drukuj    zapisz    Powrót do listy

6320 Zasiłki celowe i okresowe, Pomoc społeczna, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono zaskarżony wyrok oraz decyzję I i II instancji, I OSK 633/20 - Wyrok NSA z 2020-08-11, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 633/20 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2020-08-11 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2020-03-06
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Elżbieta Kremer
Ewa Kręcichwost - Durchowska /sprawozdawca/
Zbigniew Ślusarczyk /przewodniczący/
Symbol z opisem
6320 Zasiłki celowe i okresowe
Hasła tematyczne
Pomoc społeczna
Sygn. powiązane
III SA/Kr 549/19 - Wyrok WSA w Krakowie z 2019-08-01
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok oraz decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 141 § 4, art. 134 § 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 2018 poz 1508 art. 8 ust. 3
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - tekst jedn.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków-Prądnik Biały skargi kasacyjnej G. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 1 sierpnia 2019 r., sygn. akt III SA/Kr 549/19 w sprawie ze skargi G. J. przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków-Prądnik Biały na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Burmistrza L. z dnia [...] stycznia 2019 r., nr [...].

Uzasadnienie

Wyrokiem z 1 sierpnia 2019 r., sygn. akt III SA/Kr 549/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków-Prądnik Biały sprawy ze skargi G. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z [...] marca 2019 r., nr [...], w przedmiocie zasiłku okresowego, oddalił skargę.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Decyzją z [...] stycznia 2019 r., nr [...], na podstawie art. 104 k.p.a. oraz art. 7, art. 8, art. 17 ust. 1 pkt 4, art. 38, art. 106 i art. 147 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1508 z późn. zm.) Burmistrz L. odmówił G. J. przyznania pomocy w formie zasiłku okresowego. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 38 ustawy o pomocy społecznej zasiłek okresowy przysługuje w szczególności ze względu na długotrwałą chorobę, niepełnosprawność/bezrobocie, możliwość utrzymania lub nabycia uprawnień do świadczeń z innych systemów zabezpieczenia społecznego. Stosownie zaś do treści art. 8 ust. 1, ust. 2 i ust. 12 tej ustawy prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, z zastrzeżeniem art. 40, art. 41, art. 53a, art. 78 i art. 91, przysługuje rodzinie, której dochód nie przekracza sumy kwot kryterium dochodowego na osobę w rodzinie, zwanej dalej "kryterium dochodowym rodziny". Organ podał, że analizując sytuację dochodową wnioskodawcy ustalono, że nastąpiło przekroczenie ustawowego kryterium dochodowego, co uniemożliwiło objęcie go wnioskowaną formą pomocy.

Po rozpoznaniu odwołania G. J., decyzją z [...] marca 2019 r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., działając na podstawie art. 2, art. 3, art. 8, art. 38 i art. 147 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1508 z późn. zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Zdaniem organu odwoławczego, zasiłek okresowy nie jest świadczeniem uznaniowym, ponieważ spełnienie warunków do jego przyznania obliguje organ do jego przyznania. Natomiast uznaniu administracyjnemu pozostawiona jest w określonych ramach jego wysokość i okres pobierania poprzez ustawowo określoną możliwość miarkowania. Oznacza to, że odmowa przyznania zasiłku okresowego jest uzasadniona, jeżeli w okolicznościach sprawy organ ustali brak wystąpienia przesłanek pozytywnych wymienionych w art. 38 ustawy (odmowa obligatoryjna), a przede wszystkim, gdy nie zostało spełnione kryterium dochodowe osoby (rodziny) ubiegającej się o to świadczenie.

Organ odwoławczy stwierdził, że w sprawie podstawą odmowy przyznania zasiłku okresowego było ustalenie, że doszło do przekroczenia kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej.

