drukuj    zapisz    Powrót do listy

6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s, Budowlane prawo, Inspektor Nadzoru Budowlanego, oddalono skargę, II SA/Kr 191/17 - Wyrok WSA w Krakowie z 2017-05-15, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Kr 191/17 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2017-05-15 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-02-16
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Aldona Gąsecka-Duda
Andrzej Irla /przewodniczący/
Tadeusz Kiełkowski /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Sygn. powiązane
II OSK 2245/17 - Wyrok NSA z 2019-07-11
Skarżony organ
Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 290 art 3 pkt 3 i 9 , art. 48 ust 111, 2 , 3 , 4 , art. 29 ust 2 pkt 15
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla Sędziowie: WSA Aldona Gąsecka-Duda WSA Tadeusz Kiełkowski (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2017 r. sprawy ze skargi "P." Spółki z o.o. w W. na decyzję nr [...] [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia 30 grudnia 2016 r., znak: [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki skargę oddala.

Uzasadnienie

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia 30 grudnia 2016 r. znak: [...] , na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. z 2016 r., poz. 23 z późn. zm.), art. 48 ust. 1, oraz art. 80 ust. 2 pkt 2 i art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.- Prawo budowlane (tekst jednolity Dz.U. z 2016 r. poz. 290 z późn. zm.), po rozpatrzeniu odwołania złożonego przez [...]. Sp. z o.o. z siedzibą w W. od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. – Powiat Grodzki nr [...] z dnia 29 czerwca 2016 r. – uchylił zaskarżoną decyzję organu I instancji w całości i nakazał inwestorowi – [...] Sp. z o. o. w W. , rozbiórkę obiektu budowlanego, tj. stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] , oznaczonej nr [...] , usytuowanej na dachu budynku domu studenckiego, zlokalizowanego przy ul. [...] w K. składającej się z: 2 masztów (każdy z dwoma odciągami), zlokalizowanych na dachu przedmiotowego budynku, anten sektorowych zawieszonych na ww. masztach, stalowego rusztu i umieszczonych na nim: szafie z urządzeniami sterowniczymi oraz szafce zasilającej, okablowania pomiędzy antenami i szafą z urządzeniami sterowniczymi oraz kabla zasilającego poprowadzonego z szafki zasilającej do licznika energii elektrycznej, zrealizowanej bez zgody właściwego organu administracji architektoniczno – budowlanej.

Powyższa decyzja zapadła w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych. Pismem z dnia 29 stycznia 2016 r., znak: [...], Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. – Powiat Grodzki zawiadomił strony postępowania administracyjnego o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] oznaczonej nr [...] , usytuowanej na dachu budynku, zlokalizowanego przy ul. [...] w K. , bez zgody właściwego organu administracji architektoniczno - budowlanej.

W dniu 29 stycznia 2016 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. – Powiat Grodzki wydał również postanowienie, znak: [...] , w którym na podstawie art. 48 ust. 1, 2 i 3 ustawy Prawo budowlane wstrzymał roboty budowlane związane z budową lub przebudową przedmiotowej stacji bazowej oraz nałożył na inwestora [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. obowiązek przedłożenia w terminie do dnia 16 maja 2016 r. określonych w nim dokumentów, tj.: 1) ostatecznej decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, z uwagi na brak obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, 2) oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, 3) czterech egzemplarzy projektu budowlanego dotyczącego wybudowanego obiektu budowlanego tj. stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] oznaczonej nr [...] , zlokalizowanej na dachu budynku przy ul. [...] w K. , sporządzonego zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 24 kwietnia 2012 r. w sprawne szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2012 r. poz. 463) wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczegółowymi oraz zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7 ustawy z dnia 07.07.1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 z późniejszymi zmianami) aktualnym na dzień opracowania projektu.

W toku postępowania administracyjnego upoważnieni pracownicy Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w K. – Powiat Grodzki w dniu 24 lutego 2016 r. przeprowadzili oględziny przedmiotowej stacji bazowej, z których sporządzony został protokół wraz z załączonym szkicem sytuacyjnym oraz dokumentacją fotograficzną.

Po wydaniu w dniu 25 maja 2016 r. zawiadomienia na podstawie art. 10 k.p.a., w dniu 29 czerwca 2016 r., Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. – Powiat Grodzki wydał decyzję, znak: [...], którą nakazał inwestorowi: [...]. sp. z o.o. w W. rozbiórkę obiektu budowlanego, tj. stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [....] , oznaczonej nr [...] , usytuowanej na dachu budynku domu studenckiego, zlokalizowanego przy ul. [...] w K. , zrealizowanej bez zgody właściwego organu administracji architektoniczno – budowlanej, wobec braku wypełnienia w całości obowiązku nałożonego postanowieniem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. - Powiat Grodzki z dnia 29.01.2016 r., znak: [...] .

Od powyższej decyzji [...] Sp. z o.o. w W. wniosła odwołanie w ustawowym terminie. Na skutek tego odwołania [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wydał opisaną na wstępie decyzję z dnia 30 grudnia 2016 r. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ przytoczył treść art. 3 pkt 3 i 9 u.p.b.; stwierdził również – powołując się na zgromadzony materiał dowodowy – że [...] Sp. z o.o. w W. zrealizowała roboty budowlane polegające na wykonaniu stacji bazowej telefonii komórkowej zlokalizowanej na dachu budynku domu studenckiego przy ul. [...] w K . W opinii [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. stacja bazowa do bezprzewodowej transmisji danych jest elementem sieci telekomunikacyjnej określonej w art. 2 pkt 35 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., póz. 1489 z późń. zm.) którą, zaliczyć należy do telekomunikacyjnych obiektów budowlanych wymienionych w § 3 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. z 2005 r. Nr 219, póz. 1864 z późn. zm.). Według ww. rozporządzenia przez telekomunikacyjny obiekt budowlany należy rozumieć linię kablową podziemną, linię kablową nadziemną, kanalizację kablową, kontenery telekomunikacyjne, szafy kablowe oraz wolno stojące konstrukcje wsporcze anten i urządzeń radiowych, w tym wolno stojące maszty antenowe i wolno stojące wieże antenowe. Elementy przedmiotowej stacji do bezprzewodowej transmisji danych tzn.: maszty stalowe, zasilacz, anteny na masztach, trasy kablowe tworzą całość techniczno-użytkową o funkcji nadawczo-odbiorczej wchodzącą w skład systemu sieci telekomunikacyjnej. Prawidłowo zatem organ I instancji zaliczył ww. obiekt do katalogu obiektów wymienionych w art. 3 pkt 3 u.p.b. i nie miał w tym przypadku znaczenia sposób posadowienia przedmiotowej stacji do bezprzewodowej transmisji danych, tzn. na dachu budynku mieszkalnego. Definicja urządzenia budowlanego wskazana w art. 3 pkt 9 u.p.b. nie dotyczy stacji bazowej telefonii komórkowej. [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. uznał za słuszny pogląd zaprezentowany w wyroku WSA w Krakowie z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. akt: II SA/Kr 1241/13, wedle którego: "Urządzenie budowlane to urządzenie łącznie spełniające następujące cechy: a) jest to urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym; b) urządzenie to zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Stacja bazowa telefonii komórkowej, objęta tą sprawą nie spełnia warunku opisanego wyżej pod literą b) - celem budowy tej stacji nie jest zapewnienie samej możliwości użytkowania budynku mieszkalnego zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynek ten może funkcjonować niezależnie od posadowienia na jego dachu takiej stacji".

