Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Władysław Kulon Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Protokolant starszy sekretarz sądowy Małgorzata Boaro po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi Z.R., P.R. i P.R. na decyzję D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie uregulowania zapisów w bazie danych ewidencji gruntów i budynków oddala skargę w całości.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 23 grudnia 2014 r. sygn. akt II SA/Wr 622/14 uchylono decyzję organu z dnia [...] r. oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta W. orzekającą o odmowie uwzględnienia wniosku o bezzwłoczne uregulowanie zapisów w bazie danych ewidencji gruntów i budynków poprzez wyeliminowanie istniejących niezgodności z rzeczywistym stanem prawnym w części dotyczącej działek nr 1/35, 1/36, 1/37, 1/59 i 1/60. Decyzją odwoławczą umorzono postępowanie odwoławcze. Jak ustalono, skarżący domagali się przywrócenia zapisów w ewidencji gruntów do rzeczywistego stanu prawnego z dnia 27 sierpnia 1998 r. oraz wystąpienia do sądu wieczystoksięgowego o sprostowanie ksiąg wieczystych i wpisanie w miejsce gminy szeregu współwłaścicieli – osób fizycznych, w tym skarżących. W uzasadnieniu wniosku powołali decyzję SKO we W. z dnia [...] r. i postanowienia GINB z dnia [...] r. Organ uznał, że skoro skarżący nie są właścicielami lub innymi podmiotami o których mowa w § 10 i 11 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. o ewidencji gruntów i budynków w zakresie podanych działek oraz nie wykazali interesu prawnego, to nie są stronami (art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a.). Sąd uzasadniając rozstrzygnięcie omówił stan prawny wynikający z art. 2 pkt 8 p.g. i k. i art. 22 ust. 2 tej ustawy oraz przepisów § 10, § 11, § 46 i § 49 cyt. rozporządzenia. Sąd potwierdził ocenę organu, że podmioty nie wymienione w § 10 i 11 powinny wykazać posiadanie interesu prawnego w postępowaniu zmierzającym do usunięcia, sprostowania lub zmiany istniejącego wpisu w ewidencji (wyrok III SA/Kr 1048/12). Sąd podkreślił przy tym, że ewidencja ma wyłącznie charakter rejestrowy obrazujący stan faktyczno-prawny ustalony w innych trybach i przez inne organy. Sąd omówił pojęcie interesu prawnego (wyrok III SA 1876/99). W ocenie Sądu organ pierwszej instancji powinien zbadać przesłanki stosowania art. 61 a § 1 k.p.a., jeżeli zaś nie odmówił wszczęcia postępowania na wniosek niestrony, to powinien po ustaleniu braku przymiotu strony u podmiotu inicjującego postępowanie wydać decyzję o umorzeniu postępowania na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. (wyrok II GSK 1836/11). W przypadku bezprzedmiotowości całego postępowania administracyjnego od początku, organ nie powinien umarzać postępowania odwoławczego (pozostawiając w obrocie prawnym decyzję merytoryczną pierwszej instancji), lecz umorzyć postępowanie na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.

W tej sytuacji Sąd uznał za przedwczesne odniesienie się do zarzutów skargi. Powinnością organu pierwszej instancji będzie przede wszystkim wyjaśnić, czy skarżący zaliczają się do podmiotów wskazanych w § 10 i 11 rozporządzenia lub czy mają interes prawny w żądaniu dokonania zmian w ewidencji. Dopiero po stwierdzeniu braku podstaw do umorzenia postępowania na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. organ ten wyda decyzję merytoryczną (pozytywną lub negatywną).