W związku ze złożonym wnioskiem z [...] grudnia 2018 r. przeprowadzono rodzinny wywiad środowiskowy. Ustalono, że wnioskodawca ma 53 lata, prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, zamieszkuje w mieszkaniu po zmarłej matce. Dochód odwołującego w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku (tj. w listopadzie 2018 r.), ustalony na podstawie art. 8 ust. 3 i ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, wyniósł [...] zł. Składały się na niego: wynagrodzenie za pracę na 2/18 etatu - [...] zł, wynagrodzenie za pracę na 6/18 etatu - [...] zł oraz dochód z prac dorywczych - [...] zł. Organ odwoławczy podał, że art. 8 ust. 3 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej wyraźnie stanowi o "pomniejszeniu sumy miesięcznych przychodów o kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób". Zatem, zdaniem organu odwoławczego, dochód G. J. powinien zostać odpowiednio pomniejszony o kwotę [...] zł (kwotę przekazywanych alimentów). Dochód, w rozumieniu przepisów ustawy o pomocy społecznej, podlegający ocenie pod kątem spełnienia kryterium dochodowego w miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku wynosił więc [...] zł.

Organ odwoławczy podniósł, że w decyzji organu pierwszej instancji została wskazana wyższa kwota dochodu wnioskodawcy z uwagi na nieodliczenie od dochodu alimentów świadczonych na rzecz innych osób, niemniej organ odwoławczy sanował powyższy błąd, określając prawidłową wysokość dochodu w oparciu o przepisy ustawy o pomocy społecznej poprzez pomniejszenie go o kwotę przekazywanych alimentów. Organ podzielił ugruntowany w orzecznictwie sądowoadministracyjnym pogląd, że skoro dochodem jest przychód uzyskany bez względu na tytuł i źródło, pomniejszony o alimenty, to uzyskany przez wnioskodawcę przychód powinien zostać pomniejszony o alimenty, które z tego przychodu są świadczone. Organ odwoławczy ustalił, że rzeczywisty dochód wnioskodawcy w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku wyniósł [...] zł, jednocześnie zaznaczając, że powyższe ustalenia nie miały wpływu na treść rozstrzygnięcia, ponieważ nawet uwzględniając konieczność pomniejszenia dochodu o kwoty alimentów świadczonych na rzecz innych osób, nie spowodowało to uzyskania dochodu mieszczącego się w ramach określonego przez ustawodawcę kryterium dochodowego. Dochód w kwocie [...] zł przekracza bowiem obowiązujące kryterium dochodowe, wynoszące dla osoby samotnie gospodarującej 701 zł.

Organ odwoławczy zaznaczył, że organ pierwszej instancji, odmawiając wnioskodawcy przyznania zasiłku okresowego, nie kwestionował jego trudnej sytuacji życiowej i tego, że dotychczas wielokrotnie uzyskiwał on pomoc w różnych formach. Jednak zgodnie z art. 3 ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczna nie służy pełnemu zaspokajaniu potrzeb podopiecznych, lecz ma na celu jedynie wspierać osoby w ich wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwiać im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. W sprawach z zakresu pomocy społecznej kryteriami wyboru rozstrzygnięcia powinny być zatem cele i zadania pomocy społecznej, a nie subiektywne oczekiwania osób uprawnionych, zmierzające do obarczenia organów pomocy społecznej pełnym zakresem obowiązków przejęcia całkowitej opieki finansowej i życiowej nad osobą dotkniętą jedną z form niedostatku, określonych w art. 7 ustawy o pomocy społecznej.

Skargę na ww. decyzję złożył G. J., podnosząc, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie odliczyło od dochodu alimentów zaległych. Zaznaczył, że zajęcie komornicze z [...] października 2018 r. wskazuje, że na liście należności znajdują się na pierwszym miejscu alimenty bieżące w kwocie [...] zł, a w następnej kolejności "alimenty zaległe względem alimentowanych". Kwota pomniejszenia dochodu o [...] zł jest więc zbyt niska, gdyż nie uwzględnia kwoty alimentów zaległych, które należy odliczyć od dochodu.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie skargi.