Organ zwrócił uwagę na to, że wykonanie stacji bazowej telefonii komórkowej nie znajduje się w zamkniętym katalogu obiektów nie wymagających dla swej legalności pozwolenia na budowę, tj. w art. 29 u.p.b. Zatem takie zamierzenie inwestycyjne należy zakwalifikować jako budowę obiektu budowlanego – budowli, na realizację którego zgodnie z art. 28 u.p.b. wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 1241/13, wyrok WSA w Krakowie z dnia 23 lipca 2012 r., sygn. akt II SA/Kr 87/12, wyrok NSA z dnia 8 września 2011 r., sygn. akt II OSK 1867/10). Organ nie podzielił zdania skarżącej, że wykonanie przez nią wskazanych wyżej prac wyczerpuje hipotezę normy wskazanej w art. 29 ust. 2 pkt 15 u.p.b. ("Pozwolenia na budową nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na: (...) 15) instalowaniu urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, na obiektach budowlanych"). O instalacji czy też montażu urządzenia można mówić wówczas, gdy na dachu budynku istnieje już nośnik (konstrukcja wsparcia), na którym zainstalowane zostaną anteny i inne urządzenia wyposażenia stacji. Stąd roboty budowlane polegające na wykonaniu masztu z antenami należy kwalifikować jako budowę obiektu (por. wyrok NSA z dnia 8 września 2011 r., sygn. akt II OSK 1867/10). W ocenie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. [...] Sp. z o.o. wykonała na dachu budynku przy ul. [...] w K. budowlę, której legalizacja wymaga uzyskania decyzji pozwolenia na budowę. Z akt sprawy wynika, że ww. spółka nie legitymowała się takim pozwoleniem, zatem Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. – Powiat Grodzki zasadnie wdrożył procedurę wskazaną w art. 48 u.p.b. W ocenie organu odwoławczego Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. – Powiat Grodzki dopełnił też obowiązków nałożonych na organ ust. 2 i 3 powołanego przepisu, gdyż postanowieniem z dnia 29 stycznia 2016 r. znak: [...], zobowiązał Inwestora do przedłożenia dokumentów wymaganych art. 48 ust. 3 u.p.b. [...] Sp. z o.o. w wyznaczonym terminie nie przedłożyła wymaganych dokumentów. Wobec powyższego, z uwagi na niespełnienie przez Inwestora nałożonych na niego postanowieniem obowiązków organy nadzoru budowlanego zobowiązane są do zastosowania art. 48 ust. 4 w zw. z ust. 1 u.p.b. poprzez nałożenie obowiązku rozbiórki samowolnie wykonanej budowli. Zaznaczono przy tym, że nałożenie obowiązku wynikającego z art. 48 ust. 4 u.p.b. nie jest zależne od woli organu, nie ma charakteru uznaniowego (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 sierpnia 2009 r., sygn. akt VII SA/Wa 2081/08, w którym wskazano: "W sytuacji określonej przepisem art. 48 ust. 4p.b. organ nie działa na zasadzie uznania administracyjnego, nie może zatem brać pod uwagę sytuacji rodzinnej inwestora, powodów dla których popełnił samowolę budowlaną, czy szkód związanych z rozbiórką"; wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 września 2014r., sygn. akt II SA/Łd 310/14).

Odnosząc się do zarzutów strony odwołującej się dotyczących naruszenia art. 31 § 1 k.p.a., [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. stwierdził, że zgodnie z treścią tego przepisu organizacja społeczna może w sprawie dotyczącej innej osoby występować z żądaniem: wszczęcia postępowania, dopuszczenia jej do udziału w postępowaniu, jeżeli jest to uzasadnione celami statutowymi tej organizacji i gdy przemawia za tym interes społeczny. Zgodnie z treścią KRS nr [...] (publ. strona internetowa Ministerstwa Sprawiedliwości) do celów działania organizacji Stowarzyszenia [...]" należą m.in.: ochrona ludzi i środowiska przed promieniowaniem elektromagnetycznym od źródeł technicznych, a także ochrona od innych zagrożeń środowiska naturalnego w tym: popularyzacja wiedzy o zagrożeniach środowiska i zdrowia ludzi, przeciwdziałanie zagrożeniom ze strony urządzeń emitujących do środowiska szkodliwe substancje i pola elektromagnetyczne, przeciwdziałanie budowie i użytkowaniu urządzeń emitujących promieniowanie elektromagnetyczne, jeżeli nie istnieją niezbite dowody nieszkodliwości promieniowania. Wbrew twierdzeniom zawartym w odwołaniu nie został – zdaniem organu odwoławczego – naruszony art. 31 § 1 k.p.a. poprzez dopuszczenie Ogólnopolskiego Stowarzyszenia [...]" do udziału w postępowaniu, gdyż przeciwdziałanie budowie i użytkowaniu urządzeń emitujących promieniowanie elektromagnetyczne, jeżeli nie istnieją niezbite dowody nieszkodliwości promieniowania, jest wpisane do celów działania w/w organizacji społecznej, a w interesie społecznym jest przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska i zdrowia ludzi.

W konkluzji [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. stwierdził, iż w niniejszej sprawie organ I instancji miał uzasadnione podstawy do wydania zaskarżonej decyzji. Organ odwoławczy, korzystając z przysługującego mu prawa, w oparciu o art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., zreformował zaskarżoną decyzję, określając prawidłowo zakres nałożonych na adresata obowiązków.

Z powyższą decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. nie zgodziła się [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. zaskarżając ją w całości do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie w ustawowym terminie. Skarżąca zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, to jest: 1) art. 138 § 1 pkt. 2 ustawy z dnia z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2016 r., póz. 23 ze zm.) poprzez zastosowanie przez organ II instancji polegające na uchyleniu decyzji o rozbiórce stacji bazowej Spółki i równocześnie wydanie rozstrzygnięcia o tej samej treści tj. nakazanie rozbiórki stacji bazowej [...] z wyszczególnieniem niektórych jej elementów, a tym samym rozstrzygnięcie sprawy w sposób naruszający przepisy prawa, w tym zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego; 2) art. 7, 8, 77 oraz 107 § 3 k.p.a. z uwagi na niewyjaśnienie w sposób stanowczy charakteru i rodzaju robót budowlanych objętych przedmiotowym postępowaniem (jaki to rodzaj robót, dlaczego zdaniem organu wymagają one uzyskania pozwolenia na budowę), nieprzeprowadzenie w tym zakresie adekwatnych dowodów, w tym z przesłuchania świadków wskazywanych przez [...], brak jednoznacznych ustaleń faktycznych i opisu w uzasadnieniu wydanej decyzji w zakresie rodzaju, typu i liczby wszystkich zainstalowanych urządzeń, a tym samym niemożność jednoznacznego określenia zakresu żądanej rozbiórki, jak również brak prawidłowego uzasadnienia prawnego; 3) art. 78 § 1 k.p.a. z uwagi na nieprzeprowadzenie dowodów z przesłuchania świadków wskazywanych przez [...] w sytuacji, gdy ich przesłuchanie pozwoliłoby na ustalenie okoliczności mających znaczenie dla sprawy takich jak termin wykonania robot budowlanych oraz ich charakter, w tym wysokość urządzeń; 4) art. 80 k.p.a. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów przedstawionych przez skarżącą w niniejszym postępowaniu i dowolne ustalenie, iż instalacja urządzeń przez Spółkę, w tym antenowej konstrukcji wsporczej i instalacji radiokomunikacyjnej, wymagała uzyskania pozwolenia na budowę; 5) art. 31 k.p.a. z uwagi na niewłaściwe zastosowanie poprzez brak wskazania, iż Stowarzyszenie [...]" spełniło przesłanki dopuszczenia go do udziału w przedmiotowym postępowaniu oraz brak jakiegokolwiek uzasadnienia wydanego postanowienia; 6) art. 7 Konstytucji RP (Dz. U. z 1997 roku nr 98 poz. 483 ze zm.) w zw. z art. 6 k.p.a. oraz 8 k.p.a. poprzez nie działanie przez organ I instancji w granicach prawa i w formach wskazanych przez prawo tj. uznanie, iż zrealizowane przez [...] roboty budowlane wymagały dla swej realizacji uzyskania pozwolenia na budowę, co spowodowało prowadzanie niniejszego postępowania w taki sposób, iż nie pogłębiało to zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej.

Nadto skarżąca zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, to jest: 1) art. 48 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, ze zm.) poprzez zastosowanie, czyli nakazanie rozbiórki stacji bazowej telefonii komórkowej Spółki nr [...] zlokalizowanej na dachu budynku przy ul [...] w K. w sytuacji przeprowadzone roboty nie doprowadziły do powstania obiektu budowlanego w postaci budowli, co wymagałoby uzyskania pozwolenia na budowę; 2) art. 3 pkt 3 w zw. z art. 28 P.b. poprzez zastosowanie w sytuacji, gdy inwestycja stacji bazowej zrealizowana przez [...] nie stanowiła budowli, a roboty budowlane, których dotyczy postępowanie nie wymagały uzyskania pozwolenia na budowę, albowiem objęte były zwolnieniem od obowiązku uzyskania tej decyzji; 3) § 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. z 2005 r., Nr 219, poz. 1864 ze zm.) poprzez nieprawidłową wykładnię, a w konsekwencji zastosowanie w sprawie, podczas gdy efekt wykonanych robót budowlanych nie jest telekomunikacyjnym obiektem budowlanym, gdyż nie mamy tu do czynienia z wolnostojącymi konstrukcjami wsporczymi tj. z posadowionymi na gruncie, ale z antenowymi konstrukcjami wsporczymi zainstalowanymi na dachu budynku tj. na istniejącym obiekcie budowlanym, co wyklucza nadawanie im waloru "wolnostojących"; 4) art. 29 ust. 2 pkt 15 P.b. w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 3) lit b) poprzez niezastosowanie w sytuacji, gdy roboty budowlane wykonane przez [...] polegały na instalowaniu urządzeń, w tym instalacji radiokomunikacyjnej, których wysokość nie przekroczyła 3 metrów (w skardze zarzuty te są oznaczone numerami odpowiednio 7, 8, 9 i 10).

Jednocześnie skarżąca zaskarżyła postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. – Powiat Grodzki z dnia 29 stycznia 2016 r. nakazujące przedstawienie określonych w nim dokumentów do dnia 16 maja 2016 r. wobec jego bezzasadności oraz postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. – Powiat Grodzki z dnia 23 lutego 2016 r. dopuszczające stowarzyszenie "[...]" do udziału w przedmiotowym postępowaniu pomimo, iż nie zostały wykazane przesłanki dopuszczenia tej organizacji społecznej do udziału z nim, wnosząc o ich uchylenie.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonych decyzji w całości, zwrot na rzecz skarżącej kosztów postępowania według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W obszernym uzasadnieniu skarżąca przytoczyła stanowisko doktryny i judykatury na poparcie swych twierdzeń.

W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie w pełni podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 1066) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola sądu polega na zbadaniu, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do rażącego naruszenia prawa dającego podstawę do stwierdzenia jego nieważności, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, zgodnie z dyspozycją art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd nie rozstrzyga sprawy administracyjnej merytorycznie, lecz ocenia zgodność aktu z przepisami prawa.

Kontrolując zaskarżoną decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. zgodnie ze wskazanymi wyżej kryteriami, należało uznać, że odpowiada ona prawu i nie ma podstaw do pozbawienia jej mocy wiążącej. Zarzuty skargi okazały się niezasadne.

Zgodnie ze wskazanym jako podstawa materialnoprawna zaskarżonej decyzji art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 290 ze zm., dalej "pr.bud.") właściwy organ nakazuje, z zastrzeżeniem ust. 2, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego 1) bez wymaganego pozwolenia na budowę albo 2) bez wymaganego zgłoszenia dotyczącego budowy, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1a, 2b i 19a, albo pomimo wniesienia sprzeciwu do tego zgłoszenia. Z kolei ust. 2 tego przepisu stanowi, że jeżeli budowa, o której mowa w ust. 1: 1) jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności: a) ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo b) ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, 2) nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem – właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych. W postanowieniu, o którym mowa w ust. 2, ustala się wymagania dotyczące niezbędnych zabezpieczeń budowy oraz nakłada obowiązek przedstawienia, w wyznaczonym terminie: 1) zaświadczenia wójta, burmistrza albo prezydenta miasta o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego; 2) dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 oraz ust. 3; do projektu architektoniczno-budowlanego nie stosuje się przepisu art. 20 ust. 3 pkt 2 (art. 48 ust. 3 pr.bud.). W przypadku niespełnienia w wyznaczonym terminie obowiązków, o których mowa w ust. 3, stosuje się przepis ust. 1 (art. 48 ust. 4 pr.bud.). Przedłożenie w wyznaczonym terminie dokumentów, o których mowa w ust. 3, traktuje się jak wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenie na wznowienie robót budowlanych, jeżeli budowa nie została zakończona (art. 48 ust. 5 pr.bud.).

Hipoteza normy wynikającej z powołanego przepisu obejmuje przede wszystkim budowanie lub wybudowanie obiektu budowlanego bez wymaganego pozwolenia na budowę albo bez wymaganego zgłoszenia dotyczącego budowy, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1a, 2b i 19a, albo pomimo wniesienia sprzeciwu do tego zgłoszenia. W ocenie Sądu przesłanka ta została w niniejszej sprawie spełniona. Jak wynika za zgromadzonego materiału dowodowego przedmiotowa stacja bazowa telefonii komórkowej, usytuowana na dachu czteropiętrowego budynku domu studenckiego w K. przy ul. [...] składa się z dwóch antenowych konstrukcji wsporczych, umieszczonych na rogach budynku (przy północnej krawędzi budynku). Na konstrukcjach wsporczych, przymocowanych do połaci dachowej, znajdują się anteny sektorowe, jedna antena radioliniowa oraz urządzenia sterujące RRU. Na kalenicy dachu usytuowane są szafy sterujące, przymocowane do konstrukcji wsporczej, znajdującej się na dachu. Elementy te połączone są za pomocą kabli umieszczonych na drabinkach kablowych. Przy jednej z szaf sterujących znajduje się skrzynka rozdzielcza TBSB, do której prowadzi kabel zasilający z sublicznika, zlokalizowanego wewnątrz budynku. Stacja bazowa telefonii komórkowej o takiej charakterystyce jest – jak trafnie wskazuje organ administracji – elementem sieci telekomunikacyjnej określonej w art. 2 pkt 35 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., póz. 1489 z późń. zm.), którą zaliczyć należy do telekomunikacyjnych obiektów budowlanych wymienionych w § 3 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. z 2005 r. Nr 219, póz. 1864 z późn. zm.). Skoro zaś na samą budowę sieci telekomunikacyjnej inwestor obowiązany jest uzyskać pozwolenie na budowę, to siłą rzeczy obowiązany jest uzyskać to pozwolenie również na jej rozbudowę. A budowa stacji bazowych, dzięki którym zasiąg i obszar działania sieci telekomunikacyjnej się powiększa, niewątpliwie stanowi przypadek jej rozbudowy. Sieci telekomunikacyjne i ich elementy w postaci stacji bazowych są, w siatce pojęciowej prawa budowlanego, budowlą – niebędącym budynkiem ani obiektem małej architektury obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 3.