Decyzją z dnia [...] r. Prezydent W. na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. w związku z art. 7 d pkt 1, art. 22 i art. 47 a ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2015 r., poz. 520) umorzył postępowanie z wniosku skarżących w podanym wyżej przedmiocie. W uzasadnieniu wskazał, że skarżący byli współwłaścicielami działki nr 1/9. Właścicielem objętych wnioskiem działek nr 1/59 i 1/60 jest W. Sp. z o.o. we W.. Działki nr 1/35, 1/36 i 1/37 powstały w wyniku podziału działki nr 1/9 zatwierdzonego decyzją z dnia 22 lipca 1998 r. SKO stwierdziło nieważność tej decyzji w zakresie sformułowania, że wskazane działki przechodzą z mocy art. 98 ust. 1 u.g.n. na własność gminy. Według SKO przejście prawa własności następuje z mocy prawa i nie było podstawy prawnej do rozstrzygania w tym zakresie w decyzji. W dalszej części uzasadnienia Prezydent omówił techniczno-deklaratoryjny charakter informacji ewidencyjnych (wyroki I OSK 509/08, 1044/08). Wpis do ewidencji gruntów gminy jako właściciela działek nr 1/35, 1/36 i 1/37 jest zgodny z wpisem w dziale II księgi wieczystej nr WR 1 K/00113785/1. Obecnie działka nr 1/60 stanowi współwłasność spółki W. i szeregu osób fizycznych, zaś skarżący są współwłaścicielami działki nr 1/19. Następnie organ ten omówił przepisy art. 3 ustawy o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. z 2013 r., poz. 707), art. 2 pkt 8, art. 20 ust. 2 pkt 1 i art. 24 ust. 2a p.g. i k. oraz § 46 ust.1, § 10 ust. 1 pkt 2, § 11 ust. 1 pkt 1 i § 12 ust. 1 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. z 2015 r., poz. 542). W ocenie organu stroną postępowania w sprawie aktualizacji informacji zawartych w operacie ewidencyjnym jest tylko właściciel lub inny podmiot władający konkretną działkę, nie zaś właściciel działki sąsiedniej (wyrok I OSK 1327/08). Skarżący nie są właścicielami działek oznaczonych w ich wniosku. Nie wykazali oni ponadto przysługiwania im interesu prawnego na innej podstawie. Prezydent doręczył decyzję skarżącym oraz poinformował o treści decyzji wszystkie osoby wskazane we wniosku skarżących lub biorące udział w dotychczasowym postępowaniu.

W odwołaniu skarżący kwestionowali ocenę, że nie są stroną.

W szczególności zarzucili błędną ocenę decyzji SKO, z których wynika, że skarżący mają w nin. sprawie indywidualny interes prawny, skoro decyzje te usunęły skutki przewidziane w art. 98 ust. 1 u.g.n. W uzasadnieniu twierdzili, że decyzja SKO pozbawiła gminę prawa własności działek drogowych. Były to i nadal są drogi wewnętrzne, nie zaś publiczne. Potwierdza to fakt stwierdzenia przez GINB nieważności pozwolenia na budowę udzielonego spółce W. na działce nr 1/37. W obszernym wywodzie prawnym skarżący kwestionowali zaistnienie skutku prawnego przewidzianego w art. 98 ust. 1 u.g.n. Nin. sprawa dotyczy nielegalności wpisów w księgach wieczystych i ewidencji gruntów, powstałych na podstawie decyzji z 1998 r. Skarżący szeroko opisywali okoliczności poprzednio toczącego się postępowania w nin. sprawie oraz innych postępowań administracyjnych dotyczących wskazanych działek (jak w sprawie warunków zabudowy, pozwolenia na budowę). Skarżący wskazali, że wpis ostrzeżeń w dziale III ksiąg wieczystych usunął domniemanie prawidłowości wpisów prawa własności na rzecz gminy (rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych) i powołali treść art. 10 ust. 1 k.w.h. Omówili przebieg postępowania o ustalenie na rzecz skarżących odszkodowania za działki drogowe. Podkreślili, że według planu miejscowego są to drogi wewnętrzne. Wydzielone zostały w postępowaniu podziałowym nie prowadzonym na wniosek właścicieli nieruchomości. Skarżący wykazywali przymiot strony w nin. sprawie twierdząc, że stali się ponownie właścicielami działek drogowych po decyzji SKO. Podali, że obecnie toczy się postępowanie sądowe o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, w którym powództwo zostało zabezpieczone przez wpis ostrzeżenia. Z treści księgi wieczystej nie bardzo wynika, co było podstawą wpisu prawa własności na rzecz gminy. Skarżący zwrócili uwagę, że w ewidencji zawarto zapis o istnieniu decyzji SKO, które mogą doprowadzić do zmiany wpisu prawa własności w księdze wieczystej, a kolejno w ewidencji.

Zaskarżoną decyzją organ utrzymał powyższą decyzję w mocy.

W uzasadnieniu organ omówił treść art. 20 i art. 24 p.g. i k. oraz § 44, § 45, § 46 i § 12 cyt. rozporządzenia, a następnie powołał wiążące (art. 153 p.p.s.a.) oceny prawne tut. Sądu. Organ przytoczył ustalenia z których wynika, że skarżący nie należą do kręgu podmiotów wskazanych w § 10 i § 11 rozporządzenia. Ponadto skarżący nie wskazali innego źródła mającego im przysługiwać interesu prawnego w postępowaniu dotyczącym zmiany danych ewidencyjnych. Nie były uzasadnione szczegółowe zarzuty odwołania. Ustalenia wynikają z niewadliwie zebranego i prawidłowo rozważonego materiału procesowego. O ile w pierwszej instancji skarżącym nie zapewniono możności wypowiedzenia się w sprawie przed wydaniem decyzji, to uchybienie to zostało naprawione w postępowaniu odwoławczym. Po zapoznaniu się z aktami przez jednego ze skarżących, nie zgłosił on żadnych uwag lub wniosków. Skarżący nie posiadają interesu prawnego (jego znaczenie omówiono w wyroku II GSK 163/06), zaś fakt uprzedniego doręczenia im decyzji merytorycznej nie stanowi przesłanki uznania ich obecnie za stronę. Kolejno organ omówił znaczenie i skutki decyzji SKO z dnia [...] r. W decyzji stwierdzającej nieważność decyzji podziałowej z 1998 r. w części orzekającej o przejściu działek drogowych na rzecz gminy wskazano jedynie, że z treści art. 98 u.g.n. nie wynika podstawa prawna do orzekania w tym zakresie, skoro prawo własności działek przechodziło na rzecz gminy z mocy prawa. O tym skutku cywilnoprawnym zatwierdzonego podziału nie rozstrzyga się w postępowaniu administracyjnym. SKO w ogóle tej kwestii nie rozstrzygało i jego decyzja nie przywróciła skarżącym prawa własności. Wpis do ewidencji prawa własności na rzecz gminy jest zgodny z treścią księgi wieczystej. Ewidencja jedynie rejestruje ten stan prawny (wyrok I OSK 666/07). Organ ewidencyjny nie rozstrzyga sporów dotyczących prawidłowości dokumentów źródłowych, a nawet tych dokumentów nie bada pod względem ich merytorycznej zawartości. Nie nastąpiło zarzucane naruszenie art. 105 § 1 k.p.a., zaś rozstrzygnięcie o umorzeniu postępowania jest ponadto zgodne z oceną prawną sądu. Nie znalazły potwierdzenia zarzuty braku bezstronności lub poświadczenia nieprawdy przez organ pierwszej instancji. Dopiero po uwzględnieniu przez sąd powszechny powództwa skarżących o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, powstanie podstawa do wprowadzenia w ewidencji odpowiedniego zapisu.

Organ dołączył do akt aktualny odpis z księgi wieczystej dla działek drogowych oraz wypisy z rejestru gruntów dla działki nr 1/60, nr 1/59 i dla działek drogowych nr 1/35, 1/36 i 1/37, a także mapę ewidencyjną tych wszystkich działek.