Do niniejszej sprawy przystąpił Prokurator Prokuratury Rejonowej Kraków – Prądnik Biały, który na rozprawie w dniu [...] sierpnia 2019 r. wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, oddalając skargę, przywołał stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym z pomniejszenia dochodu korzystać może tylko ten zobowiązany, który świadczy alimenty w terminie, a art. 8 ust. 3 pkt 3 ustawy z 2004 r. o pomocy społecznej dotyczy alimentów, które były przez osobę ubiegającą się o zasiłek świadczone, po pierwsze, w miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku, a po drugie, w celu spełnienia obowiązku alimentacyjnego dotyczącego tego miesiąca. Wobec tego brak jest podstaw do pomniejszenia przychodu o kwotę zaległych świadczeń i ewentualnych odsetek, a także kosztów egzekucyjnych.

W ocenie sądu wojewódzkiego, z uwagi na stan zdrowia skarżącego i jego własne możliwości, np. wyższe wykształcenie czy dysponowanie trzypokojowym mieszkaniem, oraz z uwagi na jego mobilność – brak kogokolwiek na utrzymaniu, posiadanie samochodu osobowego – poważne wątpliwości budzi udzielanie jakiejkolwiek pomocy finansowej skarżącemu przez organy pomocy społecznej. Cel udzielania pomocy społecznej jest wyrażony jednoznacznie w przepisach pomocy społecznej, także tych przywołanych przez organy administracyjne obu instancji w niniejszej sprawie (art. 2, art. 3 i art. 38 ustawy o pomocy społecznej) i – zdaniem sądu – nie znajduje zastosowania w sytuacji skarżącego.

Ponadto, mając na względzie obszerny materiał dowodowy, zebrany w sprawie, sąd wojewódzki uznał, że wnioski skarżącego o przyznanie mu pomocy społecznej noszą cechy wyłudzenia, ponieważ skarżący świadomie, pomimo braku podstaw do płacenia alimentów na dorosłe (28 lat i 30 lat) i samodzielne dzieci, nie reguluje ustania obowiązku alimentacyjnego i wykorzystuje nieuchylone orzeczenie sądu w tym zakresie do manipulowania swoimi dochodami, a przede wszystkim do ukrywania swoich faktycznych dochodów, choćby przez korzystanie z konta córki, której alimenty są przekazywane.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł G. J., zarzucając mu:

1) na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a., polegające na niepodjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i na pominięciu argumentów skarżącego dotyczących zasadności odliczenia alimentów zaległych od dochodu, a w konsekwencji arbitralne przyjęcie, że świadczenie alimentacyjne, w zakresie alimentów zaległych nie stanowi podstawy do pomniejszenia miesięcznego dochodu;

b) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., polegające na nieuwzględnieniu w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji wszelkich okoliczności dotyczących rzeczywistych potrzeb skarżącego oraz jego słusznego interesu, co w konsekwencji spowodowało brak możliwości dokonania oceny czy decyzje organów pierwszej i drugiej instancji nie były arbitralne;

c) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 8 ust. 1 k.p.a. poprzez prowadzenie postępowania w sposób dyskredytujący zaufanie obywateli do organów Państwa i podważający świadomość prawną obywateli poprzez wydanie decyzji odmawiającej skarżącemu prawa do zasiłku okresowego, podczas gdy poprzednie decyzje były dla skarżącego korzystne, a organ posiadał wiedzę o istnieniu obowiązku alimentacyjnego skarżącego;

d) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 8 ust. 2 k.p.a. poprzez nieuzasadnione i niekonsekwentne rozstrzygnięcie w sprawie, wyrażające się tym, że organ bez uzasadnionej przyczyny odstąpił od utrwalonej praktyki rozstrzygania spraw w tym samym stanie faktycznym i prawnym i przy takiej samej sytuacji skarżącego, w przedmiocie ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego na rzecz innych osób oraz sposobu regulowania tychże alimentów;

e) art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez przekroczenie granic rozpoznania skargi skarżącego, polegające na oparciu orzeczenia na nieuzasadnionej analizie sytuacji majątkowej skarżącego oraz na okoliczności, że skarżący w dalszym ciągu zobowiązany jest do alimentacji, podczas gdy podstawą rozstrzygnięcia powinno być jedynie kryterium dochodowe oraz ustalenie, czy dochód skarżącego powinien zostać pomniejszony w trybie art. 8 ust. 3 pkt 3 u.p.s.;

f) art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez braki w uzasadnieniu wyroku, które nie zawiera podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia;

2) Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 u.p.s. poprzez ich błędne zastosowanie, co skutkowało odmową przyznania świadczenia z pomocy społecznej i narażeniem skarżącego na niemożność zaspokojenia jego niezbędnych potrzeb;

b) art. 8 ust. 3 pkt 3 u.p.s. poprzez błędną jego wykładnię i uznanie, że odliczeniu od przychodów osoby ubiegającej się o zasiłek podlega wyłącznie kwota miesięcznych bieżących alimentów należnych osobie uprawnionej, bez kwot zaległych świadczeń i ewentualnych odsetek oraz kosztów egzekucyjnych, podczas gdy prawidłowa wykładnia powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że odliczeniu od przychodów osoby ubiegającej się o zasiłek podlegają także zaległości z tytułu alimentów;

c) art. 3 ust. 1 i 3 i art. 38 ust. 1 u.p.s. poprzez ich błędne zastosowanie, a tym samym odmowę przyznania skarżącemu zasiłku okresowego, co spowodowało, że skarżący nie jest w stanie żyć w warunkach odpowiadających godności człowieka;

d) art. 38 ust. 1 pkt 1 u.p.s. poprzez jego niezastosowanie w zakresie, w jakim nie uwzględniono okoliczności, że skarżącemu po odliczeniu kosztów nie pozostają środki na utrzymanie.

Na podstawie przywołanych zarzutów, skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 1 sierpnia 2019 r., sygn. akt III SA/Kr 549/19, w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, a ponadto o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu kasacyjnym, które nie zostały opłacone przez skarżącego w całości ani w części.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 - dalej jako "p.p.s.a".), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 p.p.s.a.).

Granice skargi kasacyjnej wyznaczają wskazane w niej podstawy. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku determinują zakres kontroli dokonywanej przez sąd drugiej instancji, który w odróżnieniu od sądu pierwszej instancji nie bada całokształtu sprawy, lecz tylko weryfikuje zasadność zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji dokonał nieprawidłowej wykładni art. 8 ust. 3 pkt 3 u.p.s.

Przepis art. 8 ust. 3 u.p.s. daje podstawę do pomniejszenia dochodu o kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób. Należy zauważyć, że w wielu wyrokach, w tym ostatnich Naczelnego Sądu Administracyjnego, dokonując wykładni art. 8 ust. 3 pkt 3 u.p.s wskazuje się, że odliczeniu od dochodu podlega kwota alimentów świadczonych na rzecz innych osób, w tym kwota alimentów zaległych. Zauważa się bowiem, że wskazany przepis sam nie precyzuje, czy alimenty świadczone na rzecz innych osób, to wyłącznie alimenty świadczone na bieżąco (por. m.in. wyroki NSA: z 15 września 2009 r., sygn. akt I OSK 94/09; z 8 stycznia 2016 r., sygn. akt I OSK 1358/14; z 1 czerwca 2017 r., sygn. akt I OSK 556/16; z 17 stycznia 2020 r., sygn. akt I OSK 3593/18; z 18 maja 2020 r., sygn. akt I OSK 1905/19 - wyroki dostępne w internetowej bazie orzeczeń pod adresem cbois.nsa.gov.pl – dalej jako "CBOSA"). Powyższy pogląd Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą skargę kasacyjną podziela. Z uwagi na powyższe zasadnym okazał się zarzut naruszenia art. 8 ust. 3 pkt 3 u.p.s. przez jego błędną wykładnię pomijającą alimenty zaległe wśród pomniejszeń dochodu skarżącego.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji organ ustalając dochód skarżącego pomniejszył dochód G. J. o kwotę [...] zł, stanowiącą kwotę bieżących alimentów. W toku postępowania administracyjnego G. J. konsekwentnie podnosił, że kwota ta jest wyższa i obejmuje bieżące i zalegle alimenty. Jednak organy nie ustaliły jaka była kwota alimentów potrącanych stronie, czy rzeczywiście skarżący je zapłacił (czy ewentualnie ściągnięto mu zaległe alimenty), a jeśli są wątpliwości, to organ powinien ustalić, czy alimenty te są płacone rzeczywiście (czy nie są płacone pozornie, tj. tylko aby uzyskać świadczenia z pomocy społecznej).

