpodstawne jest stwierdzenie, że postępowanie to zostało ukończone. W ocenie skarżącej, fakt, że toczy się to postępowanie stanowi zagadnienie wstępne, od którego zależy wynik rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, zatem organ winien z urzędu zawiesić postępowanie w sprawie na podstawie dyspozycji przepisu art. 97 § 1 pkt 4 kpa: Zasadnicze znaczenie dla określenia kręgu stron w przedmiotowym postępowania mają bowiem, zdaniem skarżącej, wyniki postępowania w sprawie decyzji środowiskowej. To bowiem wówczas dokonywane są ustalenia o możliwym zakresie oddziaływania na środowisko, tym samym więc o granicach jakie winny wyznaczać obszar, na którym przedmiotowa inwestycja będzie bezpośrednio oddziaływała, co z kolei przełoży się na przyznanie statusu stron podmiotom, które w tym obszarze zamieszkują, czy też posiadają prawa do nieruchomości.

Skarżąca podniosła, że określona odległość jej nieruchomości od granicy obszaru inwestycji nie przesądza sama przez się o tym, że na tej podstawie można jej odmówić przyznania statusu strony. Żaden bowiem przepis prawa nie określa precyzyjnie granic, w jakich jest to możliwe. Każda sytuacja jest inna i co do zasady nie można określić odległości od terenu inwestycji, która przesądzać będzie o braku statusu strony.

W odniesieniu do okoliczności faktycznych dotyczących inwestycji, jak i możliwego potencjalnego oddziaływania jej na środowisko stwierdzić należy, że inwestycja dotyczy budowy ogromnej fermy zwierząt futerkowych. Zgodnie z wnioskiem inwestora, w fermie ma przebywać 30000 matek, co oznacza że po uzyskaniu przez nie potomstwa (możliwy, przeciętny przychów od jednej matki to 6 młodych sztuk) stan zwierząt ulegnie powiększeniu do 210000 sztuk. Zwierzęta te poza tym, że zużywają duże ilości wody i pokarmu, to również produkują znaczną liczbę odchodów, które z kolei przyczyniają się do emisji odorów. Zasięg ich oddziaływania jest znaczny i w ocenie skarżącej, należąca do niego nieruchomość znajduje się w zasięgu oddziaływania tejże inwestycji.

Poza tym podnieść należy, że dla tak wielkiej inwestycji zaprojektowano istnienie jedynie niewielkiego zbiornika bezodpływowego na ścieki, co jest z całą pewnością niewystarczające i powodować będzie przenikanie do ziemi substancji toksycznych związanych z żywieniem zwierząt, odchodami jak i myciem oraz czyszczeniem ich klatek i poideł. Usytuowanie terenu pozwala na stwierdzenie, że oddziaływanie to przekroczy granice nieruchomości i będzie miało wpływ również i na moją nieruchomość.

Warto również podnieść, że w sprawie przedmiotowej inwestycji nadal nie zostało ukończone prawomocnym wyrokiem lub ostateczną decyzją postępowanie o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. W sprawie wydanej przez Burmistrza Miasta i Gminy W. decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu złożono wniosek o wznowienie postępowania, co - zdaniem skarżącej - winno skutkować zawieszeniem postępowania w sprawie na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 kpa.

Wojewoda Wielkopolski w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie zaznaczyć należy, ze przedmiotem kontroli sądu była wyłącznie decyzja Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] czerwca 2012r. nr [...], którą Wojewoda działając na podstawie art. 138 §1 pkt 3 k.p.a. orzekł o umorzeniu postępowania odwoławczego, z uwagi na niedopuszczalność odwołania spowodowaną przesłanką podmiotową, mianowicie brakiem po stronie odwołującej się przymiotu strony postępowania. Oznacza to, że decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca inwestorowi pozwolenia na budowę fermy norek znajduje się poza granicą kontroli sądowoadministracyjnej.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje, że nieruchomość A.R. o nr ewid. [...] i [...] położona jest w odległości około 600 m od planowanej inwestycji. Poza sporem też jest, że w odniesieniu do działek R.G. w dniu [...] listopada 2011 r. Burmistrz Miasta i Gminy W. decyzją znak: [...] ustalił warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla nieruchomości oznaczonych nr ewid. [...],[...],[...],[...], położonych w R, dla inwestycji polegającej na budowie fermy hodowli norek, a Starosta W. decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę.

Kwestią bezsporną pozostaje również, że skarżąca nie brała udziału w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielającego pozwolenia na budowę na działkach nr. [...],[...],[...],[...], bowiem nie została uznana za stronę tego postępowania. W konsekwencji nie informowano skarżącej o możliwości zapoznania się z aktami sprawy, ani nie doręczono jej decyzji ww. pozwolenia na budowę. Skarżąca wniosła jednak odwołanie w terminie otwartym do wniesienia odwołania przez strony biorące udział w postępowaniu przed organem I instancji.

Istota sporu sprowadza się zatem do ustalenia, czy właścicielce działek o nr ewid. [...] i [...] przysługiwał status strony w postępowaniu, które zainicjowane zostało wnioskiem R.G. i zakończyło się wydaniem decyzji w sprawie pozwolenia na budowę, czy też słusznie stwierdzono, że przymiot strony skarżącej nie przysługuje.

Zasadnicze znaczenie w tej sprawie miały zatem ustalenia organu odwoławczego co do statusu skarżącej. Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie stwierdza, w świetle akt administracyjnych sprawy, że ustalenia te, które znalazły wyraz w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, nie były poprzedzone żadnym postępowaniem wyjaśniającym, prowadzonym w ramach postępowania w sprawie pozwolenia na budowę zainicjowanego wnioskiem R.G. Nie wynika ani z akt, ani z uzasadnienia decyzji, że organ odwoławczy wzywał skarżącą o wyjaśnienie, na jakiej podstawie twierdzi, że przysługuje jej legitymacja procesowa w postępowaniu o pozwolenie na budowę przedmiotowej inwestycji. Wezwanie organu z dnia 8.05.2012r., skierowane do skarżącej, z powołaniem się na art. 50 k.p.a., dotyczyło bowiem dokładnego wskazania nieruchomości i określenia odległości od planowanej inwestycji. W związku z czym, kwestia odorantów emitowanych w ramach produkcji planowanej na działkach inwestora podniesiona została przez skarżącą dopiero na etapie postępowania sądowego.

Organ odwoławczy powołał się, co prawda, na decyzję o warunkach zabudowy przedmiotowych działek inwestora, wydaną w innym postępowaniu, jednakże skarżąca nie brała udziału w tym postępowaniu. Wojewoda Wielkopolski stwierdził, że z planu zagospodarowania terenu wynika, iż planowane budynki zostały usytuowane zgodnie z art. 12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie ( Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 ze zm.), poza tym planowana inwestycja nie spowoduje ograniczenia w nasłonecznieniu w budynkach mieszkalnych. Z kontekstu można wnosić, iż chodzi o ustalenia poczynione w postępowaniu w przedmiocie warunków zabudowy dla nieruchomości inwestora. Tymczasem, organ odwoławczy rozpatrywał odwołanie w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę. Postępowanie dotyczące pozwolenia na budowę jest odrębnym postępowaniem od poprzedzającego go postępowania ustaleniu warunków zabudowy. Zgodnie z regułami postępowania, organ właściwy w sprawie pozwolenia na budowę każdorazowo winien wyznaczyć obszar oddziaływania obiektu po to, by prawidłowo ustalić krąg stron postępowania (por. wyrok WSA z 08.04.2010 r., sygn. akt II SA/Op 439/09. LEX nr 602160). Podkreślenia wymaga, że decyzja organu odwoławczego nie zawiera żadnych ustaleń faktycznych i rozważań co do charakteru i wielkości i przeznaczenia inwestycji. Takiego wąskiego rozumienia pojęcia obszaru oddziaływania orzekający Sąd nie podziela.

W tym miejscu należy wskazać, że organ odwoławczy, powołując się na decyzję Burmistrza Miasta i Gminy W. z dnia [...] kwietnia 2011r. znak [...] w sprawie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie przedmiotowej fermy norek stwierdził, iż projektowana inwestycja nie spowoduje negatywnego oddziaływania na środowisko w miejscu funkcjonowania przedsięwzięcia oraz poza terenem, do którego inwestor posiada tytuł prawny. Organ odwoławczy, prowadząc postępowanie odrębne do w/w postępowania w sprawie środowiskowych uwarunkowań, nie przeprowadził jednak żadnych samodzielnych ustaleń pozwalających uznać, że obszar oddziaływania obiektu został wyznaczony prawidłowo. Niewątpliwie, wskazane kwestie wymagały wyjaśnienia i rozważenia w kontekście przymiotu strony. Brak szczegółowego odniesienia ustaleń z postępowania dotyczącego decyzji środowiskowej do nieruchomości skarżącej, powoduje, że na tym etapie postępowania, a to szczególnie w kontekście art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego, za nieuprawnione uznać należy kategoryczne stwierdzenia organu, że nieruchomość skarżącej nie leży w obszarze oddziaływania inwestycji, a planowane przedsięwzięcie nie powoduje zagrożeń w korzystaniu z nieruchomości odwołującej.

Ma to o tyle istotne znaczenie, że w Opinii naukowej pracowników Politechniki Warszawskiej z lipca 2010 r., sporządzonej na zlecenie organu w ramach postępowania w sprawie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji, akcentuje się potrzebę ochrony przed nieprzyjemnymi zapachami. Wiąże się to z negatywnymi skutkami emisji odorów fermowych, wśród nich -pośrednie zagrożenie dla zdrowia ludzi, w tym narażenie na szereg chorób (k- 23 akt adm.).

W ocenie autorów Opinii, odory emitowane przez fermy norek mogą powodować zagrożenie dla zdrowia ludzi. W odniesieniu do przedmiotowej fermy wskazano, że zasięg zapachowej uciążliwości tej fermy wyniesie 1250-1300 m od granicy źródła emisji odorantów, czyli pawilonów hodowlanych. (k- 20 akt adm.). Wskazano także, że "Zasięg oddziaływania zapachowego ferm norczych w otoczeniu R. jest oceniany na kilka, a niekiedy kilkanaście kilometrów." (k- 23 akt adm.).

Zdaniem Sądu, fakt, że w Polsce nie obowiązują jeszcze antyodorowe uregulowania prawne obejmujące fermy hodowlane, nie zwalnia organu prowadzącego postępowanie w przedmiocie pozwolenia na budowę od uwzględnienia uciążliwości odorowych na etapie ustalania stron postępowania. Powyższe stanowisko znajduje oparcie w znajdujących się w aktach sprawy materiałach, zawierających wyniki badań, wskazujących na możliwy zasięg oddziaływania zapachowego projektowanego przedsięwzięcia.

Odnosząc się do argumentacji decyzji Wojewody zgodzić się należy, że kwestię statusu strony w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę reguluje art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, w myśl, którego stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Podzielić należy również stanowisko, że pojęcie obszaru oddziaływania obiektu zdefiniowano w art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego i należy przez to rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu.

Orzekający Sąd podziela pogląd, że w ramach postępowania w sprawie o pozwolenie na budowę, organ administracji architektoniczno-budowlanej powinien każdorazowo ustalić wszystkie przepisy odrębne, które wprowadzają ograniczenia w zagospodarowaniu danego terenu i na ich podstawie wyznaczyć teren w otoczeniu projektowanego obiektu budowlanego. Wyznaczając obszar oddziaływania obiektu, organ powinien uwzględniać nie tylko usytuowanie budynku w odniesieniu do sąsiednich działek, ale i funkcję, przeznaczenie, formę oraz konstrukcję projektowanego obiektu i inne jego cechy charakterystyczne, w szczególności sposób zagospodarowania terenu znajdującego się w otoczeniu projektowanej inwestycji.

Tak więc, obszar oddziaływania obiektu, to strefa w otoczeniu obiektu budowlanego, wyznaczana każdorazowo przez organ właściwy w sprawie pozwolenia na budowę zarówno przy uwzględnieniu indywidualnych cech tego obiektu, jego przeznaczenia i sposobu zagospodarowania terenu, jak i treści nakazów i zakazów zawartych w przepisach odrębnych (tak m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9.10 2007 r., sygn. akt II OSK 1321/06). Przy czym, istotne dla wyznaczenia tego obszaru jest określenie zasięgu potencjalnego oddziaływania projektowanej inwestycji na inne nieruchomości i wynikających z niego ograniczeń w zagospodarowaniu tych nieruchomości.

W orzecznictwie przyjmuje się też, że w procesie zmierzającym do wyznaczenia takiego obszaru nie chodzi o wykazanie negatywnego wpływu inwestycji na działki znajdujące się w otoczeniu projektowanego obiektu, lecz o możliwość spowodowania szkodliwego oddziaływania inwestycji na teren otaczający działkę inwestora w związku z zamiarem realizacji inwestycji. Należy więc przyjąć, że o ile istnieje możliwość spowodowania szkodliwego oddziaływania inwestycji na otoczenie, biorąc pod uwagę indywidualne cechy projektowanego obiektu i sposób zagospodarowania terenu otaczającego działkę inwestora, to osoby legitymujące się tytułem prawnym do działek położonych na tak wyznaczonym "obszarze oddziaływania obiektu" są stroną w postępowaniu w sprawie o pozwolenie na budowę (wyrok WSA z 08.11.2011 r., sygn. akt II SA/Bk 496/11).

Uwzględniając powyższe, orzekający Sąd w pełni podziela pogląd judykatury, że właściciel działki znajdującej się w obszarze oddziaływania inwestycji winien mieć możliwość sprawdzenia, czy faktycznie ograniczenia związane z zagospodarowaniem i zabudową działki zostaną zachowane i nie zostaną naruszone (por. wyrok NSA z 12.04.2011 r., sygn. II OSK 644/10, wyrok NSA z 22.04.2009 r., sygn. II OSK 370/09). Przy czym, skoro postępowania administracyjne mają w szczególności zapewnić ochronę interesów prawnych stron, to na akceptację zasługuje też stanowisko, że wątpliwości na temat legitymacji do udziału w postępowaniu w charakterze strony należy rozstrzygać na korzyść domagającej się uznania jej za stronę postępowania (zob. wyrok NSA z 29.09.2010 r., sygn. akt II OSK 1481/09, LEX nr 668544).

Tymczasem, jak wynika z akt sprawy, skarżąca w żaden sposób nie mogła zweryfikować twierdzeń organu, że planowany obiekt jest zgodny z przepisami prawa, gdyż nie brała udziału w postępowaniu i nie miała dostępu do akt, także w postępowaniu w sprawie ustalenia warunków zabudowy.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewoda Wielkopolski zastosuje się do wytycznych zawartych w uzasadnieniu niniejszego wyroku, w szczególności dotyczących ustalenia rzeczywistego obszaru oddziaływania spornej inwestycji i zbadania czy nie naruszono w procesie budowlanym uzasadnionych interesów osób trzecich na tle przepisów odrębnych, o jakich mowa w art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 i art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego. Organ odwoławczy winien rozważyć szczegółowo zarzuty odwołania oraz argumentację zawartą w skardze. Wojewoda Wielkopolski prowadząc postępowanie uwzględni, że decyzja Burmistrza Miasta i Gminy W. z dnia [...] kwietnia 2011r. znak [...] w sprawie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie przedmiotowej fermy norek została częściowo uchylona decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] czerwca 2011r. nr [...]. Sąd na marginesie zauważa, że w w/w decyzji w sprawie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedmiotowej inwestycji powołano się na rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 05.06.2002 r. w sprawie wartości odniesienia niektórych substancji w powietrzu, które utraciło moc z dniem 20.08.2009 r. na podstawie art. 12 ustawy z 26.04. 2007 r. o zmianie ustawy Prawo ochrony Środowiska i niektórych innych ustaw, (Dz. U. Nr 88, poz. 587).

Przeprowadzona analiza winna doprowadzić do prawidłowego wniosku, czy skarżąca posiada interes prawny nadający jej legitymację procesową w postępowaniu o pozwolenia na budowę. W przypadku negatywnego wniosku, organ będzie uprawniony do umorzenia postępowania na mocy art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a., natomiast w razie odmiennego stanowiska organ rozpozna merytorycznie niniejszą sprawę przy zastosowaniu art. 138 § 1 pkt 1 lub 2 k.p.a.

Odnosząc się do zarzutu skarżącej dotyczącego naruszenia art. 97 §1 pkt k.p.a. stwierdzić należy, że wbrew stanowisku prezentowanemu w skardze, kwestia zaskarżenia do Sądu decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] czerwca 2011r. nr [...] w sprawie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie przedmiotowej fermy norek i wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21 marca 2012r. sygn. akt IV SA/Po 818/11 oddalającego skargę na w/w decyzję, nie stanowi zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 97 §1 pkt 4 k.p.a. Organ odwoławczy w sprawie pozwolenia na budowę, prowadząc postępowanie odrębne do w/w postępowania w sprawie środowiskowych uwarunkowań, jak wspomniano wcześniej, ma obowiązek dokonać samodzielnych ustaleń dotyczących obszaru oddziaływania obiektu.

W tym stanie rzeczy, koniecznym było uchylenie decyzji organu II instancji zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 – dalej P.p.s.a.), dlatego orzeczono jak w pkt. 1 wyroku. O zwrocie kosztów orzeczono w pkt. 2 wyroku na podstawie art. 200 P.p.s.a.