W skardze do sądu administracyjnego skarżący zarzucili naruszenie art. 145 § 1 pkt 4 w związku z art. 10 § 1 k.p.a., art. 138 § 1 pkt 3 w związku z art. 28 i art. 29 k.p.a., art. 7 i art. 77 § 1 w związku z art. 80 i art. 28 k.p.a., art. 105 § 1 k.p.a. oraz art. 61 § 1 k.p.a. W uzasadnieniu omówili uchybienia procesowe organu pierwszej instancji w postępowaniu poprzedzającym wydanie wskazanego na wstępie wyroku tut. Sądu. Nadał twierdzili, że decyzja SKO pozbawiła gminę prawa własności działek drogowych. Wynika to w ich ocenie z postanowień i decyzji GINB wydanych w innej sprawie. Nadal przekonywali, że decyzja podziałowa z 1998 r. nie wywołała skutku w postaci przejścia prawa własności działek drogowych na rzecz gminy. Kolejno omówili krytycznie treść poprzedniej decyzji odwoławczej, uchylonej wskazanym wyrokiem. Nadal twierdzili, że obecnie postępowanie administracyjne powinno toczyć się z udziałem kilkudziesięciu podmiotów (osób ujawnionych w rejestrze gruntów). Podtrzymali twierdzenie, że są właścicielami działek drogowych. Powtórzyli, że sprawa dotyczy nielegalności wpisów w księdze wieczystej i ewidencji. Sąd powinien ponownie rozważyć argumentację zawartą w skardze złożonej w sprawie sygn. II SA/Wr 622/14.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie w oparciu o dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Ustalenia i oceny prawne organu nie nasuwają żadnych zastrzeżeń.

Skarżący nie przyjmują do wiadomości znaczenia ewidencji jako urządzenia rejestrującego pewne stany nieruchomości wynikające z określonych dokumentów, których organ ewidencyjny nie poddaje kontroli merytorycznej. W jednolitym i utrwalonym orzecznictwie sądowym podkreśla się w związku z tym, że "w postępowaniu administracyjnym dotyczącym zmian w ewidencji gruntów, nie można oceniać aktów, orzeczeń i czynności prawnych objętych § 12 wymienionego rozporządzenia ani uzależniać zmian w ewidencji od wyniku takiej oceny" (wyrok II SA 1907/01, podobnie wyroki III SA/Kr 119/08 – ewidencja ma odzwierciedlać stan prawny, a nie tworzyć, I OSK 959/10 – aktualizacji danych dokonuje się na podstawie dokumentów ilustrujących stan odmienny od uwidocznionego w operacie ewidencji gruntów, I OSK 2794/12 – prawa właścicieli uwidacznia się w ewidencji na podstawie m.in. wpisów w księgach wieczystych, lub innych dokumentów z których wynika stan prawny nieruchomości, ten kto nie wykaże takim dokumentem przysługiwania mu prawa własności nie jest stroną postępowania ewidencyjnego z uwagi na brak interesu prawnego, zaś w postępowaniu tym nie rozstrzyga się sporów o prawo, IV SA/Wa 701/14 – strony tego postępowania określa art. 20 ust. 2 p.g.i k., żądanie zmiany wpisów w ewidencji nie służy dochodzeniu prawa do nieruchomości, możliwemu w postępowaniu sądowym). Ewidencja obejmuje m.in. dane dotyczące właścicieli nieruchomości (§ 10 ust. 1 pkt 2, cyt. rozporządzenia), opis ich praw i informuje o dokumentach, które stanowiły podstawą do sporządzenia tego opisu (§ 11 ust. 1 pkt 3 i 4), zaś prawa te powinny bezpośrednio wynikać z wpisów dokonanych w księgach wieczystych lub ostatecznych decyzji administracyjnych (§ 12 ust. 1 pkt 1 i 4).

Z powołanej decyzji SKO nie wynika prawo jakiegokolwiek podmiotu do nieruchomości obejmującej działki drogowe, podobnie jak nie wynikało ono z decyzji wydanej w 1998 r. w przedmiocie zatwierdzenia podziału nieruchomości skarżących. Z mocy ustawy (art. 98 u.g.n.) administracja nie miała w 1998 r. i nie ma do tej pory uprawnienia do orzekania o prawie własności działek drogowych powstałych w wyniku podziału nieruchomości. Mają rację skarżący, że to swoiste wywłaszczenie następujące z mocy prawa (art. 98 ust. 1 u.g.n. Dz.U. z 2015 r., poz. 1774) wymaga spełnienia określonych w ustawie przesłanek, do których należy złożenie przez właściciela wniosku o podział nieruchomości oraz wydzielenie w jego wyniku działki (działek) pod drogę publiczną (poszerzenie drogi publicznej). Rzecz w tym, że tych przesłanek nie bada i nie ocenia ani organ orzekający o podziale, ani organ ewidencyjny (por. wyrok II SA/Wr 707/09). Ustaleń tych i ocen dokonuje sąd wieczystoksięgowy, a w razie sporu sąd cywilny w procesie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym lub w procesie o ustalenie prawa własności (por. wyrok I SA/Wa 1676/09, na temat drugiej z przesłanek por. ponadto wyrok ETPC sygn. 22531/05 i wyroki II SA/Bk 853/07 lub CSK 672/12 i II CSK 127/07 oraz G. Węgrzyn "Klauzula o przejściu prawa własności działki wydzielonej pod drogę publiczną jako element decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości" ST 2010/3/46-57). Zawarte w decyzji z 1998 r. sformułowanie o przejściu prawa własności działek drogowych na gminę zostało wyeliminowane jako nieważne dlatego jedynie, że nie miało prawa znaleźć się w decyzji. Nie ono decydowało o tym przejściu, zaś jego usunięcie z decyzji podziałowej nie przywróciło skarżącym prawa własności działek. Należy powtórzyć, że organ ewidencyjny nie bada, bo nie ma do tego kompetencji, dlaczego w dziale II księgi wieczystej figuruje gmina jako właściciel. Organ ten stwierdza jedynie, że prawo własności nieruchomości wpisane jest do księgi wieczystej na rzecz określonego podmiotu i przenosi tę informację do ewidencji. Po wykreśleniu dotychczasowego wpisu przez sąd wieczystoksięgowy z jednoczesnym wpisaniem innego właściciela, nastąpi zmiana zapisu w ewidencji gruntów i jedynie wtedy.

Dlatego decyzje SKO nie stanowią dla organu ewidencyjnego podstawy do zmiany ewidencji, bowiem nie orzekały one o stanie prawnym nieruchomości i w niczym tego stanu nie dotyczyły. Być może trudno pojąć, dlaczego podstawę wpisu do księgi wieczystej stanowi decyzja podziałowa, w której pod rygorem nieważności nie wolno zawrzeć jakiejkolwiek wzmianki o nabyciu prawa własności działek powstałych w wyniku podziału przez inny podmiot, niż dotychczasowy właściciel działek, ale tak stanowi ustawa. Wydaje się to dziwne, ale o ile Sądowi wiadomo, jej stosowanie nie wywołuje trudności, które byłyby sygnalizowane w orzecznictwie sądów powszechnych.

W nin. sprawie uprawnionym wnioskodawcą o dokonanie aktualizacji operatu ewidencyjnego mógł być jedynie właściciel, którego prawo ujawniono w księdze wieczystej. Skarżący nie są takimi właścicielami (patrz § 46 ust. 1 rozporządzenia). W przypadku uwzględnienia powództwa skarżących o ustalenie przysługiwania im prawa własności, informacja o tym powinna zostać przesłana do organu ewidencyjnego (art. 23 ust. 1 i 7 p.g.i k.), który powinien wówczas z urzędu dokonać aktualizacji (§ 44, § 45 i § 46 ust. 2 rozporządzenia, art. 24 ust. 2a pkt 1 p.g.i k.). Oczywiście sami skarżący będą, ale dopiero wówczas, uprawnieni do złożenia wniosku (art. 24 ust. 2a pkt 2 p.g.i k.), który zapewne zostały załatwiony bez wszczynania postępowania administracyjnego (art. 24 ust. 26 pkt 1 p.g.i k.).

W nin. sprawie skarżący wywodzą interes prawny w domaganiu się zmiany danych w ewidencji z przysługiwania im prawa własności działek drogowych bądź wpływu decyzji administracyjnych lub sposobu korzystania w zakresie innych działek na ich sytuację prawną, chociaż nie twierdzą o przysługiwaniu im prawa do tych działek. W pierwszym przypadku byliby oczywiście do tego uprawnieni, gdyby przedstawili wyrok sądu powszechnego lub odpis z księgi wieczystej potwierdzającej ich prawo. Jednak dokumentów takich nie posiadają i jak sami twierdzą proces cywilny w tym przedmiocie dopiero się toczy, nie uległ prawomocnemu zakończeniu. Skarżący powołują się zatem na interes faktyczny, czyli zainteresowanie zmianą w ewidencji, jednak nie wynikające z prawa materialnego. Nie wykazali więc przysługiwania im w nin. sprawie interesu prawnego, a jedynie wówczas wszczęte na ich wniosek postępowanie mogło zakończyć się decyzją merytoryczną (w tym odmowną, art. 24 ust. 2c p.g.i k.), co wynika z wiążącej (art. 153 p.p.s.a.) oceny prawnej. Wbrew stanowisku skarżących oceny prawne innych organów i w innych sprawach, nie miały znaczenia w nin. sprawie. Jak już wskazano, to nie organ ewidencyjny zawiadamia sąd wieczystoksięgowy o potrzebie dokonania zmian w księdze wieczystej, ale na odwrót, to sąd informuje organ o podstawie do aktualizacji zawartości operatu ewidencyjnego. W niektórych sformułowaniach w literaturze przedmiotu i orzeczeniach sądowych podkreśla się znaczenie ustalenia danych ewidencyjnych przez inne organy, mając na myśli w odniesieniu do danych o stanie prawnym nieruchomości przede wszystkim sądy i notariuszy, co może było mylące dla skarżących i dlatego powołują się na ustalenia wskazanych przez nich organów, jako istotne w sprawie. Należy powtórzyć, że oczywiście w nin. sprawie podstawą aktualizacji będzie wyłącznie orzeczenie sądowe. W konsekwencji potwierdzenia przez Sąd zasadności odmowy uznania skarżących za podmioty posiadające interes prawny, także i w tym wyroku nie ma potrzeby procesowej odniesienia się do obszernych, lecz również bezprzedmiotowych wywodów skargi. Nie ma w nin. sprawie znaczenia, czy decyzja z 1998 r. mogła stanowić podstawę do ujawnienia w księdze wieczystej prawa własności działek drogowych, skoro w odrębnym postępowaniu wieczystoksięgowym została za taką podstawę uznana, zaś skarżący nie zaskarżyli tego wpisu. Można powtórzyć, że niczego w tej kwestii nie zmieniły decyzje SKO, zaś organ ewidencyjny i Sąd nie mogą tej kwestii badać i oceniać. Wpis ostrzeżenia nie usunął wpisu gminy jako właściciela działek. Podobne "ostrzeżenie" zawarł w operacie organ ewidencyjny, co również nie zmieniło danych właściciela działek. Nie miał znaczenia zarzut skargi dotyczący pominięcia podmiotów ujętych w ewidencji gruntów i mających odnieść korzyść z uwzględnienia wniosku skarżących, które tym bardziej nie są stronami postępowania i same nie zgłosiły uszczerbku dla przysługujących im uprawnień procesowych. Było oczywiste, że ani organy, ani Sąd nie wyrażą ocen dotyczących prawidłowości postępowania wieczystoksięgowego.

Z wiążących ocen prawnych tut. Sądu nie wynikało, jak będzie miał postąpić organ odwoławczy w przypadku zaskarżenia decyzji umarzającej postępowanie przez niestrony. W ocenie Sądu zagadnienie to nie było istotne dla rozstrzygnięcia. Postępowanie w sprawie wszczęte na wniosek niestrony zostało zgodnie z art. 105 § 1 k.p.a. i w wyniku prawidłowego wykonania wyroku sądowego umorzone, zaś kontrolowana obecnie decyzja odwoławcza wywołała utrzymanie tej trafnej decyzji w mocy.

Dlatego i zgodnie z art. 151 p.p.s.a., orzeczono jak na wstępie.