W konsekwencji, zasadnym okazał się również zarzut naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i 80 k.p.a.

Niezasadny jest natomiast zarzut art. 134 § 1 p.p.s.a. Przepis ten przewiduje, że sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Niezwiązanie granicami skargi oznacza, że sąd ten ma prawo, a jednocześnie i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nawet wówczas, gdy w skardze dany zarzut nie został podniesiony. Nie jest przy tym skrępowany sposobem sformułowania skargi, użytymi argumentami, a także zgłoszonymi wnioskami, zarzutami i żądaniami. Okoliczność, że Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powołał się na fakty wynikające ze zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym dowodów, nie czyni uzasadnionym zarzutu naruszenia art. 134 p.p.s.a.

Powołanie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na okoliczności wynikające z dowodów zgromadzonych w aktach administracyjnych sprawy nie może być w utożsamiane przez skarżącego z przekroczeniem granic rozpoznawanej sprawy.

Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. podkreślić należy, że orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że aby zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. mógł stanowić samodzielną podstawę skargi kasacyjnej, wskazana wada uzasadnienia musi być na tyle istotna, że może to mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a samo uchybienie musi uniemożliwiać kontrolę kasacyjną zaskarżonego wyroku (zob. wyroki NSA z 28 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1605/09 i z 13 października 2010 r., sygn. akt II FSK 1479/09, CBOSA). Orzeczenie sądu pierwszej instancji nie będzie się poddawało takiej kontroli w przypadku braku wymaganych prawem części (np. nieprzedstawienia stanu sprawy, czy też niewskazania lub niewyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia), a także wówczas, gdy będą one co prawda obecne, niemniej jednak obejmować będą treści podane w sposób niejasny, czy też nielogiczny, uniemożliwiający jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego i prawnego, stanowiącego podstawę kontrolowanego orzeczenia sądu (zob. wyroki NSA z 15 czerwca 2010 r., sygn. akt II OSK 986/09 i z 12 marca 2015 r., sygn. akt I OSK 2338/13, CBOSA).

Uzasadnienie zaskarżonego w niniejszej sprawie wyroku sporządzone zostało w sposób umożliwiający zapoznanie się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, w sposób jasny przedstawia stan faktyczny sprawy jak również zawiera wszystkie elementy wymienione w tym przepisie. Podkreślić należy, że polemika z merytorycznym stanowiskiem Sądu pierwszej instancji nie może sprowadzać się do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., przez który nie można skutecznie zwalczać, ani prawidłowości przyjętego za podstawę orzekania stanu faktycznego, ani stanowiska sądu co do wykładni bądź zastosowania prawa (zob. wyrok NSA: z 26 listopada 2014 r. sygn. akt II OSK 1131/13; z 20 stycznia 2015 r. sygn. akt I FSK 2081/13; z 12 marca 2015r. sygn. akt I OSK 2338/13; z 18 marca 2015 r. sygn. akt I GSK 1779/13; z 10 kwietnia 2018 r. sygn. akt II GSK 1995/16, CBOSA).

Ponieważ powodem odmowy przyznania skarżącemu zasiłku okresowego było uznanie przez organy, że skarżący przekroczył kryterium dochodowe, odniesienie się do pozostałych zarzutów skargi jest przedwczesne.

Z tych względów i biorąc pod uwagę, że istota sprawy została dostatecznie wyjaśniona, Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 188 p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. w związku z art. 135 p.p.s.a. uznał, że skargę kasacyjną należało uwzględnić przez uchylenie zaskarżonego wyroku oraz zaskarżonej decyzji i decyzji organu pierwszej instancji. Ponownie rozpoznając sprawę organ, przy ocenie zasadności wniosku skarżącego, uwzględni przedstawioną na wstępie wykładnię art. 8a ust. 3 pkt 3 u.p.s.

Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł o kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu, ponieważ przepisy art. 209 i 210 p.p.s.a., mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania pomiędzy stronami, zaś wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 p.p.s.a.), przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258-261 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt