Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska (spr.), , Sędzia WSA Ewa Machlejd, Sędzia WSA Izabela Ostrowska, , Protokolant sekr. sąd. Ewa Sawicka-Bożek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 maja 2016 r. sprawy ze skargi R. M. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę

Decyzją z dnia [...] maja 2015 r. nr [...], [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: [...]WINB) po rozpatrzeniu odwołania [...]od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...]z dnia [...] listopada 2013r, Nr [...]nakazującej rozbiórkę rozbudowanej części budynku mieszkalnego jednorodzinnego o wym. ok. 5,27 m x 4,33 m (pow. zabudowy 12,80 m ) usytuowanego na działce nr ew. [...]przy ul. [...], gm. [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy powołał się na ustalenia poczynione przez organ powiatowy podczas oględzin przeprowadzonych w dniu 25 października 2011r na terenie nieruchomości przy ul. [...]w [...] w wyniku których stwierdzono, że na w/w działce usytuowane są w zabudowie zwartej: budynek mieszkalny, parterowy z poddaszem użytkowym, częściowo podpiwniczony o konstrukcji murowanej, pokryty dachem jednospadowym, dobudowane do budynku mieszkalnego parterowe, murowane pomieszczenie kotłowni, wiata gospodarcza o konstrukcji drewnianej z dachem jednospadowym oraz garaż o konstrukcji drewnianej i dachem jednospadowym. Oględziny wykazały także, że budowę budynku mieszkalnego z pomieszczeniem kotłowni rozpoczęto w 1980r, a następnie inwestor - [...]samowolnie rozbudował w/w budynek w latach 2009 - 2011. Rozbudowa obejmowała w swym zakresie dobudowę narożnika od strony północno - zachodniej. Stwierdzono ponadto, że wiata gospodarcza znajduje się w ostrej granicy z działką sąsiednią, na którą odprowadzane są wody opadowe. [...]WINB wskazał, że w związku z rozbudową budynku mieszkalnego jednorodzinnego zrealizowaną bez wymaganego pozwolenia na budowę, organ pierwszej instancji prawidłowo wszczął postępowanie legalizacyjne w trybie art. 48 Prawa budowlanego.

Postanowieniem z dnia [...] grudnia 2011r, nr [...]wstrzymał roboty budowlane nakładając na inwestora obowiązek przedstawienia w zakreślonym terminie dokumentów, o których mowa w art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego. Po wykonaniu nałożonego obowiązku PINB [...]postanowieniem z dnia [...] listopada 2012r, nr [...]ustalił dla [...]opłatę legalizacyjną w wysokości 50.000 zł z tytułu rozbudowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego.

Po złożeniu przez inwestora wniosku o umorzenie opłaty legalizacyjnej, Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r, Nr [...] umorzył postępowanie administracyjne w przedmiocie umorzenia opłaty legalizacyjnej nałożonej postanowieniem organu powiatowego z dnia [...] listopada 2012r, Nr [...]. Niniejsza decyzja została utrzymana w mocy decyzją Ministra Finansów z dnia [...] sierpnia 2013r natomiast skarga [...]została oddalona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 maja 2014r., sygn. akt VII SA/Wa 2319/13.

Po złożeniu przez inwestora skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2015r., sygn. akt II FSK 2310/14 skargę kasacyjną oddalił.

W związku z nieuiszczeniem opłaty legalizacyjnej organ I instancji decyzją z dnia [...] listopada 2013 r, Nr [...]nakazał rozbiórkę rozbudowanej części budynku mieszkalnego jednorodzinnego o wym. ok. 5,27 m x 4,33 m (pow. zabudowy 12,80 m) usytuowanego na działce nr ew. [...]przy ul. [...] w [...], gm. [...].

W ocenie organu odwoławczego, w związku z brakiem uiszczenia opłaty legalizacyjnej z tytułu rozbudowy budynku mieszkalnego, organ powiatowy był zobowiązany do wydania decyzji rozbiórkowej.

Ustosunkowując się do zarzutów zawartych w odwołaniu [...]WINB wyjaśnił, że opłata legalizacyjna nie została umorzona w ramach postępowania przed Wojewodą [...], co ostatecznie potwierdził NSA w wyroku z dnia 23 kwietnia 2015r. Natomiast nieuiszczenie opłaty legalizacyjnej w terminie skutkuje obowiązkiem wydania nakazu rozbiórki przedmiotowej rozbudowy. W świetle powyższych rozważań, w ocenie [...]WINB, orzeczenie nakazu rozbiórki rozbudowanego budynku mieszkalnego jednorodzinnego usytuowanego na działce o nr ew. [...]przy ul. [...]w [...], gmina [...] było uzasadnione.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję wniósł [...], zarzucając naruszenie przepisów art. 6, art. 7, art. 8 i art. 11 k.p.a. oraz przepisów art. 48 ust 1 oraz art 49 ust 3 ustawy Prawo budowlane w związku z przepisami art. 50 oraz art. 51 tej ustawy.

Zdaniem skarżącego organ wadliwie zastosował art. 48 Prawa budowlanego bowiem nie można orzekać o rozbiórce części dobudowanej jeżeli została trwale połączona z budynkiem mieszkalnym i ewentualna jej rozbiórka wymagałaby jednocześnie doprowadzenia budynku mieszkalnego do stanu poprzedniego.

W ocenie skarżącego wykonanie nakazu rozbiórki rozbudowanej części budynku mieszkalnego nie doprowadziłoby budynku do stanu sprzed budowy gdyż powstałaby wyrwa w ścianach zewnętrznych, a usunięcie dobudowanych ścian pozbawiłoby dach budynku niezbędnego oparcia grożąc jego uszkodzeniem.

Podnosząc powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i poprzedzającej ją decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas prezentowaną argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta co do zasady sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, a więc polega na weryfikacji decyzji organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego.

Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez sąd naruszenie prawa materialnego mającego wpływ na wynik sprawy lub istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu.

W niniejszej sprawie skarga nie może być uwzględniona, bowiem zaskarżona decyzja prawa nie narusza, a tylko taka okoliczność mogłaby uzasadniać uwzględnienie skargi.

Bezspornym jest, że skarżący dokonał samowolnej rozbudowy budynku mieszkalnego, jednorodzinnego poprzez dobudowę od strony północno - zachodniej narożnika o wym. ok. 5,27 m x 4,33 m (pow. zabudowy 12,80 m ).

Dobudowana część została opisana w protokole kontroli z dnia 25 października 2011r i w projekcie budowlanym sporządzonym w związku z postanowieniem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] z dnia [...] grudnia 2011r, nr [...]wydanym na podstawie art. 48 ust 2 i 3 Prawa budowlanego.

Nie jest także kwestionowane, że przedmiotowa rozbudowa budynku mieszkalnego miała miejsce w latach 2009-2011 i wykonana była bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy organy nadzoru budowlanego zastosowały w sprawie właściwy tryb przewidziany w art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994r – Prawo budowlane.

Dobudowa wykonana została w latach 2009-2011, a więc pod rządami wskazanej ustawy, a ustanowienie w art. 28 wyżej powołanej ustawy, generalnej zasady obowiązkowego uzyskiwania pozwolenia na wykonanie jakichkolwiek robót budowlanych odnosi się również do omawianej dobudowy.

Dobudowa ta nie została wyłączona z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, bowiem nie mieści się w dyspozycji art. 29 Prawa budowlanego, który enumeratywnie wylicza obiekty i roboty budowlane nie wymagające uzyskania pozwolenia na budowę.

Fakt zrealizowania dobudowy pomieszczenia murowanego bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę, obligował więc organ nadzoru budowlanego do wszczęcia procedury zgodnie z art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994r- Prawo budowlane.

W niniejszej sprawie taka procedura została wszczęta.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego [...]postanowieniem z dnia [...] grudnia 2011r, nr [...]wydanym na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego, nałożył na inwestora obowiązek przedłożenia w zakreślonym terminie określonych dokumentów wymaganych do legalizacji przedmiotowego obiektu. Po wykonaniu nałożonego obowiązku PINB [...]postanowieniem z dnia [...] listopada 2012r, nr [...]ustalił dla [...]opłatę legalizacyjną w wysokości 50.000 zł z tytułu rozbudowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego.

Opłata legalizacyjna stanowi warunek legalizacji obiektu budowlanego wybudowanego bez pozwolenia na budowę. Opłata legalizacyjna ma charakter dobrowolny i stanowi alternatywę dla poddania się sankcji rozbiórki samowoli budowlanej.

W niniejszej sprawie inwestor nie uiścił ustalonej opłaty legalizacyjnej, a podjęte działania w sprawie jej umorzenia zakończyły się niepowodzeniem.

W związku z brakiem uiszczenia wskazanej w postanowieniu z dnia [...] listopada 2012r, nr [...]opłaty legalizacyjnej organ pierwszej instancji zobowiązany był do wydania decyzji rozbiórkowej.

Zgodnie bowiem z art. 49 ust 3 Prawa budowlanego decyzję rozbiórkową wydaje się również w przypadku nieuiszczenia opłaty legalizacyjnej.

W ocenie Sądu zarzuty skarżącego kwestionujące zastosowanie normy art. 48 Prawa budowlanego są niezasadne.

Organy nadzoru budowlanego prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy i zastosowały w sprawie właściwy tryb postępowania przewidziany w art. 48 Prawa budowlanego.

Wbrew zarzutom skarżącego z ustalonego stanu faktycznego sprawy nie wynika, aby rozbiórka dobudowanego do budynku mieszkalnego od strony północno - zachodniej narożnika o wym. ok. 5,27 m x 4,33 m (pow. zabudowy 12,80 m ) wymagała rozbiórki całego budynku mieszkalnego lub jego znacznej części.

Wykonanie rozbiórki dobudowanej części w taki sposób aby ją fizycznie oddzielić bez znacznego uszkodzenia całego budynku jest uzależnione od zastosowania odpowiednich metod technicznych.

Podsumowując stwierdzić należało, że rozpoznając sprawę samowoli budowlanej organy nadzoru budowlanego prawidłowo wydały decyzję na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie jej wydania.

W świetle powyższych wywodów, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie stwierdził, aby zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem prawa, a zatem stosownie do art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz 1270 ze zm) skargę oddalił.