W ocenie Sądu, do budowy stacji bazowej telefonii komórkowej nie znajduje zastosowania przepis art. 29 ust. 2 pkt 15 pr.bud., zgodnie z którym pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, na obiektach budowlanych. W tym kontekście jako zasadny jawi się pogląd zaprezentowany w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że o instalacji czy też montażu urządzenia można mówić wówczas, gdy na dachu budynku istnieje już nośnik (konstrukcja wsparcia), na którym zainstalowane zostaną anteny i inne urządzenia wyposażenia stacji. Występujący w powołanym przepisie zwrot "na obiektach budowlanych" utwierdza w przekonaniu, że chodzi w nim wyłącznie o roboty wykonywane na obiektach, które już istnieją i które służą za nośnik urządzenia. Stacja bazowa telefonii komórkowej nie jest też urządzeniem budowalnym w rozumieniu art. 3 pkt 9 pr.bud. W orzecznictwie wskazuje się – i Sąd orzekający w niniejszej sprawie stanowisko to podziela – że urządzenie budowlane to urządzenie łącznie spełniające następujące warunki: a) jest to urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym; b) urządzenie to zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Stacja bazowa telefonii komórkowej nie spełnia tego drugiego warunku. Celem budowy tej stacji nie jest bowiem zapewnienie samej możliwości użytkowania budynku mieszkalnego (domu studenckiego) zgodnie z jego przeznaczeniem. Stacja ta nie jest elementem wyposażenia budynku mieszkalnego ani też nie jest urządzeniem związanym funkcjonalnie z takim budynkiem. Stanowi ona odrębny od budynku obiekt budowlany, składający się z urządzenia przekaźnikowego, wież antenowych i anten. Tworzy ona samodzielną i odrębną w stosunku do budynku całość techniczno-użytkową, składającą się z szeregu poszczególnych elementów, połączonych w taki sposób, aby zgodnie z wymogami techniki nadawały się do określonego użytku.

Sąd miał na uwadze również to, że art. 29 ust. 2 pkt 15 pr.bud. otrzymał obecne brzmienie w wyniku nowelizacji dokonanej przepisem art. 65 pkt 3 lit. b ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. 2010 Nr 106 poz. 675), a nowelizacja ta polegała na dodaniu słów "w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych". W ocenie Sądu w ten sposób nastąpiło jedynie doprecyzowanie urządzeń określonego rodzaju, nie został natomiast zmieniony zakres pojęcia "urządzenia". Niezmienione pozostaje również dotychczasowe rozumienie pojęcia "instalacja", obejmujące sytuację, w której istnieje już nośnik, na którym miałyby być zainstalowane anteny i urządzenia wyposażenia stacji bazowej. Również odwołanie się do wykładni historycznej nie podważa zatem przeprowadzonego wcześniej rozumowania i nie uzasadnia modyfikacji wyników wykładni literalnej (zaprezentowana tu wykładnia relewantnych przepisów jest zbieżna z poglądami prawnymi przedstawionymi w szczególności w wyroku NSA z dnia 26 kwietnia 2016 r., II OSK 1999/14, CBOSA oraz wyroku WSA w Krakowie z dnia 20 lutego 2017 r., II SA/Kr 1588/16, CBOSA).

Analizując dalej okoliczności sprawy przez pryzmat przesłanek zastosowania art. 48 ust. 1 pr.bud., należy zauważyć, że inwestor nie legitymował się pozwoleniem na budowę przedmiotowej stacji bazowej telefonii komórkowej. Okoliczność ta wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego i jest w istocie bezsporna.

Zważywszy na opisane wyżej – w ocenie Sądu prawidłowe – postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. – Powiat Grodzki z dnia 29 stycznia 2016 r., stwierdzić należy, że dopełnione zostały czynności, o których mowa w art. 48 ust. 2 i 3 pr.bud. Obowiązki nałożone na inwestora w ich wyniku nie zostały wykonane. W tym stanie rzeczy ziściły się wszystkie przesłanki orzeczenia nakazu rozbiórki obiektu budowalnego po myśli art. 48 ust. 1 pr.bud. W ocenie Sądu przepis ten został zatem prawidłowo zastosowany.

Powyższe rozważania stanowią zarazem ustosunkowanie się do zarzutów skargi, nawiązujących do przepisów prawa materialnego, a sformułowanych w pkt 7, 8, 9 i 10. Zarzuty te, w ocenie Sądu, są niezasadne.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi, należy stwierdzić, że nie doszło do naruszenia art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 23 ze zm. dalej "k.p.a."). Organ odwoławczy prawidłowo skorzystał z kompetencji do wydania orzeczenia reformatoryjnego. W ocenie Sądu nie doszło też do naruszenia zasady dwuinstancyjności, a sama sentencja rozstrzygnięcia jest dostatecznie precyzyjna i nie pozostawia wątpliwości co do treści i zakresu nałożonego na inwestora obowiązku. Sformułowany w uzasadnieniu skargi pogląd, że "decyzja rozbiórkowa w tym kształcie nie nadaje się do wykonania" – jest, w ocenie Sądu, pozbawiony podstaw.

Jako niezasadny Sąd uznał również zarzut naruszenia art. 7, 8, 77 oraz 107 § 3 k.p.a. Wszystkie okoliczności faktyczne, istotne z punktu widzenia hipotezy stosowanej normy materialnej, zostały wyjaśnione za pomocą adekwatnych dowodów, w tym dowodu bezpośredniego w postaci oględzin. Również uzasadnienie decyzji odpowiada wymogom z art. 107 § 3 k.p.a. Dotyczy to także uzasadnienia prawnego, bowiem organ nie tylko przytoczył stosowane przepisy prawa, ale także wyjaśnił ich treść. Zważywszy na dostępność dowodu bezpośredniego, Sąd uznał za prawidłowe stanowisko organów administracji, że przeprowadzenie dowodu z przesłuchania wnioskowanych przez skarżącą świadków nie było potrzebne dla wyjaśnienia istotnych w sprawie okoliczności faktycznych. Z tego też względu niezasadny jest zarzut naruszenia art. 78 § 1 k.p.a. Podobnie należy ocenić zarzut naruszenia art. 80 k.p.a. przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz zarzut naruszenia art. 7 Konstytucji RP w zw. z art. 6 k.p.a. oraz art. 8 k.p.a. Wymienione przepisy, w ocenie Sądu, nie zostały naruszone.

W ocenie Sądu bezzasadny jest również zarzut naruszenia art. 31 k.p.a. z uwagi na niewłaściwe zastosowanie poprzez brak wskazania, iż Stowarzyszenie [...] " spełniło przesłanki dopuszczenia go do udziału w przedmiotowym postępowaniu oraz brak jakiegokolwiek uzasadnienia wydanego postanowienia. Zauważyć należy, że postanowienie pozytywne, tj. postanowienie o dopuszczeniu organizacji społecznej do udziału w postępowaniu, nie jest zaskarżalne zażaleniem i – w świetle art. 124 § 2 k.p.a. – nie wymaga uzasadnienia faktycznego i prawnego. Zaś w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ przekonująco wykazał istnienie przesłanek z art. 31 § 1 in fine k.p.a. Poza tym, hipotecznie rzecz ujmując, gdyby nawet dopuszczenie [...] Stowarzyszenia [...] " odbyło się z naruszeniem art. 31 k.p.a., naruszenie to – w okolicznościach niniejszego postępowania – nie mogłoby być kwalifikowane jako mające wpływ na wynik sprawy.

Odnosząc się do podniesionego na rozprawie zarzutu, dotyczącego doręczeń pism, a opartego na podawaniu w wątpliwość przez pełnomocnika skarżącej swego własnego umocowania do działania za skarżącą w postępowaniu przed organem administracji – należy stwierdzić, że w świetle danych wynikających z akt sprawy, a w szczególności znajdującego się w nich pełnomocnictwa z dnia 2 grudnia 2011 r. oraz aktywności pełnomocnika, w tym w zakresie ewentualnej prolongaty terminu do wykonania obowiązków nałożonych postanowieniem z dnia 29 stycznia 2016 r., zarzut ten jawi się jako niezasadny.

W ocenie Sądu zaskarżona decyzja odpowiada prawu i nie ma podstaw do pozbawiania jej mocy wiążącej; nie ma również podstaw do wzruszenia pozostałych aktów wskazanych przez skarżącą jako objęte zakresem zaskarżenia.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 151 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt